Επιστολή προς συντρόφους

Του ΝΙΚΟΥ Σ. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ*

Σύντροφοι και φίλοι.
Μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές (Κυριακή βράδυ), ελάχιστα ξέρω για όσα ειπώθηκαν και έγιναν στο 6ο Συνέδριο. Υποθέτω ότι αύριο ο Τύπος θα έχει λεπτομέρειες.
Δεν νομίζω όμως ότι θα αλλάξει κάτι... Όλοι περιμέναμε και όλοι μυριζόμασταν τις εξελίξεις...
Δεν ξέρω επίσης αν ταυτίζομαι πολιτικά με όλους τους αποχωρήσαντες από το Συνέδριο.
Έχω μια αίσθηση ότι κάποιοι από αυτούς ονειρεύονται ένα “ενδιάμεσο” σχήμα, ένα άλλοθι αξιοπρεπούς αποχώρησης, μια δεύτερη βάρκα για να μεταπηδήσουν στο καΐκι του ΠΑΣΟΚ χωρίς να χρειαστεί καν να βραχούν...
Ανάμεσά τους είναι και πολλοί -είμαι σίγουρος- που βαρέθηκαν τη θολούρα του ΣΥΡΙΖΑ, τις minimum συμφωνίες που δεν παράγουν πολιτική, το κρύψιμο των (ουσιαστικών) διαφορών κάτω από το χαλί, τους τακτικισμούς, τα παιχνίδια ισορροπιών, το ψευτο-σαβουάρ βιβρ και τις μεταξύ μας μαχαιριές...
Ανάλογες περιπτώσεις (και ανησυχίες) πιστεύω ότι υπάρχουν και σε συντρόφους που έμειναν...
Κάποιοι ονειρεύονται συνεργασίες ή και ενσωμάτωση στο ΚΚΕ της Παπαρήγα και αναπολούν τον Στάλιν...
Κάποιοι άλλοι έβγαλαν από το πατάρι και ξεσκονίζουν τον Τσελεμεντέ του Αναρχικού...
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που βλέπουν το συριζέικο αδιέξοδο, δεν ταυτίζονται πολιτικά όμως με τους ανανεωτικούς, δεν τους “πάει” η ταμπελίτσα ή δεν γουστάρουν τον... Μαργαρίτη ρε αδερφέ...
Ξέρω ότι έχω συντρόφους που μπορώ να συζητήσω και μέσα και έξω από το Συνέδριο...
Ξέρω ότι υπάρχουν ακόμα αριστεροί που πιστεύουν στο Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
Αριστεροί που δεν πιστεύουν σε πεφωτισμένες πρωτοπορίες και δικτατορίες του βιομηχανικού προλεταριάτου.
Πολίτες που διεκδικούν το δικαίωμα στην Κριτική Σκέψη και τον Ελεύθερο Λόγο.
Σύντροφοι που αγωνίστηκαν και ακόμα ονειρεύονται μια σύγχρονη αριστερά της εργασίας, της οικολογίας και του πολιτισμού.
Σύντροφοι που στέκονται αγέρωχα απέναντι στους εθνικισμούς και τους φανατισμούς, αλλά δεν χαρίζουν σε κανένα φασισταριό το δικαίωμα να μονοπωλεί τον πατριωτισμό ή την Ιστορία.
Σύντροφοι που δεν νιώθουν την ανάγκη να διαχωρίζουν τη βία σε καλή και κακή, σε κρατική και αυθόρμητη, σε δικαιολογημένη και εγκληματική και την αποκηρύσσουν από αρχή.
Φίλοι που δεν μάθανε να διαλέγουνε τους φίλους τους με κριτήριο τη γραβάτα ή το τζιν, που δεν ξέχασαν ούτε τον αγώνα στους δρόμους ούτε την ευπρεπή πολιτική συμπεριφορά.
Υπάρχουν αγωνιστές της αριστεράς, τέλος, που δεν ενδιαφέρονται για καρέκλες και οφίτσια και μηχανισμούς και ίντριγκες...
Υπάρχουν μέσα και έξω τέτοιοι. Που ίσως νιώθουν πιο άνετα με κάποιους που βρέθηκαν στην “αποκεί” όχθη παρά με αυτόν που κάθεται στη διπλανή καρέκλα...
Τραγικό δεν είναι το γεγονός της αποχώρησης μιας τάσης από το συνέδριο.
Τραγικό θα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι να χαθούν... Να κοπούν οι γέφυρες...
Η αποχώρηση αυτή ας γίνει επιτέλους ευκαιρία να συζητήσουμε...
Να κουβεντιάσουμε για το ποια αριστερά θέλουμε...
Ο διάλογος για να είναι γόνιμος δεν μπορεί να γίνεται πίσω από χαρακώματα και δογματισμούς.
Από την άλλη όμως πρέπει να αναγνωρίζει τις διαφωνίες, όχι να τις κρύβει με την ελπίδα ότι “κάποτε” με μεταφυσικό τρόπο θα ξεχαστούν...
Το ιδεολόγημα της Μεγάλης Αριστεράς, που απλώνεται από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ ή... της Νέας Δημοκρατίας κατ' άλλους... μέχρι πέρα από το ΚΚΕ με ολίγον και από αναρχικό χώρο, ήταν από την αρχή αστείο...
Η Αριστερά, η Δική μας Σύγχρονη, Σκεπτόμενη Αριστερά, θα γίνει Μεγάλη Μόνον όταν ο λαός το θελήσει. Και αυτό με τη σειρά του θα γίνει όταν δώσουμε μεγάλες και καθαρές απαντήσεις στα μεγάλα και εκβιαστικά ερωτήματα. Όχι με λογιστικές προσθαφαιρέσεις κομμάτων, κομματιδίων, ομάδων, γκρουπούσκουλων και βεβαίως - βεβαίως όλων ημών των περίφημων ανεντάκτων(!!)
Ας γίνει λοιπόν αυτή η αποχώρηση ευκαιρία για αναζήτηση και συζήτηση.
Ας πάνε επιτέλους στο ΠΑΣΟΚ όσοι θέλουν και στο ΚΚΕ όσοι μπορούν!
Και ας βρεθούμε οι υπόλοιποι...
Δεν χρειάζεται να κάνουμε σημαίες τον Αλέκο, τον Αλέξη και τον Φώτη.
Δεν χρειάζεται καν να είναι μπροστά...
Ας ανοίξουμε δρόμους εμείς!
Κάνω μία έκκληση αυτή την ώρα: Ας μη βιαστούν οι αποχωρήσαντες!
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προχωρήσουμε ακόμα σε ίδρυση νέου κόμματος.
Ας “στήσουμε” έναν όμιλο... Ένα φόρουμ... Πείτε το όπως θέλετε!
Ας αφήσουμε λίγο χρόνο για σκέψη και ζυμώσεις...
Ας μη δικαιώσουν όσους τους κατηγόρησαν ότι τάχα μου ορέγονται προεδριλίκια και οφίτσια.
Και κυρίως: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανοίξουμε πόλεμο μεταξύ μας!
Ας μην πέσουμε στην παγίδα που θα μας στήσουν οι Πρετεντέρηδες και τα τσοντοκάναλα που διψούν για αίμα, σπέρμα και κοκορομαχίες...
Ας αντιπαρατεθούμε με τις αδυναμίες μας, με τους δογματισμούς, με τις αγκυλώσεις, με τα μαντριά μας. Όχι με τους χθεσινούς και εν δυνάμει αυριανούς συντρόφους μας!!


ΥΓ.: Ο γράφων δεν ανήκει οργανωτικά στο ΣΥΝ από την πρώτη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στη Σάμο. Τότε, όταν προσπάθησε να διατυπώσει τις αμφιβολίες και τους φόβους του για τον τρόπο που επιχειρούνταν το εγχείρημα και να αντιταχθεί στο πανηγυρικό κλίμα που επικρατούσε, θέτοντας ερωτήματα για την οργανωτική δομή, αλλά και την ιδεολογική συνέπεια του νέου σχήματος, δέχτηκε ομαδόν επίθεση από “ανανεωτικούς” και “προεδρικούς”, οι οποίοι είτε “δεν καταλάβαιναν” τι έλεγα είτε θεώρησαν ότι λέω “μ.......ες”...
Τότε μόνο οι εκτός ΣΥΝ σύντροφοι κατάλαβαν τι έλεγα... Αυτοί οι... καταραμένοι, που τώρα τα φταίνε όλα....

* Ο Νίκος Σ. Κακλαμάνης είναι μέλος της Ν.Ε. Σάμου