Του ΤΑΣΟΥ ΤΡΙΚΚΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την υλοποίηση της αριστερής στροφής του ΣΥΝ. Γι' αυτό αντιμετωπίσθηκε από τη γέννησή του, πριν ακόμη από τη στροφή, με τόση ψυχρότητα και τόσες επιφυλάξεις, από όσους ήταν και είναι αντίθετοι σ' αυτήν. Γι' αυτό βάλλεται και σήμερα με τόση δριμύτητα και επιμονή, μέχρι του σημείου να ζητείται η διάλυση ή τουλάχιστον η αποδυνάμωσή του, παρά τις συνεδριακές αποφάσεις που τον έχουν αναδείξει σε κεντρική στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ.
Πρόκειται για τη στρατηγική της οικοδόμησης συμμαχιών του ΣΥΝ στα αριστερά, με σκοπό τη δράση για την επίλυση των προβλημάτων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων στα οποία απευθύνεται το κόμμα μας, διαμεσολαβώντας πολιτικά τα συμφέροντά τους. Και με πρόταγμα τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, την υπέρβαση των σημερινών ορίων οργάνωσης της εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων. Που προαπαιτεί τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων με δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις αλλά και ρήξεις που επιφέρουν τομές.
Απέναντι σ' αυτή τη στρατηγική προτείνεται μια άλλη πολιτική συμμαχιών του ΣΥΝ, που εν ονόματι της "κυβερνησιμότητας", της "εναλλακτικής πρότασης εξουσίας" και του "εκσυγχρονισμού" ανοίγει τις πόρτες στον νεοφιλελευθερισμό που έχουν υιοθετήσει οι ελπιζόμενοι σύμμαχοι. Μια πολιτική που οδηγεί στην αμοιβαία προσέγγιση κοινωνικών δυνάμεων που οι σχέσεις τους είναι εξ ορισμού σχέσεις διαπάλης και σύγκρουσης.
Αυτό είναι το νόημα της διαμάχης γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το διακύβευμα: Είναι εμμονή στην αριστερή στροφή, προώθηση και εμβάθυνσή της. Είτε προσχώρηση στη λογική της νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς και συσσωμάτωση σ' έναν δικομματισμό μεταμφιεσμένο σε "διπολισμό". Το παράδειγμα της γειτονικής Ιταλίας μιλάει εύγλωττα για τη σημασία του διακυβεύματος.
Στη χώρα μας το διακύβευμα καλύπτεται από θολή "φιλολογία". Επιστρατεύονται ακόμη και επιχειρήματα ενδυματολογικού τύπου -στενό το κοστούμι που φοράνε στον ΣΥΝ ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ("λογική" που παραβλέπει ότι τότε την γκαρνταρόμπα του ΣΥΡΙΖΑ θα εφοδιάζουν άλλες συνιστώσες με πολύ φαρδύτερα κοστούμια, μέσα στα οποία ο ΣΥΝ θα πλέει). Αποφάνσεις σε στυλ Μπερλινγκουέρ -ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε τη δυναμική του. Και άλλα, ων ουκ έστι τέλος.
Το πρόβλημα δεν είναι η αντιπαράθεση των δύο στρατηγικών επιλογών, αλλά οι όροι με τους οποίους αυτή διεξάγεται. Οι "δύο ψυχές" του ΣΥΝ δεν είναι καινούργιο φαινόμενο και η σημερινή κρίση του δεν οφείλεται στην ανταγωνιστική συνύπαρξή τους.
Το καινούργιο είναι η μετεκλογική σκληρότητα της μιας "ψυχής" (όχι ολόκληρης, είναι αλήθεια), η εφαρμογή από αυτήν της ιησουιτικής -και σταλινικής- αρχής "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", η συνεχής φθορά του κομματικού ιστού του ΣΥΝ σ' όλα τα πεδία -διαφορετικές ταχύτητες στη μάχη των ευρωεκλογών, διαφορετικές θέσεις σε μικρά (χώρος Ιπποδρόμου στην Καλλιθέα) και μεγάλα (Ευρώπη) θέματα στη Βουλή, τηλεοπτικά παράθυρα "εκτός γραμμής", κατάργηση, τελικά, της δυνατότητας να παρουσιάσει ο ΣΥΝ μια ενιαία εικόνα στην κοινή γνώμη.
Η αθέμιτη προσπάθεια οικειοποίησης της ιδέας και της πράξης της ανανέωσης της αριστεράς είναι ένα ακόμη σχετικό σύνδρομο, όπως και η ανοχή της ψιθυρολογίας των ΜΜΕ και άλλων πηγών περί "επικείμενης διάσπασης" του ΣΥΝ, που αντιμετωπίζεται από τους εμπλεκόμενους με "αιδήμονα σιωπή" αντί να διαψεύδεται.
Γιατί διάσπαση δεν γίνεται, και το γνωρίζουν αυτό οι πάντες. Κανέναν δεν θα συνέφερε σήμερα -υπάρχουν εμπειρίες του μακρινού και ευρύτερου παρελθόντος που το δείχνουν. Η ανοχή στην ψιθυρολογία δεν αποτελεί παρά ακραία εκδοχή μιας επικίνδυνης εσωκομματικής τακτικής πιέσεων για τον "ανακαθορισμό" της πολιτικής του ΣΥΝ, που καταβάλλονται προσπάθειες να επιβληθεί "εκ των άνω" με κάθε τρόπο, εκτός από τον μόνο θεμιτό, τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του κόμματος.
Ο ΣΥΝ βρίσκεται σε κρίση, από την οποία πρέπει να βγει χωρίς καθυστέρηση. Είναι έκδηλη η επιτακτική ανάγκη μιας "ενωτικής στροφής" για τη σύνθεση μιας "λειτουργικής πλειοψηφίας", που, χωρίς εκπτώσεις και συμψηφισμούς, με σεβασμό στη νομιμότητα των συνεδριακών αποφάσεων του κόμματος που διαμόρφωσαν την πολιτική του και, ταυτόχρονα, με διαφύλαξη του απαράγραπτου συλλογικού και ατομικού δικαιώματος της διαφορετικής άποψης, θα φέρει τον ΣΥΝ σε μια ομαλή πορεία και θα εξασφαλίσει τους όρους μιας απρόσκοπτης και αποτελεσματικής διεξαγωγής της επόμενης εκλογικής μάχης. Όροι που σήμερα δεν υπάρχουν. Οι καιροί ου μενετοί...
Υπάρχουν όμως και άλλης τάξεως προβλήματα γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς τον αντιλαμβάνονται όσοι συντάσσονται με αυτόν και τον υποστηρίζουν; Εδώ διαπιστώνεται ποικιλία στάσεων και απόψεων, που αγνοούν το κύριο χαρακτηριστικό του: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός "εν κινήσει". Ξεκίνησε ως χώρος διαλόγου, προχώρησε σε εκλογική συνεργασία και εξελίχθηκε σε μονιμότερο σχήμα κοινής δράσης και επεξεργασίας πολιτικού προγράμματος και πολιτικών θέσεων. Οι μόνοι "ιδρυτικοί όροι" του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν την κοινή βούληση των "συνιστωσών" (κακόηχος όρος, που πρέπει ν' αλλάξει) να διατηρήσουν την αυτοτέλειά τους (πράγμα που αποκλείει τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα), την πολιτική τους ισοτιμία (που δεν μπορεί να αγνοεί την πραγματικότητα του "λαού της αριστεράς", που μόνος αυτός προσδίδει σε κάθε συνιστώσα το ειδικό της βάρος -εκτός αν θέλουμε "ν' αλλάξουμε τον λαό", όπως έλεγε ο Μπρεχτ), και τη διασφάλιση της λήψης των πολιτικών αποφάσεων με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση.
Κριτήριο για έναν πολιτικό οργανισμό "εν κινήσει" δεν μπορεί να είναι ό,τι ίσχυσε σε ορισμένη στιγμή. Στη συγκεκριμένη συγκυρία ορίζεται κάθε φορά αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πρόεδρο ή συλλογική ηγεσία και αν πρόεδρός του θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ ή κάποιος άλλος.
Σήμερα αδιαμφισβήτητος πρόεδρος του ΣΥΝ είναι ο Αλέξης Τσίπρας και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, που, με την ιδιότητα αυτή, αφού οι επόμενες εκλογές είναι βουλευτικές, θα πρέπει να είναι επικεφαλής της εκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (συμμετοχή στον τηλεοπτικό διάλογο κορυφής, κεντρική ομιλία στη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση στην Αθήνα κ.λπ.). Οι ρόλοι είναι σαφώς διακριτοί και η παράταση της σχετικής συζήτησης μόνο σύγχυση προκαλεί.
Το προέχον είναι τώρα η συνέχιση του "κινείσθαι" με την οργανωτική οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ ("το οργανωτικό είναι πολιτικό") σε αντιστοίχιση με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Ο Δημήτρης Βίτσας, γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΝ, περιγράφει σε πρόσφατο άρθρο του μερικά από τα βήματα που πρέπει να γίνουν σ' αυτή την κατεύθυνση: Ενοποίηση των συνδικαλιστικών παρατάξεων, των φοιτητικών παρατάξεων (γιατί όχι και των οργανώσεων νεολαίας;), των δημοτικών παρατάξεων και κινήσεων.
Να προσθέσουμε τη δημιουργία Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ (συνέπεια της αυτοτέλειας των συνιστωσών θα είναι η διατήρηση και λειτουργία των Γραφείων Τύπου που τυχόν αυτές διαθέτουν), την έκδοση περιοδικού, την προσπάθεια να στηθούν παντού "στέκια" ("λέσχες";) του ΣΥΡΙΖΑ.
Και, φυσικά, στη σειρά αυτή των επόμενων βημάτων, κεντρική θέση θα έχει η αναγνώριση της ιδιότητας του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ σε όσους το επιθυμούν, είτε ανήκουν σε επιμέρους συνιστώσες είτε βρίσκονται στη μεγάλη μάζα των ανένταχτων, "ψυχής και ζωντανής μνήμης" της αριστεράς. Πρόκειται για τον αναγκαίο όρο για να "σαρκωθεί" ο ΣΥΡΙΖΑ και να λειτουργήσει δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα όπου λαμβάνονται αποφάσεις με απλή πλειοψηφία.
Η "κάρτα μέλους" του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητη και οι σχετικοί δισταγμοί μόνο την καθυστερούν. Το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει διπλή ένταξη έχει προ πολλού απαντηθεί από την ιστορία (αλλά και τη σύγχρονη πρακτική -παράδειγμα η Ισπανική Ενωμένη Αριστερά). Όσο για το επίπεδο κορυφής, μπορεί να συγκροτηθεί μικτό κεντρικό όργανο (Συντονιστική Επιτροπή) από τους οριζόμενους από τις συνιστώσες εκπροσώπους τους και ίσο αριθμό αιρετών μελών, εκλεγόμενων από συνδιάσκεψη των οργανώσεων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελευταία στη σειρά, όχι όμως στη σημασία, πρέπει να αναφερθούν και ορισμένα άλλα προβλήματα: Η ανεύθυνη, επιπόλαια έως συκοφαντική κάποτε στάση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ανήκουν στον ΣΥΝ, με κορυφαίο παράδειγμα τη δήλωση βουλευτή του ότι και η αριστερά, όπως και τα άλλα κόμματα, "τα παίρνει", οι αμετροέπειες, οι απαξιωτικές κρίσεις για τον ΣΥΝ και ο απαράδεκτος επεμβατισμός στα εσωτερικά του από τον χώρο του (υπόλοιπου) ΣΥΡΙΖΑ και οι επακόλουθες εντάσεις.
Με παρόμοιες συμπεριφορές δεν οικοδομείται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι βολές αυτές "ένθεν και εκείθεν" κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ είναι εξίσου επιζήμιες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου