ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΒΑΤΣΗ*
Μετά το κατώτερο των προσδοκιών 4,7% της 07.06.09 επί δυόμισι μήνες επιχειρείται σε καθημερινή βάση η αποδόμηση του εγχειρήματός μας από ραδιόφωνα T.V. και έγκυρα κίτρινες εφημερίδες. Όλες αυτές οι προσπάθειες πατάνε στην προφάνεια της απόρριψης από την «εκλογική αγορά». Υπονοείται ότι ο ψηφοφόρος ως «πελάτης» έχει πάντα δίκιο.
Σε αρκετές μάλιστα από αυτές τις «προσπάθειες» συνδράμουν μέλη μας, τα οποία, χωρίς κανένα σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις και τη δημοκρατική συλλογική λειτουργία που οφείλει να επιβεβαιώνει η αριστερά μας, προβάλλουν απόψεις προσωπικές ως συλλογικές αποφάσεις -το γνωστό καπέλο του μιντιακού παραγοντίσκου- στελέχους μας! Κάποιοι, όπως και πέρυσι στην ΠΟΣΔΕΠ, ψηφίζουν στα συνδικάτα τους ή στη βουλή με βάση την μαγκιά τους και τη συνείδησή τους ενώπιον του δικού τους θεού. Χωρίς κανένα σεβασμό σε ό,τι συνομολογείται καθημερινά ή συντέθηκε σε μια πορεία ετών.
Και βέβαια θα πρέπει να ασχοληθούμε -και ασχοληθήκαμε ήδη όσο μας επέτρεψαν οι παραπάνω ενορχηστρωμένοι θόρυβοι- με το καθόλου προφανές του εκλογικού αποτελέσματος και τη σύνθετη σχέση συλλογικής παρουσίας, πολιτικής πρακτικής, εκπομπής ιδεολογίας και αποτύπωσής τους στις εκλογές της 7.6.
Αλλά πρωτίστως και πριν από αυτό άλλη η πρόθεση του άρθρου αυτού: Η ανάγκη μου, μετά από δυόμισι μήνες απογοήτευσης και αηδίας για την ποιότητα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και τους ανάλογους χειρισμούς στα μίντια, η ανάγκη μου λοιπόν να υπερασπιστώ τον πυρήνα της συλλογικότητάς μας, που είναι οι ίδιες οι συλλογικές διαδικασίες.
Στη χλευαστική δήλωση του Αλ. Αλαβάνου «για συνέδριο με ολίγη ή γλυκύ βραστό…» τι να απαντήσει κανείς; Να μιλήσει για αρχηγισμό; Για εγωπάθεια; Για το «Η αριστερά είμαι εγώ!». Με αυτές τις δηλώσεις πάντως θυμήθηκα τον Α. Παπανδρέου, που το 1988 ή 1989 είχε πει πως «δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο ο λαός!». Επίσης τον Θεοδωράκη σε δηλώσεις του σε ραδιόφωνα να παραληρεί. «Εγώ και ο λαός Μου…, Εγώ και ο Λαός Μου…»
Και βέβαια, δύσπιστος στους «αλάθητους» ηγέτες στυλ Μίκη (ανθρώπους που η συγκυρία κάποτε ανέδειξε σε φυσική ηγεσία του κινήματος αλλά δεν διάβασαν ποτέ ή ξέχασαν τον Μπενερτζή του Χικμέτ), έχω γίνει δυσανεκτικός στις μυθοποιήσεις προσώπων, στις ιεραρχίες και τις συνεπαγόμενες ασυλίες, σε ό,τι συσκοτίζει τον κριτικό νου και απονευρώνει, αποχυμώνει και εν τέλει αναιρεί τον πλούτο της συλλογικής πολιτικής ζωής.
Επειδή λοιπόν κανένας μας δεν είναι υπεράνω και το παρελθόν κανενός μας δεν του δίνει ασυλία στην κριτική, θα ρωτήσω τον Περικλή Κοροβέση και τον Γ. Βότση: Γνώριζαν τόσα τρομερά για τον Συνασπισμό του 1989 εδώ και 20 χρόνια και δεν τα λέγανε; Και μάλιστα φλερτάρισε ο ένας με υποψηφιότητα στον ΣΥΝ (ευρωεκλογές του 2004). Και ο άλλος, ο Περικλής, εκλέχτηκε συμμετέχοντας σε συνδυασμό με αυτούς που τα πήρανε. Πώς το δέχτηκε;
Τέλος διαβάζοντας στην “Ελευθεροτυπία” της 27.08.09 την παρέμβαση του Γρηγόρη Ψαριανού - παλιού αριστερού (έτσι υπογράφει) και τωρινού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, υπέστην πολιτισμικό σοκ. Ίσως γιατί επιμένω να μην είμαι μεταμοντέρνος. Και σίγουρα γιατί πληρώνω - πληρώνουμε τις σχέσεις αντιπροσώπευσης που αξιωθήκαμε μέσα από τις διαδικασίες που δεν συγκροτήσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο ο βουλευτής του χλευάζει! Το life-style έχει πολλά ποδάρια...
Μετά τα παραπάνω ας σκεφτούμε: Αν ο ΣΥΝ, επειδή έχει μια συγκεκριμένη δομή, ιστορικότητα μελών, όργανα, διαδικασίες κ.λπ., μπορεί να αντέξει τέτοιου τύπου ιδεολογικές επιθέσεις και τα μέλη του δεν φυλλορροούν μαζικά, τι γίνεται με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς βιώνουν αυτό το κλίμα, τους χλευασμούς κάθε ιδεολογικού και πολιτικού κεκτημένου, το σαμποτάρισμα (ναι!το σαμποτάρισμα!) από στελέχη και βουλευτές του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε απόπειρας συλλογικής διαδικασίας και αποφάσεων οι χιλιάδες ανένταχτοι που αναφέρθηκαν, έλπισαν, στρατεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2007-2008; Τι δόση μαζοχισμού απαιτείται για να μείνουν πιστοί στο «ιδεώδες»;
* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι μέλος του ΣΥΝ Χίου - και (βεβαίως!) ΣΥΡΙΖΑ Χίου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου