Μας έχουν κηρύξει πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Την αφορμή για το παρακάτω κείμενο μου έδωσε το άρθρο του κ. Χρήστου Γκίμτσα που είχε τίτλο «Με τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Αλλά με ποιον ΣΥΡΙΖΑ» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Διάλογος» στις 26 Νοεμβρίου 2012 αλλά και στην «Αυγή» στις 28 Νοεμβρίου 2012.


 


Στις 30 Νοεμβρίου- ξεκινάει στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, ένα βήμα που θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2013, όταν θα πραγματοποιηθεί το πρώτο συνέδριο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκε ένας διάλογος εσωτερικός, αλλά κυρίως ένας διάλογος με την κοινωνία (ίσως όχι στο εύρος που θα θέλαμε) μέσα από τη διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων, όπου όλοι και όλες μπορούσαν να καταθέσουν τις απόψεις τους για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, όπως την ιδεολογική ταυτότητα, τη στρατηγική, μέχρι τον τρόπο λειτουργίας του νέου κόμματος (τοπικές οργανώσεις, συγκρότηση και λειτουργία συντονιστικών επιτροπών, ενδιάμεσα όργανα, όπως νομαρχιακές και περιφερειακές επιτροπές, εκλογή κεντρικής επιτροπής και πολιτικής γραμματείας).


Είναι θεμιτό και θετικό γεγονός να διεξάγεται αυτός ο διάλογος και δημόσια, όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του και τις προτάσεις του για το εγχείρημα της δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλά και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος θα έλεγα ότι είναι εντελώς απαραίτητο. Στο πλαίσιο αυτού του διαλόγου, λοιπόν, θα ήθελα να καταθέσω τις αντιρρήσεις μου, τις ενστάσεις μου και τη διαφωνία μου σε όσα ο κ. Γκίμτσας εκφράζει με το άρθρο του.


 


Τα λιγότερο σημαντικά


Ξεκινώ από τα λιγότερο σημαντικά, από το τέλος του άρθρου του κ. Γκίμτσα, όπου αναφέρει «Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα, δηλώνω ότι θέλω να ενταχθώ...». Μα νόμιζα ότι ήδη ο κ. Γκίμτσας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει. Αν ισχύει, σημαίνει ότι υπέγραψε την αίτηση εγγραφής νέου μέλους, όπως και τόσα άλλα χιλιάδες μέλη έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα, και φαντάζομαι ότι το έκανε, αφού πρώτα είχε ενημερωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργείται σήμερα από το μηδέν, αλλά πατάει σε μια διαδρομή -ίσως σύντομη και σίγουρα με καλές και κακές στιγμές-, που αν μη τι άλλο είχε σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αυτά της ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που τον έφεραν μέχρις εδώ. Και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει ενημερωθεί ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν για τη μετεξέλιξη σε ενιαίο κόμμα προέβλεπαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται μέσα από τη διαδικασία αυτή να υπάρξει αλλοίωση της ιδεολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.


Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα συμπεριλάβει τη σοσιαλδημοκρατία είτε απλά ως όρο, είτε πολύ περισσότερο ως πολιτική πρακτική, ακόμη κι αν δεχθούμε την αυθαίρετη ερμηνεία ότι σοσιαλδημοκρατία σημαίνει σοσιαλισμός με δημοκρατία και ολίγη από Αριστερά.


Ένα δεύτερο σημείο, όχι τόσο ουσιώδες, αλλά άξιο αναφοράς, είναι η παρότρυνση του κ. Γκίμτσα να αποκαταστήσει το νέο κόμμα την αξιοπιστία του. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Σύμφωνα με τα λεγόμενά του «...Δίνοντας από τη μία ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, αποφεύγοντας τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα και από την άλλη εξασφαλίζοντας την εσωκομματική δημοκρατία και τον πλουραλισμό...». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Η ένστασή μου είναι ότι αυτό δεν πρέπει να αφορά μόνο τα στελέχη που διατυπώνουν απόψεις στη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και τα μέλη. Για να επιτευχθεί, προϋποθέτει τα μέλη να είναι ενημερωμένα, να κάνουν δεκτές τις αποφάσεις που παίρνονται με δημοκρατικές διαδικασίες, αφού πρώτα βεβαίως συμμετέχουν σε αυτές. Ο κ. Γκίμτσας, ενώ συμμετείχε ως μέλος στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων, ενώ διατύπωσε τις απόψεις του για τη μορφή και την ιδεολογική ταυτότητα του νέου φορέα, με το άρθρο του συμβάλλει στο να αλλοιώνει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένοντας σε απόψεις που προς το παρόν -ευτυχώς- είναι μειοψηφικές έως ανύπαρκτες.


 


Τα σημαντικά


Ας πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά από τα οποία σταχυολογώ τα εξής σημεία:


1. Ο μύθος που εντέχνως καλλιεργείται από το κυρίαρχο σύστημα και υιοθετεί ο κ. Γκίμτσας, μιας νέας εθνικής αφήγησης, ότι δηλαδή η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και άρα όλοι μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό που μας βρήκε ή αλλιώς «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, ...λαός και Κολωνάκι». Τι μας χρειάζεται για να το καταφέρουμε; Κατά την άποψη του συντάκτη, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση με αριστερά χαρακτηριστικά που θα αναλάβει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πλούσιος και στους φτωχούς. Ανάμεσα δηλαδή σε τραπεζίτες, βιομήχανους, μεγάλο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αδύναμους.


Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ έγκαιρα διέγνωσε ότι η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αντίθετα είναι παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού και οφείλεται στον τρόπο ανάπτυξης του συστήματος. Στη φάση που βρισκόμαστε με τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας, με την όξυνση της κρατικής καταστολής, με τη ναζιστική, τρομοκρατική δράση από τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παροχών στους από κάτω. Αντιγράφω από το άρθρο του συντρόφου Γιάννη Αλμπάνη που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» στις 14.10.12, από το οποίο άλλωστε δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου.


«...Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η μια εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν προς το κέντρο, σε πιο 'υπεύθυνες' και 'ρεαλιστικές' θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η άλλη εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς, όμως, της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του '30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι 'από πάνω' ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους 'από κάτω'. Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν...) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης...


...Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικού πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει»...


Ο ΣΥΡΙΖΑ προς το παρόν φαίνεται να διαλέγει ότι θα δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους, σε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ενταχθεί κάποιοι εδώ και καιρό και για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.


2. Το μεταναστευτικό. Θεωρώ τραγωδία για οποιονδήποτε θέλει να λέγεται αριστερός να διαχωρίζει τους μετανάστες σε έννομους και παράνομους, σε «λαθραίους» και σε αυτούς που έχουν χαρτιά. Ειδικά σε μια περίοδο που η ακροδεξιά ρητορική υιοθετείται πλήρως από την τρικομματική κυβέρνηση (βλ. νόμος περί ιθαγένειας) είναι διπλή τραγωδία να «απαιτούμε» από τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως ακόμη ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και τώρα οι μετανάστες, το πρόβλημα είναι η κρίση. Η μόνη υπεύθυνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και πρέπει να παραμείνει αυτή που συμπυκνώνεται στις φράσεις: «κανένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά», «κανένας άνθρωπος χωρίς συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης», «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος».


3. Η ταυτότητα του κόμματος τρομοκράτη που επιδέξια -όπως ο ίδιος αναφέρει- φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και που δυστυχώς έμμεσα ο ίδιος υιοθετεί. Πρόκειται βεβαίως για την παρότρυνση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από το κατεστημένο των media και τους πολιτικούς παρατρεχάμενους να «καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται», εξαιρώντας πάντα την κρατική βία που έχει το δικαίωμα να την ασκεί κατά το δοκούν και με όποιες μορφές χρειάζεται η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς ποτέ να μιλάνε για τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της καταδίκης σε μια ζωή εξαθλιωμένη, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοχειρία και που φυσικά ποτέ δεν έχει χώρο στα δελτία των οκτώ.


Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι η υιοθέτηση από τον κ. Γκίμτσα της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Μιας θεωρίας που τίποτα άλλο δεν θέλει να κάνει παρά να εξισώσει τον εξεγερμένο που χάνει τη δουλειά του και πετάει ένα γιαούρτι με τον δολοφόνο που μαχαιρώνει στα στενά της Αθήνας κάποιον μετανάστη. Να εξισώσει αυτόν που επιτίθεται σε ανάπηρους και ομοφυλόφιλους ή αυτόν που υποβιβάζει τους μετανάστες σε «υπάνθρωπους» και «σκουλήκια» με αυτόν που κάνει κατάληψη ενός δημόσιου κτηρίου για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην αξιοπρεπή διαβίωση και στην εργασία. Να εξισώσει τέλος την κρατική καταστολή των βασανιστηρίων σε αντιφασίστες και τον χημικό πόλεμο των ΜΑΤ με αυτόν που πετάει ένα ποτήρι καφέ στον Γερμανό πρόξενο.


Στον ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που μπορούν να αντιλαμβάνονται αυτά τα προφανή και δεν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.


 


Και μια αντίφαση


Αναφέρει ο κ. Γκίμτσας στο άρθρο του «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό κορμό, πολιτικό, οικονομικό, νομισματικό...» και λίγο παρακάτω «...να είναι έτοιμο (το νέο κόμμα εννοεί) να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, όπως το περίφημο plan B, καλά προετοιμασμένες και τεκμηριωμένες...», ενώ μερικές παραγράφους πιο κάτω αναφέρει «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η έξοδος από το 'σύστημα' δεν είναι εφικτή...».


Τι θέλει να μας πει τελικά ο κ. Γκίμτσας; Μάλλον ότι θα πρέπει να γίνουμε τα «καλά, συνετά παιδιά», να πάρουμε μια «γενναία» απόφαση ενσωμάτωσης στο σύστημα και χωρίς συγκρούσεις να διεκδικήσουμε τα ψίχουλα που μας αναλογούν. Να ακολουθήσουμε δηλαδή έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει τόσο σε ένα ήρεμο όσο και βέβαιο θάνατο. Αν είναι έτσι, τι μας χρειάζεται άραγε το περίφημο plan B;


Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι οι παραπάνω απόψεις περί μονόδρομων μου μυρίζουν ΔΗΜ.ΑΡ. και για να αποφεύγουμε λοιπόν τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα, θα ήθελα να επισημάνω στον κ. Γκίμτσα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε plan B, γιατί δεν μας χρειάζεται.


Έχουμε ένα πλάνο και αυτό λέει ξεκάθαρα ότι σκοπός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι και ταυτόχρονα να σταματήσει τον κατήφορο μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Ότι με τον λαό στον δρόμο θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Με τον λαό δίπλα μας θα σταματήσουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με την κοινωνία που αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον θα κάνουμε πράξη το «καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Με τον κόσμο στους δρόμους θα πούμε στην τρόικα και στην τρικομματική κυβέρνηση ότι σε αυτό τον ταξικό πόλεμο που μας εξαπέλυσαν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε «Ούτε βήμα πίσω».


Σ' αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ενταχθήκαμε, για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.


 


Δημήτρης Σαριγγαλάς


Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων

 
eXTReMe Tracker