Για έναν ΣΥΡΙΖΑ ριζωμένο στην εργατική τάξη

Του Γιάννη Πρωτονοτάριου*

Στις εκλογές του Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε τη μεγαλύτερη εκλογική του επιρροή στις λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Για παράδειγμα, στο Περιστέρι και στο Αιγάλεω, στην Κοκκινιά και το Πέραμα, αλλά και στη Σταυρούπολη και τη Μενεμένη της Θεσσαλονίκης κατέγραψε ποσοστό από 35% έως 40%. Το ίδιο στην Πάτρα των κλειστών εργοστασίων, στο Λαύριο της ανεργίας και στη Σύρα του καθημαγμένου Νεώριου. Έγινε έτσι σαφές ότι ο λαϊκός κόσμος, εργάτες και άνεργοι, προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη σύμμαχό τους, μια δύναμη υπερασπιστή των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τους.

Παρ' όλα αυτά όμως, στις γραμμές μας έχουμε ελάχιστους εργάτες και ανέργους. Και στη Συνδιάσκεψη φάνηκε αυτό, καθώς κανένας εργάτης δεν έλαβε τον λόγο. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οργανωμένοι εκατοντάδες πανεπιστημιακοί, άλλοι εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι. Πόσοι όμως οικοδόμοι, ξενοδοχοϋπάλληλοι ή ναυτεργάτες υπάρχουν στις γραμμές μας; Πόσοι συμπολίτες μας από τις στρατιές των ανέργων των λαϊκών συνοικιών των πόλεων;

Όμως ένα αριστερό, ριζοσπαστικό, μαζικό κόμμα πρέπει να είναι και λαϊκό. Ένα κόμμα επαναστατικό, που θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει στις γραμμές του εκείνους τους πολίτες που πάνω απ' όλους τους συμφέρει το νέο σύστημα, αυτούς που θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του νέου κόσμου.

Εμείς όμως, ενώ οικοδομούμε μαζικές οργανώσεις στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, ελάχιστες οργανώσεις έχουμε στα μεγάλα εργοστάσια ή τα πολυκαταστήματα. Είναι λοιπόν χρέος όλων μας και περισσότερο των οργανώσεων των λαϊκών συνοικιών να στρέψουν τον προσανατολισμό τους προς αυτόν τον κόσμο. Χρειάζεται πάση θυσία, παρά τις κατανοητές μεγάλες δυσκολίες, να εντάξουμε στις γραμμές μας βιομηχανικούς εργάτες, να οικοδομήσουμε οργανώσεις στα μεγάλα εργοστάσια.

Μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, θα αποκτήσουν τα βιομηχανικά συνδικάτα μαζικότητα, ζωντάνια και μαχητικότητα. Μόνο έτσι θα γίνει δυνατή η ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα και θα δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο μαζικό λαϊκό κίνημα, ικανό να συμπαραταχθεί με τις μάχες και να υπερασπιστεί τις ανατροπές που καλείται να πραγματοποιήσει η αυριανή κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Είναι λοιπόν βασικό χρέος του νέου κόμματος και του κάθε μέλους του ξεχωριστά να εργασθεί σκληρά για να αποκτήσουμε βαθιές ρίζες μέσα στην εργατική τάξη. Μόνο έτσι θα γίνουμε πραγματικά επαναστατικό κόμμα, ικανό να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

 

* Ο Γιάννης Πρωτονοτάριος είναι πανεπιστημιακός και μέλος της νέας ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αυτό αποτελεί τμήμα της ομιλίας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

Η ψυχή

Του Άγγελου Μανταδάκη

 

Το πανελλαδικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ολοκλήρωσε τις εργασίες του αργά την Κυριακή.

Ήταν ο προπομπός του Ιδρυτικού Συνεδρίου που μετά από μερικούς μήνες θα επισφραγίσει την μετεξέλιξη του σημερινού συμμαχικού σχήματος σε ενιαίο πολυτασικό φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το τριήμερο στο ΣΕΦ ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί από τη μια εκφράστηκε η αδήριτη ανάγκη της μετάβασης από τη δημοκρατία των τάσεων και των συνιστωσών στη δημοκρατία των μελών. Κάτι που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το σώμα όταν αναφέρθηκε σχετικά ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Από την άλλη, όμως, τα όσα έγιναν την τελευταία ημέρα επιβεβαιώνουν ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο, γιατί απαιτεί υψηλό βαθμό συνεννόησης και κουλτούρα δημοκρατίας, δύο πράγματα που πρέπει να κατακτηθούν.

Έχουμε τη δύναμη και τη βούληση να κατακτήσουμε ένα πράγματι διαφορετικό από τα συνηθισμένα επίπεδο λειτουργίας και συνεννόησης; Να περάσουμε στη δημοκρατία των μελών;

Πιστεύω ότι τις έχουμε. Μένει να βρούμε και την ψυχή.

Ψυχή -πάνω απ' όλα- χρειάζεται η Αριστερά!

Ομιλίες από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής: Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή ιστορική πρόκληση

Στο ζήτημα της συγκυρίας στάθηκε ιδιαίτερα ο Γιάννης Δραγασάκης επισημαίνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή συνθήκη στην οποία η Αριστερά δεν έχει ξαναβρεθεί: το ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας σε μια χώρα που είναι διαλυμένη εν καιρώ ειρήνης. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και το ΕΑΜ ήταν δύο ιστορικά παραδείγματα όπου η Αριστερά κλήθηκε να διαχειριστεί καταστάσεις που στην πρώτη περίπτωση ήταν μετά από πόλεμο και στη δεύτερη κατά τη διάρκεια πολέμου. Από το γεγονός αυτό προκύπτει πως δεν υπάρχουν παραδείγματα κατάλληλα προς αντιγραφή για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ενόψει εξουσίας, επεσήμανε.

Η μεγάλη πρόκληση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπροστά του, υπογράμμισε, είναι η ανατροπή της παρούσας κατάστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλείται να εκπληρώσει ταυτόχρονα ταξικά και πατριωτικά καθήκοντα, των οποίων η εμβέλεια ξεπερνά το όριο του εθνικού κράτους καθώς εκτείνεται στην Ευρώπη αλλά και πέρα από αυτήν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να εκπροσωπήσει την εργατική τάξη και να εκφράσει μια ευρεία λαϊκή ενότητα. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να συγκροτήσει έναν πλουραλιστικό και συμπαγή φορέα, ο οποίος θα εκφράζεται ενιαία στη δημόσια σφαίρα, υπογράμμισε, συμπληρώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα πρέπει να είναι ένας πολιτικός φορέας των μελών, όχι των συνιστωσών.

Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο πρόγραμμα του κόμματος λέγοντας πως “το πρόγραμμα είναι η σημαία του κόμματος”, ένα πρόγραμμα το οποίο θα πρέπει να αποτυπώνεται στη δράση των μελών και των στελεχών του κόμματος, είπε χαρακτηριστικά.

Εξάλλου ο Γ. Δραγασάκης, μιλώντας για το νέο κόμμα, τόνισε πως καλείται να αντιμετωπίσει κινδύνους που προέρχονται από το εξωτερικό του, αλλά και από τις “δικές μας κακές συνήθειες”, όπως επεσήμανε.

Ακόμα έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία κομματικών δομών που θα μελετούν θεωρητικά όλων των ειδών τα ζητήματα, ως ένα απαραίτητο στοιχείο για ένα κόμμα που είναι προ των πυλών της κυβέρνησης.

 

Γιάννης Θεωνάς, εκπρόσωπος ΚΕΔΑ: Ενιαίος φορέας ή ενιαίο κόμμα;

“Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η συναπόφαση των συνιστωσών”, τόνισε ο Γ. Θεωνάς, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη συσπείρωσης κι ενότητας όλης της Αριστεράς. Ακόμα, επεσήμανε πως ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται “αριστερά αντίβαρα” και πως πρέπει να διεκδικήσει με συνέπεια την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και την ακύρωση των Μνημονίων.

Τόνισε την ανάγκη της διοικητικής μεταρρύθμισης του κράτους και της στήριξης της δημόσιας διοίκησης. Τέλος, έθεσε ως καθήκον την ανασύνταξη του μαζικού κινήματος και την ενοποίηση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

 

Αλέκος Φλαμπουράρης, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Η συμμετοχή του λαού καθορίζει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ

Κανείς δεν φανταζόταν, όταν φτιαχνόταν ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, πως θα μετεξελισσόταν σ' ένα μόρφωμα που διεκδικεί σήμερα την κυβέρνηση, τόνισε ο Αλ. Φλαμπουράρης. Το κατάφερε αυτό, τόνισε, γιατί αντιστοιχήθηκε με τις ανάγκες του ελληνικού λαού, οι οποίες πλέον αναζητούν έναν ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Τέλος, ο Αλ. Φλαμπουράρης τόνισε πως ένα από τα μεγάλα ατού του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι η ηγεσία του, η οποία αποτελεί σταθερή πηγή έμπνευσης για τους αγώνες που θα οδηγήσουν στην ανατροπή της παρούσας κατάστασης.

 

Δημήτρης Στρατούλης, βουλευτής: Αναγκαία η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς

Η ενδεχόμενη εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι ένα στοιχείο το οποίο δημιουργεί νέες και σημαντικές ευθύνες, τόνισε ο Δ. Στρατούλης προσθέτοντας πως ο κυβερνητικός δρόμος θα είναι δύσκολος. “Θα αντιμετωπίσουμε πιέσεις, εκβιασμούς και προβοκάτσιες” επεσήμανε.

Έθεσε ως αναγκαία τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς και αναφέρθηκε στη βασική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Επεσήμανε την ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος και την αλλαγή των συσχετισμών ως άμεσα καθήκοντα.

Τόνισε πως η κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις και κινήματα του Ευρωπαϊκού Νότου, των χωρών της Μεσογείου αλλά και προς τη Βραζιλία, την Κίνα και τη Ρωσία.

Μίλησε για το δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που πρέπει να διατρέξει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και, τέλος, έθεσε ως βασικό ζήτημα τη μονομερή διαγραφή του χρέους.

 

Θανάσης Πετράκος, βουλευτής: Η τρόικα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πρέπει να είναι ένα δημοκρατικό πολυτασικό, πλουραλιστικό και ριζοσπαστικό κόμμα, τόνισε ο Θ. Πετράκος. Σ' ό,τι αφορά τη συγκυρία, τόνισε πως τα Μνημόνια έχουν οδηγήσει στην ύφεση και τη φτώχεια και την καταστροφή και επεσήμανε πως η κατάσταση αυτή πρέπει να ανατραπεί.

Τόνισε πως το χρέος είναι ταξικό και πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν θα πρέπει να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από τις θέσεις και τις διακηρύξεις του.

 

Γιάννης Μηλιός, Υπεύθυνος Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής ΣΥΝ: Δεν θα πέσουν αν δεν τους ρίξουμε

“Η πολιτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συνιστά μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη, καθώς πρόκειται για ένα κείμενο πέρα από ρεύματα και συνιστώσες” τόνισε ο Γ. Μηλιός.

Επεσήμανε πως ο καπιταλισμός “δεν πέφτει από μόνος του”. Οι καπιταλιστικές κρίσεις διευρύνουν τις ρωγμές του συστήματος, τόνισε, κι αυτό πρέπει να εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Ο στόχος των Μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού είναι η δημιουργία του “λευκού Κινέζου εργαζόμενου”, υπογράμμισε, προσθέτοντας πως ο “εχθρός” για τις δυνάμεις της εργασίας βρίσκεται μέσα στη χώρα.

Για το ζήτημα του χρέους είπε πως συνιστά έναν μοχλό ταξικού εκβιασμού για να γίνει αποδεκτή η λιτότητα και υπογράμμισε πως όλα αυτά θα τελειώσουν με την κυβέρνηση της Αριστεράς.

 

Πάνος Σκουρλέτης, Εκπρόσωπος τύπου ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Να υπερβούμε τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών

Την ανάγκη αποφυγής ερμηνειών της κρίσης που οδηγούν σε εθνική αναδίπλωση τόνισε ο Π. Σκουρλέτης θέτοντας ως βασικό αντίπαλο τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Τόνισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν στάθηκε φοβικά απέναντι στο κίνημα των πλατειών και όλα τα υπόλοιπα κινήματα που αναπτύχθηκαν, κι αυτό είναι το στοιχείο που του έδωσε την ώθηση για να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Επεσήμανε πως αυτή τη στιγμή συντελείται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μια “βαθιά πολιτική διαδικασία”, η οποία αντικατοπτρίζεται στη μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Ακόμα έθεσε ως μέλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ την υπέρβαση της λογικής του οργανωτικού μοντέλου που βασιζόταν στις συνιστώσες, κάνοντας λόγο για την αναγκαιότητα ενός “πολιτικού άλματος” το οποίο θα οδηγήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των μελών.

 

Νάσος Ηλιόπουλος, γραμματέας Νεολαίας ΣΥΝ: Επίθεση στον πλούτο

“Πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ο αγώνας που κρύβεται σε μικρά χωριά (όπως στις Σκουριές); Των ανθρώπων που αρνούνται τα εκατομμύρια που τους δίνει ο χρυσός για να διαφυλάξουν το περιβάλλον τους;” αναρωτήθηκε ο Ν. Ηλιόπουλος.

“Ένα σύνθημα λέει ότι δεν μπορείς να είσαι υπέρ των φτωχών χωρίς να είσαι κατά των πλουσίων. Και αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Ενάντια στους εφοπλιστές που έδιναν 15 εκατομμύρια ευρώ την ώρα που από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών τα έσοδα ήταν 50 εκατομμύρια ευρώ” υπογράμμισε.

Κλείνοντας, ο Ν. Ηλιόπουλος επεσήμανε: “Φοβάμαι τα λάθη που θα γίνουν. Όμως, περισσότερο από εμένα, ο κόσμος φοβάται μήπως δεν βγάλει το χειμώνα. Αν δεν αγωνιστούμε τώρα, πότε θα το κάνουμε;”.

Προχωράμε μαζί, δημοκρατικά, αριστερά, ριζοσπαστικά!

Επιμέλεια: Aναστασία Γιάμαλη, Μανώλης Γασπαράκης, Κώστας Παπαντωνίου

Οι συνεδριακές διαδικασίες έχουν συνοδευτεί κατά καιρούς με ένα σωρό χαρακτηρισμούς, συνήθως αρνητικούς: ψυχοφθόρα διαδικασία, διαδικασία για διαδρομιστές και γραφειοκράτες κ.λπ. Η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Παρότι το σώμα συνέδρων ήταν κολοσσιαίο και οι διαδικασίες ήταν πολύωρες και καμιά φορά βασανιστικά αργές, το ενδιαφέρον του κόσμου για το καινούργιο που γεννιέται παρέμεινε αμείωτο. Ήταν όλοι τους εκεί, σύνεδροι και παρατηρητές παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον τις διαδικασίες, συμμετείχαν εντός και εκτός σταδίου στις συζητήσεις και απέδειξαν για ακόμη μία φορά πως η δημοκρατία αποτελεί πλέον κεκτημένο της Αριστεράς του 21ου αιώνα.

 

Σταύρος Σοφιανός από Καβάλα «Να μάθουμε απ’ τα λάθη μας, ν' αλλάξουμε την κατάσταση!»

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια τέτοια διαδικασία. Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και σε κάποιες περιπτώσεις κάποιοι σύντροφοι πλατείασαν στις τοποθετήσεις τους με έμφαση στο θεωρητικό σκέλος, ενώ θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε πρακτικά ζητήματα. Έχω την ελπίδα και την πίστη, όμως, ότι θα καταφέρουμε όλοι μαζί να τηρήσουμε τα όσα λέμε και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της εποχής. Δεν θα είναι εύκολο. Βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο και έχοντας υπ’ όψιν όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, πρέπει να αποφύγουμε τα ίδια λάθη και να διαμορφώσουμε μία πολιτική που θα συμβάλει στην αλλαγή της κατάστασης.

 

Δανάη Τζήκα, 27 ετών, άνεργη πολιτικός μηχανικός από Βόλο «Σήμερα ανοίγει ο δρόμος!»

Τα πράγματα είναι δύσκολα για τους νέους είτε είναι εργαζόμενοι είτε είναι άνεργοι. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές ο κόσμος έδειξε την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο πλέον οι προσδοκίες είναι αυξημένες, φιλοδοξούμε μέσα από τους χώρους αλληλεπίδρασης με άλλες ομάδες που αγωνίζονται να καταφέρουμε, και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και μέσα από τη δουλειά μας στους κοινωνικούς χώρους, να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο πλατύ κόμμα και κοινωνικό κίνημα το οποίο θα αντισταθεί στα μέτρα και θα φέρει την ανατροπή. Τώρα σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες, νομίζω ότι αυτές είναι σε καλό πλαίσιο, προσπαθούμε με καλύτερο τρόπο με την όσμωση ανάμεσα σε συνιστώσες και ανένταχτους να δημιουργήσουμε έναν δημοκρατικό πολιτικό φορέα και αυτές οι διαδικασίες αυτόν τον στόχο έχουν. Σήμερα ανοίγει ο δρόμος!

 

Παναγιώτης Μάνδαλος από Αγρίνιο «Το σημαντικό είναι ότι είμαστε ενωμένοι»

Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Βγαίνουμε ενωμένοι δυνατοί και έτοιμοι να πετύχουμε αυτά που θέλουμε κι ονειρευόμαστε. Μου άρεσε η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Ακούστηκαν πολλές απόψεις και φάνηκε ότι είμαστε κοντά στο κόμμα. Επίσης με ικανοποίησε ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα. Έδωσε σαφείς απαντήσεις σε καίρια ζητήματα και ήταν κάτι που χρειαζόταν. Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και όχι των συνιστωσών θα πετύχει και θα ξεπεράσει τα όποια προβλήματα εμφανιστούν. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε ενωμένοι.

 

Ορέστης Δαυλιάς από Χανιά «Να φτιαχτεί ένας ισχυρός πόλος της Αριστεράς που θα ταράξει τα νερά»

Το συνέδριο αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οικοδομείται ένας χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με νέα χαρακτηριστικά και σκοπό να φτάσει στην ανατροπή. Μοναδικό μελανό σημείο κατά την άποψή μου ήταν ο περιορισμένος χρόνος που υπήρχε στη διάθεση όλων όσοι ήθελαν να μιλήσουν εξαιτίας της μεγάλης συμμετοχής, αλλά και των λίγων ημερών που διήρκεσε η συνδιάσκεψη. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, την ενότητα, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία μπορεί να φτιαχτεί ένας ισχυρός πόλος της Αριστεράς που θα ταράξει τα νερά.

 

Νατάσα Γκαρά, 28 ετών, από Βόρειο Έβρο «Η ενότητα της Αριστεράς γίνεται πράξη!»

Οι προσδοκίες από τον νέο φορέα είναι η δημιουργία ενός κόμματος με αριστερή ταυτότητα και ταξικό προσανατολισμό που θα οδηγήσει σε ανατροπές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα, που θα προτάξει διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές αξίες και θα βάλει τους πολίτες σε λογική συνεργασίας και αλληλεγγύης ώστε να ξεπεράσουμε όχι μόνο την κρίση αλλά και να δομήσουμε ένα νέο κράτος και μια διαφορετική κοινωνική βάση προκειμένου να ευημερεί ο κάθε πολίτης και να μην υπόκειται στις πιέσεις ενός συστήματος που εξαθλιώνει ώστε να επωφελούνται μεγαλομέτοχοι και τραπεζίτες. Η διευρυμένη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα κυρίως γιατί αυτό που οραματιζόμασταν επί χρόνια, η ενότητα της Αριστεράς, γίνεται πράξη.

 

Νίκος Γεωργούτσος από Αθήνα «Αντιστοιχία μεταξύ αυτών που λέμε και κάνουμε»

Αν εξαιρέσουμε τον περιορισμένο χρόνο που υπήρχε στη διάθεσή μας, γίνεται μια νέα αρχή και είναι πολύ θετικό που γίνονται αυτές οι προσπάθειες. Έχει μεγάλη σημασία να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά τα οποία λέμε και πράττουμε. Δεν πρέπει να ζητάμε μόνο δημοκρατία, αλλά να την εφαρμόζουμε κιόλας στο δικό μας εσωτερικό.

 

Χριστίνα Κολοφιούτη από Αταλάντη «Μόνη διέξοδος η Αριστερά»

Βλέπω μια ανοιχτή πολυσυλλεκτικότητα, με ανοχή, που όμως δεν εξωραΐζει καταστάσεις. Άτομα διαφορετικά που παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Την ανάσταση του αριστερού χώρου της Ελλάδας που είναι και η μοναδική διέξοδος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, έχουμε φτάσει στο μηδέν. Θέλω να πιστεύω ότι στη διακήρυξη που θα υπερψηφιστεί θα μιλάμε για μια λαϊκή κυριαρχία και θα μπορούμε πλέον να δούμε με αισιοδοξία το αύριο. Αυτό θέλει ο κόσμος απ' όπου και αν προέρχεται. Είμαστε όλοι εδώ, έχουμε παραμερίσει τις όποιες διαφορές μας. Ελπίζω από αύριο να έχουμε έναν ισχυρό ενιαίο αριστερό χώρο.

 

Σταύρος Κολοφιούτης από Λαμία «Να πορευτούμε με τη λαϊκή κίνηση»

Στη συνδιάσκεψη υπάρχει πλούσιος προβληματισμός, πολλές διαφορετικές απόψεις. Απόψεις που φαντάζομαι ότι ανταποκρίνονται στην εποχή μας και τον προβληματισμό που τη διακατέχει. Η μεταβατική κατάσταση που βιώνουμε προκαλεί αυτήν τη ρευστότητα της εποχής, μια ρευστότητα που προκαλεί με τη σειρά της ανησυχία. Η ανησυχία, η οποία είναι έκδηλη και εδώ στον κόσμο, δείχνει ότι όλοι έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Θέλω να πιστεύω ότι ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ θα ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Δε θέλω ούτε ανασχηματισμούς ούτε υποχωρήσεις. Θέλω το κόμμα να πορευτεί με τη λαϊκή κίνηση. Να αποκτήσει χαρακτηριστικά λαϊκού κόμματος με ανοιχτές διαδικασίες και λειτουργίες και όχι ενός κακού προτύπου αριστερού κόμματος.

 

Γιάννης Καραμπετιάν από Θεσσαλονίκη «Να είμαστε εκεί!»

Υπάρχει τεράστια συμμετοχή και μεγάλος ενθουσιασμός. Το βλέπεις άλλωστε στα πρόσωπα του κόσμου. Πρόσωπα γνώριμα αλλά και καινούργια, πιο φρέσκα. Η παρουσία του κόσμου, ειδικά την Παρασκευή, ήταν τεράστια. Η δε ομιλία του προέδρου ήταν πολύ καλή, μπορώ να πω εξαιρετική. Ο στόχος είναι να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση και να φέρουμε την αλλαγή και τον σοσιαλισμό. Μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Είναι πολύ σημαντικό το νέο ενιαίο κόμμα να έχει δημοκρατικές διαδικασίες, απλή αναλογική και εναλλαγή. Να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι για τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται στην κοινωνία. Να είμαστε εκεί.

 

Νίνα Γρηγορέα από Αθήνα «Να διατηρηθεί η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ»

Υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Η συνδιάσκεψη σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας πορείας, ένα νέο ξεκίνημα για όλους. Το νέο ενιαίο κόμμα να δώσει λύση στον λαό που υποφέρει και να προχωρήσει στη ρήξη και την ανατροπή όπως έχει υποσχεθεί. Να μην υποχωρήσει από τις θέσεις του διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει την πολιτική του ταυτότητα όταν και εάν βρεθεί στην εξουσία. Να διατηρήσει την πολιτική του ταυτότητα έτσι όπως την έχει γνωρίσει και ορίσει ο κόσμος. Την ταυτότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

 

Ευάγγελος Ταβουλάρης από Πειραιά «Στηρίζω τις ελπίδες μου στον ΣΥΡΙΖΑ»

Είμαι 84 ετών και έχω δει πολλά στη ζωή μου, έχω δώσει πολλούς αγώνες. Από μικρό παιδί ήμουν στον χώρο της Αριστεράς. Πλέον είμαι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζω αυτήν την πρωτοβουλία με όλες μου τις δυνάμεις. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Βλέπω τα εγγόνια μου να μην έχουν προοπτική σε αυτόν τον τόπο. Είναι κάτι που με σκοτώνει. Γι' αυτόν τον λόγο στηρίζω τις ελπίδες μου στο ενιαίο κόμμα που δημιουργείται, για να έχουν μια καλύτερη ζωή. Γι' αυτό άλλωστε ήρθα και στη συνδιάσκεψη, θέλω να είμαι παρών. Ελπίζω το κόμμα να μη λοξοδρομήσει και να μείνει πιστό στις αρχές του ώστε να έρθει η τελική ανατροπή.

 

Δημήτρης Κολοβιστέας; «Να αποκτήσουμε ουσιαστική επαφή με τον κόσμο!»

Η προσδοκία μας από τον νέο φορέα είναι να αποκτήσουμε ουσιαστική επαφή με τον κόσμο και την κοινωνία παρουσιάζοντας τις θέσεις μας. Φόβο αποτελεί το να διολισθήσουμε από τη μέχρι τώρα γραμμή μας και να μην καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε πολιτικά τα ζητήματα που προκύπτουν από το Μνημόνιο, την Ε.Ε. και από τον νεοφιλελευθερισμό. Για τη Συνδιάσκεψη βέβαια και έχω ενστάσεις, δεν είναι δυνατόν να συνεδριάζει το σώμα και να μην παρακολουθεί ο κόσμος, δεν τιμά αυτούς που τους έστειλαν στο συνέδριο...

 

Βασίλης Ρόγγας, υποψήφιος διδάκτορας, από Πετρούπολη «Μέχρι τον στόχο του σοσιαλισμού!»

Προσδοκούμε ο ΣΥΡΙΖΑ να συμπυκνώσει τις προσδοκίες τού κόσμου σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα κατ' αρχήν μέχρι να φτάσουμε τον στόχο του σοσιαλισμού. Η Συνδιάσκεψη μπορεί να ήταν χλιαρότερη απ’ όσο χρειάζεται, αλλά αποτελεί μια πολύ καλή αφετηρία. Ο κόσμος, ο πολύς νέος κόσμος που ήρθε, παρακολούθησε τους συντρόφους να συζητούν, ωστόσο δεν μας άρεσε το χρόνιο πράγμα που λέγεται διαχρονισμός...

 

Μαρίνα Θανασάκη, 58 ετών, από την Πεύκη «Η συμβολή όλων των μελών θα λειτουργήσει απελευθερωτικά!»

 

Έχω πάρα πολλές προσδοκίες οι οποίες ελπίζω να ευοδωθούν, με τόσο κόσμο όμως είναι λιγάκι δύσκολο να ακουστούν όλες οι απόψεις. Υπήρχαν άλλωστε παραδοχές ότι τα κείμενά μας, οι αποφάσεις λαϊκών συνελεύσεων κ.λπ. είναι δύσκολο να διαβαστούν, πράγμα που πρέπει να μας προβληματίσει. Η Συνδιάσκεψη ανοίγει τον δρόμο, θα θέλαμε να ακούσουμε νέο κόσμο να μιλάει και να ληφθούν υπόψη τα κείμενα των τοπικών οργανώσεων, των ομιλητών. Αυτή η συμβολή θα λειτουργήσει βοηθητικά και απελευθερωτικά για τους εκλεγέντες.

 

Μαρία Λαντζανάκη, 25 ετών, γιατρός από Ιεράπετρα Κρήτης «Αναβαθμισμένη κουβέντα σε μια 'διαφορετική' συνδιάσκεψη!»

Νομίζω πως ο στόχος της συνδιάσκεψης, δεδομένου ότι έχει προηγηθεί τόση κουβέντα, τόσες συνελεύσεις, ήταν η ανταλλαγή απόψεων για το τι φορέα θέλουμε, επειδή είμαστε αναγκασμένοι να αλλάξουμε απότομα ως ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που είναι και θετικό. Υπάρχει μια γενική συμφωνία ότι πρέπει να αλλάξουν όλα, να μπει νέος κόσμος, να γίνει ένας φορέας που θα παίξει ηγετικό ρόλο στο να αλλάξουν ολοκληρωτικά τα πράγματα στην Ελλάδα και όλο αυτό συναίσθημα δίνει έναν πολύ καλό παλμό και κουράγιο οτι θα τα καταφέρουμε. Έχω ξανασυμμετάσχει σε άλλες διοργανώσεις, αλλά εδώ είναι όλα διαφορετικά, καθώς οι ίδιοι οι προβληματισμοί και η η ίδια κουβέντα είναι πιο αναβαθμισμένη. Επίσης, το ότι οι νέοι εδώ είναι τόσο πολλοί μόνο ελπίδα δίνει.

Οικολογικός μετασχηματισμός: Απάντηση στην κρίση, την ανεργία, την εκμετάλλευση και τον αυταρχισμό

Κείμενο του συντονιστικού της θεματικής περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ EKM

Η θεματική περιβάλλοντος λειτουργεί από το 2007 ως μια οριζόντια πανελλαδική δικτύωση ανθρώπων που συμμετέχουν σε περιβαλλοντικές δράσεις, ομάδες, κινήματα ή έχουν ένα ειδικό ενδιαφέρον για περιβαλλοντικά ζητήματα. Μέσα από τη θεματική εκφράζεται αφενός η ανάγκη ενός χώρου δημοκρατικής έκφρασης όπου ο καθένας και η καθεμιά συμμετέχει ισότιμα και συνεισφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και αφετέρου της συσπείρωσης ενός ριζοσπαστικού δυναμικού που μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες και λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας με τα περιβαλλοντικά κινήματα. Ταυτόχρονα η θεματική αποτέλεσε πεδίο επεξεργασίας θέσεων και προτάσεων για κρίσιμα θέματα που συνδέονται τόσο με το περιβάλλον όσο και με την οικονομία και ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας, νερού, απορριμμάτων, ορυκτού πλούτου, δασών και δημόσιων χώρων που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου, εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς και επιφέρουν σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις.

 

Εκκινούμε από την αρχή ότι η οικολογική και η οικονομική κρίση συνδέονται και αλληλοτροφοδοτούνται:

η ληστρική εκμετάλλευση κοινωνίας και φύσης, που επιβάλλει ο καπιταλισμός, εντείνεται σε συνθήκες κρίσης, με την όξυνση των ανταγωνισμών και την επιβολή ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ενώ ταυτόχρονα η περιβαλλοντική υποβάθμιση ναρκοθετεί τις μελλοντικές συνθήκες παραγωγής και σωρεύει τεράστιο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος.

Στην πορεία προς τον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τόσο για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και να διαμορφώνουμε νέους δρόμους για μια παραγωγή ενταγμένη στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων. Η ρύπανση, η μόλυνση και γενικά η υποβάθμιση του περιβάλλοντος καθώς και η όξυνση της κλιματικής αλλαγής συνδέονται άρρηκτα με τους ζωτικούς όρους διαβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, συνιστώντας ευθεία απειλή για την κοινωνική αναπαραγωγή. Το κόστος της πρόσβασης σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα βασικών αγαθών (π.χ. νερό, τρόφιμα) γίνεται δυσβάσταχτο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ το κοινωνικό κόστος για υπηρεσίες υγείας, αντιμετώπιση "ακραίων" φυσικών φαινομένων και των συνεπειών τους κ.λπ. εκτινάσσεται.

Η περιβαλλοντική νομοθεσία και οι μηχανισμοί εφαρμογής της στην Ελλάδα ήταν πάντα ανεπαρκείς και παραγκωνίζονταν πλήρως όταν επρόκειτο για τη διευκόλυνση των πάσης φύσεως μεγαλο-επενδυτών στη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις εξορύξεις, τις κατασκευές, τις μεταφορές. Στην περίοδο που προηγήθηκε περάσαμε γρήγορα από τις διακηρύξεις της «πράσινης ανάπτυξης» στην πλήρη απαξίωση κάθε περιβαλλοντικού μέτρου και ελέγχου. Η ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, επιταχύνεται με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους και οδηγεί όχι μόνο σε μια δραματική κλιμάκωση της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και στην απώλεια δημόσιας περιουσίας και φυσικών πόρων απαραίτητων για την επιβίωση και την παραγωγή.

Την περίοδο που διανύουμε θέματα αιχμής που έχουν προκαλέσει ισχυρά κινήματα αντίστασης συνδέονται με:

- την ενέργεια (κινήματα κατά των ΒΑΠΕ, του λιθάνθρακα, των πυρηνικών): την τελευταία δεκαετία, η λεγόμενη «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» συνοδεύεται από πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλουν τη χρεωκοπία και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και την κατακόρυφη αύξηση των τιμών. Στρατηγικό μας στόχο αποτελεί η απεξάρτηση από την καύση υδρογονανθράκων για την παραγωγή ενέργειας και στο μέλλον η απεξάρτηση από την καύση συνολικά. Ως άμεσους στόχους θεωρούμε ότι αποτελούν: α. ο δημόσιος έλεγχος β. η επαρκής πρόσβαση στο κοινό αυτό αγαθό, δεδομένη και αδιατάρακτη για όλους, με προτεραιότητα στους ανέργους, τους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος και τις μικρές επιχειρήσεις με τιμολογιακή πολιτική με βάση τις κοινωνικές προτεραιότητες γ. η εξοικονόμηση ενέργειας και η αύξηση της ενεργειακής απόδοσης σε βιομηχανία, γεωργία, κτίρια, μεταφορές, συγκοινωνίες με αποτέλεσμα την αύξηση της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας των θέσεων εργασίας και την ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων δ. η αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας σε τοπικό επίπεδο που προωθεί την πιο δημοκρατική κατανομή και τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων αλλά και συνολικά την αποκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων ε. η εκπόνηση του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού για τη μείωση της παραγωγής από ορυκτά καύσιμα και των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, καθώς και για τη διείσδυση των ΑΠΕ, με στόχο τη ριζική διαφοροποίηση του ενεργειακού μοντέλου, την ενίσχυση της ενεργειακής αυτάρκειας, τη μείωση των γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και της εξάρτησης από την πυρηνική ενέργεια.

- το νερό (κινήματα κατά της εκτροπής του Αχελώου, υδροηλεκτρικών όπως στον Άραχθο και τον Αλιάκμονα, αντιστάσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση) : Κρίσιμα ζητήματα αφορούν α. την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης -αποχέτευσης την ώρα που η παγκόσμια αλλά και ευρωπαϊκή εμπειρία έχει αποδείξει τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα, την επάρκεια και τις τιμές β. τις άδειες και τα δικαιώματα χρήσης νερού με στόχο την εκμετάλλευση και εμπορία των φυσικών αποθεμάτων από ιδιωτικές εταιρίες (π.χ. εμφιάλωσης νερού) γ. τα υδροηλεκτρικά φράγματα και τις εκτροπές των ποταμών που ιδιωτικοποιούν τη διαχείριση των ποταμών, διακόπτουν τους υδάτινους κύκλους και καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την οικολογική ισορροπία. Υποστηρίζουμε α. την διασφάλιση της πρόσβασης σε νερό επαρκές και κατάλληλο για ανθρώπινη χρήση για όλους β. την εξοικονόμηση και τη σχεδιασμένη διαχείριση των υδάτινων πόρων στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, την παραγωγή ενέργειας, τη βιομηχανία, β. τον έλεγχο της ρύπανσης των νερών. Θεωρούμε ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα και χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο αλλά ένα κοινό αγαθό που ανήκει συλλογικά στον ελληνικό λαό και θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που πρέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά, στη βάση του ψηφίσματος 64/292 του ΟΗΕ.

- τον ορυκτό πλούτο (κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού σε Χαλκιδική και Β. Ελλάδα, για την προστασία της Οίτης, της Γκιώνας, της Β. Εύβοιας): Η ένταση των εξορύξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, που συνοδεύεται από εκτεταμένες οικολογικές συχνά και κοινωνικές καταστροφές, υπαγορεύεται και κυριαρχείται από πολυεθνικές. Στη μνημονιακή Ελλάδα, οι εξορύξεις (χρυσού, άλλων μεταλλευμάτων, λιγνίτη, αλλά και πετρελαίου, φυσικού αερίου κ.λπ.) διαφημίζονται ως σανίδα σωτηρίας, ενώ στην πραγματικότητα είτε παραδίδονται δωρεάν είτε αποτελούν πεδίο νέας αφαίμαξης δημόσιου χρήματος για αμφίβολα σχέδια. Υποστηρίζουμε ότι προτεραιότητες για τη διαχείριση του ορυκτού πλούτου είναι: α. ακύρωση των επενδύσεων εξόρυξης χρυσού ως κοινωνικά άχρηστου και περιβαλλοντικά επιζήμιου β. η ακύρωση διατάξεων του μεταλλευτικού κώδικα, του χωροταξικού των εξορύξεων, των fast track και ΕΟΖ, ώστε να μη δίνονται στους εγχώριους/πολυεθνικούς επιχειρηματίες σκανδαλώδη και αντισυνταγματικά προνόμια και εξουσία και γ. η αξιόπιστη δημόσια έρευνα και καταγραφή των αποθεμάτων στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε τις εξορυκτικές δραστηριότητες ως αναπόσπαστο μέρος των τοπικών, περιφερειακών και εθνικού επιπέδου δημοκρατικών σχεδιασμών που να συνυπολογίζουν το πραγματικό κόστος που καλείται να πληρώσει η κοινωνία για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, καθώς και για τις επιπτώσεις στις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες. Υποστηρίζουμε ότι οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν μέσα από ένα πλατύ κοινωνικό διάλογο για τη συνετή και κοινωφελή αξιοποίηση των πόρων (ή μη), επισημαίνοντας ότι α. αφορούν μη αντιστρεπτές επεμβάσεις β. αφορούν και στους όρους αναπαραγωγής των επερχόμενων γενιών και γ. είναι κρίσιμες για τη μελλοντική κατάσταση της χώρας συνεπώς δεν μπορούν να ληφθούν υπό το εκβιαστικό καθεστώς του φόβου.

- τη διαχείριση απορριμμάτων (κινήματα σε Κερατέα, Λευκίμμη, Ευκαρπία): Η απαράδεκτη διαχείριση σε Χώρους Ταφής (συνήθως ούτε καν υγειονομικής) και η σκόπιμη μέχρι σήμερα απαξίωση της πρόληψης και της ανακύκλωσης, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τη μαζική εγκατάσταση σε όλη την Ελλάδα, εισαγόμενης τεχνολογίας μονάδων «επεξεργασίας» και «θερμικής αξιοποίησης/καύσης» που θα διαχειρίζονται συγκεντρωτικά το σύνολο των απορριμμάτων. Πρόκειται για μια μεθόδευση που όχι μόνο θα επιφέρει αδικαιολόγητη περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά ταυτόχρονα θα απομυζήσει τεράστια κεφάλαια για την εγκατάσταση και θα αυξήσει υπέρμετρα τα δημοτικά τέλη για τη λειτουργία. Σε πλήρη αντιδιαστολή, εμείς υποστηρίζουμε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης διαχείρισης με 1. πρόληψη για τον περιορισμό των απορριμμάτων στην πηγή 2. διαλογή των υλικών στην πηγή και κομποστοποίηση των προδιαλεγμένων οργανικών 3. διαλογή των υπολοίπων σε απλές μονάδες εγκατεστημένες κοντά στον τόπο παραγωγής των απορριμμάτων. Πρόκειται για τη μέθοδο με το μικρότερο κόστος, τις περισσότερες θέσεις εργασίας, τη μεγαλύτερη εξοικονόμηση ενέργειας και φυσικών πόρων και τη μικρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση.

- τους δημόσιους χώρους και τα δημόσια έργα (αντιστάσεις για το Ελληνικό, τον ιππόδρομο, την Ολυμπιάδα, για το χωροταξικό του τουρισμού) : επιταχύνεται η εκποίηση δημόσιων χώρων όπως το Ελληνικό ή οι βραχονησίδες, η κατάληψη και η υποβάθμιση δημόσιων - δασικών συνήθως- εκτάσεων για εγκατάσταση Β.Α.Π.Ε., η καταπάτηση για οικιστική/τουριστική χρήση, ενισχύεται η πολιτική των μεγάλων οδικών αξόνων/μεγάλων έργων που είναι αδιάβατα για τους πολλούς (π.χ. η γέφυρα Ρίο -Αντίρριο), προωθείται μέσω και του νέου Γ.Ο.Κ., η «εκκαθάριση» του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, η ανέγερση μεγάλων κτηρίων και η μεγάλη ιδιοκτησία των εταιρειών real-estate, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ολιγοπωλιακών σχημάτων σε βάρος ενός πλήθους επαγγελμάτων, αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρήσεων. Υποστηρίζουμε την άμεση εκπόνηση νέων σχεδίων ρύθμισης του χώρου στα διάφορα επίπεδα με βασική αρχή την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

- τα δικαιώματα των ζώων ιδιαίτερα σε σχέση με το μοντέλο παραγωγής/κατανάλωσης σε ό,τι αφορά τη διατροφή, με την κυριαρχία των μεγάλων εντατικών μονάδων εκτροφής που εξαφανίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία. Υποστηρίζουμε επίσης την καταδίκη του γουνεμπορίου (με πρόβλεψη μεταβατικής περιόδου προσαρμογής σε βιώσιμες/αειφορικές επαγγελματικές ενασχολήσεις) και των πειραμάτων σε ζώα, καθώς και τον αυστηρότατο περιορισμό του κυνηγιού.

 

Είναι σαφές ότι το κυρίαρχο πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης, αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και χρειάζεται ν’ αλλάξει ριζικά.

Στον αντίποδα του ανταγωνισμού, της διαρκούς μεγέθυνσης και συσσώρευσης του καπιταλισμού που γεννά την κρίση, υποστηρίζουμε ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης που :

- στηρίζει την ισορροπία ανάμεσα στις ανθρωπογενείς δραστηριότητες και τα φυσικά αποθέματα εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή και την αειφορία, μέσα από διαδικασίες αποκέντρωσης, συμμετοχικού σχεδιασμού και δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου στα μέσα παραγωγής και στα συλλογικά αγαθά.

- υιοθετεί πρακτικές που διασφαλίζουν την αντιμετώπιση της ανεργίας ταυτόχρονα με την προστασία του περιβάλλοντος και προωθεί συλλογικές μορφές δραστηριότητας όπως οι συνεταιρισμοί, τα δίκτυα συνεργασίας, οι ομάδες παραγωγών.

- εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων στην εργασία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την υγεία, τον πολιτισμό, την παιδεία, το δικαίωμα όλων σε ασφαλές περιβάλλον, την αξιοπρεπή διαβίωση.

Μας έχουν κηρύξει πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Την αφορμή για το παρακάτω κείμενο μου έδωσε το άρθρο του κ. Χρήστου Γκίμτσα που είχε τίτλο «Με τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Αλλά με ποιον ΣΥΡΙΖΑ» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Διάλογος» στις 26 Νοεμβρίου 2012 αλλά και στην «Αυγή» στις 28 Νοεμβρίου 2012.

 

Στις 30 Νοεμβρίου- ξεκινάει στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, ένα βήμα που θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2013, όταν θα πραγματοποιηθεί το πρώτο συνέδριο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκε ένας διάλογος εσωτερικός, αλλά κυρίως ένας διάλογος με την κοινωνία (ίσως όχι στο εύρος που θα θέλαμε) μέσα από τη διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων, όπου όλοι και όλες μπορούσαν να καταθέσουν τις απόψεις τους για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, όπως την ιδεολογική ταυτότητα, τη στρατηγική, μέχρι τον τρόπο λειτουργίας του νέου κόμματος (τοπικές οργανώσεις, συγκρότηση και λειτουργία συντονιστικών επιτροπών, ενδιάμεσα όργανα, όπως νομαρχιακές και περιφερειακές επιτροπές, εκλογή κεντρικής επιτροπής και πολιτικής γραμματείας).

Είναι θεμιτό και θετικό γεγονός να διεξάγεται αυτός ο διάλογος και δημόσια, όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του και τις προτάσεις του για το εγχείρημα της δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλά και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος θα έλεγα ότι είναι εντελώς απαραίτητο. Στο πλαίσιο αυτού του διαλόγου, λοιπόν, θα ήθελα να καταθέσω τις αντιρρήσεις μου, τις ενστάσεις μου και τη διαφωνία μου σε όσα ο κ. Γκίμτσας εκφράζει με το άρθρο του.

 

Τα λιγότερο σημαντικά

Ξεκινώ από τα λιγότερο σημαντικά, από το τέλος του άρθρου του κ. Γκίμτσα, όπου αναφέρει «Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα, δηλώνω ότι θέλω να ενταχθώ...». Μα νόμιζα ότι ήδη ο κ. Γκίμτσας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει. Αν ισχύει, σημαίνει ότι υπέγραψε την αίτηση εγγραφής νέου μέλους, όπως και τόσα άλλα χιλιάδες μέλη έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα, και φαντάζομαι ότι το έκανε, αφού πρώτα είχε ενημερωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργείται σήμερα από το μηδέν, αλλά πατάει σε μια διαδρομή -ίσως σύντομη και σίγουρα με καλές και κακές στιγμές-, που αν μη τι άλλο είχε σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αυτά της ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που τον έφεραν μέχρις εδώ. Και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει ενημερωθεί ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν για τη μετεξέλιξη σε ενιαίο κόμμα προέβλεπαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται μέσα από τη διαδικασία αυτή να υπάρξει αλλοίωση της ιδεολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα συμπεριλάβει τη σοσιαλδημοκρατία είτε απλά ως όρο, είτε πολύ περισσότερο ως πολιτική πρακτική, ακόμη κι αν δεχθούμε την αυθαίρετη ερμηνεία ότι σοσιαλδημοκρατία σημαίνει σοσιαλισμός με δημοκρατία και ολίγη από Αριστερά.

Ένα δεύτερο σημείο, όχι τόσο ουσιώδες, αλλά άξιο αναφοράς, είναι η παρότρυνση του κ. Γκίμτσα να αποκαταστήσει το νέο κόμμα την αξιοπιστία του. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Σύμφωνα με τα λεγόμενά του «...Δίνοντας από τη μία ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, αποφεύγοντας τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα και από την άλλη εξασφαλίζοντας την εσωκομματική δημοκρατία και τον πλουραλισμό...». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Η ένστασή μου είναι ότι αυτό δεν πρέπει να αφορά μόνο τα στελέχη που διατυπώνουν απόψεις στη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και τα μέλη. Για να επιτευχθεί, προϋποθέτει τα μέλη να είναι ενημερωμένα, να κάνουν δεκτές τις αποφάσεις που παίρνονται με δημοκρατικές διαδικασίες, αφού πρώτα βεβαίως συμμετέχουν σε αυτές. Ο κ. Γκίμτσας, ενώ συμμετείχε ως μέλος στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων, ενώ διατύπωσε τις απόψεις του για τη μορφή και την ιδεολογική ταυτότητα του νέου φορέα, με το άρθρο του συμβάλλει στο να αλλοιώνει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένοντας σε απόψεις που προς το παρόν -ευτυχώς- είναι μειοψηφικές έως ανύπαρκτες.

 

Τα σημαντικά

Ας πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά από τα οποία σταχυολογώ τα εξής σημεία:

1. Ο μύθος που εντέχνως καλλιεργείται από το κυρίαρχο σύστημα και υιοθετεί ο κ. Γκίμτσας, μιας νέας εθνικής αφήγησης, ότι δηλαδή η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και άρα όλοι μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό που μας βρήκε ή αλλιώς «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, ...λαός και Κολωνάκι». Τι μας χρειάζεται για να το καταφέρουμε; Κατά την άποψη του συντάκτη, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση με αριστερά χαρακτηριστικά που θα αναλάβει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πλούσιος και στους φτωχούς. Ανάμεσα δηλαδή σε τραπεζίτες, βιομήχανους, μεγάλο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αδύναμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ έγκαιρα διέγνωσε ότι η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αντίθετα είναι παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού και οφείλεται στον τρόπο ανάπτυξης του συστήματος. Στη φάση που βρισκόμαστε με τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας, με την όξυνση της κρατικής καταστολής, με τη ναζιστική, τρομοκρατική δράση από τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παροχών στους από κάτω. Αντιγράφω από το άρθρο του συντρόφου Γιάννη Αλμπάνη που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» στις 14.10.12, από το οποίο άλλωστε δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου.

«...Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η μια εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν προς το κέντρο, σε πιο 'υπεύθυνες' και 'ρεαλιστικές' θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η άλλη εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς, όμως, της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του '30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι 'από πάνω' ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους 'από κάτω'. Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν...) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης...

...Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικού πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ προς το παρόν φαίνεται να διαλέγει ότι θα δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους, σε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ενταχθεί κάποιοι εδώ και καιρό και για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

2. Το μεταναστευτικό. Θεωρώ τραγωδία για οποιονδήποτε θέλει να λέγεται αριστερός να διαχωρίζει τους μετανάστες σε έννομους και παράνομους, σε «λαθραίους» και σε αυτούς που έχουν χαρτιά. Ειδικά σε μια περίοδο που η ακροδεξιά ρητορική υιοθετείται πλήρως από την τρικομματική κυβέρνηση (βλ. νόμος περί ιθαγένειας) είναι διπλή τραγωδία να «απαιτούμε» από τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως ακόμη ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και τώρα οι μετανάστες, το πρόβλημα είναι η κρίση. Η μόνη υπεύθυνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και πρέπει να παραμείνει αυτή που συμπυκνώνεται στις φράσεις: «κανένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά», «κανένας άνθρωπος χωρίς συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης», «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος».

3. Η ταυτότητα του κόμματος τρομοκράτη που επιδέξια -όπως ο ίδιος αναφέρει- φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και που δυστυχώς έμμεσα ο ίδιος υιοθετεί. Πρόκειται βεβαίως για την παρότρυνση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από το κατεστημένο των media και τους πολιτικούς παρατρεχάμενους να «καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται», εξαιρώντας πάντα την κρατική βία που έχει το δικαίωμα να την ασκεί κατά το δοκούν και με όποιες μορφές χρειάζεται η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς ποτέ να μιλάνε για τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της καταδίκης σε μια ζωή εξαθλιωμένη, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοχειρία και που φυσικά ποτέ δεν έχει χώρο στα δελτία των οκτώ.

Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι η υιοθέτηση από τον κ. Γκίμτσα της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Μιας θεωρίας που τίποτα άλλο δεν θέλει να κάνει παρά να εξισώσει τον εξεγερμένο που χάνει τη δουλειά του και πετάει ένα γιαούρτι με τον δολοφόνο που μαχαιρώνει στα στενά της Αθήνας κάποιον μετανάστη. Να εξισώσει αυτόν που επιτίθεται σε ανάπηρους και ομοφυλόφιλους ή αυτόν που υποβιβάζει τους μετανάστες σε «υπάνθρωπους» και «σκουλήκια» με αυτόν που κάνει κατάληψη ενός δημόσιου κτηρίου για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην αξιοπρεπή διαβίωση και στην εργασία. Να εξισώσει τέλος την κρατική καταστολή των βασανιστηρίων σε αντιφασίστες και τον χημικό πόλεμο των ΜΑΤ με αυτόν που πετάει ένα ποτήρι καφέ στον Γερμανό πρόξενο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που μπορούν να αντιλαμβάνονται αυτά τα προφανή και δεν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

 

Και μια αντίφαση

Αναφέρει ο κ. Γκίμτσας στο άρθρο του «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό κορμό, πολιτικό, οικονομικό, νομισματικό...» και λίγο παρακάτω «...να είναι έτοιμο (το νέο κόμμα εννοεί) να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, όπως το περίφημο plan B, καλά προετοιμασμένες και τεκμηριωμένες...», ενώ μερικές παραγράφους πιο κάτω αναφέρει «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η έξοδος από το 'σύστημα' δεν είναι εφικτή...».

Τι θέλει να μας πει τελικά ο κ. Γκίμτσας; Μάλλον ότι θα πρέπει να γίνουμε τα «καλά, συνετά παιδιά», να πάρουμε μια «γενναία» απόφαση ενσωμάτωσης στο σύστημα και χωρίς συγκρούσεις να διεκδικήσουμε τα ψίχουλα που μας αναλογούν. Να ακολουθήσουμε δηλαδή έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει τόσο σε ένα ήρεμο όσο και βέβαιο θάνατο. Αν είναι έτσι, τι μας χρειάζεται άραγε το περίφημο plan B;

Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι οι παραπάνω απόψεις περί μονόδρομων μου μυρίζουν ΔΗΜ.ΑΡ. και για να αποφεύγουμε λοιπόν τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα, θα ήθελα να επισημάνω στον κ. Γκίμτσα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε plan B, γιατί δεν μας χρειάζεται.

Έχουμε ένα πλάνο και αυτό λέει ξεκάθαρα ότι σκοπός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι και ταυτόχρονα να σταματήσει τον κατήφορο μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Ότι με τον λαό στον δρόμο θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Με τον λαό δίπλα μας θα σταματήσουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με την κοινωνία που αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον θα κάνουμε πράξη το «καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Με τον κόσμο στους δρόμους θα πούμε στην τρόικα και στην τρικομματική κυβέρνηση ότι σε αυτό τον ταξικό πόλεμο που μας εξαπέλυσαν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε «Ούτε βήμα πίσω».

Σ' αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ενταχθήκαμε, για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

 

Δημήτρης Σαριγγαλάς

Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων

Ιστορική ανάγκη η ενιαία έκφραση και δράση της Αριστεράς

Του Κωνσταντίνου Ι. Νικόλτσιου*

 

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλείται αφενός να απαντήσει στο ερώτημα της συνένωσης και ενιαίας έκφρασης των Ριζοσπαστικών Ανανεωτικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Οικολογίας με τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα, και αφετέρου να αναδείξει με σαφήνεια την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, καθορίζοντας τα άμεσα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα αυτής της κυβέρνησης.

Η κινηματική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωτοστάτησε σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες, αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους και έγινε αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συσπείρωσε στις πρόσφατες εκλογές σχεδόν το 1/3 του εκλογικού σώματος και η κοινωνία το ανέδειξε από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Η αντικειμενική αυτή πραγματικότητα έθεσε στην ημερήσια διάταξη, μεταξύ άλλων, και ένα άλλο ζήτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να μετεξελιχθεί από λαϊκό κίνημα πολλών συνιστωσών σε έναν πολιτικό φορέα με ενιαία έκφραση και δράση.

Σήμερα είναι ώριμη, όσο ποτέ άλλοτε, η μετατροπή του λαϊκού και πολιτικού αυτού ρεύματος σε ένα δημοκρατικά συγκροτημένο κόμμα, στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, στην υπηρεσία της κυβέρνησης της Αριστεράς, με αρχές στη συγκρότησή του, με ξεκάθαρο ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την ελευθερία έκφρασης των μελών του, την κατοχύρωση της διαφορετικότητας και της μειοψηφούσας άποψης, αλλά, πρώτα από όλα, την κατοχύρωση της ενιαίας έκφρασης και δράσης του.

Το μαζικό αυτό κόμμα εξουσίας, για να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα, για να το εμπιστευθεί η κοινωνία και το κυριότερο για να συμπαραταχθεί μαζί του, θα πρέπει να λειτουργεί με σαφήνεια θέσεων και απόψεων, να λειτουργεί για την κοινωνία και μαζί με αυτήν, διαπνεόμενο από τις ηθικές αξίες της Αριστεράς. Κάθε του ενέργεια και πράξη, που θα είναι ξεκομμένη από τον λαό, θα μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε μηχανισμό εξυπηρέτησης οργανωμένων συμφερόντων (είτε κομματικών είτε συντεχνιακών ομάδων). Άλλωστε η ελληνική πολιτική ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει.

Ένας ακόμη λόγος, που συνηγορεί για τη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κόμματος, το οποίο θα στηρίζεται και θα αντλεί τη δύναμή του από την κοινωνία, είναι ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται «ετοιμόρροπο και χωρίς εφεδρείες» σύμφωνα με τη Διακήρυξη, δεν θα παραδώσει τόσο εύκολα την κυβερνητική εξουσία και μάλιστα εν όψει της ανάληψης αυτής από την Αριστερά.

Να θεωρούμε δεδομένο ότι θα θέσουν πολλά εμπόδια, θα αξιοποιήσουν τα πάντα για την αποτυχία και την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ήδη γίνονται διεργασίες και κινήσεις για την ανασυγκρότηση του αστικού χώρου, για τη δημιουργία εφεδρικών - εναλλακτικών λύσεων με προοπτική την διατήρησή τους στην εξουσία. Μη περιμένουμε ήρεμες ημέρες. Η κοινωνική πάλη θα οξυνθεί. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε καλά οργανωμένοι σ' ολους τους χώρους εργασίας, σ' όλες τις συνοικίες, τις πόλεις, τα χωριά, παράλληλα με το συντονισμό και συγχρωτισμό με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Η πορεία προς τον λαό πρέπει να ενταθεί και να εμπλουτιστεί με νέες μορφές δράσης και κινητοποιήσεων, οι οποίες πρέπει να συνδυαστούν και να συνδεθούν με το στήσιμο παντού οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Το άνοιγμα αυτό προς τον λαό δεν αποτελεί μια κίνηση τακτικής, αλλά είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής μας επιλογής, δηλαδή της σύνδεσης και ταύτισης με τον λαό και τα πρόβλημα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν μετεξελίσσεται σε κόμμα για να λειτουργεί και να πράττει αντ' αυτού αλλά μαζί με τον λαό, συγκροτημένα και οργανωμένα. Διαφορετικά οι ιδέες της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκτήσουν ηγεμονική θέση στην κοινωνία για να ανοίξει ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, με ελευθερία και δημοκρατία.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σε μια βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, ηθική και πολιτική κρίση. Η ανυπαρξία ευρωπαϊκής πολιτικής επιβεβαιώθηκε περίτρανα από τις πράξεις και ενέργειες της τρικομματικής κυβέρνησης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης, σε συνεργασία με το ντόπιο αστικό κατεστημένο και την ανοχή και συμπόρευση πρώην συναγωνιστών μας, μετέτρεψαν τη χώρας μας σε αποικία χρέους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από Ένωση ισότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη της, μετατρέπεται σε Ένωση διαβαθμισμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για τις χώρες του Νότου, με ακραίο παράδειγμα την Ελλάδα.

Η χώρα μας έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα στηρίζεται σε μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία, που θα ανατρέψει όλους τους μνημονικούς νόμους και θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, που θα θέση τις βάσεις για την προώθηση νέων θεσμών οργάνωσης της οικονομίας, που θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στην ανόρθωση της οικονομίας, στην αναδιοργάνωση του κράτους, στην ανάπτυξη όλων των μηχανισμών λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου, για την ανοικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας, όπου ο άνθρωπος θα βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του.

Ωστόσο το ζητούμενο είναι η σαφήνεια των αμέσων κυβερνητικών στόχων για να εμπιστευθεί η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Η ασάφεια, οι αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες απόψεις, που διατυπώνονται στα μίντια από μια σειρά στελέχη, εμποδίζουν τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Είναι καιρός οι προσωπικές πολιτικές και οι ιδεολογικές καθαρότητες να αποτελέσουν παρελθόν, να τεθούν νέες βάσεις και όροι για τη συνένωση της Αριστεράς σε ένα ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κόμμα.

Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει ώστε οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, να διευρύνουν και να φωτίσουν παραπέρα τους κυβερνητικούς και προγραμματικούς στόχους.

* Ο Κωνσταντίνος Ι. Νικόλτσιος είναι μέλος της οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των εργαζομένων στα ΜΜΕ

Τι κόμμα θέλω και τι δεν θέλω

Του Σ. Στέλλα

 

* Θέλω ένα κόμμα ανοιχτό, που θα προσλαμβάνει και θα επεξεργάζεται τις αναζητήσεις των κοινωνικών ρευμάτων, θα συνθέτει ιδέες και απόψεις και θα παράγει πολιτική.

* Θέλω ένα κόμμα που δεν θα υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να κάνει, δεν θα διαχειριστεί αλλά θα διαμορφώσει μια νέα αντίληψη για την άσκηση εξουσίας.

* Θέλω ένα κόμμα με την ποικιλία και τη φρεσκάδα των ιδεών που πάντα είχε η Αριστερά.

* Θέλω ένα κόμμα ανεκτικό στην εσωτερική διακίνηση ιδεών, χωρίς παραπολιτικές και μικροπολιτικές συμπεριφορές, που μέσα από τη σύνθεση θα παράγει την αντίληψη της σύγχρονης Αριστεράς.

 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ

- Να μην τηρήσουμε αυτά που θα υποσχεθούμε στον κόσμο.

- Να χάσουμε τις αξίες μας, την ηθική μας, τη φρεσκάδα των ιδεών μας και την ορμή μας.

- Να γίνουμε επαγγελματίες της πολιτικής.

- Οι σύντροφοί μου να διαγκωνίζονται για τις θέσεις που θα καταλάβουν και να παραγοντίζουν αντί να θέτουν πολιτικά ζητήματα.

- Να απογοητεύσουμε αυτούς που μας εμπιστεύονται, κύρια τη νέα γενιά, που μας έχει πρότυπο.

- Να αναπαράξουμε τα αποτυχημένα πρότυπα των αστικών κομμάτων, να απομακρυνθούμε από τις παραδόσεις της Αριστεράς και να γίνουμε κόμμα διαχειριστής της εξουσίας.

Η δημιουργική αντίδραση της νεολαίας

Από την ψήφιση του Μνημονίου του 2010, ακούμε καθημερινά για τις μειώσεις μισθών και συντάξεων για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ακούμε για όλα αυτά συνεχώς και ότι διά αυτών θα έρθει η ανάκαμψη και η ανάπτυξη. Η λέξη ευημερία μάλλον έχει βγει από το λεξικό.

Δυόμιση χρόνια μετά και με τη μεσολάβηση των δημοτικών-περιφερειακών εκλογών του 2010 και των διπλών εθνικών εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου 2012, ο λαός μας είχε την ευκαιρία να εκφραστεί, υπό την επήρεια βέβαια της πατενταρισμένης προπαγάνδας μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ. Τα οποία ως σύγχρονοι τελάληδες αναπαράγουν τις ειδήσεις από την οπτική και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται συγκεκριμένα επιχειρηματικά και κατ’ επέκταση πολιτικά συμφέροντα. Βέβαια, αυτό λίγο ως πολύ είναι γνωστό από την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, πλέον όμως είναι πασιφανές και μόνον καθυστερημένοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι ειδήσεις και οι πληροφορίες δεν παρουσιάζονται με ενισχυμένη αντικειμενικότητα, αλλά με μεθοδευμένο υποκειμενισμό.

Βασική λειτουργία του ανθρώπινου εγκέφαλου είναι η σύνθεση και η ανάλυση. Στη σύνθεση γίνεται η συλλογή των δεδομένων και ύστερα στην ανάλυση προκύπτουν τα συμπεράσματα και ακολούθως η δράση μέσω της κρίσης (εξ ου και κριτική σκέψη). Η μηχανική αυτή δυστυχώς κάπου κολλάει είτε σε ατομικό επίπεδο είτε σε επίπεδο κοινωνικού συνόλου (όχι εκλογικού σώματος).

Παράδειγμα ενός στερεότυπου της κρίσης είναι η διαδεδομένη άποψη πως στην Ελλάδα που έχουμε τόσα προβλήματα, οι πολίτες δεν αντιδρούν, ειδικά οι νέοι. Οι πιο ψαγμένοι δηλώνουν πως δεν αντιδρούν δημιουργικά. Την άποψη αυτή έχουν και αυτοί που έχουν συμμετάσχει έστω σε μια αντίδραση, αυτοί που δεν αντιδρούν από άποψη γιατί είναι υπέρ, αλλά και αυτοί που συμφωνούν ότι χρειάζεται αντίδραση, όμως δεν κάνουν κάτι. Η απάντηση, αν ερευνήσετε στο διαδίκτυο, είναι πως η χώρα μας τα χρόνια της κρίσης έχει ρεκόρ απεργιών, επεισοδίων, πορειών, καταλήψεων δημόσιων κτηρίων και βιαιοτήτων μεταξύ πολιτικών ομάδων. Γιατί όμως υπάρχει το παραπάνω στερεότυπο; Πολύ απλά διότι σχεδόν τίποτα από αυτά δεν διακατέχεται από μαζικότητα και κυρίως γιατί τίποτα δεν έχει προκαλέσει πολιτικές και οικονομικές αλλαγές ουσίας. Μέχρι σήμερα η κοινωνική πλειοψηφία στέκει ένα βήμα παραπέρα και αναμένει. Μήπως ήρθε η ώρα των πραγματικών αλλαγών;

 

Άρα, τι αντίδραση θα θέλαμε και, κυρίως, ποιοι;

Δυόμιση χρόνια απ' το πρώτο Μνημόνιο, κάποιοι αισθάνονται δικαιωμένοι για τις προβλέψεις τους για την οικονομία, κάποιοι άλλοι ακόμα αναζητούν και επιδιώκουν την αντίδραση ως ακόμα ένα στερεότυπο. Συγκεκριμένα, αυτό το φθινόπωρο υπάρχει διάχυτη η αντίληψη της ανάγκης να μην περάσουν με κάθε μέσο τα νέα μέτρα, και αν είναι δυνατόν, να πέσει και η συγκυβέρνηση. Γίνεται λόγος για κοινωνικό αναβρασμό και ξεσηκωμό, από όλες τις εργασιακές και κοινωνικές ομάδες, ώστε όλη η κοινωνία ή μια ισχυρή πλειοψηφία να επιβάλει την αλλαγή στην οικονομία και τη γενικότερη πολιτική.

Και τόσον καιρό τι γίνεται δηλαδή; Από τις πρώτες διαδηλώσεις για την μη ψήφιση του Μνημονίου και ενάντια στα πρώτα μέτρα, γίνεται λόγος και ζητείται ο κοινωνικός ξεσηκωμός να μην περάσουν τα μέτρα. Τελικά όμως και το Μνημόνιο πέρασε, και το δεύτερο Μνημόνιο και όλες οι επικαιροποιήσεις και το Μεσοπρόθεσμο, όλα. Και κοινοβουλευτικά αλλά και σε εφαρμογή στην κοινωνία. Άρα τι συμβαίνει με την αντίδραση, είχαμε και εκλογές το καλοκαίρι, ποιοι στηρίζουν τελικά το υπάρχον και ποιοι αντιδρούν και σε τι;

Μάλλον, παρά τις δυσκολίες, η πλειονότητα της κοινωνίας τα φέρνει βόλτα, έστω και δύσκολα είτε λόγω κάποιας σταθερής δουλειάς δημοσίου είτε λόγω εισοδημάτων από άσκηση ελεύθερων επαγγελμάτων, όμως ταυτόχρονα περίπου το 30% είτε αδυνατεί να επιβιώσει είτε επιβιώνει στο όριο, ενώ παράλληλα ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται αλματωδώς. Κοντά σε αυτό το ποσοστό, άλλο ένα 15% νέων ανθρώπων που χωρίς την οικογενειακή ενίσχυση είναι φτωχοί. Δηλαδή ο μισός πληθυσμός βιώνει τη σχετική και την απόλυτη φτώχεια. Το μέγεθος είναι τεράστιο για χώρα της Ευρωζώνης, όμως η αλλαγή που θα μειώσει αυτά τα ποσοστά, αντικειμενικά και όχι συγκριτικά, δείχνει να μην έρχεται, τουλάχιστον όχι ακόμα.

Η αλλαγή πλεύσης δεν προκύπτει κυρίως γιατί ακόμα ένα μεγάλο μέρος καταφέρνει και ζει καλά, και παράλληλα ένα επίσης μεγάλο μέρος δεν αποφασίζει να δεχτεί και να κινηθεί αναλόγως της πτώσης του οικονομικού του επιπέδου και της καταναλωτικής δυναμικής. Καίριο στοιχείο οι νέοι πολίτες της χώρας, οι οποίοι ισορροπούν στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη φτώχειας, μιας και δεν έχουν επαρκή εισοδήματα και ανάμεσα στην οικογενειακή άνεση.

Άρα, μπρος στη σιγουριά των μειωμένων εισοδημάτων επιτυγχάνεται η κοινωνική συναίνεση για τους έχοντες, και μπρος στον εφιάλτη της απόλυτης φτώχειας για τους μη έχοντες. Παράλληλα με τις χρόνιες κομματικές ιδεοληψίες, αδυνατεί να υπάρξει μια σύνθεση προτάσεων για την κοινή επιβίωση του λαού μας και της νέας γενιάς με όρους ανθρώπινους. Άρα η διαμαρτυρία δεν έχει την κατεύθυνση σύγκρουσης με το υπάρχον, αλλά συνεχώς επανεξέταση των όρων της λιτότητας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.

Έτσι λοιπόν δεν αντιδρούμε όλοι για το ίδιο και δεν αντιδρούμε πλειοψηφικά. Αυτό σημαίνει ότι απουσιάζουν τα ιδανικά και οι στοχεύσεις, οι προτάσεις εκείνες που θα ενεργοποιήσουν τη δημιουργική αντίδραση πέραν των συνηθισμένων εκδηλώσεων.

Το να συζητηθεί το θέμα του Μνημονίου ως ξεχωριστό είναι λαθεμένο και επικίνδυνο. Το Μνημόνιο και ο χωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, παρ’ ότι φαινομενικά μοιάζει επαρκής, ουσιαστικά θολώνει πιο πολύ το τοπίο. Κάνει δυσδιάκριτες τις προτάσεις για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο πολίτευμα και στο κράτος και για οικονομική ανάπτυξη με πρόταγμα τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την ισορροπία με τη φύση. Εμείς θεωρούμε το υπάρχον Μνημόνιο με την τρόικα ως ατελέσφορη πράξη, μιας και οι δανειστές νοιάζονται μόνο για την αποπληρωμή δανείων και τόκων. Χρειάζεται ορθολογική και λειτουργική αποπληρωμή του χρέους (με διαγραφή του επαχθούς μέρους του), συμπεριλαμβανομένου και του δανεισμού από χώρες της Ε.Ε., αλλά με ευθύνη της χώρας μας με ηγεσίες αδιάφθορες, δημοκρατικές και πραγματική διάθεση προόδου για τον τόπο. Και όχι όπως σήμερα, που έχει ελαχιστοποιηθεί η αξιοπιστία της χώρας και του κράτους μας που οδηγεί σε φτωχοποίηση, διεθνή απαξίωση και σε επίσημη πιθανόν χρεωκοπία.

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, μεγάλο μέρος της κοινωνίας είτε απέχει (το έδειξαν οι εκλογές, περίπου 40%) είτε δέχεται τελικά παθητικά το υπάρχον καθεστώς (πλειοψηφία κομμάτων συγκυβέρνησης;).

Εδώ να τονιστεί ότι οι ερχόμενες από την Ευρώπη αποφάσεις περί κουρέματος του χρέους, επιμήκυνση των χρόνων εξόφλησης των δανείων και η εκταμίευση νέων χρημάτων αφορούν πρωτίστως μεγάλο μέρος της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, που στηρίζει την εξουσία της στην εισροή δανεικών με κάθε μέσο, ματώνοντας τον ελληνικό λαό και βάζοντας υποθήκη το μέλλον των ερχόμενων γενεών. Επίσης το ζήτημα χρέους μιας μικρής σε ΑΕΠ χώρας της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, διαφαίνεται ήδη ότι με τους χειρισμούς των πρόσφατων κυβερνώντων μπορεί να οδηγήσει πιθανόν σε εθελούσια έξοδο από την Ευρωζώνη, χάνοντας παράλληλα η χώρα μας όλα τα διαπραγματευτικά της όπλα και οδηγώντας στη θέση του επαίτη του ευρώ της κ. Μέρκελ. Καμιά ανάπτυξη και βελτίωση δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν αναδειχθεί η δομική διάσταση του χρέους και της δημοσιονομικής σταθερότητας του ΕΥΡΩ, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, και αν αυτό δεν γίνει ακόμα και με 50% κούρεμα του χρέους μας, με τις ίδιες πρόσφατες ηγεσίες στο τιμόνι της χώρας ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις δεν πρόκειται να γίνουν. Μόνο τον μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού ξέρουν οι κυβερνώντες και αυτόν ακολουθούν, αγνοώντας τις συνέπειες.

 

Το ιστορικό χρέος στους νέους

Και τότε, πλέον, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω μένουν όσοι έχουν και όρεξη, και διάθεση για προτάσεις, για την τήρηση και τη διάνθιση του Συντάγματος, για το πέρασμα από την κομματική-μιντιακή δημοκρατία στην πραγματική δημοκρατία της δικαιοσύνης και εφαρμογής των δίκαιων νόμων και για το πέρασμα από την οικονομία ανταλλαγής υπηρεσιών και του κρατικοδίαιτου τομέα των μεγαλοεπιχειρηματιών, στην παραγωγική οικονομία με πρόταγμα την κάλυψη των βιοτικών αναγκών και την ουσιαστική συμμετοχή του ενεργού πληθυσμού στην εργασία και την παραγωγή κοινωνικού πλούτου. Αυτοί οι άνθρωποι, κυρίως νέοι, αποδεχόμενοι το υπάρχον οικονομικό σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας με ορισμό του πλαισίου λειτουργίας από το κράτος, επιδιώκοντας τη δημιουργία δομών ανταλλακτικής οικονομίας και την επιδίωξη της αντιεμπορευματικής διάθεσης των δημοσίων αγαθών (π.χ. νερό, ρεύμα, τροφή). Επίσης επιδιώκουν τη διάνθιση της πολιτικής και των δημοκρατικών θεσμών και όχι τον μηδενισμό και την απαξίωσή τους (όπως επιδιώκουν οι ακραίες πολιτικές ομάδες, που βρίσκονται και εντός της Βουλής και δεν φροντίζουν για το αντίθετο τα κόμματα της συγκυβέρνησης).

Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν καθημερινά την πόρτα του εξωτερικού να τους καλεί, είτε για σπουδές είτε για αναζήτηση εργασίας, επίσης βλέπουν μια πολιτική άνευ ρεαλιστικών και συγκροτημένων προτάσεων για την πρόοδό τους από τα πολιτικά κόμματα, με την ευθύνη να πέφτει στις οικογενειακές τσέπες, και παράλληλα βλέπουν ένα κράτος να λειτουργεί με νοοτροπία βολέματος των κολλητών, ενώ τους αναγκάζει να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα εφόδια γνώσεων χωρίς πραγματική διάθεση αξιοποίησης.

Όλοι αυτοί οι νέοι είτε συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, είτε όχι, είτε δραστηριοποιούνται στην τοπική αυτοδιοίκηση είτε σε ΜΚΟ, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την ιστορική ευθύνη να εργαστούν για μια προοδευτική συγκροτημένη διαδικασία διάσωσης της γενιάς μας και τη βελτίωσή της. Αυτοί οι νέοι είμαστε εμείς. Είμαστε όλοι αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να δώσουμε νέο και καλύτερο νόημα στους θεσμούς μας, να επιδιώξουμε την αξιοκρατία και να διαπραγματευτούμε τους όρους λειτουργίας της οικονομίας και της εργασίας μέσα στο υπάρχον οικονομικό σύστημα.

 

Σε ποιον όμως κομματικό άξονα θα βασιστεί αυτή η συμφωνία ;

Το κόμμα που αυτή την περίοδο επιτρέπει την προοπτική ουσιαστικών αλλαγών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Διά μέσω αυτού μπορούμε να ενεργοποιήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των νέων που απέχουν, μιας και η αποχή αποτελεί απουσία από το μέλλον για τον καθένα. Να δούμε τα προβλήματα και να δείξουμε πως δεν γίνονται πλέον άλλα μπαλώματα π.χ. Δεν λύνεται το θέμα της απόλυτης φτώχειας από το ΣΚΑΪ και την εκκλησία, αλλά χρειάζονται άμεσες πολιτικές στήριξης και έκτακτης φορολόγησης στα ανώτερα στρώματα. Να δούμε τα προβλήματα μακριά από τα κομματικά πάθη του παρελθόντος, μακριά από ταμπέλες και μέτρα αξιολόγησης του όποιου ελληνικού ή επαναστατικού φρονήματος και να συνθέσουμε το πλαίσιο εκείνο που θα επιβάλει τη διάσωση της γενιάς μας, με την ανάδειξη νέων ανθρώπων με αξίες και ιδανικά, δημοκρατική και ανθρωπιστική συνείδηση μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, με σκοπό την προώθηση πολιτικών και δράσεων για την επίτευξη των παραπάνω.

Η ώρα των ουσιαστικών αποφάσεων είναι εδώ, το καλοκαίρι έγινε το πρώτο βήμα, τώρα υπάρχει η ευκαιρία να πετύχουμε όχι απλά μια άνοδο στην εξουσία, αλλά να πετύχουμε τη διάσωση της πατρίδας και της γενιάς μας.

 

Τα μέλη του Ενωτικού Μετώπου, του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Κώστας Τσουκαλάς, δικηγόρος, μεταπτ. Φοιτ. Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας, μέλος γραμματείας Ενωτικού Μετώπου

Σταύρος Τασιόπουλος, ασκ. Δικηγόρος, μεταπτ. Φοιτ. Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης, μέλος γραμματείας δικηγόρων ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

Σ...Υ...Ρ...Ι...Ζ...Α... Εδώ και τώρα

Της Μαρίας Βαμβουρέλλη*

 

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ: Όταν πριν περίπου 9 χρόνια πολιτικές δυνάμεις και συλλογικότητες της Αριστεράς, με διαφορετική ιστορία και αφετηρίες, συναντιόντουσαν, αποφασίζοντας να ενώσουν τις δυνάμεις τους στη βάση κάποιων βασικών ζητημάτων που συμφωνούσαν, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι καλούνταν να διαμορφώσουν εκείνους τους όρους που θα καθιστούσαν ξανά την Αριστερά πρωταγωνίστρια των εξελίξεων.

ΥΠΟΣΤΑΣΗ: 9 χρόνια μετά και με την κρίση να υποδεικνύει τη χειρότερη μορφή της, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι εδώ, παρών και αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη πρόκληση. Τη μετεξέλιξή του σε ενιαίο πολιτικό φορέα . Προφανώς και σε πείσμα πολλών δεν απέκτησε υπόσταση ξαφνικά ούτε και παίζει με όρους καιροσκοπισμού στο παιχνίδι μιας πιθανής διακυβέρνησης. Είναι αυτός ο χώρος που από πολύ νωρίς, όταν ακόμα και από το εσωτερικό του πολλοί δήλωναν σοβαρές ενστάσεις, συμμετείχε στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις, από τα μικρά κινήματα στις γειτονιές μέχρι τις πλατείες και τις διαδηλώσεις. Η έκρηξη των ποσοστών του στις εκλογές του Μαΐου δεν εξέφρασε μόνο την ανάγκη μέρους της κοινωνίας για αλλαγή μετά το αδιέξοδο των κυβερνήσεων του Μνημονίου, αλλά επιβεβαίωσε ταυτόχρονα ότι ο δρόμος που πορευτήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι και ο μόνος σωστός.

ΡΗΞΗ: Η διαρκής παρουσία μας στην κοινωνία και τα προβλήματά της, η διεκδίκηση και οι αγώνες είναι αναγκαίες συνθήκες για να επιτευχθεί η ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές, τα στερεότυπα. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ο ρόλος μας δεν θα περιορίζεται στο να οργανώνουμε απλά αντιστάσεις ή να εκφράζουμε διαμαρτυρία. Όντας μέρος της κοινωνίας, οφείλουμε να είμαστε το πολιτικό όχημα που θα συνθέσει και κατ' επέκταση θα επιβάλει τις απαιτούμενες αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις που θα οδηγήσουν και σε ρήξη.

ΙΔΑΝΙΚΑ: Η αλληλεγγύη, η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία είναι οι αξίες που μας συγκροτούν ως πολιτικό υποκείμενο και καθορίζουν την πολιτική που θέλουμε να ασκήσουμε και μέσα από τον ενιαίο πολιτικό φορέα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Τη στιγμή που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές έχουν εξαφανίσει κάθε έννοια δημοκρατίας, με τις κατακτήσεις χρόνων στον χώρο της εργασίας και τα δικαιώματα να συρρικνώνονται, έχουμε ακριβώς αυτήν την υποχρέωση. Να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα για όλες και όλους, να ξαναμιλήσουμε για αλληλεγγύη ως τη μόνη απάντηση απέναντι στη βαρβαρότητα και την ισοπέδωση των ζωών μας. Να επιβάλλουμε αξίες και ιδανικά που μόνο η Αριστερά διαθέτει, διαμορφώνοντας έτσι μια άλλη κοινωνία, την κοινωνία που θέλουμε.

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ: Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν είναι παρά η εξασφάλιση για όλες και όλους αξιοπρεπούς διαβίωσης, δουλειάς, δημόσιας υγείας, κοινωνικής ασφάλισης. Ο νέος πολιτικός φορέας πρέπει να αποτελέσει το όχημα όλων όσων προσβλέπουν σε αυτόν ως δύναμη ελπίδας και αντίστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι υπόθεση μόνο των μελών του. Συμπυκνώνει την ελπίδα όχι γενικόλογα όλου του λαού, αλλά εκείνων ακριβώς των τάξεων που σήμερα πλήττονται. Των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων. Η κοινωνία χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ για να βγει από το αδιέξοδο και ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινωνία για να υλοποιήσει το σχέδιό του. Μέσα από μια σχέση που δεν θα αναπτυχθεί μόνο στον δρόμο και στους αγώνες αλλά και μέσα από μια καθημερινή συνάντηση και πολιτική ώσμωση, όπου θα μιλάμε για μια νέα κινηματική αντίληψη και θα μετασχηματίζουμε την οργή σε δράση και ελπίδα.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Ημίμετρα δεν υπάρχουν. Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανατροπή των κυρίαρχων πολιτικών και αντιλήψεων είναι μονόδρομος. Στην περίοδο αυτή, οφείλουμε να γίνουμε αυτό που απαιτούν οι καιροί. Μαζικό, ενιαίο κόμμα που θα εκφράζει όλους όσους βρίσκονται στην κοινωνία. Να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο πολιτικής δράσης μακριά από τους δογματισμούς του παρελθόντος με ριζοσπαστικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Για τη γενιά της υπογράφουσας που δεν φέρει το βάρος του παρελθόντος της Αριστεράς, που είδε τον ΣΥΡΙΖΑ να γεννιέται, να μεγαλώνει και να ενηλικιώνεται, ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο. Μόνο ένας ΣΥΡΙΖΑ μαζικός και μαχητικός με την κοινωνία στο πλάι του μπορεί να διαμορφώσει τους όρους για μια αριστερή διακυβέρνηση μέσα από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που δίνονται καθημερινά.

 

*Η Μαρία Βαμβουρέλλη είναι μέλος της Τ.Ο. Νέας Σμύρνης του ΣΥΡΙΖΑ και Μέλος ΚΠΕ Συνασπισμού

Η αντίστροφη μέτρηση

Του Νίκου Απ. Ζάνη*

Βρισκόμαστε μπροστά σε ερείπια και συντρίμμια μιας νέας καταστροφής, που με αμείωτη ένταση μέχρι σήμερα συντελείται κι εξακολουθεί ραγδαία να εξελίσσεται. Οι καταστροφικές νεοφιλελεύθερες επιλογές διαρκώς κατεδαφίζουν οικονομίες και εξαθλιώνουν λαούς μιας επεκτεινόμενης αλυσίδας χωρών. Προφανής είναι ο στόχος: να μεγιστοποιείται όλο και περισσότερο το αδηφάγο κέρδος των τραπεζών σε βάρος των λαών.

Σε ό,τι αφορά δε τη δική μας χώρα, το ελπιδοφόρο είναι πως σε αξιοθαύμαστο βαθμό μένουμε όρθιοι και ζωντανοί, οργισμένοι και αγανακτισμένοι. Κι αυτό, φυσικά, προκαλεί πρωτόγνωρο τρόμο στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο, εγχώριο και ξένο, καθώς οι νοσηροί εγκέφαλοι «λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο». Οι εμπνευστές της ολέθριας πορείας, τρομοκρατημένοι κι αμήχανοι, βλέπουν την επικείμενη έκρηξη, τη νέα δυναμική των πραγμάτων, που αφυπνίζει συνειδήσεις, να σαρώνει αυτή τη χώρα και όχι μόνο!

Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί: το παρατηρούμενο, ξαφνικό και εντεινόμενο κύμα οργής, αγανάκτησης και αποφασιστικότητας, στην αναζήτηση του καινούργιου, δεν οφείλεται αποκλειστικά στα όσα με ιταμό τρόπο μάς επιβάλλουν τα εγκληματικά Μνημόνια, αλλά και στο γεγονός ότι με καθυστέρηση δεκαετιών διαπιστώνουμε την οδυνηρή αυταπάτη.

Διότι με περισσή αφέλεια, εντελώς ανυποψίαστοι, εμπιστευθήκαμε τη ζωή μας σε αδίστακτους δημαγωγούς κυβερνήτες, οι οποίοι αποφάσιζαν για εμάς χωρίς εμάς! Απερίσκεπτα, κυριολεκτικά «τσιμπήσαμε» στο δόλωμα ανιστόρητων τυράννων: πήραμε κάποτε κάποια χρήματα για «χαρτζιλίκι», που σύντομα εξανεμίστηκαν, όπως ήταν φυσικό. Ενώ, ανέμελα, στην πράξη απαξιώναμε την αναγκαιότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, η καθ’ όλα πλούσια αυτή χώρα παραδόθηκε αφυδατωμένη, ευτελισμένη, βάναυσα κακοποιημένη, ως λεία στα αρπακτικά που καραδοκούσαν, στους τοκογλύφους δανειστές. Συνέβη, δηλαδή, αυτό ακριβώς που επιδίωκαν οι θλιβεροί κυβερνήτες προκειμένου αυτοί και το σινάφι τους, οι διαβόητοι διαπλεκόμενοι, να εισπράττουν για αντάλλαγμα μίζες και μόνο μίζες. Και καθώς οι κυρίαρχοι του «παιχνιδιού» είχαν εμφυσήσει στην ελληνική κοινωνία τη δολερή άνεση του «καναπέ», μόνοι μας αφοπλιστήκαμε, με δική μας ευθύνη.

Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Τώρα συνειδητοποιούμε και με γενναιότητα αναγνωρίζουμε το μεγάλο λάθος και τώρα πορευόμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι όλα να τα ανατρέψουμε. Είμαστε πλέον πολύ καλά εξοπλισμένοι με το καταλυτικό όπλο της τραγικής διάψευσης, όπως και μ’ αυτό που μας παρέχει η εκ των πραγμάτων συνειδητοποίηση της ακατανίκητης δύναμης ενός λαού που ενωμένος ορθώνει το ανάστημά του.

Σ’ αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή σκληρά δοκιμάζονται τόσο ο ελληνικός λαός όσο και άλλοι λαοί της παραπαίουσας Ευρώπης και του υπόλοιπου, αμήχανου κόσμου. Στο σύνολό του, ο σύγχρονος κόσμος μαστίζεται από την παγκοσμιοποίηση της επιδεινούμενης φτώχειας, που έχουν «σοφιστεί» και επιβάλει οι «φωστήρες» του νεοφιλελευθερισμού, οι άπληστοι τραπεζίτες. Μένει, με πλήρη συναίσθηση της συλλογικής ευθύνης, να ενστερνιστούμε, καθημερινά και περισσότερο, την επιτακτική ανάγκη να πάρει σάρκα και οστά η ζητούμενη Ανατροπή. Να έρθουν, επιτέλους, τα «πάνω - κάτω», εδώ και παντού.

Άλλωστε, ιστορικό χρέος έχουμε, βήμα - βήμα ν’ αναδείξουμε στο προσκήνιο το μεγαλείο των διαχρονικών αξιών ζωής: της Αλληλεγγύης, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, της Αληθινής Δημοκρατίας, εντέλει της Αξιοπρέπειας.

Είναι ώρα να υπερβούμε τον κατήφορο των αλλεπάλληλων, μεγάλων καταστροφών. Με το άπλετο φως των προαναφερόμενων αξιών, η ανθρωπότητα μπορεί να βρει και να βαδίσει, περήφανη, τον δρόμο που θα οδηγήσει μέσα από ένα παρόν πλήρως ανοικοδομημένο από τα ερείπιά του και προπαντός στέρεα θεμελιωμένο, σ’ ένα φωτεινό μέλλον, αντάξιο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο ελληνικός λαός, στην πολυκύμαντη ιστορική διαδρομή που έχει διανύσει και συνεχίζει όρθιος να πορεύεται με άκαμπτο φρόνημα, έδωσε λαμπρά δείγματα γραφής μεγάλων ανατροπών με τη σφραγίδα του. Δείγματα που άφησαν άναυδους και τους ισχυρούς της γης.

Και σήμερα, ο ίδιος λαός, με τον οπλισμό της μοναδικής πολιτισμικής και αγωνιστικής κληρονομιάς του, ανάλογα δείγματα δίνει. Ήδη, με τον σημερινό ξεσηκωμό εκπέμπει ηχηρά μηνύματα συναγερμού, παγκόσμιας εμβέλειας. Καλεί οι πάντες να ξεσηκωθούν, και οι «πέτρες» μαζί.

Πέρα από κάθε αμφιβολία, το «πειραματόζωο» θα πάρει εκδίκηση, διαδραματίζοντας ξανά μ’ επιτυχία τον ρόλο του πρωταγωνιστή, που του αναθέτει το βαθύ ιστορικό του ριζικό, σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Η όποια ιταμή, στις μέρες μας, «Μέρκελ» θα βρει κι αυτή τον μεγάλο «μπελά» της αντιμέτωπη μ’ έναν πολυμήχανο Οδυσσέα, πολυδιάστατο κι απρόβλεπτο αντίπαλο. Και, βέβαια, αυτός ο λαός έχει συνεπίκουρους και τους άλλους δοκιμαζόμενους λαούς στα όσα με δριμύτητα προβάλλει στη σημερινή πολιτική σκηνή.

Αναμφισβήτητο, επίσης, είναι ότι αυτές τις ώρες οι καταπιεσμένοι αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους για την επανάπαυση κι αδράνεια που έχουν επιδείξει μέχρι τώρα. Γι’ αυτό, χωρίς άλλο, δρομολογούν πια με κάθε δυνατό τρόπο την απαιτούμενη ανατροπή.

Σε αυτή τη συγκυρία ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποβεί καταλυτικός. Εξοπλισμένος με το κείμενο ιδεολογικών αρχών και προγραμματικών θέσεων που θα προκύψει μέσα από έναν δημοκρατικό διάλογο, μπορεί να επιταχύνει αυτές τις διαδικασίες και να οδηγήσει σύντομα τη χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Παραθέτω στη συνέχεια κάποιες προτάσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

1. Να συγκροτηθούν τοπικές επιτροπές στις γειτονιές όλων των πόλεων και σε όλα τα χωριά, για την προβολή κι επίλυση τοπικών προβλημάτων.

2. Οι παραπάνω επιτροπές να ενισχυθούν με τον απαιτούμενο εξοπλισμό: γραφεία, τηλέφωνα, υπολογιστές. Επιπλέον, να έχουν την αναγκαία νομική υποστήριξη για ζητήματα που αφορούν την έννομη τάξη στις διάφορες δραστηριότητές τους.

3. Να δημιουργηθεί δίαυλος επικοινωνίας, με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, του ΣΥΡΙΖΑ - Ενιαίου Κοινωνικού Μετώπου με όλες τις επιτροπές, έτσι, ώστε να διασφαλίζεται η αμοιβαία ενημέρωση για τον συντονισμό των δράσεων και την αποτελεσματική λειτουργία της αμφίδρομης σχέσης λαού και πολιτικού του φορέα.

4. Τέλος, εν όψει ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας, η πλαισίωση όλων των οργάνων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο θα πρέπει απαραιτήτως να γίνεται με πλήρη διαφάνεια και αξιοκρατικά κριτήρια, καθώς η γνώση, η ικανότητα, η υπευθυνότητα και το ήθος αποτελούν εγγύηση επιτυχίας στο δύσκολο έργο που επωμίζεται το Νέο Κόμμα, το οποίο αναδύεται με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, ολοφάνερη είναι η επιτακτική ανάγκη να συντονιστούμε μ’ αυτό που η ιστορική συγκυρία επιβάλλει: την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας. Κι ευτυχώς, παράλληλα με τη μαινόμενη καταστροφή, βλέπουμε μπροστά μας ραγδαία να εξελίσσεται και η αντίστροφη μέτρηση, εδώ και παντού.

 

*Ο Νίκος Απ. Ζάνης είναι εκπαιδευτικός, μέλος της Οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Αίγινας

Λαχτάρησα μια χώρα...

...που στο μετατροϊκανό της ξέφωτο κόσμος της εργασίας θα ηγεμονεύει και δεν θα ηγεμονεύεται. Που θα χτίζει ένα εναλλακτικό παραγωγικό αλλά και κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό μοντέλο. Που θα εξασφαλίσει ψωμί, λευτεριά και τιμή στον λαό. Που κανένας γκαουλάιτερ δεν θα ορίζει. Που κανένας στρατιώτης της δεν θα πυροβολεί στην Καμπούλ

Που ο σοσιαλισμός δεν θα δώσει ραντεβού στις 18 για να μην έρθει ποτέ ή θα αναβάλλεται για το λαϊκόεξουσιαστικό(ή όποιο) επέκεινα, αλλά θα είναι, ώριμο τέκνο της αναγκαιότητας

...λαχτάρησα μια Αριστερά...

...που η ενότητά της θα είναι στόχος αλλά όχι προαπαιτούμενο, υπόθεση του κόσμου της στον κοινό αγώνα και όχι επιτελείων. Που κανένα νόμισμα δεν θα είναι φετίχ-Βάαλ , άξιο να θυσιαστεί ένας λαός στον βωμό του. Που η αλληλεγγύη δεν θα δαιμονοποιείται σαν μικροαστική φιλανθρωπία, αλλά θα είναι οργανικό κομμάτι της πάλης του λαού για επιβίωση.

Που ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα ξορκίζεται μόνο με συναυλίες, αλλά και από μια Αριστερά που θα χτίζει μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες, με τις αξίες και τα προτάγματά της κυρίαρχα.

Που το ταξικό, το πατριωτικό και το διεθνιστικό θα είναι ένα, όπως ήταν κάθε φορά που ο λαός μας μαζικά ταυτίστηκε με την Αριστερά και αναγνώρισε σε αυτήν τον εαυτό του και τις ελπίδες του.

Που θα θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

...λαχτάρησα έναν ΣΥΡΙΖΑ...

...με τάσεις, διαφορετικότητα και δημοκρατία, αλλά όχι μηχανισμούς και κλειστές ομάδες εκλεκτών. Με αντιπροσώπευση, αλλά όχι ανάθεση. Με ανάδειξη στελεχών από το μαχόμενο πλήθος της και όχι από καταδικασμένους, στη συνείδηση όλων, μετανοημένους αμαρτωλούς. Αμετανόητο στον στόχο αλλά ευέλικτο στην τακτική.

Με το λαϊκό στοιχείο όχι άλλοθι, αλλά πραγματικό καταλύτη της συνεχούς ριζοσπαστικοποίησής του."

 

Ζαφείρης Ανδρέας

Οργάνωση εκπαιδευτικών

"Νεοφιλελευθερισμός, ο δρόμος για την κοινωνική βαρβαρότητα

Του Νίκου Μιχαλάκη*

Μία αντίληψη θέλει τον νεοφιλελευθερισμό να μην είναι τίποτε άλλο από ένα απλό άνοιγμα στην ελεύθερη αγορά με μείωση της συμμετοχής και του ρόλου του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, αντίληψη που ασπάστηκε κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό και ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λυκουρέντζος προσπαθώντας να κάνει μια πολιτική, ιστορική και κοινωνιολογική ανάλυσή του κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ότι δεν ξέρει τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός, ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα, ότι αγνοεί την πραγματικότητα. Η ανάλυσή του δεν θα μπορούσε να αντέξει στην κριτική ούτε πρωτοετούς φοιτητή πολιτικών επιστημών, ιστορίας ή κοινωνιολογίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός. Δεν ζει σε γυάλα, ζει την καθημερινότητα των κατοίκων αυτού του τόπου, τα προβλήματα και τις αγωνίες του. Ζούμε οι ίδιοι με τα προβλήματα και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας και της καθημερινής βιοπάλης και μ' αυτά τα δεδομένα το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι νεοφιλελευθερισμός είναι το χειρότερο στάδιο του καπιταλισμού, ένας καθημερινός εφιάλτης που αντιτίθεται στο «ο άνθρωπος, ον κοινωνικό» του Αριστοτέλη, γιατί έχει σαν φιλοσοφία αυτό που είχε πει παλιότερα η κ. Θάτσερ «...δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο μεμονωμένα άτομα», και κατά συνέπεια ό,τι είναι κοινωνικό, συλλογικό, είναι και αντίπαλό του.

Νεοφιλελευθερισμός είναι οι περίπου δυόμισι χιλιάδες επιβεβαιωμένες και καταγεγραμμένες αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, λόγω της ανέχειας και της εξαθλίωσης στην Ελλάδα των διαδοχικών Μνημονίων, είναι τα τρία εκατομμύρια σαράντα τρεις χιλιάδες των φτωχών και όσων διαβιούν στα όρια της φτώχειας, από το 2010 και εδώ.

Νεοφιλελευθερισμός είναι η Ελλάδα να έχει το 21,4% ποσοστό φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το δεύτερο μεγαλύτερο μετά τη Βουλγαρία. Όχι τη Βουλγαρία του δήθεν "ολοκληρωτισμού του μαρξισμού", που ανεπιτυχώς και ανιστόρητα προσπάθησε να στοχεύσει ο κ. Λυκουρέντζος, αλλά τη Βουλγαρία της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, τη Βουλγαρία των μισθών και των συντάξεων πείνας, τη δήθεν "ανταγωνιστική" Βουλγαρία που από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεπούλησε όσο-όσο, κάθε δημόσιο περιουσιακό στοιχείο, κάθε ελπίδα και μέλλον των γενεών της, στα αρπακτικά και τους κομπιναδόρους του διεθνούς κεφαλαίου. Αυτή τη Βουλγαρία του καπιταλισμού της καταστροφής, με το 44,9% του πληθυσμού της, στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας έχει ως πρότυπο "ανταγωνισμού" και "ανάπτυξης" η τρικομματική κυβέρνηση και η τρόικα.

Νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα σημαίνει να πλημμυρίζουν τα κοινωνικά ιατρεία και τα φαρμακεία της χώρας από φτωχούς, άνεργους και ανασφάλιστους, που έχουν πεταχτεί έξω από κάθε δημόσιο σύστημα Υγείας. Να εξωθείται ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι να βάζουν πιο βαθιά το χέρι στην άδεια τσέπη, αν θέλουν να έχουν στοιχειώδη περίθαλψη, αφού είναι τεράστιες οι ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά και φάρμακα στα δημόσια νοσοκομεία.

Νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα σημαίνει οι νεφροπαθείς στην Καρδίτσα να μην έχουν πρόσβαση στο ψωμί της καθημερινής αιμοκάθαρσης και ο υπουργός Υγείας να μιλά θρασύτατα για το δήθεν παντεσπάνι του ιατρικού τουρισμού. Σημαίνει ακόμη κάθετη πτώση στο βιοτικό επίπεδο και το προσδόκιμο ζωής σε βάθος μιας γενιάς, όπως έδειξαν οι πολιτικές λιτότητας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπου και αν εφαρμόστηκαν, από τη Λατινική Αμερική έως την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη. Τον ορισμό του, τέλος, μπορούμε να τον βρούμε στους εφαρμοστικούς νόμους μαζικής κοινωνικής καταστροφής των μνημονιακών κυβερνήσεων, την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο PSI και το χάρισμα δις στους δανειστές, τους τραπεζίτες και τη διεθνή συμμορία των τοκογλύφων. Όταν η τρικομματική κυβέρνηση διυλίζει τον κώνωπα του μέσου εργαζόμενου και φορολογούμενου και καταπίνει την κάμηλο των φοροφυγάδων και των off-shore-ούχων μπορεί κανείς να καταλάβει την έννοια του νεοφιλελευθερισμού.

Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο καταγγέλλει και αντιστρατεύεται το κράτος έκτακτης ανάγκης, το κράτος κοινωνικού αποκλεισμού και γενικευμένης εξαθλίωσης που προσπαθούν να επιβάλουν, αυθαίρετα και πραξικοπηματικά, η τρόικα εξωτερικού και η τρόικα εσωτερικού, οι δανειστές και η κυβέρνηση. Σύντομα θα δοθεί όμως δημοκρατική λύση και διέξοδος με εκ νέου προσφυγή στις κάλπες και στη λαϊκή βούληση, που θα καταργήσουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και θα σπάσουν τα δεσμά των Μνημονίων, λυτρώνοντας, έτσι, την ελληνική κοινωνία. Προς αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει σχέδιο, σχέδιο εφαρμόσιμο, ρεαλιστικό, κοινωνικά δίκαιο.

Η χώρα χρειάζεται να ακολουθήσει το παράδειγμα του 1953, της Δυτικής Γερμανίας, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ρητές εγγυήσεις και ρήτρες ανάπτυξης προς όφελος του εργαζόμενου λαού μας και όχι της πλουτοκρατίας.

Μεταπολεμικά, η πολιτική που ακολουθείται σήμερα από την τρικομματική κυβέρνηση δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ευρώπη και όπου εφαρμόστηκε, στον υπόλοιπο κόσμο, είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα παίζει τον ρόλο του πειραματόζωου αυτής της αποτυχημένης πολιτικής που είναι ο δρόμος προς την κοινωνική βαρβαρότητα.

Μέρος αυτού του πειράματος είναι και ο προϋπολογισμός που πρόσφατα ψηφίστηκε, ένας προϋπολογισμός ανθυγιεινός και καταστροφικός για τους κατοίκους αυτού του τόπου που είναι βέβαιο ότι είναι ο πρώτος και ο τελευταίος προϋπολογισμός που η τρικομματική κυβέρνηση κατέθεσε.

* Ο Νίκος Μιχαλάκης είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Καρδίτσας

Η έφοδος στον ουρανό

Του Θεόφραστου Βαμβουρέλλη*

Λίγους μήνες μετά τις εκλογές, λίγες ώρες πριν τη συνδιάσκεψη βρισκόμαστε να συζητάμε υπό συνθήκες που δε φανταζόμαστε ποτέ. Το αστάθμητο είναι εδώ και χαμογελάει ειρωνικά σε κάθε είδους νομοτελειακές θεωρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και διεκδικεί με αξιώσεις να είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών. Η κυβέρνηση της Αριστεράς συμπυκνώνει το πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα και αποτελεί τη θρυαλλίδα για το μεγάλο κοινωνικό ρεύμα που συγκροτείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και μετατρέπεται στη νέα κοινωνική πλειοψηφία αύριο. Αποτελεί το ουσιώδες σύνθημα που ολοκληρώνει πολιτικά και δίνει διέξοδο στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες αντιστάσεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια.

Κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί; Για να καταργήσουμε πρώτα απ’ όλα τα Μνημόνια και τις πολιτικές που απορρέουν από αυτά. Για να συγκροτήσουμε έπειτα ένα δίκτυο προστασίας και άμεσης ανακούφισης της μεγάλης φτωχοποιημένης πλειοψηφίας. Για να προχωρήσουμε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο στην κατεύθυνση της οικονομίας των αναγκών. Για να επανανοηματοδοτήσουμε την έννοια του δημόσιου χώρου και του κοινωνικού ελέγχου. Για να βάλουμε τις βάσεις για τη σοσιαλιστική ανατροπή. Αν κάτι δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής σε παλιά σημεία ισορροπίας και ταξικής συναίνεσης. Δεν χωράνε σοσιαλδημοκρατικές λύσεις. Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού μας σχεδίου.

Με ποιους συμμάχους; Η συζήτηση για τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μπορεί να είναι ανεξάντλητη, έχει όμως ένα όριο, το ταξικό πρόσημο. Το πολιτικό μας σχέδιο δεν είναι εθνικό αλλά ταξικά μεροληπτικό. Υπ’ αυτήν την έννοια, είμαστε με τον κόσμο της εργασίας, τους ανέργους, τους νέους, τους αυτοαπασχολούμενους που εξασφαλίζουν με αξιοπρέπεια την επιβίωσή τους, με τους μικρομεσαίους που φτωχοποιούνται και βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να φυτοζωούν υπό το βάρος Μνημονίων και πολυεθνικών στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού. Είμαστε με τους μετανάστες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, τους ομοφυλόφιλους που διστάζουν να αποκαλύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, με καθέναν και καθεμία που βιώνει κοινωνικές διακρίσεις και αποκλεισμούς. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να εκφράσουμε, αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να έχουν οι κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μας. Μαζί με αυτόν τον κόσμο θα ασκήσουμε την κυβέρνηση και θα διεκδικήσουμε την εξουσία και όχι εξ ονόματός του.

Με ποιον ΣΥΡΙΖΑ; Η μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς προϋποθέτει έναν ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο, μαζικό, ανοιχτό, δημοκρατικό και κοινωνικά χρήσιμο και αποτελεσματικό. Ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ για τον οριστικό τερματισμό των κατακερματισμένων ταυτοτήτων, αλλά με διατήρηση και εμπλουτισμό του ιδεολογικού πλουραλισμού. Μαζικό ΣΥΡΙΖΑ, με έντονο το στοιχείο της νεολαίας για τη γείωση στους επιμέρους κοινωνικούς χώρους και τη διασφάλιση των όρων ηγεμονίας του πολιτικού μας σχεδίου. Ανοιχτό ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, στην πρωτοβουλία των μελών του, στην αλληλεπίδραση με τα κινήματα, στη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες συμμετοχής, αποφάσεων και δράσης που θα εμπλέκουν όλα τα μέλη, με σεβασμό της διαφορετικής αντίληψης, με εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και δέσμευση στις συλλογικές αποφάσεις. Κοινωνικά χρήσιμο και αποτελεσματικό ΣΥΡΙΖΑ για την πυροδότηση των αντιστάσεων στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, για την οργάνωση της καθημερινότητας και την άμεση βελτίωση της ζωής των φτωχοποιημένων κοινωνικών ομάδων με όρους αλληλεγγύης, για την καθημερινή υλοποίηση του πολιτικού μας σχεδίου και τη δημιουργία στο σήμερα ενός διευρυμένου παραδείγματος αντιπαραθετικού στο κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης.

Όπως και να 'χει, όποια απάντηση κι αν δώσουμε στα ερωτήματα, να θυμόμαστε ότι είμαστε καταδικασμενοι να πετύχουμε. Είτε γιατί το χρωστάμε στους εκατομμύρια αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΔΣΕ, του ενιαίου ΚΚΕ, του ΚΚΕ Εσωτερικού (που άστοχα παραλείπεται από το κείμενο της διακήρυξης για χάρη της γνωστής για τον αντικομμουνισμό Ένωσης Κέντρου), είτε γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

 

*Ο Θεόφραστος Βαμβουρέλλης είναι μέλος Κ.Σ. Νεολαίας ΣΥΝ και της κλαδικής επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Μηχανικών

Προϋπόθεση είναι η ενότητα της Αριστεράς

Του Γιώργου Πάντζα*

Η ψήφος του ελληνικού λαού στις 17 Ιουνίου, που όρισε τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ως ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο της Αριστεράς (27%) και ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε και ένα άλλο μήνυμα προς όλους μας. Το μήνυμα ήταν η ενότητα της Αριστεράς. Μια ενότητα που χρόνια τώρα την επιδιώκουμε και σήμερα βρισκόμαστε στην καλύτερη φάση για την Αριστερά. Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία. Και έχουμε όλοι χρέος να σφυρηλατήσουμε αυτή την ενότητα. Και έτσι σύντομα να γίνουμε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα.

Μην ξεχνάμε ότι όταν η Αριστερά συνεργάστηκε είχαμε θεαματικά αποτελέσματα. Το 1935 στην Ισπανία, το 1936 στη Γαλλία, το 1941 στην Ελλάδα με την ιδρυτική πράξη του ΕΑΜ, το 1958 στην Ελλάδα με την ΕΔΑ, το 1970 με τον Αλιέντε στη Χιλή, στη Βενεζουέλα με τον Τσάβες και σε πολλά άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής.

Στο κείμενό του ο Δημήτρης Γληνός «Τι είναι και τι ζητάει το ΕΑΜ» λέει ξεκάθαρα ότι το ζητούμενο για την Αριστερά είναι η ενότητα. Όλα τα κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, αριστερά, δημοκρατικά κόμματα έχουν την ιδεολογική υποχρέωση να συγκροτούν λαϊκά μέτωπα στήριξης των εργαζομένων σε όλο τον πλανήτη. Ταξικά, αυτή είναι η θέση της Αριστεράς. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πλέον να αρνείται κανείς το αυτονόητο καθήκον του απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει. Εάν η Αριστερά δεν είναι χρήσιμη στους εργαζομένους, απλά δεν είναι Αριστερά.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο τίθεται το ερώτημα εάν θα αναζητήσουμε το απαραίτητο πεδίο συνάντησης των δυνάμεων της Αριστεράς. Εάν δηλαδή θα μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος και εάν θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας, αυτή την κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα, ώστε να οικοδομήσουμε μια αριστερή ενότητα - φορέα, προκειμένου να ανακόψουμε τη μεγαλύτερη επίθεση που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Εάν, με άλλα λόγια, θα αναλάβουμε το ιστορικό καθήκον απέναντι σε αυτόν τον τόπο να ανατρέψουμε τις καπιταλιστικές πολιτικές που κατέστρεψαν την κοινωνία μας και μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, στην ανεργία, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Σήμερα πρέπει να αφήσουμε πίσω τις όποιες διαχωριστικές τάσεις υπάρχουν. Στόχος μας είναι η καταγγελία των Μνημονίων, η επιβίωση του λαού μας και να στείλουμε στον αγύριστο την τρικομματική κυβέρνηση των δωσιλόγων.

Σε αυτό το ιστορικό καθήκον απαντάει με τη δυναμική του ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ο οποίος θα πάρει κρίσιμες αποφάσεις για τη φυσιογνωμία και τις προγραμματικές θέσεις του νέου φορέα της Αριστεράς σε μία ιστορική στιγμή για τη χώρα.

 

*Ο Γιώργος Πάντζας είναι βουλευτής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

 

 

Περί κυβερνητισμού ο λόγος ή μήπως κυβερνητική παρένθεση;

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μετά από μια ανοιχτή διαδικασία λαϊκών συνελεύσεων αλλά και διαλόγου στο εσωτερικό του, βαδίζει προς την πανελλαδική του συνδιάσκεψη. Μια συνδιάσκεψη με ιδιαίτερη σημασία για τον χώρο, μια συνδιάσκεψη που καλείται να ξεκινήσει την πορεία προς τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ από πολιτική συμμαχία διαφορετικών πολιτικών υποκειμένων σε ένα νέο, σύγχρονο, δημοκρατικό, αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς.

Σκοπός αυτού του σημειώματος όμως δεν είναι να καταπιαστεί με το πώς θα δομηθεί αυτό το κόμμα, ούτε με τη διαδικασία πολιτικής όσμωσης που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σκοπός είναι να προκαλέσει έναν προβληματισμό, ένα ερέθισμα για το πολυσυζητημένο θέμα της πιθανής συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ένα αυριανό κυβερνητικό σχήμα. Περί κυβερνητισμού λοιπόν ο λόγος και το λέω αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων που προσωπικά βίωσα αυτήν την περίοδο είναι πάνω στο θέμα αυτό.

Φυσικά, το ζήτημα της συμμετοχής σε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ενός κόμματος της Αριστεράς που δεν θέλει παράλληλα να χάσει και την ταξική του διαφορετικότητα, τις περισσότερες φορές στο παρελθόν αντιμετωπίστηκε φοβικά και διστακτικά από την Αριστερά. Αυτό όμως δεν συνέβαινε τυχαία, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι οι εμπειρίες τέτοιων εγχειρημάτων κυβερνητικής συμμετοχής της Αριστεράς μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ήταν ελάχιστες και τις περισσότερες φορές τραυματικές.

Οι εμπειρίες, για παράδειγμα, της Χιλής, της Ιταλίας αλλά και της Κύπρου, η κάθε μια με τη διαφορετικότητά της, ήταν χαρακτηριστικές. Βέβαια οι καιροί και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, όμως δεν μπορούν να φύγουν από την μνήμη μας καταστάσεις σαν αυτές της Χιλής και της κυβέρνησης του Σ. Αλιέντε. Παράλληλα, θα πρέπει να αναφερθούμε και σε εγχειρήματα συμμετοχής της Αριστεράς σε κυβερνητικά σχήματα κεντροαριστερού τύπου, που κατέληξαν με τρόπο τραυματικό για την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και σε πλήρη αποτυχία για την ίδια την Αριστερά. Τέτοιες όμως επιλογές συμμετοχής της Αριστεράς στην Ελλάδα σε κεντροΑριστερά κυβερνητικά νεφελώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ τις έχει απορρίψει και τις απορρίπτει μέχρι τώρα κατηγορηματικά. Ο λόγος αυτής της απόρριψης, εκτός των τόσων άλλων ιδεολογικών πολιτικών αναλύσεων αλλά και αρνητικών εμπειριών, είναι και γιατί σήμερα θα ήταν κανείς πολιτικά νεκρόφιλος να θέλει να νεκραναστήσει ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ για να φτιάξει την κεντροΑριστερά με ένα κόμμα που το εγκαταλείπουν άτακτα και τα ίδια του τα στελέχη.

Η ελληνική και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παραπαίει στην κυριολεξία πολιτικά και δεν θα έχει κανένα πολιτικό όφελος η ταξική ριζοσπαστική Αριστερά να τη νεκραναστήσει, δεν είναι δικό της καθήκον. Βέβαια, η επιλογή της άρνησης στον κεντροαριστερό πολιτικό σχεδιασμό δεν είναι απόρροια της σημερινής πολιτικής δυναμικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά πολιτική επιλογή αποκτημένη από την άκρως αρνητική εμπειρία των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που γνωρίσαμε σε όλη την Ευρώπη. Αυτές οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις πρωτοστάτησαν πριν λίγα χρόνια στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και αυτές μαζί με τις χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης προώθησαν τις ελαστικές μορφές εργασίας, τις πολιτικές λιτότητας και είναι αυτές που έφθασαν στο σημείο να φέρουν μέσω της νατοϊκής επιβολής ξανά τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Καμιά νοσταλγία λοιπόν δεν μπορεί να έχει μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς τις κεντροαριστερές επιλογές και κυβερνήσεις.

Για την Αριστερά έμπαινε και πάντα θα μπαίνει σε όλα τα μέλη και τα στελέχη της το κομβικό ερώτημα κυβέρνηση για ποιον και προς ποια κατεύθυνση. Το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, αν δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική ανοίγματος του δρόμου προς την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος προς τον σοσιαλισμό αλλά και την άμεση ανακούφιση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, σήμερα θα αποτύχει παταγωδώς και η «αριστερή» διακυβέρνηση θα είναι απλά μια διαχειριστική παρένθεση μέσα στο σύστημα. Τέτοιες επιλογές είναι καταστροφικές αν γίνουν για την εργατική τάξη της χώρας και φυσικά για την ίδια την Αριστερά σαν πολιτική οντότητα. Η Αριστερά και το κόμμα της είναι «καταδικασμένη» να είναι διαφορετική και ανατρεπτική μέσα στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρήσει πιο ριζοσπαστικά, πιο δυναμικά και ανατρεπτικά, θα καταγραφεί σαν μια μεταλλαγμένη δύναμη της Αριστεράς, ως ένα νέο ΠΑΣΟΚ και η πιθανή κυβερνητική του παρουσία θα μείνει σαν μια αρνητική παρένθεση σωτηρίας του συστήματος.

Η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού σήμερα, γιατί το νιώθει στο πετσί της από τις άγριες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ότι χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο από δυνάμεις που συμμετέχουν στον πόλεμο που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια στα καπιταλιστικά κυκλώματα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είναι μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα για να δημιουργηθεί το αντίδοτο στις κατακτήσεις των εργαζομένων στην Ευρώπη που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών.

Πολύ σωστά λοιπόν ο λαός μας αναρωτιέται τι είναι αυτό που εμποδίζει την Αριστερά να κυβερνήσει τη χώρα. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται το τεράστιο πολιτικό έλλειμμα της Αριστεράς από τη διάσπαση και τον πολυκερματισμό της. Σχεδόν όλοι μέσα στην Αριστερά βάζουν σαν πρωταρχικό θέμα την κοινή δράση και την ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι κάθε δύναμη της Αριστεράς, κάθε πολιτικό οργανωμένο υποκείμενό της θα πρέπει να υποχωρήσει και από παραδοσιακές του θέσεις, «όλοι να βάλουν νερό στο κρασί τους» για να προχωρήσει το μεγάλο ζητούμενο της ενότητας και της κοινής δράσης της Αριστεράς.

Ο ώριμος πολιτικά κόσμος της Αριστεράς αντιλαμβάνεται ότι επιλογές αυτοδυναμίας, για παράδειγμα, του ΣΥΡΙΖΑ που ακούγονται από ορισμένα στελέχη του είναι λαθεμένες ακριβώς γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να σταθεί στην κυβερνητική εξουσία ούτε μια βδομάδα χωρίς τη στήριξη όλων των οργανωμένων εκφράσεων του λαού και φυσικά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο διμέτωπος ενάντια στα αστικά κόμματα του «χθες» αλλά και ενάντια σε όλες τις άλλες αριστερές δυνάμεις θα είναι τραγικό λάθος. Επιβάλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πολιτικά και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ότι μπορούν να συνυπάρξουν και με την επιμέρους διαφορετικότητά τους. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός σχεδιασμός κυβερνητικός, πολιτική συμμαχιών για την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς που να μη βάζει σαν πρώτιστο καθήκον σήμερα την ενότητα της Αριστεράς. Παράλληλα, βέβαια, όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να απαντήσει και σε ένα βασικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο; Μπορεί αυτή η ενότητα της Αριστεράς να είναι ένα «άδειο πουκάμισο», μια τεράστια κελεμπία του τύπου όλοι οι δημοκράτες, οι πατριώτες και αντιμνημονιακοί μαζί; Στο ερώτημα αυτό η Αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες καταφατικές απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Η πείρα δεκαετιών μέσα στην Αριστερά κατέγραψε ότι η κοινή δράση και η συμπαράταξη της Αριστεράς δεν μπορούν να ανοίξουν νικηφόρους δρόμους όταν γίνονται μόνο για να αθροίσουν πολιτικές δυνάμεις και τίποτε παραπάνω. Η απάντηση της ριζοσπαστικής ταξικής Αριστεράς στον «νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» δεν μπορεί να είναι ο «καπιταλισμός με ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος και μόνο».

Ο δρόμος για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού αντιϊμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Τον σοσιαλισμό που θα ανατρέπει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα εδραιώνει τη δημοκρατία της συμμετοχής, της διαφορετικότητας του κόσμου της εργασίας. Σ' αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση όλες οι κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά η Αριστερά θέλει να εκφράσει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να συνυπάρχουν με την επιμέρους διαφορετικότητά τους σ' αυτό το μέτωπο.

Επομένως, μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα ετερόκλητο μείγμα πολιτικών δυνάμεων που δεν θα έχουν στην πραγματικότητα καμιά προγραμματική σύγκληση. Η ενότητα της Αριστεράς ενάντια στο σάπιο σύστημα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να λειτουργήσει επικοινωνιακά για μικροκομματικές ορέξεις.

Πάνω απ' όλα όμως, η προσπάθεια για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας πρώτα και της πραγματικής εξουσίας μετέπειτα δεν μπορεί να προχωρήσει με πολιτικές φοβίες και αναστολές, αλλά ούτε και με επιπολαιότητες αταξικών επιλογών του τύπου «κυβέρνηση και ξερό ψωμί»…

 

Ε.Γ ΚΠΕ ΣΥΝ - ΠΣΕ . ΣΥΡΙΖΑ

Σ' αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση μόνο μια μεγάλη λαϊκή προοδευτική ανατροπή μπορεί να σταματήσει τη λαίλαπα που προωθεί η αστική κλίκα. Μόνο μια συμπαραταγμένη Αριστερά με τις άλλες προοδευτικές πατριωτικές δυνάμεις της χώρας μπορεί να βγάλει τον ελληνικό λαό από αυτή την τραγική κατάσταση.

 

* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