Μας έχουν κηρύξει πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Την αφορμή για το παρακάτω κείμενο μου έδωσε το άρθρο του κ. Χρήστου Γκίμτσα που είχε τίτλο «Με τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Αλλά με ποιον ΣΥΡΙΖΑ» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Διάλογος» στις 26 Νοεμβρίου 2012 αλλά και στην «Αυγή» στις 28 Νοεμβρίου 2012.

 

Στις 30 Νοεμβρίου- ξεκινάει στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, ένα βήμα που θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2013, όταν θα πραγματοποιηθεί το πρώτο συνέδριο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκε ένας διάλογος εσωτερικός, αλλά κυρίως ένας διάλογος με την κοινωνία (ίσως όχι στο εύρος που θα θέλαμε) μέσα από τη διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων, όπου όλοι και όλες μπορούσαν να καταθέσουν τις απόψεις τους για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, όπως την ιδεολογική ταυτότητα, τη στρατηγική, μέχρι τον τρόπο λειτουργίας του νέου κόμματος (τοπικές οργανώσεις, συγκρότηση και λειτουργία συντονιστικών επιτροπών, ενδιάμεσα όργανα, όπως νομαρχιακές και περιφερειακές επιτροπές, εκλογή κεντρικής επιτροπής και πολιτικής γραμματείας).

Είναι θεμιτό και θετικό γεγονός να διεξάγεται αυτός ο διάλογος και δημόσια, όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του και τις προτάσεις του για το εγχείρημα της δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλά και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος θα έλεγα ότι είναι εντελώς απαραίτητο. Στο πλαίσιο αυτού του διαλόγου, λοιπόν, θα ήθελα να καταθέσω τις αντιρρήσεις μου, τις ενστάσεις μου και τη διαφωνία μου σε όσα ο κ. Γκίμτσας εκφράζει με το άρθρο του.

 

Τα λιγότερο σημαντικά

Ξεκινώ από τα λιγότερο σημαντικά, από το τέλος του άρθρου του κ. Γκίμτσα, όπου αναφέρει «Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα, δηλώνω ότι θέλω να ενταχθώ...». Μα νόμιζα ότι ήδη ο κ. Γκίμτσας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει. Αν ισχύει, σημαίνει ότι υπέγραψε την αίτηση εγγραφής νέου μέλους, όπως και τόσα άλλα χιλιάδες μέλη έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα, και φαντάζομαι ότι το έκανε, αφού πρώτα είχε ενημερωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργείται σήμερα από το μηδέν, αλλά πατάει σε μια διαδρομή -ίσως σύντομη και σίγουρα με καλές και κακές στιγμές-, που αν μη τι άλλο είχε σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αυτά της ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που τον έφεραν μέχρις εδώ. Και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει ενημερωθεί ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν για τη μετεξέλιξη σε ενιαίο κόμμα προέβλεπαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται μέσα από τη διαδικασία αυτή να υπάρξει αλλοίωση της ιδεολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα συμπεριλάβει τη σοσιαλδημοκρατία είτε απλά ως όρο, είτε πολύ περισσότερο ως πολιτική πρακτική, ακόμη κι αν δεχθούμε την αυθαίρετη ερμηνεία ότι σοσιαλδημοκρατία σημαίνει σοσιαλισμός με δημοκρατία και ολίγη από Αριστερά.

Ένα δεύτερο σημείο, όχι τόσο ουσιώδες, αλλά άξιο αναφοράς, είναι η παρότρυνση του κ. Γκίμτσα να αποκαταστήσει το νέο κόμμα την αξιοπιστία του. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Σύμφωνα με τα λεγόμενά του «...Δίνοντας από τη μία ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, αποφεύγοντας τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα και από την άλλη εξασφαλίζοντας την εσωκομματική δημοκρατία και τον πλουραλισμό...». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Η ένστασή μου είναι ότι αυτό δεν πρέπει να αφορά μόνο τα στελέχη που διατυπώνουν απόψεις στη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και τα μέλη. Για να επιτευχθεί, προϋποθέτει τα μέλη να είναι ενημερωμένα, να κάνουν δεκτές τις αποφάσεις που παίρνονται με δημοκρατικές διαδικασίες, αφού πρώτα βεβαίως συμμετέχουν σε αυτές. Ο κ. Γκίμτσας, ενώ συμμετείχε ως μέλος στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων, ενώ διατύπωσε τις απόψεις του για τη μορφή και την ιδεολογική ταυτότητα του νέου φορέα, με το άρθρο του συμβάλλει στο να αλλοιώνει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένοντας σε απόψεις που προς το παρόν -ευτυχώς- είναι μειοψηφικές έως ανύπαρκτες.

 

Τα σημαντικά

Ας πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά από τα οποία σταχυολογώ τα εξής σημεία:

1. Ο μύθος που εντέχνως καλλιεργείται από το κυρίαρχο σύστημα και υιοθετεί ο κ. Γκίμτσας, μιας νέας εθνικής αφήγησης, ότι δηλαδή η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και άρα όλοι μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό που μας βρήκε ή αλλιώς «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, ...λαός και Κολωνάκι». Τι μας χρειάζεται για να το καταφέρουμε; Κατά την άποψη του συντάκτη, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση με αριστερά χαρακτηριστικά που θα αναλάβει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πλούσιος και στους φτωχούς. Ανάμεσα δηλαδή σε τραπεζίτες, βιομήχανους, μεγάλο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αδύναμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ έγκαιρα διέγνωσε ότι η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αντίθετα είναι παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού και οφείλεται στον τρόπο ανάπτυξης του συστήματος. Στη φάση που βρισκόμαστε με τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας, με την όξυνση της κρατικής καταστολής, με τη ναζιστική, τρομοκρατική δράση από τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παροχών στους από κάτω. Αντιγράφω από το άρθρο του συντρόφου Γιάννη Αλμπάνη που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» στις 14.10.12, από το οποίο άλλωστε δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου.

«...Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η μια εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν προς το κέντρο, σε πιο 'υπεύθυνες' και 'ρεαλιστικές' θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η άλλη εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς, όμως, της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του '30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι 'από πάνω' ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους 'από κάτω'. Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν...) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης...

...Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικού πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ προς το παρόν φαίνεται να διαλέγει ότι θα δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους, σε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ενταχθεί κάποιοι εδώ και καιρό και για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

2. Το μεταναστευτικό. Θεωρώ τραγωδία για οποιονδήποτε θέλει να λέγεται αριστερός να διαχωρίζει τους μετανάστες σε έννομους και παράνομους, σε «λαθραίους» και σε αυτούς που έχουν χαρτιά. Ειδικά σε μια περίοδο που η ακροδεξιά ρητορική υιοθετείται πλήρως από την τρικομματική κυβέρνηση (βλ. νόμος περί ιθαγένειας) είναι διπλή τραγωδία να «απαιτούμε» από τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως ακόμη ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και τώρα οι μετανάστες, το πρόβλημα είναι η κρίση. Η μόνη υπεύθυνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και πρέπει να παραμείνει αυτή που συμπυκνώνεται στις φράσεις: «κανένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά», «κανένας άνθρωπος χωρίς συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης», «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος».

3. Η ταυτότητα του κόμματος τρομοκράτη που επιδέξια -όπως ο ίδιος αναφέρει- φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και που δυστυχώς έμμεσα ο ίδιος υιοθετεί. Πρόκειται βεβαίως για την παρότρυνση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από το κατεστημένο των media και τους πολιτικούς παρατρεχάμενους να «καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται», εξαιρώντας πάντα την κρατική βία που έχει το δικαίωμα να την ασκεί κατά το δοκούν και με όποιες μορφές χρειάζεται η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς ποτέ να μιλάνε για τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της καταδίκης σε μια ζωή εξαθλιωμένη, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοχειρία και που φυσικά ποτέ δεν έχει χώρο στα δελτία των οκτώ.

Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι η υιοθέτηση από τον κ. Γκίμτσα της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Μιας θεωρίας που τίποτα άλλο δεν θέλει να κάνει παρά να εξισώσει τον εξεγερμένο που χάνει τη δουλειά του και πετάει ένα γιαούρτι με τον δολοφόνο που μαχαιρώνει στα στενά της Αθήνας κάποιον μετανάστη. Να εξισώσει αυτόν που επιτίθεται σε ανάπηρους και ομοφυλόφιλους ή αυτόν που υποβιβάζει τους μετανάστες σε «υπάνθρωπους» και «σκουλήκια» με αυτόν που κάνει κατάληψη ενός δημόσιου κτηρίου για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην αξιοπρεπή διαβίωση και στην εργασία. Να εξισώσει τέλος την κρατική καταστολή των βασανιστηρίων σε αντιφασίστες και τον χημικό πόλεμο των ΜΑΤ με αυτόν που πετάει ένα ποτήρι καφέ στον Γερμανό πρόξενο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που μπορούν να αντιλαμβάνονται αυτά τα προφανή και δεν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

 

Και μια αντίφαση

Αναφέρει ο κ. Γκίμτσας στο άρθρο του «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό κορμό, πολιτικό, οικονομικό, νομισματικό...» και λίγο παρακάτω «...να είναι έτοιμο (το νέο κόμμα εννοεί) να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, όπως το περίφημο plan B, καλά προετοιμασμένες και τεκμηριωμένες...», ενώ μερικές παραγράφους πιο κάτω αναφέρει «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η έξοδος από το 'σύστημα' δεν είναι εφικτή...».

Τι θέλει να μας πει τελικά ο κ. Γκίμτσας; Μάλλον ότι θα πρέπει να γίνουμε τα «καλά, συνετά παιδιά», να πάρουμε μια «γενναία» απόφαση ενσωμάτωσης στο σύστημα και χωρίς συγκρούσεις να διεκδικήσουμε τα ψίχουλα που μας αναλογούν. Να ακολουθήσουμε δηλαδή έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει τόσο σε ένα ήρεμο όσο και βέβαιο θάνατο. Αν είναι έτσι, τι μας χρειάζεται άραγε το περίφημο plan B;

Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι οι παραπάνω απόψεις περί μονόδρομων μου μυρίζουν ΔΗΜ.ΑΡ. και για να αποφεύγουμε λοιπόν τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα, θα ήθελα να επισημάνω στον κ. Γκίμτσα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε plan B, γιατί δεν μας χρειάζεται.

Έχουμε ένα πλάνο και αυτό λέει ξεκάθαρα ότι σκοπός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι και ταυτόχρονα να σταματήσει τον κατήφορο μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Ότι με τον λαό στον δρόμο θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Με τον λαό δίπλα μας θα σταματήσουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με την κοινωνία που αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον θα κάνουμε πράξη το «καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Με τον κόσμο στους δρόμους θα πούμε στην τρόικα και στην τρικομματική κυβέρνηση ότι σε αυτό τον ταξικό πόλεμο που μας εξαπέλυσαν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε «Ούτε βήμα πίσω».

Σ' αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ενταχθήκαμε, για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

 

Δημήτρης Σαριγγαλάς

Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων

Ιστορική ανάγκη η ενιαία έκφραση και δράση της Αριστεράς

Του Κωνσταντίνου Ι. Νικόλτσιου*

 

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλείται αφενός να απαντήσει στο ερώτημα της συνένωσης και ενιαίας έκφρασης των Ριζοσπαστικών Ανανεωτικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Οικολογίας με τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα, και αφετέρου να αναδείξει με σαφήνεια την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, καθορίζοντας τα άμεσα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα αυτής της κυβέρνησης.

Η κινηματική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωτοστάτησε σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες, αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους και έγινε αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συσπείρωσε στις πρόσφατες εκλογές σχεδόν το 1/3 του εκλογικού σώματος και η κοινωνία το ανέδειξε από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Η αντικειμενική αυτή πραγματικότητα έθεσε στην ημερήσια διάταξη, μεταξύ άλλων, και ένα άλλο ζήτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να μετεξελιχθεί από λαϊκό κίνημα πολλών συνιστωσών σε έναν πολιτικό φορέα με ενιαία έκφραση και δράση.

Σήμερα είναι ώριμη, όσο ποτέ άλλοτε, η μετατροπή του λαϊκού και πολιτικού αυτού ρεύματος σε ένα δημοκρατικά συγκροτημένο κόμμα, στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, στην υπηρεσία της κυβέρνησης της Αριστεράς, με αρχές στη συγκρότησή του, με ξεκάθαρο ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την ελευθερία έκφρασης των μελών του, την κατοχύρωση της διαφορετικότητας και της μειοψηφούσας άποψης, αλλά, πρώτα από όλα, την κατοχύρωση της ενιαίας έκφρασης και δράσης του.

Το μαζικό αυτό κόμμα εξουσίας, για να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα, για να το εμπιστευθεί η κοινωνία και το κυριότερο για να συμπαραταχθεί μαζί του, θα πρέπει να λειτουργεί με σαφήνεια θέσεων και απόψεων, να λειτουργεί για την κοινωνία και μαζί με αυτήν, διαπνεόμενο από τις ηθικές αξίες της Αριστεράς. Κάθε του ενέργεια και πράξη, που θα είναι ξεκομμένη από τον λαό, θα μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε μηχανισμό εξυπηρέτησης οργανωμένων συμφερόντων (είτε κομματικών είτε συντεχνιακών ομάδων). Άλλωστε η ελληνική πολιτική ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει.

Ένας ακόμη λόγος, που συνηγορεί για τη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κόμματος, το οποίο θα στηρίζεται και θα αντλεί τη δύναμή του από την κοινωνία, είναι ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται «ετοιμόρροπο και χωρίς εφεδρείες» σύμφωνα με τη Διακήρυξη, δεν θα παραδώσει τόσο εύκολα την κυβερνητική εξουσία και μάλιστα εν όψει της ανάληψης αυτής από την Αριστερά.

Να θεωρούμε δεδομένο ότι θα θέσουν πολλά εμπόδια, θα αξιοποιήσουν τα πάντα για την αποτυχία και την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ήδη γίνονται διεργασίες και κινήσεις για την ανασυγκρότηση του αστικού χώρου, για τη δημιουργία εφεδρικών - εναλλακτικών λύσεων με προοπτική την διατήρησή τους στην εξουσία. Μη περιμένουμε ήρεμες ημέρες. Η κοινωνική πάλη θα οξυνθεί. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε καλά οργανωμένοι σ' ολους τους χώρους εργασίας, σ' όλες τις συνοικίες, τις πόλεις, τα χωριά, παράλληλα με το συντονισμό και συγχρωτισμό με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Η πορεία προς τον λαό πρέπει να ενταθεί και να εμπλουτιστεί με νέες μορφές δράσης και κινητοποιήσεων, οι οποίες πρέπει να συνδυαστούν και να συνδεθούν με το στήσιμο παντού οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Το άνοιγμα αυτό προς τον λαό δεν αποτελεί μια κίνηση τακτικής, αλλά είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής μας επιλογής, δηλαδή της σύνδεσης και ταύτισης με τον λαό και τα πρόβλημα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν μετεξελίσσεται σε κόμμα για να λειτουργεί και να πράττει αντ' αυτού αλλά μαζί με τον λαό, συγκροτημένα και οργανωμένα. Διαφορετικά οι ιδέες της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκτήσουν ηγεμονική θέση στην κοινωνία για να ανοίξει ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, με ελευθερία και δημοκρατία.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σε μια βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, ηθική και πολιτική κρίση. Η ανυπαρξία ευρωπαϊκής πολιτικής επιβεβαιώθηκε περίτρανα από τις πράξεις και ενέργειες της τρικομματικής κυβέρνησης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης, σε συνεργασία με το ντόπιο αστικό κατεστημένο και την ανοχή και συμπόρευση πρώην συναγωνιστών μας, μετέτρεψαν τη χώρας μας σε αποικία χρέους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από Ένωση ισότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη της, μετατρέπεται σε Ένωση διαβαθμισμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για τις χώρες του Νότου, με ακραίο παράδειγμα την Ελλάδα.

Η χώρα μας έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα στηρίζεται σε μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία, που θα ανατρέψει όλους τους μνημονικούς νόμους και θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, που θα θέση τις βάσεις για την προώθηση νέων θεσμών οργάνωσης της οικονομίας, που θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στην ανόρθωση της οικονομίας, στην αναδιοργάνωση του κράτους, στην ανάπτυξη όλων των μηχανισμών λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου, για την ανοικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας, όπου ο άνθρωπος θα βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του.

Ωστόσο το ζητούμενο είναι η σαφήνεια των αμέσων κυβερνητικών στόχων για να εμπιστευθεί η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Η ασάφεια, οι αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες απόψεις, που διατυπώνονται στα μίντια από μια σειρά στελέχη, εμποδίζουν τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Είναι καιρός οι προσωπικές πολιτικές και οι ιδεολογικές καθαρότητες να αποτελέσουν παρελθόν, να τεθούν νέες βάσεις και όροι για τη συνένωση της Αριστεράς σε ένα ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κόμμα.

Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει ώστε οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, να διευρύνουν και να φωτίσουν παραπέρα τους κυβερνητικούς και προγραμματικούς στόχους.

* Ο Κωνσταντίνος Ι. Νικόλτσιος είναι μέλος της οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Τι κόμμα θέλω και τι δεν θέλω

Του Σ. Στέλλα

 

* Θέλω ένα κόμμα ανοιχτό, που θα προσλαμβάνει και θα επεξεργάζεται τις αναζητήσεις των κοινωνικών ρευμάτων, θα συνθέτει ιδέες και απόψεις και θα παράγει πολιτική.

* Θέλω ένα κόμμα που δεν θα υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, δεν θα διαχειριστεί αλλά θα διαμορφώσει μια νέα αντίληψη για την άσκηση εξουσίας.

* Θέλω ένα κόμμα με την ποικιλία και τη φρεσκάδα των ιδεών που πάντα είχε η Αριστερά.

* Θέλω ένα κόμμα ανεκτικό στην εσωτερική διακίνηση ιδεών, χωρίς παραπολιτικές και μικροπολιτικές συμπεριφορές, που μέσα από τη σύνθεση θα παράγει την αντίληψη της σύγχρονης Αριστεράς.

 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ

- Να μην τηρήσουμε αυτά που θα υποσχεθούμε στον κόσμο.

- Να χάσουμε τις αξίες μας, την ηθική μας, τη φρεσκάδα των ιδεών μας και την ορμή μας.

- Να γίνουμε επαγγελματίες της πολιτικής.

- Οι σύντροφοί μου να διαγκωνίζονται για τις θέσεις που θα καταλάβουν και να παραγοντίζουν αντί να θέτουν πολιτικά ζητήματα.

- Να απογοητεύσουμε αυτούς που μας εμπιστεύονται, κύρια τη νέα γενιά, που μας έχει πρότυπο.

- Να αναπαράξουμε τα αποτυχημένα πρότυπα των αστικών κομμάτων, να απομακρυνθούμε από τις παραδόσεις της Αριστεράς και να γίνουμε κόμμα διαχειριστής της εξουσίας.

Η δημιουργική αντίδραση της νεολαίας

Από την ψήφιση του Μνημονίου του 2010, ακούμε καθημερινά για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ακούμε για όλα αυτά συνεχώς και ότι διά αυτών θα έρθει η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Η λέξη ευημερία μάλλον έχει βγει από το λεξικό.

Δυόμιση χρόνια μετά και με τη μεσολάβηση των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών του 2010 και των διπλών εθνικών εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου 2012, ο λαός μας είχε την ευκαιρία να εκφραστεί, υπό την επήρεια βέβαια της πατενταρισμένης προπαγάνδας μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ. Τα οποία ως σύγχρονοι τελάληδες αναπαράγουν τις ειδήσεις από την οπτική και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά και κατ’ επέκταση πολιτικά συμφέροντα. Βέβαια, αυτό λίγο ως πολύ είναι γνωστό από την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, πλέον όμως είναι πασιφανές και μόνον καθυστερημένοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι ειδήσεις και οι πληροφορίες δεν παρουσιάζονται με ενισχυμένη αντικειμενικότητα, αλλά με μεθοδευμένο υποκειμενισμό.

Βασική λειτουργία του ανθρώπινου εγκέφαλου είναι η σύνθεση και η ανάλυση. Στη σύνθεση γίνεται η συλλογή των δεδομένων και ύστερα στην ανάλυση προκύπτουν τα συμπεράσματα και ακολούθως η δράση μέσω της κρίσης (εξ ου και κριτική σκέψη). Η μηχανική αυτή δυστυχώς κάπου κολλάει είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε επίπεδο κοινωνικού συνόλου (όχι εκλογικού σώματος).

Παράδειγμα ενός στερεότυπου της κρίσης είναι η διαδεδομένη άποψη πως στην Ελλάδα που έχουμε τόσα προβλήματα, οι πολίτες δεν αντιδρούν, ειδικά οι νέοι. Οι πιο ψαγμένοι δηλώνουν πως δεν αντιδρούν δημιουργικά. Την άποψη αυτή έχουν και αυτοί που έχουν συμμετάσχει έστω σε μια αντίδραση, αυτοί που δεν αντιδρούν από άποψη γιατί είναι υπέρ, αλλά και αυτοί που συμφωνούν ότι χρειάζεται αντίδραση, όμως δεν κάνουν κάτι. Η απάντηση, αν ερευνήσετε στο διαδίκτυο, είναι πως η χώρα μας τα χρόνια της κρίσης έχει ρεκόρ απεργιών, επεισοδίων, πορειών, καταλήψεων δημόσιων κτηρίων και βιαιοτήτων μεταξύ πολιτικών ομάδων. Γιατί όμως υπάρχει το παραπάνω στερεότυπο; Πολύ απλά διότι σχεδόν τίποτα από αυτά δεν διακατέχεται από μαζικότητα και κυρίως γιατί τίποτα δεν έχει προκαλέσει πολιτικές και οικονομικές αλλαγές ουσίας. Μέχρι σήμερα η κοινωνική πλειοψηφία στέκει ένα βήμα παραπέρα και αναμένει. Μήπως ήρθε η ώρα των πραγματικών αλλαγών;

 

Άρα, τι αντίδραση θα θέλαμε και, κυρίως, ποιοι;

Δυόμιση χρόνια απ' το πρώτο Μνημόνιο, κάποιοι αισθάνονται δικαιωμένοι για τις προβλέψεις τους για την οικονομία, κάποιοι άλλοι ακόμα αναζητούν και επιδιώκουν την αντίδραση ως ακόμα ένα στερεότυπο. Συγκεκριμένα, αυτό το φθινόπωρο υπάρχει διάχυτη η αντίληψη της ανάγκης να μην περάσουν με κάθε μέσο τα νέα μέτρα, και αν είναι δυνατόν, να πέσει και η συγκυβέρνηση. Γίνεται λόγος για κοινωνικό αναβρασμό και ξεσηκωμό, από όλες τις εργασιακές και κοινωνικές ομάδες, ώστε όλη η κοινωνία ή μια ισχυρή πλειοψηφία να επιβάλει την αλλαγή στην οικονομία και τη γενικότερη πολιτική.

Και τόσον καιρό τι γίνεται δηλαδή; Από τις πρώτες διαδηλώσεις για την μη ψήφιση του Μνημονίου και ενάντια στα πρώτα μέτρα, γίνεται λόγος και ζητείται ο κοινωνικός ξεσηκωμός να μην περάσουν τα μέτρα. Τελικά όμως και το Μνημόνιο πέρασε, και το δεύτερο Μνημόνιο και όλες οι επικαιροποιήσεις και το Μεσοπρόθεσμο, όλα. Και κοινοβουλευτικά αλλά και σε εφαρμογή στην κοινωνία. Άρα τι συμβαίνει με την αντίδραση, είχαμε και εκλογές το καλοκαίρι, ποιοι στηρίζουν τελικά το υπάρχον και ποιοι αντιδρούν και σε τι;

Μάλλον, παρά τις δυσκολίες, η πλειονότητα της κοινωνίας τα φέρνει βόλτα, έστω και δύσκολα είτε λόγω κάποιας σταθερής δουλειάς δημοσίου είτε λόγω εισοδημάτων από άσκηση ελεύθερων επαγγελμάτων, όμως ταυτόχρονα περίπου το 30% είτε αδυνατεί να επιβιώσει είτε επιβιώνει στο όριο, ενώ παράλληλα ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται αλματωδώς. Κοντά σε αυτό το ποσοστό, άλλο ένα 15% νέων ανθρώπων που χωρίς την οικογενειακή ενίσχυση είναι φτωχοί. Δηλαδή ο μισός πληθυσμός βιώνει τη σχετική και την απόλυτη φτώχεια. Το μέγεθος είναι τεράστιο για χώρα της Ευρωζώνης, όμως η αλλαγή που θα μειώσει αυτά τα ποσοστά, αντικειμενικά και όχι συγκριτικά, δείχνει να μην έρχεται, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Η αλλαγή πλεύσης δεν προκύπτει κυρίως γιατί ακόμα ένα μεγάλο μέρος καταφέρνει και ζει καλά, και παράλληλα ένα επίσης μεγάλο μέρος δεν αποφασίζει να δεχτεί και να κινηθεί αναλόγως της πτώσης του οικονομικού του επιπέδου και της καταναλωτικής δυναμικής. Καίριο στοιχείο οι νέοι πολίτες της χώρας, οι οποίοι ισορροπούν στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φτώχειας, μιας και δεν έχουν επαρκή εισοδήματα και ανάμεσα στην οικογενειακή άνεση.

Άρα, μπρος στη σιγουριά των μειωμένων εισοδημάτων επιτυγχάνεται η κοινωνική συναίνεση για τους έχοντες, και μπρος στον εφιάλτη της απόλυτης φτώχειας για τους μη έχοντες. Παράλληλα με τις χρόνιες κομματικές ιδεοληψίες, αδυνατεί να υπάρξει μια σύνθεση προτάσεων για την κοινή επιβίωση του λαού μας και της νέας γενιάς με όρους ανθρώπινους. Άρα η διαμαρτυρία δεν έχει την κατεύθυνση σύγκρουσης με το υπάρχον, αλλά συνεχώς επανεξέταση των όρων της λιτότητας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.

Έτσι λοιπόν δεν αντιδρούμε όλοι για το ίδιο και δεν αντιδρούμε πλειοψηφικά. Αυτό σημαίνει ότι απουσιάζουν τα ιδανικά και οι στοχεύσεις, οι προτάσεις εκείνες που θα ενεργοποιήσουν τη δημιουργική αντίδραση πέραν των συνηθισμένων εκδηλώσεων.

Το να συζητηθεί το θέμα του Μνημονίου ως ξεχωριστό είναι λαθεμένο και επικίνδυνο. Το Μνημόνιο και ο χωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, παρ’ ότι φαινομενικά μοιάζει επαρκής, ουσιαστικά θολώνει πιο πολύ το τοπίο. Κάνει δυσδιάκριτες τις προτάσεις για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο πολίτευμα και στο κράτος και για οικονομική ανάπτυξη με πρόταγμα τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την ισορροπία με τη φύση. Εμείς θεωρούμε το υπάρχον Μνημόνιο με την τρόικα ως ατελέσφορη πράξη, μιας και οι δανειστές νοιάζονται μόνο για την αποπληρωμή δανείων και τόκων. Χρειάζεται ορθολογική και λειτουργική αποπληρωμή του χρέους (με διαγραφή του επαχθούς μέρους του), συμπεριλαμβανομένου και του δανεισμού από χώρες της Ε.Ε., αλλά με ευθύνη της χώρας μας με ηγεσίες αδιάφθορες, δημοκρατικές και πραγματική διάθεση προόδου για τον τόπο. Και όχι όπως σήμερα, που έχει ελαχιστοποιηθεί η αξιοπιστία της χώρας και του κράτους μας που οδηγεί σε φτωχοποίηση, διεθνή απαξίωση και σε επίσημη πιθανόν χρεωκοπία.

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, μεγάλο μέρος της κοινωνίας είτε απέχει (το έδειξαν οι εκλογές, περίπου 40%) είτε δέχεται τελικά παθητικά το υπάρχον καθεστώς (πλειοψηφία κομμάτων συγκυβέρνησης;).

Εδώ να τονιστεί ότι οι ερχόμενες από την Ευρώπη αποφάσεις περί κουρέματος του χρέους, επιμήκυνση των χρόνων εξόφλησης των δανείων και η εκταμίευση νέων χρημάτων αφορούν πρωτίστως μεγάλο μέρος της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που στηρίζει την εξουσία της στην εισροή δανεικών με κάθε μέσο, ματώνοντας τον ελληνικό λαό και βάζοντας υποθήκη το μέλλον των ερχόμενων γενεών. Επίσης το ζήτημα χρέους μιας μικρής σε ΑΕΠ χώρας της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, διαφαίνεται ήδη ότι με τους χειρισμούς των πρόσφατων κυβερνώντων μπορεί να οδηγήσει πιθανόν σε εθελούσια έξοδο από την Ευρωζώνη, χάνοντας παράλληλα η χώρα μας όλα τα διαπραγματευτικά της όπλα και οδηγώντας στη θέση του επαίτη του ευρώ της κ. Μέρκελ. Καμιά ανάπτυξη και βελτίωση δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν αναδειχθεί η δομική διάσταση του χρέους και της δημοσιονομικής σταθερότητας του ΕΥΡΩ, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και αν αυτό δεν γίνει ακόμα και με 50% κούρεμα του χρέους μας, με τις ίδιες πρόσφατες ηγεσίες στο τιμόνι της χώρας ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις δεν πρόκειται να γίνουν. Μόνο τον μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού ξέρουν οι κυβερνώντες και αυτόν ακολουθούν, αγνοώντας τις συνέπειες.

 

Το ιστορικό χρέος στους νέους

Και τότε, πλέον, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω μένουν όσοι έχουν και όρεξη, και διάθεση για προτάσεις, για την τήρηση και τη διάνθιση του Συντάγματος, για το πέρασμα από την κομματική-μιντιακή δημοκρατία στην πραγματική δημοκρατία της δικαιοσύνης και εφαρμογής των δίκαιων νόμων και για το πέρασμα από την οικονομία ανταλλαγής υπηρεσιών και του κρατικοδίαιτου τομέα των μεγαλοεπιχειρηματιών, στην παραγωγική οικονομία με πρόταγμα την κάλυψη των βιοτικών αναγκών και την ουσιαστική συμμετοχή του ενεργού πληθυσμού στην εργασία και την παραγωγή κοινωνικού πλούτου. Αυτοί οι άνθρωποι, κυρίως νέοι, αποδεχόμενοι το υπάρχον οικονομικό σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας με ορισμό του πλαισίου λειτουργίας από το κράτος, επιδιώκοντας τη δημιουργία δομών ανταλλακτικής οικονομίας και την επιδίωξη της αντιεμπορευματικής διάθεσης των δημοσίων αγαθών (π.χ. νερό, ρεύμα, τροφή). Επίσης επιδιώκουν τη διάνθιση της πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών και όχι τον μηδενισμό και την απαξίωσή τους (όπως επιδιώκουν οι ακραίες πολιτικές ομάδες, που βρίσκονται και εντός της Βουλής και δεν φροντίζουν για το αντίθετο τα κόμματα της συγκυβέρνησης).

Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν καθημερινά την πόρτα του εξωτερικού να τους καλεί, είτε για σπουδές είτε για αναζήτηση εργασίας, επίσης βλέπουν μια πολιτική άνευ ρεαλιστικών και συγκροτημένων προτάσεων για την πρόοδό τους από τα πολιτικά κόμματα, με την ευθύνη να πέφτει στις οικογενειακές τσέπες, και παράλληλα βλέπουν ένα κράτος να λειτουργεί με νοοτροπία βολέματος των κολλητών, ενώ τους αναγκάζει να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα εφόδια γνώσεων χωρίς πραγματική διάθεση αξιοποίησης.

Όλοι αυτοί οι νέοι είτε συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, είτε όχι, είτε δραστηριοποιούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση είτε σε ΜΚΟ, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την ιστορική ευθύνη να εργαστούν για μια προοδευτική συγκροτημένη διαδικασία διάσωσης της γενιάς μας και τη βελτίωσή της. Αυτοί οι νέοι είμαστε εμείς. Είμαστε όλοι αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να δώσουμε νέο και καλύτερο νόημα στους θεσμούς μας, να επιδιώξουμε την αξιοκρατία και να διαπραγματευτούμε τους όρους λειτουργίας της οικονομίας και της εργασίας μέσα στο υπάρχον οικονομικό σύστημα.

 

Σε ποιον όμως κομματικό άξονα θα βασιστεί αυτή η συμφωνία ;

Το κόμμα που αυτή την περίοδο επιτρέπει την προοπτική ουσιαστικών αλλαγών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Διά μέσω αυτού μπορούμε να ενεργοποιήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των νέων που απέχουν, μιας και η αποχή αποτελεί απουσία από το μέλλον για τον καθένα. Να δούμε τα προβλήματα και να δείξουμε πως δεν γίνονται πλέον άλλα μπαλώματα π.χ. Δεν λύνεται το θέμα της απόλυτης φτώχειας από το ΣΚΑΪ και την εκκλησία, αλλά χρειάζονται άμεσες πολιτικές στήριξης και έκτακτης φορολόγησης στα ανώτερα στρώματα. Να δούμε τα προβλήματα μακριά από τα κομματικά πάθη του παρελθόντος, μακριά από ταμπέλες και μέτρα αξιολόγησης του όποιου ελληνικού ή επαναστατικού φρονήματος και να συνθέσουμε το πλαίσιο εκείνο που θα επιβάλει τη διάσωση της γενιάς μας, με την ανάδειξη νέων ανθρώπων με αξίες και ιδανικά, δημοκρατική και ανθρωπιστική συνείδηση μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, με σκοπό την προώθηση πολιτικών και δράσεων για την επίτευξη των παραπάνω.

Η ώρα των ουσιαστικών αποφάσεων είναι εδώ, το καλοκαίρι έγινε το πρώτο βήμα, τώρα υπάρχει η ευκαιρία να πετύχουμε όχι απλά μια άνοδο στην εξουσία, αλλά να πετύχουμε τη διάσωση της πατρίδας και της γενιάς μας.

 

Τα μέλη του Ενωτικού Μετώπου, του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Κώστας Τσουκαλάς, δικηγόρος, μεταπτ. Φοιτ. Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας, μέλος γραμματείας Ενωτικού Μετώπου

Σταύρος Τασιόπουλος, ασκ. Δικηγόρος, μεταπτ. Φοιτ. Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης, μέλος γραμματείας δικηγόρων ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Σ...Υ...Ρ...Ι...Ζ...Α... Εδώ και τώρα

Της Μαρίας Βαμβουρέλλη*

 

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ: Όταν πριν περίπου 9 χρόνια πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες της Αριστεράς, με διαφορετική ιστορία και αφετηρίες, συναντιόντουσαν, αποφασίζοντας να ενώσουν τις δυνάμεις τους στη βάση κάποιων βασικών ζητημάτων που συμφωνούσαν, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι καλούνταν να διαμορφώσουν εκείνους τους όρους που θα καθιστούσαν ξανά την Αριστερά πρωταγωνίστρια των εξελίξεων.

ΥΠΟΣΤΑΣΗ: 9 χρόνια μετά και με την κρίση να υποδεικνύει τη χειρότερη μορφή της, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι εδώ, παρών και αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη πρόκληση. Τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο πολιτικό φορέα . Προφανώς και σε πείσμα πολλών δεν απέκτησε υπόσταση ξαφνικά ούτε και παίζει με όρους καιροσκοπισμού στο παιχνίδι μιας πιθανής διακυβέρνησης. Είναι αυτός ο χώρος που από πολύ νωρίς, όταν ακόμα και από το εσωτερικό του πολλοί δήλωναν σοβαρές ενστάσεις, συμμετείχε στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις, από τα μικρά κινήματα στις γειτονιές μέχρι τις πλατείες και τις διαδηλώσεις. Η έκρηξη των ποσοστών του στις εκλογές του Μαΐου δεν εξέφρασε μόνο την ανάγκη μέρους της κοινωνίας για αλλαγή μετά το αδιέξοδο των κυβερνήσεων του Μνημονίου, αλλά επιβεβαίωσε ταυτόχρονα ότι ο δρόμος που πορευτήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι και ο μόνος σωστός.

ΡΗΞΗ: Η διαρκής παρουσία μας στην κοινωνία και τα προβλήματά της, η διεκδίκηση και οι αγώνες είναι αναγκαίες συνθήκες για να επιτευχθεί η ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές, τα στερεότυπα. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο ρόλος μας δεν θα περιορίζεται στο να οργανώνουμε απλά αντιστάσεις ή να εκφράζουμε διαμαρτυρία. Όντας μέρος της κοινωνίας, οφείλουμε να είμαστε το πολιτικό όχημα που θα συνθέσει και κατ' επέκταση θα επιβάλει τις απαιτούμενες αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις που θα οδηγήσουν και σε ρήξη.

ΙΔΑΝΙΚΑ: Η αλληλεγγύη, η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία είναι οι αξίες που μας συγκροτούν ως πολιτικό υποκείμενο και καθορίζουν την πολιτική που θέλουμε να ασκήσουμε και μέσα από τον ενιαίο πολιτικό φορέα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Τη στιγμή που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές έχουν εξαφανίσει κάθε έννοια δημοκρατίας, με τις κατακτήσεις χρόνων στον χώρο της εργασίας και τα δικαιώματα να συρρικνώνονται, έχουμε ακριβώς αυτήν την υποχρέωση. Να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα για όλες και όλους, να ξαναμιλήσουμε για αλληλεγγύη ως τη μόνη απάντηση απέναντι στη βαρβαρότητα και την ισοπέδωση των ζωών μας. Να επιβάλλουμε αξίες και ιδανικά που μόνο η Αριστερά διαθέτει, διαμορφώνοντας έτσι μια άλλη κοινωνία, την κοινωνία που θέλουμε.

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ: Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν είναι παρά η εξασφάλιση για όλες και όλους αξιοπρεπούς διαβίωσης, δουλειάς, δημόσιας υγείας, κοινωνικής ασφάλισης. Ο νέος πολιτικός φορέας πρέπει να αποτελέσει το όχημα όλων όσων προσβλέπουν σε αυτόν ως δύναμη ελπίδας και αντίστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι υπόθεση μόνο των μελών του. Συμπυκνώνει την ελπίδα όχι γενικόλογα όλου του λαού, αλλά εκείνων ακριβώς των τάξεων που σήμερα πλήττονται. Των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων. Η κοινωνία χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ για να βγει από το αδιέξοδο και ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία για να υλοποιήσει το σχέδιό του. Μέσα από μια σχέση που δεν θα αναπτυχθεί μόνο στον δρόμο και στους αγώνες αλλά και μέσα από μια καθημερινή συνάντηση και πολιτική ώσμωση, όπου θα μιλάμε για μια νέα κινηματική αντίληψη και θα μετασχηματίζουμε την οργή σε δράση και ελπίδα.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ημίμετρα δεν υπάρχουν. Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και αντιλήψεων είναι μονόδρομος. Στην περίοδο αυτή, οφείλουμε να γίνουμε αυτό που απαιτούν οι καιροί. Μαζικό, ενιαίο κόμμα που θα εκφράζει όλους όσους βρίσκονται στην κοινωνία. Να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο πολιτικής δράσης μακριά από τους δογματισμούς του παρελθόντος με ριζοσπαστικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Για τη γενιά της υπογράφουσας που δεν φέρει το βάρος του παρελθόντος της Αριστεράς, που είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να γεννιέται, να μεγαλώνει και να ενηλικιώνεται, ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο. Μόνο ένας ΣΥΡΙΖΑ μαζικός και μαχητικός με την κοινωνία στο πλάι του μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για μια αριστερή διακυβέρνηση μέσα από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που δίνονται καθημερινά.

 

*Η Μαρία Βαμβουρέλλη είναι μέλος της Τ.Ο. Νέας Σμύρνης του ΣΥΡΙΖΑ και Μέλος ΚΠΕ Συνασπισμού

Η αντίστροφη μέτρηση

Του Νίκου Απ. Ζάνη*

Βρισκόμαστε μπροστά σε ερείπια και συντρίμμια μιας νέας καταστροφής, που με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα συντελείται κι εξακολουθεί ραγδαία να εξελίσσεται. Οι καταστροφικές νεοφιλελεύθερες επιλογές διαρκώς κατεδαφίζουν οικονομίες και εξαθλιώνουν λαούς μιας επεκτεινόμενης αλυσίδας χωρών. Προφανής είναι ο στόχος: να μεγιστοποιείται όλο και περισσότερο το αδηφάγο κέρδος των τραπεζών σε βάρος των λαών.

Σε ό,τι αφορά δε τη δική μας χώρα, το ελπιδοφόρο είναι πως σε αξιοθαύμαστο βαθμό μένουμε όρθιοι και ζωντανοί, οργισμένοι και αγανακτισμένοι. Κι αυτό, φυσικά, προκαλεί πρωτόγνωρο τρόμο στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο, εγχώριο και ξένο, καθώς οι νοσηροί εγκέφαλοι «λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο». Οι εμπνευστές της ολέθριας πορείας, τρομοκρατημένοι κι αμήχανοι, βλέπουν την επικείμενη έκρηξη, τη νέα δυναμική των πραγμάτων, που αφυπνίζει συνειδήσεις, να σαρώνει αυτή τη χώρα και όχι μόνο!

Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί: το παρατηρούμενο, ξαφνικό και εντεινόμενο κύμα οργής, αγανάκτησης και αποφασιστικότητας, στην αναζήτηση του καινούργιου, δεν οφείλεται αποκλειστικά στα όσα με ιταμό τρόπο μάς επιβάλλουν τα εγκληματικά Μνημόνια, αλλά και στο γεγονός ότι με καθυστέρηση δεκαετιών διαπιστώνουμε την οδυνηρή αυταπάτη.

Διότι με περισσή αφέλεια, εντελώς ανυποψίαστοι, εμπιστευθήκαμε τη ζωή μας σε αδίστακτους δημαγωγούς κυβερνήτες, οι οποίοι αποφάσιζαν για εμάς χωρίς εμάς! Απερίσκεπτα, κυριολεκτικά «τσιμπήσαμε» στο δόλωμα ανιστόρητων τυράννων: πήραμε κάποτε κάποια χρήματα για «χαρτζιλίκι», που σύντομα εξανεμίστηκαν, όπως ήταν φυσικό. Ενώ, ανέμελα, στην πράξη απαξιώναμε την αναγκαιότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, η καθ’ όλα πλούσια αυτή χώρα παραδόθηκε αφυδατωμένη, ευτελισμένη, βάναυσα κακοποιημένη, ως λεία στα αρπακτικά που καραδοκούσαν, στους τοκογλύφους δανειστές. Συνέβη, δηλαδή, αυτό ακριβώς που επιδίωκαν οι θλιβεροί κυβερνήτες προκειμένου αυτοί και το σινάφι τους, οι διαβόητοι διαπλεκόμενοι, να εισπράττουν για αντάλλαγμα μίζες και μόνο μίζες. Και καθώς οι κυρίαρχοι του «παιχνιδιού» είχαν εμφυσήσει στην ελληνική κοινωνία τη δολερή άνεση του «καναπέ», μόνοι μας αφοπλιστήκαμε, με δική μας ευθύνη.

Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Τώρα συνειδητοποιούμε και με γενναιότητα αναγνωρίζουμε το μεγάλο λάθος και τώρα πορευόμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι όλα να τα ανατρέψουμε. Είμαστε πλέον πολύ καλά εξοπλισμένοι με το καταλυτικό όπλο της τραγικής διάψευσης, όπως και μ’ αυτό που μας παρέχει η εκ των πραγμάτων συνειδητοποίηση της ακατανίκητης δύναμης ενός λαού που ενωμένος ορθώνει το ανάστημά του.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή σκληρά δοκιμάζονται τόσο ο ελληνικός λαός όσο και άλλοι λαοί της παραπαίουσας Ευρώπης και του υπόλοιπου, αμήχανου κόσμου. Στο σύνολό του, ο σύγχρονος κόσμος μαστίζεται από την παγκοσμιοποίηση της επιδεινούμενης φτώχειας, που έχουν «σοφιστεί» και επιβάλει οι «φωστήρες» του νεοφιλελευθερισμού, οι άπληστοι τραπεζίτες. Μένει, με πλήρη συναίσθηση της συλλογικής ευθύνης, να ενστερνιστούμε, καθημερινά και περισσότερο, την επιτακτική ανάγκη να πάρει σάρκα και οστά η ζητούμενη Ανατροπή. Να έρθουν, επιτέλους, τα «πάνω - κάτω», εδώ και παντού.

Άλλωστε, ιστορικό χρέος έχουμε, βήμα - βήμα ν’ αναδείξουμε στο προσκήνιο το μεγαλείο των διαχρονικών αξιών ζωής: της Αλληλεγγύης, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, της Αληθινής Δημοκρατίας, εντέλει της Αξιοπρέπειας.

Είναι ώρα να υπερβούμε τον κατήφορο των αλλεπάλληλων, μεγάλων καταστροφών. Με το άπλετο φως των προαναφερόμενων αξιών, η ανθρωπότητα μπορεί να βρει και να βαδίσει, περήφανη, τον δρόμο που θα οδηγήσει μέσα από ένα παρόν πλήρως ανοικοδομημένο από τα ερείπιά του και προπαντός στέρεα θεμελιωμένο, σ’ ένα φωτεινό μέλλον, αντάξιο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο ελληνικός λαός, στην πολυκύμαντη ιστορική διαδρομή που έχει διανύσει και συνεχίζει όρθιος να πορεύεται με άκαμπτο φρόνημα, έδωσε λαμπρά δείγματα γραφής μεγάλων ανατροπών με τη σφραγίδα του. Δείγματα που άφησαν άναυδους και τους ισχυρούς της γης.

Και σήμερα, ο ίδιος λαός, με τον οπλισμό της μοναδικής πολιτισμικής και αγωνιστικής κληρονομιάς του, ανάλογα δείγματα δίνει. Ήδη, με τον σημερινό ξεσηκωμό εκπέμπει ηχηρά μηνύματα συναγερμού, παγκόσμιας εμβέλειας. Καλεί οι πάντες να ξεσηκωθούν, και οι «πέτρες» μαζί.

Πέρα από κάθε αμφιβολία, το «πειραματόζωο» θα πάρει εκδίκηση, διαδραματίζοντας ξανά μ’ επιτυχία τον ρόλο του πρωταγωνιστή, που του αναθέτει το βαθύ ιστορικό του ριζικό, σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Η όποια ιταμή, στις μέρες μας, «Μέρκελ» θα βρει κι αυτή τον μεγάλο «μπελά» της αντιμέτωπη μ’ έναν πολυμήχανο Οδυσσέα, πολυδιάστατο κι απρόβλεπτο αντίπαλο. Και, βέβαια, αυτός ο λαός έχει συνεπίκουρους και τους άλλους δοκιμαζόμενους λαούς στα όσα με δριμύτητα προβάλλει στη σημερινή πολιτική σκηνή.

Αναμφισβήτητο, επίσης, είναι ότι αυτές τις ώρες οι καταπιεσμένοι αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους για την επανάπαυση κι αδράνεια που έχουν επιδείξει μέχρι τώρα. Γι’ αυτό, χωρίς άλλο, δρομολογούν πια με κάθε δυνατό τρόπο την απαιτούμενη ανατροπή.

Σε αυτή τη συγκυρία ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποβεί καταλυτικός. Εξοπλισμένος με το κείμενο ιδεολογικών αρχών και προγραμματικών θέσεων που θα προκύψει μέσα από έναν δημοκρατικό διάλογο, μπορεί να επιταχύνει αυτές τις διαδικασίες και να οδηγήσει σύντομα τη χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Παραθέτω στη συνέχεια κάποιες προτάσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

1. Να συγκροτηθούν τοπικές επιτροπές στις γειτονιές όλων των πόλεων και σε όλα τα χωριά, για την προβολή κι επίλυση τοπικών προβλημάτων.

2. Οι παραπάνω επιτροπές να ενισχυθούν με τον απαιτούμενο εξοπλισμό: γραφεία, τηλέφωνα, υπολογιστές. Επιπλέον, να έχουν την αναγκαία νομική υποστήριξη για ζητήματα που αφορούν την έννομη τάξη στις διάφορες δραστηριότητές τους.

3. Να δημιουργηθεί δίαυλος επικοινωνίας, με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, του ΣΥΡΙΖΑ - Ενιαίου Κοινωνικού Μετώπου με όλες τις επιτροπές, έτσι, ώστε να διασφαλίζεται η αμοιβαία ενημέρωση για τον συντονισμό των δράσεων και την αποτελεσματική λειτουργία της αμφίδρομης σχέσης λαού και πολιτικού του φορέα.

4. Τέλος, εν όψει ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, η πλαισίωση όλων των οργάνων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο θα πρέπει απαραιτήτως να γίνεται με πλήρη διαφάνεια και αξιοκρατικά κριτήρια, καθώς η γνώση, η ικανότητα, η υπευθυνότητα και το ήθος αποτελούν εγγύηση επιτυχίας στο δύσκολο έργο που επωμίζεται το Νέο Κόμμα, το οποίο αναδύεται με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, ολοφάνερη είναι η επιτακτική ανάγκη να συντονιστούμε μ’ αυτό που η ιστορική συγκυρία επιβάλλει: την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας. Κι ευτυχώς, παράλληλα με τη μαινόμενη καταστροφή, βλέπουμε μπροστά μας ραγδαία να εξελίσσεται και η αντίστροφη μέτρηση, εδώ και παντού.

 

*Ο Νίκος Απ. Ζάνης είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Αίγινας

Λαχτάρησα μια χώρα...

...που στο μετατροϊκανό της ξέφωτο κόσμος της εργασίας θα ηγεμονεύει και δεν θα ηγεμονεύεται. Που θα χτίζει ένα εναλλακτικό παραγωγικό αλλά και κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό μοντέλο. Που θα εξασφαλίσει ψωμί, λευτεριά και τιμή στον λαό. Που κανένας γκαουλάιτερ δεν θα ορίζει. Που κανένας στρατιώτης της δεν θα πυροβολεί στην Καμπούλ

Που ο σοσιαλισμός δεν θα δώσει ραντεβού στις 18 για να μην έρθει ποτέ ή θα αναβάλλεται για το λαϊκόεξουσιαστικό(ή όποιο) επέκεινα, αλλά θα είναι, ώριμο τέκνο της αναγκαιότητας

...λαχτάρησα μια Αριστερά...

...που η ενότητά της θα είναι στόχος αλλά όχι προαπαιτούμενο, υπόθεση του κόσμου της στον κοινό αγώνα και όχι επιτελείων. Που κανένα νόμισμα δεν θα είναι φετίχ-Βάαλ , άξιο να θυσιαστεί ένας λαός στον βωμό του. Που η αλληλεγγύη δεν θα δαιμονοποιείται σαν μικροαστική φιλανθρωπία, αλλά θα είναι οργανικό κομμάτι της πάλης του λαού για επιβίωση.

Που ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα ξορκίζεται μόνο με συναυλίες, αλλά και από μια Αριστερά που θα χτίζει μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες, με τις αξίες και τα προτάγματά της κυρίαρχα.

Που το ταξικό, το πατριωτικό και το διεθνιστικό θα είναι ένα, όπως ήταν κάθε φορά που ο λαός μας μαζικά ταυτίστηκε με την Αριστερά και αναγνώρισε σε αυτήν τον εαυτό του και τις ελπίδες του.

Που θα θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

...λαχτάρησα έναν ΣΥΡΙΖΑ...

...με τάσεις, διαφορετικότητα και δημοκρατία, αλλά όχι μηχανισμούς και κλειστές ομάδες εκλεκτών. Με αντιπροσώπευση, αλλά όχι ανάθεση. Με ανάδειξη στελεχών από το μαχόμενο πλήθος της και όχι από καταδικασμένους, στη συνείδηση όλων, μετανοημένους αμαρτωλούς. Αμετανόητο στον στόχο αλλά ευέλικτο στην τακτική.

Με το λαϊκό στοιχείο όχι άλλοθι, αλλά πραγματικό καταλύτη της συνεχούς ριζοσπαστικοποίησής του."

 

Ζαφείρης Ανδρέας

Οργάνωση εκπαιδευτικών

"Νεοφιλελευθερισμός, ο δρόμος για την κοινωνική βαρβαρότητα

Του Νίκου Μιχαλάκη*

Μία αντίληψη θέλει τον νεοφιλελευθερισμό να μην είναι τίποτε άλλο από ένα απλό άνοιγμα στην ελεύθερη αγορά με μείωση της συμμετοχής και του ρόλου του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, αντίληψη που ασπάστηκε κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λυκουρέντζος προσπαθώντας να κάνει μια πολιτική, ιστορική και κοινωνιολογική ανάλυσή του κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ότι δεν ξέρει τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός, ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα, ότι αγνοεί την πραγματικότητα. Η ανάλυσή του δεν θα μπορούσε να αντέξει στην κριτική ούτε πρωτοετούς φοιτητή πολιτικών επιστημών, ιστορίας ή κοινωνιολογίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός. Δεν ζει σε γυάλα, ζει την καθημερινότητα των κατοίκων αυτού του τόπου, τα προβλήματα και τις αγωνίες του. Ζούμε οι ίδιοι με τα προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας και της καθημερινής βιοπάλης και μ' αυτά τα δεδομένα το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι νεοφιλελευθερισμός είναι το χειρότερο στάδιο του καπιταλισμού, ένας καθημερινός εφιάλτης που αντιτίθεται στο «ο άνθρωπος, ον κοινωνικό» του Αριστοτέλη, γιατί έχει σαν φιλοσοφία αυτό που είχε πει παλιότερα η κ. Θάτσερ «...δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο μεμονωμένα άτομα», και κατά συνέπεια ό,τι είναι κοινωνικό, συλλογικό, είναι και αντίπαλό του.

Νεοφιλελευθερισμός είναι οι περίπου δυόμισι χιλιάδες επιβεβαιωμένες και καταγεγραμμένες αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, λόγω της ανέχειας και της εξαθλίωσης στην Ελλάδα των διαδοχικών Μνημονίων, είναι τα τρία εκατομμύρια σαράντα τρεις χιλιάδες των φτωχών και όσων διαβιούν στα όρια της φτώχειας, από το 2010 και εδώ.

Νεοφιλελευθερισμός είναι η Ελλάδα να έχει το 21,4% ποσοστό φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το δεύτερο μεγαλύτερο μετά τη Βουλγαρία. Όχι τη Βουλγαρία του δήθεν "ολοκληρωτισμού του μαρξισμού", που ανεπιτυχώς και ανιστόρητα προσπάθησε να στοχεύσει ο κ. Λυκουρέντζος, αλλά τη Βουλγαρία της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, τη Βουλγαρία των μισθών και των συντάξεων πείνας, τη δήθεν "ανταγωνιστική" Βουλγαρία που από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεπούλησε όσο-όσο, κάθε δημόσιο περιουσιακό στοιχείο, κάθε ελπίδα και μέλλον των γενεών της, στα αρπακτικά και τους κομπιναδόρους του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτή τη Βουλγαρία του καπιταλισμού της καταστροφής, με το 44,9% του πληθυσμού της, στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας έχει ως πρότυπο "ανταγωνισμού" και "ανάπτυξης" η τρικομματική κυβέρνηση και η τρόικα.

Νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα σημαίνει να πλημμυρίζουν τα κοινωνικά ιατρεία και τα φαρμακεία της χώρας από φτωχούς, άνεργους και ανασφάλιστους, που έχουν πεταχτεί έξω από κάθε δημόσιο σύστημα Υγείας. Να εξωθείται ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην άδεια τσέπη, αν θέλουν να έχουν στοιχειώδη περίθαλψη, αφού είναι τεράστιες οι ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά και φάρμακα στα δημόσια νοσοκομεία.

Νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα σημαίνει οι νεφροπαθείς στην Καρδίτσα να μην έχουν πρόσβαση στο ψωμί της καθημερινής αιμοκάθαρσης και ο υπουργός Υγείας να μιλά θρασύτατα για το δήθεν παντεσπάνι του ιατρικού τουρισμού. Σημαίνει ακόμη κάθετη πτώση στο βιοτικό επίπεδο και το προσδόκιμο ζωής σε βάθος μιας γενιάς, όπως έδειξαν οι πολιτικές λιτότητας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου και αν εφαρμόστηκαν, από τη Λατινική Αμερική έως την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη. Τον ορισμό του, τέλος, μπορούμε να τον βρούμε στους εφαρμοστικούς νόμους μαζικής κοινωνικής καταστροφής των μνημονιακών κυβερνήσεων, την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο PSI και το χάρισμα δις στους δανειστές, τους τραπεζίτες και τη διεθνή συμμορία των τοκογλύφων. Όταν η τρικομματική κυβέρνηση διυλίζει τον κώνωπα του μέσου εργαζόμενου και φορολογούμενου και καταπίνει την κάμηλο των φοροφυγάδων και των off-shore-ούχων μπορεί κανείς να καταλάβει την έννοια του νεοφιλελευθερισμού.

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο καταγγέλλει και αντιστρατεύεται το κράτος έκτακτης ανάγκης, το κράτος κοινωνικού αποκλεισμού και γενικευμένης εξαθλίωσης που προσπαθούν να επιβάλουν, αυθαίρετα και πραξικοπηματικά, η τρόικα εξωτερικού και η τρόικα εσωτερικού, οι δανειστές και η κυβέρνηση. Σύντομα θα δοθεί όμως δημοκρατική λύση και διέξοδος με εκ νέου προσφυγή στις κάλπες και στη λαϊκή βούληση, που θα καταργήσουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και θα σπάσουν τα δεσμά των Μνημονίων, λυτρώνοντας, έτσι, την ελληνική κοινωνία. Προς αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει σχέδιο, σχέδιο εφαρμόσιμο, ρεαλιστικό, κοινωνικά δίκαιο.

Η χώρα χρειάζεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του 1953, της Δυτικής Γερμανίας, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ρητές εγγυήσεις και ρήτρες ανάπτυξης προς όφελος του εργαζόμενου λαού μας και όχι της πλουτοκρατίας.

Μεταπολεμικά, η πολιτική που ακολουθείται σήμερα από την τρικομματική κυβέρνηση δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ευρώπη και όπου εφαρμόστηκε, στον υπόλοιπο κόσμο, είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα παίζει τον ρόλο του πειραματόζωου αυτής της αποτυχημένης πολιτικής που είναι ο δρόμος προς την κοινωνική βαρβαρότητα.

Μέρος αυτού του πειράματος είναι και ο προϋπολογισμός που πρόσφατα ψηφίστηκε, ένας προϋπολογισμός ανθυγιεινός και καταστροφικός για τους κατοίκους αυτού του τόπου που είναι βέβαιο ότι είναι ο πρώτος και ο τελευταίος προϋπολογισμός που η τρικομματική κυβέρνηση κατέθεσε.

* Ο Νίκος Μιχαλάκης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Καρδίτσας

Η έφοδος στον ουρανό

Του Θεόφραστου Βαμβουρέλλη*

Λίγους μήνες μετά τις εκλογές, λίγες ώρες πριν τη συνδιάσκεψη βρισκόμαστε να συζητάμε υπό συνθήκες που δε φανταζόμαστε ποτέ. Το αστάθμητο είναι εδώ και χαμογελάει ειρωνικά σε κάθε είδους νομοτελειακές θεωρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικεί με αξιώσεις να είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών. Η κυβέρνηση της Αριστεράς συμπυκνώνει το πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και αποτελεί τη θρυαλλίδα για το μεγάλο κοινωνικό ρεύμα που συγκροτείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και μετατρέπεται στη νέα κοινωνική πλειοψηφία αύριο. Αποτελεί το ουσιώδες σύνθημα που ολοκληρώνει πολιτικά και δίνει διέξοδο στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες αντιστάσεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια.

Κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί; Για να καταργήσουμε πρώτα απ’ όλα τα Μνημόνια και τις πολιτικές που απορρέουν από αυτά. Για να συγκροτήσουμε έπειτα ένα δίκτυο προστασίας και άμεσης ανακούφισης της μεγάλης φτωχοποιημένης πλειοψηφίας. Για να προχωρήσουμε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο στην κατεύθυνση της οικονομίας των αναγκών. Για να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια του δημόσιου χώρου και του κοινωνικού ελέγχου. Για να βάλουμε τις βάσεις για τη σοσιαλιστική ανατροπή. Αν κάτι δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής σε παλιά σημεία ισορροπίας και ταξικής συναίνεσης. Δεν χωράνε σοσιαλδημοκρατικές λύσεις. Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού μας σχεδίου.

Με ποιους συμμάχους; Η συζήτηση για τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μπορεί να είναι ανεξάντλητη, έχει όμως ένα όριο, το ταξικό πρόσημο. Το πολιτικό μας σχέδιο δεν είναι εθνικό αλλά ταξικά μεροληπτικό. Υπ’ αυτήν την έννοια, είμαστε με τον κόσμο της εργασίας, τους ανέργους, τους νέους, τους αυτοαπασχολούμενους που εξασφαλίζουν με αξιοπρέπεια την επιβίωσή τους, με τους μικρομεσαίους που φτωχοποιούνται και βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να φυτοζωούν υπό το βάρος Μνημονίων και πολυεθνικών στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού. Είμαστε με τους μετανάστες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, τους ομοφυλόφιλους που διστάζουν να αποκαλύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, με καθέναν και καθεμία που βιώνει κοινωνικές διακρίσεις και αποκλεισμούς. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να εκφράσουμε, αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να έχουν οι κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μας. Μαζί με αυτόν τον κόσμο θα ασκήσουμε την κυβέρνηση και θα διεκδικήσουμε την εξουσία και όχι εξ ονόματός του.

Με ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Η μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτει έναν ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο, μαζικό, ανοιχτό, δημοκρατικό και κοινωνικά χρήσιμο και αποτελεσματικό. Ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ για τον οριστικό τερματισμό των κατακερματισμένων ταυτοτήτων, αλλά με διατήρηση και εμπλουτισμό του ιδεολογικού πλουραλισμού. Μαζικό ΣΥΡΙΖΑ, με έντονο το στοιχείο της νεολαίας για τη γείωση στους επιμέρους κοινωνικούς χώρους και τη διασφάλιση των όρων ηγεμονίας του πολιτικού μας σχεδίου. Ανοιχτό ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, στην πρωτοβουλία των μελών του, στην αλληλεπίδραση με τα κινήματα, στη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες συμμετοχής, αποφάσεων και δράσης που θα εμπλέκουν όλα τα μέλη, με σεβασμό της διαφορετικής αντίληψης, με εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και δέσμευση στις συλλογικές αποφάσεις. Κοινωνικά χρήσιμο και αποτελεσματικό ΣΥΡΙΖΑ για την πυροδότηση των αντιστάσεων στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, για την οργάνωση της καθημερινότητας και την άμεση βελτίωση της ζωής των φτωχοποιημένων κοινωνικών ομάδων με όρους αλληλεγγύης, για την καθημερινή υλοποίηση του πολιτικού μας σχεδίου και τη δημιουργία στο σήμερα ενός διευρυμένου παραδείγματος αντιπαραθετικού στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.

Όπως και να 'χει, όποια απάντηση κι αν δώσουμε στα ερωτήματα, να θυμόμαστε ότι είμαστε καταδικασμενοι να πετύχουμε. Είτε γιατί το χρωστάμε στους εκατομμύρια αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΔΣΕ, του ενιαίου ΚΚΕ, του ΚΚΕ Εσωτερικού (που άστοχα παραλείπεται από το κείμενο της διακήρυξης για χάρη της γνωστής για τον αντικομμουνισμό Ένωσης Κέντρου), είτε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

 

*Ο Θεόφραστος Βαμβουρέλλης είναι μέλος Κ.Σ. Νεολαίας ΣΥΝ και της κλαδικής επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Μηχανικών

Προϋπόθεση είναι η ενότητα της Αριστεράς

Του Γιώργου Πάντζα*

Η ψήφος του ελληνικού λαού στις 17 Ιουνίου, που όρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ως ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο της Αριστεράς (27%) και ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε και ένα άλλο μήνυμα προς όλους μας. Το μήνυμα ήταν η ενότητα της Αριστεράς. Μια ενότητα που χρόνια τώρα την επιδιώκουμε και σήμερα βρισκόμαστε στην καλύτερη φάση για την Αριστερά. Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία. Και έχουμε όλοι χρέος να σφυρηλατήσουμε αυτή την ενότητα. Και έτσι σύντομα να γίνουμε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.

Μην ξεχνάμε ότι όταν η Αριστερά συνεργάστηκε είχαμε θεαματικά αποτελέσματα. Το 1935 στην Ισπανία, το 1936 στη Γαλλία, το 1941 στην Ελλάδα με την ιδρυτική πράξη του ΕΑΜ, το 1958 στην Ελλάδα με την ΕΔΑ, το 1970 με τον Αλιέντε στη Χιλή, στη Βενεζουέλα με τον Τσάβες και σε πολλά άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής.

Στο κείμενό του ο Δημήτρης Γληνός «Τι είναι και τι ζητάει το ΕΑΜ» λέει ξεκάθαρα ότι το ζητούμενο για την Αριστερά είναι η ενότητα. Όλα τα κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, αριστερά, δημοκρατικά κόμματα έχουν την ιδεολογική υποχρέωση να συγκροτούν λαϊκά μέτωπα στήριξης των εργαζομένων σε όλο τον πλανήτη. Ταξικά, αυτή είναι η θέση της Αριστεράς. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πλέον να αρνείται κανείς το αυτονόητο καθήκον του απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει. Εάν η Αριστερά δεν είναι χρήσιμη στους εργαζομένους, απλά δεν είναι Αριστερά.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο τίθεται το ερώτημα εάν θα αναζητήσουμε το απαραίτητο πεδίο συνάντησης των δυνάμεων της Αριστεράς. Εάν δηλαδή θα μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος και εάν θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας, αυτή την κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα, ώστε να οικοδομήσουμε μια αριστερή ενότητα - φορέα, προκειμένου να ανακόψουμε τη μεγαλύτερη επίθεση που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Εάν, με άλλα λόγια, θα αναλάβουμε το ιστορικό καθήκον απέναντι σε αυτόν τον τόπο να ανατρέψουμε τις καπιταλιστικές πολιτικές που κατέστρεψαν την κοινωνία μας και μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, στην ανεργία, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Σήμερα πρέπει να αφήσουμε πίσω τις όποιες διαχωριστικές τάσεις υπάρχουν. Στόχος μας είναι η καταγγελία των Μνημονίων, η επιβίωση του λαού μας και να στείλουμε στον αγύριστο την τρικομματική κυβέρνηση των δωσιλόγων.

Σε αυτό το ιστορικό καθήκον απαντάει με τη δυναμική του ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ο οποίος θα πάρει κρίσιμες αποφάσεις για τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές θέσεις του νέου φορέα της Αριστεράς σε μία ιστορική στιγμή για τη χώρα.

 

*Ο Γιώργος Πάντζας είναι βουλευτής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

 

 

Περί κυβερνητισμού ο λόγος ή μήπως κυβερνητική παρένθεση;

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μετά από μια ανοιχτή διαδικασία λαϊκών συνελεύσεων αλλά και διαλόγου στο εσωτερικό του, βαδίζει προς την πανελλαδική του συνδιάσκεψη. Μια συνδιάσκεψη με ιδιαίτερη σημασία για τον χώρο, μια συνδιάσκεψη που καλείται να ξεκινήσει την πορεία προς τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ από πολιτική συμμαχία διαφορετικών πολιτικών υποκειμένων σε ένα νέο, σύγχρονο, δημοκρατικό, αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς.

Σκοπός αυτού του σημειώματος όμως δεν είναι να καταπιαστεί με το πώς θα δομηθεί αυτό το κόμμα, ούτε με τη διαδικασία πολιτικής όσμωσης που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σκοπός είναι να προκαλέσει έναν προβληματισμό, ένα ερέθισμα για το πολυσυζητημένο θέμα της πιθανής συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ένα αυριανό κυβερνητικό σχήμα. Περί κυβερνητισμού λοιπόν ο λόγος και το λέω αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων που προσωπικά βίωσα αυτήν την περίοδο είναι πάνω στο θέμα αυτό.

Φυσικά, το ζήτημα της συμμετοχής σε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ενός κόμματος της Αριστεράς που δεν θέλει παράλληλα να χάσει και την ταξική του διαφορετικότητα, τις περισσότερες φορές στο παρελθόν αντιμετωπίστηκε φοβικά και διστακτικά από την Αριστερά. Αυτό όμως δεν συνέβαινε τυχαία, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι οι εμπειρίες τέτοιων εγχειρημάτων κυβερνητικής συμμετοχής της Αριστεράς μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ήταν ελάχιστες και τις περισσότερες φορές τραυματικές.

Οι εμπειρίες, για παράδειγμα, της Χιλής, της Ιταλίας αλλά και της Κύπρου, η κάθε μια με τη διαφορετικότητά της, ήταν χαρακτηριστικές. Βέβαια οι καιροί και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, όμως δεν μπορούν να φύγουν από την μνήμη μας καταστάσεις σαν αυτές της Χιλής και της κυβέρνησης του Σ. Αλιέντε. Παράλληλα, θα πρέπει να αναφερθούμε και σε εγχειρήματα συμμετοχής της Αριστεράς σε κυβερνητικά σχήματα κεντροαριστερού τύπου, που κατέληξαν με τρόπο τραυματικό για την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και σε πλήρη αποτυχία για την ίδια την Αριστερά. Τέτοιες όμως επιλογές συμμετοχής της Αριστεράς στην Ελλάδα σε κεντροΑριστερά κυβερνητικά νεφελώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ τις έχει απορρίψει και τις απορρίπτει μέχρι τώρα κατηγορηματικά. Ο λόγος αυτής της απόρριψης, εκτός των τόσων άλλων ιδεολογικών πολιτικών αναλύσεων αλλά και αρνητικών εμπειριών, είναι και γιατί σήμερα θα ήταν κανείς πολιτικά νεκρόφιλος να θέλει να νεκραναστήσει ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ για να φτιάξει την κεντροΑριστερά με ένα κόμμα που το εγκαταλείπουν άτακτα και τα ίδια του τα στελέχη.

Η ελληνική και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παραπαίει στην κυριολεξία πολιτικά και δεν θα έχει κανένα πολιτικό όφελος η ταξική ριζοσπαστική Αριστερά να τη νεκραναστήσει, δεν είναι δικό της καθήκον. Βέβαια, η επιλογή της άρνησης στον κεντροαριστερό πολιτικό σχεδιασμό δεν είναι απόρροια της σημερινής πολιτικής δυναμικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά πολιτική επιλογή αποκτημένη από την άκρως αρνητική εμπειρία των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που γνωρίσαμε σε όλη την Ευρώπη. Αυτές οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις πρωτοστάτησαν πριν λίγα χρόνια στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και αυτές μαζί με τις χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης προώθησαν τις ελαστικές μορφές εργασίας, τις πολιτικές λιτότητας και είναι αυτές που έφθασαν στο σημείο να φέρουν μέσω της νατοϊκής επιβολής ξανά τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Καμιά νοσταλγία λοιπόν δεν μπορεί να έχει μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς τις κεντροαριστερές επιλογές και κυβερνήσεις.

Για την Αριστερά έμπαινε και πάντα θα μπαίνει σε όλα τα μέλη και τα στελέχη της το κομβικό ερώτημα κυβέρνηση για ποιον και προς ποια κατεύθυνση. Το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, αν δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική ανοίγματος του δρόμου προς την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος προς τον σοσιαλισμό αλλά και την άμεση ανακούφιση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, σήμερα θα αποτύχει παταγωδώς και η «αριστερή» διακυβέρνηση θα είναι απλά μια διαχειριστική παρένθεση μέσα στο σύστημα. Τέτοιες επιλογές είναι καταστροφικές αν γίνουν για την εργατική τάξη της χώρας και φυσικά για την ίδια την Αριστερά σαν πολιτική οντότητα. Η Αριστερά και το κόμμα της είναι «καταδικασμένη» να είναι διαφορετική και ανατρεπτική μέσα στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρήσει πιο ριζοσπαστικά, πιο δυναμικά και ανατρεπτικά, θα καταγραφεί σαν μια μεταλλαγμένη δύναμη της Αριστεράς, ως ένα νέο ΠΑΣΟΚ και η πιθανή κυβερνητική του παρουσία θα μείνει σαν μια αρνητική παρένθεση σωτηρίας του συστήματος.

Η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού σήμερα, γιατί το νιώθει στο πετσί της από τις άγριες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ότι χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο από δυνάμεις που συμμετέχουν στον πόλεμο που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια στα καπιταλιστικά κυκλώματα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είναι μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα για να δημιουργηθεί το αντίδοτο στις κατακτήσεις των εργαζομένων στην Ευρώπη που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών.

Πολύ σωστά λοιπόν ο λαός μας αναρωτιέται τι είναι αυτό που εμποδίζει την Αριστερά να κυβερνήσει τη χώρα. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται το τεράστιο πολιτικό έλλειμμα της Αριστεράς από τη διάσπαση και τον πολυκερματισμό της. Σχεδόν όλοι μέσα στην Αριστερά βάζουν σαν πρωταρχικό θέμα την κοινή δράση και την ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι κάθε δύναμη της Αριστεράς, κάθε πολιτικό οργανωμένο υποκείμενό της θα πρέπει να υποχωρήσει και από παραδοσιακές του θέσεις, «όλοι να βάλουν νερό στο κρασί τους» για να προχωρήσει το μεγάλο ζητούμενο της ενότητας και της κοινής δράσης της Αριστεράς.

Ο ώριμος πολιτικά κόσμος της Αριστεράς αντιλαμβάνεται ότι επιλογές αυτοδυναμίας, για παράδειγμα, του ΣΥΡΙΖΑ που ακούγονται από ορισμένα στελέχη του είναι λαθεμένες ακριβώς γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να σταθεί στην κυβερνητική εξουσία ούτε μια βδομάδα χωρίς τη στήριξη όλων των οργανωμένων εκφράσεων του λαού και φυσικά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο διμέτωπος ενάντια στα αστικά κόμματα του «χθες» αλλά και ενάντια σε όλες τις άλλες αριστερές δυνάμεις θα είναι τραγικό λάθος. Επιβάλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πολιτικά και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ότι μπορούν να συνυπάρξουν και με την επιμέρους διαφορετικότητά τους. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός σχεδιασμός κυβερνητικός, πολιτική συμμαχιών για την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς που να μη βάζει σαν πρώτιστο καθήκον σήμερα την ενότητα της Αριστεράς. Παράλληλα, βέβαια, όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να απαντήσει και σε ένα βασικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο; Μπορεί αυτή η ενότητα της Αριστεράς να είναι ένα «άδειο πουκάμισο», μια τεράστια κελεμπία του τύπου όλοι οι δημοκράτες, οι πατριώτες και αντιμνημονιακοί μαζί; Στο ερώτημα αυτό η Αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες καταφατικές απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Η πείρα δεκαετιών μέσα στην Αριστερά κατέγραψε ότι η κοινή δράση και η συμπαράταξη της Αριστεράς δεν μπορούν να ανοίξουν νικηφόρους δρόμους όταν γίνονται μόνο για να αθροίσουν πολιτικές δυνάμεις και τίποτε παραπάνω. Η απάντηση της ριζοσπαστικής ταξικής Αριστεράς στον «νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» δεν μπορεί να είναι ο «καπιταλισμός με ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος και μόνο».

Ο δρόμος για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού αντιϊμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Τον σοσιαλισμό που θα ανατρέπει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα εδραιώνει τη δημοκρατία της συμμετοχής, της διαφορετικότητας του κόσμου της εργασίας. Σ' αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση όλες οι κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά η Αριστερά θέλει να εκφράσει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να συνυπάρχουν με την επιμέρους διαφορετικότητά τους σ' αυτό το μέτωπο.

Επομένως, μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα ετερόκλητο μείγμα πολιτικών δυνάμεων που δεν θα έχουν στην πραγματικότητα καμιά προγραμματική σύγκληση. Η ενότητα της Αριστεράς ενάντια στο σάπιο σύστημα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να λειτουργήσει επικοινωνιακά για μικροκομματικές ορέξεις.

Πάνω απ' όλα όμως, η προσπάθεια για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας πρώτα και της πραγματικής εξουσίας μετέπειτα δεν μπορεί να προχωρήσει με πολιτικές φοβίες και αναστολές, αλλά ούτε και με επιπολαιότητες αταξικών επιλογών του τύπου «κυβέρνηση και ξερό ψωμί»…

 

Ε.Γ ΚΠΕ ΣΥΝ - ΠΣΕ . ΣΥΡΙΖΑ

Σ' αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση μόνο μια μεγάλη λαϊκή προοδευτική ανατροπή μπορεί να σταματήσει τη λαίλαπα που προωθεί η αστική κλίκα. Μόνο μια συμπαραταγμένη Αριστερά με τις άλλες προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις της χώρας μπορεί να βγάλει τον ελληνικό λαό από αυτή την τραγική κατάσταση.

 

* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Να απαλλάξουμε την κοινωνία από τον παραλυτικό φόβο της εξαθλίωσης

Του Παναγιώτη Βωβού*

Καθώς εξελίσσεται η συζήτηση για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί είναι αυτοί και αυτές που τονίζουν την ανάγκη για τη διατήρηση και ενίσχυση του αριστερού ριζοσπαστικού του χαρακτήρα. Θεμιτό μεν, αλλά γενικό και αφηρημένο, μιας και αυτό κρίνεται στις συγκεκριμένες προτάσεις. Για παράδειγμα, τι είναι αριστερό και ριζοσπαστικό στο θέμα των μισθών; Συχνά η απάντηση είναι επί της ουσίας η βούληση για επιστροφή τους στα προ κρίσης επίπεδα ή πιο ρεαλιστικά η αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 700. Φυσικά και δικαιούται να κάνει κανείς αυτή τη συζήτηση, όμως δεν νομίζω ότι υπάρχει εδώ κάτι το ριζοσπαστικό. Μάλλον θυμίζει την ίδια συζήτηση της εποχής των κεϋνσιανών πολιτικών ή της εποχής των νεοφιλελεύθερων σε φάση ανάπτυξης. Μια απλή διελκυστίνδα ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία για τη διανομή του παραγόμενου πλούτου.

Συχνά, όταν συζητάμε για αυτά τα θέματα στον ΣΥΡΙΖΑ, παίρνουμε θέση με βάση την εκτίμησή μας για το τι θέλει ο λαός. Ο οποίος είναι λογικό, εκπαιδευμένος τόσα χρόνια σε συγκεκριμένες λογικές, να ελπίζει σε μια στοιχειώδη αποκατάσταση του επιπέδου ζωής που είχε, χωρίς να αναζητά άλλου τύπου οπτικές για το τι είναι η αξιοπρεπής διαβίωση. Το πρόβλημα λοιπόν σε αυτές τις συζητήσεις είναι διπλό. Το ένα ότι συνήθως δεν υπάρχει ένας ριζοσπαστικός προβληματισμός, αλλά μια προσαρμογή στο κατ' εκτίμηση αίτημα του λαού και το άλλο ότι απεμπολούμε εμείς ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ την ιδιότητα του να είμαστε και εμείς λαός. Δηλαδή, να πούμε εμείς τι θέλουμε. Τι θέλει λοιπόν ένας ριζοσπάστης αριστερός του ΣΥΡΙΖΑ; 1.400 ευρώ μισθό για να ψωνίζει υπηρεσίες που θα έπρεπε να παρέχονται από το κοινωνικό κράτος; Λεφτά για να πηγαίνουν τα παιδιά του στα φροντιστήρια, αντί να έχει καλύτερη παιδεία; Λεφτά για να πληρώνει βενζίνες για τη μεταφορά του; Λεφτά για να πληρώνει ιδιώτες γιατρούς; Λεφτά, δηλαδή, που, αντί μέσω του κράτους να διανέμονται δίκαια σε «είδος» και υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, να ξοδεύονται ιδιωτικώς;

Προσωπικά, όσο είμαι λαός και περνώντας κάποιους μήνες ανεργίας, αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο δεν ήταν τα χρήματα που φυσικά έλειπαν, αλλά η απουσία ορίου στην εξαθλίωση στην οποία μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που βρέθηκε εκτός αγοράς εργασίας. Μπορεί να τα χάσει όλα! Έτσι το αίτημα που σχηματίστηκε μέσα μου δεν ήταν τόσο η αποκατάσταση της ιδιωτικής μου δυνατότητας για αξιοπρεπή διαβίωση όσο κυρίως η ανάγκη προστασίας εμένα και όλων από ακραίες καταστάσεις. Δηλαδή, μια συλλογική διέξοδος και όχι κάποια ευρώ παραπάνω στην τσέπη μου. Πόσο αποτελεσματικό για τη βελτίωση της ζωής θα ήταν, για παράδειγμα, η αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 700 ευρώ; Θεμιτό μέτρο, αλλά στην ουσία δευτερεύον. Ούτε σε σώζει από τη φτώχεια (αν φυσικά έχεις δουλειά), ούτε την αγορά μπορεί να αναθερμάνει παρά ελάχιστα. Άλλωστε, αν η κρίση, όπως λέμε, είναι διεθνής και η καλύτερη κυβέρνηση δεν έχει πιθανά τη δυνατότητα να την υπερβεί. Αντιθέτως, η ίδια η κρίση πρέπει να μας οδηγήσει στην αναζήτηση συλλογικών λύσεων και όχι η έμφασή μας να πέφτει στην αποκατάσταση του πελάτη. Αυτό που πρέπει να αποκαταστήσουμε είναι τους πολίτες και τα συλλογικά τους δικαιώματα.

Αυτό, λοιπόν, που θα έπρεπε να περιμένουμε περισσότερο από μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση είναι η εγγύηση της βασικής διαβίωσης. Δηλαδή ότι κανένας πολίτης δεν θα βρεθεί χωρίς τροφή, στέγη, ρεύμα, νερό, παιδεία και υγεία. Δηλαδή χωρίς ένα όριο στον κίνδυνο που αντιμετωπίζει μέσα στην κρίση. Είναι αυτά λίγα; Είναι πολλά; Μα το ερώτημα δεν είναι αυτό, αλλά τι λειτουργία θα είχε μια τέτοια πολιτική. Ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση, στη σημερινή άθλια κατάσταση της οικονομίας θα μπορούσε να εγγυηθεί τη βασική διαβίωση. Το κόστος αυτών των πολιτικών δεν είναι μεγάλο. Ο βασικός λόγος που δεν το κάνει είναι γιατί ο φόβος της εξαθλίωσης είναι ο βασικός μηχανισμός εκβιασμού και χειραγώγησης του κόσμου της εργασίας. Αν ο κόσμος πάψει να φοβάται τα χειρότερα, θα βρει τη δύναμη να αγωνιστεί για τα καλύτερα. Και αυτό είναι που φοβούνται οι κυβερνώντες. Επιπλέον, θέλουν να διαπαιδαγωγούν τον κόσμο ότι η επιτυχία ή αποτυχία στη ζωή είναι μια ιδιωτική υπόθεση, κατά τον ίδιο τρόπο που όλοι φταίμε για την κρίση και όλοι τα φάγαμε.

Η Αριστερά, λοιπόν, οφείλει να αλλάξει το παράδειγμα και σε μια εξαιρετικά δύσκολη διεθνή φάση να δώσει το βάρος της στη συλλογική προστασία. Και γιατί αυτό είναι πιο πιθανό να δουλέψει άμεσα από την πιο μακροπρόθεσμη ανάταξη της οικονομίας, αλλά και για λόγους διαπαιδαγώγησης. Δεν γνωρίζω αν με εκλογές μπορεί να γίνει σοσιαλισμός, αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι οι συνθήκες μάς επιτρέπουν να κάνουμε σοσιαλιστική πολιτική στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Εξασφαλίζοντας τη βασική διαβίωση, δίνοντας έμφαση στα δημόσια αγαθά, όπως για παράδειγμα στις καλές και φτηνές δημόσιες συγκοινωνίες, προχωρώντας σε δίκαιη φορολογία και έλεγχο των τιμών με διάλυση των καρτέλ, προχωρώντας σε γενίκευση του παραδείγματος των «χωρίς μεσάζοντες» στην τροφή και παίρνοντας μια σειρά από μέτρα τα οποία έχουν ως επίκεντρο όχι το πόσα λεφτά έχει κανείς για να καταναλώσει, αλλά το τι δικαιώματα έχει και πως η κοινωνία ως σύνολο του τα εξασφαλίζει. Άλλωστε, είναι σαφές ότι η δημόσια και κοινωνική οικονομία εξασφαλίζει με πολύ μικρότερο κόστος υπηρεσίες που είναι πολύ ακριβότερες όταν «καταναλώνονται» ιδιωτικά. Και αυτός είναι ένας τρόπος να τιθασεύσεις τα αποτελέσματα της κρίσης πάνω στην κοινωνία, να διαπαιδαγωγήσεις τον κόσμο σε μια νέα πιο κοινωνική αντίληψη και να εφαρμόσεις και πολιτικές πιο φιλικές για το περιβάλλον που δεν χωράνε σε αυτό το άρθρο να αναλυθούν.

Εφόσον λοιπόν θέλουμε να κάνουμε αριστερές ριζοσπαστικές πολιτικές, ας προσπαθήσουμε να απεγκλωβιστούμε από τη λογική του ιδιωτικού χρήματος ως βασικό εργαλείο άσκησης πολιτικής και διαβίωσης και ας συγκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας πάνω στην οργάνωση και βελτίωση όλων των δημόσιων παροχών και συλλογικών δικαιωμάτων που μπορούν να εξασφαλίσουν στην κοινωνία έναν βασικό δείκτη ευημερίας. Να αξιοποιήσουμε τις έκτακτες καταστάσεις που δημιουργεί η κρίση, για να μάθουμε στον κόσμο αλλά και στον εαυτό μας το «μαζί».

 

* Ο Παναγιώτης Βωβός είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Προτάσεις - προσθήκες στη διακήρυξη

Του Γιώργου Κόκκα*

1. Προοίμιο

Στην τελευταία πρόταση της πρώτης παραγράφου προτείνεται η ακόλουθη προσθήκη: Γίνεται έντονη η ανάγκη των λαών για πιο άμεση δημοκρατία, με δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας ώστε να μπορούν οι πολίτες να ασκούν κοινωνικό έλεγχο στους αντιπροσώπους τους, με νέους εναλλακτικούς θεσμούς όπως το Δημοβούλιο Πολιτών, στους οποίους θα μπορούν να συμμετέχουν άμεσα και ενεργά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ προτείνει να μειωθεί η απόσταση μεταξύ αντιπροσώπων και λαϊκής βάσης ώστε να γίνει περισσότερο νομιμοποιημένη η δράση των κέντρων λήψης αποφάσεων.

2. Η σημερινή κρίση

Στη δεύτερη παράγραφο να προστεθεί (μετά τη φράση με τους απλούς χαρακτήρες) η προσθήκη (με έντονους χαρακτήρες): «Για να σταματήσει η κρίση και για να ξαναγεννηθεί η ελπίδα, η πορεία που ακολούθησε ο κόσμος μέχρις εδώ πρέπει να αλλάξει ριζικά κατεύθυνση και να κινηθεί σε αμεσοδημοκρατικά πρότυπα στο σύνολό της».

5η παράγραφος: «Αναζητώντας... όξυνση καταστολής. Το αίτημα πλέον για (άμεση) δημοκρατία, στην οποία θα συνυπάρχουν αρμονικά οι κυβερνώντες με τους κυβερνώμενους σε μια διαρκή αλληλεπίδραση με κοινό στόχο τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ειρηνικής συμβίωσης. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»... με τους δικούς της ρυθμούς και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Με ιδιαίτερο κόπο κατακτήθηκε η θέσπιση των Νομοθετικών Πρωτοβουλιών Ευρωπαίων Πολιτών, οι οποίες δίνουν μια μικρή δυνατότητα στους πολίτες της Ευρώπης να αλληλεπιδρούν και να προτείνουν λύσεις για ζητήματα που άπτονται πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος».

3. Ο σοσιαλισμός ως στρατηγικός στόχος - να γίνει η κοινωνική δημοκρατία ως στρατηγικός στόχος

3η παράγραφος: Για εμάς ο σοσιαλισμός είναι... άμεσης και ενεργού δημοκρατίας, ενώ θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας μπορούν και πρέπει να ασκούν κοινωνικό έλεγχο στους εκάστοτε εκλεγμένους εκπροσώπους, διευρύνοντας διαρκώς τους χώρους παρέμβασης και τα πεδία ευθύνης τους.

Ένας από τους θεσμούς αυτούς πρέπει να είναι το Δημοβούλιο Πολιτών, το οποίο αποτελεί τον αυτοτελή χώρο έκφρασης της άμεσης δημοκρατίας, διότι η δημοκρατία μόνο ως άμεση μπορεί να είναι και πραγματική. Κύρια ζητούμενα του Δημοβουλίου είναι η άσκηση κοινωνικού ελέγχου και η δυνατότητα εκδήλωσης προτάσεων νομοθετικών πρωτοβουλιών πολιτών. Συμμετοχή σε αυτό έχουν όλοι οι ενεργοί πολίτες, οι οποίοι, χωρίς να εκλέγονται με εκλογές που συμμετέχουν πολιτικά κόμματα, αναδεικνύονται από την αντικειμενική δράση τους σε εθελοντικές, επιστημονικές και λοιπές οργανώσεις και συμμετέχουν στο Δημοβούλιο και στα όργανα αυτού με κυκλικότητα ανά εξάμηνο ή έτος.

Να προστεθεί στην τελευταία παράγραφο:

Επειδή η έννοια του σοσιαλισμού έχει παραποιηθεί, ιδίως στις απόπειρες εφαρμογής του, προτείνουμε αντ' αυτού τον όρο: «κοινωνική δημοκρατία», δηλαδή την αυθεντική δημοκρατία που ελέγχει η κοινωνία και όχι το πολιτικό σύστημα ή οι δήθεν αντιπρόσωποί μας και οι πολιτικές τους κάστες - κόμματα. Η κοινωνική δημοκρατία βασίζεται στην αρχή τής από κάτω προς τα πάνω δόμησης της κοινωνίας, ώστε από το άτομο και το νοικοκυριό να εφαρμόζεται η αυτοδιαχείριση σε κοινότητες αλληλεγγύης, αυτές να συγκροτούν δημοκρατικές πολιτείες σε επίπεδο πόλεων-κρατών και να καταλήγουν στην Ελληνική Συμπολιτεία, ως πολιτικό όραμα για μια επανελλήνιση της Ελλάδας με άμεση δημοκρατία.

Συνεπώς, η αρχή της κοινωνικής δημοκρατίας στηρίζεται στην κοινότητα, που αποτελεί πυρήνα του κοινωνικού ιστού με αλληλεγγύη των συμμετεχόντων στις κοινότητες και προπύργιο για την υγιή λειτουργία του κοινωνικού κράτους. Η κάθε κοινότητα συνυπάρχει τόσο με την περιφερειακή (δημοκρατικές πολιτείες) όσο και με την κεντρική κρατική δομή (Ελληνική Συμπολιτεία) στη βάση της αρχής της επικουρικότητας, δηλαδή ό,τι μπορεί να λειτουργήσει και να επιλυθεί τοπικά δεν αποτελεί αρμοδιότητα των κεντρικών κρατικών οργάνων, ενώ κατά βάση λειτουργεί και αυτόνομα, αλληλέγγυα, συναποφασίζοντας οι πολίτες μεταξύ τους για την επίλυση των προβλημάτων και την προώθηση των ζητημάτων που τους αφορούν, προκειμένου να ζουν σε ένα καλύτερο ανθρώπινο και υλικό περιβάλλον. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ διαρθρώνει την κοινωνική δημοκρατία σε τρία επίπεδα, πρώτα στην κοινότητα, μετά προκρίνουμε την έννοια της Δημοκρατικής Πολιτείας (δηλαδή στο πλαίσιο έκτασης και πληθυσμού του κάθε ιστορικού νομού της χώρας) και σε τρίτο βαθμό την Ελληνική Συμπολιτεία (δηλαδή τη συνολική έκφραση των νομών-πόλεων της χώρας, που ως κεντρική διοίκηση θα επιλαμβάνεται αποκλειστικά των θεμάτων άμυνας, εξωτερικής πολιτικής, δημόσιας υγείας και δημόσιας ασφάλειας).

Απαραίτητο μέσο για την προώθηση των ζητημάτων της κοινότητας, της Δημοκρατικής Πολιτείας και της Συμπολιτείας είναι οι θεσμοποιημένες λαϊκές συνελεύσεις-τοπικά Δημοβούλια. Οι θεσμοποιημένες λαϊκές συνελεύσεις, πέραν από τη λειτουργία τους ως ένας χώρος στον οποίο οι πολίτες διαβουλεύονται και συναποφασίζουν, μπορεί να λειτουργήσουν και πιεστικά προς την κρατική εξουσία ως Κάτω Βουλή των Ελλήνων Πολιτών, καθώς διεκδικούμε τη θεσμοθέτησή τους σε ένα νέο Σύνταγμα των Ελλήνων Πολιτών, που θα περιλαμβάνει πλέον αυτούς τους θεσμοποιημένους φορείς της κοινωνίας, που θα αναγνωρίζονται επίσημα (περισσότερες λεπτομέριες στο www.3ddemocracy.eu)

6. Οι προγραμματικοί μας στόχοι

10. «Να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο λειτουργίας... θα καταστήσει τη δημόσια διοίκηση και αυτοδιοίκηση πραγματικό μοχλό για τη δημοκρατική ανασυγκρότηση της χώρας”.

Να προστεθεί στο τέλος της παραγράφου: στο πλαίσιο της λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης, καλούμαστε να θεσμοποιήσουμε τις λαϊκές συνελεύσεις - τοπικά Δημοβούλια, γιατί αναγνωρίζουμε την ιδιαιτερότητα κάθε περιοχής και την ανάγκη μη ένταξής της στο στενό πλαίσιο μιας κεντρικής πολιτικής, που συνήθως παραγνωρίζει τις ανάγκες της. Παράλληλα, διεκδικούμε την ενίσχυση του ρόλου των Επιτροπών Δημοτικής Διαβούλευσης, με τον συνήγορο του δημότη, που πρέπει να εκλέγεται από τους δημότες και όχι από τους αιρετούς άρχοντες και να έχει εξέχοντα ρόλο. Τέλος, πρέπει να ενισχυθεί και ο ανεξάρτητος ρόλος των τοπικών συμβουλίων νέων των δήμων, που τώρα κατακλύζονται από νεολαίους μόνο των μέχρι σήμερα κομμάτων εξουσίας.

12. Να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό ζήτημα... ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες σήμερα γειτονιές των μεγάλων πόλεων.

Προσθήκη στο τέλος της παραγράφου: Προτείνεται μέσω των στατιστικών υπηρεσιών να εξετασθεί κάθε νομός της χώρας με κριτήριο τη δυνατότητα αφομοίωσης των ανθρώπων αυτών που μαστίζονται στη δίνη του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, που τους θέλει ξεριζωμένους από τις πατρίδες τους να παρακαλούν για τα βασικά και αναγκαία αγαθά. Έτσι, προτείνεται να ορισθεί μια μέγιστη ποσόστωση μεταναστών σε σχέση με τον τοπικό πληθυσμό (προτείνεται 7% γενικά ή κατά περίπτωση για κάθε νομό της χώρας, που τυχόν έχει ιδιαιτερότητες) αλλά και στο σύνολο της επικράτειας προκειμένου να βρεθεί το ιδανικό ποσοστό μεταναστών που μπορεί να αφομοιώσει η ελληνική κοινωνία, με κριτήρια τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, την τοπική ανάπτυξη και την ανάγκη για τους μετανάστες μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.

14. «Να ανασυγκροτήσουμε σε νέα βάση... το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας»

Προσθήκη στο τέλος της παραγράφου: το άρθρο 44 του Συντάγματος που να αφορά σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δημοψηφίσματα και διαγγέλματα, προτείνεται να είναι περισσότερο ελαστικό σε ό,τι αφορά τα δημοψηφίσματα προκειμένου να οδηγηθούμε στην κοινωνική δημοκρατία που όλοι επιζητούμε. Απαιτούμε στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να δίνεται η δυνατότητα στο 10% του πληθυσμού να μπορεί να προκαλεί δημοψήφισμα, το οποίο να είναι απόλυτα αποδεκτό από την κεντρική εξουσία. Απαραίτητη είναι η θέσπιση του ηλεκτρονικού δημοψηφίσματος, καθώς το Διαδίκτυο έχει πρόσβαση σε κάθε ελληνικό σπίτι και αποτελεί μαζί με την κινητή τηλεφωνία το ευκολότερο μέσο διενέργειας ψηφοφορίας.

Παράλληλα, σε ό,τι αφορά μείζονες διεθνείς συνθήκες, προτείνεται να απαιτείται η προηγούμενη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωσή τους, ενώ δεν νοείται η λευκή επιταγή που μέχρι σήμερα δίνεται από τον λαό με τις διαδικασίες κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης.

Τέλος, αντίδοτο στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προτείνεται να είναι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες Ελλήνων πολιτών και η παραμονή στα αξιώματα με βάση τις τρεις θεμελιώδεις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, δηλαδή την κυκλικότητα, την κλήρωση από προκρίτους για κάθε θέση εξουσίας και την ανακλητότητα των κατεχόντων θέσεις εξουσίας με συλλογή υπογραφών.
Θεωρούμε ότι οι πιο πάνω προσθήκες μπορούν να συγκροτήσουν ένα ελληνικό όραμα για κοινωνική δημοκρατία που καλείται να πραγματοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε για την πραγματοποίησή του.

 

* Ο Γιώργος Κόκκας είναι συντονιστής της Επιτροπής Τοπικής Δημοκρατίας Αγίας Παρασκευής

 

Σημειώσεις: για τη συγκρότηση, το σήμερα και το αύριο της Αριστεράς

Γουλιέλμος: «Δεν αμφισβήτησα την αλήθεια των σημείων Άντσο, είναι το μόνο πράγμα που έχει ο άνθρωπος για να προσανατολίζεται στον κόσμο. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι η σχέση μεταξύ των σημείων».

Ουμπέρτο Έκο (Το όνομα του ρόδου)

 

Του Τάσου Πολιτίδη

Η πολιτική οντότητα του πολύμορφου πολιτικού μας χώρου καθορίζεται εξ αρχής από τα στοιχεία που τη συνθέτουν. Στην προσπάθεια ενοποίησης, τα στοιχεία αυτά θα τεθούν επί τάπητος για την οργάνωση, τον πολιτικό λόγο και τον προσανατολισμό του καινούργιου φορέα.

Αυτά τα στοιχεία, σημεία μιας ιστορικής διαδρομής, έχουν πάρει τις συντεταγμένες τους μέσα σε πολύχρονους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες καταγράφοντας ιστορικά νίκες και ήττες, κατακτήσεις και υποχωρήσεις. Η προσπάθεια να κατανοηθεί η "σχέση μεταξύ των σημείων" θα καθορίσει και την αυριανή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μας.

Η πολιτική πρόταση που διατύπωσε με ειλικρίνεια και τόλμη ο ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν τις δύο εκλογικές μάχες, για την πολιτική ενοποίηση της Αριστεράς ως προϋπόθεση διεξόδου από την κρίση, έβαλε καινούργια δεδομένα στον πολιτικό χάρτη.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της Αριστεράς ξεπεράστηκαν τα όρια που έθετε η ηγεμονία των αριθμών. Ίσως η αναφορά στον Γκράμσι και τον τρόπο που αντιλήφθηκε την ηγεμονία μας δώσει μία πρώτη απάντηση. Η ηγεμονία ως κοινωνική και πολιτική ηγεσία και η ηγεμονία ως πολιτικό σχέδιο, πραγματώθηκαν έως ένα σημείο μέσα από την ενότητα των αντιθέτων στον χώρο του κινήματος της Αριστεράς και την πρόταση για αριστερή διακυβέρνηση.

Η πραγμάτωση της ηγεμονίας σε θεσμούς και μορφές οργάνωσης και η κοινωνική και πολιτική ηγεμονία θα θέσει στο μέλλον, μετά από πολύ δρόμο και πολυσήμαντους σκληρούς αγώνες το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Μετά από μία προσεκτική ανάγνωση του κειμένου "Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ", όπως επίσης και των παρεμβάσεων και των διαφορετικών εισηγήσεων θα καταλάβουμε ότι όσο εύκολα συνθέτει αυτός ο χώρος την κριτική του απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, τον νεοφιλελευθερισμό, τη δομική κρίση του καπιταλισμού, τις γεωπολιτικές εξελίξεις, το νέο εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται και τη βαρβαρότητα που κορυφώνεται, άλλο τόσο δύσκολα διατυπώνει τις τακτικές και στρατηγικές κινήσεις του, την πολιτική του πρόταση δηλαδή για διέξοδο από την κρίση.

Η πολιτική πρόταση για αριστερή διακυβέρνηση, έδωσε την ελπίδα στον ελληνικό λαό και σε εμάς το βαρύ καθήκον της πραγμάτωσής της.

Ένα μεγάλο πεδίο ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων ανοίγεται μπροστά μας. Η πολιτική κριτική, ακόμη και όταν υπήρχε η θετική αντιπροσφορά προτάσεων για μεμονωμένα ζητήματα, μετατρέπεται πλέον σε συνολική πρόταση διακυβέρνησης. Και αυτή η πρόταση πρέπει να διατυπώνει το ζήτημα της λειτουργίας ενός κράτους.



Η βάση της εξέλιξης της ιστορίας

Οι επισημάνσεις για την έλλειψη αναφορών σε ιστορικά πολιτικά κόμματα της Αριστεράς ή σε πολιτικούς σχηματισμούς, που διατύπωσαν μικρές και μεγάλες αλήθειες, ή κατ' άλλους ήταν ανάδραση στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος, καλώς υπογραμμίζονται. Όμως δεν απαντούν ιστορικά στις μεγάλες θεωρητικές και ιδεολογικές συγκρούσεις, τις τομές των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν βλέπουμε να εμπεριέχουν μια κριτική θεώρηση της ιστορίας.

Δεν παρατηρούμε να ενσωματώνουν τις ιδεολογικές αναφορές που στιγματίστηκαν "αιρετικές" και δικαιώθηκαν ή είχαν περιβληθεί από τη "θεία χάρη" του αλάθητου και αποβλήθηκαν από την ιστορία.

Εάν η πάλη των τάξεων βρίσκεται στη βάση της εξέλιξης της ιστορίας και της πολιτικής και η ιστορία εκφράζεται μέσα από αυτή τη διαλεκτική διαδικασία ο συλλογισμός του Μαρξ επίκαιρος όσο ποτέ παρεμβαίνει σε αυτή και σε όλες τις συζητήσεις για την ιστορία.

Η διαδικασία του διαλόγου ανοίχθηκε επάνω στη βάση του αριστερού ριζοσπαστικού χαρακτήρα του νέου κόμματος. Οι τακτικές συμμαχίες σε όποια κατεύθυνση για την ανατροπή των μνημονίων, δεν πρέπει να αλλοιώσουν αυτόν τον χαρακτήρα της αριστερής προοπτικής του.

Οι πολιτικές συνιστώσες, πιστεύω πως διέγραψαν την ιστορική τροχιά τους. Συνέβαλαν η κάθε μία με τον δικό της πολιτικό λόγο στις διεργασίες του αριστερού κινήματος που κατέληξαν στις πρώτες μορφές της πολιτικής του ενότητας. Ολοκληρώνοντας τη διαδρομή τους, πρέπει να αντιληφθούν το νέο που γεννιέται και να βοηθήσουν όχι μόνο στη "γέννα", αλλά στην "ανατροφή" και την παιδεία του.

Η εγγενής αδυναμία που υπάρχει στον χώρο μας δεν είναι ο πολιτικός πλουραλισμός που θέλουν κάποιοι καλοθελητές να τον ταυτίσουν με τον κατακερματισμό. Είναι ότι χάθηκε ο βηματισμός με την πολιτική σκέψη και τις ιδεολογικές αναζητήσεις, στον βωμό εσωκομματικών διαδικασιών και τακτικών συγκλίσεων ή αποκλίσεων.

Η ιδεολογική παιδεία, όχι σαν λέξη, αλλά σαν αξία, με την έννοια της διδασκαλίας, της εξάσκησης, της μάθησης και της εφαρμογής των γνώσεων θα μπορέσει ίσως να δώσει στο νέο συλλογικό υποκείμενο τη δυνατότητα να τροφοδοτήσει την ελληνική κοινωνία με νέες αξίες που θα γίνουν ανάχωμα στη βαρβαρότητα.



Ταξιδεύοντας με το όχημα

Αντιμετωπίζοντας την αντίληψη που θέλει ένα "όχημα" για να "ταξιδέψει" και να "μεταβεί" στον σοσιαλισμό, δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στη δομή της. Το όχημα κατά κανόνα ανήκει σε "ιδιοκτήτη". Αυτός εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα της "επιχείρησης", εισπράττει "εισιτήριο" και, τέλος, θεωρεί τις ενδιάμεσες στάσεις, όπως και τον τελευταίο σταθμό "αποικία" του.

Ο πάλαι ποτέ κραταιός "δημοκρατικός" συγκεντρωτισμός, ως σημείο ελέγχου και χειραγώγησης και σαν μέσο αναπαραγωγής του κυρίαρχου ηγετικού λόγου στα κόμματα της Αριστεράς, εξασφάλιζε διαχρονικά όχι μόνο την καταστολή του διαφορετικού πολιτικού λόγου αλλά και την εξόντωσή του. Μοντέλο δελεαστικό για το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και όχι μόνο αυτών της Αριστεράς, ενσωματώθηκε στις οργανωτικές λειτουργίες των αστικών κομμάτων ως δύναμη καταστολής.

Η απάντηση είναι η δημοκρατία.

Ο καινούργιος φορέας πρέπει να είναι ανοικτός στην κοινωνική κίνηση, να λειτουργεί με συνθέσεις και αποφάσεις της πλειοψηφίας και να προστατεύει τις μειοψηφίες.

Η οικοδόμηση ενός φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που φιλοδοξεί να διακλαδιστεί στον κοινωνικό ιστό πρέπει να χτιστεί από την κοινωνία και να έχει τα θεμέλια του μέσα σε αυτήν. Όχι στην "πλάτη" της. Ο ρόλος της κοινωνίας είναι απόλυτος σε αυτή τη σχέση. Είναι αυτή που θα προκρίνει, θα ανατρέψει και θα αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Η οργανωτική δομή του νέου κόμματος θα περάσει όχι μόνο από εσωκομματικές "εξετάσεις", αλλά από έναν αυστηρό κοινωνικό έλεγχο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τη δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας και για τα πρωταρχικά κύτταρα αυτής της οργάνωσης, όταν δεν προκρίνουμε πρώτοι εμείς τη μέγιστη δυνατή δημοκρατική συγκρότηση.

Το σύνθημα "Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ" πρέπει να διαπεράσει όλο τον κοινωνικό ιστό, σαν πρόταση μιας άλλης οργάνωσης επικεντρωμένης στην άμεση δημοκρατία, την αυτοδιαχείριση, τις μορφές εκπροσώπησης και την ανακλητότητα των αντιπροσώπων. Ότι επιλέξουμε σήμερα, αυτό θα δούμε και στον κοινωνικό καθρέπτη.

Η δημοκρατία είναι απαράβατος όρος για οποιονδήποτε κομματικό ή κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ο ρόλος της κοινωνίας και η στήριξη όποιων ριζοσπαστικών μεταβολών στην κατεύθυνση της αριστερής διακυβέρνησης δεν θα έχει να κάνει με τη συνενοχή, αλλά με τη συμμετοχή της. Κάθε εγχείρημα ή σκέψη, κάθε βήμα σε προοδευτικές ή θεσμικές αλλαγές πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στην κοινωνία να γνωρίζει τι χρεώνεται και τι πιστώνεται από μία άλλη πολιτική που υφαίνει τους όρους ενός καλύτερου κόσμου.

* Ο Τάσος Πολιτίδης είναι μέλος της Οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Εορδαίας.

Εναλλακτική διακήρυξη

Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει στη Συνδιάσκεψή του σε μια περίοδο κατά την οποία οι εργαζόμενοι τον ωθούν ταχύτατα στην εξουσία. Το σημαντικότερο καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι να αποφασίσει τις βασικές θέσεις του κυβερνητικού του προγράμματος.

Όμως η Γραμματεία, αντί για ένα σαφές πρόγραμμα, κατέθεσε ένα γενικόλογο σχέδιο διακήρυξης που στηρίζεται στην πολιτική αυταπάτη ότι είναι δυνατό να εφαρμοστεί μια «αντιμνημονιακή» πολιτική στο έδαφος του σημερινού καθεστώτος ελέγχου της οικονομίας από το κεφάλαιο.

Το αδιέξοδο της χώρας μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά μόνο αν αφαιρεθεί ο έλεγχος της οικονομίας και της πολιτικής εξουσίας από τα χέρια των συνασπισμένων αρπακτικών του κεφαλαίου, με σκοπό να αναδιοργανωθεί η κοινωνία πάνω σε μια νέα, σοσιαλιστική βάση. Συνειδητοποιώντας αυτή την αναγκαιότητα, δεκάδες μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήσαμε την «Πρωτοβουλία για έναν Επαναστατικό ΣΥΡΙΖΑ» και προτείνουμε μια εναλλακτική διακήρυξη για τη Συνδιάσκεψη που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα μας (http://www.marxismos.com/greece-menu/greece-politics-menu/greece-politics-syriza-menu/1655-h-enallaktiki-diakhryksh-ths-prwtoboulias-gia-enan-epanastatiko-syriza.html).

Ορισμένες από τις βασικές θέσεις που εμπεριέχονται σε αυτήν είναι οι ακόλουθες:

1) Διαγραφή του χρέους - άμεση κατάργηση των Μνημονίων και των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά.

2) Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο.

3) Θεσμοθέτηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις.

4) Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και δημιουργία μιας ενιαίας κρατικής τράπεζας - κέντρο σχεδιασμού της οικονομίας.

5) Κοινωνικοποίηση και ένταξη σε ενιαίους φορείς κατά κλάδο όλων των επιχειρήσεων στις οποίες το κράτος έχει έστω και μία μετοχή, των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, των μεταφορών, των συγκοινωνιών, της ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών και των κατασκευών. Άμεσο χρονοδιάγραμμα για την κοινωνικοποίηση του συνόλου των μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας, υπό εργατικό έλεγχο και διαχείριση.

6) Εφαρμογή ενός σχεδίου άμεσης εξασφάλισης μιας θέσης εργασίας για κάθε άνεργο, μέσα από τη μείωση των ωρών εργασίας όσο απαιτείται για να μοιραστούν οι υπάρχουσες θέσεις σε όλα τα διαθέσιμα εργατικά χέρια.

6) Εκλογή και ανακλητότητα όλων των κρατικών αξιωματούχων, αμοιβή τους με τον μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη, κατάργηση των ειδικών κατασταλτικών δυνάμεων των αγώνων, υπαγωγή των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού στον δημοκρατικό έλεγχο και διοίκηση των μαζικών οργανώσεων των εργαζόμενων και της νεολαίας. Ψήφιση ενός Συντάγματος που θα κατοχυρώνει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τις επαναστατικές αλλαγές στην εξουσία.

7) Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, σύγκρουση με την καπιταλιστική Ε.Ε. και ανοικτή ταξική έκκληση στους Ευρωπαίους εργαζόμενους για κοινό αγώνα ενάντια στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό με σκοπό τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.

Σύγχρονες προκλήσεις για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς

Του Βασίλη Θεοδώρου*

Παρακολουθούμε από καιρό μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση που αφορά τους κινδύνους και τις προοπτικές της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Στο επίκεντρο του διαλόγου βρίσκονται σημαντικά ζητήματα όπως η δημοκρατική λειτουργία, η αποτελεσματικότητα, ο πλουραλισμός και η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία. Παράλληλα αποτυπώνεται το πιεστικό και επείγον αίτημα της κοινωνίας να εισάγουμε νέες πολιτικές συμπεριφορές και πρότυπα βασισμένα στο ηθικό και αισθητικό προβάδισμα της Αριστεράς έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. Πίσω από το τελευταίο ελλοχεύει η αγωνία της κοινωνίας για την ικανότητά μας να κυβερνήσουμε και ενδεχομένως η αγωνία για το ύφος και ήθος μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένες φορές η συζήτηση αυτή χάνεται μέσα στα θολά νερά μιας στείρας αντιπαράθεσης. Ο λόγος είναι η γνωστή γρίνια όσων αναζητούν, ως συνεπείς συλλέκτες, τα χαρακτηριστικά της σπανιότητας του να είναι κανείς (ή να αισθάνεται) Αριστερός. Τα κριτήρια είναι χαρακτηριολογικά... τα χαρακτηριστικά του αριστερού - όχι αυτά που ενώνουν την Αριστερά, αλλά αυτά που τη χωρίζουν... η πολιτική καταγωγή του αριστερού - όχι αυτή που αποτελεί κοινή αφετηρία όλων, αλλά αυτή που εξασφαλίζει την υπεροχή ενός, έναντι του άλλου... η διαίσθηση του αριστερού - όχι αυτή που διαβάζει τα μηνύματα μιας εποχής που λαός και πολιτική σπρώχνονται στη γωνία, αλλά αυτή που ανησυχεί για μαζικές εφόδους «εχθρικών δυνάμεων» και άλωση της φυσιογνωμίας μας.

Υπάρχει τελικά ένα κομμάτι του κόμματός μας που δεν έχει συναίσθηση της σημερινής πραγματικότητας; Όποιος προτάσσει την ιδεολογική καθαρότητα, έναντι της συσπείρωσης και της μαζικότητας, όποιος θεωρεί ότι η πολιτική καταγωγή υπερέχει ως κριτήριο του πολιτικού λόγου, όποιος αυτοαναγορεύεται θεματοφύλακας της «αριστεροσύνης», έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το ότι δεν αυξάνονται τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όπως θα αναμενόταν, σε αυτές τις πρωτόγνωρα αρνητικές συνθήκες για τους εργαζόμενους! Όποιος λοιπόν συνεχίζει να αναρωτιέται, σε μια σχεδόν ψυχαναγκαστική τελετουργία, για την αλλοίωση της φυσιογνωμίας μας, απλά έχει καταλάβει ελάχιστα για το διακύβευμα της ιστορικής στιγμής που διανύουμε. Έχει καταλάβει (ή έτσι καμώνεται) ακόμα λιγότερα για το πολιτικό και κοινωνικό στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά η παραπάνω συμπεριφορά έχει και τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της - είναι μια συμπεριφορά κατανοητή και εν μέρει δικαιολογημένη. Φόβος για το μέλλον, άγχος, θλίψη, πένθος. Σε μια περίοδο που όλα γύρω μας καταρρέουν, είναι φυσικό πολλοί άνθρωποι να διακατέχονται από εσωστρέφεια και να πολιτικοποιούν τις φοβίες τους. Προσπαθούν έτσι να διατηρήσουν κάποια σταθερά σημεία στη ζωή τους, μια συνέχεια με το παρελθόν τους. Όμως η πολιτική είναι μια σύνθετα δυναμική διαδικασία, που οφείλει να απαντά, όχι μόνο στις εσωτερικές (ψυχολογικές και γνωστικές), αλλά κυρίως στις εξωτερικές συνθήκες και τις επιδράσεις αυτών. Στην αντίθετη περίπτωση η πολιτική απονευρώνεται, ξεκόβεται από την πραγματικότητα και το νόημά της και περιορίζεται σε μιαν ακόμα ψυχοθεραπευτική επιλογή ή εργασιοθεραπεία. Η θεραπευτική διάσταση της πολιτικής εμπεριέχεται με μοναδικό τρόπο στην εθελοντική προσφορά προς το συνάνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο. Για την επίτευξη δε αυτής υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος: η συστράτευση και συσσωμάτωση σε κοινό αγώνα και η άδολη υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος.

Παράλληλα εμφανίζεται το φαινόμενο να μονοπωλείται η σκέψη και η πρακτική ορισμένων συντρόφων, από το σκιάχτρο μιας αόριστης, πιθανολογούμενης μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ! Κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να δει ως παράδειγμα την ηθική, πολιτική και αισθητική παρακμιακή παρακαταθήκη του συγκεκριμένου κόμματος. Η πορεία όμως των κομμάτων ούτε νομοτελειακή είναι ούτε αποκλειστικά προϊόν εγκεφαλικού σχεδιασμού. Η συνεχής μονότονη επιστροφή στη συγκεκριμένη συζήτηση είναι μια προσέγγιση που απηχεί επί μέρους δυσαρέσκειες - είναι κατώτερη των περιστάσεων!

Τα πραγματικά προβλήματα των ημερών μας αφορούν: 1) τη στάση αναμονής που τηρεί απέναντι μας ο λαός περιμένοντας τα νέα δείγματα γραφής του νέου ενοποιημένου κόμματος, 2) την προετοιμασία μιας στερεής, συνεκτικής και ρεαλιστικής πρότασης διακυβέρνησης τόσο για τις πρώτες 100 ημέρες όσο και για τη συνέχεια, 3) τον σχεδιασμό της αντιμετώπισης κρίσεων, που μπορεί να συνδέονται είτε με τη λογική της αριστερής παρένθεσης, είτε της ελεγχόμενης σύγκρουσης με δυνάμεις της Χ.Α. ή ακόμα περισσότερο με την πιθανότητα μιας αριστερής διακυβέρνησης επί καμένης ελληνικής γης, μεταφορικά και κυριολεκτικά, 4) την προώθηση πρωτοβουλιών για δημιουργία ενός μετώπου των αριστερών δυνάμεων αρχικά στον ευρωπαϊκό Νότο και στη συνέχεια πανευρωπαϊκά, ικανού να αντιπαρατεθεί με τον νεοφιλελευθερισμό, τον παγγερμανισμό και την αποδόμηση της ευρωπαϊκής ιδέας.

Είναι προφανώς σωστή και ενδεδειγμένη η τακτική μας να θεωρούμε τη λαϊκή κυριαρχία τον ουσιαστικό παράγοντα που θα μας οδηγήσει στην εξουσία και όχι απλά στη διακυβέρνηση. Ωστόσο οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν το μήνυμα μας είναι ξεκάθαρο και με ποια μέσα το υποστηρίζουμε! Αν η απήχηση μας δεν είναι αυτή που χρειαζόμαστε τότε κάποιο λάθος κάνουμε και πρέπει να το διορθώσουμε. Η απόδοση των δικών μας αδυναμιών στα χαρακτηριστικά της κοινωνίας αποτελεί σφάλμα και αποπροσανατολισμό.

Χρειαζόμαστε άμεσα ένα λειτουργικό, ενιαίο και διαρθρωμένο πολιτικό φορέα που να μπορεί να απαντήσει υπεύθυνα σε εύθραυστες και πιθανά ραγδαίες εξελίξεις. Ο χαρακτήρας του νέου κόμματος μαζί με τη διαμορφούμενη πολιτική μας πρόταση και τον προϋπάρχον ιδεολογικό μας προσανατολισμό πρέπει να προάγει και να έλκει τη λαϊκή συμμετοχή. Η διακηρυγμένη θέση: «ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση - ο λαός στην εξουσία» δεν θα πρέπει να οδηγεί σε αρνητικούς συνειρμούς αλλά στην παραδοχή ότι ήρθε η ώρα να δούμε τι μας ενώνει και να ενώσουμε τον ελληνικό λαό. Όλοι μαζί σε ένα ενιαίο κόμμα και έναν ενοποιημένο κοινωνικό χώρο, χωρίς θεματοφύλακες και αθεράπευτες φοβίες. Είναι ώρα για τη νέα Λαϊκή Κοινωνική Ενότητα - για το νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο της Αριστεράς!

 

*Ο Βασίλης Ν. Θεοδώρου είναι μέλος της Γραμματείας της Τ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Πεντέλης και μέλος του Τμήματος Υγείας ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Να αφήσουμε τη βροχή των ιστορικών προκλήσεων να μας μουσκέψει!

Του Φίλιππου Βαμβουκάκη*

Να τολμήσουμε να δεχτούμε την κοινωνική πλημμυρίδα και να αλλάξουμε! Μπροστά στη μετεξέλιξή του σε ενιαίο φορέα πολιτικής σκέψης και δράσης, που συμβαίνει εν μέσω τεκτονικών κοινωνικών μετατοπίσεων και διεθνών προκλήσεων, οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να πορευτεί με όπλο τη διαλεκτική σκέψη, χαράζοντας στρατηγικά και τακτικά τον δρόμο επιβίωσης, ανάπτυξης και απελευθέρωσης της κοινωνίας, αλλά με συμμέτοχο και ενεργό συνδιαμορφωτή την ίδια την κοινωνία! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού έδειξε στις εκλογές εμπιστοσύνη στην Αριστερά, δεν θα πρέπει να την πανικοβάλει, αλλά να την κάνει πιο αποφασιστική και πιο ώριμη. Εάν η Αριστερά δεν αποδείξει ότι έχει τα κουράγια και δεν τολμήσει στα του οίκου της, τότε πώς θα έχει την απαίτηση αυτός ο καθημαγμένος και επί χρόνια συνειδησιακά και ιδεολογικά χειραγωγημένος λαός να σηκώσει κεφάλι; Εάν η Αριστερά στον χώρο της δεν σπάσει αυγά, τότε πώς θα πείσει ότι μπορεί να το κάνει για τον λαό και τη χώρα;

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θέλει να σηματοδοτήσει την αλλαγή, τον πραγματικό δημοκρατικό μετασχηματισμό κράτους και κοινωνίας, είναι υποχρεωμένος να εντάξει την ίδια την κοινωνία μέσα σε αυτό που σχεδιάζει, οφείλει να αφήσει την κοινωνία να συνδιαμορφώσει το νέο κόμμα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ οφείλει να επιδείξει θάρρος και διάθεση να ακούσει, πέρα από τα θέσφατα και την ασφάλεια των μέχρι τώρα θεωρητικών και πρακτικών πεπατημένων και κυρίως με διάθεση να αλλάξει ο ίδιος. Η αλλαγή αυτή θα αποτελέσει την κοινωνικοποίηση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, θα ανοίξει τον δρόμο της δημιουργίας ενός πραγματικά μεγάλου αριστερού λαϊκού δημοκρατικού κόμματος, που έχει στόχο να κυβερνήσει. Χωρίς όμως τη δική της χειραφέτηση και επαναπροσδιορισμό, δεν μπορεί να επιτύχει η Αριστερά την κινητοποίηση και συνειδητοποίηση της κοινωνίας, για τη σκληρή μάχη που πρόκειται να δοθεί, ούτε, πολύ περισσότερο, όσον αφορά στον υπέρτατο στρατηγικό στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Ο μόνος δρόμος να επιτευχθεί αυτό είναι οι άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς προαπαιτούμενα και όρους. Όλοι θα πρέπει να είναι ισότιμοι, σε ένα κόμμα που πρεσβεύει την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Οι όποιες ιδιαιτερότητες θα πρέπει να πηγάζουν από τη θέληση των ίδιων των μελών και της κοινωνίας και όχι από τη συνιστωσιακή κουλτούρα της περιχαράκωσης, που ενίοτε βαφτίζεται προστασία της φυσιογνωμίας - προστασία, αλήθεια, από τι και από ποιον; Προστασία από την κοινωνία, που πρέπει να είναι στο προσκήνιο ενεργός και μαχητική; Στην πράξη δοκιμάζονται οι θέσεις και κυρίως αυτές των ριζοσπαστών και επαναστατών, αλλιώς μένουν θεωρητικά κατασκευάσματα προθέσεων για εσωτερική κατανάλωση. Η γραφειοκρατία της Αριστεράς, όπως και κάθε άλλη, αποσκοπεί νομοτελειακά μόνο στην αυτοαναπαραγωγή της.

Ένα σύγχρονο αριστερό λαϊκό δημοκρατικό κόμμα δεν χρειάζεται μηχανισμούς εγγύησης καθαρότητας και αριστεροφροσύνης, ούτε γυαλισμένους δημοσιοσχεσίτες, προνομιακούς συνομιλητές του συστήματος και με απόσταση ασφαλείας από τη βάση. Δεν χρειάζεται προκαθορισμένες, εγγυημένες πρωτοπορίες. Εγγυητής της μετεξέλιξης και της νίκης είναι οι πρωτοβάθμιες λαϊκές συνελεύσεις μελών και φίλων, οι αποφάσεις των συνεδρίων -εφόσον αυτά διαμορφώνονται κάτω από συνθήκες πλήρους δημοκρατικής πρακτικής- και η επαφή με την κοινωνία και τα κινήματά της. Τα ιδεολογικά ρεύματα μπορούν και πρέπει να συνυπάρξουν, κάτω από όρους ενότητας, δημιουργικής διαπάλης, θεωρητικού εμπλουτισμού, επιστημονικής θεωρητικής και πρακτικής τεκμηρίωσης και σεβασμού της γνώμης της πλειοψηφίας. Δεν σημαίνει όμως ότι κάθε θεωρητικό ρεύμα θα πρέπει να συγκροτεί και μια οργανωμένη πολιτική συνιστώσα, με εγγυημένη εκπροσώπηση και με τον συνακόλουθο μηχανισμό της. Είναι καιρός η Αριστερά να ξεπεράσει τη δική της νομενκλατούρα και αυτάρεσκη αριστοκρατία και να εγκύψει πραγματικά, με σύγχρονους όρους, στο αντικείμενο των αναλύσεών της, που αποτελεί ταυτόχρονα και το ιστορικό υποκείμενο του μετασχηματισμού που ευαγγελίζεται, δηλαδή τον εργαζόμενο άνθρωπο και την παλλόμενη, σκληρά δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Η Αριστερά οφείλει να θέσει τα θεμέλια του κοινωνικού μετασχηματισμού στη βάση αντιμετώπισης της πρωτόγνωρης παγκόσμιας και ελληνικής κρίσης, με αλληλέγγυες λαϊκές μορφές οργάνωσης, άμβλυνσης της δυστυχίας, με κοινωνικοποίηση των μορφών αντιμετώπισής της, μέσα από το συλλογικό πράττειν, την επανασύνδεση με μνήμες επιτυχημένης συλλογικής δημιουργικότητας και πάλης και εμπλουτισμένης με νέες μορφές οργάνωσης και δράσεων.

Τη στιγμή που συμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές, η περιχαράκωση και η εσωστρέφεια αποτελεί από μόνη της αντεπαναστατική συντηρητική επιλογή. Τώρα είναι η ώρα για την Αριστερά να διαμορφώσει τον κομματικό της χώρο, κάτω από την καταλυτική επίδραση της άμεσης συμμετοχής της κοινωνίας. Αυτό θα την καταστήσει έτοιμη να κυβερνήσει με όρους διαφάνειας, άμεσης δημοκρατίας, συμμετοχής στη διαμόρφωση και στη λήψη των αποφάσεων.

ΣΥΡΙΖΑ των μελών σημαίνει κοινωνικοποιημένος ΣΥΡΙΖΑ, ανοιχτός στην κοινωνική κριτική, την αμφισβήτηση, την πάλη των ιδεών, αλλά και συνοδοιπόρος στις μάχες της καθημερινότητας και στα κινήματα, στη βάση σαφούς στοχοθέτησης και αρχών, που θα έχουν διαλεκτική σχέση με τον στρατηγικό οραματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών οφείλει να γνωρίζει συνειδητά, να εκλαϊκεύει και να εξηγεί με σαφήνεια και ειλικρίνεια στην κοινωνία, ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος και ποιες οι επιλεγμένες τακτικές ως προς τον στόχο αυτή τη στιγμή. Θα πρέπει να κάνει σαφές ποιο είναι το διακύβευμα για την κοινωνία και για τη χώρα, ποιες συμμαχίες χρειάζονται, ποιες υποχωρήσεις και θυσίες θα χρειαστεί να γίνουν και ποιος ο τακτικός σχεδιασμός σε σχέση με αυτά.

Οι επιλεγμένες τακτικές, οι σχεδιασμένες κατευθύνσεις της καθημερινής πολιτικής, η ενδεχόμενη αναγκαιότητα θυσιών, θα κερδίσουν τη συναίνεση της κοινωνίας μόνο εάν αυτή συμμετέχει ενεργά και συνδιαμορφώνει αυτές τις πολιτικές, μόνο εάν οικοδομηθεί μια ισότιμη αμφίδρομη σχέση ειλικρίνειας μεταξύ κοινωνίας και Αριστεράς. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί με δημοκρατικό τρόπο η σωτηρία και ο μετασχηματισμός της χώρας. Η Αριστερά τού σήμερα δεν πρέπει να κρυφτεί αυτάρεσκα πίσω από την ασφάλεια των συνιστωσών της, τώρα που οφείλει να βγει ανοιχτά στην κοινωνία. Αριστερά πάνω από όλα οφείλει να σημαίνει σύνθεση, ανοιχτά μυαλά, ανοιχτή σκέψη, ευρύς ορίζοντας ανάλυσης, σεβασμός της αντίθετης άποψης, κουλτούρα συζήτησης, θάρρος στην αμφισβήτηση, στην αυτοκριτική, τόλμη για τομές, απαρέγκλιτες δημοκρατικές διαδικασίες στην πράξη και σε όλα τα επίπεδα, καθημερινή αριστερή δράση και αλληλεγγύη. Αυτά θα εκτιμήσει η κοινωνία, με αυτά θα μπορέσει να συμπορευτεί και να μπολιαστεί συνειδητά στη στρατηγική και ιδεολογική κατεύθυνση της Αριστεράς.

ΣΥΡΙΖΑ των μελών σημαίνει εθελουσία έξοδος από την ασφάλεια των χρυσών ιδεολογικών κλουβιών, που φυλακίζουν τη σκέψη. Σημαίνει απελευθέρωση της δημιουργικότητας, ξεβόλεμα ενδεχομένως από τις δάφνες και αποτίναξη των βαριδιών του παρελθόντος, δημοκρατικό άνοιγμα αυτοπεποίθησης στην κοινωνία, μετάγγιση της κοινωνικής δυναμικής, της συλλογικής κοινωνικής κουλτούρας στο ελιτίστικο παλατάκι των πριγκίπων της Αριστεράς, σημαίνει βάθεμα των δημοκρατικών διαδικασιών, εξουσία στις λαϊκές συνελεύσεις και ελαχιστοποίηση της απόστασης μεταξύ κοινωνίας, κομματικής βάσης και ηγεσίας. Αλλιώς θα πούμε ξανά, ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς...

 

* ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Κρουσώνα, Κοινωνικές και Πολιτικές Επιστήμες, επιστήμη Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού