Του Νίκου ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ*
Η Διακήρυξη, σχετικά με το ζήτημα των συμμαχιών, έχει εκτεταμένες αναφορές στη συσπείρωση όλων των αριστερών δυνάμεων με επίκεντρο βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος και για λόγους στρατηγικής να επιμένει σταθερά πάνω σε αυτό, αν και οι πιθανότητες μιας σύμπλευσης με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. είναι μηδαμινές. Δύσκολα οι ηγεσίες τους μπορούν τώρα να κάνουν την απαιτούμενη στροφή των 180 μοιρών. Εν πάση περιπτώσει και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η πρόταση, από ό,τι φαίνεται και από τη διακήρυξη, μένει ανοικτή παρ' όλη την αλαζονική στάση και των δύο ηγεσιών να μας επιδαψιλεύουν συχνά - πυκνά με διακοσμητικά επίθετα του τύπου “υποκριτές”, “τυχοδιώκτες” κ.ά.
Το διακύβευμα δεν είναι οι πολιτικές μας διαφορές, αλλά εδώ και δυόμιση χρόνια τουλάχιστον η ανατροπή της κυβέρνησης, και του Μνημονίου φυσικά, καθώς και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους από μηδενική βάση, ή ακόμη και η διαγραφή του, κάτι που φαίνεται από τις τελευταίες εξελίξεις να μην είναι τόσο απραγματοποίητο όσο φαινόταν πριν από λίγο καιρό. Όπως και να έχει το ζήτημα, η μάχη που πρέπει να δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύμμετρη και εξελίσσεται σε πολλά μέτωπα, ενάντια σε κατεστημένες νοοτροπίες, στην πολιτική διαφθορά και στην υποκουλτούρα που έχει διαβρώσει επικίνδυνα όλο σχεδόν το εποικοδόμημα.
Η Ελλάδα σήμερα, όπως φαίνεται σε έρευνα του περιοδικού Transparency International (Διεθνής Διαφάνεια) που την αναδημοσίευσε η αριστερή γερμανική εφημερίδα “Freitag” - 11/12 κατέχει σε πίνακα βαθμολόγησης της διαφθοράς την 80ή θέση, την ώρα που στον ίδιο πίνακα η Μποτσβάνα, μια μικρή χώρα στο νότιο τμήμα της αφρικανικής ηπείρου, που κατοικείται από διάφορες φυλές, ποζάρει στην 32η θέση, μια θέση πριν από την ευρωπαϊκή Πορτογαλία. Τα σχόλια περιττεύουν.
Σε αυτή τη μάχη θα χρειαστούμε, εκτός από τη στήριξη του λαϊκού παράγοντα, την έμπρακτη αλληλεγγύη όλων των πολιτικών δυνάμεων που βρίσκονται σταθερά απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση και το Μνημόνιό της και φυσικά την ανοχή τους για ένα διάστημα στην περίπτωση που αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό ρόλο μόνος του.
Η κρίση δεν χτυπάει μόνο την εργατική τάξη, έχει ήδη αγκαλιάσει τη μεσαία, και με την ταχύτητα που εξελίσσεται βρίσκεται ήδη στα κράσπεδα της εθνικής αστικής τάξης. Όλοι τώρα νιώθουν την ανάσα της. Μεγάλες επιχειρήσεις εγκαταλείπουν τη μάχη. Πρόσφατα έκλεισε η Neoset, αφήνοντας στον δρόμο χίλιους εργάτες, μην μπορώντας προφανώς να αντέξει στον ανταγωνισμό πολυεθνικών σαν τα ΙΚΕΑ.
Ο αγώνας, εξ αιτίας των καθηκόντων που ανακύπτουν τώρα, είναι πατριωτικός. Δεν στηρίζεται συνεπώς στην ιδεολογική σύμπτωση απόψεων των πολιτικών δυνάμεων που συμπαρατάσσονται. Και εξαρτάται, ως προς το εύρος των συμμαχιών, από τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων μέσα και έξω από τη χώρα, τη δραματική κατάσταση της οικονομίας, την έκταση και ένταση της κρίσης, αλλά φυσικά και από τον χαρακτήρα που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στο περιεχόμενο του αγώνα που κάνουμε.
Όπως στην περίοδο του ΕΑΜ και της ΕΔΑ είμαστε και πάλι καταδικασμένοι να λύσουμε προβλήματα που έπρεπε να είχαν λύσει άλλα κόμματα για λογαριασμό άλλων τάξεων. Πρέπει να γίνουν ανατροπές που περιμένουν δεκαετίες, όπως η απεξάρτηση της δικαιοσύνης και του συνδικαλισμού από το κράτος και την εργοδοσία, να αποκατασταθούν οι συνδικαλιστικές ελευθερίες στον ιδιωτικό τομέα, να υπάρξει κοινωνικός έλεγχος στο χρηματοοικονομικό σύστημα και στους κλάδους που συνδέονται με το κοινωνικό κράτος.
