Κεντρικός στόχος η πολύτιμη ενότητα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς

Του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΝΑΔΗ*


Μετά το έκτακτο συνέδριο, έχουμε καθαρότερη εικόνα της σοβαρής κρίσης που μαστίζει τον ΣΥΝ.


Απαιτείται λοιπόν σύνεση, περισυλλογή και ψυχραιμία, από όλες τις τάσεις, ώστε με συναίσθηση ευθύνης να προχωρήσουμε στη διαφαινόμενη εποικοδομητική λύση.


Παράλληλα, θα πρέπει να παρακάμψουμε τυχόν επιπολαιότητες, διατηρώντας τις γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ μας, χωρίς καμιά εξαίρεση, για τις απαραίτητες βολιδοσκοπήσεις - συνεννοήσεις, ακόμη και άτυπες, σε πρώτη φάση.


Δεν είναι ώρα για αναζήτηση και επίρριψη ευθυνών, που νομίζω ότι επιμερίζονται σε όλες τις τάσεις, δοθέντος και ότι λειτουργούν με κάθετη διάρθρωση (χωρίς βεβαίως να κατέχει κάθε μία χωριστά την απόλυτη αλήθεια), σαν κόμμα μέσα στο κόμμα (του ΣΥΝ), με ό,τι αυτό συνεπάγεται. (Βλ. σχετική πρότασή μου για προσωρινό έστω μορατόριουμ, αυτής της κάθετης λειτουργίας, που θα μπορεί να αντικατασταθεί σε οριζόντια λειτουργία, με το αντίστοιχο ιδεολογικό ρεύμα, σε σύντομο κείμενό μου, που απέστειλα -εγκαίρως για το Συνέδριο- την 30.5.10, στην "ΑΥΓΗ" - Διάλογο- αλλά ακόμη δεν έχει δημοσιευθεί).


Η συμπόρευση των τάσεων στον ΣΥΝ, παρά τις γνωστές παραφασάδες, βαρύνει θετικά, εφόσον τηρηθούν οι προμνησθείσες προϋποθέσεις, για μια επαναπροσέγγιση μεταξύ τους, με στόχο την ανταπόκριση του ΣΥΝ στις απαιτήσεις των καιρών. Σημειώνω πως η ανασυγκρότηση του ΣΥΝ θεμελιώνεται με την ενιαία έκφραση προς τα έξω -ιδιαίτερα-, που είναι εφικτή με βάση τις έως τώρα επεξεργασίες από ομάδες εργασίας και προσωπικές μελέτες επιστημονικών στελεχών και αποτελούν πλούσιο υλικό που απαντά στα σημαντικά και επίκαιρα ερωτήματα στους τομείς: κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό.


Αυτές συνιστούν το πρόγραμμα μιας "σκιώδους κυβέρνησης" της αριστεράς, που συμπληρώνεται με τις αντίστοιχες στρατηγικές και πρακτικές, αφού συγκεφαλαιοποιηθούν για ν' απαρτίσουν το πλήρες επικαιροποιημένο και αξιόπιστο πρόγραμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, που θα απευθύνεται στο διαμορφούμενο πλειοψηφικό δημοκρατικό ρεύμα και τη διεύρυνση της λαϊκής βάσης του.


Την πρωτοβουλία του συντονισμού των συναντήσεων - συζητήσεων σε πνεύμα ενότητας θα πρέπει να αναλάβει ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας και αξιόλογα, δοκιμασμένα στελέχη του ΣΥΝ, από όλες ανεξαρτήτως τις τάσεις, που μπορούν να επιλεγούν από τις ίδιες και να συμμετάσχουν ενεργά σ' έναν ουσιαστικό και εποικοδομητικό διάλογο. (Ενδεικτικά αναφέρω τους: Γιάννη Δραγασάκη, Ν. Βούτση, Φ. Κουβέλη, Δημ. Παπαδημούλη, Γιάννη Μπαλάφα, Π. Λαφαζάνη, Αρ. Μπαλτά, Τ. Κορωνάκη, Δ. Στρατούλη, Σ. Πανάρετου, Δ. Παφίλη, Ρ. Ιωσηφίδου, Τρ. Μηταφίδη, Κώστα Κάρη κ.ά., συγκροτώντας ομάδα εργασίας 15-20 στελεχών όλου του φάσματος του ΣΥΝ).


Κοινή συνισταμένη η κατάληξη στο πλήρες πρόγραμμα του ΣΥΝ με κάλυψη και του κανονισμού λειτουργίας του ΣΥΝ, αντιστοιχούμενου στις προμνησθείσες εποικοδομητικές προτάσεις και θέσεις.


Στόχος η ενότητα και η ενιαία έκφραση του ΣΥΝ, με την ενεργό συμμετοχή στον ανοιχτό διάλογο των μελών των Π. Κινήσεων του ΣΥΝ καθώς και των φίλων και συμπαθούντων από όλο το εύρος της πλειονότητας των προοδευτικών πολιτών.


Έτσι θα σφυρηλατείται η μεγάλη δημοκρατική πλειοψηφία, με συμμετοχή των μελών και φίλων των ΣΥΝ χωρίς επικοινωνιακά τερτίπια που απλά εντυπωσιάζουν (όπως αυτοσχέδιες κινήσεις "Μετώπων" -που προσφέρονται αφειδώς και χωρίς περίσκεψη).


Σ' αυτό το κλίμα, προφανώς, θα επαναπροσδιορισθούν οι όροι ενδεχόμενης συνεργασίας με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνες που θα αποδέχονται το πρόγραμμα του ΣΥΝ για την ευρεία ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, μακράν σεκταριστικών και στρεβλών αντιλήψεων (π.χ. έξω από τη Βουλή ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση κ.λπ.), που συνιστούν προφάσεις εν αμαρτίαις.


Θα μπορούσε να συζητηθεί και η αναδυόμενη πρόταση νέας μορφής Συμμαχικού Σχήματος, βεβαίως σύμφωνα με τις διαμορφούμενες εποικοδομητικές Προγραμματικές Προτάσεις - θέσεις της νέας ενωτικής καμπάνιας του ΣΥΝ.


Κανείς δεν περισσεύει από τους συμμετέχοντες. Όλοι χρειάζονται.


22.6.2010


* Ο Κώστας Κουνάδης είναι αντιστασιακός

"Δεν έχετε προτάσεις... Αριστεριστές"

Του Κώστα ΧΑΪΝΑ*


 


Το πρόβλημα της αριστεράς σήμερα δεν είναι αν αποδέχεται τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης ή όχι, ούτε αν η κάθε πρόταση της περιλαμβάνει την λέξη "σοσιαλισμός"...


Το πρόβλημα της αριστεράς -τουλάχιστον των μέχρι τώρα εκφάνσεών της- σήμερα είναι ότι δεν κάνει σοβαρή ανάλυση της σημερινής κατάστασης της ελληνικής πραγματικότητας ή εθελοτυφλεί, δηλαδή δεν θέλει να αναγνωρίσει αυτή την κατάσταση όπως είναι, αλλά την παρατηρεί μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά του μικρόκοσμού της, ονειρευόμενη "σοσιαλιστικές αλλαγές" και "Μέτωπα ανατροπής". Γιατί εάν κάποιος θέλει να δει κατάμουτρα την πραγματικότητα, το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα είναι η δημοκρατική της ανασυγκρότηση. Δηλαδή στην ημερήσια διάταξη δεν είναι ο σοσιαλισμός, όπως κάποιοι διακηρύσσουν αλλά μια μεγάλη δημοκρατική μεταρρύθμιση για να αλλάξουμε θεσμούς και νοοτροπία, προβλήματα που η Γερμανία αγαπητέ αρθρογράφε (Τ.Α.) έχει λύσει από τον προηγούμενο αιώνα. Προφανώς λοιπόν τα αιτήματα που βάζει το Die Linke δεν είναι δυνατόν να καλύψουν την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορούμε για τα θέματα αυτά που δεν είναι άλλα από τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στο επίπεδο της Ευρώπης και της διεθνούς πολιτικής. Μεταρρυθμίσεις που κάποιοι ντόπιοι "αριστεροί" αρνούνται επίμονα να δεχθούν την αναγκαιότητά τους και αρέσκονται σε συνθήματα και καταγγελιολογία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και εκεί τελειώνουν με την πολιτική τους.


Ένα δεύτερο θέμα -για να πιάσω ένα μόνο θέμα από την επικαιρότητα- είναι η σύγχυση που υπάρχει κυρίως στις συγκροτημένες δυνάμεις της αριστεράς για το τι είναι πραγματικός αγώνας και τι όχι. Για παράδειγμα κάποιοι "επαναστάτες" θεωρούν ότι πρέπει να αποκλείουμε λιμάνια και πλοία, για να προστατεύσουμε δήθεν τους Έλληνες ναυτεργάτες από την καθιέρωση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Όμως οι Έλληνες ναυτεργάτες δεν προστατεύονται από το να "βάζεις" σύνορα σε μια οικονομική δραστηριότητα που δεν έχει σύνορα, όπως είναι η ναυτιλία και ο τουρισμός. Μπορούν να φανταστούν οι "αριστεροί" αυτοί που ωθούν ανθρώπους -αμφιλεγόμενους ναυτεργάτες- να αποκλείουν τα λιμάνια και τα πλοία, να κάνουν το ίδιο για τους Έλληνες ναυτεργάτες, οι Ιταλοί ναυτεργάτες στην Ιταλία ή οι Αμερικανοί ναυτεργάτες στην Αμερική; Και μπορούν να μας πουν σε τι διαφέρει ως πρακτική με αυτήν του ξενοφοβικού "ΛΑΟΣ" που θέλει να διώξει τους οικονομικούς μετανάστες από την Ελλάδα; Κάτι ανάλογο δεν κάνουν και αυτοί με την πολιτική τους, όταν δεν θέλουν να δουλεύουν ξένοι ναυτεργάτες στα πλοία που δένουν σε ελληνικά λιμάνια; Δηλαδή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι σήμερα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία οι Έλληνες ναυτεργάτες δουλεύουν σε χώρες που βρίσκονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα χωρίς να τους δημιουργεί κανένας πρόβλημα. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς για τους ξένους ναυτεργάτες και τα ξένα πλοία. Δεν μπορούμε να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ύστερα δεν επιτρέπεται σε μια πολιτική δύναμη που μιλάει στο όνομα μάλιστα της εργατικής τάξης, να υπερισχύουν στην πολιτική της εθνικιστικά, ξενοφοβικά και ρατσιστικά σύνδρομα.


Ένα άλλο θέμα είναι οι επιβαλλόμενες συμμαχίες για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών. Ευτυχώς το Die Linke δεν έχει ως πρότυπο τους ντόπιους αντισυστημιστές "αριστερούς" και σε πολλά κρατίδια της Γερμανίας αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση συνεργάζονται με τους σοσιαλδημοκράτες και τους οικολόγους - πράσινους. Αν πεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα θα σε στολίσουν με φράσεις από "πουλημένο", "προδότη" και άλλα ηχηρά παρόμοια.


Δεν αρκεί λοιπόν αγαπητέ αρθρογράφε (Τ.Α.) να κάνουμε τη σωστή διάγνωση για τον χαρακτήρα και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και να καθορίσουμε με ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες θα αγωνισθούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Το θέμα του συσχετισμού των δυνάμεων δεν τίθεται στατικά όπως το τοποθετείς στο άρθρο σου. Ο συσχετισμός των δυνάμεων αλλάζει όχι βάζοντας γενικά έστω και υπερβολικά φιλόδοξους στόχους, αλλά κερδίζοντας την κοινωνία και τους πολίτες με την πολιτική σου. Και όταν επανειλημμένα οι πολίτες σου γυρίζουν την πλάτη, εσύ αντί να διορθώνεις τις πολιτικές σου, γυρίζεις την πλάτη στην κοινωνία.


Θα μπορούσα να σου αναφέρω και αλλά πολλά παραδείγματα που δείχνουν όχι απλά διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά διαφορετικές πολιτικές. Και ο μόνος τρόπος για να αποφανθούμε για την ορθότητα αυτών των πολιτικών είναι η ιστορική τους δοκιμασία ενώπιον της κοινωνίας και του ελληνικού λαού.

Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ: ζητήματα μεθοδολογίας και προσέγγισης

Του Ευκλειδη Τσακαλωτου*


Στην τελευταία γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκαν οι συζητήσεις για το αναγκαίο νέο ξεκίνημα του εγχειρήματος στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου για τα στρατηγικά επίδικα της περιόδου και της επίλυσης των οργανωτικών δυσλειτουργιών που μας έχουν ταλαιπωρήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Μέχρι το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας πρέπει να καταλήξουμε μια και οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες είναι πολλές και σύνθετες. Τη βάση της συζήτησης αποτέλεσε το κείμενο του σ. Μπανιά, αλλά και τα δέκα σημεία που παρουσίασαν πέντε σύντροφοι με αναφορά στο «Μέτωπο». Η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ είχε ήδη καταθέσει την πολιτική απόφαση του συνεδρίου, κείμενο που θέτει τις βασικές μας προτεραιότητες. Συμβιβασμοί θα γίνουν, οι εξελίξεις τρέχουν και θα υπάρχουν και αναπροσαρμογές, αλλά η πολιτική απόφαση δείχνει με σαφήνεια τόσο την πολιτική και ιδεολογική μας προσέγγιση για την καπιταλιστική κρίση και όλα όσα κατά προτεραιότητα θεωρούμε επιτακτικά για την τρέχουσα περίοδο, την οποία ορίζουν η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από κοινού με την τρόικα, και με αυτή την έννοια είναι χρήσιμη για να διαπιστώσουμε συγκλίσεις και αποκλίσεις.


Στο κείμενο των «5» υπήρχαν κάποιες αμφισημίες που αξίζει να συζητηθούν γιατί πηγάζουν από τα πραγματικά δύσκολα στρατηγικά προβλήματα που έχει να επιλύσει ολόκληρη η αριστερά. Το κομβικό σημείο, κατά την άποψή μου, έχει να κάνει με το πού απευθύνονται οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζω ότι πριν από λίγα χρόνια όταν ήταν στο τραπέζι προτάσεις του στιλ «μια κυβέρνηση της αριστεράς με επίκεντρο τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ», υπήρχε μια αριστερή κριτική που βασιζόταν σε δύο επιχειρήματα. Το πρώτο είναι ότι από μόνη της η κυβερνητική εξουσία δεν επαρκεί για να κάνουμε πολλά από αυτά που θέλουμε. Χωρίς ισχυρά και πολιτικοποιημένα συνδικάτα και ενεργά κοινωνικά κινήματα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν άλλα παραγωγικά πρότυπα και άλλοι θεσμοί κοινωνικού ελέγχου. Οι προτάσεις για έξοδο από το ευρώ και στάση πληρωμών, όταν συμπληρώνονται με στρατηγικές εθνικοποιήσεων, κλαδική βιομηχανική πολιτική κ.λπ. τείνουν να το ξεχνούν αυτό. Εκτός αν γυρίσουμε σε μια θεώρηση κρατικού-μονοπωλιακού καπιταλισμού όπου οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις μπορούν με την αλλαγή ιδιοκτησίας με σχετικά απλό τρόπο να αλλάξουν λειτουργία σε «προοδευτική» κατεύθυνση. Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι πολλά πράγματα μπορεί να γίνουν χωρίς την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Όχι μόνο μπλοκάροντας τα απαράδεκτα μέτρα, αλλά βάζοντας ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας σε μια διαδικασία αναζήτησης άλλης πορείας και εναλλακτικού παραδείγματος.


Βέβαια, οι πέντε σύντροφοι δεν εστιάζουν όλη τη στρατηγική τους ούτε στην έξοδο από το ευρώ ούτε στη στάση πληρωμών. Αλλά θέτουν αυτές τις προσεγγίσεις μαζί με άλλες που βασίζονται σε υπερεθνικές στρατηγικές για να αντιμετωπιστούν οι χρηματαγορές και οι πολυεθνικές, ή με μια πιο προσεκτική και διαφοροποιημένη αντιμετώπιση για το ποια χρέη πρέπει να διαγραφούν. Ο κίνδυνος εδώ είναι να τα λέμε όλα χωρίς ιεραρχήσεις και χωρίς μια πραγματική προωθητική σύνθεση.


Η άλλη μεγάλη αμφισημία έχει να κάνει με τη σωστή θέση για ένα πλατύ και κοινωνικό μέτωπο από τα κάτω ενάντια στα μέτρα. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα της σύγχυσης του μετώπου με το Μέτωπο (με κεφαλαίο), και ποιος ακριβώς αποφασίζει πού. Παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ το βασικό πλαίσιό μας για πρωτοβουλίες πολιτικές και κοινωνικές; Το πιο σημαντικό πρόβλημα παρουσιάζεται όταν οι «5» λένε ότι αυτό το κοινωνικό μέτωπο πρέπει να εκφραστεί στις εκλογές του Νοεμβρίου. Όχι μόνο γιατί ακόμα δεν έχει ξεπηδήσει ένα τέτοιο μέτωπο, και άρα πώς θα οργανωθεί η εκλογική έκφραση τόσο γρήγορα, και μάλιστα «από τα κάτω», αλλά γιατί πρέπει να κρατάμε σε κάποια απόσταση το κοινωνικό μέτωπο και τα πολιτικά υποκείμενα. Όλοι και όλες θέλουμε να πάμε στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές με σχήματα που απευθύνονται πέρα από τις υπάρχουσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά συγχρόνως κατανοούμε την πολιτική φύση αυτής της μάχης κατά των δυνάμεων του δικομματισμού.


Σε κάθε περίπτωση θεωρώ χρήσιμη τη συζήτηση -πολιτική και στρατηγική- που ανοίγει το κείμενο των συντρόφων και κατανοώ την πολιτική αμηχανία που χαρακτηρίζει πολλές από τις επιμέρους απόψεις. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, στον βαθμό που το κείμενο επιχειρεί να παντρέψει διαφορετικές προσεγγίσεις στο πλαίσιο του Μετώπου. Το ερώτημά μου είναι γιατί μας χρειάζονται επιμέρους ομαδοποιήσεις (άρα εκπτώσεις και συμβιβασμοί) αφού έτσι και αλλιώς αυτή είναι μια διαδικασία που θα γίνει στο πλαίσιο του όλου ΣΥΡΙΖΑ.


 


* Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Άλμα στο κενό

ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗΣ


Τα είκοσι χρόνια που περάσαμε μαζί στον Συνασπισμό, οι εμπειρίες που αποκομίσαμε μας είχαν πείσει ότι η αριστερά στην Ελλάδα βρήκε επιτέλους ένα κοινό σπίτι για να συνυπάρξει δημιουργικά. Αυτό έδειχνε άλλωστε και η ταυτότητα που άρχισε να διαμορφώνεται γύρω από το όνομα του Συνασπισμού. Με απλά λόγια, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε ΚΚΕ, σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, αριστερός ευρωπαϊσμός, οικολογία, ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός, αυτοδιοίκηση, δικαιώματα, ηθική στην πολιτική. Αυτοί οι τίτλοι, αυτές οι αναφορές , στοιχειοθέτησαν τη φυσιογνωμία του Συνασπισμού επί δύο δεκαετίες και διαμόρφωσαν ένα ακροατήριο και ένα εκλογικό σώμα συνασπισμικό, πέρα από ιστορικές προελεύσεις (ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ) και ιστορικές συγκρούσεις (1968).


Οι ανάγκες της διαμόρφωσης ενός αντινεοφιλελεύθερου πολιτικού χώρου της αριστεράς και η αντιμετώπιση του ισοπεδωτικού δικομματισμού στη δεκαετία του 2000, οδήγησαν στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη συμμαχία του ΣΥΝ με άλλες αριστερές δυνάμεις, ορισμένες από τις οποίες είχαν εντελώς διαφορετική προέλευση από τα ιδρυτικά ρεύματα του ΣΥΝ. Αυτή η συγκρότηση δεν έγινε χωρίς λάθη και στρεβλώσεις. Κυρίως με την προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγική επιλογή και την υποτίμηση της οργανωτικής ενίσχυσης του ΣΥΝ στο όνομα της προτεραιότητας της συμμαχίας. Καλλιεργήθηκε η εικόνα ενός Συνασπισμού που είναι έτοιμος να κάνει υποχωρήσεις από βασικές του θέσεις και να παραιτηθεί από τον ιδιαίτερο ρόλο του που αντικειμενικά προκύπτει από τον συσχετισμό δυνάμεων.


Το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το επίδικο πάνω στο οποίο η «Πτέρυγα», ή τουλάχιστον το εναπομείναν τμήμα της, έθεσε τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές. Αρχικά με την αυτοδιάλυση του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και όταν αυτό δεν προέκυπτε από πουθενά, με την απαίτηση της απεμπλοκής εδώ και τώρα. Αλλά αυτό δεν μπορεί να εξηγήσει ακόμα και σε πολλούς συντρόφους προσκείμενους στην «Πτέρυγα» που εδώ και χρόνια αναγνωρίζουν στο εαυτό τους τη συνασπισμική ταυτότητα, γιατί έπρεπε να διαρραγεί αυτός ο ιστός που μας ένωνε για είκοσι χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών ο σκληρός πυρήνας της «Πτέρυγας» - υπό την πίεση και εξωσυνασπισμικών πρώην στελεχών του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ΕΑΡ - έθετε το ζήτημα της αποχώρησης και της ξεχωριστής καθόδου στις εκλογές, κάνοντας μάλιστα την πρόβλεψη ότι ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Είναι αυτονόητο ότι έχουν, όπως όλοι, το δικαίωμα να κάνουν τις επιλογές τους.


Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι αν πράγματι υπάρχει χώρος , πολιτικό κενό για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς. Και πιο συγκεκριμένα, τι θα λέει αυτό το κόμμα, πώς θα τοποθετείται απέναντι στη βαθιά κρίση που διέρχεται ο τόπος. Αυτό παραμένει θολό από την πλευρά της ηγετικής ομάδας της «Πτέρυγας». Θα αποδεχτεί -όπως έγραψε πρόσφατα ο Γιάννης Βούλγαρης στα ΝΕΑ - την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων και του ΔΝΤ, προκειμένου να σωθεί ο τόπος από τη χρεωκοπία, προσπαθώντας να αμβλύνει τις ακρότητες των μέτρων αυτών σε βάρος των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων; Ή θα σταθεί απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, θα αποδοκιμάσει το Μνημόνιο και θα διεκδικήσει μιαν άλλη διέξοδο, φιλολαϊκή, έξω από τους μηχανισμούς της τρόικας;


Αν κάνει το πρώτο - που το υιοθετούν και αρθρογράφοι στην ιστοσελίδα της «Πτέρυγας» - τότε μιλάμε για ένα άλλο πολιτικό σχέδιο συμπληρωματικό σε εκείνο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τις αξίες της ανανεωτικής αριστεράς που ουδέποτε υπήρξε η αριστερά της ενσωμάτωσης. Αν όμως επιλέγει το δεύτερο, τότε γιατί να αποδυναμώσει διά της αποχώρησης το εγχείρημα του ΣΥΝ που λέει ακριβώς αυτό; Η κοινωνία διαμορφώνει τις δικές της παραστάσεις με τα δικά της κριτήρια. Και προφανώς οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν στον ΣΥΝ τις αιτιάσεις για αριστερίστικη στροφή.


Ο ΣΥΝ, παρά τα προβλήματά του και τις αντιφάσεις του, εξακολουθεί να είναι ο κύριος φορέας των αριστερών ανανεωτικών ιδεών στη χώρα μας. Μέσα σε λίγο χρόνο η ηγεσία του (και όλοι μας) οφείλει να φέρει τα πάνω κάτω. Να ξεκινήσει την ανασυγκρότηση του κόμματος, να επιδιώξει ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο στον ΣΥΡΙΖΑ, να εμπνεύσει αισιοδοξία στον κόσμο του. Και να κρατήσει ανοιχτό το κανάλι επικοινωνίας με όλους τους συντρόφους μας της «Πτέρυγας» που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα του άλματος στο κενό. Που κουράστηκαν και διδάχτηκαν από τις πικρές διασπάσεις της αριστεράς. Η θέση τους είναι στον Συνασπισμό που συνίδρυσαν και οι δικές τους ανανεωτικές ιδέες δεν προσφέρονται για ελεύθερη χρήση από οιονδήποτε.


 


angelosx@otenet.gr

Ανοιχτή επιστολή του ΣΥΡΙΖΑ Ν.Α. Αττικής προς τον κ. Θανάση Λεβέντη


Κύριε Λεβέντη,


Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ σας περιέλαβε, προφανώς με τη δική σας θέληση και συμφωνία, αν όχι και πρωτοβουλία, στο ψηφοδέλτιό του της Περιφέρειας Αττικής.


Ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε τότε στην εκλογική περιφέρειά μας 15.860 ψήφους. Από τους 15.860 ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, 3.560 έβαλαν σταυρό προτίμησης στο όνομά σας και, καθώς ήρθατε πρώτος σε σταυρούς προτίμησης και ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε έναν μόνο βουλευτή στην Περιφέρεια Αττικής, εκλεγήκατε βουλευτής. Είναι προφανές πως δεν κληθήκατε να αντιπροσωπεύσετε τους «προσωπικούς» φηφοφόρους σας. Είναι προφανές πως δεν θα εκλεγόσασταν βουλευτής με 3.560 ψήφους. Εκλεγήκατε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή 15.860 πολίτες της περιφέρειας ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.


Είναι ανθρώπινο να μην είχατε τότε συνειδητοποιήσει τις βαθιές διαφωνίες σας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχομένως και να μην είχατε διαφωνίες. Όπως και να 'χει, προφανώς δεν είχατε αντιληφθεί κάτι που να είναι ασυμβίβαστο ανάμεσα στις ιδεολογικές απόψεις και πολιτικές θέσεις σας και στην ιδιότητα του υποψήφιου βουλευτή και αργότερα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιότητα που είναι από τις πλέον προβεβλημένες δημόσια και αποτελούν τη «βιτρίνα» του κάθε κόμματος.


Ας δεχθούμε ως ανθρώπινο το γεγονός πως διαπιστώσατε οκτώ μόλις μήνες μετά την εκλογή σας αγεφύρωτο ιδεολογικό και πολιτικό χάσμα με το σχήμα του οποίου ήσασταν λίγο πριν υποψήφιος και με τη σημαία του οποίου εκλεγήκατε και με τους ψηφοφόρους που τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους το σχήμα αυτό.


Δεν είναι όμως ούτε ανθρώπινο, ούτε λογικό, ούτε ηθικό, ούτε τίμιο να μεταχειρίζεστε την βουλευτική έδρα σας σαν προσωπικό περιουσιακό σας στοιχείο. Απαιτούμε από εσάς να αποδείξετε τον χαρακτήρα που το επίθετό σας υποδηλώνει και να «επιστρέψετε» άμεσα την έδρα στον ΣΥΡΙΖΑ, στου οποίου τα μέλη, τους φίλους και τους ψηφοφόρους ανήκει.


ΣΥΡΙΖΑ Νοτιοανατολικής Αττικής


(Βούλα - Βάρη - Βουλιαγμένη - Κορωπί)


22 Ιουνίου 2010

Τελείωσαν τα γιατί. Καιρός για τα πώς...

Του ΛΑΜΠΡΟΥ ΦΙΛΙΟΥ*


Το βράδυ της Κυριακής 6ης Ιουνίου και με την ανακοίνωση από την εφορευτική επιτροπή των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας για τον πρόεδρο και τη νέα ΚΠΕ του ΣΥΝ νομίζω πως έκλεισε μια περίοδος και ανοίγει μια νέα για τον χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς στην πατρίδα μας.


Κυρίως ανοίγει μια νέα σελίδα για το κόμμα που ουσιαστικά έχτισε και στήριξε την ιδέα της ανανεωτικής - ριζοσπαστικής αριστεράς και που με πολύ κόπο, με πολλές “θυσίες”, με αρκετά νεύρα αλλά και με μεγάλη προσπάθεια, έφτασε τη βραδιά της Κυριακής να έχει ένα σύγχρονο και σαφές πια αριστερό πολιτικό σχέδιο. Επίσης για πρώτη φορά έχουμε ηγεσία που την ενώνουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που τη χωρίζουν.


Νομίζω πως, από τα πράγματα, τα χιλιάδες απλά μέλη του κόμματος σε όλη την Ελλάδα, που έκαναν από τον Σεπτέμβριο του 2009 και μετά έναν μεγάλο αγώνα για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα δικαιώθηκαν.


Και δεν δικαιώθηκαν όπως ίσως θα περίμεναν οι περισσότεροι για τις καταστατικές ρυθμίσεις ή τον κώδικα δεοντολογίας για τα ΜΜΕ, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ο πλέον απαραίτητος μετά και την αποχώρηση της Πτέρυγας.


Δεν δικαιώθηκαν ίσως και για τη φυγή μέρους του κόμματος που ουσιαστικά ήταν κόμμα μέσα στο κόμμα εδώ και χρόνια.


Είναι κυρίως δικαιωμένοι τουλάχιστον στη μεγάλη τους πλειοψηφία, διότι το κυρίως αποτέλεσμα του συνεδρίου ήταν η ίδια η πολιτική του απόφαση. Ένα πολιτικό ντοκουμέντο, το οποίο, σε συνδυασμό με την προγραμματική μας πρόταση του Φεβρουαρίου του 2009, γίνεται ίσως ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα πολιτικής απόφασης που έχουμε στη σύγχρονη ιστορία της αριστεράς.


Και αν προσθέσει κανείς τον επιπλέον προβληματισμό που αναπτύχθηκε σε σχέση με αυτά τα κείμενα και στο συνέδριο και πριν από αυτό στις προσυνεδριακές συζητήσεις, με τις εκδοχές που κατατέθηκαν και με μερικές διαφορετικές προσεγγίσεις οι οποίες μπορούν να είναι θετικές αύριο και να προσαρμοστούν στην κεντρική πολιτική ιδέα της απόφασης, νομίζω πως έχουμε ένα τεράστιο πια συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αριστερά. Κυρίως όμως το πλεονέκτημα αυτό πρέπει να αποκτήσει προβάδισμα στην ελληνική κοινωνία. Κι επειδή ζούμε σε μια χώρα που τουλάχιστον έχει πλούσια ιστορία, η φράση “Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα” μοιάζει η πλέον σωστή για την επόμενη ημέρα.


Και μπορεί, σύντροφοι, να είμαστε δικαιωμένοι, όμως ταυτόχρονα παραμένουμε εξοργισμένοι και σε αναμονή αλλά και με μειωμένες πια αντοχές, εξαιτίας των πολιτικών αλλά και των οικονομικών προσωπικών μας προβλημάτων. Γι' αυτό πρέπει το επόμενο σύντομο διάστημα όλες οι εκκρεμότητες να έχουν λυθεί. Οι αποφάσεις όσο και αν είναι δύσκολες -ελπίζω πως όχι- πρέπει να έχουν σύντομα παρθεί. Η ταλαιπωρία του κόσμου μας, μελών και φίλων, με τις ακροβασίες όλων των ηγεσιών μας μέσα και έξω και από τον ΣΥΝ αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν μπορούν να συνεχιστούν. Ας αφήσουμε τα μισόλογα και ας κάνουμε καθαρές κουβέντες. Πού μπορούμε και πού δεν μπορούμε. Πού πρέπει και πού όχι.


Προσωπικά δεν πιστεύω πως το πρώτο πρόβλημα του κόσμου σήμερα είναι η ενότητα της αριστεράς. Ας μην χρησιμοποιούμε όλοι ψεύτικα διλήμματα και επίπλαστα ερωτήματα για να παίρνουμε θέση στο σκηνικό. Ο ελληνικός λαός ενδιαφέρεται να του απαντήσει κάποιος σήμερα στα εξής:


1. Αν, πώς και τι δουλειά θα έχει και πώς θα ζει στην οικογένειά του.


2. Πότε, πώς και αν θα πάρει σύνταξη.


3. Πώς θα γίνει καλά αν πάθει κάτι η υγεία του και πρέπει να μπει σε νοσοκομείο.


4. Πώς το παιδί του θα μάθει γράμματα.


5. Πώς θα μπορεί να πίνει ένα κρασάκι με την παρέα που τόσο το έχει ανάγκη.


6. Πώς θα είναι ασφαλής και δεν θα τον σκοτώνουν για 10 ευρώ.


Αυτά είναι μερικά από μια λίστα των "πώς", τα πώς της πραγματικής ζωής, αυτής που βρίσκεται έξω εκεί μακριά από τα κομματικά γραφεία και που με βάση αυτά τα "πώς" η αριστερά πρέπει να στοιχηθεί... Τέλος τα "γιατί". Είναι απαντημένα ιστορικά και αποδεδειγμένα. Εμείς, εγώ προσωπικά, τα "πώς" αυτά θέλουμε να ενώσουν την αριστερά και κατόπιν τον λαό μας.


Η νέα ηγεσία μας, με καθαρή “εντολή”, με πεντακάθαρο πολιτικό σχέδιο και με απ' ό,τι φαίνεται αρκετή διάθεση των μελών για δράση, πρέπει να αρχίσει να τρέχει.


Οι είκοσι ένας της Πολιτικής Γραμματείας του και οι υπόλοιποι 114 της Κεντρικής Επιτροπής του να σαρώσουν όλη τη χώρα, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από τη Ρόδο μέχρι την Κέρκυρα, έχοντας στην τσέπη την απόφαση του κόμματος και την αποφασιστικότητα για να δημιουργήσουμε ένα νέο κόμμα, μια νέα αριστερά που θα ενώσει τον λαό και θα τον οδηγήσει σε μια άλλη κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τα καθημερινά του προβλήματα. Η τελευταία ευκαιρία είναι μπροστά μας. Οι αντικειμενικές συνθήκες γίνονται, εμπρός λοιπόν να γράψουμε ιστορία...


Με ανυπόμονη ελπίδα


* Ο Λάμπρος Φίλιος είναι μέλος της Π.Κ. Πετραλώνων - Θησείου.

Μετά το συνέδριο, τι;

Του ΜΠΑΜΠΗ ΜΠΙΛΙΝΗ*


Αυτοκτονία ανέργου στο Μοσχάτο! "34χρονος, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες τον τελευταίο καιρό, βρέθηκε νεκρός από τη σύζυγό του όταν αυτή επέστρεψε στο σπίτι τους στο Μοσχάτο. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η σύζυγος... του άτυχου άνδρα είπε στους αστυνομικούς ότι το τελευταίο διάστημα ο 34χρονος είχε πολλά οικονομικά προβλήματα λόγω της ανεργίας…" (29.8.2009, είδηση σε τοπικά ΜΜΕ)


Είχα γνωρίσει τον «άτυχο» συμπολίτη μου δυο μήνες πριν από την αυτοκτονία του σε εκδήλωση της Κίνησης Πολιτών «Μεσοποταμία» για τη διεκδίκηση της παραλίας Μοσχάτου, όπου συμμετείχε μαζί με τη γυναίκα του. Στην ολιγόλεπτη συζήτηση μαζί του μιλήσαμε για την αριστερά που τον ενδιέφερε και την οικονομική κρίση, χωρίς βέβαια να καταλάβω ότι τη βίωνε προσωπικά με τραγικό τρόπο.


Όταν συνέβη το γεγονός, το κόμμα μας και η συμμαχία μας έπαιζε το παιχνίδι «παραιτούμαι - δεν παραιτούμαι» κι εγώ έκανα τα «μπάνια του λαού» στις διακοπές μου. Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα περισσότερο έντονα την αποτυχία. Αν η θέση της αριστεράς είναι εκεί δίπλα στη δοκιμαζόμενη κοινωνία, εμείς είμαστε αλλού, στους τακτικισμούς, στις ασκήσεις επί χάρτου και στις αναλύσεις σε δοκιμαστικό σωλήνα.


Για μένα σημασία έχει ότι ακόμα και τώρα, δέκα μήνες μετά, στρίβω στη γωνία για να μην συναντήσω τη σύζυγο του άτυχου άνδρα, γιατί δεν ξέρω τι να της πω.


Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα τη συζήτηση και τις αντιπαραθέσεις, τις αποχωρήσεις, τις πλατφόρμες για «εκσυγχρονισμούς», «μεταρρυθμίσεις», «ρήξεις», «ανατροπές», «επαναστάσεις» και όλο και περισσότερο έχω την εντύπωση ότι θυμίζουμε τους αναχωρητές των πρώτων χριστιανικών χρόνων, που ανεβασμένοι σε στύλους μέσα στην έρημο προφήτευαν το μέλλον με πύρινους λόγους, χωρίς καν να έχουμε το ηθικό πλεονέκτημα που αυτοί είχαν.


Κάποιοι ονειρεύονται το πολιτικό τους μέλλον ως «ρεσεψιονίστ σε χώρο υποδοχής άστεγων Πασόκων» και κάποιοι ως ταγοί της επανάστασης, που όμως δεν μπορούν να περιγράψουν. Εξακολουθούμε να μη μελετάμε, να μην εξετάζουμε τι συμβαίνει στην κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε. Κι αν οι αγωνίες, οι αναζητήσεις και οι ανάγκες της κοινωνίας είναι διαφορετικές από αυτά που σχεδιάζουμε, τότε κακό της κοινωνίας.


Βαρέθηκα, σύντροφοι, να κουβαλάω την αποτυχία και να στρίβω στη γωνία.


* Ο Μπάμπης Μπιλίνης είναι μέλος της Ν.Ε. Νότιας Αθήνας

Δώστε μου πίσω τους σταυρούς που μου κλέψατε!

Του Γιάννη Κανναβού*


Η διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, με βρήκε εξόριστο στο Λακκί της Λέρου, με χιλιάδες άλλους-ες αγωνιστές και αγωνίστριες σε φυλακές κι εξορίες και είχαμε αναρωτηθεί: Στα τόσα προβλήματα που αντιμετώπιζε γενικά ο λαός, η αριστερά και η Δημοκρατία στην Ελλάδα, με τη δικτατορία της χούντας, ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για διάσπαση; Τα αποτελέσματα, γνωστά και οδυνηρά, ειδικά για τις σχέσεις μεταξύ αγωνιστών-στριών που είχαν δηλητηριαστεί αθεράπευτα εχθρικά και οι συνθήκες διαβίωσής μας είχαν καταντήσει χειρότερες απ' αυτές που μας επέβαλαν οι δεσμοφύλακες. Άλλωστε πολιτικά πληρώνονται ακόμη χωρίς να στήνονται γέφυρες, έστω σε επί μέρους θέματα και προβλήματα ενότητας, συνεργασίας, κοινής πάλης.


Ίσως, αν τότε διέβλεπαν όλοι τους τα σημερινά καζάντια, τα ψυχοφθόρα όρια ενός άλλοτε μεγαλειώδους και λαμπρού κινήματος και την προσωπική τους τύχη, σοφότερα, ψυχραιμότερα να σκέφτονταν, να αποφάσιζαν και όλα να αναβάλλονταν για πιο ευδόκιμο χρόνο. Ίσως, αν οι ικανότητές τους ήταν αντάξιες του ρόλου και της ευθύνης τους!


Αυτά σκέφτομαι και με πόνο καρδιάς ρωτάω ευθέως τον φίλο μου Φ. Κουβέλη: Τώρα βρήκες την κατάλληλη ευκαιρία να χτυπήσεις, να διασπάσεις τον ΣΥΝ, στην πιο δύσκολη καμπή για την Ανανεωτική Αριστερά, τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα, στην πιο επικίνδυνη πολιτική και πιο βαθιά οικονομική κρίση, με μύρια δεινά και συμφορές για τον λαό και τη χώρα μας, που φέρνουν "τα πάνω κάτω" σε δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, αγώνων, θυσιών και αίματος, οι ψευτοσοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και ο πιο παπατζής απ' το σόι του πολιτικός και πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου;


Τώρα, πριν ξαποστάσουμε απ' τη μάχη των εκλογών, πριν χαρούμε το αποτέλεσμα, που δεν ήταν εύκολο, θεωρήσουμε πως έχουμε καλύτερους οιωνούς ν' ανοίξουμε πανιά ανάπτυξης κι ενδυνάμωσής μας; Γιατί, γιατί; Δεν χόρτασες από διασπάσεις και τίποτα δεν διδάχθηκες; Ποια τύχη είχε η "κομμουνιστική καθαρότητα" του σ. Μπανιά με τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτ., ή μήπως "την είδατε και την απαντήσατε" έκτοτε και τη σ. Στ. Αλφιέρη με το κόμμα της και τόσους άλλους "αναχωρητές" που "πρόκοψαν" πολιτικά;


Δεν σας τρομάζει παρόμοια μοίρα ή μήπως βιαστικά σας "έσπρωξε" σε φυγή ο σ. Κύρκος και βιαστικά άνοιξε τις αγκάλες και δαγκάνες υποδοχής σας το κυβερνητικό αντιΠΑΣΟΚ, να αναχαιτίσετε όσους το εγκαταλείπουν ως εξαπατημένοι και προδομένοι; Να μην υποθέσω πως, ίσως, ως ανταπόδοση ευαρέσκειας να είναι και τα χαϊδέματά τους, αρχής γενομένης απ' τον κ. Πετσάλνικο, που σας παραχώρησε αίθουσα στη Βουλή μεγαλύτερη και των γραφείων που ανοίξατε; Απευθύνομαι προσωπικά στον φίλο Φ. Κουβέλη, γιατί είμαι πεπεισμένος πως της διάσπαση την ήθελε και την προκάλεσε ο ίδιος και αυτός θα τη χρεωθεί κι όχι κάποι ανθύπατοι, υπασπιστές του ή αγνοί αγωνιστές, που ως εκκλησίασμα Άνθιμου είχε ετοιμάσει να τον ακολουθήσουν ως αρχιερέα, μεσσία της Ανανεωτικής Αριστεράς.


Μου φάνηκε αγνώριστος και μου θύμισε κομισάριους αυταρχικότητας, αλαζονείας, ετσιθελισμού κι οφειλών, που καταδικάστηκαν μετά στη συνείδηση κάθε αγωνιστή-στριας. Αισθάνθηκα σαν να με χτύπησε κεραμίδα, ταμπλάς, να διαψεύδομαι οικτρά και να δικαιώνονται φίλοι μου, που με είχαν προϊδεάσει για τη φυγή του κι εγώ ως ξεροκέφαλος μειδιούσα, θεωρώντας διαβολικές της σκέψεις τους ή καλαμπούρια και τον υπερασπιζόμουν, απόλυτα σίγουρος πως έχω "κλειδωμένη" την εμπιστοσύνη, τη σταθερότητα πίστης και παραμονής του στον ΣΥΝ ακόμη κι αν έμενε μόνος. Τώρα αποφεύγω ακόμη να τους συναντήσω για να συνέλθω, να ηρεμήσω για την αυτοκριτική μου. Μου λέγανε χωρίς σειρά και τάξη, σαν να μου την είχαν "στημένη", σαν να είχαν κουβεντιάσει μαζί του και ακτινογραφήσει σκέψεις και σχεδιασμούς του:


"Ο Φώτης θα την 'κοπανήσει' και θα τρίβετε τα μάτια σας! Ξόφλησε με τον ΣΥΝ από τότε που δεν εκλέχθηκε πρόεδρός του και δεν πέρασε και η γραμμή τους να μη σταυρώνεται ο Τσίπρας στην Αθήνα για να εκλεγόταν η Φιλίνη, οπότε θα αμφισβητούνταν από πρόεδρος και θα επανακρίνονταν η υποψηφιότητά του. Η εκλογή Τσίπρα και σε βουλευτή, το εκλογικό αποτέλεσμα που αναγνωρίστηκε και ως επιβράβευση Τσίπρα για τους ελιγμούς και τις αποφάσεις του, οι μετοχές του που ανεβαίνουν κι απ' τις εμφανίσεις του στη Βουλή, δεν δημιουργούν ελπίδες στον Φώτη επαναδιεκδίκησης της προεδρίας.


Οι κατ' εμάς αντισυνταγματικές διατάξεις του καταστατικού του ΣΥΝ, που είχε υπερψηφίσει και ο ίδιος, δεν του επιτρέπουν άλλη βουλευτική εκλογή και θητεία, οπότε γιατί να κάθεται στον ΣΥΝ; Για να τον βάζουν τελευταίο στο Επικρατείας για 'συσπείρωση' ή να τον στείλουν στα Τρίκαλα; Θαρρείς είναι όλοι Δραγασάκηδες, Κωνσταντόπουλοι, που δεν έκαναν επαγγελματισμό την πολιτική;


Ο Κύρκος ή και ο ίδιος ίσως κάτι θα έχουν φροντίσει με το ΠΑΣΟΚ, αν γίνουν και πρόωρες εκλογές κι αν ίσως κάτι στραβώσει, ως αρχηγός άλλου γκρουπούσκουλου, θα μπορούσε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πλέον δεν θα τον 'πιάνουν' οι απαγορεύσεις του ΣΥΝ ποντάροντας σε εκλογή του. Μοιάζει να είναι η άλλη όψη του νομίσματος Αλαβάνου, αρχηγισμού! Τους συνεργάτες τους θέλουν ή για 'καπέλωμα' ή ως νεροκουβαλητές στα ζαρζαβατικά τους!


Θυμάσαι τι έγινε με τη Σωτηρίου στις ευρωεκλογές; Την προβοκάρανε και την κατηγορούσαν ως αντιευρωπαΐστρια, γιατί πιθανόν θα εκλεγόταν βουλευτίνα και μάλλον απείχαν απ' τις εκλογές, ενώ αν ήταν στη 10η ή την 20ή θέση τσιμουδιά δεν θα βγάζανε. Θυμάσαι που μαζεύανε υπογραφές καταγγέλλοντας τον τότε πρόεδρο του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλο, με φήμες ότι θα ήταν προτεινόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας;


Έχουν συντροφικότητα και σεβάστηκαν ποτέ αποφάσεις οργάνων και δημοκρατικών διαδικασιών στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα, που μόνον της κλίκας τους εμφανίζονται; Ακόμη κι απέναντι στον Τσίπρα 'στάση κριτικής, στήριξης' δήλωναν πως κρατούσαν, όπως γίνεται σε συναινέσεις με αντιπάλους. Είναι κατ' επίφαση 'ανανεωτικοί'! Μείνανε ανανέωτοι, άλλης μορφής δογματάρες και δημοκρατία γι' αυτούς είναι η θέλησή τους! Άκουσες προτάσεις τους φρέσκες, ανάπτυξης ΣΥΝ, διεξόδων απ' τις κρίσεις πέρ' από γκρίνιες και φαγωμάρες; Για όλα τους φταίει ο πιτσιρικάς, όπως λένε τον Τσίπρα, και ίσως του φορτώσουν και το Μάαστριχτ. Δεν τον 'πάνε' με τίποτα κι ας τον 'πάμε' κι εμείς και τον στηρίζουμε έστω δοκιμαστικά, αλλά καλοπροαίρετα...!".


Απαντούσα πως σ' έναν πολυσυλλεκτικό χώρο θα υπάρχουν αδυναμίες, δυσκολίες, θα γίνονται και λάθη, αλλά όλοι κι ανιδιοτελώς κάνουν προσπάθειες, βρίσκουν χρυσές τομές ξεπερασμάτων τους και κοινή πορεία δράσης. Ως βέβαιος της διάψευσής τους τόνιζα: "Ο ΣΥΝ είναι εδώ, ενωμένος δυνατός!". Κι εκείνοι: "Θα σε ξαναφάνε οι βεβαιότητες! Θυμάσαι τη Δρέττα που σε κατηγορούσε ότι ήσουν στον προθάλαμο του ΠΑΣΟΚ γιατί ήσουν κατά της δίκης Ανδρέα; Πίστευες πως θα έφτανε πρωτοκλασάτη του ΠΑΣΟΚ; Πίστευες για άλλους και πιο μεγάλους; Περίμενε και το συνέδριο, αν τελικά γίνει, και τα ξαναλέμε!..".


Κι έγινε το συνέδριο και πόνεσα, όπως όταν δεμένος, χτυπημένος έφτανα στη Μακρόνησο, εγκαταλειμμένος από αδελφικούς μου φίλους που τους είπαν "Έλληνες κι εμένα Βούλγαρο". Πονάς όταν ο άλλος στους σχεδιασμούς του παριστάνει το άλας των ιδεών σου, καμώνεται την πατρότητάς τους υποτιμώντας τη νοημοσύνη σου.


Αναστοχάζομαι τις ως διαβολικές κουβέντες των φίλων και παρεών μου και με βασανίζουν ερωτήματα μπας και κάτι ξεκαθαρίσω. Αν ήταν απλώς αποχώρηση απ' τον ΣΥΝ, γιατί είχε πάψει να τους εκφράζει, θα είχαν και τις ευχές μας "να πάνε στο καλό", όπως και τόσοι άλλοι, αφού τα κόμματα κανέναν δεν κρατάνε με το ζόρι. Το να παίρνουν μαζί τους και τις βουλευτικές έδρες. Αυτό είναι απ' τα ανιστόρητα, τα ασυμβίβαστα, τα ανάρμοστα και τα αθέμιτα στα ήθη, στις αρχές και στις αξίες της αριστεράς. Την αμαυρώνουν κατάφωρα και την προσβάλλουν βάναυσα!


Τους τιμάω όλους και απεριόριστα τους σέβομαι και σαν καταξιωμένες προσωπικότητες και σαν αγωνιστές, όμως οι βουλευτικές έδρες δεν τους ανήκουν και οφείλουν σεμνά και με εντιμότητα ή να επιστρέψουν στον ΣΥΝ και να τις διατηρήσουν ή να τις παραδώσουν στον κτήτορα και πάροχό τους, τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, όπως φωνάζουμε για τα σκάνδαλα "φέρτε πίσω τα κλεμμένα", για χιλιάδες σαν εμένα, είναι άμεσο και επιτακτικό να τους πούμε "δώστε πίσω τους σταυρούς που μας κλέψατε".


Νιώθουμε απ' την τακτική τους εξαπατημένοι αν σχεδιάζανε να φύγουν από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και μπήκανε στα ψηφοδέλτιά του, να πάρουν τους σταυρούς μας ως εισιτήρια για τη Βουλή. Δώσαμε επίπονα, με συνέπεια και πάθος, σκληρό αγώνα για την επιβίωση ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, για δική του φωνή στη Βουλή, με αυστηρή, απαρακάλετη πολιτική περιχαράκωση.


Σε τέτοιες μάχες δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, δεσμοί, σχέσεις συγγένειας ή φιλίας με πρόσωπα εκτός ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, μήτε παζαρεύεις, ανταλλάσσεις ή εξαργυρώνεις ψήφους και σταυρούς. Επομένως δεν τους χαρίσαμε τους σταυρούς για προσωπική τους χρήση, εκτός ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, μήτε με τη δύναμή τους να σουλατσάρουν σε άλλα γήπεδα. Ακόμη και οι αθλητές, οι παίκτες αν φύγουν απ' την ομάδα τους, παραδίνουν τη φανέλα τους κι αν την κλέψουν δεν δικαιούνται να παίξουν μ' αυτήν σε άλλη ομάδα. Έτσι και η δική τους βουλευτική φανέλα ανήκει στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κι οφείλουν να την καταθέσουν.


Στην αριστερά, τα όποια αξιώματα δεν είναι προσωπικά, μήτε οι καρέκλες μόνιμες. Ανήκουν αποκλειστικά στον φορέα της που τα κερδίζει και τα αποκτά. Για όσα προφασίζονται, πως δικαιούνται τις βουλευτικές έδρες για τον αγνό, άδολο, ανιδιοτελή κόσμο της αριστεράς, για κάθε δημοκράτη, μοιάζουν ως καραγκιοζιλίκια, σοφιστικές μωρολογίες, αμαρτωλά τερτίπια πολιτικάντηδων που τους μειώνουν και τους αφήνουν εκτεθειμένους.


Είναι αστείο να λένε πως τους τίμησαν οι ψηφοφόροι κατ' εξαίρεση γιατί ήταν στην "Α.Π." του ΣΥΝ. Κι εγώ και χιλιάδες που δεν είμαστε σε οργανώσεις και μήτε νοιαζόμαστε για τις τάσεις και κλίκες τους, γιατί μας προσμετράνε στην "Α.Π." και σφετερίζονται στους σταυρούς μας; Κι αν είναι τόσο σίγουροι κι έχουν ηθική και δικαίου υπόσταση οι ισχυρισμοί τους, γιατί δεν ζητάνε να στηθούν κάλπες ψηφοφορίας στις οργανώσεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στις περιφέρειές τους ή σε όλη την Ελλάδα και το όποιο αποτέλεσμα να γίνει αποδεκτό απ' όλους;


Κι αν ορθώς και ηθικά έκρινε τότε για τον Κοροβέση, γιατί το ίδιο να μην ισχύει τώρα και για τον ίδιον και την παρέα του; Θα άλλαζε γνώμη αν ο Κοροβέσης δήλωνε ανεξάρτητος; Αφού η υπόθεση Κοροβέση κρίθηκε τελικά στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν δέχονται και τη δική τους ενέργεια να την κρίνει η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς νομιμοποιούνται να περιφρονούν τις αποφάσεις της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ως και νομαρχιακών και οργανώσεων Αχαΐας, Φθιώτιδας κι αύριο ίσως όλης της Ελλάδας; Σήκωσαν καπετανάτα λαφυραγωγώντας αρματωσιές του ΣΥΡΙΖΑ; Έτσι πρεσβεύουν την "Ανανεωτική" Ανανέωση της Αριστεράς ως και με τους εκβιασμούς τους στο συνέδριο;


Αναρωτήθηκα τι συγκλονιστικό μεσολάβησε, τι άλλαξε από τις εκλογές ώς το συνέδριο στον ΣΥΝ που δεν τους άφηνε περιθώρια να το κουβεντιάσουν και να ξεπεραστεί για να μην κάνουν τη διάσπαση... "Αριστερισμός" που δεν πήγε ο Τσίπρας στη συνάντηση αρχηγών με τον Παπούλια για να ακούσει σε δεύτερη ανάγνωση τον Παπακωνσταντίνου ή υπήρξε σε κάποια παράγραφο της ομιλίας του και στις αποφάσεις του συνεδρίου ως και "θέση εξόδου απ' την Ε.Ε." που αποδίδουν ως κατηγορίες στον ΣΥΝ για να φύγουν;


Ακόμη - ακόμη γιατί δεν δώσανε λίγη πίστωση χρόνου επανεξέτασης των σχέσεων ΣΥΝ με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τον Αλαβάνο και ποιοι θα τον ακολουθήσουν; Το πώς, πάλι, πολιτικά και ηθικά αρμόζει σε κόμμα να εγκαταλείπει συμμάχους χωρίς κριτικά κι αυτοκριτικά να επανεκτιμηθούν οι σχέσεις του μαζί τους και ταυτοχρόνως να επιζητεί την ενότητα των αριστερών δημοκρατικών δυνάμεων μόνο οι αυτόκλητοι "ανανεωτικοί" μπορούν να το εξηγήσουν.


Αλήθεια, γιατί τον εκβιασμό τους "απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ" δεν τον έθεσαν σαν πρόταση να αποφανθούν με ψηφοφορία οι σύνεδροι και απαίτησαν διλημματικά από τον σ. Τσίπρα: "Ή δηλώνεις απεμπλοκή απ' τον ΣΥΡΙΖΑ ή φεύγουμε"; Πέρα από σύνεδρος, ποια άλλη ιδιότητα είχε ο σ. Τσίπρας να επωμιστεί τέτοια ευθύνη;


Το συνέδριο, ως ανώτερο σώμα του κόμματος και επιφορτισμένο με τη ευθύνη να αναδείξει καινούργια καθοδηγητικά όργανα, μπορούσε να προκαταλάβει θέσεις και αποφάσεις του ο σ. Τσίπρας και να το δεσμεύσει; Είναι αρχηγικό κόμμα ο ΣΥΝ ή συλλογικών οργάνων; Μάλλον παίζανε το "τελευταίο τους χαρτί" κι επιζητούσαν να τον παγιδέψουν, να χάσει κάθε πιθανότητα επανεκλογής του ως πρόεδρος του ΣΥΝ.


Ίσως να νόμιζαν πως μπροστά στην απειλή "απεμπλοκή ή φύγαμε" θα τρόμαζε ο σ. Τσίπρας, θα έχανε την ψυχραιμία του και αυταρχικά θα δήλωνε "απεμπλοκή", οπότε θα έπεφτε στη λούμπα τους, θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την πλειοψηφία των συνέδρων και θα έχανε την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους για επανεκλογή του ως πρόεδρος. Απέδειξε για μια φορά ακόμη πως είναι ηγέτης με σύνεση και φρόνηση, με σεβασμό στα συλλογικά όργανα και τις συνθετικές τους αποφάσεις.


Τέλος, φρονώ πως θα δούμε πολλά και πιο περίεργα ακόμη και σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΝ έχει μέλλον με άξιους και ισότιμους συμμάχους και σπουδαίες συνεργασίες σε πλαίσιο αξιοπιστίας που πρέπει συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διαμορφώνεται αξιοποιώντας εμπειρίες, θετικά και αρνητικά, διδάγματα λαθών και παραλείψεων και κυρίως τα μηνύματα του κόσμου και τα αφουγκράσματά του. Ο σ. Τσίπρας, η νέα ηγεσία και όλα τα διαλεχτά στελέχη και μέλη σε όλη τη χώρα, απ' όποια θέση και μετερίζι αγώνα, ας αποτελέσουν εγγύηση και ας δεσμευτούν για πολλή δουλειά, να πάμε μπροστά και δυνατά.


Οι σ. Παπαδημούλης, Μηταφίδης και άλλοι σε μακρύ κατάλογο, εκλεκτοί στους εκλεκτούς αγωνιστές, ας μένουν φωτεινά παραδείγματα φρονηματισμού, ήθους και συνέπειας για όλους μας. Να ευχαριστήσω δημόσια τον φίλο και συμπατριώτη μου Δ. Παπαδημούλη, που απέδειξε και πολιτικά ως Ηπειρώτης ότι έχει μπέσα λόγων και έργων και ξέρει να τιμάει όσους τον τιμούν και βρίσκονται σε κοινή προσπάθεια για το καλό της αριστεράς και της χώρας μας!


Το αν ήταν "κίνηση αξιοπρέπειας και ευθύνης", κατά τον σ. Κάρη ("Αυγή" 10.6), η φυγή τους εξαρτάται από το πώς εννοεί κανείς και την αξιοπρέπεια και την ευθύνη, για κάποιοι και το φτύσιμο το θεωρούν σύννεφο βροχής και όταν το κάνουν και όταν το δέχονται και να μην επιβεβαιώνει την παροιμία "σκύλος όπου τρώει γαβγίζει!".


* Ο Γιάννης Κανναβός είναι σταθερός ψηφοφόρος ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και αναγνώστης της "Αυγής"

Π.Κ. Συνασπισμού Θρακομακεδόνων: Ανοιχτή επιστολή προς τον σύντροφο Θανάση Λεβέντη

Σύντροφε Θανάση, θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου και δημόσια και να εκφράσουμε την απορία μας και την έκπληξή μας για την απόφασή σου να αποχωρήσεις μαζί με άλλους τρεις συντρόφους βουλευτές και στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό!!


Απευθυνόμαστε σε σένα διότι με σένα πολλά χρόνια τώρα παλεύουμε στη πόλη μας και σε όλη την Αττική για τις ιδέες μας, για την επίλυση προβλημάτων των πολιτών, για μία άλλη δίκαιη κοινωνία!


Απευθυνόμαστε σε σένα διότι ήσουν ο εκπρόσωπός μας στο πλαίσιο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.


Αλήθεια, σύντροφε, γιατί αυτή η βεβιασμένη ενέργειά σου να αποχωρήσεις από τον ΣΥΝ και μάλιστα να πρωτοστατείς στη δημιουργία άλλου πολιτικού φορέα και γιατί δεν μας ενημέρωσες, δεν το κουβεντιάσαμε πρώτα, όπως κάναμε συχνά για πολλά θέματα; Γιατί δεν υπολόγισες τις συνέπειες στην ενότητα του ΣΥΝ, στην ενότητα της αριστεράς, που είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ, λόγω της επίθεσης που δέχεται η κοινωνία μας, οι περισσότεροι πολίτες από την κυβέρνηση, την Κομισιόν και το ΔΝΤ!!


Τι μεσολάβησε, σύντροφε, από τον περασμένο Σεπτέμβρη που όλοι μαζί παλέψαμε για την επιβίωση και ανάταση της αριστεράς μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από το ψηφοδέλτιο του οποίου εκλέχτηκες βουλευτής της αριστεράς στην Αττική!!


Πολύ περισσότερο όταν όλοι μας στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ αποφασίσαμε να ξαναδούμε την σχέση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πιο δημιουργική βάση!! Γιατί αυτή η σπουδή, σύντροφε;


Και επιπλέον, σύντροφε Θανάση,


Γιατί αποχωρώντας από τον ΣΥΝ στερείς από χιλιάδες συντρόφους, μέλη και φίλους της αριστεράς, από τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες της Αττικής τη δυνατότητα να εκπροσωπούνται μέσα στη Βουλή και κυρίως μέσα στην κοινωνία και να παλέψουν πιο αποτελεσματικά για τα προβλήματά τους;


Γιατί η αριστερά του Συνασπισμού, η αριστερά της αλληλεγγύης, της ισότιμης αντιμετώπισης, της δικαιοσύνης, της συλλογικότητας και της ανιδιοτέλειας, η αριστερά που προσπαθεί να ωθεί τους πολίτες να παλεύουν περισσότερο μέσα από το εμείς, και λιγότερο μέσα απ' το εγώ, η αριστερά που σέβεται απόλυτα τη διαφορετική άποψη, αυτή η αριστερά σύντροφε Θανάση, να εμφανίζεται σήμερα πληττόμενη και πιο αποδυναμωμένη;


Σύντροφε Θανάση,


Το να είσαι στην Αριστερά. Το να παλεύεις για τα δίκαια των πολιτών με τους πολίτες είναι στάση ζωής, είναι πολιτικό ήθος!!!! Αυτή τη στάση ζωής και το πολιτικό ήθος δεν πρέπει και εν τέλει δεν μπορείς να τα απεμπολήσεις!!


Γεια χαρά


Οι σύντροφοί σου από τους Θρακομακεδόνες

Άλμα στο κενό

Του Αγγελου Μανταδάκη


Τα είκοσι χρόνια που περάσαμε μαζί στον Συνασπισμό, οι εμπειρίες που αποκομίσαμε μας είχαν πείσει ότι η αριστερά στην Ελλάδα βρήκε επιτέλους ένα κοινό σπίτι για να συνυπάρξει δημιουργικά.


Αυτό έδειχνε άλλωστε και η ταυτότητα που άρχισε να διαμορφώνεται γύρω από το όνομα του Συνασπισμού.


Με απλά λόγια, ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΚΚΕ, σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, αριστερός ευρωπαϊσμός, οικολογία, ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός, αυτοδιοίκηση, δικαιώματα, ηθική στην πολιτική. Αυτοί οι τίτλοι, αυτές οι αναφορές, στοιχειοθέτησαν τη φυσιογνωμία του Συνασπισμού επί δύο δεκαετίες και διαμόρφωσαν ένα ακροατήριο και ένα εκλογικό σώμα συνασπισμικό, πέρα από ιστορικές προελεύσεις (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΑΡ) και ιστορικές συγκρούσεις (1968).


Οι ανάγκες της διαμόρφωσης ενός αντινεοφιλελεύθερου πολιτικού χώρου της αριστεράς και η αντιμετώπιση του ισοπεδωτικού δικομματισμού στη δεκαετία του 2000, οδήγησαν στη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη συμμαχία του ΣΥΝ με άλλες αριστερές δυνάμεις, ορισμένες από τις οποίες είχαν εντελώς διαφορετική προέλευση από τα ιδρυτικά ρεύματα του ΣΥΝ.


Αυτή η συγκρότηση δεν έγινε χωρίς λάθη και στρεβλώσεις. Κυρίως με την προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγικής επιλογής και την υποτίμηση της οργανωτικής ενίσχυσης του ΣΥΝ στο όνομα της προτεραιότητας της συμμαχίας.


Καλλιεργήθηκε η εικόνα ενός Συνασπισμού που είναι έτοιμος να κάνει υποχωρήσεις από βασικές του θέσεις και να παραιτηθεί από τον ιδιαίτερο ρόλο του που αντικειμενικά προκύπτει από τον συσχετισμό δυνάμεων.


Το ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το επίδικο πάνω στο οποίο η «Πτέρυγα» ή τουλάχιστον το εναπομείναν τμήμα της έθεσε τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές.


Αρχικά με την αυτοδιάλυση του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και όταν αυτό δεν προέκυπτε από πουθενά, με την απαίτηση της απεμπλοκής εδώ και τώρα.


Αλλά αυτό δεν μπορεί να εξηγήσει ακόμα και σε πολλούς συντρόφους προσκείμενους στην «Πτέρυγα», που εδώ και χρόνια αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τη συνασπισμική ταυτότητα, γιατί έπρεπε να διαρραγεί αυτός ο ιστός που μας ένωνε για είκοσι χρόνια.


Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τις παραμονές των βουλευτικών εκλογών, ο σκληρός πυρήνας της «Πτέρυγας» -υπό την πίεση και εξωσυνασπισμικών πρώην στελεχών του ΚΚΕ Εσ. και της ΕΑΡ- έθετε το ζήτημα της αποχώρησης και της ξεχωριστής καθόδου στις εκλογές, κάνοντας μάλιστα την πρόβλεψη ότι ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να εκπροσωπηθεί στη Βουλή.


Είναι αυτονόητο ότι έχουν, όπως όλοι, το δικαίωμα να κάνουν τις επιλογές τους. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι αν πράγματι υπάρχει χώρος, πολιτικό κενό για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς. Και πιο συγκεκριμένα τι θα λέει αυτό το κόμμα, πώς θα τοποθετείται απέναντι στη βαθιά κρίση που διέρχεται ο τόπος. Αυτό παραμένει θολό από την πλευρά της ηγετικής ομάδας της «Πτέρυγας».


Θα αποδεχτεί -όπως έγραψε πρόσφατα ο Γιάννης Βούλγαρης στα "Νέα"- την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων και του ΔΝΤ, προκειμένου να σωθεί ο τόπος από τη χρεωκοπία, προσπαθώντας να αμβλύνει τις ακρότητες των μέτρων αυτών σε βάρος των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων; Ή θα σταθεί απέναντι στη κυβερνητική πολιτική, θα αποδοκιμάσει το Μνημόνιο και θα διεκδικήσει μιαν άλλη διέξοδο, φιλολαϊκή, έξω από τους μηχανισμούς της τρόικας;


Αν κάνει το πρώτο -που το υιοθετούν και αρθρογράφοι στην ιστοσελίδα της «Πτέρυγας»-, τότε μιλάμε για ένα άλλο πολιτικό σχέδιο συμπληρωματικό σε εκείνο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τις αξίες της ανανεωτικής αριστεράς που ουδέποτε υπήρξε η αριστερά της ενσωμάτωσης.


Αν όμως επιλέγει το δεύτερο, τότε γιατί να αποδυναμώσει διά της αποχώρησης το εγχείρημα του ΣΥΝ που λέει ακριβώς αυτό; Η κοινωνία διαμορφώνει τις δικές της παραστάσεις με τα δικά της κριτήρια. Και προφανώς οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν στον ΣΥΝ τις αιτιάσεις για αριστερίστικη στροφή.


Ο ΣΥΝ, παρά τα προβλήματά του και τις αντιφάσεις του, εξακολουθεί να είναι ο κύριος φορέας των αριστερών ανανεωτικών ιδεών στη χώρα μας. Μέσα σε λίγο χρόνο η ηγεσία του (και όλοι μας) οφείλει να φέρει τα πάνω κάτω. Να ξεκινήσει την ανασυγκρότηση του κόμματος, να επιδιώξει ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο στον ΣΥΡΙΖΑ, να εμπνεύσει αισιοδοξία στον κόσμο του.


Και να κρατήσει ανοικτό το κανάλι επικοινωνίας με όλους τους συντρόφους μας της «Πτέρυγας» που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα του άλματος στο κενό. Που κουράστηκαν και διδάχτηκαν από τις πικρές διασπάσεις της αριστεράς.


Η θέση τους είναι στον Συνασπισμό που συνίδρυσαν και οι δικές τους ανανεωτικές ιδέες δεν προσφέρονται για ελεύθερη χρήση από οιονδήποτε.


angelosx@otenet.gr

Διαίρει και βασίλευε;

Του Ηλία Καζάνη


...Η αγωνία για τις πολιτικές εξελίξεις έχει φτάσει στην κορύφωσή της. Τα γεγονότα εκτυλίσσονται γοργά και είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς εάν είναι αποτέλεσμα προσεκτικών και μελετημένων κινήσεων ή εάν καθορίζονται από συγκυρίες. «Το κόμμα διασπάστηκε». Η συμπαγής ομάδα της ανανεωτικής πτέρυγας προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει να συμβιβάζεται με τη συμπόρευση με αριστερίστικους (σαν συνώνυμο με το «ανεύθυνους» ακούγεται) σχηματισμούς. Ο πρόεδρος και οι περί αυτόν βρέθηκαν σε ασφυκτική πίεση, είναι σαφές πως δεν ήθελαν να ματώσουν, αλλά η πλειοψηφία των μελών δεν φάνηκε να συγκινείται. Οι προγενέστερες κινήσεις του πρώην προέδρου με ακρίβεια οριοθέτησαν τη μία άκρη του κόμματος και αυτομάτως έθεσαν τους ανανεωτές στην άλλη άκρη και κατέστησαν σαφές το μέγεθος της αιμορραγίας εάν κοβόταν το ένα ή το άλλο άκρο. «Το κόμμα διασπάστηκε».


Το διακύβευμα τεράστιο: η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η διείσδυση της οικολογικής σκέψης και πρακτικής στην καθημερινότητα του πολίτη, η αναγκαιότητα αναγέννησης του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας. Σε τέτοιες περιόδους και όταν όλα (τόσα πολλά) και όλοι (τόσοι πολλοί) εξαρτώνται από τις επιλογές σου, δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από «αναγκαίες» συλλογικότητες και συμβιβασμούς, πρέπει να είσαι καθαρός, σαφής και υπεύθυνος, το κόμμα έπρεπε να διασπαστεί, δεν γινόταν αλλιώς... Και μετά ξύπνησα και θυμήθηκα το εκλογικό και δημοσκοπικό 4%. Νυν, τέως και μελλοντικοί πρόεδροι, ανανεωτές, ριζοσπάστες και κομμουνιστογενείς του Συνασπισμού όλοι μαζί κινούνται (τυχαία ή προγεγραμμένα) και στοιβάζονται σε μια γκαρσονιέρα και φυσικά γκρινιάζουν. Α, ξέχασα, κάποια στιγμή οι δημοσκοπήσεις τους υποσχέθηκαν 18-20%. Αυτό είναι κάτι για να σε κρατήσει στο παιχνίδι, μία ελπίδα στην πολιτική μιζέρια.


Ξεχνάνε όλοι πως αυτό το 18-20% είναι που μας ξέκανε, που αποκάλυψε την πολιτική ωριμότητα και οξυδέρκεια του χώρου. «Το κόμμα διασπάστηκε». Καλό; Κακό; Απογοητευτικό ή ενθαρρυντικό; Πάνω απ' όλα ειλικρινές και από μικροί μαθαίνουμε (θεωρητικά τουλάχιστον) πως η ειλικρίνεια είναι προτέρημα, είναι δύναμη. Απογοητευτικά ειλικρινής εξέλιξη επομένως. Η ανανεωτική αριστερά συνεχίζει να κινείται μόνο στη διάσταση της σκέψης, φέρνοντας μαζί της τα απωθημένα των συσσωρευμένων αποτυχιών της, των εμφανών ανεπαρκειών της και μοιράζοντας παντού αγκυλώσεις που δεν την αφήνουν να κάνει παρά μόνο μικρά-μικρά πραγματικά βήματα. Καβγαδίσαμε για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τον προσανατολισμό του χώρου. Ποια ήταν η αφορμή και η βάση της διαφωνίας; Ποιος ήταν ο σαφώς προσδιορισμένος πολιτικός στόχος που έθεσαν οι διάφορες τάσεις και τον οποίο δεν υπηρέτησε η ηγεσία; Απουσία στόχου μόνο η γκρίνια μένει να γεμίσει το κενό. Η πραγματοποίηση της πρώτης πανευρωπαϊκής απεργίας. Να ένας στόχος. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιταλοί και Έλληνες απεργούν για πολύ συγγενείς λόγους, αλλά χώρια.


Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ενοποίησε, εκτός από την οικονομική και εργοδοτική πολιτική, και τα συνδικάτα καθώς και το δικαίωμα σε συντονισμένη και ενοποιημένη απεργιακή κινητοποίηση, σε ομοιογενή απεργιακά δικαιώματα (στη Βρετανία για να απεργήσεις πρέπει να περάσεις από χίλια κύματα). Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτό τον στόχο κι ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει. Να εντοπιστούν θύλακες του δημοσίου που μπορούν και πρέπει να δουλέψουν σωστά και αποδοτικά και να μπουν στην πολιτική και συνδικαλιστική προτεραιότητα. Αντί να πωλούνται δημόσιοι οργανισμοί μόνο και μόνο για να δουλέψουν πιο αποδοτικά, ας γίνουν δοκιμές αναγέννησης μέσα στο υπάρχον σύστημα. Να προσδιορισθούν οι οικονομικές και διοικητικές παράμετροι που εμποδίζουν την ομαλή λειτουργία συγκεκριμένων υπηρεσιών, να προταθούν λύσεις και να θυσιάσουν οι υπάλληλοι ό,τι κρίνουν απαραίτητο έτσι ώστε να παραμείνουν οι υπηρεσίες αυτές στην ιδιοκτησία και στον έλεγχο της χώρας. Ας δουλέψει λοιπόν κάθε (πρώην) τάση προς αυτό τον στόχο κι ας έχει το γραφείο της όπου θέλει, δεν με νοιάζει.


Τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία και ερήμην της Αριστεράς. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα διεθνώς αναγνώρισε πως σε μεγάλο βαθμό απέτυχε και ταχύτατα προσδιόρισε ως αίτιο την υπερβολική κοινωνική πολιτική. Ζητάει από τους πολίτες συγκεκριμένες θυσίες και τονίζει πως έμαθε από τα λάθη και πως κατέχει τις λύσεις. Οι κοινωνίες φοβισμένες, ενοχικές και αποκομμένες επί μακρόν από το αίσθημα της δυνατότητας αποτελεσματικής παρέμβασης στις εξελίξεις παρακολουθούν και περιμένουν. Αν δεν μπουν σαφείς στόχοι σε σχέση με την ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων, αν δεν γίνουν μάχες (δημόσια και καθαρά) για την επίτευξή τους, αν δεν προκύψουν πολλές (δημόσιες, καθαρές και επώδυνες) ήττες και μικρές, αλλά ελπιδοφόρες νίκες (ποιος δεν χάρηκε όταν η κυβέρνηση μιμήθηκε -δημαγωγικά βέβαια- τον ΣΥΝ στο αίτημα για ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες), τότε δεν μπορείς να περιμένεις σύνθεση, συζήτηση και φυσικά αλλαγή. «Το κόμμα διασπάστηκε», θυμίζοντας το διαίρει και βασίλευε. Τουλάχιστον σ' αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί κανείς να βρει εξωτερικό δάκτυλο που έσπρωξε τα γεγονότα (με εξαίρεση το θαυμάσιο δημοσκοπικό 18-20%). Βέβαια το αποτέλεσμα είναι το ίδιο ανεξαρτήτως του ποιος έσπρωξε στη διαίρεση. Υπάρχει και η εκδοχή του διαίρεσε το σύνολο για να έχεις πολλές ομάδες, άρα και πολλούς ομαδάρχες: διαίρει και βασίλευε στην ομάδα σου. Τέλος, υπάρχει και η ποιητική εκδοχή του βασίλευε: ο ήλιος βασιλεύει, δηλαδή σιγά-σιγά σβήνει, χάνεται. Διαίρει και βασίλευε, σιγά - σιγά σβήσε και κοιμήσου.


* Ηλίας Καζάνης, ilias_kazanis@yahoo.com Βιολόγος, Πανεπιστήμιο του Cambridge

Ο δογματισμός της ανανέωσης και η στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΥ*


Τον τελευταίο χρόνο στον ΣΥΝ και κατ' επέκταση και στον ΣΥΡΙΖΑ ζούμε το συλλογικό δράμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς της χώρας μας, που από δύναμη ελπίδας μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο κάδρο της συνολικής απαξίωσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος.


Η αιτία δεν είναι το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ, είναι οι προσωπικές στρατηγικές ηγετικών στελεχών του χώρου ανεξαρτήτως απόψεων και αποχρώσεων, είναι οι εμμονές στην απόλυτη καθαρότητα της άποψής μας, είναι τελικά ένας δογματικός τρόπος σκέψης -ανεξάρτητα από το αν αυτός ξεκινά από ανανεωτικές ή αριστερίστικες καταβολές- που τελικά συνθλίβει το συλλογικό και αναδεικνύει το ατομικό ή το επιμέρους τασικό.


Ένας παράλογος πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ που παραιτείται από μόνος χωρίς να πιέζεται από κανέναν, που στη συνέχεια ξεπαραιτείται και αυτοχρίζεται απλό μέλος και μετά ηγέτης ενός Μετώπου που δεν προέκυψε από καμιά συλλογική δημοκρατική διαδικασία, στον οποίο ακουμπούν εδώ και καιρό ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ούτως ή άλλως είχαν θεμελιώδεις διαφορές με τον γεννήτορα της συμμαχίας, τον ΣΥΝ.


Μια παράλογη ηγετική ομάδα της λεγόμενης Ανανεωτικής Πτέρυγας, που στο όνομα της ανανέωσης προσηλωμένης σε όρους περασμένων δεκαετιών οικοδόμησε όλο το προηγούμενο διάστημα μεθοδικά και συστηματικά τη συσπείρωσή της εντός κόμματος σε κάθετη αντιπαράθεση με όλες τις επιλογές του ΣΥΝ και με προοπτική την προαποφασισμένη εδώ και μήνες έξοδό της και τη δημιουργία νέου κομματικού φορέα (άλλωστε η ενοικίαση των γραφείων της Πλατείας Βικτωρίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές).


Θλιβερά πράγματα σε εποχές χαλεπές για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Σε εποχές που οι αδύναμοι, οι κατατρεγμένοι, οι προοδευτικοί πολίτες αναζητούν να ακουμπήσουν σε μια κουπαστή για να μην πνιγούν από το πελώριο “σοσιαλιστικό” παλιρροϊκό κύμα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, σε αυτές τις εποχές κάποιοι παίζουν με τη φωτιά διασπώντας και διχάζοντας τον απελπισμένο κόσμο της αριστεράς.


Προσωπικά αισθάνομαι ήσυχος με τη συνείδησή μου, που σχεδόν ένα χρόνο πριν πήρα τις αποστάσεις μου, όχι από τις ιδέες, αλλά από τις πρακτικές των ανανεωτών, οι οποίοι, για να υλοποιήσουν το προαποφασισμένο σχέδιο εξόδου, εξοβέλιζαν όσους και όσες είχαν αντίθετη άποψη με τις τακτικές τους, όσο και αν κόπτονταν για το θεμελιώδες δικαίωμα της δικής τους έκφρασης μέσα στον ΣΥΝ.


Ανανεωτές που τελείως αντιδιαλεκτικά αρνήθηκαν επί χρόνια να πάρουν μέρος στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και άρα να συμβάλουν ή να αποκρούσουν θέσεις που διαστρέβλωναν την ιδρυτική μας φυσιογνωμία, αρνήθηκαν ότι συντελούνται πολιτικές διεργασίες εντός της πλειοψηφίας του ΣΥΝ ή μεταξύ του πρώην και του νυν προέδρου του ΣΥΝ, με το δικαιολογητικό ότι όλα γίνονται για την καρέκλα, αρνήθηκαν να ερμηνεύσουν γιατί το 42% στήριξε την επιλογή Παπαδημούλη για το ευρωψηφοδέλτιο - σε αντίθεση με το πολύ μικρότερο ποσοστό αποδοχής τους μέσα στο κόμμα, αρνήθηκαν να συμβάλουν σε προωθητικές συνθέσεις προς το συνέδριο του ΣΥΝ, παρότι γνώριζαν ότι οι θέσεις τους απέναντι στην κρίση και τη διέξοδο μέσα από εναλλακτικές προτάσεις και αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν συνιστούσαν αντιπαραθετικές πολιτικές με το κείμενο της πλειοψηφίας, ούτε βέβαια είχαν προτείνει άλλες θέσεις στη Βουλή κατά την επικύρωση του μνημονίου.


Όσο για την περίφημη κόκκινη γραμμή, αυτή υπηρετούσε απόλυτα τον στόχο της αποχώρησης, αφού μετατοπιζόταν διαρκώς από το αρχικό “όχι ενιαίο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ” στο μετέπειτα “επανακαθορισμό των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ” και στο τελικό “απεμπλοκή εδώ και τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ”, γνωρίζοντας βεβαίως ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό.


Θα μου πείτε η ηγεσία του ΣΥΝ είναι άμοιρη ευθυνών για το σημερινό μας χάλι; Απαντώ ευθέως προφανώς όχι. Ο ΣΥΝ μετά το 4ο συνέδριο υιοθέτησε την περίφημη αριστερή στροφή και άλλαξε πλειοψηφία, διότι αξιοποίησε την αντίθεση του κόσμου μας σε σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, που ούτως ή άλλως ήταν ξεπερασμένα. Αξιοποίησε τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και την απόλυτη σκλήρυνση της πολιτικής της Ε.Ε. και όξυνε τα ευρωσκεπτιστικά αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα την αποδοχή θολών θέσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την τοποθέτηση της ΚΟΕ στη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου.


Δεν κατανόησε αρχικά ότι απέναντι στην επικράτηση σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη η λύση δεν είναι η φυγή προς τα μπρός με την επίκληση της σοσιαλιστικής επικαιρότητας ούτε η επιστροφή στο εθνικό κράτος έξω από τους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ευτυχώς το Πρόγραμμα του ΣΥΝ, που ψηφίστηκε με πλειοψηφία 80% στο διαρκές συνέδριο της άνοιξης του 2009, καθώς και οι θέσεις της πλειοψηφίας προς το 6ο έκτακτο συνέδριο επανέφεραν τις θέσεις του ΣΥΝ σε σωστές βάσεις.


Το ζητούμενο και το ευκταίο είναι οι κεντρικές επιλογές αυτών των θέσεων να αποτελέσουν τον πυρήνα του νέου πολιτικού συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να γίνει κατανοητό από το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΝ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική συμμαχία μπορεί να προχωρήσει όχι μόνο με το ξεκαθάρισμα των σχέσεών του με το Μέτωπο, αλλά κυρίως με το νέο πολιτικό του συμβόλαιο με σαφείς επιλογές χωρίς συψηφισμούς και συμβιβασμούς σε πράγματα ασυμβίβαστα και ασύμβατα μεταξύ τους.


Πώς να το κάνουμε. Δεν χωράνε στο πολιτικό συμβόλαιο θέσεις "ναι μεν αλλά" για την Ευρώπη, θέσεις "ναι μεν αλλά" για τον δημοκρατικό δρόμο, θέσεις "ναι μεν αλλά" για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για γενικευμένη εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, λες και μπήκαμε στην περίοδο του σοσιαλισμού. Ούτε βεβαίως είναι λύση οι απαντήσεις οργανωτικού χαρακτήρα για όργανα, συνδιασκέψεις, μέλη και άλλα πολλά πριν προσδιοριστεί ξεκάθαρα το νέο πολιτικό συμβόλαιο.


Σε αυτή τη φάση οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΝ είναι καθοριστικές. Αν δεν πάρει τις πρωτοβουλίες που σχεδόν με παμψηφία αποφασίσαμε στο συνέδριο, τότε φοβάμαι ότι η φυγή προς την απογοήτευση και την ιδιώτευση θα είναι μαζική.


Ας μην διαψεύσουμε για άλλη μια φορά τον ήδη απογοητευμένο κόσμο μας.


 


*Ο Νίκος Συρμαλένιος είναι μέλος της ΚΠΕ, νομαρχιακός σύμβουλος Κυκλάδων


 


 


 

Ο Συνασπισμός ανήκει στους ψηφοφόρους του

Υπήρξα ψηφοφόρος της προδικτατορικής ΕΔΑ και στη συνέχεια, μετά τη μεταπολίτευση, του ΚΚΕ Εσ. - ΕΑΡ, του Ενιαίου Συνασπισμού και, μετά την αποχώρηση του σταλινικού ΚΚΕ από αυτόν, του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον οποίο εξακολουθώ ουσιαστικά να ψηφίζω μέσω της πολιτικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ.


Έτσι, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου σταυροδοτήσαμε στις Α' και Β' εκλογικές περιφέρειες Αθηνών υποψήφιους που ανήκουν στην Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά και υποψήφιους άλλων τάσεων, διότι αντιλαμβανόμαστε τον Συνασπισμό ως μια ενιαία ολότητα και όχι ως μία πολιτική συμμαχία, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.


Σήμερα, που η πατρίδα μας ουσιαστικά ζει μια δεύτερη κατοχή μετά τη γερμανική του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και όπου κουμάντο κάνει η τρόικα (ΔΝΤ - Κομισιόν - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), με εκτελεστικό όργανο τους ντόπιους κουίσλινγκ και όπου υπό τις παρούσες συνθήκες της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που κατευθύνεται από την ξένη και επίκουρο την ελληνική κεφαλαιοκρατία (κατασκευαστικές εταιρείες, καναλάρχες, τραπεζίτες, πλοιοκτήτες) και όπου τα πλατιά λαϊκά στρώματα δέχονται την κυβερνητική επίθεση στα εισοδήματά τους και στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, διασπάσεις, αποχωρήσεις, ανεξαρτητοποιήσεις και γενικώς αντικρούσεις όπως αυτές που πραγματοποίησε η Ανανεωτική Πτέρυγα κατά τη διάρκεια του έκτακτου συνεδρίου του κόμματος, αλλά και ενέργειες ιστορικών στελεχών του χώρου που παρουσιάστηκαν το τελευταίο διάστημα, και αναφέρομαι στην περίοδο μετά την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού μέχρι σήμερα (π.χ. παραιτήσεις, υπαναχωρήσεις, γεύματα με καλεσμένους κάθε καρυδιάς καρύδι εκτός της ηγεσίας του ΣΥΝ), δεν είναι απλώς επιζήμιες για τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά και της ευρύτερης αριστεράς, αλλά προδοτικές συμπεριφορές.


Ας αφήσουν, λοιπόν, οι αποχωρήσαντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τις σοφιστείες και τις γελοίες δικαιολογίες, που δεν πείθουν ούτε τους ίδιους, που έχουν την αναίδεια να τις εκστομίζουν και να τις επιχειρηματολογούν στα παπαγαλάκια των προς αυτούς ευνοϊκά προσκείμενων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών (αλήθεια, άξιος ο μισθός τους, διότι εμείς οι παλαιοί του χώρου καταλαβαίνουμε πάρα πολύ καλά ποιος είναι ο αντικειμενικός τους στόχος). Εάν επιζητούν υπουργικές καρέκλες να απευθυνθούν εάν έχουν το θάρρος ή θράσος κατευθείαν στους οπαδούς των κομμάτων που τους αναμένουν και όχι σε μας.


Εάν ο Συνασπισμός έπρεπε να παραμείνει ή να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι απόφαση που έπρεπε να αποφασιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες από τα αρμόδια όργανα του κόμματος, το οποίο και ηγεσία διαθέτει και όργανα. Αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα που ετέθησαν και, για να είμαι ακριβής, αντιλαμβάνομαι ότι εξακολουθούν να τίθενται, δεν ανήκουν στον δικό μας πολιτικό χώρο.


Ο Συνασπισμός ιδρύθηκε ως ενιαίο κόμμα και πρέπει να συμμετέχει ή να μη συμμετέχει σε μια πολιτική συμμαχία ολόκληρος και ενιαίος. Αυτό επιτάσσει η δημοκρατική αντίληψη και το περί δικαίου αίσθημα. Ας αφήσουν, λοιπόν, τις ανόητες δικαιολογίες και τα παράδοξα φληναφήματα, διότι αυτά δεν τα μασά ο εισαγγελέας, που σ' αυτή την περίπτωση είμαστε εμείς, οι ψηφοφόροι, διότι και μνήμη έχουμε και κρίση διαθέτουμε και όταν έρθει η ώρα θα τους τιμωρήσουμε και θα τους στείλουμε εκεί που ανήκουν, δηλαδή στην αφάνεια και στην ανυποληψία, όπως στείλαμε στο παρελθόν και άλλους που πολιτεύτηκαν προς το τέλος αντίστοιχα. Αυτά τα λέει ένας απλός ψηφοφόρος, που ευρίσκεται στο μέσον της όγδοης δεκαετίας της ζωής του. Άλλωστε ας θυμηθούμε λίγο τον αρχαίο παππού Δημοσθένη, που είπε "προς γαρ το τελευταίο εκβάν έκαστον των πριν υπαξάντων κρίνεται" και ας ανατρέξουμε στην πείρα του θυμόσοφου ελληνικού λαού, που λέει πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα.


Εάν ιστορικά στελέχη του ανανεωτικού χώρου της χώρας μας έχουν πάθει αμνησία, άνοια ή δεν ξέρω κι εγώ οτιδήποτε άλλο (λυπούμαι που το λέγω), καλά θα κάνουν να μη μας ερεθίζουν με τις στρεβλώσεις που δημιουργούν χάριν της υστεροφημίας τους και, αν προϋπάρξαντες ηγέτες του χώρου μας μετάνιωσαν για τις επιλογές τους, να έχουν το θάρρος να κάνουν αυτοκριτική και να μας ζητήσουν συγγνώμη για τις υπαναχωρήσεις τους και να είναι βέβαιοι ότι εμείς θα τους αγκαλιάσουμε και πάλι. Εάν δεν το κάνουν αυτό, θα έχουν την ίδια τύχη με κάποιους άλλους, που ακολούθησαν κατά το παρελθόν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο και σήμερα έχουν σβηστεί παντελώς από τον πολιτικό χάρτη.


Εμείς οι ψηφοφόροι της ανανεωτικής αριστεράς θέλουμε ενιαίο Συνασπισμό και δεν τον εκχωρούμε ούτε σε τάσεις ούτε σε συνιστώσες και ούτε, πολύ περισσότερο, σε βουλευτές που τους ψηφίσαμε και τώρα το παίζουν ανεξάρτητοι. Έτσι, για να εξηγούμεθα.


 


Γιάννης Γκίκας


Μαρούσι, 15 Ιουνίου 2010

Ο σοσιαλισμός και το πολιτικό υποκείμενο της αριστεράς

Του Χρήστου Τσακόπουλου


Ο Μαρξ, ο μεγάλος διανοητής και δάσκαλος μας, έθεσε στους ώμους της εργατικής τάξης τον ιστορικό ρόλο της ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της απελευθέρωσης, στον σοσιαλισμό, μαζί με τον εαυτό της και ολόκληρης της κοινωνίας. Στα Grundisse, ο Μαρξ έγραψε για τον συλλογικό, συνεταιριστικό, συμμετοχικό εργαζόμενο, από τον διευθυντή του εργοστασίου μέχρι τον χειρώνακτα εργάτη. Ο Λένιν, μεθερμηνεύοντας τον Μαρξ, αντί της τάξης, ανέθεσε τον ιστορικό αυτό ρόλο, στο ιδεολογικό του δημιούργημα, (στο βιβλίο του “Τι να κάνουμε”) στο επαναστατικό κόμμα νέου τύπου. Η θέση αυτή, μαζί με τις θέσεις του για τον ιμπεριαλισμό και τη θέση του περί του αδύνατου κρίκου ( επανάσταση σε μια χώρα, μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης στις δεσποτικές, ασιατικές χώρες και στις πρώην αποικιοκρατούμενες, κ.ά.) αποτέλεσαν τη σταλινική κομματική ιδεολογία, με την ονομασία “μαρξισμός-λενινισμός”. Ο “σοσιαλισμός” που οικοδομήθηκε, πρώτα στην ΕΣΣΔ, και μετά στις άλλες χώρες, δεν ήταν παρά ένα ιδιόμορφο, πρωτόγνωρο ταξικό κοινωνικό μόρφωμα. Το κράτος ήταν συνεχώς ενισχυόμενο, αντί της σταδιακής απονέκρωσής του. Η κρατικοκομματική γραφειοκρατία αποτέλεσε την ελίτ της εξουσίας.


Η γενική κρατική ιδιοκτησία, ως μορφή κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αποτέλεσε την οικονομική βάση του μορφώματος, με τον λαό αποξενωμένο από αυτά. Ο “μαρξισμός-λενινισμός” ήταν η επίσημη κρατική-κομματική ιδεολογία. Στις τροτσκιστικές και μαοϊκές θέσεις δεν υπήρχαν θεμελιακές διαφορές, όσον αφορά τα καθεστώτα αυτά, στην ουσία του ιδεολογικού πλαισίου και της μορφής εξουσίας. Οι τομές που άνοιξε η περεστρόικα, το πραξικόπημα εναντίον της και η κατάρρευση των καθεστώτων, δεν αφήνουν αμφιβολίες για τη φύση του συστήματος που είχε δημιουργηθεί. Σηματοδοτήθηκε ταυτόχρονα και η χρεωκοπία του λενινιστικού μοντέλου εξουσίας, όπως χρεωκόπησε και το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο της 2ης διεθνούς.


Και τα δύο μοντέλα, και το λενινιστικό-κομμουνιστικό και το σοσιαλδημοκρατικό-δευτεροδιεθνιστικό, σήμερα απορρίπτονται. Η εξουσία του λαϊκού μετώπου που προτείνει το ΚΚΕ, δηλαδή η εξουσία στην αυθεντική σταλινική εκδοχή, αν γίνει πραγματικότητα, μόνο ως ζοφερό φανταστικό θρίλερ μπορεί να θεωρηθεί. Αλλά και τα άλλα μέτωπα ανατροπών που ακούγονται από άλλους κύκλους της αριστεράς τελευταία, όπως και οι θεωρίες περί αδύνατου κρίκου της Ελλάδας βρίσκονται στην ίδια με το ΚΚΕ ιδεολογική κατεύθυνση. Η δε θέση για στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασία με το ΚΚΕ, στο πλαίσιο της μεγάλης αριστεράς χωρίς καμία εξαίρεση, είναι θεωρητικά και πολιτικά απαράδεκτη για την ανανεωτική αριστερά και κλείνει το παζλ των παραπάνω απόψεων, με μια μαγική εικόνα από το παρελθόν.


Η εναλλακτική πρόταση στις θεωρίες των μετώπων και της κομματικής εξουσίας είναι η στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία και ελευθερία. Η στρατηγική των, δομικού χαρακτήρα, διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Της μη βίας για την κατάληψη της εξουσίας. Της αντίστασης στη βία των καταπιεστών για την αναίρεση των κατακτήσεων του λαού. Της συνεχώς διευρυνόμενης δημοκρατίας, με κυριαρχία της άμεσης σε σχέση με την αντιπροσωπευτική. Η στρατηγική της αυτοδιαχείρισης, και της πολιτικής κοινωνίας των πολιτών ως μοντέλο εξουσίας.


Η στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό προϋποθέτει και αντίστοιχη φιλοσοφία στη συγκρότηση του πολιτικού υποκειμένου της αριστεράς, εναλλακτικού στο λενινιστικό κόμμα νέου τύπου και στα αρχηγικά, διαχειριστικά, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αρκετά χρόνια ανεχθήκαμε τα συγκεντρωτικά, εξουσιαστικά κόμματα των μηχανισμών.


Πρέπει στην εσωτερική συγκρότηση του πολιτικού υποκειμένου της ανανεωτικής αριστεράς να εκφράζεται πολιτισμικά το μοντέλο της εξουσίας, που προτείνει ως εναλλακτικό κοινωνικό σχηματισμό. Να είναι, αμεσοδημοκρατικό, με οριζόντια διαδικτύωση, κινηματικό, χωρίς επαγγελματικά πολιτικά στελέχη και με εφαρμογή των αρχών της εναλλαγής και της ανακλητότητας.


Οι συνθήκες της γενικότερης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που βιώνουμε, απαιτούν μια νέα, αναγεννημένη, επαναστατική δημοκρατική αριστερά.


 

Η "μόλυνση" της αριστεράς

«Να μολυνθούμε», ήταν η ρήση στα χείλη των αριστερών που συμμετείχαν ενεργά στην ανάπτυξη των νέων κοινωνικών κινημάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. «Να μολυνθούμε» από τις διαφορετικές απόψεις και δράσεις, λέγανε οι σύντροφοι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, υπερθεματίζαμε κι εμείς, θέλοντας έτσι να δείξουμε μεταξύ άλλων ότι οι δογματικές λογικές της απόλυτης αλήθειας, της καθαρότητας των ιδεών και του ορθού δρόμου για την κάθε αριστερά, ανήκαν στο παρελθόν. Η εποικοδομητική, τα πρώτα χρόνια, «μόλυνση» των «ξένων» αντιλήψεων, πρακτικών και ιδεών, φαίνεται ωστόσο να έχει «ξεθωριάσει». Ο μπολιασμός αυτής με τη ριζοσπαστική αριστερά δεν κατάφερε να αποτελέσει διαρκή διαδικασία προωθητικής αναζωογόνησης και ανανέωσης της πολιτικής σκέψης. Αντίθετα θα λέγαμε ότι παρασύρθηκε κι αυτή σαν χάρτινος πύργος από το τσουνάμι της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, καθώς και από τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις της ίδιας της αριστεράς. Έμεινε έτσι γράμμα κενό, πυροτέχνημα στα λόγια και στο μελάνι των εμπνευστών της σε Ιταλία, πολύ πιο πριν, αλλά και σε Ελλάδα πρόσφατα, με τις συγκρούσεις των δυνάμεων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.


Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην οικονομία και την πολιτική της χώρας μας -και της Ε.Ε.- δημιουργούν νέα κατάσταση με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο της προβληματικής και ελλειμματικής ανάπτυξης. Μπαίνουμε πια σε έναν δρόμο οικονομικής και πολιτικής ασάφειας, με απροσδιόριστους ακόμη τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των τάξεων και των κομμάτων, γεγονός που θα καθορίσει νέες και ίσως απρόβλεπτες ανακατατάξεις μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, αλλά και πιθανές μετατοπίσεις μετά από αυτές. Προς το παρόν μπορούμε να διαγνώσουμε μια μετατόπιση της κοινωνίας προς την απολιτικοποίηση και τον συντηρητισμό. Παράλληλα είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε την ανομία του κεφαλαίου, τον σοβαρό κλονισμό του πολιτικού συστήματος και τις τάσεις ανατροπής του, ενώ από την άλλη πλευρά η κατάσταση της αριστεράς είναι τέτοια που αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τις συντελούμενες ρευστοποιήσεις και το νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Αντ' αυτού η ελληνική αριστερά ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε η ιταλική, επιλέγοντας τον κατακερματισμό. Δεν έχει σημασία στο σημείο αυτό ούτε να αποδοθούν ευθύνες –υπάρχουν πολλές και αφορούν αρκετούς- ούτε να κριθούν οι επιλογές κάποιου που δεν συνηθίζει να μαθαίνει από τα αποτελέσματα των πράξεων και των παραλείψεών του. Αντίθετα, σημασία έχει να ξανα-βρούμε το στέρεο σημείο εκκίνησης και την ενότητα που δεν διασπά, ώστε στη νέα εποχή των μεγάλων ρευστοποιήσεων η αριστερά να ξεφύγει από το περιθώριο της πολιτικής ζωής και τη συνήθη μάχη επιβίωσής της. Να γίνει παρούσα δύναμη ελπίδας στην αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων και στις νέες αφετηρίες που γεννιούνται. Εξάλλου, όπως εντοπίζεται από πολλούς, η απώλεια της ελπίδας δεν είναι αποτέλεσμα απλώς και μόνο του σαρωτικού κύματος κατεδάφισης των θεμελιακών δικαιωμάτων, αλλά οφείλεται στο γεγονός ότι δεν διαφαίνεται από πουθενά καμία εναλλακτική λύση, καμία ετερότητα που να μπορούν οι πολίτες να στραφούν. Αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα, στο οποίο η αριστερά οφείλει να ανταποκριθεί.


Είναι γνωστό ότι το πεδίο της πολιτικής δεν κατοικείται από καλούς και κακούς, από άσπρες και μαύρες επιλογές, αλλά από πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Στο πεδίο αυτό ο καθένας επιλέγει πού θα συνταχθεί κρίνοντας τη σωστή πλευρά της όχθης. Ποια είναι ωστόσο η σωστή πλευρά και πώς μπορεί κανείς να την ξεχωρίσει; Πώς μπορεί να το καταφέρει όταν αντιλαμβάνεται την πολιτική με τα ρηχά, κενά και παρωχημένα εργαλεία που του δίνονται;


Για την αριστερά δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση από την (επ-)ανακάλυψη του χαμένου θησαυρού. Τα πολύτιμα πετράδια δεν βρίσκονται πουθενά αλλού, παρά μονάχα στα χέρια των χειρωνακτικά και πνευματικά εργαζόμενων, στους ανθρώπους δηλαδή που μπορεί να αποτελούν σημείο αναφοράς για την αριστερά, αλλά εδώ και χρόνια έχει πάρει διαζύγιο μαζί τους. Τα διαμάντια βρίσκονται στις στρατιές των ανέργων, στο επιστημονικό και στελεχειακό δυναμικό, στους αγρότες, αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων, που βλέπουν να χάνουν τα προνόμια που τους παραχώρησε ο νεοφιλελευθερισμός. Εκεί, στο κοινωνικό τοπίο, εξάλλου είναι που χτίζονται και οικοδομούνται οι συμμαχίες στηριζόμενες σε ζωντανές μορφές αλληλεγγύης, συντροφικότητας και συνεργασίας. Εκεί δοκιμάζεται επίσης η μεγάλη αριστερά, εκεί δημιουργούνται οι ευρύτερες συμπαρατάξεις και οι συνασπισμοί δυνάμεων. Στο πεδίο αυτό εξάλλου είναι που θα αντιληφθούν οι αριστεροί, οι σοσιαλιστές, οι ριζοσπάστες οικολόγοι και οι κομμουνιστές της χώρας ότι πρέπει να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.


Στο πεδίο των ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων, είναι που οι συμμετέχοντες θα «μολυνθούν» από τις νέες ιδέες. Στο πεδίο αυτό είναι που δεν πρέπει να φοβηθούμε το αστάθμητο και το απρόβλεπτο, εκεί είναι που πρέπει να ξαναμιλήσουμε για την πολιτική και να αποτινάξουμε παράλληλα τη νωθρότητα και την απονέκρωση του λόγου μας. Προϋπόθεση όλων αυτών, η πολιτικοποίηση της πολιτικής και η αποενοχοποίησή της.


Να επαναθεμελιώσουμε συνεπώς την πολιτική, να μιλήσουμε γι' αυτή με καινούργιο τρόπο, να τη «μολύνουμε» από την πλευρά μας με την επικαιρότητα του σοσιαλισμού και να οργανώσουμε τη σκέψη μας με βάση τη νέα πραγματικότητα.

Πληγώνει την ιστορική αριστερά η τακτική του σκαντζόχοιρου

TOY ΣΤΑΥΡΟY ΚΑΠΑΚΟY


Λέγεται ότι όταν ο Καρτέσιος, ο οποίος υποστήριζε το δισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης, ήταν αδύνατον να απαντήσει σε κρίσιμο ερώτημα για τη σχέση σώματος και ψυχής, αναγνώρισε πως η σχέση σώματος και ψυχής είναι ένα μυστήριο στο οποίο κανείς δεν μπορεί να εμβαθύνει περισσότερο! Αν ο Καρτέσιος σήκωνε τα χέρια ψηλά για τη σχέση σώματος - ψυχής, σκεφθείτε την απόγνωσή του αν βρισκόταν αντιμέτωπος με τα τεκταινόμενα στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αποχώρηση της πλειοψηφίας της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό είναι επώδυνη εξέλιξη, πληγώνει το ταλαιπωρημένο σώμα και την ψυχή της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.


Δυστυχώς για μια ακόμη φορά επαληθεύτηκε η άποψη ότι η αριστερά δεν έχει κουλτούρα συνύπαρξης. Η καταθλιπτική αυτή διαπίστωση αποκτά ακόμη χειρότερες διαστάσεις σε μια συγκυρία βαθιάς ιστορικής οπισθοδρόμησης, όπως η σημερινή, με πρωτοφανή επίθεση εναντίον των δυνάμεων της εργασίας. Και μόνο αυτός ο κίνδυνος του βίαιου εκσυγχρονισμού έπρεπε να ήταν αρκετός για να κινητοποιηθούν τα ράθυμα αντανακλαστικά ορισμένων στελεχών της ανανεωτικής αριστεράς, που εμφανίζονται να τυρβάζουν αμετροεπώς περί ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας.


ΑΣΦΑΛΩΣ υπάρχουν ιστορικές περίοδοι που λες "ώς εδώ και μη παρέκει, εφόσον βεβαίως έχεις πριν καταβάλει πραγματικές προσπάθειες σύνθεσης και δεν επιλέγεις την τακτική του σκαντζόχοιρου. Αν υπάρχει μια περίοδος τα τελευταία χρόνια κατά την οποία οι στρατηγικές επιλογές του ΣΥΝ ήταν πιο κοντά στις ανανεωτικές ιδέες της αριστεράς, αυτή είναι αδιαμφισβήτητα η σημερινή. Ίσως μόνο στην περίπτωση της πρώτης περιόδου του ενιαίου ΣΥΝ, όταν επικρατούσε η γραμμή Ανδρουλάκη, να ήταν τα πράγματα καλύτερα για την ανανεωτική τάση. Ωστόσο η γραμμή εκείνης της περιόδου απεδείχθη αμετροεπής και με έντονα στοιχεία πολιτικού σαλταδορισμού.


ΑΝ ΕΙΝΑΙ σωστό ότι οι θεωρίες συνωμοσίας δεν ταιριάζουν στην ηθική της αριστεράς, πόσο πειστική μπορεί να είναι σήμερα η επίκληση της αριστερίστικης εκτροπής του ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς υπάρχει θέμα Βαβυλωνίας στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς υπάρχουν φαινόμενα αριστερίστικου πολιτικού λόγου, κληρονομημένα από ιστορικά ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα στο πλαίσιο της αριστεράς.


Δεν γίνονται ως διά μαγείας υπερβάσεις σε τέτοια θέματα. Τόσο η ηγεσία της ανανεωτικής τάσης όσο και της αντισυστημικής πτέρυγας υπερβάλλουν ανακαλύπτοντας εσωτερικούς εχθρούς, ενώ μεγεθύνουν υπαρκτά μεν αλλά δευτερεύοντα προβλήματα. Ακόμη κι αν είναι σωστή η άποψη ότι η αντισυστημική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως η ΚΟΕ, έχει κάποιο σχέδιο πολιτικού εξαναγκασμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μετωπικές στρατηγικές, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί και να το επιβάλει.


Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ τάση έχει κάποιο δίκαιο για την υποβάθμιση της οικολογικής στρατηγικής από την κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο εξίσου σωστό θα ήταν να αναγνωριστεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε δίπλα, αν δεν πρωτοστάτησε, σε κρίσιμες οικολογικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα.


Υπάρχουν βεβαίως καθυστερήσεις, κυρίως σε θέματα αναπτυξιακής στρατηγικής, η οποία εξαντλείται πολλές φορές στη λογική της οικονομικής μεγέθυνσης. Αλλά και η θεμελιώδης πολιτική γραμμή της Ανανεωτικής Πτέρυγας για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά μπορεί να υποστηριχθεί με σοβαρότητα στη σημερινή συγκυρία από όσους επιμένουν στη γραμμή της σύγκλισης ιστορικής αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας.


ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ το μείζον θέμα διαφωνίας επομένως, η ευρωπαϊκή στρατηγική; Η απόφαση της νέας πλειοψηφίας του συνεδρίου του ΣΥΝ κάθε άλλο παρά αντιευρωπαϊκή μπορεί να χαρακτηριστεί και πάντως είναι πιο κοντά στη ριζοσπαστική πλευρά της Ανανεωτικής Πτέρυγας παρά στην παραδοσιακή λογική της εξόδου από το ευρώ, που φαίνεται να πρεσβεύει σήμερα το Αριστερό Ρεύμα. Είναι τόσο βέβαιοι οι ηγέτες της ανανεωτικής τάσης ότι ο αριστερός ευρωπαϊσμός αποτελεί πραγματικά “ισμό”, με όλο το ιστορικό βάρος που έχει η έννοια αυτή


Ας αναρωτηθούν μήπως η θεώρηση του ως “ισμού” σήμερα ενέχει μια νεοδογματική εκδοχή της ανανέωσης, αφού στη θέση της προϋπόθεσης (ποια Ευρώπη με ποια Αριστερά) θέτει μια βεβαιότητα και ορμώμενη από αυτή καταλήγει σε μια ευρύτερη βεβαιότητα για την Ευρώπη η οποία δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση, παρότι παρουσιάζει σήμερα εμφανείς ερμηνευτικές αδυναμίες οι οποίες δεν ήταν εξίσου εμφανείς πριν από τριάντα πέντε χρόνια, όταν τέθηκε το κρίσιμο θέμα της ευρωπαϊκής προοπτικής για τη χώρα μας.


ΕΝΑ ΑΠΟ τα πιο μεγάλα προβλήματα της ιστορικής αριστεράς, το οποίο όμως δεν θέτει η Ανανεωτική Πτέρυγα, είναι η εργαλειακή αντίληψη για το κράτος και την πολιτική, αντίληψη που οφείλεται σε έναν ιστορικό αναχρονισμό και στην επιρροή του μπολσεβικισμού. Η αντίληψη αυτή, ξένη προς τον δημοκρατικό δρόμο, θεωρεί το κράτος εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων, ενώ παραπέμπει στο κράτος - φρούριο και στο κόμμα πολιορκητικό κριό. Σε αντίθεση με τον δημοκρατικό δρόμο και τη στρατηγική του ριζικού μετασχηματισμού του κράτους, η αντίληψη της καταστροφής του κρατικού μηχανισμού οδηγεί στον μαρασμό των αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών θεσμών και τελικά σε έναν νέου τύπου κρατισμό, παράδειγμα προς αποφυγήν για τη σύγχρονη αριστερά.


ΜΠΟΡΕΙ ο Καρτέσιος να υποστήριζε το δισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης -σώμα και ψυχή- για την ιστορική αριστερά όμως αναζητείται ένας σύγχρονος Σπινόζα, ο οποίος θα θεμελιώσει μια ενιαία και αδιάσπαστη οντότητα, όχι αυτή τη φορά της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά του σώματος και της ψυχής της ιστορικής αριστεράς, προκειμένου αυτή να υπερβεί τον σισύφειο ρόλο της και να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Να ξαναμπεί δυναμικά στο παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ*


 


Ο Συνασπισμός βγαίνει τραυματισμένος από το συνέδριό του. Μια πλευρά του κόμματος επέλεξε την απόσχισή της αφού δεν πέρασαν τα τελεσίγραφα και οι εκβιασμοί της για κεντρικές επιλογές του κόμματος. Κάποιοι σύντροφοι επέλεξαν, τελικά, τη ρήξη, όχι με τις κυβερνητικές πολιτικές και το πολιτικό σύστημα, αλλά με την ίδια την αριστερά.


Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα μεγάλο πλήγμα, αφού, στην περίοδο μιας πρωτοφανούς επίθεσης που οδηγεί σε έναν εργασιακό μεσαίωνα και σε κοινωνικό ολοκαύτωμα, η αριστερά εμφανίζεται διασπασμένη και αδύναμη. Μερικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αναπαράγουν μια εικόνα τριχοτόμησης του ΣΥΡΙΖΑ σαν να θέλουν να επιβεβαιώσουν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.


Είναι ώρα ευθύνης να διαψεύσουμε έμπρακτα αυτά τα σενάρια. Ο Συνασπισμός πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να προχωρήσει μπροστά μειώνοντας στο ελάχιστο της απώλειές του και να επιμείνει στην υποστήριξη του ενωτικού εγχειρήματός του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επιτέλους να βρει τον βηματισμό του, να διαλύσει αμέσως μια εικόνα παραλυσίας και να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της μισθωτής εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων, που στην κυριολεξία πνίγονται από τις κυβερνητικές πολιτικές.


ΠΑΡΑ το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει και σε πολιτική κρίση, εντούτοις το πρόβλημα δεν εκδηλώνεται, σε αυτή τη φάση, στο οικοδόμημα του δικομματισμού, αλλά πρώτα στο σπίτι της αριστεράς. Οι επιπτώσεις πάντως θα είναι τεράστιες σε όλο το πολιτικό σύστημα και οι αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού θα πραγματοποιηθούν, αρκεί να μη γίνουν με όρους εφεδρικών λύσεων για την αναζωογόνηση του δικομματικού συστήματος και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, αλλά με όρους ανατροπής, κινήματος και αριστεράς.


ΑΥΤΟ που χρειάζεται σήμερα είναι η ταχύτατη ανασύνταξη της ριζοσπαστικής αριστεράς, η ανάκτηση της αυτοπεποίθησής της, η επιτυχής διεξαγωγή της μάχης για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, η διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού σχεδίου που θα γειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία και θα τον επαναφέρει δυναμικά στο παιχνίδι. Ας διερευνήσουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε στη σημερινή, εξαιρετικά κρίσιμη, συγκυρία.


ΠΡΩΤΑ από όλα πρέπει να συνεννοηθούμε για ορισμένα βασικά ζητήματα, έστω και αν μερικά πράγματα μοιάζουν αυτονόητα.


* Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κοινό μας σπίτι και μέσα σε αυτόν επιδιώκουμε να συζητούνται και από αυτόν να εκκινούν οι πολιτικές μας πρωτοβουλίες.


* Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτική συμμαχία και ως πολιτική συμμαχία λειτουργεί με όρους συναίνεσης, χωρίς να ακυρώνεται η οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική αυτοτέλεια των οργανώσεων που συμμετέχουν..


* Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα πρωτότυπο εγχείρημα, που, εκτός από οργανώσεις της αριστεράς, συσπειρώνει και ανένταχτους πολίτες και από αυτή την άποψη πρέπει να έχει δομές συμμετοχής και διαβούλευσης που θα ενεργοποιούν αυτόν τον κόσμο. Το άνοιγμά του στην κοινωνία δεν κρίνεται, όμως, με οργανωτίστικους όρους και από τον φετιχισμό της κάρτας του μέλους, αλλά από την παρουσία, την πολιτική δράση και την ενασχόληση με τα προβλήματα του κόσμου της εργασίας.


* Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα κεκτημένο στις πολιτικές του αποσκευές με βάση τις αποφάσεις των σωμάτων του και αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί και φυσικά να επικαιροποιηθεί.


* Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μια κουλτούρα συνεργασίας των δυνάμεών του και ανοχής στη διαφορετικότητα, χωρίς τον σεβασμό όλων απέναντι σε όλους. Είναι λογικό τα χνώτα κάποιων δυνάμεων να ταιριάζουν περισσότερο μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν μπορεί να οδηγεί σε μόνιμες και προνομιακές στοιχίσεις, ή σε συμμαχίες των προθύμων, ή σε αποκλεισμούς άλλων, ή σε «αποδράσεις» εκτός ΣΥΡΙΖΑ με νέα πολιτικοκοινωνικά μορφώματα, που ανεξάρτητα από προθέσεις δίνουν την εικόνα τουλάχιστον παράκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ.


* Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και αυτό προϋποθέτει τη βούληση όλων και την ένταξη όλων των δυνάμεων και των στελεχών του σε ένα κοινό πολιτικό σχέδιο. Κανείς δεν περισσεύει. Για όλους πρέπει και μπορεί να υπάρχει ρόλος, πάντα όμως στο πλαίσιο της συλλογικότητάς μας.


ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ αυτού του σχεδίου πρέπει να είναι η ακύρωση της ένταξης στον μηχανισμό Ε.Ε. - ΔΝΤ, η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και η αποτροπή των κοινωνικών συνεπειών, η αποκάλυψη του βαθιά ταξικού χαραχτήρα του χρέους και η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος με σύνθημα το "Δεν πληρώνω - δεν πληρώνω", η ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που χρεωκόπησε τη χώρα, η κοινή δράση όλης της αριστεράς, η συσπείρωση κόσμου από το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ και από τον χώρο της ριζοσπαστικής οικολογίας και η δημιουργία μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την αριστερά, η «ευρωποίηση» και διεθνοποίηση της μαζικής και πολιτικής δράσης.


Η ΒΑΣΗ και οι προϋποθέσεις επιτυχίας αυτού του πολιτικού σχεδίου είναι η αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ, η ανασυγκρότηση της λειτουργίας του και η σύσφιξη της ενότητάς του. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις οποιοδήποτε σχέδιο θα αποτύχει.


 


* Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ


 


 


 

Η υπόθεση της αριστεράς χρειάζεται ενσυνείδητη προσφορά

Σύντροφοι, αν ο σοσιαλισμός ήταν υπόθεση ενός αρχηγού ή μόνο μιας πρωτοπορίας, τότε το παιχνίδι θα το είχαμε ήδη χάσει.


Οι αρχηγοί των τάσεων (μηχανισμών) και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν κατώτεροι των ιστορικών στιγμών που ζούμε.


Η σοσιαλιστική υπόθεση δεν είναι δώρο κάποιου πατέρα, παντογνώστη ή εκλεκτών σοφών μάγων της φυλής.


Τα ίδια τα μέλη να γίνουμε τώρα ένα ενσυνείδητο σύνολο ατόμων που θα αγωνιζόμαστε για την κοινή μας υπόθεση.


Αν όλα τα μέλη ή η πλειοψηφία των μελών δεν έχουμε μέσα μας αυταπάρνηση, επιμονή, επίγνωση στα ιδανικά της αριστεράς και επίγνωση στο τι μας επιφυλάσσει στο μέλλον ο καπιταλισμός (αν του επιτρέψουμε να έχει μέλλον), το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία, όπως γράφει και ο ποιητής, για να οικοδομήσουμε την ευτυχία των παιδιών μας.


Η Ιστορία θα γραφτεί με χρυσά γράμματα σήμερα αν ένα σύνολο ενσυνείδητων, ηθικών ατόμων αγωνιστεί για την κοινή υπόθεση του σοσιαλισμού. Άνθρωποι ηθικοί που θα αγωνιστούν να βγουν από την κοινωνία της ανάγκης για να μπουν στην κοινωνία της Δημοκρατίας και της ελευθερίας.


Στο κόμμα μας, τον ΣΥΝ, και στη συμμαχία μας, τον ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους η λέξη συντροφικότητα είναι φράση κενή.


Άτομα εγωιστικά, που χρησιμοποιούν λεξιλόγιο βίας και καταναγκασμού, άτομα που δεν τηρούν τους κανόνες της συλλογικής δημοκρατικής και συμμαχικής ενότητάς μας, του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιδεολογικές τάσεις (μηχανισμοί του ΣΥΝ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεπεράσουν το σπέρμα της αστικής κοινωνίας, το σπέρμα του “ατομικού” του “ιδιωτικού” και να φτάσουμε σε έναν ΣΥΝ και έναν ΣΥΡΙΖΑ κοινβνικοποιημένους.


Για να κοινβνικοποιηθούμε άποψή μου είναι ότι πρέπει να ανακαλύψουμε και να υπερασπιστούμε τον μαρξισμό. Η αριστερά σήμερα πρέπει να υπερασπιστεί το περιβάλλον, την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κάθε αληθινός αριστερός πρέπει να νιώθει στο δικό του μάγουλο το χαστούκι το δοσμένο αδιάφορο σε ποιον και σε ποιο μέρος της γης.


Η προσπάθειά μας δεν πρέπει να είναι οι αφηρημένες δογματικές έννοιες. Για να αποκτήσουμε επιρροή στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουμε; Δεν παρουσιαζόμαστε μόνο σαν θεωρητικοί της μοναδικής αλήθειας, αυτό είναι δογματισμός.


Δείχνουμε στον κάθε άνθρωπο για ποιους σκοπούς πρέπει να αγωνισθεί. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να πάρει συνείδηση του εαυτού του.


Η αριστερά και οι αριστεροί δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο μας αν δεν διαβάσουμε και δεν αφομοιώσουμε όλη την πριν από μας σοσιαλιστική φιλολογία και φιλοσοφία, και δεν τη συμπληρώσουμε με τις δικές μας παρατηρήσεις και όλα αυτά με κριτική επεξεργασία. Όλοι οι αριστεροί εκτός από μικροί διανοούμενοι αγωνιστές πρέπει να βρισκόμαστε στις επάλξεις του πολιτικού και ταξικού αγώνα, μέσα στα κινήματα. Σήμερα, η περίοδος που ζούμε έχει έντονη τη μορφή της ταξικής πάλης αλλά και του εθνικισμού.


Το οικονομικό οικοδόμημα και οι παραγωγικές σχέσεις πάνω στις οποίες έχει στηθεί το πολιτικό οικοδόμημα δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Καθήκον της αριστεράς και των εργαζομένων είναι να αλλάξουν τον τρόπο παραγωγής πνευματικών και υλικών αγαθών.


Η αριστερά έχει υποχρέωση έναντι της ιστορίας και της ανθρωπότητας να εξελίξει τη διανοητική, παραγωγική, κοινωνική και πολιτική ζωή σε κάθε χώρα, στην Ευρώπη και σε όλη τη Γη. Αυτό είναι το καθήκον, η ηθική υποχρέωση της όλης αριστεράς, ηγεσίας και πρώτιστα (κυρίως) των αριστερών.


Νίκος Κωλέττης


Δολιανά Αρκαδίας


Μέλος ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ


Αρκαδίας

ΣΥΝ - ΕΑΜ - ΕΔΑ

Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, ο οποίος διακρινόταν για τον κρυστάλλινο πολιτικό του αριστερό λόγο, δεν είχε κάνει τη δική του επανάσταση και ακολουθούσε πιστά τις επιθυμίες του μέντορα της Ανανεωτικής Πτέρυγας έχοντας την έμμονη ιδέα ο ΣΥΝ να απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.


* Αν ο Λένιν είχε τη λογική Κύρκου - Κουβέλη, τότε ο Τρότσκι δεν θα είχε βρεθεί δίπλα του για να γίνει η Οκτωβριανή Επανάσταση.


* Αν το ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε την ίδια λογική όπως οι Κύρκος - Κουβέλης, τότε το ΕΑΜ δεν θα μπορούσε να γίνει παλλαϊκή εθνική αντιστασιακή οργάνωση.


Αν ο μπαρμπα-Γιάννης (Πασσαλίδης) ήταν κοντόφθαλμος, το σίγουρο θα ήταν η ΕΔΑ να μην γινόταν ποτέ παλλαϊκό κόμμα. Το γερμανικό Κ.Κ. κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του Χίτλερ οργάνωσε την αντίσταση του γερμανικού λαού κατά του Γ' Ράιχ επιστρατεύοντας στρατηγούς, αξιωματικούς και στρατιώτες της γερμανικής Βέρμαχτ, όπως και επιστήμονες στην Εθνική Επιτροπή Ελεύθερη Γερμανία.


Νομίζω οι φίλοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας έχουν ξεφύγει απ' αυτό που διακρίνει εμάς τους αριστερούς, να προχωράμε μπροστά έχοντας πρώτα από όλα το συμφέρον του λαού και το αριστερό κίνημα να μην αποκοπεί από τις λαϊκές μάζες, κυρίως από τη νεολαία. Με εγωισμούς και φανατισμούς, περιμένοντας από τον μεγάλο "φίλο" (ΠΑΣΟΚ) βοήθεια, κάτι τέτοιο δεν έχει καμία σχέση με την αριστερή κουλτούρα.


Φιλικά


Τάσος Τσακουρίδης

Από τις διαφωνίες στη δημιουργική σύνθεση

Έχουν διαφωνίες και οι αριστεροί, ναι, όμως ο αριστερός τη διαφωνία του με τον σύντροφό του τη μετατρέπει δημιουργικά σε σύνθεση, σε μια ποιότητα. Όταν όμως ο αριστερός μετατρέπει τη διαφωνία σε πόλεμο, ακόμα και έως θανάτου, δεν είναι αριστερός.


Μεγάλο παράδειγμα μη αριστερής διαφωνίας είναι η διαφωνία Στάλιν - Τρότσκι και σταλινικών - τροτσκιστών. Πολύ αίμα χύθηκε σ' αυτόν τον πόλεμο, συμβολικά και πραγματικά. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια και τόσα συνταρακτικά γεγονότα, αυτή η διαφωνία - πόλεμος δεν έχει κανένα περιεχόμενο.


Επίσης η διαφωνία Στάλιν - Μάο (όταν μάλιστα ο Μάο ήταν φλογερός θαυμαστής του Στάλιν) και κυρίως η διαφωνία Χρουστσώφ - Μπρέζνιεφ με τον Μάο (κόντεψε να γίνει πόλεμος ΕΣΣΔ - Κίνας με τα επεισόδια στον ποταμό Ουσούρι), καθώς και η απανταχού σύγκρουση μαοϊκών και σταλινικών. Σήμερα, που έχουμε το αποκρουστικό αποτέλεσμα της μοιρασιάς της εξουσίας και του λαϊκού πλούτου από τους κομμουνιστές που μετατράπηκαν σε τυράννους - φεουδάρχες, τι νόημα έχουν πια αυτές οι διαφωνίες; Ούτε τα διάφορα γκρουπούσκουλα αυτής της διαμάχης έχουν πια δικαιολογία αυθυπαρξίας.


Και εδώ σ' εμάς η διαφωνία ΚΚΕ Εσωτ. και ΚΚΕ Εξωτ. (μετά τη συμφιλίωση Φλωράκη - Κύρκου και τη δημιουργία του ΣΥΝ) αποδείχθηκε άχρηστη.


Και η διάσπαση, μετά πάλι του ΣΥΝ, σε ΚΚΕ και ΣΥΝ, πάλι άχρηστη αποδείχτηκε, αλλά και καταστροφική. Σε ένα χρόνο από τώρα, που οι εργαζόμενοι θα έχουν περιέλθει σε φτώχεια και σίγουρα θα ξεσηκωθούν και θα γίνουν πράγματα που ούτε μπορούμε να τα φανταστούμε, τι θα λέει ο Κουβέλης στον Τσίπρα, αυτός στον Αλαβάνο και ο Αλαβάνος σ' αυτούς και πάει λέγοντας; Το κεφάλι τους θα χτυπάνε στον τοίχο.


Στην αριστερά δεν υπάρχουν διαφωνίες που να μην συντίθενται σε συμφωνίες. Και δεν υπάρχουν αριστεροί που περισσεύουν. Όλοι χρειαζόμαστε όλους και ο λαός χρειάζεται την αριστερά. Εκτός αν δεν είμαστε αριστερά.


Προσωπικά πιστεύω πως δέκα - δεκαπέντε άνθρωποι να τα βρούνε στον ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει το θαύμα της ενότητας.


Στην Αλβανία οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος αμφισβήτησαν τη νίκη του Μπερίσα στις εκλογές και κατέβηκαν σε απεργία πείνας με αίτημα την επανακαταμέτρηση, δηλαδή τη δημοκρατία, και με τη βοήθεια της Ε.Ε. το πέτυχαν.


Στο Ελληνικό, ένας σύντροφός μας δήμαρχος κάνει απεργία πείνας με αίτημα τη δημοκρατία, κατά του "Καλλικράτη". Ας κάνουν μαζί του απεργία πείνας οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όποιοι από εμάς τους απλούς πολίτες θελήσουμε, με αίτημα τη δημοκρατία. Δηλαδή εκλογές εδώ και τώρα, άμεσος έλεγχος, κοινωνικός, της τηλεόρασης και των εξόδων των κομμάτων των υποψηφίων και ας αποφασίσει ο λαός. Ενότητα - αγώνας - θυσία. Ιδού η Ρόδος...


ΥΓ.: Επιτέλους, ας παραδειγματιστούμε από τον Γλέζο. Είναι πανταχού και πάντοτε παρών χωρίς προσωπικές απαιτήσεις, πείσματα και πικρίες. Παραμένει αγωνιστής αριστερός. Γιατί όχι κι εμείς;



Κώστας ΜΕΣΑΡΗΣ


Ηθοποιός

Ο αγώνας συνεχίζεται...

Του Ηλία Σιούτα*


Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το κόμμα μας τον Συνασπισμό, αποτελεί αντικειμενικά μια αρνητική εξέλιξη, τόσο ως προς τη συγκυρία όπου αυτή λαμβάνει χώρα όσο και για τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιήθηκε.


Το γεγονός ότι η μεταρρυθμιστική συνιστώσα του Συνασπισμού αποφάσισε να μη συμμετέχει στη διαδικασία εκλογής νέας ΚΠΕ και να εκκινήσει τη διαδικασία αποχώρησης από το κόμμα με την ανεξαρτητοποίηση τεσσάρων βουλευτών συνιστά μία απόφαση με σημαντικό πολιτικόιδεολογικό και ιστορικό φορτίο και έχει πολλαπλές συνέπειες. Γι’ αυτό πρέπει να αναλυθεί με νηφαλιότητα ώστε να αποκωδικοποιηθούν το μήνυμά της και τα συμπεράσματα που καλούμαστε να εξαγάγουμε...


Ένα πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι η εκκωφαντική διάψευση της λογικής των “χαμηλών τόνων” και της ενότητας ως αυταξίας (ενότητας χωρίς αρχές), ως το πανταχού παρών επιχείρημα για την αναβολή κάθε απόπειρας επίλυσης, τόσο των -στοιχειωδών- ζητημάτων λειτουργίας, οργάνωσης και δημόσιας εικόνας του κόμματος, όσο και της διασφάλισης της εμπιστοσύνης που απαιτείται από όλους, χωρίς διαθέσεις ρεβανσισμού, υπονόμευσης ή “μετά Χριστό προφητειών”, στην πολιτική γραμμή του συλλογικού μας υποκειμένου.


Οι συμβιβαστικές, χωρίς προωθητικό περιεχόμενο υπαναχωρήσεις από καταστατικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του κόμματος, η αμηχανία και η σταδιακή “ανοίκεια οικειότητα” που όλοι/ες νιώσαμε με την πρακτική των πολλαπλών εκφωνήσεων “προς χάριν της ενότητας”, αποδείχθηκε ότι όχι απλώς δεν απομάκρυνε, αλλά παρέτεινε και δυναμίτισε μια εσω-κομματική πορεία σύγκρουσης που απέκτησε οξύτατα χαρακτηριστικά τις μέρες που περάσαμε.


Έτσι η απόφαση για σύγκληση εκτάκτου συνεδρίου με πρώτο στην ιεράρχηση το ζήτημα της λειτουργίας μας -το να γίνουμε κόμμα- σηματοδότησε, δεδομένης της ιστορίας και της αυξανόμενης έντασης αυτού του φαινομένου, ένα σημείο μη-επιστροφής, μια απόφαση δίχως τη δυνατότητα μετέπειτα ανάκλησης ή υποβάθμισής της.


Συνακόλουθα οριοθέτησε το συνέδριο -επιλογή που για την ελληνική αριστερά προκαλεί συνειρμούς και φορτίσεις- ως τον τόπο και τον τρόπο με τον οποίο θα επιδιωκόταν η λύση αυτών των αντιθέσεων. Η εναπόθεση των προσδοκιών μας, δηλαδή, σε μία μαζική, δημοκρατική, μη-ελεγχόμενη διαδικασία, όπου με τρόπο αιχμηρό, έντονο και -λόγω της κινητοποίησης που αυτό προκάλεσε- αμετάκλητο θα διάλεγε πώς θα συνεχίσουμε από 'δώ και μπρος.


Ένα μείζον ερώτημα που αβίαστα προκύπτει σε όλους/ες μας, επειδή πραγματικά κανένα λικβινταριστικό φετίχ δεν μας έλκυε στο να “ζήσουμε και εμείς μία διάσπαση”, είναι το αν αυτή η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι σαφής. Όχι! Κατηγορηματικά όχι. Δεν ήταν αναπόφευκτη, ούτε νομοτελειακή η αποχώρηση της Α.Π. από το κόμμα.


Σε ένα κόμμα σαν τον Συνασπισμό, ένα κόμμα που “γονιδιακά” αγωνίζεται για τη συσπείρωση και την κοινή δράση της αριστεράς, αποτελεί αντικειμενικά ένα πισωγύρισμα η θλιβερή διαπίστωση ότι μία από τις συνιστώσες που συμπορευτήκαμε 20 χρόνια επιλέγει την καθαρότητα. Προκαλεί έκπληξη και βαθύ προβληματισμό η απεμπλοκή της Α.Π. από τη διαδικασία της ενότητας μέσα από την ιδεολογική σύγκρουση, της ενότητας μέσα από τη δημοκρατία που το κόμμα μας, κάθε ένας και μία από μας, δομεί και διασφαλίζει.


Αντ’ αυτού επιλέγει τη ρήξη, που σαν πολιτική απόφαση προδιαθέτει έντονα ως προς τα πραγματικά αίτιά της, δηλαδή την αδυναμία της να επανακτήσει την πλειοψηφία. Ακροβατώντας εν τω μεταξύ όλο αυτό το διάστημα, μεταξύ ορατών και “αόρατων”, ρητών και άρρητων κόκκινων γραμμών. Αποφεύγοντας να προσδιορίσει ευθέως την πρωτεύουσα διαφωνία της, που συμπυκνώνεται σε δέκα λειτουργικές ρυθμίσεις, οχτώ εκ των οποίων προκύπτουν ευθέως από το καταστατικό του κόμματος. Ρυθμίσεις που με σαφή τρόπο καλούν την ηγεσία της Α.Π. να υπαχθεί στις ίδιες πρόνοιες εκπροσώπησης, εναλλαγής, δημόσιας παρουσίας που ισχύουν για όλα τα μέλη του Συνασπισμού.


Η “περήφανη” άρνησή τους να σεβαστούν αυτές τις αποφάσεις, τις αποφάσεις των επί 20 χρόνια συντρόφων/ισσών τους, που έως πριν από μερικά χρόνια καθοδηγούσαν ως πλειοψηφία του κόμματος, σφραγίζουν τη μοναδική “μετάλλαξη” που είναι επικίνδυνη για την αριστερά, αυτήν της κατάργησης της συλλογικότητας. Τα επίχειρα αυτής της επιλογής, δυστυχώς θα συνοδέψουν τους σ. της ηγεσίας της Α.Π. στο ταξίδι τους από 'δώ και πέρα. Μιας επιλογής, που ανεξάρτητα των προπετασμάτων της εμπνέεται από πολύ παλιές και καθόλου ανανεωτικές πρακτικές..


Αυτό που ήταν όντως αναπόφευκτο σε αυτή την ιστορία και σ' αυτό που πρέπει να σταθούμε ήταν η συνειδητοποίηση και από τις δύο πλευρές, της μη-δυνατότητας περαιτέρω αναπαραγωγής του ίδιου τρόπου “επίλυσης” των προβλημάτων μέσα στο κόμμα. Το περιβόητο “μη περαιτέρω” που η πλειοψηφία αναφωνούσε όταν κεντρικές όψεις της πολιτικής της παρέμβασης ακυρώνονταν από την μειοψηφία. Το αντίστοιχο “μη περαιτέρω” που η μειοψηφία αναφωνούσε όταν ξεδιπλώνονταν κεντρικές όψεις της πολιτικής παρέμβασης του κόμματος στις οποίες διαφωνούσε.


Έτσι φτάνουμε στη μαγική λέξη. Διαφωνίες. Διαφωνίες, των οποίων η μορφή και το επίπεδο εκφοράς δεν επερωτήθηκε ποτέ αποφασιστικά, για να μην οξυνθεί “η κατάσταση μέσα στο κόμμα”. Διαφωνίες που εν τέλει, ακριβώς επειδή πότε δεν συζητήθηκε ουσιαστικά τρόπος εκδήλωσής τους, όξυναν πολλαπλασιαστικά “την κατάσταση μέσα στο κόμμα”. Διαφωνίες και αντιθετικές ιεραρχήσεις που μέσα από τη διαιώνιση και τη συνεχή, φθοροποιό επαναφορά τους από την Α.Π., διαμόρφωσαν μια πρακτική ανταγωνιστικής παρουσίας. Χαράσσοντας τον δρόμο -στην αρχή δειλά, αργότερα με αποφασιστικότητα- για μια πορεία ουσιαστικής αυτονόμησης από κόμβους της στρατηγικής του Συνασπισμού (ΣΥΡΙΖΑ, Δεκέμβρης, ΠΟΣΔΕΠ, Ευρωσυνθήκη, ανάλυση της κρίσης και των πολιτικών της προκειμένων).


Ο θρίαμβος αυτής της πρακτικής σήμανε τη δημιουργία ενός de facto πολιτικού φορέα μέσα στο κόμμα μας, που μέσα από τη διακριτή παρουσία του, εγγυώνταν μία σαθρή ενότητα που υπερτόνιζε τη διαφορετικότητα, όχι μόνο στο επίπεδο του “ότι διαφωνούμε” άλλα -από ένα σημείο και μετά- και στο επίπεδο του “πώς διαφωνούμε”.


Ως γνωστόν, όμως, οποιαδήποτε πρακτική, ειδικά όταν αποκτήσει την αυτοτροφοδοτούμενη βεβαιότητα του “δημοκρατικού δικαιώματος”, δεν εγκαταλείπεται καθόλου εύκολα. Έτσι, λοιπόν, η εμφατική και απόλυτα δημοκρατική απόρριψη της πολιτικής πλατφόρμας της Α.Π. από το Συνέδριό μας δεν αποτέλεσε κεντρομόλο δύναμη και αφορμή προβληματισμού για τους συντρόφους/ισσες, αλλά μάλλον την αφορμή για την de jure συγκρότησή τους (και μάλιστα με πρακτικά απόλυτη σύμπνοια).


Έτσι, λοιπόν, η Α.Π., ενισχυμένη με τις αυτο-αναφορικές της “δικαιώσεις” εγκατέλειψε ακόμα και την τελευταία μορφή συμμετοχής της στην κομματική ζωή· τα εκβιαστικά -με όρους εξωτερικού οργανισμού- διλήμματα και τις παραινέσεις για αναστροφή της πορείας που σε αλλεπάλληλες δημοκρατικές διαδικασίες το κόμμα μας είχε επιλέξει.


Εν τέλει -και σε αυτό υποχρεούμαστε να μην αμφιταλαντευτούμε- η διάσπαση δεν ήρθε γιατί αποφασίσαμε να λύσουμε το πρόβλημα των δύο σχεδίων/δύο πρακτικών για την κρίση. Η διάσπαση ήρθε γιατί αργήσαμε. Και όταν αποφασίσαμε να το κάνουμε, όταν δεν μας είχε μείνει καμία επιλογή παρά να το κάνουμε, οι ανταγωνιστικές πρακτικές, οι παράλληλες πραγματικότητες, οι αντιθετικές ιεραρχήσεις, είχαν αποκτήσει την δύναμη της καθημερινότητας και μαζί με την κορύφωση του υποκειμενισμού της “ιστορικής αποστολής”, που η κρίση επιτείνει σε κάθε αριστερό σχηματισμό, έγιναν διχαστικές.


Τόσο διχαστικές, ώστε το αυτονόητο για την συντριπτική πλειοψηφία του συλλογικού μας φορέα, να θεωρηθεί ως αδιανόητο για τους συντρόφους της ηγεσίας της Πτέρυγας.


Με αυτό τον τρόπο γράφτηκε μια ακόμα σελίδα διαίρεσης στο ογκώδες βιβλίο των διασπάσεων της ελληνικής αριστεράς. Μία σελίδα που ολοκληρώνει (;) το κεφάλαιο που άνοιξε τον Μάιο του 1986, τότε για ένα “Κ”, σήμερα για ένα “ΣΥΡΙΖΑ”, τότε σαν πλειοψηφία, σήμερα σαν μειοψηφία, πάντα όμως αρνούμενοι να διαβάσουν αυτό που η ίδια η ιστορία της αριστεράς τους κραδαίνει στο πρόσωπο. Την ανάγκη κάθε πολιτικού οργανισμού που αναφέρεται στην Ανανεωτική Αριστερά να δικαιολογεί τον αυτοπροσδιορισμό του όχι μέσω από τη συνεχή επίκληση της, άλλα μέσα από την υιοθέτηση των αρχών της.


Αρχές όπως τον σεβασμό και την πειθάρχηση -ναι, την πειθάρχηση- στην πλειοψηφία, τη συνεχή μάχη για τις ιδέες του στις κατοχυρωμένες διαδικασίες και στον σωστό χρόνο. Κυρίως όμως, την οριστική απόρριψη του αναθέματος της ελληνικής αριστεράς, του σεχταρισμού, που για τόσα χρόνια υπήρξε το παυσίπονο του κάθε αριστερού σχηματισμού, μπροστά στη εκτυλισσόμενη συρρίκνωση της ηγεμονίας του.


Οι λόγοι που γέννησαν όμως το Συνέδριο, δικαιώθηκαν; Οι στόχοι αυτού του Συνεδρίου, επιτεύχθηκαν; Ναι! Κατηγορηματικά ναι. Όσοι και όσες συμμετείχαν στο Συνέδριο, διψώντας να βγουν δυνατότεροι για την επόμενη μέρα, δεν μπορεί παρά να ένιωσαν ότι μία ιστορική περίοδος -η παιδική ηλικία- του κόμματος τελείωσε, μέσα από τον πόνο και την ένταση που ξεπήδησαν από την αναμέτρηση μας με τη σκοτεινή μας πλευρά.


Μέσα όμως από αυτό τον πόνο και την ένταση γεννήθηκε, όπως από τον καρπό φυτρώνει το άνθος, αυτή η αίσθηση της λυτρωτικής τομής, της συνειδητοποίησης του αναντικατάστατου, συσπειρωτικού, χειραφετητικού ρόλου που το κόμμα μας έχει να διαδραματίσει στις σκληρές, άνευ προηγουμένου, ταξικές μάχες που είναι στην ημερήσια διάταξη.


Προσβλέποντας με περισσότερη αυτοπεποίθηση πλέον, σε εκείνη τη στιγμή, όπου θα προσδιοριζόμαστε από όλους, συντρόφους, φίλους, αδιάφορους, εχθρούς, όχι από αυτά που εκφωνούμε, αλλά από αυτά που κάνουμε. Και αυτό το Συνέδριο φέρνει αυτή τη στιγμή πιο κοντά...


Ένα σκληρό και οδυνηρό μάθημα, λοιπόν, για όλους και όλες μας. Μια διδακτική, επώδυνη εμπειρία που πρέπει να αποτελέσει τον οδηγό για το πώς οργανώνουμε τον φορέα που φιλοδοξεί να οργανώσει, να αναδείξει, να προφυλάξει και να “σπείρει” παντού, τα κύτταρα του άλλου δρόμου για τις υποτελείς τάξεις, εν μέσω κρίσης.


Δρόμος που είναι αναγκαίος και υπαρκτός. Δρόμος που χαράχτηκε. Μαζί με μία μικρή, νέα ελπίδα που γεννήθηκε με ωδίνες. Με μια μικρή, νέα ελπίδα ότι το μονοπάτι που φτιάχνουμε, δεν θα μοιραστεί την σισύφεια κατάληξη των προηγούμενων αποπειρών μας, αλλά θα μας αποκαταστήσει ως συμμάχους και συνοδοιπόρους του κόσμου που φτύνει αίμα για να επιβιώσει.


Τι άλλο λοιπόν, εκτός από το ότι ο αγώνας συνεχίζεται; Τι παραπάνω, εκτός από την βεβαιότητα ότι υπάρχουν μπροστά μας, μας περιμένουν, γεγονότα δυσάρεστα, ευχάριστα, απρόβλεπτα. Επεισόδια ενός έργου με πρωταγωνιστές όλους μας, που θα απαιτήσει άλλες απαντήσεις, στα ίδια βασανιστικά ερωτήματα.


 


* Ο Ηλίας Σιούτας είναι μέλος Κ.Σ. Νεολαίας Συνασπισμού

 
eXTReMe Tracker