Αναγκαίο ένα πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα της Αριστεράς

Του Αντώνη Κοτσακά


Διανύουμε μια περίοδο κατά την οποία η επίτευξη μεγάλων εθνικών στόχων (παραγωγική ανασυγκρότηση - απεξάρτηση από το Μνημόνιο και τον δανεισμό, εθνική κυριαρχία) έρχεται σε αντίθεση με επί μέρους κοινωνικοοικονομικά συμφέροντα. Έτσι διαμορφώνονται πλειοψηφίες, που έχουν αντιφατικές δυναμικές (π.χ. μεγάλη αντίθεση στο Μνημόνιο, μεγάλη πλειοψηφία υπέρ του ευρώ).


Μια αριστερή δύναμη για να γίνει κυβέρνηση και να κρατηθεί χρειάζεται ένα ομογενοποιημένο και πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κοινωνικοπολιτικού συνασπισμού. Ζούμε τη διάλυση των συστημικών δυνάμεων και την ανάδυση από την κρίση ενός νέου ισχυρού πόλου, κυβερνητικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.


Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε στο κάθετο σύστημα. Δηλαδή πολιτικός φορέας στο εποικοδόμημα σε αντιστοίχηση με συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις (τάξεις και στρώματα). Σήμερα όμως περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζεται η σε βάθος μελέτη της οριζόντιας κίνησης των κοινωνικών δυνάμεων, που διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα (από την άκρα Δεξιά ώς την Αριστερά) και αναπτύσσει αντιφατικές δυναμικές.


Είναι φανερό ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις (οικονομικές και πολιτικές) επιδιώκουν με βίαιο τρόπο την αλλαγή της ταξικής διαστρωμάτωσης της ελληνικής κοινωνίας. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μέχρι πρόσφατα, εγκαταστάθηκαν στον λεγόμενο μεσαίο χώρο. Αυτή τους την εγκατάσταση την εξέλαβαν ως οριστική. Ανέπτυξαν άλλες συμπεριφορές, άλλα στερεότυπα. Είναι κατά κύριο λόγο αυτές οι δυνάμεις που σήμερα συμπιέζονται προς τα κάτω. Αυτή η συμπίεση αναπτύσσει έναν ιδιότυπο ριζοσπαστισμό. Ο ριζοσπαστισμός δεν έχει ιδεολογικό προσανατολισμό και αν δεν βρει πολιτική έκφραση και καθοδήγηση στο εποικοδόμημα, μπορεί να προσανατολιστεί προς την άκρα Δεξιά.


Στο σημείο αυτό ίσως είναι χρήσιμος ένας διαχωρισμός σε έννοιες, που το σύστημα, τα ΜΜΕ και μέρος της διανόησης σκόπιμα συγχέουν. Μεσαίος χώρος - μεσαία στρώματα - πολιτικό κέντρο. Στον μεσαίο χώρο εντάσσονται πολίτες από όλες τις τάξεις και τα στρώματα, από τα υψηλότερα εισοδήματα μέχρι τα χαμηλότερα, επειδή έχουν κοινό παρανομαστή, αντιλήψεις, απόψεις, στερεότυπα, κυρίως συντηρητικού προσανατολισμού. Τον μεσαίο χώρο πολύ δύσκολα και σε πολύ περιορισμένη έκταση, μπορούμε να τον έχουμε σύμμαχό μας.


Μεσαία στρώματα, κριτήριο είναι η ένταξη στην παραγωγική διαδικασία και η εισοδηματική κατάσταση. Τα μεσαία στρώματα αποτελούν προνομιακά πεδίο για συγκρότηση συμμαχίας. Στην κρίση όμως που βιώνουμε βαίνουν ποσοτικά μειούμενα.


Πολιτικό κέντρο, ως έννοια και ως μέγεθος ανύπαρκτο, που όμως προβάλλεται κατά καιρούς και δεν αποκλείεται να προβληθεί και στο μέλλον, αν εκτιμηθεί ότι μπορεί να αποτελέσει έστω και μικρό στυλοβάτη του συστήματος.


Η μνημονιακή αγριότητα μεταλλάσσει ουσιαστικά την ελληνική κοινωνία, αλλάζοντας και τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, αλλά και τη θέση κάθε κοινωνικής ομάδας σε πολύ χειρότερη βάση. Οι αλλαγές αυτές υποχρεωτικά θα φέρουν και αλλαγές στα κόμματα και την πολιτική γεωγραφία.


Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων είναι κατά της μνημονιακής πολιτικής. Η πολιτική τους συνείδηση όμως δεν αντιστοιχείται με την οικονομική τους κατάσταση. Είναι προφανές ότι οι συστημικές δυνάμεις, εσωτερικού και εξωτερικού, διαπιστώνουν ίσως περισσότερο και από εμάς την κοινωνική κινητικότητα και θα λάβουν τα μέτρα τους.


Τα αποσταθεροποιημένα μεσοστρώματα και η συμπιεζόμενη εργατική τάξη στον ιδιωτικό τομέα μεταβάλλονται σε μάζες που κινούνται ασύνταχτα προς κάθε κατεύθυνση. Οι μάζες αυτές σε μεγάλο βαθμό επειδή νιώθουν αποκομμένες από το σύστημα, δεν απευθύνονται σε συγκεκριμένους αποδέκτες (κόμματα). Διακατέχονται από αίσθημα ανασφάλειας και δεν εμπιστεύονται κανέναν. Επειδή έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους με το πολιτικό σύστημα, δεν επιθυμούν κανενός είδους στράτευση και συμμετοχή και αναζητούν ατομικές λύσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν η κρίση θα οδηγήσει τις μάζες σε κινητοποίηση και συμμετοχή ή σε ιδιώτευση και παραίτηση.


Η σημερινή συγκυβέρνηση ίσως είναι το πρόπλασμα ενός αυριανού «φιλοευρωπαϊκού» κόμματος. Βλέπουμε ήδη πολιτικούς και διανοούμενους να θέτουν δειλά το θέμα του εξορθολογισμού της ταξικής σύνθεσης.


Στο πλαίσιο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι ανάγκη να συγκροτήσει ένα πλατύ μέτωπο συνθέτοντας τα επί μέρους συμφέροντα και επιδιώξεις μεγάλων κοινωνικών ομάδων που πλήττονται από αυτή την πολιτική. Έχουμε τη δυνατότητα και την εμπειρία μέσα από κινηματικού χαρακτήρα δράσεις, αλλά και με την συγκρότηση του πολιτικού φορέα μέσα από μέτωπα και δίκτυα στο οργανωτικό πεδίο.


Μέχρι σήμερα έχουμε επιτύχει πάρα πολλά σε λίγο χρόνο. Εξακολουθούμε όμως να έχουμε ένα βασικό πρόβλημα. Οι πολίτες που διαπιστώνουν τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής, παραμένουν μετέωροι και δεν φαίνεται να πείθονται από τις δικές μας προτάσεις, παραμένοντας σε ρόλο παρατηρητή. Ενώ μάλλον έχουμε παγιώσει ένα δημοσκοπικό προβάδισμα σε συνθήκες κατάρρευσης των μνημονιακών κομμάτων, τα ποσοστά μας παραμένουν στάσιμα ή οριακά ανοδικά, αναδεικνύοντας την αδυναμία μας να κεφαλαιοποιήσουμε τη λαϊκή δυσαρέσκεια μέσω μιας πειστικής εναλλακτικής πρότασης.


Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα διαμορφώνει μια συνολική «alternative» πειστική και οραματική συνάμα. Μια εναλλακτική πρόταση μέσω της οποίας θα βρουν πολιτική έκφραση και στρατηγικό προσανατολισμό χιλιάδες συμπολίτες μας.


Η συγκυρία είναι τέτοια που δεν αφήνει χρονικά περιθώρια . Άλλωστε οι ηγετικές ομάδες δεν κρίνονται μόνο από τη διαχειριστική τους ικανότητα στα τρέχοντα, αλλά κυρίως από τις ρήξεις, τις τομές, τις ανατροπές και τις συγκρούσεις που επιλέγουν στον κατάλληλο χρόνο προκειμένου να υπηρετηθεί ο στρατηγικός στόχος.

 
eXTReMe Tracker