Αυτά και άλλα μπορούσαμε να τα κάνουμε και μόνοι μας. Πρέπει όμως πρώτα να ανοίξει ο δρόμος, να φύγουν τα Μνημόνια και οι τρόικες, να συνέλθει ο λαός και να αναπτερωθεί το ηθικό του. Εκτός από ορισμένες μικρές ομάδες και κόμματα, όπως η Ανταρσύα, το Μέτωπο Ανατροπής, αλλά και η Σπίθα, που πρέπει να είμαστε σε επαφή μαζί τους, η μόνη υπολογίσιμη πολιτικά δύναμη, που βρίσκεται όμως ταξικά στο άλλο στρατόπεδο και φαίνεται να συμπλέει με εμάς, από κάποια απόσταση βέβαια, είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Δεν έχουμε κανένα λόγο να μας φοβίζει αυτό. Πρέπει γρήγορα να ξεπεράσουμε τις αναστολές μας και να προτείνουμε ανοικτά ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συνεργασίας με συγκεκριμένους στόχους. Αν δεν θελήσουν, τότε θα πορευτούμε μόνοι μας. Τέτοιου είδους υπερβάσεις έχει κάνει η δεξιά προκειμένου να εξυπηρετήσει τακτικούς στόχους της χωρίς να χάσει ίχνος από την ιδεολογική της ταυτότητα, όπως με τον Μητσοτάκη το 1989, αλλά και τώρα με τον Σαμαρά, που πρέπει να του αναγνωρίσουμε ένα μέρος της επιτυχίας του αριστερού περιτυλίγματος της κυβέρνησής του.
Στη σελίδα 7 από 15 της διακήρυξης διαβάζουμε ότι “όσο ο στρατηγικός στόχος παραμένει σταθερός, συμμαχίες μονιμότερες ή πιο προσωρινές είναι αναγκαίες και διερευνήσεις απαραίτητες”. Είναι ένα διστακτικό, αλλά πρώτο βήμα. Εν πάση περιπτώσει η ιδέα και σ' εμάς δεν είναι καινούργια. Κάπου προς το τέλος της γερμανικής κατοχής το ΕΑΜ είχε την τόλμη να αποταθεί στην κυβέρνηση του Καΐρου και να την παροτρύνει να προτείνει σχέδιο κοινής αντιφασιστικής δράσης. Το απέρριψαν βέβαια γιατί είχαν κατά νου το κρυφό σχέδιο, του εγκλωβισμού και της διάλυσης του ΕΑΜ.
Σήμερα ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι και ο αγώνας μας γίνεται ακόμα πιο δύσκολος, πολυμέτωπος. Στην εσωτερική και εξωτερική αντίδραση που θα φουντώσει στην περίπτωση που η πλάστιγγα του συσχετισμού των δυνάμεων γείρει προς την πλευρά του αντιμνημονιακού στρατοπέδου θα αντιτάξουμε ένα πατριωτικό μέτωπο. Και αν μας σπρώξουν στα άκρα για να εγκαταλείψουμε την Ευρώπη, πράγμα που φαίνεται δύσκολο για την ώρα, θα αποταθούμε στον λαό να απαντήσει στο δίλημμα με δημοψήφισμα, κάτι που θα προβλέπεται και από το μίνιμουμ πρόγραμμα συνεργασίας.
Τοποθετήσεις στο οργανωτικό
Στη σελίδα 7 από 15 δηλώνεται ότι επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι “να θέτει διαρκώς τον εαυτό του υπό τον έλεγχο εκείνων τους οποίους απευθύνεται, έλεγχο που αφορά την πολιτική του παρουσία, τη δράση και λειτουργία του, ολόκληρη την καθημερινή πρακτική του. Ο έλεγχος αυτός γίνεται υπό το πρίσμα του στρατηγικού στόχου ο οποίος είναι αδιαπραγμάτευτος”.
Με βάση αυτήν την εξαγγελία προτείνεται:
* Για τις αποφάσεις του κεντρικού οργάνου, εκτός από εκείνα τα ζητήματα που απαιτούν άμεση αντίδραση, σε όλα τα άλλα να απαιτείται και απόφαση των μελών της βάσης.
* Ανάμεσα στην ΚΠΕ και στην κομματική οργάνωση βάσης να μη μεσολαβεί κανένα ενδιάμεσο όργανο.
* Τα μέλη της ΚΠΕ να είναι τόσα όσοι και οι καλλικρατικοί δήμοι.
* Το 20%-30% των μελών της ΚΠΕ να αλλάζουν κάθε 4 χρόνια.
* Το μέλος της ΚΠΕ θα πρέπει να δίνει εξαμηνιαίο απολογισμό για την οικονομική και πολιτική δραστηριότητα του κόμματος σε ανοικτή κομματική συνέλευση βάσης στην οποία και θα ανήκει.
* Στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα πρέπει να υπάρξει πρόνοια για ετήσιο, το αργότερο, απολογισμό δράσης των μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας στους ψηφοφόρους της περιοχής τους.
* Ο Νίκος Οικονομίδης είναι μέλος της τοπικής οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Ωρωπού
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου