Του Νάσου Ηλιόπουλου*
Κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής συγκυρίας είναι η τεράστια κρίση στην οποία βρισκόμαστε. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μια περίοδο επαναδιαπραγμάτευσης του συσχετισμού δύναμης. κάτι το οποίο φέρνει την ανάγκη για συνολική αναβάθμιση της παρέμβασης της αριστεράς στο βαθμό που θέλουμε ο κόσμος της εργασίας να βγει όρθιος από αυτή την κρίση.
Έννοια-κλειδί της ανάλυσης μας αποτελεί η οικονομία των αναγκών ως συνολικά ανταγωνιστικό σχέδιο για την οργάνωση της κοινωνίας απέναντι στη σημερινή οικονομία του κέρδους. Οι επιλογές που έχουν γίνει από τη μεριά των διαχειριστών της κρίσης μας δείχνει ότι στόχος τους είναι η διάσωση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Προσπαθούν να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία για το βάθεμα του νεοφιλελευθερισμού. Η απάντηση μας πρέπει να περιλαμβάνει τόσο ένα άμεσο σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης από τη μεριά του κόσμου της εργασίας και των συμμάχων του, όσο και ένα σχεδιασμό που θα έχει ως στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Η δεύτερη έννοια-κλειδί είναι αυτή της αριστεράς του αποτελέσματος. Αναγκαία συνθήκη για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης είναι η από την μεριά μας επίθεση στον σκληρό πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στην αντίληψη δηλαδή που υπερασπίζεται ότι ανεξαρτήτως του δίκιου που μπορεί να έχουμε είναι φυσικός νόμος το να μην μπορούμε να ανατρέψουμε τον σημερινό μονόδρομο. Αυτό το οποίο σήμερα πρέπει να κερδίσουμε δεν είναι το δίκιο αλλά η δυνατότητα να πετυχαίνουμε νίκες.
Η συγκεκριμένη γραμμή έρχεται πρώτα από όλα σε ρήξη με την κυρίαρχη στο εσωτερικό του ΚΚΕ λογική που έχει οδηγήσει τις δυνάμεις του να δίνουν αυτό που έχουμε ονομάσει ως «αγώνες χωρίς διακύβευμα», αγώνες δηλαδή που δεν έχουν ως πρώτο τους στόχο την επιτυχία αλλά την οικοδόμηση ενός πλατύτερου κομματικού ακροατηρίου. Η πρακτική του ΚΚΕ στο μαζικό κίνημα παραπέμπει τα πάντα για την στιγμή που θα αλλάξει χέρια η εξουσία, αρνούμενο ότι μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες εντός του καπιταλισμού. Παράλληλα η συγκεκριμένη γραμμή έρχεται σε ρήξη με μία σοσιαλδημοκρατική αντίληψη «πολιτικού ρεαλισμού» που χρησιμοποιώντας την έννοια των επιμέρους αλλαγών αρνείται να δώσει οποιονδήποτε αγώνα θεωρεί ότι δεν μπορεί να κερδίσει άμεσα.
Για εμάς η νίκη, δηλαδή η κατάκτηση συγκεκριμένων διεκδικήσεων, είναι ένα μόνο από τα κομμάτια του αποτελέσματος, που μπορεί να περιλαμβάνει μη μετρήσιμους όρους όπως ο μετασχηματισμός των συνειδήσεων αυτών που συμμετέχουν σε ένα αγώνα και η συσσώρευση όρων έτσι ώστε ακόμα και ένας χαμένος αγώνας να αφήσει πίσω του υλικό που μπορεί να οδηγήσει σε μία μελλοντική νίκη. Με αυτή την έννοια όταν αναφερόμαστε στην αριστερά του αποτελέσματος αναφερόμαστε στο κριτήριο με βάση το οποίο πρέπει να οργανώνουμε την δράση μας, να επιλέγουμε τα μέτωπα και τις αιχμές μας.
Με βάση τα παραπάνω ερχόμαστε και στο στοίχημα του συνεδρίου μας, τη δημιουργία μιας αποτελεσματικής αριστερής οργάνωσης νεολαίας. Μέσα από τη συλλογικότητα η οργάνωση πρέπει πρώτα από όλα να μετασχηματίζει εμάς του ίδιους, να μας βοηθάει να ερχόμαστε σε ρήξη με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αντιλήψεις που έχουμε διαμορφώσει.
Το πιο δύσκολο αλλά και σημαντικό για να μπορέσουμε να είμαστε αποτελεσματικοί είναι να έρθουμε σε ρήξη με την «πολιτική της εκφώνησης». Αυτό σημαίνει ότι σήμερα σε συνθήκες καθολικής αποδιάρθρωσης του κοινωνικού ιστού το πρώτο μας καθήκον είναι μέσα από την παρέμβαση μας να δημιουργήσουμε παντού συλλογικότητες, οι οποίες όμως δεν θα περιορίζονται στον τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει να κάνουμε πολιτική μέχρι σήμερα. Σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα της αριστεράς δεν είναι το «τι λέει» αλλά το «τι κάνει». Δεν υπάρχουν έτοιμα και συγκροτημένα κοινωνικά υποκείμενα και διαδικασίες στο εσωτερικό τον οποίον πρέπει απλά να παλεύουμε για την γραμμή μας, αλλά πρέπει να συγκροτηθούν από την αρχή. Παράλληλα δεν μπορεί η πολιτική μας να ανάγει τη λύση των προβλημάτων στην ανάληψη της εξουσίας από εμάς ή απλά να στηρίζεται στην πίεση των κρατικών θεσμών για την υλοποίηση των διεκδικήσεων μας. Πρέπει να μπορούμε να οργανώνουμε δίκτυα αλληλεγγύης και αυτόοργάνωσης που θα δημιουργούν στο σήμερα εναλλακτικά παραδείγματα.
Όλα τα παραπάνω όμως θα μείνουν απλά συνθήματα στον βαθμό που δεν αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την περαιτέρω μαζικοποίηση της οργάνωσης και διεύρυνση της δουλειάς μας σε όλους τους χώρους νεολαίας. Πρώτος στόχος είναι η εργαζόμενη νεολαία, στην οποία πλέον συσπειρώνουμε ένα κομμάτι που μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε και να δράσουμε στους εργασιακούς χώρους. Μέχρι το επόμενο συνέδριο όμως πρέπει να έχουμε καταφέρει περισσότερο από ποτέ να έχουμε γίνει μια οργάνωση νεολαίας, μια οργάνωση που θα στηρίζεται με την δράση της στα όνειρα και τις ανάγκες των νέων ανθρώπων, μια οργάνωση που θα δίνει μάχες, θα φέρνει αποτελέσματα και θα μπορεί να νικά.
* Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι μέλος του Κ.Σ. Νεολαίας ΣΥΝ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου