Ανδ. Δανος: Η πολυπόθητη ενότητα δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Η κρίση είναι το «αγώι»

Του Ανδρέα ΔΑΝΟΥ*

 

Ένα από τα προβλήματα που εμποδίζουν την πραγμάτωση της πολυπόθητης ενότητας της αριστεράς είναι η στάση. Ισχυρίζομαι ότι προϋπόθεση επιτυχίας είναι μια στάση συναινετική, όχι μια στάση καχυποψίας και άρνησης, μια στάση καλοπροαίρετη που επιδιώκει το ναι κι όχι το όχι. Για να το πω αλλιώς: Είναι αδύνατον να πετύχει ο γάμος ή έστω η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων (και το ίδιο ισχύει και για τα πολιτικά υποκείμενα) όταν η κάθε πλευρά βλέπει την άλλη «με μισό μάτι» και όχι με τη λαχτάρα να βρει κοινά σημεία, που θα αποτελέσουν τη βάση της συμφωνίας.

Στη συνέντευξη που έδωσε στην «Ελευθεροτυπία» ο Αλέξης Τσίπρας (Κυριακή, 30.5.10, σελ. 16) ειρωνεύεται τη θέση του Αλέκου Αλαβάνου για την ανάγκη ενός νέου μετώπου (ανατροπής και αλληλεγγύης το ονόμασε στη συγκέντρωση του Σπόρτιγκ στις 27.5.10) με τους χαρακτηρισμούς «γραφική» και «παράδοξη», προσπαθεί μάλιστα να προστατεύσει- ούτε λίγο ούτε πολύ- το κόμμα του από αυτήν λέγοντας: «δεν θα δεχθούμε να ακυρωθεί το εγχείρημα» που έχει ήδη προσδιορίσει ως «ένα συμμαχικό μόρφωμα που θα εμπνέει και θα οργανώνει δυνάμεις από τη σοσιαλιστική αριστερά ως τη ριζοσπαστική οικολογία».

Και πού σε παρακαλώ, καλέ μου σύντροφε, βρίσκεται η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις έννοιες, όχι τις λέξεις, «συμμαχικό μόρφωμα» και «μέτωπο»;

Και πώς, με ποιο τρόπο ακριβώς, το μέτωπο «ακυρώνει» το «συμμαχικό μόρφωμα»; Θα ήθελα πολύ να ακούσω την απάντηση, αλλά εγώ, όταν ακούω τον Αλαβάνο, το ΔΗΚΚΙ, την ΚΟΕ, τη ΔΕΑ κ.λπ. να μιλάνε για μέτωπο και τον Τσίπρα μαζί με πολλούς άλλους να μιλάνε για συμμαχία ή συμμαχικό μόρφωμα, λέω:

Πολύ ωραία λοιπόν, συμφωνούμε, σημασία έχουν οι έννοιες, όχι οι λέξεις. Δεν θα μπορούσαμε π.χ. πολύ άνετα να πούμε πως το ΕΑΜ ήταν μια συμμαχία ανάμεσα στο ΚΚΕ, την ΕΛΔ, το ΑΚΕ και το ΣΚΕ; Οι λέξεις συμμαχία και μέτωπο είναι συνώνυμες. Δεν είναι κρίμα λοιπόν να ψάχνουμε να βρούμε διαφορές, λες και ο στόχος μας είναι το διαζύγιο κι όχι ο γάμος; Και ο γάμος εν προκειμένω είναι η κοινή δράση, όπως πολύ σωστά το έχει θέσει ο Ευτύχης Μπιτσάκης και όχι μόνο.

Βέβαια, για να πετύχει αυτό, χρειάζεται να έχουμε μια ξεκάθαρη, απλή πολιτική «πλατφόρμα», διατυπωμένη με λίγες λέξεις, όπως ήταν η εθνική απελευθέρωση και η λαοκρατία επί ΕΑΜ ή το ψωμί, παιδεία, ελευθερία στο Πολυτεχνείο κ.λπ. Και κάτι ακόμη: μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μας και τον εχθρό, όπως έλεγαν οι παλιοί.

Στην περίπτωση μας, πιστεύω (και το 'χω ξαναπεί δημόσια χωρίς να έχω ακούσει αντιρρήσεις) πως η ελάχιστη αυτή συμφωνία δεν μπορεί παρά να είναι η κοινή αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό και ο αγώνας για την ανατροπή του.

Μπορεί να μη συμπίπτουν ακριβώς τα όνειρα μας για το μέλλον, το άμεσο ή το απώτερο, αλλά όποια πολιτική ανάλυση κι αν διαβάσετε, από οποιαδήποτε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ η τάση του ΣΥΝ, θα δείτε πως, πράγματι, η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας είναι ο κοινός μας στόχος, είναι αυτό που μας ενώνει. Και βέβαια ο στόχος αυτός απευθύνεται σε πολύ περισσότερους από ό,τι οι μικρές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτείνεται και στο «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ» (και τους Πράσινους θα πρόσθετα) ο γάμος με το οποίο μπορεί πράγματι «να απελευθερώσει τεράστια πολιτική ενέργεια», κατά την εύστοχη διατύπωση του Αλέξη Τσίπρα.

Όσο για τον σοσιαλισμό, όπως λέει ο Αλέκος Αλαβάνος: «Δεν πάμε για τον σοσιαλισμό, πάμε για την επιβίωση της χώρας». Προφανώς εννοεί ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό, αλλά τώρα μας ενώνει η κοινή αντίσταση.