Για έναν ΣΥΡΙΖΑ ριζωμένο στην εργατική τάξη

Του Γιάννη Πρωτονοτάριου*

Στις εκλογές του Ιούνη ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε τη μεγαλύτερη εκλογική του επιρροή στις λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Για παράδειγμα, στο Περιστέρι και στο Αιγάλεω, στην Κοκκινιά και το Πέραμα, αλλά και στη Σταυρούπολη και τη Μενεμένη της Θεσσαλονίκης κατέγραψε ποσοστό από 35% έως 40%. Το ίδιο στην Πάτρα των κλειστών εργοστασίων, στο Λαύριο της ανεργίας και στη Σύρα του καθημαγμένου Νεώριου. Έγινε έτσι σαφές ότι ο λαϊκός κόσμος, εργάτες και άνεργοι, προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια δύναμη σύμμαχό τους, μια δύναμη υπερασπιστή των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τους.

Παρ' όλα αυτά όμως, στις γραμμές μας έχουμε ελάχιστους εργάτες και ανέργους. Και στη Συνδιάσκεψη φάνηκε αυτό, καθώς κανένας εργάτης δεν έλαβε τον λόγο. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οργανωμένοι εκατοντάδες πανεπιστημιακοί, άλλοι εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι. Πόσοι όμως οικοδόμοι, ξενοδοχοϋπάλληλοι ή ναυτεργάτες υπάρχουν στις γραμμές μας; Πόσοι συμπολίτες μας από τις στρατιές των ανέργων των λαϊκών συνοικιών των πόλεων;

Όμως ένα αριστερό, ριζοσπαστικό, μαζικό κόμμα πρέπει να είναι και λαϊκό. Ένα κόμμα επαναστατικό, που θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει στις γραμμές του εκείνους τους πολίτες που πάνω απ' όλους τους συμφέρει το νέο σύστημα, αυτούς που θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του νέου κόσμου.

Εμείς όμως, ενώ οικοδομούμε μαζικές οργανώσεις στις ΔΕΚΟ, στα υπουργεία, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, ελάχιστες οργανώσεις έχουμε στα μεγάλα εργοστάσια ή τα πολυκαταστήματα. Είναι λοιπόν χρέος όλων μας και περισσότερο των οργανώσεων των λαϊκών συνοικιών να στρέψουν τον προσανατολισμό τους προς αυτόν τον κόσμο. Χρειάζεται πάση θυσία, παρά τις κατανοητές μεγάλες δυσκολίες, να εντάξουμε στις γραμμές μας βιομηχανικούς εργάτες, να οικοδομήσουμε οργανώσεις στα μεγάλα εργοστάσια.

Μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο, άλλωστε, θα αποκτήσουν τα βιομηχανικά συνδικάτα μαζικότητα, ζωντάνια και μαχητικότητα. Μόνο έτσι θα γίνει δυνατή η ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα και θα δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο μαζικό λαϊκό κίνημα, ικανό να συμπαραταχθεί με τις μάχες και να υπερασπιστεί τις ανατροπές που καλείται να πραγματοποιήσει η αυριανή κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Είναι λοιπόν βασικό χρέος του νέου κόμματος και του κάθε μέλους του ξεχωριστά να εργασθεί σκληρά για να αποκτήσουμε βαθιές ρίζες μέσα στην εργατική τάξη. Μόνο έτσι θα γίνουμε πραγματικά επαναστατικό κόμμα, ικανό να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

 

* Ο Γιάννης Πρωτονοτάριος είναι πανεπιστημιακός και μέλος της νέας ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο αυτό αποτελεί τμήμα της ομιλίας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

Η ψυχή

Του Άγγελου Μανταδάκη

 

Το πανελλαδικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ολοκλήρωσε τις εργασίες του αργά την Κυριακή.

Ήταν ο προπομπός του Ιδρυτικού Συνεδρίου που μετά από μερικούς μήνες θα επισφραγίσει την μετεξέλιξη του σημερινού συμμαχικού σχήματος σε ενιαίο πολυτασικό φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Το τριήμερο στο ΣΕΦ ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί από τη μια εκφράστηκε η αδήριτη ανάγκη της μετάβασης από τη δημοκρατία των τάσεων και των συνιστωσών στη δημοκρατία των μελών. Κάτι που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το σώμα όταν αναφέρθηκε σχετικά ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Από την άλλη, όμως, τα όσα έγιναν την τελευταία ημέρα επιβεβαιώνουν ότι το εγχείρημα είναι δύσκολο, γιατί απαιτεί υψηλό βαθμό συνεννόησης και κουλτούρα δημοκρατίας, δύο πράγματα που πρέπει να κατακτηθούν.

Έχουμε τη δύναμη και τη βούληση να κατακτήσουμε ένα πράγματι διαφορετικό από τα συνηθισμένα επίπεδο λειτουργίας και συνεννόησης; Να περάσουμε στη δημοκρατία των μελών;

Πιστεύω ότι τις έχουμε. Μένει να βρούμε και την ψυχή.

Ψυχή -πάνω απ' όλα- χρειάζεται η Αριστερά!

Ομιλίες από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής: Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή ιστορική πρόκληση

Στο ζήτημα της συγκυρίας στάθηκε ιδιαίτερα ο Γιάννης Δραγασάκης επισημαίνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή συνθήκη στην οποία η Αριστερά δεν έχει ξαναβρεθεί: το ενδεχόμενο ανάληψης της εξουσίας σε μια χώρα που είναι διαλυμένη εν καιρώ ειρήνης. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και το ΕΑΜ ήταν δύο ιστορικά παραδείγματα όπου η Αριστερά κλήθηκε να διαχειριστεί καταστάσεις που στην πρώτη περίπτωση ήταν μετά από πόλεμο και στη δεύτερη κατά τη διάρκεια πολέμου. Από το γεγονός αυτό προκύπτει πως δεν υπάρχουν παραδείγματα κατάλληλα προς αντιγραφή για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ενόψει εξουσίας, επεσήμανε.

Η μεγάλη πρόκληση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μπροστά του, υπογράμμισε, είναι η ανατροπή της παρούσας κατάστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλείται να εκπληρώσει ταυτόχρονα ταξικά και πατριωτικά καθήκοντα, των οποίων η εμβέλεια ξεπερνά το όριο του εθνικού κράτους καθώς εκτείνεται στην Ευρώπη αλλά και πέρα από αυτήν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να εκπροσωπήσει την εργατική τάξη και να εκφράσει μια ευρεία λαϊκή ενότητα. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να συγκροτήσει έναν πλουραλιστικό και συμπαγή φορέα, ο οποίος θα εκφράζεται ενιαία στη δημόσια σφαίρα, υπογράμμισε, συμπληρώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα πρέπει να είναι ένας πολιτικός φορέας των μελών, όχι των συνιστωσών.

Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο πρόγραμμα του κόμματος λέγοντας πως “το πρόγραμμα είναι η σημαία του κόμματος”, ένα πρόγραμμα το οποίο θα πρέπει να αποτυπώνεται στη δράση των μελών και των στελεχών του κόμματος, είπε χαρακτηριστικά.

Εξάλλου ο Γ. Δραγασάκης, μιλώντας για το νέο κόμμα, τόνισε πως καλείται να αντιμετωπίσει κινδύνους που προέρχονται από το εξωτερικό του, αλλά και από τις “δικές μας κακές συνήθειες”, όπως επεσήμανε.

Ακόμα έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία κομματικών δομών που θα μελετούν θεωρητικά όλων των ειδών τα ζητήματα, ως ένα απαραίτητο στοιχείο για ένα κόμμα που είναι προ των πυλών της κυβέρνησης.

 

Γιάννης Θεωνάς, εκπρόσωπος ΚΕΔΑ: Ενιαίος φορέας ή ενιαίο κόμμα;

“Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η συναπόφαση των συνιστωσών”, τόνισε ο Γ. Θεωνάς, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη συσπείρωσης κι ενότητας όλης της Αριστεράς. Ακόμα, επεσήμανε πως ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται “αριστερά αντίβαρα” και πως πρέπει να διεκδικήσει με συνέπεια την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και την ακύρωση των Μνημονίων.

Τόνισε την ανάγκη της διοικητικής μεταρρύθμισης του κράτους και της στήριξης της δημόσιας διοίκησης. Τέλος, έθεσε ως καθήκον την ανασύνταξη του μαζικού κινήματος και την ενοποίηση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

 

Αλέκος Φλαμπουράρης, Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Η συμμετοχή του λαού καθορίζει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ

Κανείς δεν φανταζόταν, όταν φτιαχνόταν ο Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, πως θα μετεξελισσόταν σ' ένα μόρφωμα που διεκδικεί σήμερα την κυβέρνηση, τόνισε ο Αλ. Φλαμπουράρης. Το κατάφερε αυτό, τόνισε, γιατί αντιστοιχήθηκε με τις ανάγκες του ελληνικού λαού, οι οποίες πλέον αναζητούν έναν ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Τέλος, ο Αλ. Φλαμπουράρης τόνισε πως ένα από τα μεγάλα ατού του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι η ηγεσία του, η οποία αποτελεί σταθερή πηγή έμπνευσης για τους αγώνες που θα οδηγήσουν στην ανατροπή της παρούσας κατάστασης.

 

Δημήτρης Στρατούλης, βουλευτής: Αναγκαία η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς

Η ενδεχόμενη εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ είναι ένα στοιχείο το οποίο δημιουργεί νέες και σημαντικές ευθύνες, τόνισε ο Δ. Στρατούλης προσθέτοντας πως ο κυβερνητικός δρόμος θα είναι δύσκολος. “Θα αντιμετωπίσουμε πιέσεις, εκβιασμούς και προβοκάτσιες” επεσήμανε.

Έθεσε ως αναγκαία τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς και αναφέρθηκε στη βασική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Επεσήμανε την ανάγκη ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος και την αλλαγή των συσχετισμών ως άμεσα καθήκοντα.

Τόνισε πως η κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να επιδιώξει συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις και κινήματα του Ευρωπαϊκού Νότου, των χωρών της Μεσογείου αλλά και προς τη Βραζιλία, την Κίνα και τη Ρωσία.

Μίλησε για το δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που πρέπει να διατρέξει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και, τέλος, έθεσε ως βασικό ζήτημα τη μονομερή διαγραφή του χρέους.

 

Θανάσης Πετράκος, βουλευτής: Η τρόικα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πρέπει να είναι ένα δημοκρατικό πολυτασικό, πλουραλιστικό και ριζοσπαστικό κόμμα, τόνισε ο Θ. Πετράκος. Σ' ό,τι αφορά τη συγκυρία, τόνισε πως τα Μνημόνια έχουν οδηγήσει στην ύφεση και τη φτώχεια και την καταστροφή και επεσήμανε πως η κατάσταση αυτή πρέπει να ανατραπεί.

Τόνισε πως το χρέος είναι ταξικό και πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν θα πρέπει να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από τις θέσεις και τις διακηρύξεις του.

 

Γιάννης Μηλιός, Υπεύθυνος Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής ΣΥΝ: Δεν θα πέσουν αν δεν τους ρίξουμε

“Η πολιτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συνιστά μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη, καθώς πρόκειται για ένα κείμενο πέρα από ρεύματα και συνιστώσες” τόνισε ο Γ. Μηλιός.

Επεσήμανε πως ο καπιταλισμός “δεν πέφτει από μόνος του”. Οι καπιταλιστικές κρίσεις διευρύνουν τις ρωγμές του συστήματος, τόνισε, κι αυτό πρέπει να εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Ο στόχος των Μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού είναι η δημιουργία του “λευκού Κινέζου εργαζόμενου”, υπογράμμισε, προσθέτοντας πως ο “εχθρός” για τις δυνάμεις της εργασίας βρίσκεται μέσα στη χώρα.

Για το ζήτημα του χρέους είπε πως συνιστά έναν μοχλό ταξικού εκβιασμού για να γίνει αποδεκτή η λιτότητα και υπογράμμισε πως όλα αυτά θα τελειώσουν με την κυβέρνηση της Αριστεράς.

 

Πάνος Σκουρλέτης, Εκπρόσωπος τύπου ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Να υπερβούμε τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών

Την ανάγκη αποφυγής ερμηνειών της κρίσης που οδηγούν σε εθνική αναδίπλωση τόνισε ο Π. Σκουρλέτης θέτοντας ως βασικό αντίπαλο τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Τόνισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν στάθηκε φοβικά απέναντι στο κίνημα των πλατειών και όλα τα υπόλοιπα κινήματα που αναπτύχθηκαν, κι αυτό είναι το στοιχείο που του έδωσε την ώθηση για να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Επεσήμανε πως αυτή τη στιγμή συντελείται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μια “βαθιά πολιτική διαδικασία”, η οποία αντικατοπτρίζεται στη μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Ακόμα έθεσε ως μέλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ την υπέρβαση της λογικής του οργανωτικού μοντέλου που βασιζόταν στις συνιστώσες, κάνοντας λόγο για την αναγκαιότητα ενός “πολιτικού άλματος” το οποίο θα οδηγήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των μελών.

 

Νάσος Ηλιόπουλος, γραμματέας Νεολαίας ΣΥΝ: Επίθεση στον πλούτο

“Πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ο αγώνας που κρύβεται σε μικρά χωριά (όπως στις Σκουριές); Των ανθρώπων που αρνούνται τα εκατομμύρια που τους δίνει ο χρυσός για να διαφυλάξουν το περιβάλλον τους;” αναρωτήθηκε ο Ν. Ηλιόπουλος.

“Ένα σύνθημα λέει ότι δεν μπορείς να είσαι υπέρ των φτωχών χωρίς να είσαι κατά των πλουσίων. Και αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Ενάντια στους εφοπλιστές που έδιναν 15 εκατομμύρια ευρώ την ώρα που από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών τα έσοδα ήταν 50 εκατομμύρια ευρώ” υπογράμμισε.

Κλείνοντας, ο Ν. Ηλιόπουλος επεσήμανε: “Φοβάμαι τα λάθη που θα γίνουν. Όμως, περισσότερο από εμένα, ο κόσμος φοβάται μήπως δεν βγάλει το χειμώνα. Αν δεν αγωνιστούμε τώρα, πότε θα το κάνουμε;”.

Προχωράμε μαζί, δημοκρατικά, αριστερά, ριζοσπαστικά!

Επιμέλεια: Aναστασία Γιάμαλη, Μανώλης Γασπαράκης, Κώστας Παπαντωνίου

Οι συνεδριακές διαδικασίες έχουν συνοδευτεί κατά καιρούς με ένα σωρό χαρακτηρισμούς, συνήθως αρνητικούς: ψυχοφθόρα διαδικασία, διαδικασία για διαδρομιστές και γραφειοκράτες κ.λπ. Η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Παρότι το σώμα συνέδρων ήταν κολοσσιαίο και οι διαδικασίες ήταν πολύωρες και καμιά φορά βασανιστικά αργές, το ενδιαφέρον του κόσμου για το καινούργιο που γεννιέται παρέμεινε αμείωτο. Ήταν όλοι τους εκεί, σύνεδροι και παρατηρητές παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον τις διαδικασίες, συμμετείχαν εντός και εκτός σταδίου στις συζητήσεις και απέδειξαν για ακόμη μία φορά πως η δημοκρατία αποτελεί πλέον κεκτημένο της Αριστεράς του 21ου αιώνα.

 

Σταύρος Σοφιανός από Καβάλα «Να μάθουμε απ’ τα λάθη μας, ν' αλλάξουμε την κατάσταση!»

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια τέτοια διαδικασία. Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και σε κάποιες περιπτώσεις κάποιοι σύντροφοι πλατείασαν στις τοποθετήσεις τους με έμφαση στο θεωρητικό σκέλος, ενώ θα πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή σε πρακτικά ζητήματα. Έχω την ελπίδα και την πίστη, όμως, ότι θα καταφέρουμε όλοι μαζί να τηρήσουμε τα όσα λέμε και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της εποχής. Δεν θα είναι εύκολο. Βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο και έχοντας υπ’ όψιν όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, πρέπει να αποφύγουμε τα ίδια λάθη και να διαμορφώσουμε μία πολιτική που θα συμβάλει στην αλλαγή της κατάστασης.

 

Δανάη Τζήκα, 27 ετών, άνεργη πολιτικός μηχανικός από Βόλο «Σήμερα ανοίγει ο δρόμος!»

Τα πράγματα είναι δύσκολα για τους νέους είτε είναι εργαζόμενοι είτε είναι άνεργοι. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές ο κόσμος έδειξε την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο πλέον οι προσδοκίες είναι αυξημένες, φιλοδοξούμε μέσα από τους χώρους αλληλεπίδρασης με άλλες ομάδες που αγωνίζονται να καταφέρουμε, και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και μέσα από τη δουλειά μας στους κοινωνικούς χώρους, να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο πλατύ κόμμα και κοινωνικό κίνημα το οποίο θα αντισταθεί στα μέτρα και θα φέρει την ανατροπή. Τώρα σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες, νομίζω ότι αυτές είναι σε καλό πλαίσιο, προσπαθούμε με καλύτερο τρόπο με την όσμωση ανάμεσα σε συνιστώσες και ανένταχτους να δημιουργήσουμε έναν δημοκρατικό πολιτικό φορέα και αυτές οι διαδικασίες αυτόν τον στόχο έχουν. Σήμερα ανοίγει ο δρόμος!

 

Παναγιώτης Μάνδαλος από Αγρίνιο «Το σημαντικό είναι ότι είμαστε ενωμένοι»

Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον. Βγαίνουμε ενωμένοι δυνατοί και έτοιμοι να πετύχουμε αυτά που θέλουμε κι ονειρευόμαστε. Μου άρεσε η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Ακούστηκαν πολλές απόψεις και φάνηκε ότι είμαστε κοντά στο κόμμα. Επίσης με ικανοποίησε ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα. Έδωσε σαφείς απαντήσεις σε καίρια ζητήματα και ήταν κάτι που χρειαζόταν. Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και όχι των συνιστωσών θα πετύχει και θα ξεπεράσει τα όποια προβλήματα εμφανιστούν. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε ενωμένοι.

 

Ορέστης Δαυλιάς από Χανιά «Να φτιαχτεί ένας ισχυρός πόλος της Αριστεράς που θα ταράξει τα νερά»

Το συνέδριο αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οικοδομείται ένας χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με νέα χαρακτηριστικά και σκοπό να φτάσει στην ανατροπή. Μοναδικό μελανό σημείο κατά την άποψή μου ήταν ο περιορισμένος χρόνος που υπήρχε στη διάθεση όλων όσοι ήθελαν να μιλήσουν εξαιτίας της μεγάλης συμμετοχής, αλλά και των λίγων ημερών που διήρκεσε η συνδιάσκεψη. Με όπλο μας την αλληλεγγύη, την ενότητα, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία μπορεί να φτιαχτεί ένας ισχυρός πόλος της Αριστεράς που θα ταράξει τα νερά.

 

Νατάσα Γκαρά, 28 ετών, από Βόρειο Έβρο «Η ενότητα της Αριστεράς γίνεται πράξη!»

Οι προσδοκίες από τον νέο φορέα είναι η δημιουργία ενός κόμματος με αριστερή ταυτότητα και ταξικό προσανατολισμό που θα οδηγήσει σε ανατροπές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα, που θα προτάξει διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές αξίες και θα βάλει τους πολίτες σε λογική συνεργασίας και αλληλεγγύης ώστε να ξεπεράσουμε όχι μόνο την κρίση αλλά και να δομήσουμε ένα νέο κράτος και μια διαφορετική κοινωνική βάση προκειμένου να ευημερεί ο κάθε πολίτης και να μην υπόκειται στις πιέσεις ενός συστήματος που εξαθλιώνει ώστε να επωφελούνται μεγαλομέτοχοι και τραπεζίτες. Η διευρυμένη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα κυρίως γιατί αυτό που οραματιζόμασταν επί χρόνια, η ενότητα της Αριστεράς, γίνεται πράξη.

 

Νίκος Γεωργούτσος από Αθήνα «Αντιστοιχία μεταξύ αυτών που λέμε και κάνουμε»

Αν εξαιρέσουμε τον περιορισμένο χρόνο που υπήρχε στη διάθεσή μας, γίνεται μια νέα αρχή και είναι πολύ θετικό που γίνονται αυτές οι προσπάθειες. Έχει μεγάλη σημασία να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτά τα οποία λέμε και πράττουμε. Δεν πρέπει να ζητάμε μόνο δημοκρατία, αλλά να την εφαρμόζουμε κιόλας στο δικό μας εσωτερικό.

 

Χριστίνα Κολοφιούτη από Αταλάντη «Μόνη διέξοδος η Αριστερά»

Βλέπω μια ανοιχτή πολυσυλλεκτικότητα, με ανοχή, που όμως δεν εξωραΐζει καταστάσεις. Άτομα διαφορετικά που παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Την ανάσταση του αριστερού χώρου της Ελλάδας που είναι και η μοναδική διέξοδος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, έχουμε φτάσει στο μηδέν. Θέλω να πιστεύω ότι στη διακήρυξη που θα υπερψηφιστεί θα μιλάμε για μια λαϊκή κυριαρχία και θα μπορούμε πλέον να δούμε με αισιοδοξία το αύριο. Αυτό θέλει ο κόσμος απ' όπου και αν προέρχεται. Είμαστε όλοι εδώ, έχουμε παραμερίσει τις όποιες διαφορές μας. Ελπίζω από αύριο να έχουμε έναν ισχυρό ενιαίο αριστερό χώρο.

 

Σταύρος Κολοφιούτης από Λαμία «Να πορευτούμε με τη λαϊκή κίνηση»

Στη συνδιάσκεψη υπάρχει πλούσιος προβληματισμός, πολλές διαφορετικές απόψεις. Απόψεις που φαντάζομαι ότι ανταποκρίνονται στην εποχή μας και τον προβληματισμό που τη διακατέχει. Η μεταβατική κατάσταση που βιώνουμε προκαλεί αυτήν τη ρευστότητα της εποχής, μια ρευστότητα που προκαλεί με τη σειρά της ανησυχία. Η ανησυχία, η οποία είναι έκδηλη και εδώ στον κόσμο, δείχνει ότι όλοι έχουμε επαφή με την πραγματικότητα. Θέλω να πιστεύω ότι ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ θα ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Δε θέλω ούτε ανασχηματισμούς ούτε υποχωρήσεις. Θέλω το κόμμα να πορευτεί με τη λαϊκή κίνηση. Να αποκτήσει χαρακτηριστικά λαϊκού κόμματος με ανοιχτές διαδικασίες και λειτουργίες και όχι ενός κακού προτύπου αριστερού κόμματος.

 

Γιάννης Καραμπετιάν από Θεσσαλονίκη «Να είμαστε εκεί!»

Υπάρχει τεράστια συμμετοχή και μεγάλος ενθουσιασμός. Το βλέπεις άλλωστε στα πρόσωπα του κόσμου. Πρόσωπα γνώριμα αλλά και καινούργια, πιο φρέσκα. Η παρουσία του κόσμου, ειδικά την Παρασκευή, ήταν τεράστια. Η δε ομιλία του προέδρου ήταν πολύ καλή, μπορώ να πω εξαιρετική. Ο στόχος είναι να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση και να φέρουμε την αλλαγή και τον σοσιαλισμό. Μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Είναι πολύ σημαντικό το νέο ενιαίο κόμμα να έχει δημοκρατικές διαδικασίες, απλή αναλογική και εναλλαγή. Να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι για τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται στην κοινωνία. Να είμαστε εκεί.

 

Νίνα Γρηγορέα από Αθήνα «Να διατηρηθεί η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ»

Υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Η συνδιάσκεψη σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας πορείας, ένα νέο ξεκίνημα για όλους. Το νέο ενιαίο κόμμα να δώσει λύση στον λαό που υποφέρει και να προχωρήσει στη ρήξη και την ανατροπή όπως έχει υποσχεθεί. Να μην υποχωρήσει από τις θέσεις του διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει την πολιτική του ταυτότητα όταν και εάν βρεθεί στην εξουσία. Να διατηρήσει την πολιτική του ταυτότητα έτσι όπως την έχει γνωρίσει και ορίσει ο κόσμος. Την ταυτότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

 

Ευάγγελος Ταβουλάρης από Πειραιά «Στηρίζω τις ελπίδες μου στον ΣΥΡΙΖΑ»

Είμαι 84 ετών και έχω δει πολλά στη ζωή μου, έχω δώσει πολλούς αγώνες. Από μικρό παιδί ήμουν στον χώρο της Αριστεράς. Πλέον είμαι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζω αυτήν την πρωτοβουλία με όλες μου τις δυνάμεις. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Βλέπω τα εγγόνια μου να μην έχουν προοπτική σε αυτόν τον τόπο. Είναι κάτι που με σκοτώνει. Γι' αυτόν τον λόγο στηρίζω τις ελπίδες μου στο ενιαίο κόμμα που δημιουργείται, για να έχουν μια καλύτερη ζωή. Γι' αυτό άλλωστε ήρθα και στη συνδιάσκεψη, θέλω να είμαι παρών. Ελπίζω το κόμμα να μη λοξοδρομήσει και να μείνει πιστό στις αρχές του ώστε να έρθει η τελική ανατροπή.

 

Δημήτρης Κολοβιστέας; «Να αποκτήσουμε ουσιαστική επαφή με τον κόσμο!»

Η προσδοκία μας από τον νέο φορέα είναι να αποκτήσουμε ουσιαστική επαφή με τον κόσμο και την κοινωνία παρουσιάζοντας τις θέσεις μας. Φόβο αποτελεί το να διολισθήσουμε από τη μέχρι τώρα γραμμή μας και να μην καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε πολιτικά τα ζητήματα που προκύπτουν από το Μνημόνιο, την Ε.Ε. και από τον νεοφιλελευθερισμό. Για τη Συνδιάσκεψη βέβαια και έχω ενστάσεις, δεν είναι δυνατόν να συνεδριάζει το σώμα και να μην παρακολουθεί ο κόσμος, δεν τιμά αυτούς που τους έστειλαν στο συνέδριο...

 

Βασίλης Ρόγγας, υποψήφιος διδάκτορας, από Πετρούπολη «Μέχρι τον στόχο του σοσιαλισμού!»

Προσδοκούμε ο ΣΥΡΙΖΑ να συμπυκνώσει τις προσδοκίες τού κόσμου σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα κατ' αρχήν μέχρι να φτάσουμε τον στόχο του σοσιαλισμού. Η Συνδιάσκεψη μπορεί να ήταν χλιαρότερη απ’ όσο χρειάζεται, αλλά αποτελεί μια πολύ καλή αφετηρία. Ο κόσμος, ο πολύς νέος κόσμος που ήρθε, παρακολούθησε τους συντρόφους να συζητούν, ωστόσο δεν μας άρεσε το χρόνιο πράγμα που λέγεται διαχρονισμός...

 

Μαρίνα Θανασάκη, 58 ετών, από την Πεύκη «Η συμβολή όλων των μελών θα λειτουργήσει απελευθερωτικά!»

 

Έχω πάρα πολλές προσδοκίες οι οποίες ελπίζω να ευοδωθούν, με τόσο κόσμο όμως είναι λιγάκι δύσκολο να ακουστούν όλες οι απόψεις. Υπήρχαν άλλωστε παραδοχές ότι τα κείμενά μας, οι αποφάσεις λαϊκών συνελεύσεων κ.λπ. είναι δύσκολο να διαβαστούν, πράγμα που πρέπει να μας προβληματίσει. Η Συνδιάσκεψη ανοίγει τον δρόμο, θα θέλαμε να ακούσουμε νέο κόσμο να μιλάει και να ληφθούν υπόψη τα κείμενα των τοπικών οργανώσεων, των ομιλητών. Αυτή η συμβολή θα λειτουργήσει βοηθητικά και απελευθερωτικά για τους εκλεγέντες.

 

Μαρία Λαντζανάκη, 25 ετών, γιατρός από Ιεράπετρα Κρήτης «Αναβαθμισμένη κουβέντα σε μια 'διαφορετική' συνδιάσκεψη!»

Νομίζω πως ο στόχος της συνδιάσκεψης, δεδομένου ότι έχει προηγηθεί τόση κουβέντα, τόσες συνελεύσεις, ήταν η ανταλλαγή απόψεων για το τι φορέα θέλουμε, επειδή είμαστε αναγκασμένοι να αλλάξουμε απότομα ως ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που είναι και θετικό. Υπάρχει μια γενική συμφωνία ότι πρέπει να αλλάξουν όλα, να μπει νέος κόσμος, να γίνει ένας φορέας που θα παίξει ηγετικό ρόλο στο να αλλάξουν ολοκληρωτικά τα πράγματα στην Ελλάδα και όλο αυτό συναίσθημα δίνει έναν πολύ καλό παλμό και κουράγιο οτι θα τα καταφέρουμε. Έχω ξανασυμμετάσχει σε άλλες διοργανώσεις, αλλά εδώ είναι όλα διαφορετικά, καθώς οι ίδιοι οι προβληματισμοί και η η ίδια κουβέντα είναι πιο αναβαθμισμένη. Επίσης, το ότι οι νέοι εδώ είναι τόσο πολλοί μόνο ελπίδα δίνει.

Οικολογικός μετασχηματισμός: Απάντηση στην κρίση, την ανεργία, την εκμετάλλευση και τον αυταρχισμό

Κείμενο του συντονιστικού της θεματικής περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ EKM

Η θεματική περιβάλλοντος λειτουργεί από το 2007 ως μια οριζόντια πανελλαδική δικτύωση ανθρώπων που συμμετέχουν σε περιβαλλοντικές δράσεις, ομάδες, κινήματα ή έχουν ένα ειδικό ενδιαφέρον για περιβαλλοντικά ζητήματα. Μέσα από τη θεματική εκφράζεται αφενός η ανάγκη ενός χώρου δημοκρατικής έκφρασης όπου ο καθένας και η καθεμιά συμμετέχει ισότιμα και συνεισφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του και αφετέρου της συσπείρωσης ενός ριζοσπαστικού δυναμικού που μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες και λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας με τα περιβαλλοντικά κινήματα. Ταυτόχρονα η θεματική αποτέλεσε πεδίο επεξεργασίας θέσεων και προτάσεων για κρίσιμα θέματα που συνδέονται τόσο με το περιβάλλον όσο και με την οικονομία και ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας, νερού, απορριμμάτων, ορυκτού πλούτου, δασών και δημόσιων χώρων που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου, εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς και επιφέρουν σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις.

 

Εκκινούμε από την αρχή ότι η οικολογική και η οικονομική κρίση συνδέονται και αλληλοτροφοδοτούνται:

η ληστρική εκμετάλλευση κοινωνίας και φύσης, που επιβάλλει ο καπιταλισμός, εντείνεται σε συνθήκες κρίσης, με την όξυνση των ανταγωνισμών και την επιβολή ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ενώ ταυτόχρονα η περιβαλλοντική υποβάθμιση ναρκοθετεί τις μελλοντικές συνθήκες παραγωγής και σωρεύει τεράστιο κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος.

Στην πορεία προς τον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε τόσο για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και να διαμορφώνουμε νέους δρόμους για μια παραγωγή ενταγμένη στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων. Η ρύπανση, η μόλυνση και γενικά η υποβάθμιση του περιβάλλοντος καθώς και η όξυνση της κλιματικής αλλαγής συνδέονται άρρηκτα με τους ζωτικούς όρους διαβίωσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, συνιστώντας ευθεία απειλή για την κοινωνική αναπαραγωγή. Το κόστος της πρόσβασης σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα βασικών αγαθών (π.χ. νερό, τρόφιμα) γίνεται δυσβάσταχτο για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ το κοινωνικό κόστος για υπηρεσίες υγείας, αντιμετώπιση "ακραίων" φυσικών φαινομένων και των συνεπειών τους κ.λπ. εκτινάσσεται.

Η περιβαλλοντική νομοθεσία και οι μηχανισμοί εφαρμογής της στην Ελλάδα ήταν πάντα ανεπαρκείς και παραγκωνίζονταν πλήρως όταν επρόκειτο για τη διευκόλυνση των πάσης φύσεως μεγαλο-επενδυτών στη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις εξορύξεις, τις κατασκευές, τις μεταφορές. Στην περίοδο που προηγήθηκε περάσαμε γρήγορα από τις διακηρύξεις της «πράσινης ανάπτυξης» στην πλήρη απαξίωση κάθε περιβαλλοντικού μέτρου και ελέγχου. Η ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, επιταχύνεται με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους και οδηγεί όχι μόνο σε μια δραματική κλιμάκωση της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και στην απώλεια δημόσιας περιουσίας και φυσικών πόρων απαραίτητων για την επιβίωση και την παραγωγή.

Την περίοδο που διανύουμε θέματα αιχμής που έχουν προκαλέσει ισχυρά κινήματα αντίστασης συνδέονται με:

- την ενέργεια (κινήματα κατά των ΒΑΠΕ, του λιθάνθρακα, των πυρηνικών): την τελευταία δεκαετία, η λεγόμενη «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας» συνοδεύεται από πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλουν τη χρεωκοπία και ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και την κατακόρυφη αύξηση των τιμών. Στρατηγικό μας στόχο αποτελεί η απεξάρτηση από την καύση υδρογονανθράκων για την παραγωγή ενέργειας και στο μέλλον η απεξάρτηση από την καύση συνολικά. Ως άμεσους στόχους θεωρούμε ότι αποτελούν: α. ο δημόσιος έλεγχος β. η επαρκής πρόσβαση στο κοινό αυτό αγαθό, δεδομένη και αδιατάρακτη για όλους, με προτεραιότητα στους ανέργους, τους εργαζόμενους χαμηλού εισοδήματος και τις μικρές επιχειρήσεις με τιμολογιακή πολιτική με βάση τις κοινωνικές προτεραιότητες γ. η εξοικονόμηση ενέργειας και η αύξηση της ενεργειακής απόδοσης σε βιομηχανία, γεωργία, κτίρια, μεταφορές, συγκοινωνίες με αποτέλεσμα την αύξηση της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας των θέσεων εργασίας και την ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων δ. η αποκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας σε τοπικό επίπεδο που προωθεί την πιο δημοκρατική κατανομή και τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων αλλά και συνολικά την αποκέντρωση ανθρώπων και δραστηριοτήτων ε. η εκπόνηση του μακροχρόνιου ενεργειακού σχεδιασμού για τη μείωση της παραγωγής από ορυκτά καύσιμα και των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, καθώς και για τη διείσδυση των ΑΠΕ, με στόχο τη ριζική διαφοροποίηση του ενεργειακού μοντέλου, την ενίσχυση της ενεργειακής αυτάρκειας, τη μείωση των γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και της εξάρτησης από την πυρηνική ενέργεια.

- το νερό (κινήματα κατά της εκτροπής του Αχελώου, υδροηλεκτρικών όπως στον Άραχθο και τον Αλιάκμονα, αντιστάσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση) : Κρίσιμα ζητήματα αφορούν α. την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης -αποχέτευσης την ώρα που η παγκόσμια αλλά και ευρωπαϊκή εμπειρία έχει αποδείξει τις ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες στην ποιότητα, την επάρκεια και τις τιμές β. τις άδειες και τα δικαιώματα χρήσης νερού με στόχο την εκμετάλλευση και εμπορία των φυσικών αποθεμάτων από ιδιωτικές εταιρίες (π.χ. εμφιάλωσης νερού) γ. τα υδροηλεκτρικά φράγματα και τις εκτροπές των ποταμών που ιδιωτικοποιούν τη διαχείριση των ποταμών, διακόπτουν τους υδάτινους κύκλους και καταστρέφουν ανεπανόρθωτα την οικολογική ισορροπία. Υποστηρίζουμε α. την διασφάλιση της πρόσβασης σε νερό επαρκές και κατάλληλο για ανθρώπινη χρήση για όλους β. την εξοικονόμηση και τη σχεδιασμένη διαχείριση των υδάτινων πόρων στην αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, την παραγωγή ενέργειας, τη βιομηχανία, β. τον έλεγχο της ρύπανσης των νερών. Θεωρούμε ότι το νερό δεν είναι εμπόρευμα και χρηματοοικονομικό περιουσιακό στοιχείο αλλά ένα κοινό αγαθό που ανήκει συλλογικά στον ελληνικό λαό και θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που πρέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά, στη βάση του ψηφίσματος 64/292 του ΟΗΕ.

- τον ορυκτό πλούτο (κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού σε Χαλκιδική και Β. Ελλάδα, για την προστασία της Οίτης, της Γκιώνας, της Β. Εύβοιας): Η ένταση των εξορύξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, που συνοδεύεται από εκτεταμένες οικολογικές συχνά και κοινωνικές καταστροφές, υπαγορεύεται και κυριαρχείται από πολυεθνικές. Στη μνημονιακή Ελλάδα, οι εξορύξεις (χρυσού, άλλων μεταλλευμάτων, λιγνίτη, αλλά και πετρελαίου, φυσικού αερίου κ.λπ.) διαφημίζονται ως σανίδα σωτηρίας, ενώ στην πραγματικότητα είτε παραδίδονται δωρεάν είτε αποτελούν πεδίο νέας αφαίμαξης δημόσιου χρήματος για αμφίβολα σχέδια. Υποστηρίζουμε ότι προτεραιότητες για τη διαχείριση του ορυκτού πλούτου είναι: α. ακύρωση των επενδύσεων εξόρυξης χρυσού ως κοινωνικά άχρηστου και περιβαλλοντικά επιζήμιου β. η ακύρωση διατάξεων του μεταλλευτικού κώδικα, του χωροταξικού των εξορύξεων, των fast track και ΕΟΖ, ώστε να μη δίνονται στους εγχώριους/πολυεθνικούς επιχειρηματίες σκανδαλώδη και αντισυνταγματικά προνόμια και εξουσία και γ. η αξιόπιστη δημόσια έρευνα και καταγραφή των αποθεμάτων στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε τις εξορυκτικές δραστηριότητες ως αναπόσπαστο μέρος των τοπικών, περιφερειακών και εθνικού επιπέδου δημοκρατικών σχεδιασμών που να συνυπολογίζουν το πραγματικό κόστος που καλείται να πληρώσει η κοινωνία για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, καθώς και για τις επιπτώσεις στις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες. Υποστηρίζουμε ότι οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν μέσα από ένα πλατύ κοινωνικό διάλογο για τη συνετή και κοινωφελή αξιοποίηση των πόρων (ή μη), επισημαίνοντας ότι α. αφορούν μη αντιστρεπτές επεμβάσεις β. αφορούν και στους όρους αναπαραγωγής των επερχόμενων γενιών και γ. είναι κρίσιμες για τη μελλοντική κατάσταση της χώρας συνεπώς δεν μπορούν να ληφθούν υπό το εκβιαστικό καθεστώς του φόβου.

- τη διαχείριση απορριμμάτων (κινήματα σε Κερατέα, Λευκίμμη, Ευκαρπία): Η απαράδεκτη διαχείριση σε Χώρους Ταφής (συνήθως ούτε καν υγειονομικής) και η σκόπιμη μέχρι σήμερα απαξίωση της πρόληψης και της ανακύκλωσης, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για τη μαζική εγκατάσταση σε όλη την Ελλάδα, εισαγόμενης τεχνολογίας μονάδων «επεξεργασίας» και «θερμικής αξιοποίησης/καύσης» που θα διαχειρίζονται συγκεντρωτικά το σύνολο των απορριμμάτων. Πρόκειται για μια μεθόδευση που όχι μόνο θα επιφέρει αδικαιολόγητη περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά ταυτόχρονα θα απομυζήσει τεράστια κεφάλαια για την εγκατάσταση και θα αυξήσει υπέρμετρα τα δημοτικά τέλη για τη λειτουργία. Σε πλήρη αντιδιαστολή, εμείς υποστηρίζουμε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης διαχείρισης με 1. πρόληψη για τον περιορισμό των απορριμμάτων στην πηγή 2. διαλογή των υλικών στην πηγή και κομποστοποίηση των προδιαλεγμένων οργανικών 3. διαλογή των υπολοίπων σε απλές μονάδες εγκατεστημένες κοντά στον τόπο παραγωγής των απορριμμάτων. Πρόκειται για τη μέθοδο με το μικρότερο κόστος, τις περισσότερες θέσεις εργασίας, τη μεγαλύτερη εξοικονόμηση ενέργειας και φυσικών πόρων και τη μικρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση.

- τους δημόσιους χώρους και τα δημόσια έργα (αντιστάσεις για το Ελληνικό, τον ιππόδρομο, την Ολυμπιάδα, για το χωροταξικό του τουρισμού) : επιταχύνεται η εκποίηση δημόσιων χώρων όπως το Ελληνικό ή οι βραχονησίδες, η κατάληψη και η υποβάθμιση δημόσιων - δασικών συνήθως- εκτάσεων για εγκατάσταση Β.Α.Π.Ε., η καταπάτηση για οικιστική/τουριστική χρήση, ενισχύεται η πολιτική των μεγάλων οδικών αξόνων/μεγάλων έργων που είναι αδιάβατα για τους πολλούς (π.χ. η γέφυρα Ρίο -Αντίρριο), προωθείται μέσω και του νέου Γ.Ο.Κ., η «εκκαθάριση» του υπάρχοντος οικιστικού αποθέματος, η ανέγερση μεγάλων κτηρίων και η μεγάλη ιδιοκτησία των εταιρειών real-estate, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ολιγοπωλιακών σχημάτων σε βάρος ενός πλήθους επαγγελμάτων, αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρήσεων. Υποστηρίζουμε την άμεση εκπόνηση νέων σχεδίων ρύθμισης του χώρου στα διάφορα επίπεδα με βασική αρχή την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

- τα δικαιώματα των ζώων ιδιαίτερα σε σχέση με το μοντέλο παραγωγής/κατανάλωσης σε ό,τι αφορά τη διατροφή, με την κυριαρχία των μεγάλων εντατικών μονάδων εκτροφής που εξαφανίζουν την παραδοσιακή κτηνοτροφία. Υποστηρίζουμε επίσης την καταδίκη του γουνεμπορίου (με πρόβλεψη μεταβατικής περιόδου προσαρμογής σε βιώσιμες/αειφορικές επαγγελματικές ενασχολήσεις) και των πειραμάτων σε ζώα, καθώς και τον αυστηρότατο περιορισμό του κυνηγιού.

 

Είναι σαφές ότι το κυρίαρχο πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης, αδυνατεί να καλύψει βασικές ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και χρειάζεται ν’ αλλάξει ριζικά.

Στον αντίποδα του ανταγωνισμού, της διαρκούς μεγέθυνσης και συσσώρευσης του καπιταλισμού που γεννά την κρίση, υποστηρίζουμε ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης που :

- στηρίζει την ισορροπία ανάμεσα στις ανθρωπογενείς δραστηριότητες και τα φυσικά αποθέματα εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή και την αειφορία, μέσα από διαδικασίες αποκέντρωσης, συμμετοχικού σχεδιασμού και δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου στα μέσα παραγωγής και στα συλλογικά αγαθά.

- υιοθετεί πρακτικές που διασφαλίζουν την αντιμετώπιση της ανεργίας ταυτόχρονα με την προστασία του περιβάλλοντος και προωθεί συλλογικές μορφές δραστηριότητας όπως οι συνεταιρισμοί, τα δίκτυα συνεργασίας, οι ομάδες παραγωγών.

- εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων στην εργασία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την υγεία, τον πολιτισμό, την παιδεία, το δικαίωμα όλων σε ασφαλές περιβάλλον, την αξιοπρεπή διαβίωση.

Μας έχουν κηρύξει πόλεμο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Την αφορμή για το παρακάτω κείμενο μου έδωσε το άρθρο του κ. Χρήστου Γκίμτσα που είχε τίτλο «Με τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι. Αλλά με ποιον ΣΥΡΙΖΑ» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Διάλογος» στις 26 Νοεμβρίου 2012 αλλά και στην «Αυγή» στις 28 Νοεμβρίου 2012.

 

Στις 30 Νοεμβρίου- ξεκινάει στην Αθήνα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, ένα βήμα που θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2013, όταν θα πραγματοποιηθεί το πρώτο συνέδριο. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκε ένας διάλογος εσωτερικός, αλλά κυρίως ένας διάλογος με την κοινωνία (ίσως όχι στο εύρος που θα θέλαμε) μέσα από τη διαδικασία των ανοιχτών συνελεύσεων, όπου όλοι και όλες μπορούσαν να καταθέσουν τις απόψεις τους για μια σειρά από σημαντικά ζητήματα, όπως την ιδεολογική ταυτότητα, τη στρατηγική, μέχρι τον τρόπο λειτουργίας του νέου κόμματος (τοπικές οργανώσεις, συγκρότηση και λειτουργία συντονιστικών επιτροπών, ενδιάμεσα όργανα, όπως νομαρχιακές και περιφερειακές επιτροπές, εκλογή κεντρικής επιτροπής και πολιτικής γραμματείας).

Είναι θεμιτό και θετικό γεγονός να διεξάγεται αυτός ο διάλογος και δημόσια, όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του και τις προτάσεις του για το εγχείρημα της δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της κρίσης αλλά και της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος θα έλεγα ότι είναι εντελώς απαραίτητο. Στο πλαίσιο αυτού του διαλόγου, λοιπόν, θα ήθελα να καταθέσω τις αντιρρήσεις μου, τις ενστάσεις μου και τη διαφωνία μου σε όσα ο κ. Γκίμτσας εκφράζει με το άρθρο του.

 

Τα λιγότερο σημαντικά

Ξεκινώ από τα λιγότερο σημαντικά, από το τέλος του άρθρου του κ. Γκίμτσα, όπου αναφέρει «Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα, δηλώνω ότι θέλω να ενταχθώ...». Μα νόμιζα ότι ήδη ο κ. Γκίμτσας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει. Αν ισχύει, σημαίνει ότι υπέγραψε την αίτηση εγγραφής νέου μέλους, όπως και τόσα άλλα χιλιάδες μέλη έχουν υπογράψει μέχρι σήμερα, και φαντάζομαι ότι το έκανε, αφού πρώτα είχε ενημερωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργείται σήμερα από το μηδέν, αλλά πατάει σε μια διαδρομή -ίσως σύντομη και σίγουρα με καλές και κακές στιγμές-, που αν μη τι άλλο είχε σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αυτά της ριζοσπαστικής Αριστεράς και είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που τον έφεραν μέχρις εδώ. Και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει ενημερωθεί ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν για τη μετεξέλιξη σε ενιαίο κόμμα προέβλεπαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται μέσα από τη διαδικασία αυτή να υπάρξει αλλοίωση της ιδεολογικής και ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα που θα συμπεριλάβει τη σοσιαλδημοκρατία είτε απλά ως όρο, είτε πολύ περισσότερο ως πολιτική πρακτική, ακόμη κι αν δεχθούμε την αυθαίρετη ερμηνεία ότι σοσιαλδημοκρατία σημαίνει σοσιαλισμός με δημοκρατία και ολίγη από Αριστερά.

Ένα δεύτερο σημείο, όχι τόσο ουσιώδες, αλλά άξιο αναφοράς, είναι η παρότρυνση του κ. Γκίμτσα να αποκαταστήσει το νέο κόμμα την αξιοπιστία του. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Σύμφωνα με τα λεγόμενά του «...Δίνοντας από τη μία ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, αποφεύγοντας τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα και από την άλλη εξασφαλίζοντας την εσωκομματική δημοκρατία και τον πλουραλισμό...». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την άποψη; Η ένστασή μου είναι ότι αυτό δεν πρέπει να αφορά μόνο τα στελέχη που διατυπώνουν απόψεις στη κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και τα μέλη. Για να επιτευχθεί, προϋποθέτει τα μέλη να είναι ενημερωμένα, να κάνουν δεκτές τις αποφάσεις που παίρνονται με δημοκρατικές διαδικασίες, αφού πρώτα βεβαίως συμμετέχουν σε αυτές. Ο κ. Γκίμτσας, ενώ συμμετείχε ως μέλος στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων, ενώ διατύπωσε τις απόψεις του για τη μορφή και την ιδεολογική ταυτότητα του νέου φορέα, με το άρθρο του συμβάλλει στο να αλλοιώνει το πολιτικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, εμμένοντας σε απόψεις που προς το παρόν -ευτυχώς- είναι μειοψηφικές έως ανύπαρκτες.

 

Τα σημαντικά

Ας πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά από τα οποία σταχυολογώ τα εξής σημεία:

1. Ο μύθος που εντέχνως καλλιεργείται από το κυρίαρχο σύστημα και υιοθετεί ο κ. Γκίμτσας, μιας νέας εθνικής αφήγησης, ότι δηλαδή η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και άρα όλοι μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κακό που μας βρήκε ή αλλιώς «όλοι το ίδιο είμαστε, σε τούτο τον κοσμάκη, ...λαός και Κολωνάκι». Τι μας χρειάζεται για να το καταφέρουμε; Κατά την άποψη του συντάκτη, μια φιλολαϊκή κυβέρνηση με αριστερά χαρακτηριστικά που θα αναλάβει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πλούσιος και στους φτωχούς. Ανάμεσα δηλαδή σε τραπεζίτες, βιομήχανους, μεγάλο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, ανέργους, τους συνταξιούχους, τους αδύναμους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ έγκαιρα διέγνωσε ότι η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αντίθετα είναι παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού και οφείλεται στον τρόπο ανάπτυξης του συστήματος. Στη φάση που βρισκόμαστε με τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας, με την όξυνση της κρατικής καταστολής, με τη ναζιστική, τρομοκρατική δράση από τη συμμορία της Χρυσής Αυγής, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παροχών στους από κάτω. Αντιγράφω από το άρθρο του συντρόφου Γιάννη Αλμπάνη που δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα «Εποχή» στις 14.10.12, από το οποίο άλλωστε δανείστηκα και τον τίτλο του κειμένου.

«...Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η μια εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν προς το κέντρο, σε πιο 'υπεύθυνες' και 'ρεαλιστικές' θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η άλλη εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς, όμως, της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του '30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι 'από πάνω' ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους 'από κάτω'. Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν...) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης...

...Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικού πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ προς το παρόν φαίνεται να διαλέγει ότι θα δώσει τον αγώνα μέχρι τέλους, σε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ενταχθεί κάποιοι εδώ και καιρό και για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

2. Το μεταναστευτικό. Θεωρώ τραγωδία για οποιονδήποτε θέλει να λέγεται αριστερός να διαχωρίζει τους μετανάστες σε έννομους και παράνομους, σε «λαθραίους» και σε αυτούς που έχουν χαρτιά. Ειδικά σε μια περίοδο που η ακροδεξιά ρητορική υιοθετείται πλήρως από την τρικομματική κυβέρνηση (βλ. νόμος περί ιθαγένειας) είναι διπλή τραγωδία να «απαιτούμε» από τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τους μετανάστες ως ακόμη ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ και δεν είναι και τώρα οι μετανάστες, το πρόβλημα είναι η κρίση. Η μόνη υπεύθυνη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και πρέπει να παραμείνει αυτή που συμπυκνώνεται στις φράσεις: «κανένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά», «κανένας άνθρωπος χωρίς συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης», «κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος».

3. Η ταυτότητα του κόμματος τρομοκράτη που επιδέξια -όπως ο ίδιος αναφέρει- φορτώνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και που δυστυχώς έμμεσα ο ίδιος υιοθετεί. Πρόκειται βεβαίως για την παρότρυνση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από το κατεστημένο των media και τους πολιτικούς παρατρεχάμενους να «καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται», εξαιρώντας πάντα την κρατική βία που έχει το δικαίωμα να την ασκεί κατά το δοκούν και με όποιες μορφές χρειάζεται η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς ποτέ να μιλάνε για τη βία της ανεργίας, της φτώχειας, της καταδίκης σε μια ζωή εξαθλιωμένη, που πολλές φορές οδηγεί στην αυτοχειρία και που φυσικά ποτέ δεν έχει χώρο στα δελτία των οκτώ.

Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι η υιοθέτηση από τον κ. Γκίμτσα της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Μιας θεωρίας που τίποτα άλλο δεν θέλει να κάνει παρά να εξισώσει τον εξεγερμένο που χάνει τη δουλειά του και πετάει ένα γιαούρτι με τον δολοφόνο που μαχαιρώνει στα στενά της Αθήνας κάποιον μετανάστη. Να εξισώσει αυτόν που επιτίθεται σε ανάπηρους και ομοφυλόφιλους ή αυτόν που υποβιβάζει τους μετανάστες σε «υπάνθρωπους» και «σκουλήκια» με αυτόν που κάνει κατάληψη ενός δημόσιου κτηρίου για να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην αξιοπρεπή διαβίωση και στην εργασία. Να εξισώσει τέλος την κρατική καταστολή των βασανιστηρίων σε αντιφασίστες και τον χημικό πόλεμο των ΜΑΤ με αυτόν που πετάει ένα ποτήρι καφέ στον Γερμανό πρόξενο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν υγιείς δυνάμεις που μπορούν να αντιλαμβάνονται αυτά τα προφανή και δεν καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

 

Και μια αντίφαση

Αναφέρει ο κ. Γκίμτσας στο άρθρο του «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό κορμό, πολιτικό, οικονομικό, νομισματικό...» και λίγο παρακάτω «...να είναι έτοιμο (το νέο κόμμα εννοεί) να προτείνει εναλλακτικές λύσεις, όπως το περίφημο plan B, καλά προετοιμασμένες και τεκμηριωμένες...», ενώ μερικές παραγράφους πιο κάτω αναφέρει «...στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η έξοδος από το 'σύστημα' δεν είναι εφικτή...».

Τι θέλει να μας πει τελικά ο κ. Γκίμτσας; Μάλλον ότι θα πρέπει να γίνουμε τα «καλά, συνετά παιδιά», να πάρουμε μια «γενναία» απόφαση ενσωμάτωσης στο σύστημα και χωρίς συγκρούσεις να διεκδικήσουμε τα ψίχουλα που μας αναλογούν. Να ακολουθήσουμε δηλαδή έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει τόσο σε ένα ήρεμο όσο και βέβαιο θάνατο. Αν είναι έτσι, τι μας χρειάζεται άραγε το περίφημο plan B;

Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι οι παραπάνω απόψεις περί μονόδρομων μου μυρίζουν ΔΗΜ.ΑΡ. και για να αποφεύγουμε λοιπόν τις φυγόκεντρες, αντίθετες και αποκλίνουσες απόψεις και σχολιασμούς που αποδυναμώνουν το εγχείρημα, θα ήθελα να επισημάνω στον κ. Γκίμτσα ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε plan B, γιατί δεν μας χρειάζεται.

Έχουμε ένα πλάνο και αυτό λέει ξεκάθαρα ότι σκοπός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι και ταυτόχρονα να σταματήσει τον κατήφορο μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Ότι με τον λαό στον δρόμο θα καταργήσουμε τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους. Με τον λαό δίπλα μας θα σταματήσουμε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με την κοινωνία που αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον θα κάνουμε πράξη το «καμία θυσία για το ευρώ, καμία αυταπάτη για τη δραχμή». Με τον κόσμο στους δρόμους θα πούμε στην τρόικα και στην τρικομματική κυβέρνηση ότι σε αυτό τον ταξικό πόλεμο που μας εξαπέλυσαν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε «Ούτε βήμα πίσω».

Σ' αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ ενταχθήκαμε, για αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

 

Δημήτρης Σαριγγαλάς

Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων

Ιστορική ανάγκη η ενιαία έκφραση και δράση της Αριστεράς

Του Κωνσταντίνου Ι. Νικόλτσιου*

 

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλείται αφενός να απαντήσει στο ερώτημα της συνένωσης και ενιαίας έκφρασης των Ριζοσπαστικών Ανανεωτικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Οικολογίας με τη δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού φορέα, και αφετέρου να αναδείξει με σαφήνεια την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, καθορίζοντας τα άμεσα και μακροπρόθεσμα καθήκοντα αυτής της κυβέρνησης.

Η κινηματική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που πρωτοστάτησε σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες, αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους και έγινε αποδεκτός από την ελληνική κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ συσπείρωσε στις πρόσφατες εκλογές σχεδόν το 1/3 του εκλογικού σώματος και η κοινωνία το ανέδειξε από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Η αντικειμενική αυτή πραγματικότητα έθεσε στην ημερήσια διάταξη, μεταξύ άλλων, και ένα άλλο ζήτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ να μετεξελιχθεί από λαϊκό κίνημα πολλών συνιστωσών σε έναν πολιτικό φορέα με ενιαία έκφραση και δράση.

Σήμερα είναι ώριμη, όσο ποτέ άλλοτε, η μετατροπή του λαϊκού και πολιτικού αυτού ρεύματος σε ένα δημοκρατικά συγκροτημένο κόμμα, στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων, στην υπηρεσία της κυβέρνησης της Αριστεράς, με αρχές στη συγκρότησή του, με ξεκάθαρο ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία, την ελευθερία έκφρασης των μελών του, την κατοχύρωση της διαφορετικότητας και της μειοψηφούσας άποψης, αλλά, πρώτα από όλα, την κατοχύρωση της ενιαίας έκφρασης και δράσης του.

Το μαζικό αυτό κόμμα εξουσίας, για να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα, για να το εμπιστευθεί η κοινωνία και το κυριότερο για να συμπαραταχθεί μαζί του, θα πρέπει να λειτουργεί με σαφήνεια θέσεων και απόψεων, να λειτουργεί για την κοινωνία και μαζί με αυτήν, διαπνεόμενο από τις ηθικές αξίες της Αριστεράς. Κάθε του ενέργεια και πράξη, που θα είναι ξεκομμένη από τον λαό, θα μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε μηχανισμό εξυπηρέτησης οργανωμένων συμφερόντων (είτε κομματικών είτε συντεχνιακών ομάδων). Άλλωστε η ελληνική πολιτική ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει.

Ένας ακόμη λόγος, που συνηγορεί για τη συγκρότηση ενός μαζικού λαϊκού κόμματος, το οποίο θα στηρίζεται και θα αντλεί τη δύναμή του από την κοινωνία, είναι ότι το αστικό πολιτικό σύστημα, που εμφανίζεται «ετοιμόρροπο και χωρίς εφεδρείες» σύμφωνα με τη Διακήρυξη, δεν θα παραδώσει τόσο εύκολα την κυβερνητική εξουσία και μάλιστα εν όψει της ανάληψης αυτής από την Αριστερά.

Να θεωρούμε δεδομένο ότι θα θέσουν πολλά εμπόδια, θα αξιοποιήσουν τα πάντα για την αποτυχία και την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ήδη γίνονται διεργασίες και κινήσεις για την ανασυγκρότηση του αστικού χώρου, για τη δημιουργία εφεδρικών - εναλλακτικών λύσεων με προοπτική την διατήρησή τους στην εξουσία. Μη περιμένουμε ήρεμες ημέρες. Η κοινωνική πάλη θα οξυνθεί. Γι' αυτό πρέπει να είμαστε καλά οργανωμένοι σ' ολους τους χώρους εργασίας, σ' όλες τις συνοικίες, τις πόλεις, τα χωριά, παράλληλα με το συντονισμό και συγχρωτισμό με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Η πορεία προς τον λαό πρέπει να ενταθεί και να εμπλουτιστεί με νέες μορφές δράσης και κινητοποιήσεων, οι οποίες πρέπει να συνδυαστούν και να συνδεθούν με το στήσιμο παντού οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Το άνοιγμα αυτό προς τον λαό δεν αποτελεί μια κίνηση τακτικής, αλλά είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής μας επιλογής, δηλαδή της σύνδεσης και ταύτισης με τον λαό και τα πρόβλημα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν μετεξελίσσεται σε κόμμα για να λειτουργεί και να πράττει αντ' αυτού αλλά μαζί με τον λαό, συγκροτημένα και οργανωμένα. Διαφορετικά οι ιδέες της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποκτήσουν ηγεμονική θέση στην κοινωνία για να ανοίξει ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, με ελευθερία και δημοκρατία.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται σε μια βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική, ηθική και πολιτική κρίση. Η ανυπαρξία ευρωπαϊκής πολιτικής επιβεβαιώθηκε περίτρανα από τις πράξεις και ενέργειες της τρικομματικής κυβέρνησης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης, σε συνεργασία με το ντόπιο αστικό κατεστημένο και την ανοχή και συμπόρευση πρώην συναγωνιστών μας, μετέτρεψαν τη χώρας μας σε αποικία χρέους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από Ένωση ισότητας ανάμεσα στα κράτη μέλη της, μετατρέπεται σε Ένωση διαβαθμισμένων δικαιωμάτων και δυνατοτήτων για τις χώρες του Νότου, με ακραίο παράδειγμα την Ελλάδα.

Η χώρα μας έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα στηρίζεται σε μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική πλειοψηφία, που θα ανατρέψει όλους τους μνημονικούς νόμους και θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, που θα θέση τις βάσεις για την προώθηση νέων θεσμών οργάνωσης της οικονομίας, που θα συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, στην ανόρθωση της οικονομίας, στην αναδιοργάνωση του κράτους, στην ανάπτυξη όλων των μηχανισμών λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου, για την ανοικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας, όπου ο άνθρωπος θα βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής του.

Ωστόσο το ζητούμενο είναι η σαφήνεια των αμέσων κυβερνητικών στόχων για να εμπιστευθεί η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Η ασάφεια, οι αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες απόψεις, που διατυπώνονται στα μίντια από μια σειρά στελέχη, εμποδίζουν τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Είναι καιρός οι προσωπικές πολιτικές και οι ιδεολογικές καθαρότητες να αποτελέσουν παρελθόν, να τεθούν νέες βάσεις και όροι για τη συνένωση της Αριστεράς σε ένα ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κόμμα.

Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει ώστε οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, να διευρύνουν και να φωτίσουν παραπέρα τους κυβερνητικούς και προγραμματικούς στόχους.

* Ο Κωνσταντίνος Ι. Νικόλτσιος είναι μέλος της οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ των εργαζομένων στα ΜΜΕ