Η γκρίνια για τον Μητρόπουλο

Του Μιχάλη Καστρινάκη

 

Το κύμα δυσανεξίας που κατέκλυσε τη ριζοσπαστική αριστερά για τη συνεργασία με τον Μητρόπουλο τροφοδοτείται από τις πηγές της βαθύτερης κακοδαιμονίας που πλήττει τον χώρο μας και έφερε στην επιφάνεια μερικές από τις απωθητικότερες, για την κοινωνία, πτυχές της φυσιογνωμίας του κόσμου μας.

Η αυτοαναφορικότητα, η έπαρση, η αδιαφορία για τις πραγματικές συνθήκες που υπάρχουν γύρω μας, η άρνηση κατανόησης του αναγκαίου, η καχυποψία για όσους δεν ανήκουν στο πολιτικό χωριό μας, ο πολιτισμικός σωβινισμός της πολιτιστικής αριστεράς και τελικά η πικρή πραγματικότητα πως αυτό που βαραίνει στην πραγματική ιδεολογία του χώρου μας (σε αντίθεση με την επίσημη εκδοχή της) είναι οι πολιτιστικού χαρακτήρα αναφορές και όχι η πολιτική συγκρότηση, αναδείχτηκαν με κραυγαλέο τρόπο σε αυτή την υπόθεση.

Όλα τα προφανή, που προκύπτουν από την ανάγνωση των όρων της συγκυρίας, δηλαδή η ταξική χούντα του Κεφαλαίου και συνεπώς η αναγκαιότητα για Ταξική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα, ξεχάστηκαν μπροστά στην αισθητική απέχθεια, το πολιτισμικό σοκ και τον κοινωνικό σεχταρισμό που διαπέρασε τον χώρο μας όταν η ηγεσία μας αποφάσισε να ρισκάρει επιλέγοντας να συμμαχήσει με αυτούς που στο κρισιμότερο ζήτημα λένε περίπου τα ίδια με εμάς.

Το πρόβλημα είναι πως οι μίζερες αντιδράσεις στην υποψηφιότητα Μητρόπουλου ήταν πλειοψηφικές και διαπέρασαν το σύνολο του χώρου, από την Πολιτική Γραμματεία του Κόμματος μέχρι τους ψηφοφόρους μας στα πιο μικρά χωριά. Η ένδεια των επιχειρημάτων κατά της επιλογής Μητρόπουλου σε τίποτα δεν επηρέασε τη δημοφιλία τους στη ριζοσπαστικά αριστερά.

Αυτό το παράδοξο εξηγείται αν κατανοήσουμε πως στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για πολιτικά επιχειρήματα, αλλά για πρόχειρες προσπάθειες επένδυσης με πολιτική ορολογία μιας βαθιάς ψυχικής διάθεσης.

Ηγετικά στελέχη του Συνασπισμού επικαλούνται προσχηματικά επιχειρήματα, όπως είναι η θέση πως η συνάντηση με αυτούς που φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ θα πραγματοποιηθεί στα ουράνια λιβάδια των αγώνων της βάσης και όχι στο Καθαρτήριο των συνεννοήσεων ηγετικών ομάδων. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα στελέχη ξέχασαν την αλφαβήτα της πολιτικής και δεν μπορούν να κατανοήσουν πως οι συναντήσεις (και όχι προσχωρήσεις) πολιτικών χώρων συντελούνται σε όλα τα επίπεδα και πολύ συχνά η πρωτοβουλία των ηγετικών ομάδων επιταχύνει αυτό που στη βάση συντελείται με αργούς ρυθμούς.

Ηγετικά μας στελέχη φοράνε την εισαγγελική τήβεννο του πολιτικού γεωγράφου και αποφαίνονται πως δεν υπάρχει σοσιαλιστικός χώρος. Αυτό δεν σημαίνει, όσο κι αν μοιάζει με αυτό, πως ζήλεψαν τη δόξα και την (λέμε τώρα) επιστημονική μεθοδολογία όσων κραυγάζουν πως δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες στη χώρα μας.

Όταν ηγετικά μας στελέχη καταφεύγουν σε τόσο προσχηματικό απολίτικο λόγο, απλώς εκπέμπουν τα σημειολογικά σήματα ενός ιερατείου που αισθάνεται την υποχρέωση να προσφέρει μια επικάλυψη πολιτικής ορολογίας στο σύνδρομο σκαντζόχοιρου που ηγεμονεύει στην κουλτούρα της βάσης.

 

Και τα ράσα της βάσης

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο μου εμπεδώνεται η αίσθηση πως, παρά τα τεράστια οργανωτικά και πολιτικά προβλήματα του χώρου μας, παρά την άθλια δημόσια εικόνα της καρεκλομαχίας που επικρατεί την τελευταία διετία, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση ακραία γραφειοκρατικών μηχανισμών που λυμαίνονται τον χώρο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, αυτό που την καταδικάζει στα εκλογικά ποσοστά της, αυτό που εμποδίζει την επαφή της με δυναμικά ακροατήρια που θα μπορούσαν να αποτελούν δεξαμενές ανανέωσης του στελεχιακού της δυναμικού, είναι αυτό που η κοινωνία προσλαμβάνει ως κυρίαρχη αίσθηση από την παρουσία μας: η πλειονότητα των πολιτών που ανήκουν στον χώρο μας λειτουργούν με απίστευτη αλαζονεία και έπαρση απέναντι στην κοινωνία. Γκρινιάζουν, κουνάνε το δάκτυλο, καταγγέλλουν τους συμπολίτες τους ως ηλίθιους ή συμβιβασμένους, περιφέρονται επιδεικνύοντας την υπεροχή που προκύπτει από την αίσθηση συμμετοχής σε ένα τάγμα δικαιωμένων μοναχών που νιώθουν περήφανοι ως μοναχοί και θέλουν εσαεί να παραμείνουν μοναχοί και μακριά από την πλέμπα.

Είναι ολοφάνερο πως ο Συνασπισμός πλήρωσε σε αυτές τις εκλογές το τίμημα της μακρόχρονης ανοχής του σε αυτή τη συγκρότηση της βάσης του.

Είναι ολοφάνερο επίσης πως αυτές οι χρόνιες ασθένειες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με αμφίσημες αποφάσεις, μισόλογα και υπαναχωρήσεις. Πέρα από τα αναγκαία που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ (συζητήσεις, σεμινάρια, διαλέξεις κ.λπ.) η ηγεσία του κόμματος πρέπει να διακηρύξει την περηφάνια της που είχε την τόλμη να δοκιμάσει μια πολιτική επιλογή με αναφορά στην κοινωνία και όχι στο εσωτερικό του χώρου.

Οι μεγάλες τομές, τα σημαντικά εγχειρήματα δεν κρίνονται από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσής τους. Η πολιτική της συμπόρευσης με τον αριστερό σοσιαλιστικό χώρο πρέπει να συνεχιστεί με συνέπεια. Για το καλό της κοινωνίας και την ενίσχυση των προοπτικών ανατροπής της ταξικής χούντας. Για το καλό του χώρου μας, ο οποίος θα περιέλθει σε δεινή θέση αν ο χώρος των αριστερών σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών συγκροτηθεί χωρίς να έχουμε καμία επαφή μαζί του.

 

* Ο Μιχ. Καστρινάκης είναι μέλος της ΚΠΕ

Ο ΣΥΝ και η παραγωγή πολιτικής

Του Τάσου Τρίκκα

Από τα σημερινά "ολίγα" την πρωτοκαθεδρία δεν μπορούν παρά να έχουν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Παρ' όλο που το θέμα χάνει σιγά - σιγά την επικαιρότητά του, καθώς ο χρόνος κυλάει και ο ορίζοντας σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο από τις συσσωρευμένες απειλές με την επιμήκυνση της "κηδεμονίας" της τρόικας... Αλλά το θέμα γίνεται ο κρίκος για να αδράξει κανείς την αλυσίδα των κρίσιμων προβλημάτων -και είναι τόσα πολλά!- της δικής μας αριστεράς.

Της δικής μας αριστεράς, που οφείλει να εγκύψει, χωρίς δραματοποιήσεις και κλαυθμηρισμούς, αλλά και χωρίς υπεκφυγές και προσπάθειες αυτοεπιβεβαίωσης, στη σοβαρή αποτυχία της. Δεν πείθουν οι ακροβατικοί ισχυρισμοί περί "σταθερότητας σε ποσοστά, που όμως συνιστά στασιμότητα". Και ενοχλεί -τουλάχιστον- η τόσο σύντομη λησμοσύνη που έρχεται, για μια ακόμη φορά, να καλύψει στόχους που είχαν εμφατικά διακηρυχθεί (διψήφιο ποσοστό για την Αττική) και προσδοκίες που είχαν με περισσή ευκολία καλλιεργηθεί. Προκαλεί, αλήθεια, εντύπωση η αβασάνιστη τοποθέτηση, όχι μόνο τώρα, του πήχη υπερφυώς υψηλά (τρεις ώς τέσσερις ευρωβουλευτές κ.λπ. κ.λπ.). Γιατί άραγε;

Ο ΣΥΝ είναι το κόμμα μας και χρέος μας είναι να είμαστε αυστηροί μαζί του. Αυστηροί με τον εαυτό μας, τους συντρόφους μας, τα κεντρικά του όργανα και τις αποφάσεις τους, όπως η πρόσφατη απόφαση της ΚΠΕ. Που αποπνέει αμηχανία, διάθεση "σπρωξίματος προβλημάτων κάτω από το χαλί" και μετάθεσης ευθυνών, αδυναμία παραγωγής πολιτικής.

Υπάρχουν ευτυχώς στο τελικό κείμενο ορισμένα ψήγματα αυτοκριτικής, καθώς και μερικά "κλικ" αναδίπλωσης από εξωραϊστικές και διχαστικές τοποθετήσεις στις αρχικές δηλώσεις και την εισηγητική ομιλία. Αλλά παραμένουν σ' αυτήν δείγματα μιας νοοτροπίας που θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας, όπως η κατασκευή εσωτερικών εχθρών και η επινόηση πλαστών διλημμάτων.

Η αμηχανία και η μετάθεση ή απόκρυψη ευθυνών συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με την απόρριψη, στην κάλπη, του πολλά υποσχόμενου ιδεολογήματος της "συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο". Το οποίο, χωρίς να θέλουμε να το αδικήσουμε, μας θυμίζει κατά κάποιον τρόπο την έκκληση του Λεωνίδα Κύρκου για "τη συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής κοινωνίας, του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ".

Βεβαίως, το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Τώρα περισσότερο με τη "μνημονιακή" πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πριν. Όχι όμως ως ευκαιρία "διεμβολισμού" του (ο διεμβολισμός ως έννοια είναι προϊόν της κουλτούρας του ΠΑΣΟΚ, εγχείρημα που δοκιμάστηκε σε βάρος της αριστεράς), αλλά ως άνοιγμα στον χώρο των αριστερών του ΠΑΣΟΚ, οπαδών και μελών του. Που δεν συγκροτούν, ασφαλώς, "σοσιαλιστικό χώρο" -παρόμοιος χώρος ούτε υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα ούτε υπάρχει και σήμερα.

Ένα τέτοιο άνοιγμα με στόχο την προσέγγιση των "θέσει" ή "δυνάμει", κοινωνικά και πολιτικά, οπαδών και μελών του ΠΑΣΟΚ, που διαφοροποιούνται με την αντίθεσή τους στο "Μνημόνιο", για να επιτύχει πρέπει να έχει ως κέντρο αναφοράς του την αριστερά, μια αριστερά φερέγγυα, ανορθωμένη, απαλλαγμένη από τα σημερινά αδιέξοδα και συσπειρωμένη στους φορείς της, τον ΣΥΝ, τον ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις δυνάμεις του, χωρίς αποκλεισμούς.

Στη χώρα μας δεν τίθεται θέμα διαμεσολάβησης για μια παρόμοια προσέγγιση. Ούτε υπάρχουν μορφώματα, όπως η γερμανική WASG, ούτε μπορεί να δημιουργηθούν τεχνητά. Με αναφορά στην αριστερά, και μέσα από μια κοινή, κινηματική πορεία αγώνων είναι εφικτή η σύγκλιση και συνδιαμόρφωση σχημάτων συνεργασίας με τον κόσμο των αριστερών και "αντιμνημονιακών" του ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Και, βέβαια, ένα παρόμοιο πολιτικό σχέδιο δεν είναι δυνατόν, σε καμιά περίπτωση, να έρθει σε αντιπαράθεση με την επιλογή του ΣΥΝ για τη συνεργασία με τον ριζοσπαστικό αριστερό χώρο, τη στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια ιδέα αλλαγής συμμαχιών θα ήταν ολέθρια.

Πρώτιστο προαπαιτούμενο για όλα αυτά είναι η παραγωγή πολιτικής από τον ΣΥΝ. Και, δυστυχώς, το ερώτημα έχει τεθεί: Είναι σήμερα σε θέση ο ΣΥΝ να παραγάγει πολιτική; Γιατί ασφαλώς δεν αποτελεί πολιτική η απόπειρα "μεταγραφής" της γερμανικής "Die Linke" στη χώρα μας, και μάλιστα με προφανή πλήρη αγνόηση των όρων που επέτρεψαν την επιτυχία του εγχειρήματος των Γερμανών συντρόφων μας.

Όσο για την αναγωγή του ιδεολογήματος της "συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο" σε "σύμβολο που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για να διευρυνθούν οι ρωγμές στο πολιτικό σύστημα" (υποστηρίχθηκε και αυτό), τι να πει κανείς; Έχει τόση σχέση με την παραγωγή πολιτικής, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Υπάρχει βέβαια το επίμονο σφυροκόπημα από τον ΣΥΝ του μισητού "Μμηνονίου". Αλλά, για να λειτουργήσει αυτό με πολιτική αποτελεσματικότητα, χρειάζεται να συμπληρωθεί με συγκεκριμένες προτάσεις, που να το συναρθρώσουν σε μια ενιαία γραμμή με το κεντρικό επίδικο, που είναι η αντιμετώπιση του χρέους.

Προτάσεις για το χρέος -όχι σιωπή. Η διαμόρφωσή τους παρουσιάζει αναμφίβολα σοβαρές δυσκολίες. Το έδαφος είναι ολισθηρό και ελλοχεύουν οι κίνδυνοι απλουστευτικών εσφαλμένων προσεγγίσεων. Αλλά ο κίνδυνος του κενού, της σιωπής, είναι ακόμη μεγαλύτερος. Χωρίς την ψηλάφηση, έστω, ιδεών όπως ο "μη νόμιμος" χαρακτήρας του χρέους, η μερική διαγραφή του (με τα αναγκαία συμπληρώματα, όπως ο δημόσιος έλεγχος του πιστωτικού συστήματος), η επανεξέταση των σχέσεων με την Ευρωζώνη.

Η υπερβολική "σύνεση" δεν συμβάλλει στην άρθρωση ενός άρτιου πολιτικού λόγου. Ο ΣΥΝ δεν παράγει πολιτική. Και οι πλούσιες προγραμματικές επεξεργασίες του δεν αξιοποιούνται, καθώς δεν συνδέονται με το κεντρικό διακύβευμα που συμπυκνώνει και "απεικονίζει" τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις εκεί όπου κρίνονται οι συσχετισμοί.

Στο πεδίο της χάραξης πολιτικής διαπιστώνεται μαζί με τα σημαντικά ελλείμματα ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα: Η διευκόλυνση της δημιουργίας κάποιων δυσάρεστων εντυπώσεων και υπονοιών για τα πραγματικά κίνητρα ορισμένων πρωτοβουλιών της ηγεσίας του ΣΥΝ. Αίφνης, μήπως η σπουδή της (μονομερούς) εξαγγελίας της απόφασης για τη στήριξη της υποψηφιότητας στην Αττική από τον "σοσιαλιστικό χώρο" αποτελούσε τακτικισμό με στόχο τη φραγή σε άλλες υποψηφιότητες;

Όσα ειπώθηκαν από υπεύθυνα χείλη στη συζήτηση της ΚΠΕ περί "ετεροπροσδιορισμού" του ΣΥΝ ενισχύουν τις σχετικές υποψίες. Όπως και η προβολή τεχνητών διλημμάτων: "Ενότητα ή καθαρότητα;". "Ευρωπαϊσμός ή εθνοκεντρισμός;". "Συμβατά ή μη πολιτικά σχέδια;".

Και για τον ΣΥΡΙΖΑ -κομβικό σημείο της στρατηγικής της δικής μας αριστεράς- επιστρατεύονται παρόμοια διλήμματα: Οι "δύο δρόμοι", μπροστά στους οποίους, κατά την απόφαση της ΚΠΕ, βρίσκεται το συμμαχικό σχήμα. Ο δεύτερος δρόμος, τον οποίο δεν επιλέγει, προς το παρόν, η ηγεσία του ΣΥΝ, αφορά "την παραδοχή της αδυναμίας να προχωρήσουμε όλοι μαζί και την αναζήτηση νέων σχημάτων και νέων μορφών συνεργασίας".

Και μόνο με την ένταξή του στην ατζέντα, εγγράφεται ένα μεγάλο ερωτηματικό ως προς την πρόθεση του ΣΥΝ να εμμείνει ή να εγκαταλείψει τη στρατηγική επιλογή της συμμαχίας με τις δυνάμεις του αριστερού ριζοσπαστικού χώρου.

Χαρακτηριστική άλλωστε είναι η απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής για τις ευθύνες του ΣΥΝ -δεν είναι βέβαια οι μοναδικές- για τη σημερινή άσχημη κατάσταση του σχήματος, καθώς και για την κάθοδο δύο ψηφοδελτίων στην περιφέρεια της Αττικής, που δεν ήταν αναπόφευκτη.

Τον δρόμο για την αναγκαία ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποδείξει από καιρό ο Γιάννης Δραγασάκης με άρθρο του στην "Αυγή" της 21.6.09. Πρωτεύουσα θέση σ' αυτόν έχει "η εξασφάλιση πολιτικών δικαιωμάτων στα μέλη του" και "η δυνατότητα η ηγετική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ να εκλέγεται από τα μέλη του αντί να ορίζεται [αποκλειστικά] από τις συνιστώσες".

Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορεί ούτε πρέπει να γίνει κόμμα, αφού η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι πληθυντική. Αλλά επιβάλλεται η σύζευξη της ιστορικότητας και αντιπροσωπευτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ με την αρχή της αιρετότητας, που απαιτεί η δημοκρατική του συγκρότηση. Για παράδειγμα, μια Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελείται από τους οριζόμενους από κάθε συνιστώσα εκπροσώπους και από ίσο αριθμό μελών εκλεγόμενων από τη βάση.

Πρόκειται για ένα ουσιαστικό βήμα για την έξοδο από το σημερινό τέλμα, που θα επιτρέψει να φυσήξει ο ζείδωρος άνεμος του "λαού της αριστεράς" στον ΣΥΡΙΖΑ θέτοντας τέρμα στις "μάχες για μικροκομματικά οφέλη και μικροεξουσίες".

Μια διπλή προσέγγιση των εκλογικών αποτελεσμάτων

Τα μέλη της Π.Κ. του Συνασπισμού Θρακομακεδόνων, αξιολογώντας τα αποτελέσματα των δημοτικών και κυρίως των περιφερειακών εκλογών, αποφασίσαμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας προς την ΚΠΕ και να τις δημοσιοποιήσουμε μέσω της "Αυγής".

Κοινή διαπίστωσή μας είναι ότι τα αποτελέσματα των εκλογών χρήζουν τουλάχιστον διπλής προσέγγισης!

Η πρώτη προσέγγιση είναι ότι οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχαν στέρεους και συνεχείς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, μπόρεσαν να κάνουν και τις κατάλληλες συμμαχίες και να προκύψουν θετικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ θετικά αποτελέσματα ειδικά στις δημοτικές εκλογές.

Στις περιφερειακές εκλογές, όπου το διακύβευμα ήταν πιο πολιτικό, και ιδιαίτερα στην Αττική, εκτιμούμε ότι:

1ον. Η πολυδιάσπαση και ο κερματισμός της δική μας αριστεράς. Ουσιαστικά 4 ψηφοδέλτια και με έντονους και εκ διαμέτρου αντίθετους λόγους Αλαβάνου, Κουβέλη κ.λπ.

2ον. Η παρουσία ψηφοδελτίων, όπως του Δημαρά, που έγκαιρα το Σύστημα Εξουσίας "έπαιξε" και "αξιοποίησε ως ανάχωμα".

3ον. Η ξεχωριστή παρουσία των Οικολόγων, και ασφαλώς το ΚΚΕ, που με την όλη παρουσία του μπόρεσε να εκφράσει την “αξιόπιστη διαμαρτυρία”.

4ον. Η καθυστερημένη δημιουργία και κυριολεκτικά από τα πάνω του ψηφοδελτίου Μητρόπουλου και η χλωμή παρουσία του όλου εγχειρήματος, ανεξαρτήτως από τη σωστή γενικώς θέση για άνοιγμα στους διαφοροποιημένους ή προβληματισμένους από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Τα παραπάνω διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με το ότι στο κόμμα μας ελάχιστα λειτούργησε το εμείς αντί του εγώ, ιδιαίτερα στα επίπεδα ηγεσίας, οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που μπορεί να πει κανείς πως “αντέξαμε”.

Αντέξαμε, σύντροφοι, αλλά ώς εκεί. Η δεύτερη προσέγγιση αφορά την πολύ σημαντική διάσταση της πρωτόγνωρης αποχής της τάξης του 50% με λευκά και άκυρα! Αποχή που οπωσδήποτε συνδέεται με το δικομματικό σύστημα εξουσίας, αλλά και με την εικόνα που παρουσίασε και παρουσιάζει η αριστερά, και φυσικά και εμείς!

Η Ριζοσπαστική και Ανανεωτική Αριστερά, ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του! Οι πολίτες έστειλαν και σε εμάς μήνυμα ότι σε αυτή την ολόπλευρη και ανεπανάληπτη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας, οι νέοι, οι συνταξιούχοι ηλικιωμένοι, όλη η κοινωνία, μέχρι στιγμής δεν μας εμπιστεύονται και ότι πρέπει σε αυτή την ιστορική στιγμή να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Το σύστημα εξουσίας και οι δυνάμεις που εκφράζει και υπηρετεί εντός της χώρας, στην Ε.Ε. και γενικότερα, θα συνεχίσει πιο έντονα και "βίαια" την επίθεση στην κοινωνία μας, όπως αντίστοιχα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Προς τούτο ανασυγκροτείται και προσπαθεί να συστήσει συμμαχίες.

Εμείς, σύντροφοι, θα πρέπει τώρα, από χθες θα λέγαμε, να προχωρήσουμε σε οργανωτική και πολιτική ανασυγκρότηση, αλλά με όρους κοινωνίας και όχι με όρους γραφείων, συσκέψεων, συνιστωσών και συσχετισμών!

Αν όχι στη σημερινή κοινωνική και οικονομική συγκυρία, η ζωή, η κοινωνία και η... Ιστορία θα μας προσπεράσει!

Προς τούτο, προτείνουμε 2 κινήσεις:

1. Όλο το ηγετικό στελεχικό δυναμικό του κόμματός μας να ενταχθεί οργανικά και με καθημερινή παρουσία σε περιφερειακό, υπερτοπικό και θεματικό επίπεδο πολιτικής δραστηριότητας του ΣΥΝ και των συμμάχων μας και των πολιτών. Συμβολή μας στη δημιουργία πεδίων αντίστασης, αλληλεγγύης, διεκδίκησης και άλλης πρότασης. Εκεί θα συναντήσουμε και τα στελέχη των συμμάχων μας και των συνιστωσών της αριστεράς! Εκεί θα συναντηθούμε με τα διαφοροποιούμενα στελέχη από το ΠΑΣΟΚ και όχι στις ατελείωτες ζυμώσεις και συζητήσεις!

2. Γοργά θα πρέπει να συμβάλουμε στην επικαιροποίηση της εναλλακτικής πρότασής μας για την έξοδο από την κρίση! Γοργά και ταυτόχρονα! Και άμεσα να τη συνδέσουμε με τις αναζητήσεις και τις προτάσεις που διαμορφώνονται στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια ριζικά άλλη πορεία στην Ε.Ε. στην προοπτική μιας προοδευτικής Ευρώπης των κοινωνιών και όχι των τραπεζιτών! Αυτή την εναλλακτική πρότασή μας να τη βγάλουμε άμεσα στην κοινωνία.

Και ένα από τα πεδία είναι αυτό του κόσμου της επιστήμης και του πνεύματος. Προτείνουμε με πρωτοβουλία μας και με άλλες δυνάμεις να ξεκινήσει ένα... διαρκές συνέδριο ή φόρουμ με θέμα: Η άλλη πορεία για τον τόπο μας και την Ευρώπη!

Ένα φόρουμ το οποίο μπορεί να ξεκινήσει σε ένα πανεπιστήμιο, π.χ. στο Πάντειο, να συνεχίσει στο Πολυτεχνείο, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κ.ά. Ένα διαρκές φόρουμ που η διάρκεια, το περιεχόμενο και η έκτασή του θα εξαρτηθεί από τις αιτίες που θα το γεννήσουν!

 

Καλή δύναμη και θα επανέλθουμε

Π.Κ. του Συνασπισμού. Θρακομακεδόνων

 

ΠΛΑΓΙΟΣ

Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχαν στέρεους και συνεχείς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, μπόρεσαν να κάνουν και τις κατάλληλες συμμαχίες και να προκύψουν θετικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ θετικά αποτελέσματα ειδικά στις δημοτικές εκλογές

Προσοχή, σύντροφοι!

Του Μάνου Ιωαννίδη*

Διαβάζοντας τα τελευταία φύλλα της "Αυγής" για την ερμηνεία ή παρερμηνεία του άρθρου του σ. Φ. Κουβέλη στα Επίκαιρα και ακούγοντας πολλούς συντρόφους, θυμήθηκα τον αλησμόνητο Σπύρο Πάντζα, τον πατέρα του σημερινού ηθοποιού Γιώργου Πάντζα, όταν κάποτε μου αφηγήθηκε το πώς υποδέχτηκαν οι εξόριστοι αγωνιστές στον Άη Στράτη την αποκαθήλωση του γεν. γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη σ' εκείνη την ιστορική Ολομέλεια του Εξωτερικού.

Συνήλθαν, λοιπόν, οι εξόριστοι ένα βράδυ σε μια συνεδρίασή τους για τη συζήτηση των αποφάσεων της Ολομέλειας και η κατάληξη ήταν να μουτζώνει ο ένας τον άλλον, να βρίζονται μεταξύ τους με εκείνους τους βαρείς χαρακτηρισμούς που ήταν τότε στην ημερήσια διάταξη και να έρθουν σχεδόν στα χέρια. Δεν άκουγες τίποτε άλλο από "προδότες, πράχτορες, πουλημένοι, λιποτάχτες, φραξιονιστές κ.λπ.". Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστούν, παλιοί αγωνιστές και σύντροφοι στους αγώνες και στις περιπέτειες του Κινήματος, σε ζαχαριαδικούς και αντιζαχαριαδικούς, αλληλομισούμενοι σε βαθμό που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους του ανθρώπου.

Ο Σπύρος τάχθηκε με τους αντιζαχαριαδικούς, ενώ ένας φίλος του, με τον οποίο κοιμόντουσαν στην ίδια σκηνή και είχαν φάει μαζί στην Κατοχή "ψωμί κι αλάτι", παίζοντας πολλές φορές και τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, τάχθηκε με τους ζαχαριαδικούς. Αγανακτισμένος ο Σπύρος με τα δρώμενα στη συνέλευση, έφυγε νωρίς για ύπνο. Το πρωί ξύπνησε πρώτος και κατέβηκε στα βαρέλια να πλυθεί. Επιστρέφοντας, διασταυρώνεται με τον φίλο του, που κι αυτός κατέβαινε στα βαρέλια. "Καλημέρα, σύντροφε", του λέει ο Σπύρος. Κι εκείνος, αντί για απάντηση, φτύνει χάμω. "Το δίδαγμα από όλα αυτά ξέρεις ποιο είναι", μου λέει ο Σπύρος, "ο χειρότερος εχθρός του κομμουνιστή είναι ο κομμουνιστής που δεν συμφωνεί μαζί του".

Να κι ένα άλλο παρόμοιο, προσωπικό μου βίωμα, στην Κατοχή. Ήμουνα τότε καπετάνιος του λόχου του ΕΛΑΣ Βύρωνα, όταν ένα βράδυ, με τον καπετάνιο του τάγματος Χρήστο Θάνο -παλιό κομμουνιστή, δηλωσία μάλιστα, αλλά από τους καλύτερους αγωνιστές της συνοικίας μας, παρά τη φυματίωσή του- και δυο-τρεις ΕΛΑΣίτες, τρέξαμε βιαστικά με προτροπή του Θάνου να διαλύσουμε ένα συνεργείο Αρχειομαρξιστών που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Με το πρώτο σύνθημα που αντικρίσαμε σε έναν τοίχο, ο Θάνος βγάζει το πιστόλι του κι αρχίζει να πυροβολεί τα γράμματα! Ναι, τα γράμματα. Τέτοιο μίσος!

Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλα παραδείγματα, που πολλοί αγωνιστές χάσανε ακόμα και τη ζωή τους για τη διαφορετική γνώμη τους από την πάνσοφη καθοδήγηση. Είναι πολύ γνωστές οι περιπτώσεις τόσο από την Κατοχή όσο και από τον Εμφύλιο και την εποχή του "όπλου παραπόδα" και των ασυρμάτων. Ακόμη και από τη Διάσπαση με το κυρίαρχο σύνθημα "θα τους λιώσουμε, θα τους θάψουμε". Και γνωστοί είναι οι βαρείς αλληλοεκτοξευόμενοι χαρακτηρισμοί.

Προσοχή, λοιπόν, σύντροφοι. Εμείς που σηκώσαμε ψηλά τη σημαία της ανανέωσης αυτού του μεγάλου Κινήματος, δεν πρέπει να γλιστρήσουμε στα ίδια ή σε παρόμοια μονοπάτια που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στην πολιτική και αγωνιστική απομόνωση της κάθε άποψης, στις κρίσιμες μάλιστα στιγμές της εποχής μας, που απαιτούν συναινέσεις και συνεργασίες στη διεργασία της πανθομολογούμενης αναγκαιότητας της ενότητας της αριστεράς. Στην πολιτική η αλήθεια ποτέ δεν είναι μία.

Ελπίζω τα όσα γράφονται από συντρόφους -συναγωνιστές μέχρι σήμερα στο ίδιο μετερίζι- στην "Αυγή" ή οπουδήποτε αλλού και θα γραφούν ακόμη να μην είνα η απαρχή ενός αβυσσαλέου διχασμού. Δεν χρειάζονται πια ούτε οι αμφιλεγόμενες κουβέντες ούτε τα πισώπλατα χτυπήματα. Γιατί εδώ η αλήθεια είναι μία και καθαρή: Όλοι ανήκουμε στην αριστερά. Καλή ώρα, όχι σαν το ΚΚΕ, που ξεχώρισε από την αριστερά και έφτιαξε τον τέταρτο πόλο της πολιτικής ζωής (δεξιά - κέντρο - αριστερά - κομμουνιστές).

Σεβασμός, λοιπόν, στις οποιεσδήποτε απόψεις του κάθε συντρόφου μας και όχι πικρόχολες εκτιμήσεις που μπορούν να οδηγήσουν στη μονιμοποίηση οδυνηρών, αξεπέραστων διχαστικών καταστάσεων στην αριστερά μας.

 

* Ο Μάνος Ιωαννίδης είναι αντιστασιακός.

Οι επόμενες μέρες

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΤΑΪΚΟΥ*

Οι εκλογές τελείωσαν. Τα μηνύματα πολλά. Εισερχόμενα και εξερχόμενα. Το ζητούμενο είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη αποκωδικοποίηση τόσο του γενικότερου μηνύματος της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα, όσο και ειδικότερα του κόσμου της αριστεράς και δη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής. Αναπόφευκτα, Στα καθ΄ημάς.

Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια, ωστόσο έχουν μεγάλη σημασία. Για τον ΣΥΝ λοιπόν, το αποτέλεσμα συνολικά ήταν μια ανάσα, στη λογική της προσωρινής επιβίωσης. Προφανώς και αυτό δεν είναι αρκετό και δεν είναι ο στόχος, αλλά για να μπορέσεις να αλλάξεις το τοπίο, πρέπει να υπάρχεις σε αυτό, με όσο δυνατόν καλύτερους όρους. Και οι όροι αυτοί εμπεριέχουν την πολιτική αξιοπρέπεια του χώρου μας. Είτε θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι είτε όχι, η επιλογή της συμπόρευσης με τον σοσιαλιστικό οικολογικό χώρο, ειδικά στην περιοχή της Αττικής, ήταν μια απόφαση που εκτός του ότι υπεράσπιζε το πολιτικό μας σχέδιο, υπεράσπιζε και την αξιοπρέπεια του ΣΥΝ. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, αρνηθήκαμε να δεχτούμε τις όποιες παραλυτικές ισορροπίες και εκβιασμούς δεχόμασταν ως κόμμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και αποφασίσαμε ότι μπορούμε να υπηρετήσουμε το σχέδιο που θεωρούμε καλύτερο. Και αυτή είναι μία εξίσου σημαντική ανάσα για τον κόσμο μας που δίνει τις μάχες όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα. Και αν και το αποτέλεσμα στην Αττική δεν ήταν αυτό που θέλαμε (γύρω στο διψήφιο), ήταν ωστόσο ένα αξιοπρεπές ποσοστό τηρουμένων των αναλογιών, αλλά ταυτόχρονα ένα ποσοστό που μας δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουμε σε αυτή τη λογική.

Σε αυτές οι εκλογές γίνανε ξεκάθαρα και άλλα πράγματα. Η επιλογή του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης να καταγραφεί διαφορετικά στην Αττική, σημαίνει επί της ουσίας ότι έχει πάρει τον δικό του δρόμο και δεν μπορεί να αποτελεί πλέον ¨συνιστώσα¨ του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο δε για τις άλλες συνιστώσες και ανένταχτους συντρόφους, μένει να αποφασίσουν τι θέλουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει όπως τον ξέραμε, και τυπικά πλέον μετά από αυτές τις εκλογές και αυτό είναι θετικό γιατί πλέον δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και μπορούμε να διαμορφώσουμε καθαρές σχέσεις μεταξύ μας.

Αυτό που προέχει στην παρούσα φάση είναι η ενίσχυση του ΣΥΝ οργανωτικά και πολιτικά, με ταυτόχρονο εμπλουτισμό και επικαιροποίηση των θέσεων του για την εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση. Ένα σχέδιο που μπορεί να υλοποιηθεί και να υπηρετηθεί μέσα από την επιμονή μας στρατηγικά για τη μεγαλύτερη και βαθύτερη ρωγμή στη σοσιαλδημοκρατία (όπως π.χ. στη Γερμανία και Γαλλία), μέσα από τη συνέχιση της προσπάθειας συνάντησης του με τις δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ. Μια προσπάθεια που θα απευθύνει κάλεσμα για κοινή δράση και ανασυγκρότηση και του ευρύτερου χώρου της ανανεωτικής και οικολογικής αριστεράς που θα περιλαμβάνει τη Δημοκρατική Αριστερά, τους οικολόγους και όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να συμπλεύσουν σε αυτή τη λογική . Η στρατηγική συμπόρευση με τον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο δεν προϋποθέτει ως ικανή και αναγκαία συνθήκη την πολιτική ενότητα αυτού που αποκαλείται ριζοσπαστική αριστερά μέσα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς οφείλουμε να προχωρήσουμε. Δεν έχουμε περιθώριο για εξαντλητικές (ανεξάντλητες) διαδικασίες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εποχή πέρασε. Η καινούργια εποχή σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο επιβάλλει νέες διαδικασίες.


* Ο Χρήστος Στάικος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Η ενότητα της αριστεράς είναι αναγκαιότητα και όχι αυτοσκοπός

Στις 21.11 στην "Αυγή" της Κυριακής ο Βασίλης Πάικος στο άρθρο του "Αυτοσκοπός ή ενότητα;" ρωτούσε και απαντούσε ότι η ενότητα της αριστεράς είναι αυτοσκοπός. Χωρίς να έχω την πρόθεση να κρίνω το δικαίωμα του αρθρογράφου να έχει την άποψή του, αν και θα ήθελα οι αρθρογράφοι μιας αριστερής εφημερίδας να προσπαθούν να καλλιεργούν την κρίση και τη συνείδηση στους αναγνώστες τους και όταν κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε κόσμο κατ' εξοχήν αριστερό.

Δεν επιτρέπεται να λησμονούν αυτό το μέγιστο χρέος, να τον ενημερώνουν αντικειμενικά, γιατί κανείς στην εποχή μας, από αυτούς που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης, δεν ενδιαφέρεται, γιατί θέλουν έναν λαό χωρίς γνώση και συνείδηση. Τον θέλουν εύκολη λεία, για να δέχεται αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεται.

Καταρχάς το αίτημα της ενότητας της αριστεράς, από τον κόσμο της αριστεράς, δεν είναι ούτε για να εξορκίσει, ούτε για να διασκεδάσει τις δικές του αμαρτίες, όπως λέει ο φ. Πάικος. Κάνει ένα λάθος όταν αναφέρεται στο αίτημα της ενότητας και το λάθος του, όχι μόνο του Πάικου, αλλά και όλων αυτών που αναφέρονται στην αριστερά, σκοπίμως οι περισσότεροι και από άγνοια οι πολύ λιγότεροι, αναφέρονται στην αριστερά που δημιουργήθηκε μετά τη μεταπολίτευση, από όλους αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους, το κόμμα τους, τη συλλογικότητά τους αριστερά, γιατί οι ίδιοι το δηλώνουν. Κανείς από όλους αυτούς δεν νοιάζονται και δεν τους ενδιαφέρει η ενότητα της αριστεράς, αλλά η δικιά τους συλλογικότητα, το δικό τους κόμμα.

Ο κόσμος και όλοι αυτοί που απαιτούν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν επιδιώκουν να ενώσουν άτομα και κόμματα και να συμπορευτούν μαζί τους, που όχι μόνο δεν πιστεύουν και δεν παλεύουν για τον στρατηγικό στόχο και το όραμα αυτής της αριστεράς αλλά ούτε για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, αλλά το ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στο πώς θα διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα, που αυτή τη φιλοδοξία τους την προβάλουν σαν τη μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για την αριστερά δημιουργώντας ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες στον κόσμο της.

Το αίτημα για την ανασυγκρότηση και ενότητα της αριστεράς αφορά την ενότητα της αριστεράς που την παρουσία της στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο την οφείλει στην αναγκαιότητα που τη γέννησε, για να υπηρετήσει κοινωνικές δυνάμεις και κοινωνικά συμφέροντα, διεκδικώντας τα από αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος του λαού, υπηρετούν και υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, που παλεύει και οραματίζεται αυτή η αριστερά να το αλλάξει.

Και όταν αναφερόμαστε στον κόσμο της αριστεράς, που απαιτεί και παλεύει για την ενότητα της αριστεράς, δεν μιλάμε για όλους αυτούς που είναι δικαίωμά τους να μην τους ενδιαφέρει να ενωθούν με έναν κόσμο που τίποτα το κοινό δεν έχουν με αυτούς που πιστεύουν, κατανοούν, αγωνίζονται και θέλουν την ενότητα της αριστεράς, παρά μόνο η αναφορά στο όνομα αριστερά.

Είναι ένα τεράστιο κοινωνικό και ιδεολογικό πρόβλημα, που σκοπίμως διατηρείται για το ποια είναι και πώς ορίζεται η αριστερά στη εποχή μας για να μπορεί ο κ. Ψαριανός, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, να αναρωτιέται αν υπάρχει αριστερόμετρο που μετράει την αριστεροσύνη.

Η ενότητα της αριστεράς αφορά όλους εκείνους που πάλεψαν, μάτωσαν κάτω από δύσκολες συνθήκες και συνεχίζουν να παλεύουν ανανεώνοντας καθημερινά το εισιτήριο με το όχημα που ταξιδεύουν για να φτάσουν στην κοινωνία που οραματίζονται. Αυτός ο κόσμος απαιτεί την ενότητα αυτής της αριστεράς, για να τους οδηγήσει στην κοινωνία που οραματίζονται.

Αν κάποιοι που έχουν αναφορά την αριστερά και αν ακόμη σε κάποια μακρινή εποχή και οι ίδιοι είχαν τη συνεισφορά τους σε αυτήν την προσπάθεια, όταν για λόγους δικούς τους εγκατέλειψαν αυτήν την προσπάθεια και σήμερα τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να αναρριχηθούν στην εξουσία, για να διαχειριστούν το σύστημα που η κοινωνική κινηματική αριστερά παλεύει να ανατρέψει, δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά της κοινωνικής αναγκαιότητας.

Φίλε Πάικε, αυτοί που μιλούν, θέλουν και παλεύουν για την ενότητα της αριστεράς δεν αναφέρονται ούτε στα μέλη και στελέχη του Συνασπισμού που δεν τους ενδιαφέρει -γιατί τα περισσότερα παλεύουν και θέλουν την ενότητα- ούτε στη Δημοκρατική Αριστερά, ούτε και σε όλους αυτούς που την αριστερά την αντιλαμβάνονται και τη χρησιμοποιούν σαν όχημα για να υπηρετήσει τα στενά κομματικά τους συμφέροντα. Αλλά σε όλον εκείνο τον κόσμο που τον εμπνέουν οι αγώνες, οι ιδέες, τα οράματα και τα ιδανικά της αριστεράς, που συμπύκνωνε η λέξη "σύντροφε", που σήμερα από την πολλή χρήση και κατάχρηση έχει χάσει το νόημά της και τα συναισθήματα και τη δύναμη σχέσης που εξέφραζε.

Η ενότητα για αυτήν την αριστερά, όχι μόνο των δικών της δυνάμεων, αλλά όλων εκείνων των δυνάμεων που σήμερα καταδυναστεύονται και πληρώνουν τις αντιλαϊκές εγκληματικές επιλογές των διαχειριστών του καπιταλιστικού συστήματος, τη θεωρεί απαραίτητη για να γίνει ο αγώνας τους αποτελεσματικός και νικηφόρος, παλεύοντας για τα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Γιατί γνωρίζει πως μέσα από αυτήν την προσπάθεια μπορεί να ωριμάσουν οι συνθήκες για να φτάσει με τη θέληση όλων αυτών των δυνάμεων στον στρατηγικό της στόχο.

ΥΓ.: Θα παρακαλούσα τους αγαπητούς φίλους της "Αυγής", λόγω της μακρόχρονης σχέσης μου με την "Αυγή" από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλο το 1950 και όταν για πολύ μεγάλο διάστημα δεν την αγόραζα μόνο για τον εαυτό μου αλλά την αγόραζα και την έστελνα και σε άλλους σ. για να μπορεί να επιβιώσει μέχρι σήμερα, το ελάχιστο που ζητάω είναι να μην με αγνοεί.

 

Με σεβασμό και εκτίμηση

Νίκος Αρβανίτης

Πέρα από εντυπώσεις και πολεμικές

Του Παναγιώτη Βωβού*

Από τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές δύο ήταν τα κύρια στοιχεία που προέκυψαν. Ότι ο δικομματισμός έχασε 1,5 εκ. ψηφοφόρους προς την αποχή και ότι ποσοστιαία -από τον πρώτο γύρο κιόλας- η κυβέρνηση δεν υπέστη ήττα ανάλογη με το μέγεθος της επίθεσής της στους εργαζόμενους. Στο δεύτερο βοήθησε το πρώτο.

Πριν τις εκλογές και πάνω στην τακτική συγκρούστηκαν στον χώρο μας δύο κύριες αντιλήψεις. Αυτή που έλεγε ότι το κρίσιμο σε αυτή την αναμέτρηση ήταν η ευρύτερη δυνατή ήττα της κυβέρνησης και οι επιλογές μας θα έπρεπε να υπηρετήσουν αυτό τον στόχο και η αντίληψη ότι η πολιτική της κυβέρνησης δίνει ευκαιρία μεγάλης ενίσχυσης της αριστεράς.
Κατά τη γνώμη μου, από το αποτέλεσμα η πρώτη αντίληψη επιβεβαιώθηκε χάνοντας ενώ η δεύτερη διαψεύστηκε κερδίζοντας. Οξύμωρο, αλλά έτσι είναι.

Η πρώτη άποψη έλεγε ότι η ήττα της κυβέρνησης περνά μόνο μέσα από την αποδέσμευση μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και εκτιμούσε ότι αυτή η μετακίνηση δεν θα οδηγούσε αυτούς τους ψηφοφόρους μαζικά στην αριστερά και λόγω αυτού ότι χρειάζονταν ψηφοδέλτια συνάντησης της αριστεράς με τον αντιμνημονιακό σοσιαλιστικό χώρο ως πόλος έκφρασης της διαμαρτυρίας. Το πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφων που έχασε το ΠΑΣΟΚ προς την αποχή και όχι την αριστερά επιβεβαιώνει το πρώτο. Το γεγονός ότι στην Αττική, λόγω των ψηφοδελτίων κυρίως Δημαρά, αλλά και Μητρόπουλου, η κυβέρνηση είχε το χειρότερο πανελλαδικά ποσοστό της 24%, επιβεβαιώνει το δεύτερο. Μάλιστα το 15% του Δημαρά υπογραμμίζει ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισαν όχι απλώς να μην το ψηφίσουν, αλλά και να ψηφίσουν κάτι άλλο θίγοντας τα ποσοστά του, προτίμησαν συντριπτικά ό,τι πιο κοντινό στο ΠΑΣΟΚ.

Το 24% του Σγουρού, επειδή η Αττική αποτελεί το 1/4 του πανελλαδικού εκλογικού σώματος συνέβαλε καθοριστικά στο να χάσει η κυβέρνηση τις συνολικά περίπου δέκα ποσοστιαίες μονάδες. Εάν στην Αττική η κυβέρνηση είχε τα ποσοστά της υπόλοιπης Ελλάδας, θα είχε πολύ μικρότερη απώλεια. Συνεπώς ως ανάλυση με κεντρικό στόχο την ήττα της κυβέρνησης η πρώτη άποψη αποδείχτηκε επί της ουσίας σωστή.

Η δεύτερη άποψη -περί ευκαιρίας ενίσχυσης της αριστεράς- δεν επιβεβαιώθηκε ως ανάλυση παρά μόνο και λίγο σε επίπεδο ποσοστών. Γιατί: Αθροιστικά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δ.Α. και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έφτασαν το 1 εκ. 70 χιλ. ψήφους από 870 χιλ. το 2009. Μόλις πριν 3 χρόνια στις βουλευτικές 2007 η αριστερά είχε αποσπάσει 995 χιλ. ψήφους. (ΚΚΕ: 580, ΣΥΡΙΖΑ: 361, Εξωκοινοβουλευτική: 48). Και στις ευρωεκλογές του 1999 και 2004 από 940 χιλ. Ακόμα και το ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει προηγούμενο στις νομαρχιακές του 2006. Με απλά λόγια, ο αριθμός ψήφων της αριστεράς δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Αντιθέτως αν και αντιμετωπίζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και πρωτοφανή κρίση του συστήματος, η αδυναμία όλης της αριστεράς οποιασδήποτε απόχρωσης να κερδίσει σημαντικά από την ιλιγγιώδη έξοδο 1 εκ. ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αποτελεί τεράστια αδυναμία που καθιστά τα όποια μικρά κέρδη εσωτερική της υπόθεση.

Όλα αυτά γράφονται για έναν βασικό λόγο. Γιατί πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες επιχειρούν να δικαιώσουν την άποψή τους και στάση τους πριν τις εκλογές μόνο με βάση την επιφάνεια των εκλογικών αποτελεσμάτων ή τα εσωτερικά της αριστεράς, προσπερνώντας ουσιαστικότερα στοιχεία. Το ότι αποτυγχάνουμε σε μια τακτική επιλογή δεν σημαίνει αυτοδίκαια ότι η ανάλυση στην οποία βασίστηκε ήταν λάθος. Όπως π.χ. αντίστοιχα η εκλογική επιτυχία του ΚΚΕ δεν σημαίνει ότι η τακτική και ανάλυσή του είναι σωστή. Θέλει μεγάλη προσοχή, γιατί κινδυνεύουμε για σωστούς λόγους να βγάλουμε λάθος συμπεράσματα προχωρώντας σε διαφορετικά λάθη.

Επιπλέον αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να εμπλέκει το ζήτημα της κρίσης και ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ με λάθος τρόπο. Γιατί κοινό κατέβασμα θα είχε υπάρξει αν είχε γίνει αποδεκτή και από το Μέτωπο η πρόταση για Δρίτσα, ή αν είχε γίνει αποδεκτή από τον Π. Λαφαζάνη η δική του, αποδεκτή από όλες τις πλευρές, υποψηφιότητα. Συνεπώς το θέμα ΣΥΡΙΖΑ εφάπτεται, αλλά δεν ταυτίζεται με τη συζήτηση αυτή.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι δυστυχώς δεν βγήκε η επιθυμητή από όλους μας καθαρή ήττα της κυβέρνησης και του Μνημονίου και ότι για τον ΣΥΝ δε βγήκε η επιλογή Μητρόπουλου, όπως υπολογίζαμε ή ελπίζαμε. Όσοι την υποστηρίξαμε οφείλουμε λοιπόν απαντήσεις σε όσους τραυματίστηκαν από αυτή τη διαδικασία. Οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας για το τι δεν είχαμε υπολογίσει και γιατί φέραμε σε τόσο δύσκολη θέση συντρόφους μας χωρίς αυτό να αποδειχτεί καν αναγκαίο κακό. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν. Για το πρόσωπο του Μητρόπουλου και τις τραυματικές του για εμάς δηλώσεις σε διάφορα θέματα. Για την εξαιρετικά ελλιπή συνεννόηση με τους συμμάχους της προσπάθειας. Για την αναγκαστικά πρόωρη συμμαχία με έναν πιο ασυγκρότητο από όσο νομίζαμε χώρο. Για τα αντανακλαστικά του δικού μας κόσμου, που, καλώς ή κακώς, αποτελούν αντικειμενικό παράγοντα τον οποίο οφείλαμε να μετρήσουμε περισσότερο και πολλά ακόμα που χρειάζονται ξεχωριστό άρθρο.

Όλα αυτά όμως δρουν διαλυτικά μόνο αν με πρόχειρες αναλύσεις καταλήγουμε σε κατακλυσμιαία συμπεράσματα. Ας κρατήσουμε από κάθε διαφορετική άποψη αυτό που έχει να μας προσφέρει, και το θετικό είναι ότι όλες έχουν μέρος της αλήθειας, για να πετύχουμε μια ανώτερη σύνθεση. Θα μας χρειαστεί, καθώς είναι φανερό ότι και την αριστερά ενωμένη τη χρειαζόμαστε αλλά και ανοιχτή στην υπόλοιπη κοινωνία και άλλες διεργασίες.

 

* Ο Παναγιώτης Βωβός είναι μέλος της ΚΠΕ, τεχνικός Τύπου.

Η πολυκλαδική αριστερά

Του Δημήτρη Κυριαζή

 

Από την απελευθέρωση -σωστότερα μετά τη λήξη του Εμφυλίου- για πρώτη φορά η αριστερά καταγράφει σε εκλογική αναμέτρηση ποσοστά που υπερβαίνουν και το 30%! Η ΕΔΑ κορυφώθηκε στο 24 και μισό.

Τι θεωρώ αριστερά. Ας επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα -τα πασίγνωστα: την ιδεολογία που στοχεύει σ' ένα καθεστώς "χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο" με δημοκρατία κι ελευθερία, με κοινωνική "αλληλεγγύη", ο ένας για τους πολλούς, οι πολλοί για τον έναν. "Ζητήστε την ευτυχία στην ευτυχία των πολλών". Η δράση του ατόμου "κοινωνικοκεντρική", όχι "ο εαυτούλης μου". Με συμμετοχή στα κοινά, που την αποχή (και τα κοινά) την ερμηνεύει, όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας, κάπως ως "ιδιωτεία", που κατά την ιατρική ορολογία σημαίνει "κατάσταση πλήρους διανοητικής ανεπάρκειας".

Στις μέρες μας -και στη χώρα μας- οι πάντες έχουν πειστεί πως το παγκοσμίως ισχύον καπιταλιστικό καθεστώς σωρεύει όλο και περισσότερο πλούτο σε όλο και λιγότερους και εξαπλώνει τη φτώχεια -από την παντελή στέρηση, την εξαθλίωση έως το αγκομαχητό για κάποια επιβίωση- σε όλο και περισσότερους. Η περίφημη "μεσαία τάξη" προλεταριοποιείται αυξητικά -όρα τις δεκάδες επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο καθημερινά στη χώρα μας. Αυτός είναι ο "φυσιολογικός" δρόμος, του DNΑ του καπιταλισμού.

 

Οι απέχοντες και οι με λευκό ή άκυρο των εκλογών

Η μεγάλη δεξαμενή της αριστεράς! Είναι αριστεροί; Όχι! Αλλά είναι πολίτες που καταδικάζουν (η μεγάλη πλειοψηφία τους), απεχθάνονται το κρατούν σύστημα (όπως και η αριστερά) και πιστεύουν πως έτσι το καταπολεμούν.

Και το σπουδαιότερο: Με την ψήφο τους δεν αποβλέπουν να προσκολληθούν, ν' αποκτήσουν "έναν μπάρμπα στην Κορώνη", για όποιο βόλεμά τους, έχουν απομακρυνθεί από "το πελατειακό σύστημα", τον "εαυτούλη μου" -κύριο χαρακτηριστικό στο νεοελληνικό κράτος και βασικό παράγοντα του ανεπρόκοπού του. Γιατί "το δικό μας παιδί" όχι μόνον θα ικανοποιεί και το παράνομο αίτημα του πάτρωνά του, αλλά έτσι θα συμπεριφέρεται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα - όπου δραστηριοποιείται.

Οι "λαμογιές" δεν γίνονται μόνον, π.χ., από υπουργούς, αλλά από όλη αυτήν την αλυσίδα "των δικών μας παιδιών". Τρανταχτή απόδειξη οι μηνύσεις που υπεβλήθησαν από τις δικαστικές αρχές κατά υπηρεσιακών παραγόντων για το μέγιστο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Για τούτο είμαι σφόδρα αντίθετος και μου είναι ακατανόητη η συμπεριφορά κάποιων αριστερών δυνάμεων που κατεβαίνουν στους δρόμους συναγωνιστές με "τα δικά μας παιδιά", που αναξιολογικά, χωρίς να απαιτούνται από τις υπηρεσίες, παρανόμως τα διόρισαν -η τελευταία νουδίτικη κυβέρνηση 100.000!- και η τωρινή κυβέρνηση για λόγους οικονομίας -προσοχή!!! όχι αξιοκρατίας- προσπαθεί να τ' απολύσει. (Αν υπάρχουν ανάγκες ας διοριστούν μέσω ΑΣΕΠ).

Είναι "αυτόματη", εύκολη η ένταξη αυτών των πολιτών στην αριστερά; Καθόλου! Χρειάζεται μια αριστερά αδογμάτιστη, εύστροφη, ανοιχτομάτα, να ξέρει να πολιτεύεται. Το υλικό προσφέρεται εν αφθονία -το 60% του εκλογικού σώματος! Αρκεί να προσφερθεί συγκεκριμένο, απτό πρόγραμμα υπέρβασης του παρόντος.

 

Η πολυδιάσπαση

Οδυρμοί, κατάρες για τη διάσπαση, θλίψη και παράπονο... Αν δεν ήταν (η διάσπαση) και κραυγές: Ενότητα! (όπως - όπως, η θαυματουργή).

Η διάσπαση, κατ' εμέ, οφείλεται κυρίως (αναμφισβήτητα υπάρχουν ή δρουν και παθογένειες αρχηγιλικίων) στο ότι η κάθε οργάνωση έχει διαφορετικές απόψεις. Είναι θεωρητικός - πραγματικός πλούτος, όχι αμάρτημα. Ο μονοδιάστατος άνθρωπος, η μονολιθικότητα είναι ο κίνδυνος -το επιβεβαιώνει πανηγυρικά η ιστορία. Αν συγκροτείτο μία μοναδική οργάνωση κι όλες αυτές οι διαφορετικές απόψεις καπακώνονταν, καταχωνιάζονταν υπέρ μιας πλειοψηφούσας άποψης, και οι αναζητήσεις θα μαραίνονταν και τα άτομα - φορείς των διαφορετικών απόψεων δουλεύοντας για μια άποψη που την αμφισβητούσαν και μη παραγωγικά θα ήντουσαν και οι κρυμμένες, διαφορετικές απόψεις μπορούσε να ξεπεταχτούν σε κρίσιμες στιγμές -όρα ΣΥΡΙΖΑ...

Ερώτημα: Αν ο Κουβέλης πειθαρχούσε στην πλειοψηφούσα άποψη του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ -πόλεμος στο ΠΑΣΟΚ ολοκληρωτικός σε κάθε άποψη και τομέα του, δεν δημιουργούσε τη Δ.Α., δεν ανακάλυπτε -κυριολεκτικά- τον Καμίνη, δεν τον υποστήριζε, όπως και τον Μπουτάρη, και παρέμεναν οι δήμοι στη δεξιά και κυριαρχούσε θρασομανώντας στη Θεσσαλονίκη ο σκοταδισμός του Άνθιμου και στην Αθήνα πολλαπλασιάζονταν οι Χρυσαυγίτες, για αυτές τις πόλεις, τον λαό τους, ακόμη και για την αριστερά, θα ήταν καλύτερα; Ακόμη και για ολόκληρη τη χώρα...

Αν είχαμε ενότητα... επιμένει και επανέρχεται σε ομιλίες και κείμενα αριστερών. Μοιάζει με την παροιμία "Αν η θειά μου είχε... θα τη λέγαμε μπάρμπα". Με το "αν" δεν γίνεται ορθή πολιτική. Γίνεται και στην περίπτωσή μας, για την επίτευξή της, στόχος μόνιμος -με το γε νυν έχον- υπάρχουσα πραγματικότητα. Και επιβάλλει: καταγραφή ΟΛΩΝ των αριστερών οργανώσεων, όπως και λεπτομερειακά, συγκεκριμένα, χωρίς παραποιήσεις της θεωρίας και πράξης τους, μη δαιμονοποίηση καμιάς οργάνωσης, ούτε εναντίον της πολεμική, κατανόησή της, μελέτης της, καλή πίστη, όχι απαξίωση, αλλά εκτίμηση, όχι κουκούλωμα των διαφορών -πρώτα ενότητα και μετά βλέπουμε- αλλά ευθαρσώς διατύπωσή τους.

Ακόμη, σε περίπτωση ενότητας, τι αξιώσεις έχει η κάθε οργάνωση για ανάληψη διαφόρων πόστων αιρετών ή και με "διορισμό - επιλογή". Για παράδειγμα: Πόσων στα κλιμάκια της οργάνωσης καθώς και στα αιρετά (βουλευτές, αυτοδιοικητικοί). Θα τοποθετούνται ανάλογα με την αριθμητική δύναμη της κάθε οργάνωσης και θα εκλέγονται με τα δικά της ψηφοδέλτια ή ανάλογα με την εκτιμώμενη αξιοσύνη του καθενός και με σταυρωμένα ψηφοδέλτια;

Την παραπάνω δουλειά πρέπει να αναλάβουν - διεκπεραιώσουν κύρια οι πολιτικές κινήσεις του ΣΥΝ και οι αντίστοιχες στην περιοχή τους και άλλων οργανώσεων. Από εκεί να ξεκινήσει για να φτάσει στα κεντρικά όργανα. Να συνεδριάσουν, να συγκροτήσουν ένα "όργανο" και ν' αρχίσουν από τη διερεύνηση, καταγραφή των προβλημάτων της περιοχής τους: των μισθοβίωτων, των εργοδοτών, επαγγελματιών, ελευθεροαπασχολουμένων, νεολαίας, εκπαίδευσης, συγκοινωνίας, πράσινου και περιβάλλοντος, πολιτισμού και ψυχαγωγίας, λαϊκών αγορών και ό,τι άλλο.

Να τα μελετήσουν και να διαμορφώσουν λύσεις. Και με ανά χείρας αυτά να συναγρικηθούν με τους φορείς της κοινωνίας. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία θ' αναπτυχθούν σχέσεις αλληλογνωριμίας, εκτίμησης, φιλίας, θα αναδειχθεί η αξιοσύνη του καθενός, θα βγει η βάση στο προσκήνιο, θα παράγει πολιτική, θα διαμορφώνονται και θα ξεπετάγονται στελέχη, θα ζωντανέψει, θα πάψει η βάση να είναι -όπως τώρα- ένας γραφειοκρατικός κρίκος που απλά μεταφέρει τις απόψεις των παραπάνω οργάνων. Και ταυτόχρονα οι οργανώσεις να λειτουργούν, ν' αναζητούν τους ομοϊδεάτες τους. Και όλοι μαζί θα "παλεύουν" τα λαϊκά προβλήματα.

Η προηγούμενη διαδικασία είναι μακρόχρονη. Απαιτεί καλή πίστη κι έξυπνους χειρισμούς. Αλλά παράγει, βέβαια, σταθερά αποτελέσματα για μια ενότητα αληθινή, βάση για νικηφόρους αγώνες σε όλους τους τομείς, για ανάδειξη της αριστεράς σε πρωταγωνιστή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο δρόμος της τεχνητής όπως - όπως συγκόλλησης με συναντήσεις κορυφών οδηγεί σε ΣΥΡΙΖΑ, στα χάλια του, στην αμφιβολία, στην αναποτελεσματικότητα, στη θλίψη της αριστεράς... στη χαροποίηση όλων των λαμόγιων του κατεστημένου.

Ένα βήμα πριν τη νέα διάσπαση

Του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα*

Τα άσχημα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ξαναέφεραν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια το ζήτημα της ενότητας των κομματικών μας γραμμών.

Αντικειμενικά οι επιλογές μας στην περιφέρεια της Αττικής και κυρίως η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε μέχρι να φθάσουμε έως εκεί, αποτελούν αποτυχία πρώτου μεγέθους για το σύνολο -χωρίς τασικές εξαιρέσεις- της ηγεσίας του Συνασπισμού.

Οι εργαζόμενοι μας γύρισαν την πλάτη είτε στηρίζοντας τις επιλογές της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Οι προσδιορισμοί της καθ’ ημάς αριστεράς ως ανανεωτικής και ριζοσπαστικής δύσκολα μπορούν πλέον να αποδοθούν από τους εργαζόμενους στον Συνασπισμό. Η ΔΗ. ΑΡΙ. φαίνεται να καλύπτει -με τον τρόπο της- μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού που ασπάζεται την αριστερή ανανέωση, ενώ τον αριστερό ριζοσπαστισμό διεκδικούν επί ίσοις όροις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».

Κατά συνέπεια ο ζωτικός χώρος του ΣΥΝ περιορίζεται επικίνδυνα.

Αν σε αυτήν την κατάσταση προσθέσουμε την απίστευτη πολυφωνία του συμμαχικού μας σχήματος, που μοιάζει να αδιαφορεί για τα αισθήματα των αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς, τότε τα θλιβερά συμπεράσματα προκύπτουν μάλλον αβίαστα.

Ήταν πηγαία η στιγμή της έκρηξης του σύντροφου Μιχάλη στην Αγία Βαρβάρα, συνταξιούχου πια, όταν με τη βούρτσα και την αφίσα στο χέρι αναρωτήθηκε την Παρασκευή πριν τις εκλογές: “Μα έπρεπε τώρα οι εννέα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους; Τα χίλια δίκια να είχαν, δεν μπορούσαν να περιμένουν τη Δευτέρα; ”.

Η αγανάκτηση και τα ερωτήματα του «απλού» μέλους καθαγιασμένα, όμως απαντήσεις δεν δόθηκαν.

Και δεν πρόκειται να δοθούν, όταν εμείς είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος, αναζητούμε εναγωνίως συμμάχους και εισπράττουμε ακούραστοι απορρίψεις και διαψεύσεις, αντί να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.

Ο σ. Παπαδημούλης αναζητά συνεργασίες με τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους, τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο και με εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που στάθηκε δίπλα μας στην τελευταία αναμέτρηση.

Ο σ. Λαφαζάνης δηλώνει, πως οι συνεργασίες που έχει ανάγκη η αριστερά πρέπει να αναζητηθούν στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως κανέναν δεν προβληματίζει, ότι κανένα από όλα αυτά τα κόμματα και τις συλλογικότητες δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με το θέμα των συνεργασιών.

Τα κόμματα μετά την εκλογική αναμέτρηση καταμετρούν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, επιδιώκουν να αναστοχαστούν τη στρατηγική τους, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για τη συνέχεια, επεξεργάζονται τις θέσεις τους. Μόνο εμείς βγήκαμε από την επομένη των εκλογών στο μεϊντάνι προς άγρα νέων συνεταίρων.

Ο αντίλογος γνωστός: στοχεύουμε στην ενότητα, που θα ανατρέψει το κύμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και η οποία, ως γνωστόν, κατοικοεδρεύει αποκλειστικά στο DNA μας.

Όμως, για να ασχοληθεί ένα κόμμα με την ενότητα με άλλα κόμματα, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκαθαρίσει τι είναι και τι θέλει το ίδιο.

Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να προτείνει ο πρόεδρος του ΣΥΝ από τη Θεσσαλονίκη, ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να ιδρύσουμε μια ελληνική κρατική τράπεζα, που θα δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και στη συνέχεια θα δανείζει επίσης χαμηλότοκα το ελληνικό κράτος, ενώ από την άλλη μεριά στην -ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα-ιστοσελίδα iskra η λύση που προτείνεται, να είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, αφού το πρόβλημα είναι «το ίδιο το ευρώ και τελικά η Ε.Ε.».

Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα τόσο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις;

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν δεν συνομολογηθούν άμεσα οι άξονες των στρατηγικών μας επιλογών, το κόμμα μας θα πελαγοδρομεί αενάως. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, ο δημοκρατικός δρόμος προς αυτόν, αλλά και ο αγώνας για μια Ευρώπη της ειρήνης, της απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας, της παιδείας, της καινοτομίας, του πολιτισμού, της οικολογίας και του φεμινισμού αποτελούσαν τους πυλώνες της ιδεολογικής μας συγκρότησης μέχρι σήμερα.

Στο τελευταίο προγραμματικό μας συνέδριο αυτοί οι στόχοι επαναβεβαιώθηκαν με μια πλειοψηφία που έφθασε το 81%. Δεν γνωρίζω ποιοι από αυτούς θα κέρδιζαν σήμερα μια ανάλογη πλειοψηφία και ποιοι όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει ανάγκη για μια άμεση ιδεολογική ανασυγκρότηση. Δεν εννοώ την επίτευξη μιας ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά την προσέγγιση της ιδεολογικής μας ενότητας. Θεωρώ επομένως απαραίτητη τη σύγκληση του διαρκούς συνεδρίου του κόμματος με αυτόν τον σκοπό.

Σε διαφορετική περίπτωση οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές μας καθημερινά θα μεγαλώνουν και την κάθαρση στην τραγωδία του εγχώριου αντισταλινικού και αντιδογματικού ρεύματος του κινήματος θα περαιώσει μια επιπλέον διάσπαση. Μόνο που αυτή η διάσπαση θα είναι η χαριστική βολή στη διαδρομή της δικής μας αριστεράς.

 

*Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός

gbougelekas@yahoo.com

Κείμενο 2 βουλευτών και 9 μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές κρίσιμο μέτωπο μάχης

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποκτούν κρίσιμη πολιτική σημασία. Το Μνημόνιο, η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου, της τρόικας, της Ε.Ε., της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και το σύνολο του ελληνικού λαού, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, το καθεστώς επιτήρησης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του "Καλλικράτη", δίνουν ιδιαίτερο νόημα στην ψήφο του ελληνικού λαού στις επικείμενες εκλογές.

Η αριστερά είναι κατώτερη των ιστορικών αναγκών και προκλήσεων και δεν είναι σε θέση να παίξει τον ηγετικό της ρόλο σε αυτή την κρίσιμη φάση. Ευθύνες γι' αυτό υπάρχουν σε πολλές πλευρές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε σοβαρή κρίση. Απέτυχε να προωθήσει τον βασικό λόγο δημιουργίας του. Την ενότητα της αριστεράς και τη σύγκλιση και την κοινή δράση ευρύτερων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Η αδυναμία μας να συγκροτήσουμε κοινά ψηφοδέλτια στην Περιφέρεια Αττικής και σε άλλες Περιφέρειες και Δήμους της Ελλάδας, σε μια εκλογική μάχη με κατ’ εξοχήν πολιτικό χαρακτήρα, αποκαλύπτει το μέγεθος και το βάθος αυτής της κρίσης.

Τη σημερινή μας κρίση επέτειναν τα διαφορετικά σχέδια και οι αποκλίνουσες στρατηγικές, αφενός της ηγεσίας του ΣΥΝ και αφετέρου των δυνάμεων του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με την αυθαίρετη υπέρβαση των αποφάσεων των Πανελλαδικών Σωμάτων και των συμφωνημένων κανόνων για τη λήψη αποφάσεων και τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η συγκεντρωτική και γραφειοκρατική λειτουργία, ερήμην των μελών και του κόσμου που προσέγγισε το ενωτικό εγχείρημα, καθώς και το σοβαρό έλλειμμα κοινωνικής γείωσης.
Σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να επεξεργαστεί σε βάθος, να προβάλλει και να πείσει την κοινωνία για τις εναλλακτικές του προτάσεις για την κρίση, τις αιτίες που την προκάλεσαν και τη διέξοδο απ' αυτή.

Ένα είναι βέβαιο. Μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν μπορούμε να συνεχίσουμε σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Οφείλουμε να καταβάλουμε συστηματικές προσπάθειες για μια δημιουργική ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ με τις αναγκαίες αποσαφηνίσεις και τομές σε ζητήματα πολιτικής και οργανωτικής φυσιογνωμίας.

Όμως, όσο κι αν έχουμε βαθιά συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω, δεν έχουμε δικαίωμα στην απογοήτευση και στην αποστασιοποίηση. Κακώς υπάρχουν πολλά αριστερά ψηφοδέλτια. Η απάντηση όμως δεν είναι η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ τους, αλλά η υπέρβαση αυτής της πραγματικότητας μετά τις εκλογές.

Καλούμε τους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους νέους και όλους τους πολίτες που θέλουν να αντισταθούν, με την ψήφο τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όποιο αριστερό ψηφοδέλτιο κι αν επιλέξουν, να πουν όχι στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στην Ε.Ε., στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και στον "Καλλικράτη". Η αριστερή ψήφος μπορεί να συμβάλλει, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του Μνημονίου, για την ανατροπή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, για μια νέα προοπτική κοινωνικής αφύπνισης και για μια νέα ενότητα των δυνάμεων της αριστεράς και ιδιαίτερα της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ιδιαίτερα η ψήφος στα ριζοσπαστικά αριστερά και οικολογικά σχήματα που έχουν συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και οικολογίας, αλλά και σε άλλα αριστερά σχήματα, με θετική συμβολή στα κινήματα και στους αγώνες των τοπικών κοινωνιών, στα οποία μετέχουν επί μέρους δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν σαφές Συριζικό πρόγραμμα και χρώμα, θα προωθήσει τους κεντρικούς ενωτικούς στόχους του κινήματός μας.

Μετά τις εκλογές συνεκτιμώντας και τα αποτελέσματά τους θα παρουσιάσουμε αναλυτικά και δημόσια τις θέσεις μας για τα μέτωπα πάλης στη νέα φάση και τις προτάσεις μας για την υπέρβαση της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κείμενο υπογράφουν:

Αθανασίου Κώστας, Ρόζα, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Γιαννόπουλος Τάκης, Ξεκίνημα, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Δρίτσας Θοδωρής, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Κοσμάς Πάνος, Κόκκινο, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Μουλόπουλος Βασίλης, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Μπανιάς Γιάννης, ΑΚΟΑ, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Πανταζίδης Τάσος, Οικοσοσιαλιστές, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Ρήγος Άλκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Σπαθής Μάκης, Ανένταχτος, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
Χριστοδουλοπούλου Τασία, Ανένταχτη, Μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλ. Μητρόπουλος στο νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ: Έρχεται τσουνάμι για το κοινωνικό κράτος

"Επίκειται τσουνάμι για το κοινωνικό κράτος. Πρέπει να αντισταθούμε. Θα αγωνιστούμε για δημόσια υγεία, για στήριξη των εργαζομένων, για εξειδικευμένο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, για καμία έλλειψη".

Τα παραπάνω σημείωσε στις δηλώσεις του ο Αλέξης Μητρόπουλος μετά τη χθεσινή του επίσκεψη στο νοσοκομείο Νίμιτς. Ο Αλ. Μητρόπουλος μίλησε με τους εργαζόμενους και ενημερώθηκε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Υποστήριξε πως η δημόσια υγεία και παιδεία έχουν μπει στο στόχαστρο των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης, τόνισε ότι “όλες οι κοινωνίες βράζουν”, υπογραμμίζοντας μάλιστα πως οι εργαζόμενοι και η νεολαία στη Γαλλία “δείχνουν τον περήφανο δρόμο της αντίστασης απέναντι στην κοινή επίθεση που δέχονται όλοι οι λαοί της Ευρώπης”.

Έστειλε μήνυμα ότι οι λαοί της Ευρώπης “θα στείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τις συντηρητικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις”.

 

Με την ΠΟΑΣΥ

Ο υποψήφιος με την "Αττική Συνεργασία - Όχι στο Μνημόνιο" επισκέφθηκε χθες και τα γραφεία των Ομοσπονδιών Αξιωματικών και Αστυνομικών Υπαλλήλων, συναντήθηκε με τους προέδρους της ΠΟΑΣΥ κ. Φωτόπουλο και της ΠΟΑΞΙΑ, κ. Γεωργατζη και ενημερώθηκε για τα προβλήματα που απασχολούν τους ένστολους. Ο Αλ. Μητρόπουλος εξέφρασε την αλληλεγγύη του στα προβλήματά τους και ζήτησε τη συμπαράστασή τους στον δύσκολο, όπως είπε, αγώνα “για να αποτρέψουμε τις κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου”. Για το διαχρονικό ενδιαφέρον του Αλ. Μητρόπουλου στα προβλήματα του κλάδου μίλησαν οι εκπρόσωποι των Ομοσπονδιών και του ευχήθηκαν “ολόψυχα” καλή επιτυχία. Σήμερα ο Αλ. Μητρόπουλος και ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας θα πραγματοποιήσουν περιοδεία στην Καισαριανή.

 

Πάρτυ νέων υποψηφίων!

Σήμερα το βράδυ μετά τις 10 μ.μ., οι νέοι υποψήφιοι της περιφερειακής κίνησης "Αττική Συνεργασία -Όχι στο Μνημόνιο" διοργανώνουν πάρτυ στο Κεντρικό Εκλογικό Περίπτερο του Συνδυασμού (Χαριλάου Τρικούπη 4, Αθήνα).

Η αριστερά εγκλωβισμένη στη φτερωτή των ανεμόμυλων

Της Νανής Πολίτου

Ο Δον Κιχώτης θα θυμάστε ότι πολεμούσε με ανεμόμυλους. Σήμερα η αριστερά κάνει ακριβώς το ίδιο. Πολεμάει πιασμένη στη φτερωτή των ανεμόμυλων. Ο Δον Κιχώτης ήταν ο ήρωας στη φαντασία του Θερβάντες. Ένας άνθρωπος που πίστευε ότι είναι ένας μεγάλος πολεμιστής. Φανταζόταν πως κάθε ανεμόμυλος που συναντούσε ήταν και ένας εχθρός και άρχιζε μάχη μαζί του. Αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς σήμερα μέσα στη ριζοσπαστική αριστερά. Δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας;

Τι, αλήθεια, σημαίνει να πολεμάς ανεμόμυλους; Σημαίνει να μην πολεμάς ενάντια σε κάτι το σημαντικό ή πραγματικό, αλλά ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς και σε φανταστικές μάχες. Με διάφορες ασήμαντες αφορμές, κατασκευάζουμε στο μυαλό μας κάτι παγιωμένο και φοβερό. Λέμε: "Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό," και έτσι ξεκινάμε μάχη ή "Δεν μου αρέσει αυτός" και επακολουθεί μάχη ή "Δεν είμαι ευχαριστημένος" και αρχίζει λυσσαλέος εσωτερικός πόλεμος. Πολύ δύσκολα πάντα καταλαβαίνουμε τι μας φταίει. Ο ιππότης στο βιβλίο μαθαίνει μέσα από πικρές εμπειρίες ότι οι ανεμόμυλοι δεν είναι γίγαντες. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι η Ισπανία της εποχής του Θερβάντες από παγκόσμια αυτοκρατορία κατάντησε μια ευρωπαϊκή δύναμη δεύτερης διαλογής, αλλά συνέχισε να συμπεριφέρεται σαν να ζούσε στα παλιά της μεγαλεία.

Το μάθημα ρεαλισμού που μας προσφέρει το βιβλίο έχει διπλή εφαρμογή στις μέρες μας. Κάθε ιδέα που δεν υπολογίζει την πραγματικότητα παγώνει, μετατρέπεται στη χειρότερη δυνατή ουτοπία και κάθε παγωμένη ουτοπία γίνεται καταπιεστική, φονική για τους πιστούς της ή για όσους την ασπάζονται.
Δεν κινδυνεύουμε από τους ρομαντικούς επαναστάτες της ουτοπίας που αναλώνουν τη ζωή τους για χάρη ενός ονείρου. Ούτε περιορίζεται ο κίνδυνος στους εκφραστές του πιο σκληρού και απάνθρωπου ιμπεριαλισμού με παρανοϊκούς τύπου Χίτλερ που σπέρνουν τον όλεθρο μέσα στο παραλήρημά τους. Η κριτική του Θερβάντες χτυπάει ακόμη και τους πονηρούς πολιτικάντες κάθε λογής που πουλάνε επανάσταση και παριστάνουν ότι επιτίθενται σε ανεμόμυλους, ενώ παζαρεύουν το αλεύρι, τα τσουβάλια και το γαϊδούρι με τον μυλωνά...

Γιατί συμβαίνει σήμερα αυτό στην αριστερά; Τόσο ανίκανοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να παραδεχθούμε τα πραγματικά μας μεγέθη; Τυφλωμένοι, δειλοί κι άμοιροι μοιραίοι αντάμα; προσμένοντας κάποιο θάμα;

Ο καθένας θέλει να είναι "κάποιος" και "κάτι", ακόμα κι αν αυτό είναι ένας Δον Κιχώτης μαχόμενος ενάντια σε ανεμόμυλους. Κάποιος που ξέρει και ενεργεί και θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, σε κάποιον που αποδίδει με σιγουριά απόψεις, γνώμες και ιδέες. Ακόμα και φανερά λανθασμένες απόψεις δεν αναθεωρούνται επειδή ισχυροποιούν το "εγώ". Δείχνει αρνητικό και ταπεινωτικό το να μην είσαι κανείς και να μην έχεις τίποτα. Πρέπει να αποκαλύψουμε στους εαυτούς μας ότι αυτό είναι το πιο ευχάριστο και απελευθερωτικό συναίσθημα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αλλά εξ αιτίας του φόβου μας ότι θα μας επιτεθούν οι ανεμόμυλοι δεν θέλουμε να επιτρέψουμε αυτά τα συναισθήματα να επικρατήσουν.

Σύντροφοι, γιατί πολεμάμε όλους αυτούς τους ανεμόμυλους;

Είναι χτισμένοι μόνο στο μυαλό μας και όπως τους χτίσαμε μπορούμε να τους γκρεμίσουμε. Κι όμως, μπορούμε, ναι, μπορούμε να ελέγξει ο καθένας μας τι ακριβώς αναστατώνει το μυαλό του και την ψυχή του. Καθώς ανακαλύπτουμε διαδοχικά συναισθήματα, ας μην δημιουργούμε προφάσεις και δικαιολογίες γι' αυτά, αλλά να αντιληφθούμε ότι αυτά αποτελούν γόνιμο έδαφος για ειλικρινέστερη και θερμότερη προσέγγιση μεταξύ μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά

ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Η ταπεινότητα του πολεμιστή...

Του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

«Γνωρίζω μόνο την ταπεινότητα του πολεμιστή και αυτό δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός...»

Το παραπάνω, από το εξαιρετικό βιβλίο του Carlos Castaneda, "Don Juan", ίσως αποτελεί όλη τη βάση της σκέψης που οφείλουμε να έχουμε στην αριστερά, ο κάθε ένας από το δικό του μετερίζι. Και το λέω αυτό παρατηρώντας, όχι μόνο σήμερα, μα χρόνια ολόκληρα τον τρόπο σκέψης και δράσης διαφόρων εκλεγμένων, κάποια στιγμή πλειοψηφικά, ηγετών, αλλά και διαφόρων αυτόκλητων ηγετίσκων, που για λόγους προσωπικής «ανέλιξης» και φιλοδοξιών καταστρέφουν τους αγώνες των πολλών που μέσα από χώρους εργασίας και γενικώς, από όπου και με όποιον τρόπο μπορούν, βρίσκονται πάντοτε στην πρώτη γραμμή υπερασπιζόμενοι την ιδεολογική τους ταυτότητα, τους ιδεολογικούς τους στόχους και τα όνειρα μιας κοινωνίας αλληλέγγυας, δίκαιης ισότητας και όλα όσα η αριστερά πρεσβεύει.

Και όλα αυτά με θυσίες τεράστιες που έχουν αντίκτυπο τόσο στην επαγγελματική αλλά και στην οικονομική κατάσταση των ίδιων και των οικογενειών τους. Θυσία στον σκοπό τους. Βλέπετε, ο αριστερός δεν παύει να υπερασπίζεται τις αρχές του (οι οποίες είναι σταθερές), δεν τις διαπραγματεύεται και δεν τις πουλάει για τριάκοντα αργύρια, ο αληθινός, διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο την ύπαρξη της αριστερής και κομμουνιστικής ιδέας ζωντανή κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Συνθήκες που διαμορφώνουν, μηχανεύονται και επανδρώνουν οι φιλοδοξίες και το φιλοχρήματο πάθος εκείνων που «κατέλαβαν» εξουσίες σε διάφορα επίπεδα, εξευτελίζοντας κόμματα, ιδέες και χώρους και που γίνονται οι «τιμωροί» του κάθε ειλικρινούς, αληθινού και με θυσίες αγωνιστή, μιας και τον θεωρούν στην ουσία «αντίπαλο» και εμπόδιο στα όποια σχέδιά τους. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί... πάρα πολλοί και πολύ επικίνδυνοι, όχι μόνο για τους αγωνιστές της αριστεράς αλλά και για το σύνολο και την ίδια της την ύπαρξη, μιας και ο λαός χαζός δεν είναι, βλέπει... και για χάρη τους πετάει την αριστερά συλλήβδην στον κάδο των χαμηλών ποσοστών και της αναξιοπιστίας.

Μιας αριστεράς που με το βαρύ ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιο που διαθέτει μένει ανάπηρη και ανήμπορη να το χρησιμοποιήσει, αφοπλισμένη από ανθρώπους που δεν ξεπούλησαν μόνο τα προσωπικά τους ιδεώδη, αλλά και τα ιδεώδη όλων όσοι παραμένουν πιστοί στον αγώνα και στο μετερίζι, μόνοι κι απροστάτευτοι, και που όλα συμβαίνουν και αποφασίζονται ερήμην γύρω τους, αλλά που η αριστερά είναι αυτοί οι ίδιοι και κανένας άλλος.

Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε αριστερά, χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε το όνειρο και η ελπίδα.

Οι όποιες ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς οφείλουν επιτέλους να ξεκαθαρίσουν την “κόπρο του Αυγεία” και τους μηχανισμούς της άμεσα, από χθες..., γιατί αλλιώς τσάμπα και βερεσέ ψάχνουν να βρουν ποιος θα ηγηθεί στο εκάστοτε ψηφοδέλτιο κάθε εκλογές, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα αντιληφθούν πως έχουν μείνει μόνες.

Κι όχι μόνο δεν θα έχει η αριστερά ανεβάσει τα ποσοστά της (που λανθασμένα αναζητεί με πάθος χωρίς να έχει βάλει γερά θεμέλια ώστε να παραμείνουν, μοιάζοντας εκλογικό αλε ρετούρ ταξίδι κάποιων) αλλά θα έχει “χάσει” από ασφυξία την πνοή και ζωή της που δεν είναι άλλη από τους πολύπαθους... “ερήμην”.

Γιατί είναι σαφές πως με την υπάρχουσα κατάσταση και έχοντας πίστη το “ο αγωνιστής δεν σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει και σε κανένα να σκύψει το κεφάλι του σε αυτόν”..., ο "ερήμην" θα το φάει το κεφάλι του, είναι βέβαιο, η ίδια η αριστερά τα μούτρα της τελειωτικά και η ελπίδα θα χαθεί για πάντα.

Η αριστερά χρειάζεται τέτοιους αγωνιστές που εμπνέουν και εμπνέονται από την ιδέα, τον αγώνα και τον στόχο, γνήσιοι και ανιδιοτελείς, κι όχι «βασιλείς» ούτε «πρίγκιπες» ούτε «γραμματείς» ούτε «φαρισαίους», βαρίδια στα φτερά της, παρά μόνο αυτούς που με συλλογικότητα θα γιγαντώσουν το μαζικό κίνημα, ελπίδα του λαού, ελπίδα των ανθρώπων, και θα διαμορφώσουν μέσα από τον αγώνα τους τη δικαίωση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιμένει την αριστερά για να τη σώσει, αλλά εκείνη, δεμένη πισθάγκωνα απ’ όλα αυτά τα κακώς κείμενα, είναι αδύνατον να την πλησιάσει.

Ας μπει μια τελεία κι ας ανοίξει επιτέλους νέα παράγραφος... Το αύριο ήρθε νωρίτερα και βρίσκεται εδώ... Υποχρέωσή μας να το δούμε... Υποχρέωσή μας να αλλάξουμε...

Άλλη μια χαμένη ευκαιρία

Του Ηρακλή Πλιάκη*

Με θλίψη διάβασα το σιβυλλικό σημείωμα του κ. Καρτερού «Με αφορμή τον Μίλιμπαντ». Επειδή δεν νομίζω ότι ξαφνικά στις 28.09.2010 θυμήθηκε να σχολιάσει τη διεθνή πολιτική σκηνή των τελευταίων 15 χρόνων και με βάση προηγούμενα άρθρα του, συμπεραίνω (δέχομαι ωστόσο την πιθανότητα λάθους) ότι στόχος του σημειώματός του είναι ο κ. Τσίπρας. Σεβαστή η άποψή του, απορώ όμως γιατί δεν μας λέει καθαρά τι εννοεί.

Προσωπικά διαβάζοντας το άρθρο του κ. Καρτερού, αλλά και παρακολουθώντας τις εξελίξεις στον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ από τις Ευρωεκλογές και μετά μου δημιουργήθηκε μια πελώρια λαχτάρα -όχι για Νεσκουϊκ- αλλά για να φύγει η παλιά γενιά.

Εδώ και τέσσερα χρόνια έχουμε σαν καραμέλα να έρθουμε σε επαφή με τους σοσιαλδημοκράτες που διαφωνούν με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αντιλήψεις του τύπου: «Ε, εσείς αδαείς και ηλίθιοι πασόκοι, που δεν ξέρετε τι σας γίνετε, ελάτε εδώ να σας δείξουμε εμείς που ξέρουμε και είμαστε οι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας» - ο καθένας βέβαια της δικιάς του.

Άλλωστε έπρεπε να έχουμε ήδη διδαχθεί ότι συνήθως αποτυγχάνουμε να πείσουμε μόνοι μας αυτόν τον κόσμο, που πολύ συχνά μας απορρίπτει.

Άρα η σύμπραξη για έναν τόσο σοβαρό στόχο όπως η μάχη κατά του Μνημονίου πρέπει να γίνει και με ανθρώπους του άλλου χώρου. Και όσο και αν δεν το περιμένετε έχουν το δικαίωμα να μην αποδέχονται πλήρως τις θέσεις του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί όντως ο κ. Μητρόπουλος να μην είναι η καλύτερη περίπτωση.

Δυστυχώς όμως η ανικανότητα του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ να βρει υποψήφιο περιφερειάρχη δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Άλλωστε πραγματικά νομίζετε ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος (ακόμα και ψηφοφόρος σας) που πραγματικά να πιστεύει ότι θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε ένα πρόσωπο;

Δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφωνίες, υπάρχουν μόνο απολιθωμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν μάθει να λειτουργούν εκτός λογικής γκρουπούσκουλου, που είναι γαντζωμένοι στις μικροεξουσίες τους και που το κυριότερο δεν αντέχουν ούτε καν να βλέπουν τη φάτσα του «συντρόφου» τους.

Είναι τόσο δύσκολο να υποστηρίξουμε έστω για μια φορά, μια κοινή γραμμή ακόμα και αν διαφωνούμε;

Προφανώς είναι…

Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να την επιβάλει ένα «παιδαρέλι», θέλοντας να κάνει κουμάντο στον μικρόκοσμο των παλιών.

Ε, δεν πρόκειται να τον αφήσουν.

Και αυτή είναι η μεγάλη αποτυχία του Τσίπρα. Να βάλει μια στοιχειώδη τάξη σε αυτό το χάος που θέλει να ονομάζεται ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά.

Βέβαια ούτε εγώ θα μπορούσα να βάλω τάξη και αναρωτιέμαι ποιος θα το κάνει…

Περιγελάτε και απαξιώνετε το ΚΚΕ, αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν μια σταθερή πορεία και αξιοπιστία σε αυτά που λένε και κάνουν. Χαρακτηριστικά που ο χώρος μας έχει ξεχάσει εδώ και καιρό. Γιατί να μην το προτιμήσει ο μεροκαματιάρης ή ο άνεργος που δεν αντέχει άλλο το ΠΑΣΟΚ και ούτε καταλαβαίνει τις περισπούδαστες αναλύσεις και τους ατελείωτους τακτικισμούς σας;

Και έτσι ο χώρος μας για άλλη μια φορά είναι κατώτερος των περιστάσεων. Στη συγκεκριμένη φάση αυτό είναι και το πιο θλιβερό. Όχι μόνο λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Αλλά και γιατί ακόμα και έτσι παράγει ιδέες, προτείνει λύσεις και παίρνει θέσεις που μπορούν να προσφέρουν ελπίδα.

Βέβαια με την εικόνα χάους που παρουσιάζουμε όλα αυτά καίγονται.

Ταυτόχρονα, οι εκλογές στον Δήμο της Αθήνας και στην περιφέρεια Αττικής φαίνεται ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφετηρία μιας ισχυρής προσπάθειας ανατροπής των συσχετισμών που έχουν φέρει τη χώρα μας σε καθεστώς Μνημονίου.

Πρώτη φορά είμαστε τόσο κοντά στις εκλογές και οι εκπρόσωποι του «επάρατου» δικομματισμού δεν έχουν σίγουρη την είσοδό τους στον δεύτερο γύρω -πλην Κακλαμάνη.

Και όμως αντί να έχουμε οργανώσει ένα ισχυρό ενιαίο μέτωπο -και να διεκδικούμε είσοδο στον δεύτερο γύρω, έχουμε τον μεγαλύτερο δυνατό κατακερματισμό του λεγόμενου προοδευτικού χώρου από τη μια και μια αξιοσέβαστη υποψηφιότητα από την άλλη, που όμως δεν μπορεί να χτυπήσει τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ -Δ.Α. Έτσι οι επίσημοι (;) συνδυασμοί του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ τελικά τρέχουν, τελευταία στιγμή, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Συνεπώς, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι οι δύο προηγούμενες εκλογικές αποτυχίες όχι απλά δεν μας έβαλαν μυαλό, όχι απλά δεν μάθαμε από τα λάθη μας, αλλά αυτή τη φορά εμφανιζόμαστε ακόμα χειρότεροι!

Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η βαθιά πληγή που συνεχίζουν να ανοίγουν πολλά από τα στελέχη μας σε εμάς τους ίδιους. Μας γεμίζουν με όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση και απέχθεια για ανθρώπους που στηρίζαμε ανελλιπώς τόσα χρόνια.

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου λοιπόν, μιλάμε πάλι για μια χαμένη ευκαιρία και σίγουρα για μια παρατεταμένη απαξίωση του χώρου μας στα μάτια συνολικά της κοινωνίας.

Με τιμή και απεριόριστη πικρία,

 

* Ο Ηρακλής Πλιάκης είναι εκπαιδευτικός

irapli@gmail.com

 

ΥΓ.: Αγοράζω ακριβά την "Αυγή" για να διαβάζω για να στηρίζω οικονομικά την ύπαρξη μιας διαφορετικής, κοινωνικά χρήσιμης άποψης -όπως π.χ. του κ. Χρήστου και τόσων άλλων όλο αυτόν τον καιρό- και όχι για να βλέπω τη μια παράταξη να τα χώνει στην άλλη.

Ξέφραγο αμπέλι και σε κολοκυθοπαιχνίδια εκβιασμών ο ΣΥΝ;

Γιάννης Κανναβός

Για τον σ. Γιάννη Τόλιο έχω ξεχωριστή εκτίμηση και τον προσμετράω στα φωτεινά και νηφάλια μυαλά διανοουμένων, του στελεχικού δυναμισμού της Ανανεωτικής μας Αριστεράς. Διαβάζοντας το άρθρο του στην "Αυγή", στις 18 του μήνα, έμεινα άναυδος, πικράθηκα απρόσμενα και με πνίξανε ερωτήματα μύριων αποριών, που μου προκάλεσε. Δικαιολογώντας τέτοιες θέσεις, τακτικές ή νοοτροπίες εν όψει σκληρής μάχης αντιπαραθέσεων και Μνημονίου, όταν όλοι μας, ως ρομαντικοί, συναισθηματίες και ερωτευμένοι με τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς, επιβάλλεται ενωμένοι, φιλότιμα και πεισματικά να αγωνιστούμε για την ύπαρξη και το δυνάμωμα του ΣΥΝ; Καταλήγει και ως επίκληση υπενθύμιση στους ανήκοντες στο "Α.Ρ." λέγοντας: "Η στάση του Αριστερού Ρεύματος (Α.Ρ.) δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυστηρή τήρηση των καταστατικών ρυθμίσεων που όσοι-ες μειοψηφούν και συμμετέχουν σε άλλο ψηφοδέλτιο στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης αναστέλλεται για χρονικό διάστημα η ιδιότητα του μέλους...". "Κάτι τρέχει στα γύφτικα!" θα λέγανε κάποιοι σε απλή ερμηνεία!

Σα σε ξέφραγο αμπέλι, δηλαδή. Παίρνουμε σταφύλια και πάμε αλλού να πιούμε το κρασί τους και ύστερα ξαναγυρίζουμε για μουστοκούλουρα κι όταν γουστάρουμε πάμε αλλού για τσίπουρο και με το ίδιο εισιτήριο επιστρέφουμε, ως σε βάση ανεφοδιασμού, επαναστέγασης, καπρίτσιων, γιατί όχι και υπονόμευσης συντρόφων με χίλιες προφάσεις, αφορμές και αθεράπευτης γκρίνιας. Έτσι λοιπόν, και όλα "μέλι-γάλα", χωρίς ηθικές αναστολές και κυρίως... νόμιμα(!) "στην αυστηρή τήρηση καταστατικών ρυθμίσεων!". Οι σκέψεις για πολιτικό τυχοδιωκτισμό και συντροφικά μαχαιρώματα μακριά από εμένα. Τις κάνουν αφελείς κι αγράμματοι στον επαγγελματισμό της πολιτικής. "Α.Ρ." και τάσεις εμφανίζονται πλέον ως κόμματα μέσα στο κόμμα του ΣΥΝ, υπακούν και εφαρμόζουν δικές τους αποφάσεις κατά τη γνωστή τακτική της άλλοτε "Ανανεωτικής Πτέρυγας" Κουβέλη, που ελλείψει δημοκρατίας στον ΣΥΝ (!) τη βάφτισαν Δημοκρατική Αριστερά ως κόμμα με αρχηγό πια. Δείχνουν σαν να μην έχουν καμιά δέσμευση να αγωνιστούν για τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των συλλογικών οργάνων του ΣΥΝ. Κάπως ως λίγο μπάχαλο Βαβυλωνία, φυλές Ισραήλ με γλώσσες Βαβέλ!..

Άραγε δεν απειλούν έτσι, την ΚΠΕ που δεν "εσυμμορφώθη με τας υποδείξεις των" και δεν αποκαρδιώνουν μέλη, φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους του ΣΥΝ; Δεν κάνουν "διάσπαση", αλλά... αναχωρούν προσωρινά... έχοντας ανοιχτές τις πόρτες επιστροφής για να... επιβάλλουν τις προτιμήσεις τους κι όταν δεν θα τους "βγαίνει", πάλι αποχωρήσεις... και εκδρομές αποχής! Έτσι αισθάνονται τον ρόλο ευθύνης τους κι εμείς προσδέσαμε ελπίδες και αισιοδοξούμε για το άνοιγμα στην κοινωνία του ΣΥΝ για έντιμες συνεργασίες και συμμαχίες δυνάμωσης της πάλης κατά του Μνημονίου και των πιο βάρβαρων μέτρων της πιο αντιλαϊκής και ψευτοσοσιαλιστικής κυβέρνησης; Φοβάμαι, αν δεν πείθονται απ' την ορθότατη απόφαση καταξίωσης της πολιτικής του ΣΥΝ, ικανοποίησης και δικαίωσης του κόσμου του, μήπως, τελικά, όπως αφήνει να εννοηθεί ο σ. Γ. Τόλιος, επειδή και πιθανόν να έχουν πλειοψηφίες σε Π.Κ. ή Ν.Ε. να πούνε, εν όψει της εκλογικής φάσης και μάχης: "Γεια σας και στο επανιδείν! Τώρα πάμε με Αλαβάνο, αναστέλλουμε την ιδιότητα του μέλους" και σε 'κάνα μήνα ερχόμαστε, στις καρέκλες μας, στα αξιώματα, στους μισθούς μας, ή να κάνουμε τα τηλεφωνήματά μας και τις πλακίτσες μας!". Μήπως είμαι αφελής για περιέργειες, φόβους και ερωτήματα: Μήπως για τη στήριξη απόψεων η ακαμψία είναι δείγμα εγωπάθειας και όχι πολιτικής σωφροσύνης που έχει ελιγμούς, υποχωρήσεις, νερό στο κρασί και κυρίως σοβαρότητα και υπευθυνότητα; Αναιρείται ο ρόλος ευθύνης της ΚΠΕ για αποφάσεις, είναι διακοσμητικός; Αν κάποιοι φύγουν "με αναστολή"(!) τη στελεχική τους ιδιότητα θα την "κλειδώσουν" στον ΣΥΝ, να την ξαναπάρουν... στην επιστροφή τους και όπου πάνε δεν θα φοράνε τις επωμίδες της; Θα πάνε μετά και σε οργανώσεις να μιλάνε για το πώς λειτουργούν τα κόμματα αρχών και θα μπορούν να κοιτάνε στα μάτια τα μέλη τους, να γίνουν αξιόπιστοι και να τους εμπιστεύονται; Μήπως, στην πίκρα μου, να παρεξήγησα κάτι από "την αυστηρή τήρηση καταστατικών ρυθμίσεων" που επικαλείται ο σ. Γ. Τόλιος κι άδικα δημιουργείται η εντύπωση πως κάποιοι θεωρούν και "κολοκυθομπαχτσέ" τον ΣΥΝ που δεν χάνουν ευκαιρία να παίζουν και "παιχνίδια της κολοκυθιάς" ως: "Θέλουμε τον Λαφαζάνη! Δεν δέχεται; Τότε τον Αλαβάνο! Δεν περνάει; Τότε τη σ. Βαλαβάνη. Δεν περνάει; Τότε τον Δρίτσα! Δεν δέχεται; Τότε τον Φούφουτο" έτσι, μόνο και μόνο να παλινδρομούν, να ταλαιπωρείται ένας χώρος, να ροκανίζεται πολύτιμος χρόνος, από ανερμήνευτες αντιρρήσεις κι αντιδράσεις, να καθυστερούν λήψη αποφάσεων σε καθοριστικής σημασίας μάχες και αγώνες, που απαιτείται όλοι να ανασκουμπώνονται και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, με όλα τα αποθέματα δυνάμεων και περιθώρια δυνατοτήτων τους.

Αναφορικά με την καταξιωμένη προσωπικότητα του Μ. Δρεττάκη, γιατί την εμφανίζει τώρα ως πρόταση για περιφερειάρχη; Αν τον ρώτησε και αποδεχόταν γιατί έγκαιρα δεν την έκανε στην Ε.Γ. που μετέχει; Το κάνει πια για εντυπώσεις ή είναι συνέχεια του παιχνιδιού "της κολοκυθιάς"; Αν πάνε με τον Αλαβάνο θα είναι σαν επιβράβευση και δικαίωσή του για όλα τα καμώματά του μετά την εκούσια παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΝ; Θα τον συγχαρούν και που... πολύ κουράστηκε... αγναντεύοντας στις εθνικές εκλογές που δώσαμε και νόμιζε πως ήμασταν και τελειωμένοι και εκτός Βουλής; Θα πάνε μαζί του "για ελεύθερη Αττική, σε ελεύθερη Ελλάδα, να... απαγορεύσουν και την έξοδο στους κυβερνώντες απ' τη χώρα μας", για να θυμίζουν ζαχαριαδική συνθηματολογία και άλλοτε ταμπελογράφους "αποπυρηνικοποιημένων ζωνών" σε δήμους "επαναστατών μαγκιάς" δημάρχων φίλων τους; Θα πάνε για... να μην αποθαρρυνθεί να μπαίνει σα σφήνα κατά του ΣΥΝ σε κάθε εκλογές και αποφάσεις πλειοψηφίας που θα μειοψηφούν για να εκβιάζει "ανατρεπτικά" και κάποιοι να ξαναρχίζουν "την κολοκυθιά" ασυμφωνιών τους: Ταπεινά ή ως αφελής, θα τους συνιστούσα: να βγουν απ' τα γραφεία, τον στενό τους κύκλο παρεών και να κυκλοφορήσουν έξω ανεπηρέαστοι, να αφουγκραστούν, να ακούσουν τι λέει ο κόσμος τόσο για την απόφαση συνεργασίας με τον Αλ. Μητρόπουλο, για τον Αλαβάνο, αλλά και για το πώς πολιτεύονται στον ΣΥΝ, έστω για μια δική τους σφυγμομέτρηση επανεξέτασης προβληματισμού και αποφάσεών τους. Μην υποτιμάνε τη νοημοσύνη κανενός, πολύ περισσότερο ανιδιοτελών, πολύπαθων αγωνιστών της αριστεράς και καργαρισμένους από πτυχία και χτυπήματα αδικίας, ανεργίας και ονείρων νέους και νέες της χρυσής νεολαίας μας. Αν και μετά την περατζάδα και επαφή τους με κόσμο πάνε προς Αλαβάνου μεριά, όταν επιστρέψουν για την "ανάληψη" της "ανασταλείσας κομματικής τους ιδιότητας", ως και των αξιωμάτων τους στον ΣΥΝ, να μην... ξεχάσουν να μας κάνουν "νταντά" και κριτική που "απαντήσαμε" και δώσαμε σκληρό αγώνα για μια πετυχημένη συνεργασία με τον εργατολόγο Αλ. Μητρόπουλο και τους συντρόφους του.

Αισιοδοξώ πως θα μας βρουν δυνατότερους, όχι φυσικά τόσο που θα μπορούσαμε αν δίναμε όλοι μαζί τον αγώνα. Γνωρίζω πως κι ένας να λείψει θα είναι απώλεια αναντικατάστατη και τη δυναμική επιτυχίας, νίκης εξουσίας για την ανανεωτική μας αριστερά τη διαθέτουν οι ενωμένες συντεταγμένες κομματικές δυνάμεις με έντιμες συμμαχίες. Αυτό εγγυάται και η συνεεργασία μας με τον Αλ. Μητρόπουλο. Μεγαλύτερη δύναμη, καλύτερο αποτέλεσμα και θα παλέψουμε με πάθος και φανατισμό. Σε κοινή υπόθεση νίκης επιτακτικό είναι το χρέος να αγωνιστούμε παραμερίζοντας διαφορές, ταλαντεύσεις και μικροψυχίες. Ταπεινό το αγωνιστικό μου ανάστημα μπροστά στα υψηλά τους αξιώματα, αλλά επιμένω να δεχθούν τις θερμές παρακλήσεις και εκκλήσεις να μην "αναστείλουν την ιδιότητα του μέλους του ΣΥΝ" και να συμπορευτούμε, να πρωταγωνιστήσουμε ενωμένοι για λίγο χαμόγελο χαράς και ελπίδας στον κόσμο μας που πρώτοι του στερούν και οφείλουν να του δώσουν! Όλοι γνωρίζουν πως η ιδιότητα του μέλους κόμματος συνεπάγεται με "αβαρίες" συναισθημάτων και δεσμών φιλίας ή συγγένειας και ιδιαίτερα σε κρίσιμες καμπές μάχης. Το κόμμα υπερέχει στη στήριξη και υπεράσπιση έναντι αδελφού ή φίλου αντίπερα όχθης, αν και οι όποιες "κακές" αποφάσεις για πρόσωπα δεν προσβάλλουν, δεν ταπεινώνουν την αξιοπρέπεια κανενός.

Η προσωπικότητα Αλ. Μητρόπουλου είναι η καταλληλότερη, η πιο ενδεδειγμένη τιμητική μας στήριξη και ισχυρότερη εκλογική δύναμη απ' όποια υποψηφιότητα "ατόφιου" αριστερού μας. Δεν είναι τυχαίο που το ΠΑΣΟΚ φοβήθηκε την κάθοδό του και σε αντιπερισπασμό ως "Δούρειο Ίππο" του "έριξε στον στίβο" τον Γ. Δημαρά. Δεν ξέρουν πως ο Αλαβάνος πια, με τις συμπεριφορές και τον χοϊμενικό αρχηγισμό του, έχασε συμπάθειες και δεν συσπειρώνει τον κόσμο του ΣΥΝ και όχι μόνον; Λέτε να μην ήταν τιμητική η πρόταση Τσίπρα να κατέβαινε για δήμαρχος Αθήνας και η άρνησή του να μην είναι από υπολογισμούς και φόβους του, πως δεν θα έπιανε το ποσοστό ψήφων, που είχε πάρει ο Τσίπρας το 2006 και τέτοια σύγκριση δεν την θέλει για ευνόητους λόγους; Αλήθεια και με ευθυκρισία, δικαιολογούνται λόγω φιλίας μαζί του, αν εγκαταλείψουν έστω για "συγκεκριμένο χρονικό διάστημα" το κόμμα που στελεχώνουν και καθοδηγούν και μάλιστα σε "διάστημα" μάχης, ύπαρξης και καταγραφής της δύναμής του;

Πριν χρόνια, τιμητικά η Ν.Δ., κατέβασε για νομάρχη Αθηνών "τον Νέστορα Τ.Α." τον αείμνηστο Θ. Κατριβάνο, μεγάλο κομμουνιστή αγωνιστή, στέλεχος της ΕΔΑ, προδιδακτορικό δημοτικό σύμβουλο Αθηνών, νομάρχη του ΠΑΣΟΚ και φημισμένο δικηγόρο. Ήμουν απ' τους καλούς και οικογενειακούς του φίλους, με είχε υπερασπίσει ως δικηγόρος σε δίκες πριν τη χούντα, χωρίς αμοιβή και ζήσαμε χρόνια συνεξόριστοι, στη Λέρο. Αγωνιζόμουν για την εκλογή του τη 2η Κυριακή. Την πρώτη ψήφιζα Σπύρο Λυκούδη, για να μην στερήσω την ψήφο απ' τον ΣΥΝ κι ας μην ήμουν μέλος του, αλλά απ' τα ιδρυτικά τοπικά στελέχη του και με ακλόνητη πίστη στις ανανεωτικές, κομμουνιστικές ιδέες της ριζοσπαστικής αριστεράς που εκφράζει, έστω και με λάθη και δυσαρέσκειάς μου.

Το ίδιο έκανα και το 2002 που η Ν.Δ. είχε κατεβάσει για νομάρχη τον υπέροχο δημοκράτη αγωνιστή και αρθρογράφο της "Αυγής" τον δημοσιογράφο Γιάννη Τζαννετάκο. Τον υπερεκτιμώ ακόμη, υπερείχε σε προσόντα και ικανότητες και τον ψήφισα τη 2η Κυριακή κι αυτόν. Στην πρώην Κυριακή δεν άλλαξα προτίμηση από τον Σπ. Λυκούδη και το ψηφοδέλτιο του ΣΥΝ. Κάποτε οι ιστορικοί θα κρίνουν κι εκείνες τις ανεγκέφαλες -κατ' εμέ- αποφάσεις της αριστεράς, που αντιπαρατίθονταν με αυτές τις ξεχωριστές υποψηφιότητες, δικών της καταξιωμένων τέκνων, που αξιοκρατικά τους τιμούσε αντίπαλος πολιτικός χώρος.

Στις εθνικές εκλογές ανιψιός μου και με αριστερές οικογενειακές σχέσεις ήταν στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Προτίμησα Φ. Κουβέλη, Γρ. Ψαριανό και Δ. Παπαδημούλη, να υπάρξει ο ΣΥΝ και με ισχυρή φωνή στη Βουλή! Πού να ήξερα για τις τούμπες της "πουτάνας τύχης" για τις διαψεύσεις και την πίκρα απ' τις προτιμήσεις μας.  Υπηρέτησα 28 χρόνια δημοτικός σύμβουλος Αγίου Δημητρίου χωρίς ποτέ να έχω στήριξη κόμματος και θα ξαναδοκιμάσω για μια ακόμη 4ετία. Πιστεύω πως οι εργασίες είναι πιο αποδοτικές σε έργο και σε ικανότητα ανθρώπων, διαχειριστών εξουσίας. Ενώνονται δυνάμεις σε προγραμματικές θέσεις κοινής αποδοχής και δημιουργούν προϋποθέσεις καλύτερου αποτελέσματος και νίκης. Όταν σου παρέχονται δυνατότητες συνεργασιών οφείλεις πολιτικά να τις συνεκτιμάς και να τις αξιοποιείς. Φωτεινό παράδειγμα δήμαρχοι, αυτοδιοικητικά μας στελέχη, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση που γιγάντωσαν και θαυματούργησαν, η ΕΔΑ προδικτατορικά και το ΚΚΕ εσωτ. στη μεταπολίτευση κι αργότερα με εξαιρέσεις ο ΣΥΝ. Φρονώ πως βασικό μέλημα του ΣΥΝ και στρατηγική του στόχευση, πρέπει να είναι οι ευρύτερες συνεργασίες που θα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες του κόσμου, θα σέβονται, θα υλοποιούν τις δεσμεύσεις τους και θα διακρίνονται για συνέπεια, διαφάνεια χρηστής διοίκησης, καθημερινές προσπάθειες και έργο αναβάθμισης και ανάπτυξης των πόλεών τους, προκειμένου να γίνουν πιο ανθρώπινες και φιλικές. Να νοιάζονται για τη λύση προβλημάτων και καθημερινότητας και οι πολίτες να αντιμετωπίζονται, όπως θα θέλανε για τον εαυτό τους, αν βρίσκονταν στη θέση των πολιτών τους. Να υπηρετούν με έλεγχο συνείδησης και να είναι τίμιοι, σεμνοί και ειλικρινείς υπόλογοι! Στηρίζω Αλ. Μητρόπουλο και θα αγωνιστώ εξαντλώντας δυνατότητες και χρόνο!

Σύγχιση

Η αριστερά σήμερα δείχνει χούφταλο που του πέφτουνε τα σάλια για την ωραία κόρη, την εξουσία, την οποία εξουσία, ενώ θα 'πρεπε να 'ναι σαν ένας ώριμος άνθρωπος που αγαπά τη ζωή και είναι, μαζί με όσους άλλους νέους και όσους ώριμους, ερωτευμένος με το όνειρο της αλλαγής κι όχι ξελιγωμένος με την εξουσία που σβήνει το όνειρο.

Φοβάμαι πως ο ΣΥΝ, μέσω Μητρόπουλου και η Δημ. Αριστερά, μέσω Καμίνη και Μπουτάρη, ορέγονται συμμετοχή στην εξουσία του ΓΑΠ, με ένα αλλαγμένο δήθεν ΠΑΣΟΚ, για ένα πιο περιποιημένο Μνημόνιο, η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω του δόγματος της μοναδικότητας της αλήθειας, ικανοποιείται με τη διαιώνιση της εξουσίας της, στο μικροκράτος του Περισσού και ας πάει να κουρεύεται το Μνημόνιο, τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κάθονται αυτάρεσκα πάνω στην μικροεξουσία των εμμονών τους και οι αναρχομπαχαλάκηδες ταξιδεύουνε παρέα με τον χάρο, στο χάος και τον χαμό. Δεν πρόκειται για πολυφωνία αλλά για κακοφωνία οχλαγωγίας που στέκει βοηθός του δικομματισμού και της τρόικας, στο σχέδιό τους, να γίνουν εκλογές του τρόμου και της σύγχυσης, για να θολώσουν τη σκέψη των μικροαστών - μικρονοικοκυραίων, προς διαιώνιση του Μνημονίου.

Τι θα πει τρόμος και σύγχυση;

Θα πει: Είμαστε όλοι κατά του Μνημονίου, αλλά δυστυχώς αν φύγει το Μνημόνιο θα χάσουμε και την υπόλοιπη σύνταξη. Επομένως “μη μιλάς - κινδυνεύει η Ελλάς”. Το λένε ακόμα και σεβάσμιοι πανεπιστημιακοί. Στο μεταξύ “ο κόσμος υποφέρει και πονά” και η αριστερά πάντα “τα ίδια παραμύθια”.

Κι όμως ο από μηχανής θεός του Ευριπίδη, θα κατέβει ξαφνικά, στην ελληνική σκηνή και θα μας σώσει. Αυτό βέβαια είναι ψευτομεταφυσική θα πεις. Κι αυτό που είπε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στον ΓΑΠ τι είναι; Ο θεός είπε, θα μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας. Κι ο ΓΑΠ: Τον βρήκαμε τον δρόμο μας. Ξέρανε τι εννοούσανε. Ο αντιπρόεδρος πως ο Θεός είναι το ΔΝΤ και ο ΓΑΠ πως το ΔΝΤ είναι ο δρόμος. Της αριστεράς ο δρόμος ποιος είναι: Η ενότητα; Ή μήπως το ΜΕΤΩΠΟ, το ΚΑΘΑΡΟ; Σαλάμ - Αλέκουμ,... στην υγεία μας, Αλέξη, να χαρώ τα Τσίπρα. Κυρ Φώτη Κουβέλη πόσο πήγε το καρβέλι; Σύντροφε Παπαδημούλη πώς τα κάναμε έτσι ούλοι;

Αλήθεια, όταν το ΔΝΤ τελειώσει το θεϊκό έργο του, ποιοι θα είναι τότε, οι ΡΟΜΑ της Ευρώπης; Να δω τον Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ να τον μαζεύουν σε κάποιον Άι Παντελεήμονα του Παρισιού και τι στον κόσμο.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΕΣΑΡΗΣ

Ηθοποιός

Η μνημονιακή κατάσταση, η μεσαία τάξη και η... μαθητευόμενη (;) ριζοσπαστική αριστερά

Του Βαγγέλη Πιλάλη*

Η κατάσταση της χώρας σε όλα τα επίπεδα είναι ναρκοθετημένη. Η οικονομική και πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί ότι η διέξοδος αυτήν την φορά δεν περνά μέσα από τις εν πολλοίς πατενταρισμένες και διαφοροποιημένες μεταπολιτευτικές στρατηγικές απόσπασης συναίνεσης των δύο κομμάτων εξουσίας και των περιστασιακών δορυφόρων ή συμμάχων τους (δικομματισμός, επιλεκτική «κάθαρση», κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, εκσυγχρονισμός, τεχνοκρατικός ευρωπαϊκός προσανατολισμός, «υπεύθυνη» εθνική ρητορεία, αναδιανεμητικός λαϊκισμός, εξαρτημένος καπιταλισμός κ.λπ.). Επίσης η διέξοδος δεν βρίσκεται στο διπλωματικό σλάλομ του πρωθυπουργού που επιχειρεί άμεσα να αναπροσανατολίσει τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας με αμφιβόλου ποιότητας μυστικές συμφωνίες και ανταλλάγματα.

Η απευθείας πρόσδεση της τύχης της χώρας με τις κατευθύνσεις της τρόικας και του σχετικού Μνημονίου είναι ολέθριο πολιτικό λάθος που οδηγεί την ελληνική οικονομία με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική χρεωκοπία και στην παραγόμενη εξ αυτής απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Οι μόνοι ωφελημένοι από αυτήν τη «νέα τάξη πραγμάτων» θα είναι οι διεθνείς δανειστές και μερικοί εγχώριοι φίλοι τους (κυρίως μερίδες του τραπεζικού κεφαλαίου που πιθανά να καταφέρουν να διασωθούν τελευταία στιγμή). Οι υποτελείς τάξεις και ιδιαίτερα η μεσαία τάξη όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτό το υποτιθέμενο «νοικοκύρεμα» των δημοσιονομικών της χώρας αλλά αντίθετα θα συνθλιβούν. Είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τις επιχειρήσεις τους ακόμα και σημαντικές μερίδες της κρατικοδίαιτης ελληνικής αστικής τάξης.

Η αριστερά μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί, να πειραματίζεται, να διασπάται, να «τακτικίζει» χωρίς αρχές. Ότι πιο πλούσιο και βαρύ διαθέτει στον προγραμματικό της καμβά, ότι πιο αιχμηρό διαθέτει στην ιδεολογική της φαρέτρα, ότι πιο έμπειρο και μάχιμο υπάρχει στο πολιτικό της προσωπικό πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κανονικά αυτό το διάστημα η αριστερά θα έπρεπε να δώσει το σήμα της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας της ώστε να εγκολπώσει αποτελεσματικά τη διάχυτη, χαμένη προοδευτικότητα του λαϊκού κόσμου του ΠΑΣΟΚ αλλά και τη γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια που προσανατολίζεται στην αποχή.

Δυστυχώς η ηγεσία της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς τα τελευταία 2 χρόνια έχει βυθισθεί στις εκλογικίστικες και επικοινωνιακές πλάνες της. Πότε συμπεριφέρεται σαν τον αλαζόνα τηλεμάγειρα... Έκτορα Μποτρίνι (που η αλήθεια είναι ότι είναι χαρισματικός) και πότε σαν τον γκαφατζή ήρωα του παιδικού παραμυθιού του Γκαίτε... του μαθητευόμενου μάγου (που η αλήθεια είναι ότι είναι συμπαθής).

Η κοινωνία όμως σήμερα για να αποκτήσει ξανά μακροχρόνιους δεσμούς εμπιστοσύνης και ανάληψης κινδύνου κοινωνικής αλλαγής με την όποια αριστερά χρειάζεται: έμπειρη και αποτελεσματική ηγεσία, ρεαλιστικό πολιτικό και προγραμματικό σχέδιο στη δυσμενή μνημονιακή συγκυρία, κινηματικά πειστήρια συνέπειας και συνέχειας... και σοσιαλιστικό πρόταγμα!

Τα έχουμε; Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συλλογικές διαδικασίες του αναβαθμισμένες αποδείχτηκε ότι εν μέρει τα είχαμε... και έμενε να τα καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο. Μετά όμως... όταν το παιχνίδι μετατοπίστηκε από τη διαπάλη με όρους ιδεολογικής - προγραμματικής ηγεμονίας και συλλογικής σύνθεσης σε διαπάλη μηχανισμών με όρους κυριαρχίας και κάθετων ψευτο-διαχωριστικών γραμμών... όλα τελείωσαν.

Υπάρχουν βαριές ευθύνες για αυτές τις ρηχές επιλογές... κυρίως εντός Συν και από πολλές πλευρές. Η 7 Νοεμβρίου όμως δεν πρέπει να αναδείξει νικητές και ηττημένους... ηττημένοι θα είμαστε έτσι και αλλιώς όλοι... όσοι πραγματικά πιστεύαμε στην ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς μπολιασμένη από τις σύγχρονες κοινωνικές διεργασίες και τις νέες ταξικές αντιθέσεις.

Τώρα το ότι δεν θα υπάρξουν πραγματικοί νικητές αλλά μόνο επίπλαστοι για εσωτερική κατανάλωση... δεν πρέπει να μας παρηγορεί γιατί βρισκόμαστε σε μια έκτακτη ιστορική κατάσταση που τα οργανωτικά, οικονομικά και πολιτικά κεκτημένα δεν αρκούν ούτε για το επόμενο τρίμηνο... γιατί και οι βουλευτικές εκλογές πλησιάζουν... αν δεν είναι ante portas!!!

 

* Ο Βαγγέλης Πιλάλης είναι μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

Σύντροφοι, μη μας κάνετε να ντρεπόμαστε

Της Αρχοντούλας Καλογερά*

 

Στη μακρά, ενεργό στην πράξη (και όχι θεωρητικά) θητεία μου στα διάφορα κινήματα της γειτονιάς, της πόλης, του χώρου δουλειάς και τη συμμετοχή μου στα πολιτικά δρώμενα, μέσα πάντα από αριστερά πολιτικά σχήματα (ΚΝΕ και ΚΚΕ παλιότερα, ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), έχω καταλήξει -όπως και πολλοί άλλοι συνομήλικοί μου σύντροφοι- σε ορισμένα συμπεράσματα:

1. Ο αριστερός είναι ανθρωπιστής και όχι μισάνθρωπος. Αγωνίζεται για το καλό των ανθρώπων, γιατί αγαπά τον Άνθρωπο, τη Φύση, τον Κόσμο όλο. Γιαυτό τους βάζει πάνω από τα κέρδη. Γι' αυτό εναντιώνεται στην κερδοσκοπική εκμετάλλευση και την απαξίωση όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και κάθε μορφής ζωής.

2. Ο αριστερός θέλει να αλλάξει τον κόσμο και γι' αυτό δέχεται ότι μπορεί να αλλάζει και ο ίδιος. Δέχεται ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν κάτω από διαφορετικές συνθήκες να αλλάξουν. (Αλλιώς πώς θα άλλαζε ο κόσμος;). Άρα ποτέ δεν εκδίδει, και μάλιστα αμετάκλητα, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων των ανθρώπων γύρω του, ούτε το παίζει τιμητής.

3. Ο αριστερός είναι ανοικτό μυαλό, ανοικτή καρδιά. Δεν περιχαρακώνεται από τον φόβο μήπως τον διαβρώσει το σύστημα. Η περιχαράκωση δεν σε προφυλάσσει από τίποτα στο οποίο δεν έχεις «εκτεθεί». Μόνο όταν εκτεθείς δοκιμάζεται η αντοχή και μπορείς να αναπτύξεις ανοσία.

4. Ο αριστερός δέχεται και σέβεται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων παντού και στην πράξη ως δικαίωμα. Όχι μόνο στο χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία, την κοινωνική θέση, τις ελεύθερα διαμορφωμένες σεξουαλικές προτιμήσεις κ.λπ. Αλλά και στη γνώμη, την άποψη, την ιδέα, την πρόταση, ιδίως των συντρόφων του που υπηρετούν τον ίδιο σκοπό, χωρίς να διεκδικεί για τον εαυτό του το αλάθητο.

5. Ο αριστερός γνωρίζει ότι, για να αλλάξει ο κόσμος, χρειάζεται η συνειδητή συλλογική προσπάθεια, μιας μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Γι' αυτό δένει την αποδοχή της διαφορετικότητας με την ανάγκη της συλλογικότητας, με την αρχή της δημοκρατικής έκφρασης, με την έννοια ότι κατά τεκμήριο ορθότερες είναι οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί δημοκρατικά από μια μεγάλη πλειοψηφία και αυτές πρέπει να εφαρμόζονται από τη συλλογικότητα (κόμμα, παράταξη, σωματείο, σύλλογο, ομάδα). Αν κάποιοι απέχουν ή και αντιστρατεύονται τη συλλογική απόφαση, τότε ως γνωστόν η πιθανή αποτυχία της δεν θα σημαίνει αναγκαστικά ότι ήταν λάθος.

Αυτά και άλλα πολλά που θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος άλλος, αποτελούν τη σοφία της αριστεράς χρόνια τώρα, που την ξαναανακαλύπτουμε κάποιοι, αφού έχουμε υπηρετήσει πρακτικές που οδηγούν σε αντίθετες κατευθύνσεις και στην ουσία έξω από την αριστερά.

Αν αυτά τα έχουμε κατανοήσει εμείς τα εσαεί απλά μέλη, πόσο μάλλον θα έπρεπε εσείς οι πολυδιαβασμένοι στην ηγεσία της αριστεράς που πιστεύουμε ακόμη. Με αυτές τις σκέψεις, σας παρακολουθούμε άφωνοι.

Σύντροφοι, στελέχη της ΚΠΕ του ΣΥΝ, αλλά και απλά μέλη του κόμματος, που έχετε διαφορετική άποψη για την Περιφέρεια Αττικής:

Σταματήστε να μας βομβαρδίζετε με τις ιδιαίτερες απόψεις σας για την τακτική του κόμματος και κυρίως για την απόφαση στήριξης του Α. Μητρόπουλου. Τις εκφράσατε στην ΚΠΕ; Πήρε η ΚΠΕ απόφαση κατά πλειοψηφία, όπως προβλέπεται από το καταστατικό; Ψήφισε το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ την ΚΠΕ και με μεγάλη πλειοψηφία τον πρόεδρό της; Αποδοκιμάστηκε από το συνέδριο η τακτική του σ. Αλαβάνου και του Μετώπου του;

Γιατί λοιπόν και μέχρι πότε μια μειοψηφία στην κορυφή θα έχει το δικαίωμα να κάνει συνεχώς άνω-κάτω τις οργανώσεις, τα μέλη στη βάση και όλο τον κόσμο της αριστεράς, θέλοντας να επιβάλει τις μειοψηφικές απόψεις της; Το ζήσαμε με τους σ. της Ανανεωτικής Πτέρυγας και τότε οι περισσότεροι από σας επικαλούνταν την κομματικότητα. Τώρα κάνετε τα ίδια;

Σύντροφοι, θα υλοποιήσετε (πρώτοι εσείς) τη συλλογική απόφαση ή θα παίζετε σε δυό ταμπλώ; Βαρεθήκαμε πιά. Έχουμε ή μάλλον θέλετε τον ΣΥΝ να λειτουργεί σαν κόμμα ή έχετε άλλα σχέδια και σεις; Πάρτε θέση σε αυτή τη μάχη, γιατί ο κόσμος θα μας προσπεράσει για άλλη μια φορά. Ο κόσμος ζητά από κάπου να πιαστεί και μεις τον απωθούμε με τη στάση μας.

Τούτη τη στιγμή χρειάζεται η μέγιστη κινητοποίησή μας, για να ανατρέψουμε το κακό που μόνοι μας έχουμε κάνει στον χώρο μας, για να αποκρούσουμε την αναμενόμενη λυσσαλέα επίθεση που άρχισε κιόλας από εχθρούς και «φίλους» και από όλα τα ΜΜΕ στο πρόσωπο του Μητρόπουλου, από τα ίδια ΜΜΕ που μέχρι πρόσφατα τον επαινούσαν.

 

* Η Αρχοντούλα Καλογερά είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αγ. Παρασκευής

 

 

 

Η αριστερά και η διάσπαση του ατόμου

Του Ευριπίδη Ταρασίδη*

Και 'κει που μετά το συνέδριο του κόμματός μας (του ΣΥΝ) λέγαμε πως τελειώσαν οι ερωτήσεις από μεριάς του κόσμου που παρεμβαίναμε -ερωτήσεις του στυλ «εσείς δεν τα βρίσκετε μεταξύ σας, θέλετε να σας στηρίξουμε κιόλας;»- νά σου που εμφανίζεται ξανά η χρόνια νόσος της αριστεράς: η φαγωμάρα της για την κτήση της μοναδικής αλήθειας. Αυτή η μοναδική αλήθεια έρχεται να συγκρουστεί βιαίως με τις ανάγκες της κοινωνίας, έρχεται να βάλει στο περιθώριο την ουσία της μάχης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και έρχεται να φέρει ξανά στην επιφάνεια την έννοια που η αριστερά βάζει για χάρη της συλλογικότητας και της κοινής δράσης σε δεύτερη μοίρα: το άτομο.

Στη φυσική, η διάσπαση του ατόμου ακτινοβολεί και παράγει φυσική ραδιενέργεια ή υπό άλλες πιο βίαιες συνθήκες παράγεται η γνωστή πυρηνική ενέργεια. Τα πράματα στη φυσική δεν είναι απλά. Ούτε και στη ζωή βέβαια. Υποτίθεται ότι στην αριστερά το άτομο διαφωνεί, συνθέτει, λέει τη γνώμη του γενικά για καλό της οργάνωσης του, για καλό των αγώνων, για καλό των υποτελών τάξεων. Έστω λοιπόν, απλοϊκά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οργάνωση = πλήθος ατόμων με κοινή βάση ιδεολογίας. Διασπώνται τα άτομα;

Σαν σύνολα ατόμων, ναι. Από ιστορικά παραδείγματα άλλο τίποτα. Προσφάτως είχαμε την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, που οδήγησε στην πιο πρόσφατη διάσπαση αριστερού κόμματος. Και εν μέσω κρίσης όλα αυτά. Αυτή η διάσπαση δεν εξέπεμψε ούτε ακτινοβολία ούτε δημιούργησε κάποια κοινωνική έκρηξη (αντίστοιχη με την πυρηνική στο κομμάτι της φυσικής). Αντιθέτως θα έλεγα. Θυμίζω τις πρόσφατες συμφωνίες με το ΠΑΣΟΚ για κοινή υποστήριξη υποψηφίων που προσπαθούν να αποσυνδέσουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές από το σημερινό πολιτικό περιεχόμενο που 'καίει' την κοινωνία. Και αυτό δεν είναι άλλο από το Μνημόνιο και την πολιτική που ασκεί το ΠΑΣΟΚ με άλλοθι αυτό. Τα κόμματα διασπώνται λοιπόν.

Τι γίνεται με τις συμμαχίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ; Αυτές διασπώνται; Κανονικά όχι!Ας είμαστε ειλικρινείς και σοβαροί! Όπως είπε και ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, "...οι πολιτικές συμμαχίες δεν διασπώνται όταν σε κάτι δε συμφωνούν... Οι πολιτικές συμμαχίες προχωρούν σε όσα συμφωνούν και σε κάθε περίπτωση ανασυγκροτούνται ή αναδιατάσσονται, έτσι ώστε να εξυπηρετούν αποτελεσματικότερα τον στόχο τους. Και να αναπτύσσουν τη δυναμική τους". Μόνο που μονάχα σοβαρότητα και ειλικρίνεια δεν εντοπίσαμε τον τελευταίο καιρό. Ανακαλύψαμε ότι τελικά στην αριστερά υπάρχουν σωτήρες. Ότι υπάρχουν άτομα που μπαίνουν πάνω από τις διαδικασίες, πάνω από τη δημοκρατία και πάνω από τους κοινούς στόχους. Τα άτομα αυτά συνήθως εξαφανίζονται για καιρό και μετά επιστρέφουν με τον ρόλο του ήρωα για να βγάλουν από τη δύσκολη θέση τους αγωνιστές και να πουν «μην φοβάστε, είμαι εγώ εδώ. Το πολύ-πολύ τους εκβιάζουμε!». Άρα λοιπόν υπάρχουν και περιπτώσεις που τα άτομα μπαίνουν πάνω από τις συλλογικότητες πάνω από τις συμμαχίες. Και τις διασπούν!

Η πολιτική άλλωστε είναι σαν τα μαθηματικά: όλα τα θεωρήματα ισχύουν μέχρι να έρθει κάποιος να τα απορρίψει και να τα υπερβεί. Μόνο που στα μαθηματικά πάει μπροστά η επιστήμη κατόπιν τέτοιων ανατροπών. Εδώ (στη στάση του Μετώπου) η επιστήμη απλά σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Αλλά το πρώτο μας ερώτημα -αν το άτομο διασπάται- παραμένει αναπάντητο.

Νομίζω πως δεν διασπάται. Πάντως έχει σίγουρα τη δύναμη να διασπά. Και αυτό προκαλεί μεγαλύτερες δονήσεις απ' ό,τι η διάσπαση του ατόμου στη φυσική. Επίσης έχει τη δύναμη να διασπά ένα κομμάτι λογικής, συναίνεσης, προσπάθειας σύνθεσης από το είναι του. Αυτό να δείτε εκρήξεις που παράγει!

Και αν όλα τα παραπάνω περί φυσικής και πολιτικής μοιάζουν ξένα σε έναν άνθρωπο που δεν κατάφερε να σπουδάσει λόγω του ταξικού σχολείου που πήγε, λόγω των ταξικών ανισοτήτων στην κοινωνία, λόγω της αδυναμίας της αριστεράς να ηγηθεί ενός κινήματος που θα φέρει τις υποτελείς τάξεις και τα δικαιώματα αυτών ως πρώτο στόχο ικανοποίησης, σίγουρα θα ήθελε εναλλακτικά να πει με αγανάκτηση και περίσσιο πάθος: άσε μας, ρε Αλαβάνο!!

 

* Ο Ευριπίδης Ταρασίδης είναι μέλος της Π.Κ. Νεολαίας ΣΥΝ Βόλου

Τετελεσμένα

Του Αποστόλη Αγέλαστου*

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Πίστευα ότι μετά τις τραυματικές εμπειρίες που μας άφησε το 6ο Συνέδριο του κόμματός μας με τη διάσπασή του, μια και οι πρώην σύντροφοί μας οι ανανεωτικοί ζητούσαν εκβιαστικά να περάσουν οι απόψεις τους, θα άλλαζε το κλίμα στον ΣΥΝ.

Τελικά το κλίμα δεν άλλαξε και οι μηχανισμοί ζουν και βασιλεύουν και έρχονται σε αντιπαράθεση και, όπως γίνεται πάντα, ηττημένο είναι το πνεύμα της συντροφικότητας και η απομάκρυνση συνεχώς από τον στόχο μας της ενότητας της αριστεράς.

Αλήθεια, σύντροφοι, γιατί δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; Ενώ η λύση είναι τόσο απλή: Το δημοψήφισμα ανάμεσα στα μέλη. Θα επιλέγατε τρεις ή τέσσερις προσωπικότητες και τα μέλη θα ψήφιζαν. Έτσι απλά.

Ένα δημοψήφισμα είναι δυο μέρες δουλειά και με τις δυνατότητες που μας δίνει η νέα τεχνολογία θα είχαμε το αποτέλεσμα σε λίγες ώρες. Γιατί τόση πρεμούρα, γιατί πάλι στα τετελεσμένα;

Γιατί τα μέλη να παρακολουθούν άφωνα τις πεισματικές αντιπαραθέσεις και στο τέλος να καταλήγουμε στα τετελεσμένα;

Δεν μας ενδιαφέρει η υποψηφιότητα ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ούτε η υποψηφιότητα ΑΛΑΒΑΝΟΥ, γιατί και τις δυο δεν μπορούμε να τις αποδεχθούμε για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία. Εμείς τα μέλη δεν έχουμε λόγο;

Τα χιλιόμετρα από σπίτι σε σπίτι, από άνθρωπο σε άνθρωπο, ποιος θα τα κάνει; Να μην πούμε κι εμείς τη γνώμη μας ;

Εμείς δεν είμαστε που σε όλες τις εκλογές τραβάμε το κουπί;

Στόχος πρέπει να είναι τα προβλήματα που έχουν αφαιρέσει από τον λαό την ασφάλεια και την υπερηφάνειά του και όχι τα πρόσωπα.

Δεν μας ενδιαφέρει ποιος μπορεί να φέρει μεγαλύτερα ποσοστά, αλλά αυτός που με σαφήνεια θα προβάλει τις θέσεις μας και θα προβάλει μια εικόνα ενότητας.

Γι' αυτό, σύντροφοι, τα τετελεσμένα που ανήκουν σε άλλες εποχές δεν τα χρειαζόμαστε.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς.

 

* Ο Αποστόλης Αγέλαστος είναι μέλος της Π.Ο. Καλλιθέας.