Ποια συμπεράσματα μπορούμε να αντλήσουμε από την υπόθεση της απόλυσης και της επαναπρόσληψης του Ντίνου Παλαιστίδη από τον εκδοτικό οίκο "Άγρα"; Πώς μπορεί η υπόθεση αυτή να μας βοηθήσει εν όψει του 6ου συνεδρίου της Νεολαίας Συνασπισμού; Το συγκεκριμένο θέμα έχει τύχει ευρείας δημοσιότητας, οπότε θα προσπαθήσω να αποφύγω τη λεπτομερή αναπαραγωγή της ιστορίας. Υπενθυμίζω μόνο ότι ο Ντίνος Παλαιστίδης εργαζόταν στην "Άγρα" περίπου έξι χρόνια. Εδώ και ένα χρόνο ζητούσε συνάντηση με τη διοίκηση της εταιρείας με σκοπό να διευκρινιστούν τα εργασιακά του καθήκοντα, κάτι που δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από την τελευταία. Μια εβδομάδα περίπου πριν την απόλυση του, είχε καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, η οποία είχε γνωμοδοτήσει θετικά σε σχέση με την υπόθεσή του.
Τα υπόλοιπα είναι εξίσου γνωστά: το μέτωπο αλληλεγγύης που συγκροτήθηκε γύρω από την υπόθεση αυτή υπήρξε ευρύτατο. Με επίκεντρο το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου και Χάρτου, δόθηκαν ενωτικοί αγώνες, ενώ η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη από φορείς, συλλογικότητες και μεμονωμένα πρόσωπα υπήρξε αξιοσημείωτη. Το περιστατικό αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε συμπτωματικό. Η οικονομική κρίση και τα νέα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ συγκροτούν ένα πολύ δυσμενές πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Μπροστά σ’ αυτήν τη νέα συνθήκη, το ποσοστό της ανεργίας και ιδίως της ανεργίας των νέων ανθρώπων θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, αν δεν υπάρξουν ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις. Η ιστορία του Ντίνου Παλαιστίδη σηματοδοτεί, νομίζω, τον δρόμο στον οποίο πρέπει να κινηθεί η Νεολαία Συνασπισμού το επόμενο διάστημα. Έναν δρόμο που και στο παρελθόν έχει αποδειχθεί νικηφόρος. Και ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από αυτόν της ενότητας. Η πολύ ενεργός παρουσία των πρωτοβάθμιων σωματείων (το σωματείο των Υπαλλήλων Βιβλίου και Χάρτου είναι ένα από αυτά) στις πρώτες κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα μέτρα είναι ένα στοιχείο επιπλέον, το οποίο, υπό συνθήκες, μπορεί να λειτουργήσει ως παραδειγματική μορφή οργάνωσης για τους αναγκαίους αγώνες ενάντια στην απόπειρα πλήρους αποδόμησης της κοινωνίας που επιχειρείται από τις κυρίαρχες δυνάμεις.
Στο σημείο αυτό αξίζει να διευκρινιστούν κάποια πιθανά ερωτήματα προς αποφυγή παρερμηνειών και παρεξηγήσεων. Σ’ ό,τι αφορά τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, η συνέχιση του αγώνα για την αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι δεδομένη. Δεδομένη όμως θα πρέπει να θεωρείται και η ανάγκη για την οργάνωση των εργαζομένων σε πρωτοβάθμιο επίπεδο: η δημοκρατία και η αυτοοργάνωση δεν είναι ασύμβατες με την αποτελεσματικότητα και τη διαρκή ανάγκη για την πολιτικοποίηση των επιμέρους αγώνων. Το ζήτημα της ενότητας εν όψει των πολύ ιδιαίτερων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών δεν είναι ασύμβατο με την ηγεμονία των ιδεών και των πρακτικών που χαρακτηρίζουν την οργάνωσή μας σε ευρύτερο επίπεδο. Η περαιτέρω εμβάθυνση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η συνάντηση με άλλες οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς σε επίπεδο νεολαίας θα μας βοηθήσει να δοκιμάσουμε το ιδεολογικό οπλοστάσιό μας σε χώρους αντικειμενικά κοντινούς ή λιγότερο κοντινούς. Η πάλη των ιδεών δεν πρέπει να μας φοβίζει, αν θεωρούμε μάλιστα πως έχουμε την υπεροπλία: πεδίο δόξης λαμπρόν.
Υ.Γ. Όσοι και όσες ανησύχησαν για την ενδεχόμενη σπίλωση του ονόματος της “Άγρας”, υπέπεσαν σε δύο τουλάχιστον αντιφάσεις: 1. Η υπενθύμιση της συμβολής του εν λόγω εκδοτικού οίκου στον πολιτισμό, στις τέχνες και τα γράμματα δεν αρκεί για να δικαιώσει τις αποφάσεις της “Άγρας” ως μια εταιρεία που απολύει έναν εργαζόμενο της και μάλιστα για ένα ζήτημα στο οποίο η Επιθεώρηση Εργασίας έχει θετική γνωμοδότηση υπέρ του εργαζόμενου. Η ιστορία και το όνομα χρησιμοποιούνται ως νομιμοποιητικές αρχές από τα ιερατεία, τις ποδοσφαιρικές ομάδες και το ΚΚΕ. Εκτός αν οι εν λόγω κύριοι και κυρίες συμφωνούν με τη ρήση, «Όταν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με την θεωρία, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
2. Η πραγματικά εξαιρετική δουλειά που κάνει ο εκδοτικός οίκος Άγρα δεν είναι άσχετη με την εργασία των ανθρώπων που δουλεύουν γι’ αυτή. Επίσης, το ότι ένας εκδοτικός οίκος συμβάλλει με τα βιβλία που εκδίδει στην υπόθεση της αριστεράς, δε σημαίνει πως παύει να διέπεται από τις αρχές που διέπουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτό δεν εννοούσαν άλλωστε αυτοί που μιλούσαν για αντιφάσεις και σχετική αυτονομία;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΜΟΣ
ΠΚ Μεταπτυχιακών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου