Στρατηγοί χωρίς στρατό;

«Εκλογικισμός» δεν είναι το να συμμετέχεις στις εκλογές και να προσπαθείς να τις κερδίζεις. Εκλογικισμός είναι η ιδέα ότι η ηγεμονία κατακτιέται με τις εκλογές και ότι οι εκλογές κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες: με πολιτικούς ηγέτες, με λαμπερά πρόσωπα, με έξυπνες ατάκες και αδιάλλακτη φρασεολογία

 

Δεν είμαστε καθόλου χαρούμενοι για τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό της αριστεράς, ιδιαίτερα της ριζοσπαστική αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως. Είμαστε προβληματισμένοι από το γεγονός ότι οι διαδοχικές κρίσεις και το οριστικό δράμα διεξάγονται πάντα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου: ευρωεκλογές, βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεν είμαστε ανυποψίαστοι, είχαμε δει, όπως όλοι, να εξελίσσεται ένα ανταγωνιστικό σχέδιο διαφοροποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ από τις οργανώσεις και τα πρόσωπα που αποτελούν το «Μέτωπο αλληλεγγύης» εδώ και ένα χρόνο περίπου. Είχαμε προβλέψει την κατάληξη, κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο, σε βάρος μάλιστα της ίδιας μας της πολιτικής αξιοπρέπειας, σε βάρος επίσης των πιο ειλικρινών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζαμε ότι είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι την ενότητα της αριστεράς και την ίδια στιγμή να οδηγείσαι σε διαδοχικές διασπάσεις και μάλιστα σε μια εποχή που το αίτημα του κόσμου της εργασίας είναι η μέγιστη ενότητα για να αντιμετωπισθεί το Μνημόνιο και η κυβερνητική επέλαση σε στοιχειώδη δικαιώματα της μισθωτής εργασίας. Εκείνο που δεν γνωρίζαμε, και ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια, είναι ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές -οι πολιτικές, όχι οι ιδεολογικές και στρατηγικές- που κάνουν τη διάσπαση αναπόφευκτη.

 

Συγκρούσεις για την ηγεμονία;

Η εύκολη απάντηση είναι η πάλη για την ηγεμονία. Μια πάλη χωρίς αρχές με έντονα αρχηγικά και μεσσιανικά στοιχεία, ιδιαίτερα από την πλευρά του Α. Αλαβάνου, η οποία από τη στιγμή που δεν της βγήκε, λόγω της στοιχειώδους συνοχής του ΣΥΝ και της άρνησης της ΑΝΑΣΑ να τη συνδράμει, εξυφαίνει την ηρωική έξοδο από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για να συναντηθεί με το «πεπρωμένο» μιας αδιευκρίνιστης κοινωνικής αριστεράς. Ένα πολιτικό σχέδιο δηλαδή βγαλμένο από τα συρτάρια της ΠΑΣΟΚικής εμπειρίας της μεταπολίτευσης το οποίο στις μέρες μας δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε καν τις δυνάμεις που εύχονται τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα πίσω και πέρα από το βολονταρισμό, τις κινήσεις τακτικής στην πολιτική σκακιέρα, το πόκερ της απόδοσης των ευθυνών της διάσπασης που εκπονεί και διαχειρίζεται το «Μέτωπο» κρύβεται η παθολογία του, όπως και ενός μεγάλου τμήματος της αριστεράς εξ άλλου, που δεν είναι άλλη από τον «εκλογικίστικο» χαρακτήρα των ενδοαριστερών συγκρούσεων.

«Εκλογικισμός» δεν είναι το να συμμετέχεις στις εκλογές και να προσπαθείς να τις κερδίζεις. Εκλογικισμός είναι η ιδέα ότι η ηγεμονία κατακτιέται με τις εκλογές και ότι οι εκλογές κερδίζονται μέσα στις προεκλογικές καμπάνιες: με πολιτικούς ηγέτες, με λαμπερά πρόσωπα, με έξυπνες ατάκες και αδιάλλακτη φρασεολογία. Ιδέα ολέθρια, που δεν σταμάτησε να φέρνει καταστροφικές ήττες - ακόμα και εκλογικές. Ιδέα που έχει πληρώσει ακριβά στο παρελθόν ο Συνασπισμός και σήμερα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει ανοσία.

Οι εκλογές δεν είναι παρά ένα εργαλείο μέτρησης, μια φωτογραφία της γνώμης στη δεδομένη στιγμή. Παράγουν δυνατότητες ή δυσκολίες για την επόμενη μέρα, δεν παράγουν όμως οι ίδιες τη γνώμη που καταγράφεται. Αυτή διαμορφώνεται ουσιαστικά έξω από την εκλογική σφαίρα, μέσα στις κοινωνικές πρακτικές όπως αυτές δομούνται μέσα στις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις και στους θεσμούς που τις αποκρυσταλλώνουν.

 

Η αποδόμηση των συναινέσεων

Για να μην καταγράφουν οι εκλογές απλώς «την κυριαρχία των κυρίαρχων» η Αριστερά πρέπει να επεμβαίνει πολύ πριν την εκλογική μάχη, στο επίπεδο της ίδιας της διαδικασίας σχηματισμού της συναίνεσης. Πρέπει να προωθεί μια αγωνιστική πρακτική που να υπονομεύει την αστική ηγεμονία, να αποσυνθέτει την ταξική συμμαχία στην οποία στηρίζεται. Μέσα από αυτό το πρίσμα είναι απόλυτα εύλογο να επιχειρείς να συμπυκνώσεις στο πολιτικό πεδίο, άρα και να αποτυπώσεις στο εκλογικό, τους αγώνες της αμέσου προηγούμενης περιόδου. Μια περίοδος κοινωνικών αγώνων οι οποίοι μπορεί να μην κατάφεραν να ανατρέψουν το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διέρρηξαν όμως τις κοινωνικές συναινέσεις και αναστάτωσαν το μπλοκ εξουσίας. Αυτούς τους αγώνες, τους ελλειμματικούς, τους αποσπασματικούς, που δεν είχαν ενδεχομένως σαφή «αντικαπιταλιστική ρητορική», που κινήθηκαν προγραμματικά στα όρια του κοινωνικού κράτους και του σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου -πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά- δεν τους έδωσε μόνη της η αριστερά, ούτε βεβαίως μόνη της η ριζοσπαστική Αριστερά.

Τους έδωσε μαζί με τα συνδικάτα, τους νεολαίους, τα λαϊκά στρώματα, με ΠΑΣΟΚους και αριστεριστές, με τους «πάνω» και τους «κάτω». Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι οι 3 ομάδες που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και στηρίζουν την υποψηφιότητα Μητρόπουλου στην Περιφέρεια της Αθήνας είναι αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής διεργασίας, των αγώνων και της πολιτικής διαφοροποίησης. Στόχος μας σε μια πρωτόγνωρη συγκυρία ήτα και παραμένει η δημιουργία του πιο πλατιού μετώπου δυνάμεων που θα παλέψει για την έξοδο από την κρίση από θέσεις που θα θέτουν σε προτεραιότητα την κοινωνία και τους εργαζόμενους και μπορούμε τουλάχιστον να ισχυριστούμε πως το προσπαθούμε με όρους συνάντησης χώρων και όχι με όρους μεταγραφής προσώπων. Ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένα εκτιμά ο καθένας πως εργαζόμαστε προς αυτην την κατεύθυνση έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η πολιτική του Μνημονίου και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δίμηνη «εκεχειρία» λόγω εκλογών, θα εντείνει την κοινωνική και πολιτική διεργασία.

Η αριστερά πρέπει να είναι και πάλι εκεί με το διπλό στόχο της συσπείρωσης και της διεύρυνσης, έτοιμη να υπερβεί τον εαυτό της και την έκρηξη υποκειμενισμών που βιώσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, έτοιμη να συμμαχήσει στη βάση ενός κοινού σχεδίου με τμήματα του πληθυσμού που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις του οικολογικού χώρου που αντιλαμβάνονται τα διακυβεύματα της συγκυρίας, μα κυρίως πρέπει να είναι έτοιμη υπερβαίνοντας την υπερπολιτικοποίησή της να κοπιάσει για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού κινήματος ανατροπής της σημερινής πολιτικής σε συμμαχία πρωτίστως με τα κοινωνικά στρώματα που βιώνουν πρώτα τις οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής του Μνημονίου.

Αν η αριστερά μένει αδιάφορη γι’ αυτή τη διεργασία, περίκλειστη στην αυτοαναφορικότητα και στο ενδοαριστερό παιχνίδι των συσχετισμών, δεν συμβαίνει το ίδιο με το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του και το σύστημα των ΜΜΕ που στηρίζει τη συναίνεση στο Μνημόνιο μετά από μια αποτυχημένη περίοδο αποπολιτικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών δια μέσου «προσώπων» που δεν είχαν βαρύ πολιτικό στίγμα (Καμίνης, Μπουτάρης, Τατούλης) επανέρχεται πολώνοντας πλέον την εκλογική σύγκρουση δίνοντας χαρακτήρα δημοψηφίσματος αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής, στερώντας βεβαίως το «φύλλο συκής» από τη Δημοκρατική Αριστερά. Ας πρόσεχε.

 

Κοινωνία και στρατηγεία

Αν ο εκλογικισμός είναι το ένα «προπατορικό αμάρτημα» της Αριστεράς, το άλλο είναι η απογείωση από το κοινωνικό, το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι που αγνοεί, αδιαφορεί η υποτιμά τους υπαρκτούς συσχετισμούς τη συνείδηση και τις διαθέσεις του κόσμου της εργασίας, του κόσμου της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει ως επιτελείο, ως στρατηγείο μεγάλων ιδεών και μεγάλων σχεδίων επί του πολιτικού, έξω και πέρα δηλαδή από το κοινωνικό φίλτρο των οργανωμένων της δυνάμεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και αντέχει τις απερίγραπτες κακουχίες γιατί οι μικρές του δυνάμεις είναι κοινωνικά αγκυρωμένες: σε συνδικάτα, σε κινήματα πόλης, σε περιβαλλοντικά σχήματα, σε αντιρατσιστικές κινήσεις, σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και αντίστασης, γιατί ζει και υπάρχει, πολιτικά και κοινωνικά, στις τοπικές κοινωνίες, σε δήμους, συνοικίες και κοινότητες. Με όλους αυτούς είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε το ταξίδι, δεν μας αφορούν τα σενάρια υποκατάστασης, πόσο μάλλον αντικατάστασης του «λαού της αριστεράς» με ένα άλλο λαό. Συνεχίζουμε με όλους εκείνους και όλες εκείνες που εξακολουθούν να πιστεύουν το εγχείρημα της ενότητας της ριζοσπαστικής αριστεράς, της ενότητας της αριστεράς με ανιδιοτέλεια, ανεξάρτητα από την πρόσκαιρη διαφωνία, βαθαίνοντας τη δημοκρατία και εκτείνοντας την πολιτική δράση.

 

Έφη Καλαμαρά,

Τάσος Κορωνάκης,

Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Μέλη της Π.Γ. του ΣΥΝ

Η δική μας κρίση

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΝΙΚΑ

 

Το τελευταίο διάστημα η αριστερά παρουσιάζει την αδυναμία της να παρέμβει και να κάνει την κρίση ευκαιρία για τις κοινωνικές δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια είναι εξαρτημένες για διάφορους λόγους από τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Όπως φαίνεται το Μνημόνιο θίγει τόσους και τόσο που άρχισε να εκδηλώνεται μαζική δυσαρέσκεια στα απλά μέλη-φίλους και στα στελέχη, με δημόσιες διαφοροποιήσεις και διαγραφές.

Μέσα σ' αυτήν τη συγκυρία έχουμε τις εκλογές για τοπική αυτοδιοίκηση, όπου Μνημόνιο και "Καλλικράτης" πρωταγωνιστούν, διαλύοντας κάθε νόημα αυτοδιοικητικό και την κυβέρνηση να προσπαθεί να συγκρατήσει τον κόσμο της, με απώτερο σκοπό να καταγράψει τις λιγότερες απώλειες ώστε να συνεχίσει την επίθεσή της προς την εργατική τάξη, την κοινωνία.

Το ζήτημα τώρα είναι τι κάνουμε εμείς ως αριστερά αυτήν την περίοδο και όχι γενικά τι θα κάναμε σε ομαλή περίοδο και συνάμα να υπερασπιστούμε την αντίληψη μας για την τοπική αυτοδιοίκηση δημιουργώντας ένα ρεύμα ενάντια στο Μνημόνιο και τον "Καλλικράτη".

Τόσο ο Συνασπισμός όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε αποφασίσει ότι σ' αυτή τη συγκυρία πρέπει να συνδράμουμε ώστε να διευκολύνουμε τη δημόσια έκφραση διαφωνίας του κόσμου, που, ενώ κατάγεται από το ΠΑΣΟΚ, διαφωνεί τώρα και είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μαζί μας στις εκλογές.

Αν αδιαφορήσουμε για τη δυσαρέσκεια που υπάρχει από την πλευρά του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και αρκεστούμε σε ρητορείες, και υποθέσεις, θα καταλήξουμε να λειτουργούμε με βάση το συναίσθημα και μια "εγωιστική" αριστερή αισθητική.

Η εποχή όμως απαιτεί να σκεφτούμε και να δράσουμε πολιτικά, γνωρίζοντας ότι τόσα χρόνια σε ελάχιστες πόλεις έχουμε δημιουργήσει σταθερές σχέσεις με άξονα την τοπική αυτοδιοίκηση, την αυτοδιαχείριση, την άμεση δημοκρατία, την αλληλεγγύη, την κοινωνική χειραφέτηση έτσι ώστε η ρήξη με τον "Καλλικράτη" και το Μνημόνιο να είναι υπόθεση απλού συντονισμού.

Να σκεφτούμε και να πράξουμε πολιτικά ως αριστερά δεν σημαίνει να πράξουμε δημαγωγικά, γιατί δημαγωγία είναι να αποφασίζεις κάτι και να πράττεις αλλιώς επειδή διευκολύνει προσωπικές στρατηγικές ή γιατί η δυσκολία να επινοήσεις και να χαράξεις την ανάλογη τακτική, και να τη δικαιολογήσεις, σε οδηγεί σε γνώριμες τακτικές ασάφειας προς γενικά καταγγελτικά καλέσματα και δικαιολογίες αριστερού ήθους.

Αντιθέτως, στην περίπτωσή μας σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούμε με ανθρώπους που πριν από ένα διάστημα διαφωνούσαμε και τους καταγγέλλαμε για την υποστήριξή τους σε αντιλαϊκές πολιτικές και σήμερα διαφωνούν.

Σημαίνει να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη της πολιτικής δίχως να κοροϊδεύουμε ή να σνομπάρουμε τον βαθμό συνείδησής τους. Να δεχτούμε ότι κάνουμε προσπάθεια με αυτόν τον κόσμο να αναδείξουμε την αριστερή κριτική στην κρίση και να γίνει χρήση της δυνατότητας να συνομιλήσουμε στην κατεύθυνση αριστερών προτάσεων.

Να σπάσουμε την κυρίαρχη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και να προωθήσουμε την αντίληψη της αριστερής διεξόδου ώστε να την διαδίδουν τα ίδια τα διαφωνούντα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην ταραγμένη κοινωνία του ΠΑΣΟΚ.

Να οργανώσουμε ανοιχτές εκδηλώσεις με ομιλητές από την πλευρά αυτού του κόσμου μαζί με δικά μας μέλη και εκεί να οργανώσουμε επιτροπές ενάντια στα μέτρα, με άμεση εμπλοκή του κόσμου και με δημοκρατική, κινηματική διαδικασία ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε και να παρεμβαίνουμε στην εκλογική ενότητα που θα προκύψει.

Μια ήττα εκλογική του ΠΑΣΟΚ αυτήν την περίοδο με αντίστοιχη επιτυχία των ψηφοδελτίων αυτής της συνεργασίας δημιουργεί στους κόλπους αυτής της κοινωνίας την συνθήκη απονομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, βάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο των εξελίξεων.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δύναμη που ήταν μακριά από τους αγώνες των εργαζομένων, τότε θα έλεγα ότι αυτή η τακτική είναι δημαγωγική πολιτική που αδιαφορεί για τις κοινωνικές διεργασίες. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, γι' αυτό και δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε σε συναισθηματισμούς.

Έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας για να οργανώσουμε μια τακτική που προσδοκά την συνάντηση με ανθρώπους που, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια χειροκροτούσαν ή σιωπούσαν, σήμερα διαφοροποιούνται από την κυβερνητική πολιτική και μας επιλέγουν για συνεργασία.

Κανείς δεν είπε ότι αυτή η συνεργασία σημαίνει αλλαγή του χαρακτήρα μας και άλλο τόσο δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ γίνανε σύντροφοί μας στην στρατηγική του σοσιαλισμού. Επίσης ας κρατήσουμε την επιφύλαξή μας ότι κάποια στελέχη από το ΠΑΣΟΚ ψάχνουν σε μας την πολιτική τους καριέρα και την αυριανή δυναμική επιστροφή με νέους όρους στο ΠΑΣΟΚ.

Να κρατήσουμε όμως στο μυαλό μας ότι αυτοί είναι λίγοι σε σχέση με τον κόσμο που θα συναντηθούμε και ότι, αν εμείς, με ξεκάθαρες θέσει,ς έχουμε συνδράμει προς όφελος της κοινωνίας με γνώμονα την ανατροπή της κατάστασης, προβάλλοντας την πολιτική κουλτούρα μιας δημοκρατικής κινηματικής διαδικασίας, τότε μόνο κέρδος θα έχουμε και σαν άνθρωποι και σαν ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ως κοινωνία.

 

ΥΓ.: Είναι προφανές ότι όταν επικαλούμαι τον ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοώ το μέτωπο του Αλαβάνου, ΚΟΕ, ΔΕΑ, λόγω έλλειψης αυτής της δημοκρατικής και κινηματικής κουλτούρας, αλλά λόγω της διάσπασης που έχουν επιλέξει με αρχή την Περιφέρεια Αττικής.

 

http://karanikas.wordpress.com/

Οι «φυλές» και οι .. «φίλαρχοι» της αριστεράς

Της Ρούλας Καϊμακη*

Σε στιγμές σοβαρής (!) αυτοκριτικής (;) είναι συχνή η αναφορά όλων μας στις... «φυλές» της αριστεράς, τις ιδιομορφίες τους και τις συγκρούσεις τους. Τις οποίες, στη συνέχεια, αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας ομνύοντας στην ενότητα.

Σπανίως όμως αναφερόμαστε με σοβαρότητα στους .. «φίλαρχους» της αριστεράς και στο δημοκρατικό της πρόσωπο (ή προσωπείο).

Ας πάρουμε το ΚΚΕ. Εσαεί ερωτευμένο με τη «μόνη λύση» που είναι η κατάληψη της εξουσίας από τον λαό (μέσω του κόμματος φυσικά), την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (μέσω του κόμματος φυσικά) και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού (μέσω του κόμματος φυσικά). Η έμπρακτη αποτυχία αυτού του μοντέλου και ο εκφυλισμός του σε ένα γραφειοκρατικό και αντιδημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης της κοινωνίας οφείλεται στους εχθρούς του λαού (φυσικά).

Αλλά και η στάση του απέναντι στα άλλα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην αριστερά εκφράζεται με την απαξίωση και καταγγελία των πάντων εκτός του «περιουσίου της ιστορίας» (φυσικά) κόμματος.

Ας πάρουμε το νεοσύστατο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Που στέκεται διστακτικά και με μικροαστικό καθωσπρεπισμό απέναντι στον λαό, τα προβλήματά του, τους αγώνες του. Πιστεύοντας ότι μόνο μέσα από τη συμμετοχή σε κάποια τρέχουσα εξουσία (μην το πολυψάχνουμε κιόλας) μπορεί να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμιστικές» του ιδέες. Έστω και από τη θέση του «τρίτου έξω φυλαρούχα». (Φυλαρούχας, όπως πληροφορούμαι από σοβαρούς φιλάθλους, είναι ο φροντιστής, που κουβαλάει, πλένει, σιδερώνει και τακτοποιεί τις στολές των παικτών μιας ομάδας. Σαν τέτοιος συμμετέχει στις αποστολές της).

Αυτό που αντισταθμίζει την υστέρησή του σε δύναμη και κοινωνική εμβέλεια είναι το «υψηλό επίπεδο» των μελών του και των απόψεών του, η επιρροή του στην διανόηση και τους πανεπιστημιακούς. Μια άλλη ελίτ, περιούσια και αυτή της ιστορίας (φυσικά). Που επιζητεί απελπισμένα τη συμμετοχή στην εξουσία μέσα από συμπράξεις.

Προχωράμε στον ΣΥΡΙΖΑ και τους «συμμάχους»!! Όπου στόχος των περισσοτέρων είναι η διάλυση ή η υποταγή του ΣΥΝ, που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα (και ως εκ τούτου... αριστοκράτισσα και εξ αντικειμένου αντιδημοκρατική έως ξεπουλημένη). Διότι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους επιρροή (;), εκπροσωπούν τη «μόνη αριστερά» που θα αναμορφώσει και θα φέρει στον ίσιο δρόμο την παραπαίουσα παιδίσκη. Εδώ έχουμε την ελίτ της «καθαρής» αριστεράς (φυσικά).

Αφήσαμε στο τέλος το καλύτερο. Τον ΣΥΝ τον ίδιο. Ας κάνουμε ένα μικρό απολογισμό λοιπόν.

A. Η πρώτη πρόεδρος του ΣΥΝ αποχώρησε, βρίσκεται -ελέω ΠΑΣΟΚ - στις Βρυξέλλες και ασχολείται με την αλιεία, αφού για λόγους «αριστερής συνείδησης» αρνήθηκε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Έκτοτε για το μνημόνιο, τα οικονομικά μέτρα κ.λπ. προφανώς οι δηλώσεις της έγιναν στην γλώσσα των ψαριών.

- Ο δεύτερος πρόεδρος του ΣΥΝ συμβιβάστηκε με μια διμηνιαία (..παρά κάτι) θητεία ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού.

- Ο τρίτος πρόεδρος του ΣΥΝ δεν συμβιβάζεται με τίποτα. Αυτός παίρνει ό,τι του λάχει. Από πρόεδρος ή αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, από αρχηγός τάσης ή κόμματος, από πούρος αριστερός μέχρι οπαδός της συνεργασίας με τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας... μέχρι και περιφερειάρχης αν τα άλλα δεν φτουράνε. Μόνο την ανώνυμη συμμετοχή και προσφορά δεν αντέχει.

- Ο νυν πρόεδρος ανδρώθηκε πολιτικά σε αυτό το κόμμα, με αυτούς τους προέδρους. Θέλει / μπορεί να αλλάξει το τοπίο; Ζητούμενο.

Β. Τα στελέχη, οι αμιγώς(!) πολιτικοϊδεολογικές τάσεις που δεν είναι οργανωμένες φράξιες (όχι καλέ!) και η περίφημη «σύνθεση απόψεων» για την παραγωγή πολιτικής. Καλά, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Στο τέλος παίρνουμε και μια απόφαση κατά της «οργανωτικής και πολιτικής παραλυσίας» και είμαστε ωραίοι.

Επειδή όμως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί... υπάρχουν απίστευτα σοβαρές και διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές εκτιμήσεις για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας της τρόικας και της κυβέρνησης προς όφελος των εργαζομένων (!), μη τύχει και σας περάσει από το μυαλό ότι ελάχιστα διαφέρουν από ό,τι συμβαίνει στα κόμματα εξουσίας. Ά πα πα!!!

Τέλος ας έρθουμε και στις «φυλές». Που απαρτίζονται από όλους εμάς, μέλη και οπαδούς (λίγους πια) όλων των παραπάνω.

Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί χρόνια δεχόμαστε να απαντάμε σε ερωτήσεις: «Γιατί όχι ο Αλαβάνος;», «Γιατί όχι ο Τσίπρας;», «Γιατί όχι ο Λαφαζάνης;», «Γιατί όχι η… Μαρία η Πενταγιώτισσα;». Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί δεν βάζουμε εμείς το μοναδικό ερώτημα του οποίου η απάντηση θα είχε κάποιο νόημα για τον ελληνικό λαό, το «γιατί αριστερά» !!!

Όσο για μένα (έτσι δεν λέει, ότι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας;) αναρωτιέμαι πιο σοβαρά από κάθε άλλη φορά. Μήπως παλεύουμε για «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»;

 

 

* Η Ρούλα Καϊμάκη είναι μέλος της Π.Κ. Χαλανδρίου του ΣΥΝ

Κρίσιμα ερωτήματα ζητούν απάντηση για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιάννη Τόλιου

 

Η κρίση στο «συμμαχικό σχήμα» του ΣΥΡΙΖΑ αφορά όλες τις συνιστώσες. Ευθύνες υπάρχουν σχεδόν σε όλες τις πλευρές και πρώτα απ’ όλα στον ΣΥΝ, τη μεγαλύτερη συνιστώσα, που δεν κατάφερε να αποτρέψει την κάθοδο δύο ψηφοδελτίων στην Περιφέρεια Αττικής. Μεγάλες είναι επίσης και οι ευθύνες του πρώην προέδρου του ΣΥΝ και της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνου, που παρά, τον θετικό ρόλο την περίοδο 2004-2008, τα τελευταία δύο χρόνια συνέβαλε με τη στάση του στις αρνητικές εξελίξεις.

Πού ακριβώς επικεντρώνονται οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΝ; Πολύ συνοπτικά σε λαθεμένες πολιτικές θεωρήσεις και σεχταριστικές πρακτικές. Ειδικότερα η εμμονή της να τοποθετήσει επικεφαλής του ψηφοδελτίου Περιφέρειας Αττικής πρόσωπο προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ για να εκφράσει τάχα τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του δείχνει τουλάχιστον «πολιτικό κόμπλεξ» (απουσία πολιτικής αυτοπεποίθησης), διότι θεωρεί ότι καταξιωμένοι αγωνιστές της αριστεράς (σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο) δεν μπορούν να εκφράσουν αυτόν τον κόσμο. Πρόκειται για αναγωγή ενός ζητήματος τακτικής σε ζήτημα στρατηγικής.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αγωνιστές προερχόμενοι από τον ευρύτερο «σοσιαλιστικό χώρο», που έχουν διαχωρίσει «ξεκάθαρα» τη θέση τους πολιτικά και οργανωτικά σε αντιλαϊκές επιλογές, δεν μπορούν να αναδειχτούν υποψήφιοι της Αριστεράς. Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Μανόλης Δρεττάκης, που τίμησε την αριστερά και τιμήθηκε από την αριστερά.

Δυστυχώς η εμμονή της ηγεσίας του ΣΥΝ σε έναν υποψήφιο που μέχρι την τελευταία στιγμή κρατιόταν «πεισματικά» από την κομματική του θέση και διαπραγματευόταν παράλληλα τη συμμετοχή του σε άλλο συνδυασμό φιλοπασοκικής έμπνευσης δεν μπορεί να πείσει κανέναν για την ορθότητα της επιλογής. Αλήθεια, άξιζε να διχαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που όλες σχεδόν οι συνιστώσες, όπως και μεγάλο κομμάτι του ΣΥΝ και η Νεολαία, ήταν ενάντια σε αυτήν την επιλογή;

Από την άλλη η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έκρινε κατάλληλη την υποψηφιότητα μιας καταξιωμένης αριστερής αγωνίστριας, της Ν. Βαλαβάνη, που προτάθηκε από τις γυναίκες του ΣΥΡΙΖΑ (σ. Φραγκιαδάκη), έγινε δεκτή από όλες τις συνιστώσες και τον Α.Αλαβάνο (αποτρέποντας την κάθοδο του), καθώς από μεγάλο τμήμα του κόμματος (Αριστερό Ρεύμα).

Ο ισχυρισμός ότι το «πολιτικό σχέδιο» του ΣΥΝ δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί με την υποψηφιότητα της Ν. Βαλαβάνη, ούτε με αυτήν του Α. Αλαβάνου, είναι έωλος και παραπειστικός. Αν ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ δεν υπηρετούσε το πολιτικό σχέδιο στην Περιφέρεια Αττικής, μπορούσε να το υπηρετήσει στον Δήμο Αθήνας; Εν τέλει σε τι διαφέρει το «πολιτικό σχέδιο» της ηγεσίας του ΣΥΝ από αυτό της «Ανανεωτικής Πτέρυγας», που έθετε ως όρο στο Έκτακτο Συνέδριο για την παραμονή στο κόμμα τον απεγκλωβισμό από ΣΥΡΙΖΑ και την επιδίωξη συνεργασίας με τις δυνάμεις του «σοσιαλιστικού χώρου»;

Προβλήθηκε επίσης η άποψη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν «ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια». Οι επιλογές του ΣΥΝ έχουν χαρακτήρα «ανταγωνιστικού σχεδίου» απέναντι στις άλλες συνιστώσες; Άραγε με τέτοιες θεωρήσεις μπορεί να κρατηθεί μια πολιτική συμμαχία; Θεωρώ ότι όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ως αυτοτελείς πολιτικές οργανώσεις, έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα «ανταγωνιστικά σχέδια», όπως κι ο ΣΥΝ. Όμως ταυτόχρονα έχουν συμφωνήσει την «κοινή δράση» σε αυτά που συμφωνούν.

Ποιες ήταν οι πολιτικές διαφορές που προέκυψαν, μετά το Έκτακτο Συνέδριο και την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ (Ιούλιος 2010), που έκαναν αδύνατη την ενιαία κάθοδο στην Περιφέρεια Αττικής; Εξυπηρετούν την «πολιτική συμμαχιών» και την υπόθεση της κοινής δράσης της αριστεράς τέτοιες «σεχταριστικές» λογικές;

Λέγεται ότι δεν υπάρχει θέμα προσωπικής αντιδικίας Αλαβάνου - Τσίπρα και ότι τα ζητήματα είναι πολιτικά. Αν είναι έτσι, και εύχομαι να είναι, ποιες είναι οι πολιτικές διαφωνίες; Ποιες συγκεκριμένες πολιτικές διαφορές υπάρχουν με το «Μέτωπο Αντίστασης και Ανατροπής»; Άραγε στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν κάποιος από το «Μέτωπο» και συγκεκριμένα ο Α. Αλαβάνος, θελήσει να είναι υποψήφιος σε κάποια περιοχή, η ηγεσία του ΣΥΝ θα θέσει «βέτο»;

Τέλος σε ποιο πολιτικό σχέδιο εντάσσονται οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΝ στον Ρ/Σ 9,84 (13.9.10) για «αναδιάταξη συμμαχιών» στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς κάθε συνιστώσα, όπως και ο ΣΥΝ, αξιολογώντας την πορεία μιας «συμμαχίας», έχει το δικαίωμα επαναπροσδιορισμού της στάσης του. Πώς θα γίνει αυτό; Με απόφαση της ηγετικής ομάδας ή με συνεδριακές διαδικασίες που επεξεργάστηκαν και αποφάσισαν την πολιτική συμμαχιών;

Και επειδή κατά καιρούς καλούνται τα μέλη του ΣΥΝ να «πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους» (μια φράση που ακουγόταν συχνά πριν από το Έκτακτο Συνέδριο από στελέχη της σημερινής πλειοψηφίας), στις επιλογές που έγιναν (προσώπων και προσανατολισμών) πως υπολογίστηκαν; Γιατί δεν κλήθηκαν να πουν τη γνώμη τους, τουλάχιστον οι Ν.Ε. στην Περιφέρεια Αττικής; Πώς θα πάμε τώρα να ζητήσουμε ενεργοποίηση και κινητοποίηση των μελών «εν όψει εκλογών»; Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι κρίσιμα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει η ηγετική ομάδα της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, η οποία σήμερα διευθύνει το κόμμα.

Όσον αφορά τη στάση του «Αριστερού Ρεύματος», αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυστηρή τήρηση των καταστατικών ρυθμίσεων, οι οποίες προβλέπουν: «(…)Οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων είναι σεβαστές, (…)όσοι/σες μειοψήφησαν έχουν το δικαίωμα να μην εκπροσωπήσουν το κόμμα στην εφαρμογή της απόφασης, (…)η ιδιότητα του μέλους αναστέλλεται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στην περίπτωση συμμετοχής σε άλλο ψηφοδέλτιο στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από αυτό που υποστηρίζει η Πολιτική Κίνηση ή η Νομαρχιακή Επιτροπή του χώρου».

Στη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θα πάμε όλοι μαζί, με το μέτωπο του αγώνα στραμμένο στην κοινωνία και κυρίως κατά των δυνάμεων που στηρίζουν το «Μνημόνιο», τον «Καλλικράτη» και τις επιλογές της «τρόικας». Μετά τις εκλογές θα έλθει η στιγμή του νηφάλιου απολογισμού.

www.ytolios.gr, e-mail:tolios@syn.gr,

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι μέλος της Ε.Γ. του ΣΥΝ

Να γίνει δημοψήφισμα στον ΣΥΡΙΖΑ για την Αττική

Του Κώστα Μεσάρη*

Αυτές οι εκλογές, ενώ είναι πεντακάθαρο το τι διακυβεύεται, θα επιδιωχθεί να είναι εκλογές τέλειας σύγχυσης. Το κατεστημένο δεν έχει πειστικά συνθήματα πλέον και θα θολώσει τα νερά. Με τη βοήθεια και των ΜΜΕ και κυρίως με τη βοήθεια των τρομοκρατών δημοσιογράφων της TV, θα κονιορτοποιήσει τη δυνατότητα κρίσης του μέσου μικροαστού νοικοκύρη. Ο ΓΑΠ λέει: δεν είναι δημοψήφισμα, αλλά είναι δημοψήφισμα. Ο Σαμαράς (σαμαράς για σαμάρια στα υποζύγια;) λέει: Είναι δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου (ο κολλητός του λέει πως, αν χρειαζόταν 180 ψήφους στη Βουλή για να ψηφιστεί, θα το ψηφίζανε), Μνημόνιο που, αν γίνει κυβέρνηση η Ν.Δ., θα το τηρήσει. Ο Καρατζαφέρης δεν υποστηρίζει το Μνημόνιο, αλλά το ψήφισε για το καλό της πατρίδας. Βγάλτε συμπέρασμα και ψηφίστε.

Και η αριστερά κουλουβάχατα. Λόγω "τρικυμίας εν κρανίω", τελεί εν συγχύσει, σπέρνει τη σύγχυση και βοηθά το Μνημόνιο καταγγέλλοντάς το. Το ΚΚΕ ζητεί την ανατροπή του Μνημονίου καταγγέλλοντας το μέτωπο του Μνημονίου ως κάλπικο. Η Δ.Α. του Κουβέλη καταψήφισε το Μνημόνιο στη Βουλή, συνεργάζεται στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ που μας το φόρεσε και υποστηρίζει πως το Μνημόνιο δεν είναι η αιτία της κρίσης και της εξάρτησής μας από τους τοκογλύφους μας. Ο ΣΥΝ του Τσίπρα καταγγέλλει το Μνημόνιο, βάζει υποψήφιο τον Μητρόπουλο, που είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ που μας φόρεσε το Μνημόνιο, για να συναντηθεί με τους αντιπάλους του Μνημονίου, πασόκους, υποστηρίζοντας πως αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει, αν υποψήφιος ήταν ο Αλαβάνος. Δίνοντας την εντύπωση, όχι της καταδίκης του ΠΑΣΟΚ για ανατροπή του Μνημονίου, αλλά της από μέσα (εισοδισμός;) αλλαγής του κακού ΠΑΣΟΚ, με ένα καλό ΠΑΣΟΚ (το ίδιο επιδιώκει και η Δ.Α. του Κουβέλη με άλλο τρόπο), που θα κάνει καλύτερο το Μνημόνιο. Για τα άλλα γκρουπούσκουλα - συνιστώσες, εξωκοινοβουλευτική αριστερά και μπαχαλοαναρχία, ας τ' αφήσουμε καλύτερα. Χάος! Βγάλτε συμπέρασμα και ψηφίστε.

Τι να κάνουμε, λοιπόν, που έλεγε κι ο Λένιν; Να τραβήξουμε αριστερά. Υπάρχει καιρός, λέει ο Λαφαζάνης. Λοιπόν, τώρα αμέσως να συντάξει ο ΣΥΝ έγκυρη λίστα ονομάτων, όπου να είναι και τα ονόματα Μητρόπουλου, Αλαβάνου, Κουβέλη και όποιου άλλου, να ψηφίσουν τα μέλη του ΣΥΝ, των συνιστωσών και οι ανένταχτοι κι ας βγει ο καλύτερος. Τι πιο αριστερό, δημιουργικό και λυτρωτικό; Το δίλημμα των εκλογών είναι πεντακάθαρο: Να καταδικαστεί ο τρικομματισμός (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ) του Μνημονίου, για να ανοίξει ο δρόμος προς αποκατάσταση της αδικίας. Να πάρουμε όλοι πίσω αυτά που μας πήρανε και για να μην μας πάρουν και τα ρέστα. Ποιος διαφωνεί; Κανένας. Στην Αττική όλοι μαζί κι ας μείνει έστω προσωρινά το ΚΚΕ μόνο με το πείσμα του.

 

* Ο Κώστας Μεσάρης είναι ηθοποιός.

Ο ΣΥΝ, το κεντροαριστερό νεφέλωμα και η υπόθεση της αριστεράς.

Του ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Αν το τελευταίο βράδυ του 6ου συνεδρίου έλεγε κανείς σε κάποιον ανυποψίαστο ότι 3 μήνες μετά ο ΣΥΝ θα είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα τον λέγανε τρελό. Ώρες πριν η Ανανεωτική Πτέρυγα είχε φύγει ακριβώς γιατί δεν έγινε δεκτή η πρότασή της για αποχώρηση του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Φαίνεται όμως ότι χρειαζόταν να φύγουν οι ακραιφνείς ανανεωτικοί για να υλοποιηθεί το σχέδιό της. Η απουσία τους διευκόλυνε τη συμμαχία του τμήματος της Α.Π., που έμεινε στον ΣΥΝ με το προεδρικό περιβάλλον.

Αυτή η συμμαχία κατόρθωσε να βάλει τον ΣΥΝ απέναντι σε όλους τους άλλους του ΣΥΡΙΖΑ με μια απόφαση που κανένας, πλην της ίδιας, δεν δέχτηκε.

Ανεξάρτητα δε από τις όποιες διακηρύξεις περί συνάντησης με κάποιον, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, σοσιαλιστικό χώρο μέσω της στήριξης του κ. Αλ. Μητρόπουλου, κάνει τον ΣΥΝ να δίνει την εικόνα της προσχώρησης σε ένα νεφελώδες «κεντροαριστερό» εγχείρημα που δεν απέχει ουσιαστικά, από άποψη πολιτικής, από εκείνο του κ. Δημαρά.

Στο όνομα κάποιων επιδιωκόμενων ποσοστών θυσιάζεται η προβολή μιας ουσιαστικής πρότασης διεξόδου που μόνο μια ενωμένη αριστερά μπορεί να υποστηρίξει, κινητοποιώντας και ένα κόσμο που σήμερα πάει στην άκρη ή παγιδεύεται στις επιλογές του δικομματισμού.

Η σημασία αυτής της επιλογής θα φανεί σύντομα. Ήδη όσοι ακούνε και διαβάζουν βγάζουν συμπεράσματα.

Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να θυσιαστεί χάριν της υποψηφιότητας Μητρόπουλου ή αν η επιλογή αυτής της υποψηφιότητας έγινε ακριβώς για να οδηγήσει στη διάλυσή του.

Σε κάθε περίπτωση όμως πιστεύω πως οι άνθρωποι της αριστεράς μπορούν να κρίνουν και να μη θυσιάσουν την ακριβή υπόθεση της ενότητας τους στα όποια σχέδια του όποιου επιτελείου. Και σύντομα θα μιλήσουν, απαντώντας στην πράξη στη νέα «κεντροαριστερή» πολιτική που ερήμην τους πάει να εφαρμοστεί.

 

* O Άκης Μπαδογιάννης είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Είμαστε κόμμα των μελών ή όχι;

Του Χρήστου Τσιγκούλη

 

Αν ερμηνεύω σωστά και τα συναισθήματα των χιλιάδων μελών του Συνασπισμού σχετικά με τα καπρίτσια του Αλαβάνου και οι προσωπικές φιλίες ορισμένων στο πρόσωπό του, πάνω και πέρα από τα συμφέροντα και την πορεία του ΣΥΝ, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο την αγανάκτηση και την απαίτηση να τελειώνουμε με όλα αυτά τα ακατανόητα για την ηθική των αριστερών ανθρώπων.

Ο αριστερός μακιαβελισμός είναι σε μεγάλη ζήτηση από ορισμένους της ανανέωσης και της επανάστασης και πιστεύω πως είναι καιρός να τους δοθεί μια οριστική απάντηση από τη βάση.

Πρέπει να δοθεί ο λόγος και οι πρωτοβουλίες στα οργανωμένα μέλη με ένα εσωτερικό δημοψήφισμα. Τον τρόπο και τον χρόνο διεξαγωγής του, αν δεν μπορεί η Πολιτική Γραμματεία και ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας να τα καθορίσουν, τότε ας ξεκινήσει από τις οργανώσεις. Δεν πρέπει και δεν αντέχεται να είμαστε παθητικοί θεατές και δέκτες στα διαδραματιζόμενα από ορισμένες «συντροφιές» που χωρίς την ψήφο μας δεν θα ήταν αυτό που θέλουν να δείξουν, τους έχουμε χρυσοπληρώσει τόσα χρόνια και θα έπρεπε να μας ζητήσουν συγγνώμη για την αχάριστη συμπεριφορά τους.

Όλα αυτά που γίνονται φτάνουν στον κόσμο ως ακατανόητα και κωμικοτραγικά. Να θυμίσω στον Μανώλη Γλέζο ότι ο ρόλος του ως σύμβολο της αριστεράς διαχρονικά πρέπει να είναι τούτη την κρίσιμη ώρα ενωτικό λάβαρο, εγγυητής των θεσμών και των αποφάσεων των συνεδρίων, θεματοφύλακας των αξιών και της ηθικής της αντιδογματικής αριστεράς και όχι να εκφράζει απόψεις όπως εκείνη που λέει «εμείς δεν έχουμε ανάγκη από αρχηγούς» και να τηρεί μια αδικαιολόγητη στάση μεταξύ Αλαβάνου και Τσίπρα.

Οι φιλίες, οι συμπάθειες και οι ουδετερότητα αυτή τη στιγμή λειτουργούν σε βάρος της συλλογικής ευθύνης. Αυτά μας έχουνε κουράσει... Επιτέλους ας προχωρήσουμε συντεταγμένα σεβόμενοι τον ρόλο των οργάνων και τον ρόλο του προέδρου Αλέξη Τσίπρα, που μέχρι στιγμής δείχνει να υπερέχει σε ήθος και πίστη στη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι πίσω από τις επαναστατικές φλυαρίες της ομάδας Αλαβάνου περί μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής, όπως παλαιότερα περί Νέου ΕΑΜ, πως ούτε στην αλληλεγγύη πιστεύουν, η «ανατροπή» ακούγεται ως πελώριος σαρκασμός και το ΕΑΜ που επικαλούνται δεν έχει καμιά σχέση με τον σεχταρισμό. Το ΕΑΜ ήταν κίνημα με ανοιχτές πόρτες σε όλο τον ελληνικό λαό, όπως πρέπει να είναι σήμερα, την εποχή του κατοχικού Μνημονίου, η πολιτική του Συνασπισμού.

Στόχος πίσω απ' τα λόγια ήταν και είναι η διάλυση του Συνασπισμού και η εξόντωση του Αλέξη Τσίπρα. Τον ίδιο στόχο με άλλο περιεχόμενο είχε και η λεγόμενη Ανανεωτική Πτέρυγα του Φώτη Κουβέλη, που αποσκίρτησε για να γίνει τώρα πια επαίτης έξω από την αυλή του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Η απληστία για εξουσία και τα ωφελήματά της, οι ανικανοποίητες ματαιοδοξίες και ο ανυποχώρητος εγωκεντρισμός τείνουν να δικαιώσουν σε πολλά ακόμα και το ΚΚΕ όταν χαρακτήριζε και αποκαλούσε «μικροαστούς τυχοδιώκτες» όσους έφευγαν απ' το κόμμα και ήρθαν στον ΣΥΝ.

Πολλά από όσα γίνονται δικαιώνουν πολέμιούς μας σαν τον Γιάννη Πρετεντέρη όταν γράφει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός χώρος που όλοι κουβαλάνε τόσες βεβαιότητες και αφορισμούς, με τον καθένα να έχει την απαίτηση να επιβάλλει τη δική του άποψη, κι αλίμονο αν δεν γίνει δεκτή». Είναι αλήθειες πικρές, όσο κι αν μας πληγώνουν. Όπως είναι μεγάλη αλήθεια τα γραφόμενα από τον Νίκο Φίλη για την ανάγκη λειτουργίας του κόμματος. Τέτοιες πικρές αλήθειες δεν μπορούν να απαντηθούν και να διαψευστούν από την κριτική του Θ. Καρτερού, όσο κι αν προσπαθεί για τα περί του αντιθέτου ο κατά τα άλλα φίλος και υποστηρικτής του Αλέκου Αλαβάνου.

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς είναι κόμμα των μελών του, όχι ορισμένων. Δεν είναι ούτε ΚΚΕ του σταλινικού συγκεντρωτισμού, ούτε κόμμα εξουσίας με διορισμένες ηγεσίες.

Είναι καιρός να τελειώνουμε μ' αυτή τη νοσηρή κατάσταση.