* Η ζωή στην Ελλάδα γίνεται δύσκολο... εγχείρημα: Φτώχεια, ανεργία, άνοδος του φασισμού, έλλειψη προοπτικής. Πώς μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλει, να δώσει όραμα για το μέλλον σε αυτή τη χώρα, να ανακόψει το νέο κύμα μετανάστευσης;
Να προβάλουμε ένα πρόγραμμα διεξόδου. Δεν αρκεί η “συνθηματολογία” ούτε κάποιες επιμέρους διεκδικήσεις. Χρειάζεται να δούμε τις βάσεις στις οποίες θα στηριχτεί η διαφορετική πορεία της χώρας και σε όλα τα επίπεδα. Γιατί επιστροφή στην Ελλάδα του 2008 δεν υπάρχει, ούτε ξεμπερδεύουμε με το πρόβλημα αν πούμε ότι “είμαστε με τον σοσιαλισμό”. Άρα, για ποια Ελλάδα θα παλέψουμε σήμερα, διώχνοντας τις τρόικες, σε ποια Ελλάδα αξίζει να ζει ένας νέος; Θα παράγει τίποτα αυτή η χώρα ή θα λειτουργεί συνεχώς με τη θηλιά του χρέους; Θα λειτουργεί δημοκρατικά και τι άλλο σημαίνει αυτό πέρα από την αναγκαία αποκατάσταση του Συντάγματος και του Κοινοβουλίου; Θα έχει ανεξαρτησία και δυνατότητα αποφάσεων ως κυρίαρχο κράτος ή θα γίνουμε προτεκτοράτο; Θα τελειώνουμε με αυτό το πολιτικό σύστημα της διαπλοκής, της τραπεζοκρατίας, των ΜΜΕξαπάτησης και τι θα το αντικαταστήσει; Θα έχουν λόγο και ρόλο οι νέοι και πώς; Σε αυτή τη στιγμή ζούμε τώρα. Στη σύγκρουση ανάμεσα στις μνημονιακές δυνάμεις, από τη μια, και το λαϊκό κίνημα, τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει ξεκινήσει μια μετάβαση -ας δούμε τι έγινε αυτά τα δυο χρόνια- και ή θα ανοιχτεί ένας δρόμος θετικών αλλαγών ή θα καταστραφούμε. Και βέβαια πρέπει να πάρουμε τις ανάλογες πρωτοβουλίες, αφού μόνο η εκφώνηση κάποιων στόχων, χωρίς να μάς ενδιαφέρει το ποιος και πώς θα τους στηρίξει, δεν φτάνει. Σε αυτό πρέπει να κάνουμε γρήγορα βήματα ως ΣΥΡΙΖΑ, να πάρουμε την ευθύνη που αναλογεί σ' ένα κόμμα του 27%. Μαζί με μια συνολική πολιτική για τη χώρα, χρειάζεται και μια πολιτική για την ανάπτυξη του κινήματος. Μπορούμε να παίξουμε ρόλο στη δημιουργία ενός μαζικού, πολιτικού ρεύματος μέσα στην ελληνική κοινωνία; Αυτό θα κρίνει πολλά. Από τη δυνατότητα να κυβερνήσει μια αντιμνημονιακή, δημοκρατική κυβέρνηση, μέχρι το βάθος των αλλαγών που θα προχωρήσουν.
* Υπάρχει δυσπιστία απέναντι στα κόμματα, ειδικά ανάμεσα στους νέους. Στο κίνημα των πλατειών, τα κόμματα απαγορεύονταν! Πώς μπορεί να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ για τις ειλικρινείς του προθέσεις και να συναντηθεί πλατιά με νέο κόσμο;
Μήπως οι πλατείες είχαν δίκιο που ήταν ενάντια στα κόμματα; Στην Πλατεία Συντάγματος δεν καταγγέλθηκε γενικώς η πολιτική ούτε, πολύ περισσότερο, η συλλογική δράση. Απορρίφθηκε ένας τρόπος άσκησης της πολιτικής που φέρει τα σημάδια της διπλότητας, του χειρισμού, του πολιτικαντισμού, των προνομίων, της μονοπώλησης, της ιδιοτέλειας, της γραφειοκρατίας, του ξερολισμού, της αντιδημοκρατικότητας, του πατερναλισμού, του τραμπουκισμού και πολλών ακόμα. Υπάρχουν αυτά σε χώρους της Αριστεράς ή το κίνημα των Πλατειών μάς αδίκησε; Ο καθένας πρέπει να κρίνεται από τη συμβολή και τη συνεισφορά του στους κοινούς αγώνες και όχι από την προσπάθεια επιβολής της “αλήθειας” του. Η Αριστερά που “κουνάει το δάκτυλο” στον κόσμο, που δεν δίνει χώρο έκφρασης, που θέλει τα πάντα να περνούν από το χέρι της, δεν έχει μέλλον και ειδικά στους νέους. Γι' αυτό και η συγκρότηση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεκόψει με αυτές τις αρρώστιες, επιτρέποντας έτσι την εισβολή του λαού στις διαδικασίες του. Από την άλλη μεριά, η συνάντηση αυτή σχετίζεται με το εάν αυτά που παλεύουμε και προτείνουμε έχουν σχέση με τους στόχους του μαζικού κινήματος και τις σημερινές δυνατότητες. Τι λέει π.χ. το γνωστό σύνθημα για το “γρανάζι που δεν γυρνά” σ' έναν νέο άνθρωπο που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και άνεργος; Σε τι τον παρακινεί; Να αγωνιστεί σήμερα για έναν “εργάτη χωρίς αφεντικά”; Ή να επιμείνει στην “απεργία διαρκείας” και το “συνδικαλιστικό κίνημα”, όταν οι περισσότεροι νέοι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αυτό; Για να πείσουμε, λοιπόν, δεν αρκούν οι ειλικρινείς μας προθέσεις, πρέπει ν' αλλάξουμε πολλά.
* Ο Τάσος Βαρούνης είναι μέλος της ΚΟΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου