Περί ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ και ευρωεκλογικού αποτελέσματος: από την εφημερίδα "Αυγή"
Μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις του πρωθυπουργού, η χώρα εισέρχεται και τυπικά σε προεκλογική περίοδο. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενωμένες θα δώσουν τη μάχη για την καλύτερη εκπροσώπηση της χώρας στη Βουλή. Σήμερα δημοσιεύονται τα τελευταία κείμενα διαλόγου για τα προβλήματα της αριστεράς
"Η Αυγή"
Του Γεράσιμου ΓΕΩΡΓΑΤΟΥ*
Η Πολιτική δεν χαρακτηρίζεται βεβαίως από τον αυστηρό ορθολογισμό της Επιστήμης. Ωστόσο, η πειστικότητα των προτάσεων που διατυπώνει συσχετίζεται με το βαθμό της λογικής τους συνοχής και της αντιστοίχησής τους με την πραγματικότητα. Πρόκειται για χαρακτηριστικά που απουσιάζουν παντελώς από τα αίτια και την επιχειρηματολογία υπέρ της διεξαγωγής έκτακτου συνεδρίου: αμφισβήτηση της πολιτικής γραμμής - αμφισβήτηση της ηγεσίας - αμφισβήτηση της ηθικής υπόστασης της αριστεράς.
Η πολιτική γραμμή διαθέτει ευρύτατη κομματική πλειοψηφία της τάξης του 70%. Η αμφισβήτησή της δεν προέρχεται από το εσωτερικό του κόμματος, αλλά από την κοινωνία. Αυτό δείχνουν τα ευρωεκλογικά αποτελέσματα και οι δημοσκοπικές καταγραφές. Η επιβεβαίωση της ίδιας πολιτικής γραμμής θα είχε συνεπώς την ίδια, αν όχι μικρότερη απήχηση στο εξωτερικό περιβάλλον του κόμματος, δηλαδή στην κοινωνία, ακόμα και με εσωκομματική πλειοψηφία της τάξης του 99,9% μετά από έκτακτο συνέδριο.
Η αμφισβήτηση της ηγεσίας δεν προέρχεται από το εσωτερικό του κόμματος, όπου ούτε η συνεδριακή μειοψηφία δεν διανοήθηκε να θέσει παρόμοιο θέμα, αλλά από τις εξωγενείς ως προς τον ΣΥΝ συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και από τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Η επιβεβαίωση της ηγεσίας στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ακόμα και με ευρύτατη εσωκομματική πλειοψηφία της τάξης του 99,9% μετά από έκτακτο συνέδριο, δεν αποκλείει και δεν απαγορεύει ούτε στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, ούτε σε οποιονδήποτε άλλον να εμμένουν στην αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Η αμφισβήτηση της ηθικής υπόστασης της αριστεράς ωσαύτως δεν προήλθε από το εσωτερικό του κόμματος, αλλά από εξωγενή ως προς τον ΣΥΝ παράγοντα, από ανένταχτο σε συνιστώσα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιβεβαίωση της ηθικής ακεραιότητας της αριστεράς στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ακόμα και με ευρύτατη πλειοψηφία της τάξης του 99,9% έπειτα από έκτακτο συνέδριο, δεν αποκλείει και δεν απαγορεύει σε καμιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον ίδιο ή σε άλλο βουλευτή ή πολίτη να συνεχίζει να την αμφισβητεί. Τα θέματα ηθικής δεν επιλύονται με συνέδρια και διατάγματα.
Συνεπώς, το έκτακτο συνέδριο δεν θα έλυνε κανένα από τα υποτιθέμενα προβλήματα-αίτια της σύγκλισής του και καλώς προσώρας αποκλείστηκε η διεξαγωγή του. Θα επρόκειτο απλώς για έκτακτο άλμα στο κενό με όλες τις παρεπόμενες εσωστρεφείς αντιπαραθέσεις και παροξύνσεις ενόψει μάλιστα και εκλογών. Άλλα είναι προφανώς τα ζητήματα που υποκρύπτονται πίσω από το αίτημα για έκτακτο συνέδριο, αφού τα επί της ουσίας προβλήματα του ΣΥΝ, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, είναι η πολιτική γραμμή και οι σχέσεις με την ηγεσία και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανεπαρκής εκλογική και δημοσκοπική απήχηση, η απήχηση εν τέλει στην κοινωνία, αντί να οδηγεί σε πολιτική συνεννόηση για αναπροσανατολισμό της πολιτικής γραμμής, αποδόθηκε από την κομματική πλειοψηφία και τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στον ανανεωτικό κυρίως «εσωκομματικό εχθρό» και στις «προνομιακές του σχέσεις» με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ζήτημα το οποίο θα «ξεκαθάριζε» το έκτακτο συνέδριο, όπως ταιριάζει στη νοοτροπία και στις παραδόσεις τριτοδιεθνιστικών κομμουνιστικών κομμάτων, για τα οποία η πολιτική γραμμή είναι πάντοτε ορθή παρά τις αντιρρήσεις της πραγματικότητας και τα οποία αδυνατούν να συσσωματώσουν τον πολιτικό φιλελευθερισμό, στο δημοκρατικό δρόμο και τον σοσιαλισμό, εξ ου και απεχθάνονται τη δημόσια έκφραση διαφορετικής άποψης. Χωρίς όμως την αποδοχή των αρχών του πολιτικού φιλελευθερισμού, οι διακηρύξεις πίστης στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία αποτελούν κενό γράμμα.
Η αμφισβήτηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, οι αρχηγικοί διαδορατισμοί και οι σχέσεις ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ στερούνται αντιπαραθετικού πολιτικού υπόβαθρου, αφού αμφότερες οι πλευρές παραμένουν προσηλωμένες στην ενότητα με τον αριστερισμό και στη διαμόρφωση μιας αντισυστημικής αριστεράς. Συνεπώς, το έκτακτο συνέδριο καλείτο να επιλύσει τη διαμάχη για «την πρώτου ανδρός αρχή», ζήτημα απολύτως εσωστρεφές και παντελώς αδιάφορο για την κοινωνία και τους πολίτες απέναντι στους οποίους και οι δύο πλευρές έχουν φροντίσει να απαξιωθούν. Το δε ερώτημα για την ηθική ακεραιότητα της αριστεράς από τον ανένταχτο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε έμμεση, αλλά σαφέστατη πολιτική τοποθέτηση υπέρ μιας αριστεράς που οφείλει κατά τη γνώμη του να διατηρεί την αυθεντική της φύση και την καθαρότητά της, μακριά από οποιαδήποτε μολυσματική συμμετοχή σε κυβερνητικές εξουσίες, υπέρ δηλαδή μιας αντισυστημικής αριστεράς.
Όμως η αντισυστημική αριστερά, όπως έδειξαν τα εκλογικά αποτελέσματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, παρά την κρίση, δεν συσπείρωσε γύρω από το «ανατρεπτικό» κατά χώρα πρόγραμμά της ούτε τους εργαζόμενους, ούτε τους άνεργους, ούτε τα συμπιεζόμενα μεσαία ή τα νέα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, ούτε βεβαίως την επισφαλή, αλλά μορφωμένη και με απαιτήσεις νεολαία και κυρίως δεν μπόρεσε να επαναχαράξει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δεξιάς - αριστεράς εμμένοντας στον απλοϊκό αντινεοφιλελεύθερο και αντισυστημικό καταγγελτισμό.
Αντιθέτως, οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στη Γερμανία, που αποτελούν προανάκρουσμα για τις επερχόμενες εθνικές, κατέγραψαν τη σημαντικότατη ισχυροποίηση μιας αριστεράς (Die Lienke) ανταγωνιστικής μεν προς τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά με ενδιαφέρον για την προώθηση ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συμμετοχή της σε κυβερνητικά σχήματα και ανοιχτής σε προγραμματικές συμμαχίες, χωρίς ανώδυνους για το κατεστημένο αντισυστημικούς αριστερισμούς. Αντί για έκτακτα λοιπόν συνέδρια και άλματα στο κενό, μήπως ήρθε η ώρα «να μιλήσουμε... Γερμανικά», όπως σημειώνει και σε σχόλιό του ο Ν.Φ. στην τελευταία σελίδα της “Αυγής”, την Τρίτη, 1.9.09, εγκαταλείποντας άγονες συμμαχίες και ανώφελους για την αριστερά και την κοινωνία πολιτικούς προσανατολισμούς;
* Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
Του ΡΗΓΑ ΑΞΕΛΟΥ*
Διαπίστωση πρώτη
Στο Συμβούλιο της Ευρώπης -εκτός των άλλων μαρτυριών και βιβλίων που ασφαλώς εισέφεραν- καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι ζωντανές μαρτυρίες δύο γυναικών που διέφυγαν από την ελληνική χούντα. Της Κίττυς Αρσένη και της αείμνηστης Τώνιας Μαρκετάκη.
Διαπίστωση δεύτερη
Για το α' σκέλος των δηλώσεων του Περικλή Κοροβέση για χρηματισμό του ενιαίου ΣΥΝ την απάντηση τη δίνουν με σαφήνεια το άρθρο του Στάθη στην "Ελευθεροτυπία" και το άρθρο του συν. Δραγασάκη στην "Αυγή".
Διαπίστωση τρίτη
Προβάλλει ως συνειδητή επιλογή το σχέδιο διάχυσης του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλώσεις Μπανιά:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ το '89 δεν υπήρχε
- Ο ΣΥΝ είχε ανάμειξη τότε
("Αυγή" 23.8.09)
Λησμονεί βέβαια ότι οφείλει την εκλογή του ως βουλευτή στις δυνάμεις του ΣΥΝ.
Διαπίστωση τέταρτη
Το β' σκέλος των δηλώσεων του Περικλή Κοροβέση είναι εξοργιστικό. Αγοραία επίθεση προσωπικού χαρακτήρα εναντίον του προέδρου του ΣΥΝ και κατ' επέκταση των μελών του.
"Αδύνατος κρίκος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ΣΥΝ" (Π.Κ. 23.8.09).
"Ευθύνη για την εκλογή Τσίπρα έχει η πλειοψηφία που τον ανέδειξε" (Π.Κ.).
Όταν το 90% του ΣΥΡΙΖΑ καθυβρίζεται, τότε τι προκύπτει;
Διαπίστωση πέμπτη - Αυτοκαταστροφή
Δημόσιες δηλώσεις Αλαβάνου μετά τις ευρωεκλογές, παραιτήσεις και ανακλήσεις, λάδι στη φωτιά αντί για λάδι στις πληγές, καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος. Εξίσου καταστροφικές δηλώσεις Λεωνίδα Κύρκου.
Διαπίστωση έκτη
Ποτέ στην Ιστορία δεν υπονομεύτηκε πρόεδρος κόμματος από την επομένη της εκλογής του δεχόμενος συνεχή χτυπήματα πάνω ή κάτω από τη μέση. Και η πολιτική ωριμότητα σπανίου ήθους με την οποία αντιμετωπίζει ο πρόεδρος του ΣΥΝ αυτές τις επιθέσεις δυστυχώς τις οξύνει.
Διαπίστωση έβδομη
Πόσοι από εμάς, με επιμέλεια και περισσή ευκολία, δεν πριονίζουμε το δέντρο του ΣΥΝ και την ηγεσία του, ειδικά κάθε φορά που ο δικομματισμός περνάει κρίση; Ο ΣΥΝ υπονομευόταν, η συνεργασιολογία ωρυόταν, ο κόσμος μας απογοητευόταν.
Διαπίστωση όγδοη - Το δίλημμα
Ποιο το επέκεινα; Διάσπαση του ΣΥΝ ή σιωπηρή αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ για προφανείς λόγους και με τις τεράστιες πολιτικές διαφορές που καθημερινά εμφανίζονται ή μια νέα αρχή βασισμένη σε κανόνες σεβαστούς και αποδεκτούς από όλους; Γιατί μόνο όσοι έχουν πολιτική μυωπία δεν μπορούν να μη βλέπουν την αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων.
Διαπίστωση ένατη
Θα λύσει σε χρονικά στενά όρια το έκτακτο συνέδριο τα μεγάλα ζητήματα συμμαχικά, οργανωτικά, πολιτικά, ιδεολογικά και θα δώσει μια ώθηση προς τα προβλήματα της κοινωνίας ή θα αναλωθούμε σε καταστροφική εσωστρέφεια; Μήπως τελικά ένα πήδημα στο κενό είναι προτιμότερο από το να είσαι βουτηγμένος στο τέλμα; Γι' αυτό και μόνο ψηφίζω υπέρ του έκτακτου συνεδρίου.
Διαπίστωση δέκατη - Θλίψη
Η κοινωνία υποφέρει, στενάζει κυριολεκτικά. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί στον επόμενο καιρό. Αυτό το αντιλαμβάνονται καλύτερα όσοι δρουν στα μαζικά κινήματα. Στο φοιτητικό και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Κάποιοι σύντροφοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ασκούνται στη σκοποβολή εμφύλιου στόχου. Με προθέσεις προφανείς. Και είναι κρίμα για τη μεγάλη στόχευση, για την οποία όλοι αγωνιστήκαμε. Γιατί, όπως λέει και ο Κούντερα, "Στη μοναξιά δεν σε σπρώχνουν οι εχθροί, αλλά οι φίλοι".
* Ο Ρήγας Αξελός είναι μέλος της ΚΠΕ, δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο της Αθήνας με την "Ανοιχτή Πόλη".
Η καλοκαιριάτικη μπόρα που ξέσπασε στο τοπίο της δικής μας αριστεράς και άφησε πίσω της ανυπολόγιστες ηθικές και πολιτικές ζημιές ήταν αποτέλεσμα "καλών προθέσεων". Τα ηγετικά στελέχη κάθε απόχρωσης φημίζονται για τις αγνές προθέσεις τους, αλλά για το καλό της αριστεράς του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ έγιναν όλα στο όνομα της απόλυτης αλήθειας και της ηθικής καθαρότητας.
Με καλές προθέσεις είπε όσα είπε ο Περικλής Κοροβέσης για πιθανή συμμετοχή σε χρηματισμό του ενιαίου Συνασπισμού του 1990 και εκ των υστέρων δηλώνει ότι είναι περήφανος για την αριστερά. Με καλές προθέσεις έκανε τις απαξιωτικές δηλώσεις εις βάρος στελεχών του Συνασπισμού, από τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Αλέξη Τσίπρα με τους έμμισθους γραφειοκράτες του. Και σίγουρα με καλές προθέσεις αγιοποίησε το πορτρέτο του Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος, ύστερα από τόσα χρόνια ευρωβουλευτής, βουλευτής και ηγέτης, θα του άξιζε μια ανώτερη διάκριση ως αρχηγός του μεταμορφωμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Ασφαλώς με τη σιωπή του χαρακτήρισε καλών προθέσεων και δεν τα απέρριψε ως υποβολιμιαία δημοσιεύματα δημοσιογράφων και ΜΜΕ εθισμένων στη διαπλοκή, την ανηθικότητα, που σαν ένθερμοι συμπαραστάτες τον χαρακτήρισαν Μπελογιάννη, Άρη Βελουχιώτη και δίκαιο κριτή ζώντων και νεκρών, που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στους ψηφοφόρους του ή στον πολιτικό χώρο όπου στεγάζεται.
Με ιδιαίτερα "καλές προθέσεις" ο επίσης επώνυμος αριστερός και κάποτε υποψήφιος για επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΝ Γιώργος Βότσης, με "αξιόπιστες" φήμες και από στοιχεία της χούντας (για το περίφημο ταμείο της Μάρθας, την οποία είχα την τιμή να γνωρίσω κρατούμενη κατά το ταξίδι προς τη Γυάρο και η ίδια οποία τα χαρακτήριζε γελοιότητες), ενοχοποίησε την ΕΔΑ και τις ηγεσίες του Συνασπισμού, αφήνοντας υπόνοιες ότι τα "τσέπωσαν" και δεν είπαν λέξη.
Με πολύ πιο αγνές προθέσεις ο Γιάννης Μπανιάς ενέκρινε τα δημοσιεύματα και τις αποκαλύψεις Κοροβέση, φορτώνοντάς τα όλα στον τότε ΣΥΝ με τον οποίο δεν είχε καμία σχέση ο ΣΥΡΙΖΑ και, όπως φημολογείται μετά την μπόρα των καλών προθέσεων, ο Αλέκος Αλαβάνος όταν παρέδιδε την ηγεσία του ΣΥΝ στον Αλέξη Τσίπρα τον προόριζε για μόνιμο υφιστάμενό του, αφού εκείνος με τη συμπαράσταση των συνιστωσών και βάσει ενός "σχεδίου Ανάν α λα αριστερά" θα μετέτρεπαν τον ΣΥΝ σε αναξιόπιστη συνιστώσα, υποταγμένη στον αντιφατικό ΣΥΡΙΖΑ.
Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι με καλές προθέσεις η ανανεωτική πτέρυγα και ο Λεωνίδας Κύρκος μάς προτείνουν να πλησιάσουμε το ΠΑΣΟΚ και να δημιουργήσουμε το δημοκρατικό μπλοκ, όπως έγινε και στην Ιταλία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Με καλές προθέσεις κάποιοι ασυμβίβαστοι επαναστάτες ενθάρρυναν τα Δεκεμβριανά και άλλοι, εν ονόματι του νεοδιεθνισμού, δημιουργήματος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, υπερασπίζονται τους μετανάστες με τρόπο που τους φέρνει σε σύγκρουση με τις τοπικές φτωχοσυνοικίες των Ελλήνων. Αποτέλεσμα αυτών των καλών προθέσεων ήταν η καταψήφισή μας στις ευρωεκλογές σε όλες αυτές τις περιοχές.
Ίσως να είναι νομοτελειακή ανάγκη η παρθενική αγάπη για την αριστερά στα νιάτα μας να γίνεται με τον καιρό ρεαλισμός μικροαστικών διαστάσεων, να ξεθωριάζει η πίστη και η ηθική της συντροφικότητας και να γίνεται καθεστωτική υπεροψία. Και όταν, μετά την εξαργύρωση της θητείας των καλών προθέσεων, χάνεται η μόνη αποκλειστικότητα που είχαμε ως αριστερά έναντι των άλλων, το ηθικό πλεονέκτημα, τότε δικαιώνουμε ετεροχρονισμένα την πρόβλεψη του Καρλ Μαρξ "για το δρόμο προς την κόλαση που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις".
Και το ερώτημα είναι πιο βασανιστικό... Όταν τα ηγετικά στελέχη κινούνται με πρόθεση προσωπικών επιλογών ή με πρόθεση ιερατείου αριστερής μονιμότητας, τότε ψάχνουμε να δούμε αν υπάρχει χώρος και ρόλος να τον εκφράσουμε.
Πριν κλείσω θα ήθελα, παρ' όλα αυτά τα απαξιωτικά παιδιαρίσματα των διαφόρων στελεχών, με κυριότερο υπεύθυνο τον Αλέκο Αλαβάνο, να προτείνω με εντελώς αγνές προθέσεις, μακριά από εξουσιαστικές βλέψεις, τα εξής: Όταν όλα δείχνουν ότι μια διάσπαση θα ήταν οδυνηρή, όταν μια συμβιβαστική λύση από τα πάνω δεν θα είχε μακροζωία, ένα εσωτερικό δημοψήφισμα, η προσφυγή δηλαδή στον λαό της αριστεράς, με ερωτήσεις και προτάσεις στα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, θα έδινε την καλύτερη λύση για τη συνέχιση της ύπαρξής μας. Η προσφυγή στον λαό μας θα δώσει την ευκαιρία σε όλους να ξεκαθαρίσουμε τον πολιτικοϊδεολογικό μας λόγο, να φρεσκαριστούμε από τα αποτελέσματα της θεομηνίας που προέκυψε.
Τα μέλη και τα στελέχη και οι ψηφοφόροι της αριστεράς είναι το πολυτιμότερο δυναμικό που διαθέτει, είναι ό,τι έχει απομείνει ως ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στη γενική διάβρωση και τολμώ να ισχυριστώ ότι όλες οι χιλιάδες των αριστερών είναι σε ποιότητα και πνευματική κρίση τα πιο ώριμα τέκνα της οργής...
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΓΚΟΥΛΗΣ
Περισσός
Φτάσαμε, δημοσκοπικά έστω, στο 18%. Και παρά τα «ο κόσμος μάς δοκιμάζει» δεν πήραμε χαμπάρι ούτε τη συγκυρία, ούτε τι ζητούσε αυτός ο κόσμος, ούτε σε ποιον απευθυνόταν (στον ΣΥΝ βέβαια, αυτόν ξέρει ο κόσμος), ούτε ποιες υποχρεώσεις και δυνατότητες του δημιουργούσε ο συσχετισμός 18% προς 25% (ΠΑΣΟΚ) για διαφοροποιήσεις και μετατοπίσεις του πολιτικού σκηνικού.
Αλαζονικότατα θεωρήσαμε αυτή την απήχηση ως κεκτημένο, αρνηθήκαμε την πρώτιστη υποχρέωση, μέθοδο πειθούς και δημοκρατικής συμπεριφοράς της αριστεράς, τον διάλογο, κεντρίσαμε ποικιλοτρόπως τον βάτραχο που μας μετέφερε και άρχισε η βύθιση. (Για τα σχετικά γεγονότα και επιλογές σε άλλο σημείωμα, αν η ΑΥΓΗ παραμείνει φιλόξενη.)
Παρότι τυπικά ο ΣΥΝ κρατάει αποστάσεις από τη μαρξιστικο-λενινιστική θρησκεία, αγνοώντας την εξίσωση «Ολοκληρωτισμός = Ακροδεξιά», ανακαλύψαμε τον «τρίτο πόλο» με το ΚΚΕ -«Και Ευαγγέλια της αιώνιας, απόλυτης αλήθειας, και προφήτες, και αναλλοίωτα σκηνώματα Αγίων διαθέτομεν»- και αναβαθμίσαμε την ΚΟΕ του άκριτου, πρωτόγονου και εξωπραγματικού αντιευρωπαϊσμού σε συνεταίρο της Ευρωπαϊκής μας πολιτικής.
Παρότι η ταχύτητα της βύθισης ήταν ορατή και οι διαλυτικές εξελίξεις που θα την ακολουθούσαν επίσης ολοφάνερες -δεν είμαστε λίγοι όσοι που υπερψηφίσαμε το ψηφοδέλτιο, παρά τις θεμελιακές διαφωνίες, ακριβώς για να μην ακολουθήσουν όσα συμβαίνουν σε βάρος και εντός του ΣΥΝ-, η επιμονή σε προβλέψεις - εκτιμήσεις για διψήφιο ποσοστό και τρεις ευρωβουλευτές επέτεινε την καταστροφικότητα του αποτελέσματος και δημιούργησε ερωτηματικά είτε για την πολιτική μας επάρκεια είτε για τις προπαγανδιστικές μας μεθόδους.
Τώρα, κερασάκι στην τούρτα, καπάκι σε καζάνι που κοχλάζει -ικανή και αναγκαία συνθήκη έκρηξης-, έρχεται η πρόταση για Έκτακτο Συνέδριο.
Την ώρα που γράφονται αυτά δεν έχει ακόμα ξεκινήσει η συνεδρίαση της ΚΠΕ. Όμως τα πράγματα είναι καθαρά:
Το Διαρκές Συνέδριο υπεραρκεί για την προσπάθεια αντιμετώπισης των υπαρκτών κυρίως προβλημάτων του ΣΥΝ με νηφάλιο, ειλικρινή προς εαυτούς και αλλήλους και άρα συνθετικό τρόπο. Και βέβαια ο λόγος στα μέλη του κόμματος μπορεί να δοθεί και να μεταφερθεί μέσω των υπαρχόντων εκπροσώπων τους. Αρκεί οι σχετικές εισηγήσεις και θέσεις, ηγεσίας και τάσεων, να υπηρετούν τις παραπάνω προϋποθέσεις. Χωρίς αυτές άλλωστε δεν μας σώζει όχι Έκτακτο Συνέδριο, ούτε Οικουμενική Σύνοδος με επιφοίτηση.
Ας είμαστε ρεαλιστές! Στις επερχόμενες εκλογές, είτε το φθινόπωρο είτε τον Μάρτιο, είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να επιβιώσουμε κοινοβουλευτικά, να επιδιώξουμε να πάμε με συνεργασία μόνον εκλογική του όποιου ΣΥΡΙΖΑ με τους Οικολόγους Πράσινους, που κι αυτοί αντιμετωπίζουν τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό τους από τη Βουλή, με μία και μόνο διόρθωση πολιτικής: τη ρητή διακήρυξη ότι στον «τρίτο πόλο» δεν περιλαμβάνονται δυνάμεις της ολοκληρωτικής, υποτιθέμενης «αριστεράς».
Και αυτό βεβαίως μπορεί να το αποφασίσει το Διαρκές Συνέδριο. Είναι δε απαρχή συνθετικής λύσης, που νομιμοποιεί την εξαγγελία ενός Έκτακτου ή Ειδικού Συνεδρίου Επανίδρυσης της αριστεράς ή του ΣΥΝ, αν προτιμάτε.
Αντίθετα, η επιλογή για τώρα του Έκτακτου Συνεδρίου είναι αυτόχρημα διχαστική. Απόδειξη η σχετική συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας. Διότι στην ουσία περί τίνος πρόκειται: Κηρύσσεται το κόμμα σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», ζητείται η αναβάπτιση ή η αποδοκιμασία ηγετικών στελεχών, σε επίπεδο εν πολλοίς προσωπικό και οπαδικό, χωρίς χρονικά, διαδικαστικά και ουσιαστικά περιθώρια διαλόγου και αντιμετώπισης του πολιτικού προβλήματος υπαρξιακών διαστάσεων της αριστεράς αλλά και του ΣΥΝ ως ξενιστή για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το υπαρξιακό πρόβλημα της αριστεράς έχει να κάνει με την επικαιροποίηση, την προσαρμογή, την αναθεώρηση αν θέλετε, των θεμελιακών μας προϋποθέσεων πολιτικής, όπως αυτές ανταποκρίνονται σήμερα στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης αυτόνομων και αξιοπρεπών προσώπων.
Η υπόθεση αυτή είναι δύσκολη και χρονοβόρα, αλλά απολύτως αναγκαία. Διότι το ζήτημα πια είναι τι και ποια είναι η αριστερά, τι και πώς είμαστε αριστεροί.
Ένα δεύτερο, αλλά ουσιώδες ζήτημα είναι τα περί «δημοκρατικής επιλογής», η οποία θα ίσχυε βέβαια αν δεν υπήρχαν μερικές «ασήμαντες» λεπτομέρειες:
α) Ο ενυπάρχων στην πρόταση εκβιασμός, που άλλωστε διατυπώνεται καθαρά στο προχθεσινό ρεπορτάζ (;) της “Αυγής” (27.08.2009): «Να σημειωθεί ακόμα ότι το καταστατικό του ΣΥΝ προβλέπει πως σε περίπτωση παραίτησης του προέδρου του κόμματος προκηρύσσεται αυτομάτως Έκτακτο Συνέδριο». Και βέβαια όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να καταψηφιστεί για δεύτερη φορά μια τόσο σημαντική πρόταση του προέδρου.
Όμως η παραίτηση είναι σαφώς η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για τον ΣΥΝ, αμέσως μετά από μια διάσπασή του. Είναι δημοκρατική επιλογή αυτός ο εν τοις πράγμασι έστω εκβιασμός;
β) Πόσο, επίσης,, «δημοκρατική» θα είναι η διαδικασία της συζήτησης στις οργανώσεις με τις εισηγήσεις (απολογισμός, θέσεις κ.λπ.), τις ομιλίες των μελών για maximum 5' και τις ψηφοφορίες για εκλογή αντιπροσώπων με βάση τις λίστες των «τάσεων»-μηχανισμών;
Και πόσο δημοκρατική συζήτηση μπορεί να γίνει σε ένα διήμερο συνέδριο περίπου 1500 συνέδρων; Και πόσο άραγε βοηθάει στην «ηθική υπόσταση της αριστεράς» αυτή η υποκρισία;
Αλλά περί των ηθικοπολιτικών της αριστεράς «κρείττον σιγάν». Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Από τους «χαφιέδες», τους «αποστάτες», τους «αναθεωρητές», από την ηθική εξόντωση του Άρη, του Πλουμπίδη, από τις εκτελέσεις διαφωνούντων στην Αντίσταση και τον Εμφύλιο, από την υπόθεση Γουσόπουλου στη Θεσσαλονίκη του '50, μέχρι τη Στάζι, το χαρτί του Τσαουσέσκου, το «Τσιουτσέ» του Κιμ Ιλ Σουγκ κ.ο.κ.; Κρείττον σιγάν, λοιπόν.
Αυτά για το Έκτακτο Συνέδριο. Και για να μην έχουμε θανάσιμα τραύματα ας το αποφασίσει η ΚΠΕ για πολύ αργότερα και με αντικείμενο την επανίδρυση του ΣΥΝ. Αλλιώς, εμείς οι ίδιοι θα αποδειχτούμε δι’ εαυτούς ο σκορπιός στην πλάτη μας.
ΚΩΣΤΗΣ ΧΡΟΝΑΚΗΣ, μέλος του ΣΥΝ εκτός τάσεων
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ*
Για την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ θα μπορούσε κανείς να πει πολλά. Θα μπορούσε ίσως να τη χαρακτηρίσει αιφνιδιαστική και βεβιασμένη. Να διατυπώσει επιφυλάξεις για τη συγκυρία, λόγω των επικείμενων εκλογών. Να τη φοβηθεί λόγω μιας πιθανής σειράς εσωκομματικών συγκρούσεων και εξελίξεων. Ένα πράγμα όμως δεν θα έπρεπε με τίποτα να κάνει: Να την απορρίψει!
Η τρομακτική κατακρήμνιση της αξιοπιστίας και της δημόσιας εικόνας του ΣΥΝ το τελευταίο διάστημα αποδυνάμωσε το κόμμα μας και το έκανε φοβερά ευάλωτο σε πιέσεις τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Η εικόνα ενός χώρου αλληλοσπαρασσόμενου προκαλούσε στους φίλους μας απογοήτευση και στους εχθρούς μας άγρια χαρά. Η απαράδεκτη αντικομματική στάση του Αλαβάνου και οι ασκήσεις δολιοφθοράς και αποδόμησης του ΣΥΝ και του προέδρου του, η απεχθής στάση του Κοροβέση, δηλωτική της πρόθεσής του για διάλυση του ΣΥΝ, καθώς και οι αμφίπλευρες μετεκλογικές γκρίνιες συνέθεταν το απωθητικό αυτό σκηνικό. Όλοι ψάχναμε ένα σοκ που θα ανέτρεπε την κατάσταση και θα μας έδινε και πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων. Και ξαφνικά ο πρόεδρος του ΣΥΝ προτείνει τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου.
Μέσα στις δυσμενείς για το κόμμα μας συνθήκες, το χειρότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να δεχτεί άλλο ένα πλήγμα η ενότητά του και η εικόνα του. Το συνέδριο έδινε μία ευκαιρία. Να ξαναστηθούν στα πόδια τους το κόμμα και ο πρόεδρος του. Να μιλήσουν ανοιχτά και συγκροτημένα τα μέλη, βάζοντας όλα τα θέματα στο τραπέζι. Να εκφραστεί μία νέα δυναμική, διά της οποίας να ενισχυθεί η θέση μας, τόσο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Να αποκοπούν οι νοεροί δεσμοί του Τσίπρα με τον Αλαβάνο και να αναβαπτιστεί ο πρόεδρος στην εμπιστοσύνη των μελών του κόμματος. Υπήρχαν ασφαλώς και κάποιοι σοβαροί κίνδυνοι, όπως ισχυρές συγκρούσεις και αποχωρήσεις. Τα πράγματα, δηλαδή, θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα αλλά θα μπορούσαν να πάνε και καλύτερα. Τώρα όμως, με την απόρριψη της πρότασης Τσίπρα, όλα πάνε σίγουρα χειρότερα!
Η δημόσια εικόνα του προέδρου του ΣΥΝ τσαλακώθηκε, συμπαρασύροντας το κόμμα μας το οποίο έδωσε την εικόνα διαλυμένου μαγαζιού. Τα όσα ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν είναι απολύτως προβλέψιμα και οι μόνοι που δεν μπορούν να τα δουν είναι όσοι έχουν τυφλωθεί από τη σκόνη που σηκώνει (στα γραφεία!) ο αγώνας ισορροπίας των εσωκομματικών "βούβαλων". Τα ΜΜΕ και οι εργολάβοι της διάλυσης του ΣΥΝ πήραν ξανά μπρος. «Πολιτική ήττα Τσίπρα», «Άδειασε τον Τσίπρα η ΚΠΕ», «Εσωκομματικό χαστούκι στον Τσίπρα», «Πρωτοφανής απόρριψη πρότασης του προέδρου του ΣΥΝ», «Χάνει το κόμμα ο Τσίπρας» είναι οι κύριοι τίτλοι και τα σχόλια.
Πάντα πίστευα ότι το κόμμα μας έχει ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης. Πλέον είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Διότι στις δεδομένες συνθήκες και με την τεράστια ανάγκη για ενίσχυση της δημόσιας εικόνας του ΣΥΝ, ακόμη κι αν κάποιος διαφωνούσε με την πρόταση για το συνέδριο, θα έπρεπε, αναλογιζόμενος το τεράστιο πολιτικό κόστος της απόφασής του, να αναστείλει τη διαφωνία του και να στηρίξει την πρόταση του προέδρου! Οι σύντροφοι φοβήθηκαν πως το συνέδριο θα δίχαζε το κόμμα και θα έστελνε στον κόσμο μηνύματα εσωστρέφειας. Δηλαδή, τώρα που στέλνουμε μηνύματα διάλυσης και απαξίωσης του προέδρου μας είναι καλύτερα; Τι σκέφτονταν τα μέλη της ΚΠΕ που καταψήφισαν την πρόταση; Σκέφτηκαν πως γκρεμίζοντας σήμερα τον Τσίπρα γκρεμίζουν και το κόμμα; Σκέφτηκαν πως κανείς δεν θέλει να ψηφίσει ένα κόμμα που το μπάχαλο είναι συνώνυμό του και όπου τα όργανα σε τόσο κρίσιμες στιγμές αδειάζουν τον πρόεδρο; Σκέφτηκαν πως εκτός από αυτούς που είναι χωμένοι στην εσωκομματική τους νιρβάνα υπάρχουμε και εμείς που τους τελευταίους μήνες βρισκόμαστε διαρκώς απολογούμενοι και αποκαρδιωμένοι; Σκέφτηκαν πως εμείς παλεύουμε για να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης της κοινωνίας με τον ΣΥΝ και τώρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε στους οικείους μας και να τους εξηγήσουμε γιατί πρέπει να ψηφίσουν αυτό το υπό κατάρρευση κόμμα; Σκέφτηκαν τη λοιδορία που υφιστάμεθα εμείς στους μαζικούς κοινωνικούς μας χώρους;
Η ζημιά που έκανε το Σάββατο στον ΣΥΝ η Κεντρική Επιτροπή του είναι τεράστια. Η απόρριψη της πρότασης του προέδρου, που είχε το ήθος να μην αφήσει καν να αιωρείται το ενδεχόμενο παραίτησής του (που θα ήταν υπέρ του στην ψηφοφορία!), μπορεί να λειτουργήσει ως χαριστική βολή. Όσοι και όσες ισχυρίζονται πως με την απόρριψη του συνεδρίου διαφυλάξανε την ενότητά μας είναι πολιτικά μύωπες. Στη δημόσια εικόνα μας εμφανιζόμαστε να τρώμε τις σάρκες μας και να απαξιώνουμε τον πρόεδρό μας, την ίδια ώρα που τον απαξιώνουν πολλαπλά κέντρα, εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ και ΣΥΝ. Έλεος, μύωπες! Πόση πολιτική πείρα και πόσο κομματικό φρόνημα χρειάζεται επιτέλους για να καταλάβετε πως διαλύοντας το τωρινό πολιτικό σχέδιο της ηγεσίας του ΣΥΝ δεν ενισχύετε την προοπτική ενός εναλλακτικού σχεδίου, αλλά καταστρέφετε κάθε σχέδιο και κάθε προοπτική; Πόση επαφή με την πραγματικότητα χρειάζεται για να καταλάβετε πόσο έντονα μηνύματα αυτοαπαξίωσης στέλνουμε από το βράδυ του Σαββάτου στην κοινωνία;
Τώρα, μία λύση υπάρχει. Το καταστατικό μας ορίζει πως το 15% των μελών του ΣΥΝ μπορούν να προκαλέσουν έκτακτο συνέδριο του κόμματος. Σίγουρα αυτοί που θα το θελήσουν θα είναι πολλοί περισσότεροι. Επιτέλους, το κόμμα στα μέλη του!
Υ.Γ. Στον ΣΥΝ έλαχε ο πρόεδρος με την μεγαλύτερη εμμονή στη συλλογική δημοκρατική διεύθυνση του κόμματος που έχει γνωρίσει ποτέ η ελληνική Αριστερά και ασφαλώς όλος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος. Και αυτή την εμμονή του την ξεπληρώνει με την απαξίωση, επειδή δεν υποτάχθηκε στους σχεδιασμούς και στις ισορροπίες των τάσεων. Μπράβο μας!
* Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΝ
Με όλα αυτά που συμβαίνουν μετά τις ευρωεκλογές, αναρωτιέμαι ποιο είναι το μείζον πρόβλημα του χώρου σήμερα; Πρόβλημα πολιτικών επιλογών, σχέσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιλογής συμμαχιών, επιλογής αρχηγού; Από την πλειοψηφούσα τάση στον ΣΥΝ δεν φαίνεται να αμφισβητείται καμία από τις επιλογές αυτές. Τότε γιατί βρισκόμαστε στην κατάσταση κρίσης που όλοι παραδέχονται; Γιατί αυτή η αντιπαλότητα ανάμεσα σε συνιστώσες τόσο στον ΣΥΝ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ; Κάνουμε τα πάντα για να πείσουμε το κόμμα και την κοινωνία ότι το μόνο θέμα που μένει ανοιχτό στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό του ποιος θα είναι επικεφαλής του σχήματος στις επόμενες εκλογές και ο οποίος θα ηγείται της κοινοβουλευτικής ομάδας στη συνέχεια. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στον χώρο αυτό. Χάσαμε στις ευρωεκλογές γιατί δεν είχαμε έναν αρχηγό αλλά δύο και βρισκόμαστε σε κρίση γιατί δεν βρίσκουμε τρόπο να λύσουμε το πρόβλημα του επικεφαλής!
Ασφαλώς τα άλλα δύο επιχειρήματα που ακούστηκαν ως αιτίες της εκλογικής αποτυχίας δεν είναι ούτε πειστικά ούτε καν λογικοφανή. Αναφέρομαι στην «πολεμική» που δέχτηκε ο χώρος από τα ΜΜΕ και στο ότι ενώ η πολιτική μας ήταν σωστή, αυτή νοθεύθηκε από την εσωκομματική αντιπολίτευση. Και τα δύο αυτά επιχειρήματα μας αδικούν κατάφωρα αν τα προβάλουμε στα σοβαρά. Και κριτική θα δεχτούμε και πολεμική και μονομερή στάση θα τηρήσει μέρος του Τύπου. Όλα αυτά ίσχυαν πάντα και όταν ήμασταν στα πάνω μας και όταν βρεθήκαμε στα κάτω μας. Μην ανακαλύψουμε και μεις ένα σύνδρομο «αντι-συνασπισμικό» κατά τα πρότυπα του «αντι-κομμουνισμού», όπου η οποιαδήποτε κριτική εκλαμβάνονταν ως παραβίαση ενός άβατου, ενός ιερού που βρίσκεται έξω από τη σφαίρα της αμφισβήτησης. Η δε επίκληση του εσωκομματικού εχθρού ως αιτίας του κακού είναι ένα κατάλοιπο σταλινισμού που προσβάλλει τη φυσιογνωμία και την κουλτούρα αυτού του χώρου (εκτός ίσως κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, όπου πιθανόν να εξακολουθεί να είναι πάντα δημοφιλής).
Έξω από αυτά, μένει το θέμα του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ή βεβαίως το πρόβλημα των πολιτικών επιλογών και των πολιτικών συμμαχιών. Ακόμα και το θέμα του επικεφαλής, αποκομμένο από τα άλλα δύο, μετατρέπεται σε προσωπικό, σε απολίτικο και μας εκθέτει ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινωνίας. Όταν και οι δύο πόλοι της αντιπαράθεσης στο θέμα του επικεφαλής έχουν την ίδια άποψη για τα θέματα της πολιτικής φυσιογνωμίας και των συμμαχιών, τότε σε τι ακριβώς συνίσταται η αντιπαράθεση; Δεν τολμώ να αποπειραθώ να απαντήσω.
Ή, μάλλον, απαντώ πως μια τέτοια αντιπαράθεση συνθλίβει την αναγκαία συζήτηση για την πολιτική παράμετρο της κρίσης. Ποιοι ακριβώς είναι οι σύμμαχοί μας στον ΣΥΡΙΖΑ, πώς διευρύνουν ή στενεύουν τον χώρο που κάλυπτε ο ΣΥΝ (πολύ εύστοχη η επισήμανση του Γ. Ψαριανού στην "Ελευθεροτυπία", ότι ο ΣΥΝ ως πολιτικός σχηματισμός είναι πιο ευρύς από το συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που συνιστά μια πολιτική πρωτοτυπία, δηλαδή, το συμμαχικό σχήμα να είναι πιο στενό από την μεγαλύτερη συνιστώσα του!). Να ξαναδούμε τα θέματα της Ευρώπης σήμερα, της αγοράς, των επιδοτήσεων, του ρόλου του κράτους, της οικολογικής οπτικής, των θεσμών, της διαφάνειας, του σοσιαλισμού (το ΚΚΕ έκανε δύο συνέδρια για την κατάρρευση του «υπαρκτού» και τον ρόλο του Στάλιν και απεφάνθη ότι ο σοσιαλισμός έπεσε επειδή κάποιοι «πρόδωσαν» και, συνεπές με αυτή τη διαπίστωση, ο σοσιαλισμός τελείωσε με τον θάνατο του Στάλιν, ο ΣΥΝ θα κάνει μια σοβαρή συζήτηση γι' όλα αυτά;), της ταξικής οπτικής, του φαινομένου της μετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης, του ρόλου των διεθνών οργανισμών και πολλά άλλα ανοιχτά θέματα στα οποία δεν χωρούν εύκολες απαντήσεις. Κυρίως δεν χωρούν απαντήσεις σε μη τεθέντα ερωτήματα. Η φυγή σε ανύπαρκτα ερωτήματα δεν οδηγεί πουθενά. Πολύ πιο σημαντικό είναι να διατυπώσουμε τα «σωστά» ερωτήματα, τα «υπαρκτά» διλήμματα, παρά να έχουμε ολοκληρωμένες απαντήσεις. Εμείς έχουμε κάποιες «απαντήσεις» και μετά κατασκευάζουμε τα ανάλογα ερωτήματα, δηλαδή, είτε αυτά που θα θέλαμε νε τεθούν από την κοινωνία (για τα οποία έχουμε από παλιά τις έτοιμες απαντήσεις) ή όπως νομίζουμε ότι θα τεθούν στον «σοσιαλισμό» μας.
Γι' αυτά και πολλά ακόμη ανοιχτά θέματα να κάνουμε συνέδρια και ημερίδες, τακτικά, έκτακτα και διαρκή, όχι όμως με μόνο ανοιχτό θέμα αυτό του «επικεφαλής»!
* Ο Σάκης Κουρουζίδης είναι διευθυντής της Ευωνύμου Βιβλιοθήκης και του περιοδικού “Δαίμων της Οικολογίας”
Είναι πρόδηλο πως εδώ και ένα περίπου δίμηνο ζούμε ως χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια συνθήκη απόλυτου παραλογισμού. Αρχής γενομένης με τα όσα επακολούθησαν τις Ευρωεκλογές, με κύρια ανάμεσά τους τους πανηγυρισμούς σχεδόν τμήματος της «ανανεωτικής» πτέρυγας για την «ταπεινωτική ήττα» μας και τις απολύτως απαξιωτικές για την παράταξή μας παραιτήσεις, ανακλήσεις και τα συμπαρομαρτούντα, αδυνατούμε -ακόμη και σε συνθήκες ραστώνης- να ησυχάσουμε για μια έστω μέρα.
Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κόμματός μας, με όλη την τεράστια απογοήτευση, συνεχίζει να προσπαθεί, δέχεται το ένα χτύπημα πίσω από το άλλο. Δηλώσεις παραγόντων ακολουθούν τις δηλώσεις άλλων παραγόντων, χωρίς φειδώ και έλεος, με αποτέλεσμα να είμαστε ήδη η χλεύη των αντιπάλων μας και η ντροπή των μελών μας. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, «έγκυρες εφημερίδες» έχουν γίνει ο τόπος της καταστροφής ενός εγχειρήματος που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον και που στις 7 Ιουνίου, πριν ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν, είχε ακόμη, με όλο το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, όλες τις δυνατότητες να κάνει τη μεγάλη διαφορά στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.
Δεν θα μπούμε σε αναλύσεις. Δυστυχώς, πολλές φορές τα πράγματα είναι περισσότερο ρηχά και από όσο φαίνεται πως είναι. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να ψάχνουμε «βάθος» εκεί που δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται να αναζητούμε πολιτική ουσία εκεί όπου τα «προσωπικά» μας κυριαρχούν και επικαθορίζουν τα υπόλοιπα.
Το θέμα είναι τώρα τι λες. Το θέμα είναι τι να κάνουμε, για να περισώσουμε καταρχήν ό,τι μπορούμε, έτσι ώστε σε μια επόμενη φάση να αναταχθούμε και να διεκδικήσουμε εκ νέου την ευκαιρία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Να τι λέμε εμείς:
* Η στάση και οι πρακτικές ενός τμήματος της «ανανεωτικής» πτέρυγας είναι εδώ και καιρό εκτός οποιουδήποτε -οσοδήποτε χαλαρού θέλετε- πλαισίου συντροφικότητας, σεβασμού των αποφάσεων, τήρησης των στοιχειωδών αρχών λειτουργίας μιας δημοκρατικής συλλογικότητας. Έκφραση σε ΜΜΕ μόνο προσωπικών απόψεων, χωρίς καν την επισήμανση πως είναι προσωπικές και ακραία μειοψηφικές πολλές φορές, σε ανοικτή σύγκρουση με τις συνεδριακές αποφάσεις τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, ψήφος στη Βουλή ,σε κορυφαία για τη εικόνα, αλλά και την ίδια την υπόσταση του χώρου μας, ζητήματα αντίθετα από τη συλλογικά ειλημμένη στάση, δηλώσεις, δηλώσεις, δηλώσεις.
Δεν πέρασε μέρα μέσα στο καλοκαίρι που να μην υπήρχε κάποια δημόσια παρέμβαση μέλους της πτέρυγας, που έριχνε λάδι στη φωτιά. Αυτή η πρακτική πρέπει να καταγγελθεί από τα όργανα του κόμματος ως αυτό που πραγματικά είναι: εχθρική στάση προς άμεση αντιμετώπιση. Το αναμφισβήτητο δικαίωμα του κάθε μέλους και της κάθε τάσης να εκφράζεται ανοικτά δεν αναιρεί την υποχρέωση σεβασμού της συλλογικότητας, των αποφάσεων, των στοχεύσεων, των οραμάτων της.
Αν συνεχιστεί η ίδια πρακτική θα πρέπει να οδηγηθούμε σε Έκτακτο Συνέδριο μέχρι το τέλος του χρόνου, το οποίο, μάλιστα, θα ρυθμίσει και όσα καταστατικά -τα περισσότερα, δηλαδή- έχουν μείνει στον αέρα από το Οργανωτικό του 2005. Έτσι κι αλλιώς, πάντως, το Συνέδριο αυτό είναι αναγκαίο να πραγματοποιηθεί πολύ νωρίτερα από τον καταστατικό του χρόνο. Η οποιαδήποτε προσπάθεια «υψηλών συνεννοήσεων» και τα παρόμοια, εκτός του ό,τι είναι εντελώς αντίθετη στη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, δεν πρόκειται να έχει και το παραμικρό αποτέλεσμα
* Η περίφημη ιστορία της «δυαρχίας» (sic) πρέπει να τελειώνει εδώ και τώρα. Η άποψή μας είναι πως η μόνη δυνατότητα επίλυσης αυτού του ζητήματος είναι η αποδοχή ως επικεφαλής της επερχόμενης εκλογικής μάχης του Αλέξη Τσίπρα, χωρίς αυτό να δημιουργεί κάποιο θέσφατο -ούτε καν προηγούμενο- κυριαρχίας του ΣΥΝ σε αυτό το επίπεδο, παντού και πάντα. Και με δεδομένο, βέβαια, πως η πολιτική που υλοποιείται είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών και συμφωνιών και όχι ατομικών επιλογών ή κλειστών διαδικασιών. Το Κοκκινοπράσινο είναι γνωστό πως αποφεύγει οποιαδήποτε πρακτική θα επέτρεπε τη μονιμότητα, τον πολιτικό επαγγελματισμό και τον αρχηγισμό ανάμεσα στα μέλη του.
Γι΄αυτό και εφαρμόζει την εναλλαγή σε όλες τις «θέσεις εξουσίας», που μπορεί προσωρινά να καταλάβουν σύντροφοι και συντρόφισσες που αισθάνονται να ανήκουν σε αυτό. Εντελώς, λοιπόν, συμβατή με αυτή την πρακτική είναι και η αντίρρησή του με την ύπαρξη προέδρου του κόμματος, πολύ περισσότερο, μάλιστα, εκλεγόμενου από Συνέδριο, άρα θεσμού προσωπικής εξουσίας απαράδεκτης για μια δημοκρατική συλλογικότητα της Αριστεράς και, κατά μείζονα λόγο, σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και είμαστε αντίθετοι σε οποιαδήποτε άμεση «εκλογή ηγέτη» από τα μέλη, που θα εγκαθιστούσε μια αδιαμεσολάβητη σχέση «αρχηγού» -βάσης, εντελώς απαράδεκτη από την άποψη της αριστερής, αλλά και ευρύτερα της δημοκρατικής, παράδοσης. Ο Αλέκος Αλαβάνος θα μπορούσε να είναι εκ νέου υποψήφιος βουλευτής, αν δεν αισθάνεται να δεσμεύεται με τη δημόσια τοποθέτησή του πως δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, ενισχύοντας το σχέδιο ανανέωσης, στην εκπόνηση του οποίου συμμετείχε πρωταγωνιστικά -και, βεβαίως, αν οι εκλογές γίνουν σε ημερομηνία όπου δεν παραβιάζεται η καταστατική μας αρχή των δύο θητειών.
* Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει γρήγορα να κινηθεί στην κατεύθυνση της δημοκρατικής εμβάθυνσης. Αν η μετεξέλιξή του σε ενιαίο κόμμα είναι απολύτως πρόωρη, η διατήρησή του στην υπάρχουσα κατάσταση είναι εντελώς παρωχημένη. Θα πρέπει να αποκτήσει -και τυπικά- μέλη με σαφώς προσδιορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις και, επιπλέον, ενδιάμεσα όργανα, την Κεντρική του Επιτροπή, με πρόνοιες να μην κυριαρχεί, ούτε καν σχετικά, καμία συνιστώσα και να δίνεται η δυνατότητα εκπροσώπησης στον ευρύ, μη ενταγμένο σε κάποιο από τα κόμματα που τον αποτελούν, κόσμο της δικής μας Αριστεράς.
Η Γραμματεία του, εκτελεστικό εργαλείο της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής, θα αποκτήσει έτσι ένα σημείο δημοκρατικής λογοδοσίας, που, εκτός των άλλων, θα μπορεί να ενεργοποιείται όποτε είναι αυτό αναγκαίο. Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε πόσο λάθος θεωρούμε κάποιες εκφρασμένες απόψεις, που προβάλλουν ως πρότυπο δημοκρατικής λειτουργίας τη δημοψηφισματική διαδικασία, σε αυτό, όμως, θα επιστρέψουμε στην ώρα του. Η οργανωτική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο θα πρέπει να βοηθηθεί από όλους μας έγκαιρα έτσι ώστε σε αυτήν τη μαύρη περίοδο για το εγχείρημα της ενότητας και της ριζοσπαστικής παρουσίας της Αριστεράς να δοθεί και μια θετική νότα για το μέλλον.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό άρχισε να συντάσσεται πριν από το νέο επεισόδιο, που με την εμφάνισή του ήρθε να συμπληρώσει αυτήν την αλυσίδα της κακοδαιμονίας στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή.
Ο Περικλής Κοροβέσης έκανε μεγάλο ατόπημα με προφανείς αρνητικές επιπτώσεις για την συνολική προσπάθειά μας. Ό,τι κι αν ισχυρίστηκε εκ των υστέρων, στις αρχικές του δηλώσεις και πως τα πήραμε υποστήριξε και εντελώς αντισυντροφικά επιτέθηκε, ως μέγας αξιολογητής ικανοτήτων, στη νέα -όχι μόνο ηλικιακά- φουρνιά του κόμματός μας που τόσα επενδύσαμε στην παρουσία και την ανάληψη ευθυνών από μέρους της. Η πρακτική του ως προς το δεύτερο, μάλιστα, συντονίστηκε απολύτως με την αντίστοιχη του Λεωνίδα Κύρκου τις ίδιες μέρες.
Είναι εκτεθειμένος απέναντι στον κόσμο της αριστεράς. Και είναι εντελώς ανόητο να ισχυρίζονται κάποιοι πως η δράση και η προσωπική στάση του σε παλιότερες, μαύρες ή όχι, περιόδους αποτελεί επιχείρημα υπέρ του. Όπως είναι εντελώς εσφαλμένο να λέγεται πως, επειδή, σε άλλες περιπτώσεις δεν έγινε τίποτε θα πρέπει να μείνουμε αιωνίως σε αυτή, την προσβλητική εντέλει για τα μέλη μας, κατάσταση απραξίας, όπου ο καθένας με ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να λέει και να πράττει ό,τι προαιρείται, ανεξαρτήτως επιπτώσεων για τη συλλογικότητά μας, για τα μέλη μας -και κυρίως όσα δεν είναι βουλευτές-, χωρίς να τρέχει τίποτε.
Το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο έχει σταθεί σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις απολύτως κριτικά. Και σχετικά με τη στάση των τεσσάρων βουλευτών στη ψηφοφορία για την Ευρωσυνθήκη, και αναφορικά με τις εκφωνήσεις σημείων συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία συλλογική διαβούλευση, και για την αντικομματική συμπεριφορά μελών μας στη ΠΟΣΔΕΠ, και για τις δηλώσεις περί δυνατότητας ψήφων ανοχής... Νομιμοποιούμαστε, λοιπόν, και από αυτήν την άποψη, να ζητάμε από τον Περικλή Κοροβέση να αποδεχτεί πως έσφαλλε και να τελειώσει αυτή η κακή ιστορία εδώ, γιατί, αλλιώς, δεν τελειώνει, δυστυχώς, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο κι εμείς μαζί του τόσα έχουμε επενδύσει.
ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗ
Για τον Συνασπισμό
Το κόμμα μας ως γνωστό λειτουργεί με τάσεις και ρεύματα και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε. Αυτό όμως που πρέπει επιτέλους να αλλάξει είναι η «συμπεριφορά» μας.
Οι τάσεις και τα ρεύματα μπορούν να συμβάλουν θετικά στην πορεία του ΣΥΝ αν από τη δική τους βέβαια σκοπιά προβάλλουν και προωθούν τις συλλογικές αποφάσεις. Δυστυχώς μέχρι σήμερα αυτό το δημοκρατικό κανόνα δεν τον σεβόμαστε όλοι. Αν θέλουμε και ελπίζω ότι έτσι είναι, το εγχείρημα της ενότητας και συνεργασίας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας να το προχωρήσουμε όλοι μαζί και με επιτυχία τότε πρέπει να εφαρμόσουμε αυτό το κανόνα.
Θα πρέπει τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ να συνειδητοποιήσουν, ότι δεν προσφέρουν «χρήσιμο» έργο με συνεχείς δηλώσεις στα ΜΜΕ προκαλώντας εσωκομματικές τριβές κυρίως όμως δημιουργώντας πολύ άσχημη εικόνα στην κοινωνία και στους αριστερούς καθιστώντας τον ΣΥΝ μη ελκτική δύναμη. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά γίνονται γιατί προέχουν προσωπικές επιλογές και φιλοδοξίες στο όνομα μάλιστα της «προσφοράς στην παράταξη» με αποκορύφωμα την προσπάθεια ακύρωσης πολιτικών επιλογών η ακόμα χειρότερα ηγετικών προσώπων.
Αν θέλουμε να κατακτήσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη των αριστερών και προοδευτικών πολιτών:
Ας σταματήσουν αυτές οι συμπεριφορές και ας σταθούμε όλοι και όλες στο πλευρό:
* Των ανέργων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων οι οποίοι ασφυκτιούν από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και σταθερά ωθούνται στο περιθώριο εκτός κοινωνικού ιστού.
* Των νέων, που χάνουν καθημερινά την ελπίδα μιας ζωής με αξιοπρέπεια γεγονός που προϋποθέτει ότι η αναζήτηση μιας δουλειάς σχετικής με το αντικείμενο του καθένα δε θα είναι ένα μακρινό άπιαστο όνειρο.
* Των γυναικών που ακόμα και στις μέρες μας συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας με μικρά μεροκάματα και απεριόριστο χρόνο δουλειάς σε άθλιες συνθήκες εργασίας συχνά ανασφάλιστες και με συνεχή κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης.
Κυρίως όμως:
* Θα πρέπει σήμερα να απορρίψουμε το ενδεχόμενο της εμπλοκής μας με συμμετοχή η με άλλες μορφές σε κυβερνητικά σχήματα με ένα από τα δύο κόμματα του δικομματισμού.
* Θα πρέπει να προωθήσουμε και να στηρίξουμε την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς και της οικολογίας όχι για το απώτερο μέλλον αλλά από σήμερα μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών για τη διαμόρφωση μίας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.
Μια τέτοια αλλαγή συμπεριφοράς «που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες» είναι λογικό και φυσιολογικό ότι αντικειμενικά θα συσπειρώσει ολόκληρο το κόμμα, τους ψηφοφόρους και τους φίλους μας, θα δώσει μία νέα πνοή και έμπνευση στην αναγκαία προσπάθεια για την ανάκαμψη του κόμματος και του ευρύτερου χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας.
Θα στηρίξει και θα εμπνεύσει τη νέα ηγεσία που θα συνδυάζει το καινούργιο με τη συμμετοχή και την ένθερμη και ολόπλευρη υποστήριξη από το παλιό.
Μια στήριξη που προϋποθέτει συμμετοχή, συλλογική προσπάθεια, δημοκρατική λειτουργία στη λήψη των αποφάσεων μια ηγεσία , που θα αισθάνεται και θα εκπέμπει σιγουριά θα εμπνέεται και θα εμπνέει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ
* Ο ΣΥΝ επιμένει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επιλογή μακράς πνοής και συγκροτείται ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων , κινήσεων και ανένταχτων πολιτών όπου ο καθένας διατηρεί την αυτονομία του.
* Ο ΣΥΝ θα συνεχίσει, να λειτουργεί με σεβασμό προς όλες τις συνιστ#974;σες ανεξαρτήτως μεγέθους, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που φέρνει η κάθε μία στο κοινό μας εγχείρημα. Αυτή τη στάση θα πρέπει να τηρήσουν και οι άλλες συνιστώσες.
* Ο ΣΥΝ επιμένει, ότι η αλληλεγγύη η αλληλοϋποστήριξη και η αποφυγή κάθε πολεμικής και υπονόμευσης μεταξύ των συνιστωσών και ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις συνιστωσών ή μέρους αυτών είναι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση σωστών σχέσεων.
* Ο ΣΥΝ πιστεύει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα (Γραμματεία, Πανελλαδικό Συντονιστικό, Πανελλαδική Σύσκεψη) συναινετικά. Σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό αποφασίζουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, όλα τα μέλη όλων των συνιστωσών και οι ανένταχτοι. Δημιουργείται μητρώο ανένταχτων σε κάθε περιοχή και κλάδο δουλειάς. Κάρτα μέλους θεωρείται η κάρτα μέλους κάθε συνιστώσας και η κάρτα του ανένταχτου μέλους
* Ο ΣΥΝ επιμένει ότι υπάρχει αναγκαιότητα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από τον Οικολογικό και Σοσιαλιστικό χώρο και αντιστέκονται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές
* Ο ΣΥΝ προτείνει, ότι επικεφαλής στην επόμενη εκλογική μάχη και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που θα προκύψει να είναι ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας. Η πρόταση αυτή δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο ηγεμονικής αντίληψης ή συμπεριφοράς αντίθετα, εκφράζει την αγωνία και την επιθυμία για την όσο το δυνατό καλύτερη έκβαση του εγχειρήματος και ανταποκρίνεται στη ψυχοσύνθεση των ανέργων, των νέων, των γυναικών. Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Αλέκος Αλαβάνος θα πρέπει να έχει μία διακριτή θέση τώρα, κατά τη προεκλογική περίοδο αλλά και στη νέα Βουλή.
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Για να γίνει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε για αύριο ούτε για μεθαύριο ούτε για το αντιμεθαύριο. Είναι για το μέλλον και απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις που χωρίς αυτές τα πάντα είναι μάταια.
Κατ' αρχήν χρειάζεται ένα κόμμα ή συμμαχία κομμάτων ή ένας ενιαίος πολιτικός οργανισμός που θα έχει κρυστάλλινες θέσεις για το τι είναι, για το τι θέλει να κάνει. Και αυτό πρέπει να είναι, κατά την άποψή μου, το μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ. Και, στο σημείο που ο καθένας που έχει μια δημόσια άποψη και λέει αυτό που νομίζει ή φαντάζεται πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε στην ουσία παίζουμε διαλυτικό ρόλο.
Όταν λέμε ενιαίος πολιτικός οργανισμός, δεν εννοούμε σε καμιά περίπτωση ένα κόμμα σταλινικού τύπου που να λειτουργεί με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά μια ενιαία πολιτική αντίληψη που θα εκφράζει όλους τους μετέχοντες, συνιστώσες ή ανένταχτους. Και αυτή θα προκύψει, όχι με προσθαφαιρέσεις αντιλήψεων, αλλά με τον "κοινό τόπο" που θα εκφράζει όλους. Και αυτό το πλαίσιο μπορεί να βρεθεί.
Μπορεί να είναι ένα "μέτριο" πλαίσιο και να μην είναι τόσο ριζοσπαστικό όσο θα θέλαμε. Αλλά, αν είναι τοποθετημένο σε μια σαφή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μας φτάνει για να έχουμε μια κοινή δράση. Υπάρχουν πάντα τα 15 σημεία άμεσοι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρέπει αυτά να αναδιατυπωθούν και να πάρουν την ελκυστική μορφή ενός μανιφέστου για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Αν υποθέσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπεράσει τα προβλήματά του και θα συγκροτηθεί σαν ενιαίος πολιτικός οργανισμός, με μέλη και εκλεγμένα όργανα, χωρίς να χάσουν την αυτονομία τους οι συνιστώσες, τότε έρχεται το επόμενο βήμα. Πως θα ριζώσει κοινωνικά και θα γίνει ένα ισχυρό διακριτό κίνημα μέσα στους μαζικούς χώρους, με την προοπτική να γίνει κάποτε ηγεμονική δύναμη. Και όταν λέμε ηγεμονική δύναμη, δεν εννοούμε ούτε έλεγχο, ούτε αρχηγισμό. Αλλά ενέργεια και κινητήρια δύναμη που θα ανήκει σε όλους. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τις ιδέες μας, που θα πρέπει να διαπεράσουν ολόκληρη την κοινωνία. Και αυτό απαιτεί διαφάνεια και ευκρίνεια στις πολιτικές μας θέσεις.
Είναι γνωστό πως οι μεγαλύτερες διαφορές που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μεταξύ των συνιστωσών, αλλά στον ΣΥΝ με τις δύο ηγεσίες. Κατά την άποψή μου ο ΣΥΝ είναι κομμένος στα δύο και η κάθε τάση ακολουθεί τον δικό της δρόμο. Όλοι ευχόμαστε να ξεπεραστούν οι διαφορές και να βρεθεί μια λύση. Αλλά αυτό ισχύει στην πολιτική όταν οι απόψεις είναι αποκλίνουσες;
Δυστυχώς στην πολιτική οι καλές προθέσεις δεν βοηθούν, όταν υπάρχουν αντίθετες αποσαφηνισμένες απόψεις και προσανατολισμοί. Σε αυτή την περίπτωση ή έχουμε διάσπαση ή έχουμε την υποταγή της μιας άποψης στην άλλη. Υπάρχει ακόμη και ο συμβιβασμός, αλλά αυτό μπορεί να σημαίνει γενική παραλυσία, που θα οδηγήσει στην απραξία και σε επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων.
Αυτό που έχω σκεφθεί, αλλά δεν είμαι αρμόδιος να το προτείνω, είναι ο ΣΥΝ να μετατρέψει τις τάσεις του σε δύο συνεργαζόμενα κόμματα. Αν και τα δύο αυτά "κόμματα" θέλουν να γίνουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα μπορούσε να βρεθεί ένα άλλο πολιτικό πλαίσιο που ίσως θα ήταν ευνοϊκό για την υπέρβαση των αντιθέσεων. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και η Κ.Ο. να μας προστατέψουν από απόψεις τύπου "Κύρκου", που είναι καθαρά εχθρικές προς το κοινό μας εγχείρημα.
perkor29@gmail.com
"Είναι ανάγκη να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά"
Γ. Σεφέρης
Μετά τα τελευταία γεγονότα και μη μπορώντας να κατανοήσω -αλλά ούτε και να παρακολουθήσω πλέον- τον πολιτικό αυτοκτονικό ιδεασμό της αριστεράς (ΣΥΝ & ΣΥΡΙΖΑ) αποφάσισα, μετά από μεγάλη εσωτερική διεργασία, ότι αδυνατώ όχι μόνο να στηρίξω τον χώρο αλλά ούτε να ανεχθώ πλέον να είμαστε ακτικείμενα χλευασμού, γελοιοποίησης, ειρωνείας...
Ο οργανωμένος μας χώρος έγινε του πολιτικού κόσμου το περίγελο...
Δεν μας πρέπει αυτή η κατάσταση: Όλοι εναντίον όλων...
Αναστέλλω, λοιπόν, την ιδιότητά μου ως μέλους του ΣΥΝ. Διατηρώ τις καλύτερες αναμνήσεις και τις ζεστές σχέσεις που ανέπτυξα με αρκετούς συντρόφους και ελπίζω πραγματικά να ξαναβρεθούμε σε ένα νέο τοπίο της αριστεράς που θα διακρίνεται για τα παρακάτω:
Σοβαρότητα και εννοώ όχι τη μία να λέμε “παραιτούμαι” και την άλλη “ανακαλώ”, ό,τι τη μία να καταδικάζουμε τον σταλινισμό και την άλλη να ζητάμε συνεργασία με τους εγχώριους εκπροσώπους του κ.λπ.
Σύγχρονο πνεύμα που σημαίνει είμαστε τοποθετημένοι στις βάσεις του μαρξισμού, αλλά η ιστορία δεν σταμάτησε εκεί τότε... Η σκέψη προχώρησε με Πουλαντζά, με Γκράμσι, με πολλούς... Ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης - νέα δεδομένα προκύπτουν, άρα πορευόμαστε και εμείς στον 21ο αιώνα...
Ρεαλισμό, και εννοώ να επικεντρώνουμε σε θέματα που ακουμπούν τον πολίτη, τον εργαζόμενο, αλλά με έναν χρήσιμο, εφικτό, χειροπιαστό στόχο. Δεν πρέπει να συναγωνιζόμαστε το ΚΚΕ σε μαξιμαλισμούς...
Μη-φοβικότητα -αρνηθήκαμε την “Άνοιξη του '08” να μεγαλώσουμε... Τρομάξαμε με τον κόσμο που μας πλησίασε... Ήλθαν, είδαν και απήλθαν! Ούτε ένας δεν μας έμεινε! Πώς τα καταφέραμε; Να μάθουμε το μυστικό της αποτυχίας μας ώστε να το διδάξουμε και στους πολιτικούς μας αντιπάλους!
Ευρωπαϊκότητα
Η Ευρώπη είναι η μεγάλη πατρίδα της αριστεράς!
Η μήτρα της αριστεράς είναι η Ευρώπη.
Οι αξίες μας από εδώ προέρχονται: από τη Γαλλική και τη Ρωσική επανάσταση, από τον Ισπανικό και Ελληνικό Εμφύλιο, από τον Μαρξ και την άνοιξη της Πράγας, από τον Λούκατς και τον Μάη του '68, από τους Πουλαντζά, Ντεριντά και Γκράμσι και τον ευρωκομμουνισμό, από τον συνδικαλισμό και το κράτος πρόνοιας, από την επιστήμη και την τέχνη αλλά και από τον Διαφωτισμό και τον Ορθολογισμό. Εδώ θα συγκρουστούν οι δικές μας αξίες με αυτές των άλλων... στο πεδίο της Ευρώπης. Τώρα ίσως φαίνεται ότι υποχωρούν οι δικές μας αξίες (έπειτα και από την ”σφαλιάρα” της πτώσης του υπαρκτού), αύριο όμως;;;
Αριστεροσύνη. Ναι σε μία αριστερά μαχητική, κινηματική, ασυμβίβαστη... αλλά όχι γραφικές άναρθρες κραυγές... Με καταγγελίες δεν πέφτει ο καπιταλισμός. Ούτε μόνοι μας θα τον ρίξουμε. Έχουμε σαφώς αριστερό πρόγραμμα. Όσοι πλησιάζουν ή συζητούν έστω και ένα μέρος απ' αυτό ενδεχομένως μπορούν να γίνουν σύμμαχοί μας. Είναι καθαρό βέβαια -τουλάχιστον σε μένα- ότι με το σημερινό ΠΑΣΟΚ και το σημερινό ΚΚΕ πολύ λίγα πράγματα μπορείς να συζητήσεις...
Καθαρό ΟΧΙ στον παλαιο-κομμουνισμό και στην παλαιο-σοσιαλδημοκρατία.
Χαμηλή εσωστρέφεια - Υψηλή εξωστρέφεια
Οι τάσεις δεν είχαν το αποτέλεσμα που περιμέναμε... έχουν “γκετοποιηθεί”. Ρεύματα, τάσεις, “κύματα”, συνιστώσες - κανέναν, εκτός οργανωμένων, δεν απασχολούν. Εκεί έξω είναι η ζωή: στο μεροκάματο, στην εκπαίδευση των παιδιών μας, στην υγεία-πρόνοια, στο περιβάλλον.
Υπολογίσιμη αριστερά, μια αριστερά Μεγάλη! Συγγνώμη, αλλά δεν βολεύομαι στο 3%. Δεν είμαι τροτσκιστής / μαοϊστής / αναρχικός / αριστεριστής. Είμαι ένας δημοκρατικός, προοδευτικός, αριστερός πολίτης που πιστεύει στον σοσιαλισμό αλλά δεν μπορεί να περιμένει να λυθούν βασικά προβλήματα με την έλευσή του (όποτε κι αν αυτή γίνει). Βήματα μεγάλα ή μικρά μπορούν να γίνουν και τώρα, στο σημερινό πλαίσιο...
Θέλω να μας υπολογίζουν να μην γελούν με μας. Να ακούγεται στην κοινωνία με προσοχή ο σοβαρός λόγος της αριστεράς και οι προτάσεις της.
Αυτά τα λίγα, σύντροφοι. "Καληνύχτα και καλή τύχη".
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΔΑΝΟΣ
Κοινωνιολόγος
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΒΑΤΣΗ*
Μετά το κατώτερο των προσδοκιών 4,7% της 07.06.09 επί δυόμισι μήνες επιχειρείται σε καθημερινή βάση η αποδόμηση του εγχειρήματός μας από ραδιόφωνα T.V. και έγκυρα κίτρινες εφημερίδες. Όλες αυτές οι προσπάθειες πατάνε στην προφάνεια της απόρριψης από την «εκλογική αγορά». Υπονοείται ότι ο ψηφοφόρος ως «πελάτης» έχει πάντα δίκιο.
Σε αρκετές μάλιστα από αυτές τις «προσπάθειες» συνδράμουν μέλη μας, τα οποία, χωρίς κανένα σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις και τη δημοκρατική συλλογική λειτουργία που οφείλει να επιβεβαιώνει η αριστερά μας, προβάλλουν απόψεις προσωπικές ως συλλογικές αποφάσεις -το γνωστό καπέλο του μιντιακού παραγοντίσκου- στελέχους μας! Κάποιοι, όπως και πέρυσι στην ΠΟΣΔΕΠ, ψηφίζουν στα συνδικάτα τους ή στη βουλή με βάση την μαγκιά τους και τη συνείδησή τους ενώπιον του δικού τους θεού. Χωρίς κανένα σεβασμό σε ό,τι συνομολογείται καθημερινά ή συντέθηκε σε μια πορεία ετών.
Και βέβαια θα πρέπει να ασχοληθούμε -και ασχοληθήκαμε ήδη όσο μας επέτρεψαν οι παραπάνω ενορχηστρωμένοι θόρυβοι- με το καθόλου προφανές του εκλογικού αποτελέσματος και τη σύνθετη σχέση συλλογικής παρουσίας, πολιτικής πρακτικής, εκπομπής ιδεολογίας και αποτύπωσής τους στις εκλογές της 7.6.
Αλλά πρωτίστως και πριν από αυτό άλλη η πρόθεση του άρθρου αυτού: Η ανάγκη μου, μετά από δυόμισι μήνες απογοήτευσης και αηδίας για την ποιότητα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και τους ανάλογους χειρισμούς στα μίντια, η ανάγκη μου λοιπόν να υπερασπιστώ τον πυρήνα της συλλογικότητάς μας, που είναι οι ίδιες οι συλλογικές διαδικασίες.
Στη χλευαστική δήλωση του Αλ. Αλαβάνου «για συνέδριο με ολίγη ή γλυκύ βραστό…» τι να απαντήσει κανείς; Να μιλήσει για αρχηγισμό; Για εγωπάθεια; Για το «Η αριστερά είμαι εγώ!». Με αυτές τις δηλώσεις πάντως θυμήθηκα τον Α. Παπανδρέου, που το 1988 ή 1989 είχε πει πως «δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο ο λαός!». Επίσης τον Θεοδωράκη σε δηλώσεις του σε ραδιόφωνα να παραληρεί. «Εγώ και ο λαός Μου…, Εγώ και ο Λαός Μου…»
Και βέβαια, δύσπιστος στους «αλάθητους» ηγέτες στυλ Μίκη (ανθρώπους που η συγκυρία κάποτε ανέδειξε σε φυσική ηγεσία του κινήματος αλλά δεν διάβασαν ποτέ ή ξέχασαν τον Μπενερτζή του Χικμέτ), έχω γίνει δυσανεκτικός στις μυθοποιήσεις προσώπων, στις ιεραρχίες και τις συνεπαγόμενες ασυλίες, σε ό,τι συσκοτίζει τον κριτικό νου και απονευρώνει, αποχυμώνει και εν τέλει αναιρεί τον πλούτο της συλλογικής πολιτικής ζωής.
Επειδή λοιπόν κανένας μας δεν είναι υπεράνω και το παρελθόν κανενός μας δεν του δίνει ασυλία στην κριτική, θα ρωτήσω τον Περικλή Κοροβέση και τον Γ. Βότση: Γνώριζαν τόσα τρομερά για τον Συνασπισμό του 1989 εδώ και 20 χρόνια και δεν τα λέγανε; Και μάλιστα φλερτάρισε ο ένας με υποψηφιότητα στον ΣΥΝ (ευρωεκλογές του 2004). Και ο άλλος, ο Περικλής, εκλέχτηκε συμμετέχοντας σε συνδυασμό με αυτούς που τα πήρανε. Πώς το δέχτηκε;
Τέλος διαβάζοντας στην “Ελευθεροτυπία” της 27.08.09 την παρέμβαση του Γρηγόρη Ψαριανού - παλιού αριστερού (έτσι υπογράφει) και τωρινού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, υπέστην πολιτισμικό σοκ. Ίσως γιατί επιμένω να μην είμαι μεταμοντέρνος. Και σίγουρα γιατί πληρώνω - πληρώνουμε τις σχέσεις αντιπροσώπευσης που αξιωθήκαμε μέσα από τις διαδικασίες που δεν συγκροτήσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο ο βουλευτής του χλευάζει! Το life-style έχει πολλά ποδάρια...
Μετά τα παραπάνω ας σκεφτούμε: Αν ο ΣΥΝ, επειδή έχει μια συγκεκριμένη δομή, ιστορικότητα μελών, όργανα, διαδικασίες κ.λπ., μπορεί να αντέξει τέτοιου τύπου ιδεολογικές επιθέσεις και τα μέλη του δεν φυλλορροούν μαζικά, τι γίνεται με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς βιώνουν αυτό το κλίμα, τους χλευασμούς κάθε ιδεολογικού και πολιτικού κεκτημένου, το σαμποτάρισμα (ναι!το σαμποτάρισμα!) από στελέχη και βουλευτές του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε απόπειρας συλλογικής διαδικασίας και αποφάσεων οι χιλιάδες ανένταχτοι που αναφέρθηκαν, έλπισαν, στρατεύτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ το 2007-2008; Τι δόση μαζοχισμού απαιτείται για να μείνουν πιστοί στο «ιδεώδες»;
* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι μέλος του ΣΥΝ Χίου - και (βεβαίως!) ΣΥΡΙΖΑ Χίου
Έχετε παρατηρήσει ότι όλα σχεδόν τα προστατευόμενα είδη της πανίδας, τα οποία κινδυνεύουν με εξαφάνιση, έχουν διπλή ονομασία; Έχουμε την φώκια “monachus-monachus”, τη χελώνα “caretta-caretta”, τον λύκο “lupus-lupus”, την αρκούδα “ursus-ursus” και αρκετά άλλα.
Ως συνεπής οικολογικός χώρος που είμαστε, αποφασίσαμε εσχάτως να εμπλουτίσουμε τον εθνικό κατάλογο με νέα είδη. Αρχίσαμε λοιπόν:
1. Ο “Αλέκος - Αλέκος”. Μόλις είδε τα άσχημα αποτελέσματα έσπευσε να παραιτηθεί οργισμένος γιατί,… οι «άλλοι» δεν τα κατάφεραν. Απαλλάσσοντας ευσχήμως τον εαυτό του από τις ευθύνες, τις οποίες ευφυώς διαμοίρασε σε όσους είχε άχτι. Έσπευσε λοιπόν ο ΣΥΝ να παρακαλέσει γονυπετής το είδος να παραμείνει αποδεικνύοντας εξαιρετικά επιλεκτική μνήμη και υψηλή οικολογική ευαισθησία.
2. Ο “Λεωνίδας - Λεωνίδας”, ειδικευμένος στα συνοικέσια με το ΠΑΣΟΚ, που λίγους πλέον πείθει. Αυτός ανακηρύχτηκε προστατευόμενο είδος από το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ σεμνά (ε! όχι να μείνουμε πίσω στο οικολογικό πεδίο) εφάρμοσε την πρόταση απαντώντας πολύ ευγενικά για πολλοστή φορά.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διφορούμενο είδος. Για κάποιους είναι προστατευόμενο είδος, για άλλους επιζήμιο. Πάντως είναι σίγουρα καλομαθημένο. Μπορεί να βρίζει όποιον θέλει, μπορεί να γράφει όπου θέλει ό,τι θέλει, αλλά... κάθε μύγα στο σπαθί του είναι είτε δεξιά είτε σταλινική!
Για όσους έχουν αποφασίσει ότι εκεί είναι το μέλλον, πρέπει να ικανοποιούμε όλα τα βίτσια του γιατί είναι ευαίσθητος και καχύποπτος ότι καπελώνεται (ο πιο ωραίος τρόπος να καπελώνεις). Για όσους αποδέχονται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισότιμη πολιτική συνεργασία, είναι “ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΡΙΖΑ”. Για τους άλλους, που εκβιάζουν με παρόμοιο τρόπο για να επικρατήσει η άποψή τους, είναι “ΠΟΙΟΣ ΣΥΡΙΖΑ”;
Εδώ λοιπόν χρειάζεται σκέψη! Τα πράγματα είναι ανοιχτά σε συζήτηση. Οπότε θα συγκληθεί το σώμα των ανανεωτικών, το σώμα του αριστερού ρεύματος, το Συνέδριο του ΣΥΝ, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, η Διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και η Κοινοβουλευτική Ομάδα, μήπως καταλήξουμε σε συμπέρασμα.
Μέσα από την απλή (!) αυτή διαδικασία θα πάρουν μέρος στη συζήτηση (;), κατά τμήματα, για να ελεγχθούν και τα phragmentis australis, κοινώς καλάμια ή βούρλα επί το λαϊκότερον ή μέλη. Αυτά δεν είναι προστατευόμενο είδος.
4. Ένα νέο είδος που πρόκυψε πρόσφατα είναι ο “Περικλής - Περικλής”. Μόλις ακούστηκε κάποια αντίδραση που θα περιόριζε την ελευθερία του να ανακυκλώνει συκοφαντίες (έτσι ονομάζεται η αναπόδεικτη κατηγορία), έσπευσαν πολλά προστατευόμενα είδη: ο “Αλέκος - Αλέκος”, ο “Βότσης - Βότσης”, ο “Μπέης - Μπέης”, o “ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά δυστυχώς και ο Θανάσης (αχ! Θανάση), να φωνάξουν «Κάτω τα χέρια από τον Περικλή - Περικλή». Χωρίς να τους ενοχλεί το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε η εντιμότητα κάποιων έντιμων ανθρώπων. Λόγω πολιτικής διαφωνίας και με φοβερό επιχείρημα το... συνοφρύωμα του μακαρίτη Χ. Φλωράκη. Τυχαία, παραμονές της συζήτησης για τη μορφή και την οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά φτάσαμε στην εποχή της αποχής με το επιχείρημα «Τι Παπάγος - Τι Πλαστήρας», για την οποία αυταπόδεικτα ευθύνεται ο ΣΥΝ. Συνηγόρησαν και το “λαός - λαός”, ο “Μπόμπολας - Μπόμπολας”, ο “Λαμπράκης - Λαμπράκης” κ.ά.
Το ζήτημα δεν συζητήθηκε την τρέχουσα βδομάδα, γιατί δεν είχε βρεθεί μια ικανοποιητική για όλους λύση. Χρειάζονται αρκετές εργατοώρες προετοιμασίας ακόμη.
5. Διασώζεται, εν μέσω κατεδαφίσεων πλαστών εικόνων και ελπίδων, μόνον ο Αλέξης. Μόνο και μόνο γιατί είχε τη μαγκιά να αμφισβητήσει τον ρόλο της καμαριέρας, για τον οποίο προοριζόταν, αξίζει την προσοχή μας. Είναι λιγότερο αμετροεπής και δείχνει σεμνότερος. Μήπως είναι καιρός να στηρίξουμε την επιλογή μας; Μήπως επιτέλους αυτή η υπερφίαλη γενιά μας, του αντιδικτατορικού αγώνα και του Πολυτεχνείου, πρέπει να σταματήσει να διεκδικεί όλη την εξουσία και να μπει στη γωνιά; Πάντως ο Αλέξης, προς το παρόν, δεν παίρνει διπλασιασμό στο όνομα.
Όταν τελειώσει, αν τελειώσει ποτέ, αυτό το τσίρκο, θα υπάρχει μόνο ένα είδος προς εξαφάνιση. Το “μέλος - μέλος”. Το περίεργο είναι το πόσο ανθεκτικό αποδεικνύεται.
Αχ, αριστερά εσύ, πλανεύτρα!! ...και πάντα πλανεμένη.
Ρούλα Καϊμάκη
Οπωσδήποτε η διεξαγωγή εκτάκτου συνεδρίου του ΣΥΝ εμπεριέχει ένα πολιτικό ρίσκο, αφού η περίοδος είναι ασταθής και προεκλογική, ο δε ΣΥΝ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αποκαταστήσει εσωτερική ισορροπία μετά τις ευρωεκλογές του περασμένου Ιούνη.
Ίσα - ίσα, η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ όσο διατηρείται η σημερινή εκκρεμότητα επιδεινώνεται από "περιφερειακές" και περιπτωσιολογικές προστριβές, οι οποίες εντάσσονται -ανεξαρτήτως προθέσεων- στη διαμάχη ή καλύτερα στις επάλληλες διαμάχες, πολιτικές, προσωπικές και πολιτικοπροσωπικές.
Η ελπίδα ότι μετά τις διακοπές ο χώρος θα ανακτήσει, αν όχι τη δυναμική του, τουλάχιστον τη συνοχή του διαψεύστηκαν οικτρά.
Υπ' αυτό το πρίσμα ο πρόεδρος του ΣΥΝ δεν μπορούσε παρά να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία. Προέκρινε το έκτακτο συνέδριο έναντι του διαρκούς. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως το διαρκές συνέδριο είναι μεν πιο εύκολο ως διαδικασία και με αποτέλεσμα εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο, επικυρωτικό συνήθως μιας γενικά συμφωνημένης πορείας, συχνά πανηγυρικού χαρακτήρα, σε αντίθεση με το έκτακτο (τακτικό αλλά προχρονολογημένο), το οποίο είναι πιο χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία, αλλά έχει το πλεονέκτημα, μέσω της εκλογής συνέδρων, να απεικονίζει αυθεντικά τη βούληση της βάσης επί των σοβαρών ζητημάτων που έχουν τεθεί: Από την αποσαφήνιση του ειδικού βάρους του ΣΥΝ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την αλλαγή πολιτικής και ενδεχόμενη αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνεργασία με τους Οικολόγους Πράσινους όπως έχει προτείνει η μειοψηφία. Αυτά τα ζητήματα δεν τα απαντά "η κοινωνία".
Υπάρχει επίσης η "πραγματιστική" και εμπειρική προσέγγιση, που λέει ότι, όταν δεν υπάρχει προφανής διέξοδος, τα συνέδρια είναι απασφαλισμένες χειροβομβίδες. Τα επίδικα όμως βασανίζουν επί πολλούς μήνες τον ευρύτερο χώρο, λειτουργούν παραλυτικά, φθείρουν άτομα και συλλογικότητες χωρίς αυτό
να οδηγεί πουθενά.
Πραγματικά το Συνέδριο ως κορυφαία διαδικασία είναι έσχατη καταφυγή και θα ήταν πιο σώφρον να είχε επιτευχθεί μια ισορροπία μέχρι τις εκλογές (αφού τα θέματα υφίστανται ούτως ή άλλως και έχουν στρατηγικό χαρακτήρα). Μια ισορροπία όμως που να μην είναι ισορροπία τρόμου, καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε τα προσδοκώμενα εκλογικά οφέλη. Οι ψηφοφόροι καταλαβαίνουν και κρίνουν και οι δικοί μας ψηφοφόροι και οι νέοι στους οποίους απευθύνεται ο
ΣΥΡΙΖΑ ξενερώνουν με το δήθεν.
Οι κινήσεις κορυφής όμως δεν έχουν αποδώσει. Συνεπώς η ΚΠΕ καλείται να αποφασίσει αν ελλείψει καλυτέρας λύσεως πάμε για συνέδριο με όλα του τα ρίσκα. Κίνδυνοι υπάρχουν, όμως δεν είναι λίγο αντιφατικό να κινδυνολογούν οι τάσεις ότι η συνεδριακή διαδικασία πολώνει και διασπά επειδή τα μέλη είναι στοιχισμένα πίσω από τις τάσεις;
Γ.Κ.
Η υπόθεση με την «καταγγελία» του Περικλή Κοροβέση πίκρανε αφάνταστα και εξόργισε τον κόσμο της αριστεράς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε ότι και ο ενιαίος Συνασπισμός χρηματίστηκε το 1990 από τη Ζίμενς.
Αναπαρήγαγε δημοσίευμα, όπου ο συντάκτης του, ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης, ανέφερε ότι «ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη “μίζα” σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε “Συνασπισμό”…».
Ακολούθησαν κατηγορηματικές διαψεύσεις τόσο από το ΚΚΕ όσο και από τον Λεωνίδα Κύρκο. Ο Κύρκος αμέσως διάψευσε με την εξής λακωνική δήλωση: «Άργησε πολύ να κατασκευάσει αυτό το βδελυρό παραμύθι». Και τρεις μέρες αργότερα χαρακτήρισε τις φήμες αυτές «βδελυρές συκοφαντίες».
Οι διαψεύσεις αυτές ικανοποίησαν τον Περικλή Κοροβέση. Έτσι, έσπευσε να δηλώσει την επομένη: «Χαίρομαι που με μια δήλωση που ανακύκλωνε ήδη πολυδημοσιευμένες πληροφορίες υπήρξαν αντιδράσεις, έστω και καθυστερημένα».
Τέλος καλό, όλα καλά, θα μπορούσε κανείς να πει. Δυστυχώς! Ήταν απλώς η πρώτη πράξη μιας προσχεδιασμένης αμφίπλευρης επίθεσης κατά της αριστεράς. Από τη μία πλευρά, από εκείνους που δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ και από την άλλη από εκείνους που έχουν ως στρατηγική τους την αφομοίωση του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι προστάτες του ΠΑΣΟΚ
Οι άνθρωποι που δουλεύουν για το ΠΑΣΟΚ «φροντίζουν» από τώρα να μετριάσουν τις αναπόφευκτες διαρροές του ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας κλίμα ότι όλοι ίδιοι είναι, μηδέ της αριστεράς εξαιρουμένης. Όταν θα αρχίσει να πέφτει λίγο φως στις διαδρομές των υπόλοιπων 99 εκατομμυρίων ευρώ - το πρώτο, κατά πάσα πιθανότητα, κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ μέσω Τσουκάτου- τα οποία επέτρεψαν στη Ζίμενς να κλείσει με το Ελληνικό Δημόσιο τρεις μεγάλες συμβάσεις, την περίοδο 1996 έως 2003, δηλαδή όλες με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, είναι βέβαιο ότι ο απλός κόσμος του ΠΑΣΟΚ θα αισθανθεί προδομένος και θα αντιδράσει.
Αυτές τις αντιδράσεις θέλουν να προλάβουν. Έτσι στις 12 Αυγούστου ο κατά τον Γιώργο Βότση «σεμνός και τολμητίας» καθηγητής Κώστας Μπέης, αναφερόμενος στην πληροφορία που έχει φέρει στη δημοσιότητα ο «διαπρεπής και ευπρεπής» Γιώργος Βότσης, γράφει: Είναι «δυστυχώς, καθώς φαίνεται, ακριβής πληροφορία». Και πιο κάτω: «...(οι άθλιοι!) είχαν εισπράξει πέντε δισεκατομμύρια δραχμές από την προμηθεύτρια εταιρεία για... τις ανάγκες των κομμάτων τους! Όχι! Διάψευση δεν υπήρξε από κανέναν».
Δεν του αρκεί, όμως, αυτό του κ. Μπέη. Κοτζάμ ομότιμος καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας και να αρκεστεί μόνο στην αναπαραγωγή μιας πληροφορίας, λες και είναι Κοροβέσης; Προσθέτει λοιπόν: «Άκουσα μ' αυτήν την ευκαιρία, και άλλες παρόμοιες ιστορίες για αγρίους. Φυσικά, δίχως καμιά χαραμάδα ελπίδας, να πρόκειται τάχα για αδέσποτες και κακόβουλες φήμες. Μελαγχόλησα, λοιπόν».
Εμείς να δεις! Και για να αποφύγουμε ενδεχόμενες παρανοήσεις, δεν πρόκειται περί συνωνυμίας. Είναι όντως ο «σεμνός και τολμητίας Κώστας Μπέης», κατά τον Γιώργο Βότση, τον «διαπρεπή και ευπρεπή» δημοσιογράφο, κατά τον κ. Κώστα Μπέη.
Ο δρόμος είχε ανοίξει για να προβάλουν στο προσκήνιο οι μεγάλοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που χρησιμοποιούν τα εκδοτικά συγκροτήματά τους, και πρωτίστως τα κανάλια τους, ως πολιορκητικούς κριούς της εξουσίας. Έτσι Βήμα, Νέα και Έθνος έπιασαν αμέσως δουλειά.
Χαρακτηριστική της προσπάθειας αυτής είναι και η συνέντευξη του Κώστα Σκανδαλίδη, γραμματέα του ΠΑΣΟΚ την επίδικη περίοδο, στον Ν. Χασαπόπουλο. Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος λέει: «Στη δίνη του σκανδάλου της Siemens ενεπλάκη όμως πρόσφατα και η αριστερά». Και ο Σκανδαλίδης απαντά: «Θέλω να είμαι κατηγορηματικός. Δεν έχω κανέναν λόγο ή στοιχείο για να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω παρόμοιες καταγγελίες. Πολύ περισσότερο να τις υιοθετήσω… Δεν είσαι εξ ορισμού καθαρός επειδή εκφράζεις κατά τη γνώμη σου το “λαϊκό συμφέρον” και οι αντίπαλοί σου τα “μονοπώλια” ή το “κεφάλαιο”».
Την ίδια, όμως, μέρα, 24 Αυγούστου, ο Γ. Βότσης μας υπενθυμίζει από την “Ελευθεροτυπία” τι είχε γράψει για το θέμα, αλλά και προσθέτει ότι επιχείρησε τότε να διασταυρώσει τις ανεπιβεβαίωτες φήμες ερωτώντας τους ίδιους τους πρωταγωνιστές:
«Ο Κων. Μητσοτάκης αρκέστηκε να μου πει ότι ήταν επιτακτικά αναγκαίος ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ και ότι η κυβέρνηση Ζολώτα κωλυσιεργούσε. Λέξη για τη “μίζα”. Ο Χαρ. Φλωράκης, με τον οποίο είχα τότε πολύ καλές σχέσεις… αντέδρασε γελώντας, όταν τον ρώτησα αν ο «Συνασπισμός» το τσέπωσε το ένα δισ. “Και σαν χωρατό είναι κακό, Γιώργη…”. Τον Αν. Παπανδρέου λυπόμουν να τον στενοχωρήσω κι άλλο, έτσι όπως ήταν πια ερείπιο με τη Δήμητρα Λιάνη…»
Απ’ ό,τι φαίνεται, ο δημοσιογράφος δεν θεώρησε επαρκείς τις διαψεύσεις. Τι παραπάνω, αλήθεια, μπορούσαν να του πουν; Ανέμενε, μάλλον, να του προσκομίσουν στοιχεία οι «κατηγορούμενοι» ότι δεν πήραν μίζες. Δεν είχε αυτός, ο δημοσιογράφος, στα αυτιά του οποίου έφτασε η πληροφορία, από άνθρωπο προφανέστατα, ότι Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης πήραν “μίζες” για τα κόμματά τους από τη Ζίμενς, την υποχρέωση να ρωτήσει την πηγή του από πού το άκουσε ή πώς το ξέρει, ποιος του το είπε, και βήμα-βήμα προς τα πίσω να αναζητήσει την αλήθεια; Έπρεπε οι «κατηγορούμενοι» να έχουν αποδείξεις για έναν «χρηματισμό» που διαψεύδουν ότι έγινε. Αν αυτό δεν είναι ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, τι είναι;
Προφανώς, συνειδητά και σκόπιμα παράγουν και αναπαράγουν φήμες, για να δώσουν επιχειρήματα στο ΠΑΣΟΚ, όταν θα αρχίσουν να έρχονται στο φως οι αποδείξεις για το πού πήγαν τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Τότε, το ΠΑΣΟΚ και τα εκδοτικά συγκροτήματα που το στηρίζουν θα αναμασούν τη συκοφαντία ότι και η αριστερά τα πήρε από τη Ζίμενς. Ελπίζουν ότι έτσι θα καταφέρουν να περιορίσουν τις διαρροές από το ΠΑΣΟΚ.
Οι “αριστεροί” πολέμιοι του Συνασπισμού
Από την πλευρά του Κοροβέση, η επίθεσή του κατά του Συνασπισμού υπηρετεί έναν δυσκόλως υποκρυπτόμενο σκοπό. Να πληγεί η ηθική υπόσταση της αριστεράς που δεν θέλει να διαλυθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Να διευκολυνθεί η στρατηγική της αφομοίωσης του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να ολοκληρωθεί η «αριστερή» στροφή με μια ακόμη «αριστερότερη».
Έτσι, ενώ φάνηκε, προς στιγμήν, να μένει ικανοποιημένος επειδή κατάφερε, ανακυκλώνοντας μια πληροφορία, να προκαλέσει απαντήσεις, την επομένη επανήλθε δριμύτερος, ξεκαθαρίζοντας τον στόχο του: την ανανεωτική αριστερά και τον Συνασπισμό.
Τι έκανε, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ; Πώς αντέδρασε; Με μια χλιαρή δήλωση, που διευκρινίζει ότι οι απόψεις του Κοροβέση επί του θέματος είναι προσωπικές και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ο Αλαβάνος υπήρξε λίγο τολμηρότερος: Αφού έμπλεξε το εγκώμιο του ήρωα της αντίστασης, του ανθρώπου που «με το μαρτύριο και τη μαρτυρία του συνέβαλε στη μεγαλύτερη ήττα ίσως της χούντας σε διεθνές επίπεδο, την αποπομπή της από το Συμβούλιο της Ευρώπης» - που ιστορικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, απλώς τρέχουσες σκοπιμότητες υπηρετεί*- του ζήτησε να ανακαλέσει.
Φυσικά, δεν μπορούσε να μην πάρει θέση και ο Γ. Μπανιάς: Στο Κανάλι 1 του Πειραιά χαρακτήρισε «άστοχη» την παρέμβαση του Περικλή Κοροβέση, αλλά δήλωσε ότι είναι κατηγορηματικά αντίθετος με τη διαγραφή του. Ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να είναι περισσότερο εύστοχος. Ιδού, λοιπόν, τι δηλώνει αμέσως μετά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, δεν οφείλει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί για πράγματα που δεν ξέρει. Καμία συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, πλην του ΣΥΝ, δεν είχε ανάμειξη είτε στην οικουμενική κυβέρνηση είτε προηγουμένως στην κυβέρνηση Τζαννετάκη».
Θα μπορούσε κανείς να πει στον Γ. Μπανιά ότι, αν και ο Λεωνίδας Κύρκος είχε ανάλογο ήθος, θα μπορούσε κάλλιστα να δηλώσει: «Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ο πρόεδρος του ενιαίου Συνασπισμού, αυτός συμμετείχε στη λήψη της επίδικης απόφασης. Εμείς, ως ΕΑΡ, δεν μπορούμε να απολογηθούμε για πράγματα που δεν ξέρουμε». Τι απάντησε όμως;
«Δεν θα έπρεπε ίσως να ασχοληθώ με τις βδελυρές συκοφαντίες που δεν αγγίζουν ούτε τον θανόντα Χαρίλαο Φλωράκη ούτε εμένα. Και φυσικά ολόκληρη την αριστερά, που ούτε είχε ούτε έχει καμία σχέση με τέτοιες φαντασιώσεις».
Δεν μπορούμε, όμως, να αφήσουμε ασχολίαστο ένα ακόμη ατόπημα. Ως απόδειξη ότι οι φήμες αυτές που αναπαρήγαγε ο Κοροβέσης έχουν βάση, ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης αναφέρει ότι και η προδικτατορική ΕΔΑ ήταν ένα κόμμα που χρηματοδοτούνταν από μεγαλοκαπιταλιστές. «Η χούντα λ.χ. βρήκε στα αρχεία της ΕΔΑ να τη χρηματοδοτούν και μεγαλοκαπιταλιστές, όπως ο Στρ. Ανδρεάδης, ο Γερ. Πλυτάς κ.ά.».
Έγινε, λοιπόν, και η χούντα αξιόπιστη; Η πληροφορία αυτή είναι, μήπως, το ίδιο αξιόπιστη με εκείνη που μιλούσε για φορτία κυνηγετικών όπλων που με την προσθήκη νέας κάνης θα μπορούσαν να μετατραπούν σε πολεμικά, τα οποία επίσης βρήκε η χούντα; Ένα απλό ερώτημα: Ποιος τον εμποδίζει να δημοσιεύσει τις φωτοτυπίες των «εγγράφων» αυτών; Ή μήπως ανακυκλώνει πάλι ανεπιβεβαίωτες φήμες;
Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Οι άνθρωποι που μέτρησαν το μπόι τους με τον ίσκιο τους λίγο πριν ο ήλιος δύσει, οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι έχουν βάλει στο τσεπάκι τους τον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς, θέλουν να ολοκληρώσουν το έργο τους.
* Υποσημείωση:
Αναγνωρίζουμε ότι και ο Περικλής Κοροβέσης, με τη διά ζώσης κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, μαζί με πολλούς άλλους βασανισμένους από τη χούντα - όπως η Κίτυ Αρσένη, η Νατάσα Τσίρκα, ο Πέτρος Βλάσης, κ.ά.- συνέβαλαν στην απόφαση του Συμβουλίου να συνεχίσει τις έρευνές του για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Ένα χρόνο μετά, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης είχε πλέον στα χέρια του έναν ογκώδη φάκελο - χάρις στην επινοητικότητα του σ. Χρήστου Παπαγιαννάκη, που μπόρεσε, παρά την άγρια σωματική έρευνα που του έκαναν οι φύλακες, να επιδώσει δεκάδες επώνυμες καταγγελίες φυλακισμένων - μεταξύ αυτών και όλοι οι φυλακισμένοι Ρηγάδες- στον αντιπρόσωπο του Συμβουλίου της Ευρώπης, που είχε επισκεφθεί τις φυλακές Αβέρωφ, ήταν τέτοιος ο όγκος των καταγγελιών, ώστε να είναι πλέον βέβαιη η αποπομπή της Ελλάδας.
Η χούντα έσπευσε, πριν τη διώξουν, να αποχωρήσει καταγγέλλοντας το Συμβούλιο της Ευρώπης. Μπορεί κανείς να βρει στο περιοδικό Harper’s, του Οκτωβρίου 1969, ένα πολύ μικρό μέρος των καταθέσεων αυτών (των Π. Κλαυδιανού, Αθανάσιου Κανελλόπουλου, Σωτήρη Αναστασιάδη, Νικηφόρου Σταματάκη, Γιάννη Πετρόπουλου, Μιχάλη Απανωμεριτάκη, Παναγιώτη Τζαβέλα, Νίκου Κιάου). Προς τι λοιπόν αυτή η προσπάθεια «αγιοποίησης» του Περικλή Κοροβέση; Είναι προφανές ότι τόσο ο Γ. Βότσης, όσο και ο Αλέκος Αλαβάνος, επιδιώκουν να τον θέσουν στο απυρόβλητο, πάνω από όργανα και θεσμούς.
Αντώνης Μαργαρίτης
Γιάννης Πετρόπουλος
Δημήτρης Μαρκάκης
Θανάσης Αθανασίου
Νικηφόρος Σταματάκης
Χθες ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διεξαχθεί έκτακτο συνέδριο του κόμματος για να ξεπεραστεί η κρίση που ξέσπασε μετά την αποτυχία στις «Ευρωεκλογές».
Η εφημερίδα «Μαρξιστική Φωνή» που υποστήριξε τη πρωτοβουλία μελών του ΣΥΝ για τη διενέργεια έκτακτου συνεδρίου, πιστεύει ότι η πρωτοβουλία του προέδρου του ΣΥΝ είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Όπως σωστά τόνισε ο σύντροφος Τσίπρας στη σχετική του δήλωση «ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του κόσμου της αριστεράς και βεβαίως η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε σοβαρότατες πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες, μας οδηγούν σε μια και μοναδική επιλογή, την πιο δημοκρατική που διαθέτουμε: Να δοθεί ο λόγος στα μέλη του κόμματος. Και πρώτα από όλα η ηγεσία του κόμματος να κάνει τον απολογισμό της και να τεθεί υπό την κρίση τους.» Αυτό ακριβώς πιστεύουμε ότι πρέπει να συμβεί. Είναι ώρα οι αγωνιστές της βάσης του ΣΥΝ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πρέπει να αξιοποιήσουν την ευκαιρία του έκτακτου συνεδρίου για να διορθώσουν τα λάθη της ηγεσίας. Να συζητήσουν ελεύθερα και δημοκρατικά, με σκοπό να αλλάξει η πολιτική και η τακτική που οδήγησε το κόμμα στην πρόσφατη εκλογική ήττα.
Αυτό το συνέδριο του ΣΥΝ πρέπει να γίνει ένα ορόσημο κλιμάκωσης της αριστερής στροφής του κόμματος και σαφούς επαναπροσδιορισμού των συμμαχιών και των πολιτικών του στόχων. Μέσα από μια δημιουργική συζήτηση είναι ανάγκη να αφαιρεθούν από το πρόγραμμα και την πολιτική του κόμματος όλα τα εναπομείναντα στοιχεία που παραπέμπουν στην «προοδευτική» ή «δημοκρατική» διαχείριση το σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και των θεσμών του και να αντικατασταθούν από τις αληθινά ριζοσπαστικές ιδέες της υπεράσπισης μιας δημοκρατικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας και της δημοκρατικής εξουσίας των εργαζόμενων. Χρειάζεται ταυτόχρονα, να επανατεθεί στο προσκήνιο σαν πρώτη πολιτική προτεραιότητα η ζωτική υπόθεση της ενότητας ΣΥΝ-ΚΚΕ. Η ενότητα αυτή που αποτελεί την μόνη πραγματική ενότητα της αριστεράς σήμερα, πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στην αγωνιστική δράση για τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας και να προωθεί σταθερά τον στόχο της εκλογής μιας κυβέρνησης της αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Η «Μαρξιστική Φωνή» παλεύοντας με συνέπεια για τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό και την ενότητα των μαζικών κομμάτων της αριστεράς, παρακολουθεί και θα συνεχίσει να παρακολουθεί με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις σοβαρές εξελίξεις στον ΣΥΝ, επιδιώκοντας να συμμετάσχει συντροφικά και δημιουργικά στην κρίσιμη προσυνεδριακή συζήτηση.
Συντροφικά
Η Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας «Μαρξιστική Φωνή» - (www.marxismos.com)
Όταν πριν από 17 χρόνια ιδρύσαμε το κόμμα του Συνασπισμού (ένας τίτλος που συμβολίζει την ενότητα της αριστεράς), κανένας δεν φαντάζονταν ότι κάποιοι στις μέρες μας θα επιχειρούσαν να τον υποβιβάσουν σε "συνιστώσα".
Φυσικά, η πορεία του δεν ήταν πάντα όπως θα τη θέλαμε. Ένα μέρος από τα στελέχη του, μεταξύ των οποίων και η πρώην πρόεδρός μας Μαρία Δαμανάκη, προτίμησαν να μετακομίσουν στο σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, εξασφαλίζοντας έτσι τη σιγουριά τους και ό,τι άλλο θα προέκυπτε.
Από την άλλη μεριά, μια άλλη μερίδα στελεχών του αριστερού ρεύματος, με πρώτον και καλύτερο τον προηγούμενο πρόεδρό μας σ. Αλέκο Αλαβάνο, προσπάθησαν ντε και καλά να τα ξαναβρούμε με το ΚΚΕ παρ' ότι γνωρίζανε τις μεγάλες διαφορές που μας χωρίζουν. Και παρ' όλο που καθημερινά ακούγαμε του κόσμου τα σχολιανά από την ηγεσία αυτού του κόμματος οι σύντροφοι επιμένανε και ίσως επιμένουν ακόμη...
Αλλά και κάμποσα στελέχη μας από τον ανανεωτικό χώρο του κόμματος φαίνεται πως δεν έπαψαν να επιθυμούν μια προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας πως εκεί θα βρούμε το στήριγμά μας, για να μην πω τον σωτήρα μας...
Είχε βέβαια και τις καλές του στιγμές το κόμμα μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ήταν οι ευρωεκλογές του 1994 (επί προεδρίας Νίκου Κωνσταντόπουλου) αλλά και οι βουλευτικές της ίδιας χρονιάς, όπου πήραμε και στις δύο πάνω από 5%, ποσοστό αρκετά ικανοποιητικό για τα πρώτα μας βήματα.
Όλα αυτά ώς που φτάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη συμμαχία του Συνασπισμού με τα διάφορα εξωκοινοβουλευτικά μορφώματα, κινήσεις και ομάδες. Το ιστορικό αυτής της συμμαχίας είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να το περιγράψω.
Θα σταθώ μονάχα στα κέρδη και τις ζημιές αυτής της σύμπραξης, αλλά και στην ενδοτική πολιτική του προέδρου και πολλών στελεχών μας, που στάθηκε επιζήμια για το κόμμα μας. Και τούτο γιατί, υπακούοντας στα αριστερίστικα συνθήματα μερικών, λησμόνησαν παντελώς την πολιτική μας για δημοκρατικό δρόμο, Ευρώπη των λαών και κυβερνητικό πρόγραμμα, θεωρώντας πως έφτασε η ώρα να γκρεμιστεί συθέμελα το σύστημα!
Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η στάση τους στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που μπορεί να ικανοποίησε τα διάφορα "γκρουπούσκουλα", άρχισε όμως να διώχνει από κοντά μας τον κόσμο της αριστεράς.
Από την άλλη μεριά η προσπάθεια υποβάθμισης του κόμματός μας γίνεται όλο και πιο φανερή. Το όνομα Συνασπισμός ακούγεται όλο και πιο λίγο στον πολιτικό χώρο. Αντικαταστάθηκε παντού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο το απαιτούν οι σύμμαχοι τόσο οι δικοί μας υποχωρούν. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, φαίνεται πως απαιτούν να μας αφαιρεθεί κάθε πολιτική αρμοδιότητα προς τα έξω.
Σ' αυτό δεν πρωτοστατούν μονάχα οι ηγεσίες των συμμάχων, αλλά όπως φαίνεται και δικά μας στελέχη με πρώτον και καλύτερο τον σ. Αλαβάνο. Μ' ένα λόγο σιγά σιγά υποβιβαζόμαστε και από κόμμα γινόμαστε "συνιστώσα".
Όλα αυτά τα βλέπουν και τα παρακολουθούν τα μέλη μας. Κι ακόμη περισσότερο τα βλέπει ο κόσμος, που μέχρι πρόσφατα στήριζε πολλές ελπίδες σε μας. Γι' αυτό και άρχισε να μας γυρίζει τις πλάτες.
Ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, με την πρωτοφανή επίθεση που μας εξαπέλυσε ο βουλευτής Κοροβέσης, μια επίθεση που ακόμα δεν καταλάβαμε το ελατήριό της, η απογοήτευση του κόσμου έγινε ακόμη μεγαλύτερη. Κι αν δεν ξεκαθαρίσουμε το γρηγορότερο αυτήν την κατάσταση, τα πράγματα θα χειροτερεύουν...
Αλήθεια σύντροφε πρόεδρε του κόμματός μας, αλήθεια σύντροφοι της Κεντρικής μας Επιτροπής, πιστεύετε πως ο Συνασπισμός δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς στηρίγματα;
Πρόγραμμα έχουμε, μπορούμε να φτιάξουμε και καλύτερο. Στελέχη έχουμε πολύ άξια και ικανά όχι μονάχα να κουμαντάρουν το κόμμα, αλλά και να κυβερνήσουν τον τόπο. Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να βαδίζουμε παρεϊτσα με το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ, αφού και με τους δύο έχουμε πολύ σημαντικές διαφορές;
Όσο για τους τωρινούς μας συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι το επιθυμούν και συμφωνούν μαζί μας μπορούν να γίνουν μέλη μας ή να παραμείνουν οπαδοί.
Αυτά θα πρέπει να συζητήσει το διαρκές μας συνέδριο και αυτόν τον δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσει με τις αποφάσεις του. Γιατί, αν ανακυκλώσουμε τα προηγούμενα και σηκώσουμε τα χέρια για ν' αποφασίσουμε... και μάλιστα με χειροκροτήματα μια από τα ίδια, το μέλλον του κόμματός μας προβλέπεται σκοτεινό και αδιέξοδο. Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας πριν να είναι αργά.
ΡΟΥΛΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΥ
Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ*
Οι συζητήσεις, οι αναπολήσεις, τα όνειρα και καμιά φορά και οι αποφάσεις έχουν μια μακρά ιστορική παράδοση στον χώρο της αριστεράς.
Μια απλή ματιά στις βιογραφίες των κλασικών θα μας πείσει ότι αυτό γινόταν, γίνεται και πρέπει να εξακολουθήσει να γίνεται, όχι για λόγους παράδοσης αλλά αρκετές φορές για λόγους ουσίας.
Όμως πάντα σύμφωνα με την ανάγνωση της ζωής των κλασικών, την επόμενη μέρα υπήρχε η συνάντηση με τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας, των νέων και ιδιαίτερα εκείνες τις εi;οχές των γυναικών.
Έτσι και σήμερα όλη η αριστερά ακόμη και η «κομματική νομενκλατούρα» με το φως του ήλιου, ανεξάρτητα ώρας, οφείλει να ταυτίζεται με τον πολίτη.
Και οι πολίτες τώρα που γυρίσανε από τις διακοπές, όσοι βέβαια πήγαν, ασχολούνται πολύ με τα μαθηματικά.
ΕΣΟΔΑ - ΕΞΟΔΑ
Και για τους περισσότερους, ιδίως για αυτούς που στο σκέλος των εσόδων η τάση είναι προς το μηδέν, η κατάσταση είναι απελπιστική.
Και η διέξοδος, η πρόταση, ή έστω το χαμόγελο της αριστεράς ποιο είναι;
- Οι "μίζες" του ΄89
- Το αν ο σ. Περικλής είναι «ελέφαντας»
-Το να ρωτήσουμε τον Ανδρουλάκη, τι του είχε πει ο Χαρίλαος
- Να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί …….. «σοβάρεψε» ο Χαρίλαος όταν άκουσε το όνομα Κόκκαλης
-Να πάρουμε θέση στο εάν ήταν σωστή η απόφαση της Κομιτερν να τοποθετήσει τον Ζαχαριάδη γραμματέα του ΚΚΕ το 1931.
Πιστέψτε με ότι ιδιαίτερα στην Καισαριανή που κατοικώ τα τελευταία 33 χρόνια δεν ακούγονται αυτά τα πράγματα.
Αντίθετα αυτά που συναντώ λόγω της προγενέστερης ιδιότητάς μου είναι «αν μπορεί να βρεθεί κάποια δουλειά στον δήμο η οπουδήποτε αλλού ακόμη και με stage.
«Δυστυχώς» ο λαός ασχολείται με αυτά τα «μικροπρεπή» ζητήματα, γεγονός που ίσχυε και σε άλλες ιστορικές περιόδους.
Μη ξεχνάμε ότι ένα από τα βασικά συνθήματα της Οκτωβριανής ήταν το χλεπ (ψωμί) .
Έτσι λοιπόν κατά την ταπεινή μου γνώμη μέσα στις μετά τις 12.00 συζητήσεις πρέπει να βάλουμε και την αριστερά που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, κάτι που είναι εξαιρετικά χρήσιμο για όσους επιθυμούν « μεταβολές» ακόμη και στην προσωπική τους ισορροπία και σε όσους είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν «ταραγμένες στιγμές» ίσως πολύ σύντομα.
Ίσως λοιπόν σ. Γιώργο θα ήταν χρήσιμο να πηγαίναμε στη ΔΕΘ. Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι μέσα και ποιος έξω. Αξίζει όμως να συναντηθούμε κάτω από κάποιο πανώ που να λέει «ΑΝΤΕΧΩ» και στο επόμενο που να λέει «ΕΛΠΙΖΩ» και σε επόμενο που θα λέει «ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ» και ίσως σε κάποιο που θα λέει «ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΑΙ».
Και όταν γυρίσουμε ας αρχίσουμε ξανά τη συζήτηση με αυτό που είχε γράψει ένας ακριβός μας σύντροφος:
«Εγώ ποτέ δεν αποδέχθηκα την ήττα
Είναι πολλά τα τιμαλφή που έχω να διασώσω»
* Ο Θανάσης Μπαρτσώκας είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΥΓ.:
1- Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί τα ζητήματα που θέτουν σήμερα ο σ. Γιώργος Βότσης και ο ακαδημαϊκός Κ. Μπέης δεν τέθηκαν όσο ήταν εν ζωή ο Χαρίλαος Φλωράκης, κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας σύμφωνα με τις περιγραφές.
2- Έχω τη γνώμη ότι θα μπορούσε ο σ. Περικλής Κοροβέσης να πάρει πάνω του το βάρος της απάντησης αντί για την ανακύκλωση.
3- Προσυπογράφω τον τίτλο του άρθρου του σ. Βότση «Κάτω τα χέρια από το σύντροφο Περικλή» με την απαραίτητη διεύρυνση και για τους ποικιλώνυμους «έγκριτους» και τους διάφορους εκδοτικούς μηχανισμούς.
Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι να «απολογούμαι» γι' αυτό. Μ άλλα λόγια θέλω να δίνω στην κοινωνία και στον εαυτό μου λόγο, όχι ν' απονέμω ντε και καλά ενοχή. Ούτε και να την καλύπτω όμως!. Οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση ήταν βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι. Πως δεν χρειάζεται, δεν αξίζει, να απολογούμαι για κανέναν και για τίποτα. Πως ο δρόμος της ιδιώτευσης θα με κάνει λιγότερο «κορόιδο».
Όμως, ήταν οι δηλώσεις του σ. Κοροβέση, ή ήταν οι υφέρπουσες επί δύο δεκαετίες φήμες, που δεν φρόντισε εγκαίρως η αριστερά να της αρπάξει από τον γιακά και να τις βάλει στη θέση τους;
Γιατί η γραμμή άμυνας μας, δίχως κανέναν λόγο, μπορεί να διέφερε λόγω μεγεθών από αυτήν των μεγάλων καρχαριών, (και όταν λέω μεγέθη αναφέρομαι όχι μόνο στα μικρά κοινωνικά μας ποσοστά αλλά και στην εμπλοκή μας στα σκάνδαλα, που δεν εξομοιώνεται με όλους αυτούς που πανηγυρίζουν «γιατί θέλουν να μας πείσουν πως όλοι ίδιοι είναι»), αλλά ουσιαστικά, την ίδια γραμμή ακολουθούσε: «Μας συκοφαντούν αφού δεν υπάρχουν στοιχεία», «μας χτυπούν για πολιτικούς λόγους», «πρόκειται περί φαντασιώσεων ενός πότη».
Όλα αυτά δεν έχουν στόχο την πραγματική άρση της ομίχλης στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή (στην οποία μετέχει ανάλογα με τα κυβικά του μα και τις αντιστάσεις του ο καθένας κι η καθεμιά) αλλά την άρση οποιασδήποτε κουβέντας που θα πηγαίνει από το επιφαινόμενο του ποιος τα έχει πάρει στα πραγματικά δομικά χαρακτηριστικά της διαπλοκής που αναπαράγουμε, σε διαφορετικές ποσότητες και ποιότητες, όλοι.
Ισχύει, έτσι, αυτό που έγραψε ο Steiner για την κοινωνία-Πολυνείκη, για την αριστερά-Αντιγόνη: Υπάρχουν περιπτώσεις που το κράτος δεν είναι διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία του (ούτε) επί του νεκρού. (Το αίτιο της φοβίας του αναζητήστε το στο «Σκάκι» του Αναγνωστάκη, το τραγικότερο ίσως ποίημα της νέας ελληνικής γραμματείας: «Κι αυτή δεν ΄χει τέλος η παρτίδα»)...Ακόμη και νεκρωμένη την κοινωνία την χτυπάμε, ή την αποκαθάρουμε σαν τον Κρέοντα μονίμως με κορώνες εναντίον των «άλλων».
Κι όμως, αφήστε με να μεταφράσω από το βιβλίο le terrorisme inytellectuelle (ed. Perin, Jan Sevvilie): Ο διανοουμενίστικος ολοκληρωτισμός... στοχεύει να άρει το δικαίωμα έκφρασης και διακίνησης διαφορετικών ιδεών... Οι περιστάσεις μπορεί να διαφέρουν, αλλά η μέθοδος παραμένει η ίδια.
«Θεμελιώνεται» στην παγίωση της εντύπωσης ότι στις λέξεις «αυτές» υπάρχει ένα θεμελιώδες κακό (κάτι απόλυτα αντί... αντικομμουνισμός, αντισημιτισμός, αντιχριστιανισμός κ.ά., δική μου υποσημείωση ή κάτι υπέρ... εθνικιστής, εξουσιαστής) έπειτα οδηγούμαστε συνήθως στην ταύτιση του φορέα αυτών των ιδεών με το ίδιο το κακό... ώστε να κατηγορηθεί όχι για αυτά που λέει, αλλά για την κατηγόρια που οι αντίπαλοι του καθρεφτίζουν πάνω του, (ώστε το αντικείμενο της κουβέντας να μεταβληθεί, δική μου υποσημείωση).
Άλλωστε, η περίφημη φράση του Ο. Wilde για τους εθνικιστές, ότι «όχι μόνο δεν θα καταγγέλλουν δημόσια τα «φάουλ» της δικής τους ομάδας, μα θα αναπτύξουν την ψυχολογική «ικανότητα» να μην τα βλέπουν», ισχύει για όλες τις ομάδες τελικά.
Κι όμως, εγώ θέλω να χω κάτι «να απολογούμαι» γι' αυτό, όταν πολλοί προσπαθούν να με πείσουν πως η ιδιώτευση και η κυνικότητα είναι ο μόνος δρόμος. Παιδί που μεγαλώσαμε μες τις κοιλιές μας γενιές και γενιές η αριστερά, («γενιές φαρμάκι αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης») χρειάζεται μονίμως την προστασία μας, δηλαδή τη συμμετοχή μας.
Όχι τις φοβικές αντιδράσεις μας, λες κι έχουμε να καλύψουμε πιθανές ανομίες κάποιων με τους οποίους δεν μπορεί να ταυτίζεται ο χώρος. Όχι τους μικρούς πονηρούς ολοκληρωτισμούς μας που εντοπίζουμε ειρωνικά μόνο στο ΚΚΕ. Όχι τους μεγάλους συμβιβασμούς μας που «δικαιώνουν» μες την τύφλα τους όσους θέλουν να απαντήσουμε στη διαπλοκή... συνεργαζόμενοι με την μία από τις δυο μεγάλες πηγές της διαπλοκής!! Αυτήν που έκανε επί οικουμενικής δημόσιες σχέσεις πιθανότατα και με χρηματικά ποσά για να «γλυκάνει πρόσωπα», αφήνοντας χρεωμένο (ηθικά και οικονομικά, ιδού η πλάκα...) τον χώρο...σε εποχές που οι ίδιοι, (κι όχι άλλοι) είχαν τα «ηνία».
Ούτε χαροποιώντας κάποιες ιλουστρασιόν μιντιακές «σουπιές», που μέσα στην διαπλοκή οι ίδιες, θα νιώθουν να δικαιώνεται η κενή συνείδησή τους από τις δηλώσεις Κοροβέση, (ή μάλλον τους ψιθύρους που ποτέ δεν απαντήσαμε ανοίγοντας τα παράθυρα μας με αφοβιά και με δικαιοσύνη στο φως) αφού ο αντίπαλος συνειδησιακός πόλος (εμείς) «αποδείχτηκε» ίδιος με τον εαυτούλη τους, κι άρα «θα πάμε σπίτια μας αφήνοντάς τους να ησυχάσουν.» (ονειρευτείτε… μα όσο κάνετε τις ζωές μας εφιάλτη, θα στέλνουμε τους εφιάλτες μας στα όνειρα σας.
Ούτε έχει ανάγκη τις πολιτικές και ηθικές, (όχι δεν είναι αστική ιδεοληψία η ηθική!), παλινωδίες μας που «δικαιώνουν» τους μικροαστούς που κρίνουν από τον καναπέ τους για να «μην λερωθούν», να μην έχουν «ν απολογηθούν» από την συμμετοχή, επιδεικνύοντας χέρια πλυμένα στο απορρυπαντικό που δεν «καθαρίζει» μόνο λεκέδες, μα και το ανθρώπινο είδος... Ούτε την πολιτική αριστερά που συχνά πουλά νταβατζιλίκι στην κοινωνική αριστερά, αφού η τελευταία παλεύει μέσα στα τόσα προβλήματα και τις αντιφάσεις της.
Κι όμως, η γενιά μου, όπως και κάθε γενιά, πίσω από τις αντιφάσεις, τις παλινωδίες, τις ηλιθιότητες, επιδεικνύει ένα πείσμα πολύ κοντά στη μόνη αγιότητα που μπορεί να επιδείξει αυτό το ανίερο πλάσμα που είμαστε όλοι, ένα πείσμα που δεν το κατασιγάσανε οι αιώνες πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, καλυμμένο πίσω από την φράση «θέλω να χω κάτι να απολογούμαι γι' αυτό». Δηλαδή να εξακολουθώ να συμμετέχω, να ελέγχω, να ελέγχομαι, να μου ανήκει η ίδια η προσπάθεια για την οποία αφήνω τα πνευμόνια μου στους δρόμους και αφήνω με πράξεις και στάσεις ζωής έκθετη την «προσωπική μου διαδρομή».
Και γι' αυτό, οι δηλώσεις Κοροβέση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι να καταγγείλει ο χώρος τον γενναίο μες τη δημιουργική τρέλα του σύντροφο, αλλά να αποδείξει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ό,τι εμείς θέλουμε να 'χουμε κάτι να απολογούμαστε γι αυτό. Ακόμη κι αν το απορρυπαντικό είναι λίγο, εμείς (αν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση) θα αποδειχτούμε αρκετοί. «Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα»...
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ
Η συγκυρία που διανοίγεται με τα εγκαίνια της ΔΕΘ 2009, όντας σαφέστατα προεκλογική και ταυτόχρονα βαθιά κρισιακή, χαρακτηρίζεται από τρεις κυρίαρχους προσδιορισμούς:
Στο οικονομικό επίπεδο, προβλέπεται από όλες τις πλευρές, το βάθεμα και η όξυνση της καπιταλιστικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει αναδειχθεί εγχώρια και διεθνώς, από το δεύτερο εξάμηνο του 2008, με κύριες εκφάνσεις :
Κατά πρώτο, τη σημαντική παραγωγική ύφεση, η οποία αν στη μεταποιητική βιομηχανία εμφανίζει ήδη μείωση της τάξης του 11%, σε άλλους τομείς όπως οι κατασκευές και οι υπηρεσίες (τουριστικές εκμεταλλεύσεις) φτάνει μέχρι και ποσοστά του 30%.
Κατά δεύτερο, την ισχυρή διεύρυνση της ανεργίας όσο και της μερικής - προσωρινής απασχόλησης, καθώς και ταυτόχρονα της υπεραπασχόλησης. Το επίπεδο της ανεργίας φτάνει στην τρέχουσα περίοδο στο 10%, με τη σαφή προοπτική να προσαυξηθεί στη διάρκεια του 2010 στο επίπεδο του 12%, και συνυπολογίζοντας τη λανθάνουσα ανεργία κ.λπ. στο πραγματικό ύψος του 16%.
Κατά τρίτο, την χρησιμοποίηση της υπαρκτής αντικειμενικής κρίσης της καπιταλιστικής παραγωγής ως εφαλτήριου για τη γενικευμένη περαιτέρω αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της αγοράς εργασίας, προκειμένου να συγκρατηθεί η απομειούμενη κεφαλαιοκρατική κερδοφορία σε ανεκτά επίπεδα υπεραξίωσης του κεφαλαίου.
Στο πολιτικό επίπεδο, κύριο μέλημα του αστικού πολιτικού συστήματος στην προεκλογική περίοδο που διανοίγεται, αναδεικνύεται η διασφάλιση μιας σχετικά σταθεροποιημένης κυβερνητικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτό με χαρακτηριστικά εμβάθυνσης του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της με φορέα τον ένα από τους δύο πόλους του αστικού δικομματισμού (εν προκειμένω κεντροαριστερής έμπνευσης), χωρίς ωστόσο την αποδυνάμωση του άλλου πόλου (κεντροδεξιάς) κάτω από ορισμένα επίπεδα, που θα μπορούσαν να επιφέρουν την συνολική αποσταθεροποίηση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ + Ν.Δ. σε επίπεδα περί το 75%). Κι’ αυτό στο πλαίσιο μιας αντικειμενικής ταυτότητας πολιτικών προσανατολισμών ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. σ’ όλα τα επίπεδα της κυβερνητικής πολιτικής : Ταυτόσημη επιδίωξη επιβολής δρακόντειας δημοσιονομικής πολιτικής, ολοκλήρωση της πλήρους αποκρατικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων, στήριξη με παντοειδείς τρόπους της ιδιωτικής καπιταλιστικής ανάπτυξης των επιχειρήσεων κ.ά.
Τέλος, στο κοινωνικό επίπεδο, τα ολέθρια αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της σύγχρονης κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, μπορεί αναμφισβήτητα να τροφοδοτούν τη διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, και να συντείνουν σε ροπές απονομιμοποίησης του αστικού δικομματικού συστήματος, ωστόσο δεν οδηγούν αυτοματοποιημένα προς κινηματικές πρακτικές κοινωνικής αντίστασης, ενώ μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες (όπως εκδηλώθηκαν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009) να ενισχύσουν υπαρκτές τάσεις συντηρητικής λαϊκής αναδίπλωσης.
Μ’ αυτή την έννοια, μπορεί να αναδεικνύονται επιμέρους κινήσεις σε επιχειρηματικό επίπεδο και με αφορμή ακραίες εκδηλώσεις του εργοδοτικού δεσποτισμού (απολύσεις, μείωση απασχόλησης και αποδοχών όπως στη Γουίντ, στην Ελλάκτωρ, στην Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.), ωστόσο πρόκειται για αντιδράσεις ακραίου αμυντικού εργατικού χαρακτήρα και μεμονωμένης επιχειρησιακής καταγραφής.
Στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία, η αδυναμία προβολής αποτελεσματικών συνδικαλιστικών αντιδράσεων μαζικού χαρακτήρα, προέρχεται προφανώς και από τις μεταλλάξεις που έχουν επέλθει στην ίδια την κοινωνική κατάσταση της μισθωτής εργασίας (παρατεταμένος επί μια 20ετία νεοφιλελευθερισμός), αλλά και από την αποψίλωση και παραφθορά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που τροφοδοτήθηκε κυρίως από τις συναινετικές και φιλο-εργοδοτικές πρακτικές των πλειοψηφιών στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο του εργατικού συνδικαλισμού.
Το ελληνικό αριστερό κίνημα σε ασύμπτωτες τροχιές
Απέναντι σ’ αυτή τη διαμόρφωση της τρέχουσας κοινωνικής συγκυρίας που χαρακτηρίζεται από την προεκλογική αντιπαράθεση και την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, πώς διαμορφώνονται οι όροι παρέμβασης του αριστερού πολιτικού, εργατικού ταξικού και ριζοσπαστικού νεολαιίστικου κινήματος στην προοπτική αναχαίτισης των καταστρεπτικών νεοφιλελεύθερων συνεπειών, ανάδειξης μιας αποτελεσματικής ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, διαμόρφωσης των προϋποθέσεων δραστικής αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων, διάνοιξης δρόμων για την ανάδειξη στρατηγικών αντικαπιταλιστικών κατευθύνσεων;
Η πολυδιάσπαση και οι διαχωριστικές πρακτικές, οι στρεβλώσεις και ανεπάρκειες όσο και τα κρισιακά φαινόμενα, προσδιορίζουν τη συνολική σημερινή φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, που μπορεί μεν να έχει υπερβεί το ιστορικό όριο της πολιτικής της επιρροής του 11% και να έχει φτάσει στο επίπεδο του 14% από τον Σεπτέμβριο του 2007, ωστόσο παραμένει καθηλωμένη σταθερά σ’ αυτή. Κι’ αυτή η διαπίστωση συνοδεύεται από το εξίσου σημαντικό γεγονός της υποχώρησης της κριτικής ριζοσπαστικής αριστερής ηγεμονίας, παρόλη την καταφανή κατάρρευση των αστικών «αξιών» που έφερε στην επιφάνεια η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση.
Αλλά και οι κοινωνικές συνδικαλιστικές παρεμβάσεις, παρά την ορισμένη τους ζωτικότητα σε επιμέρους εργασιακούς τομείς, παραμένουν σε ασύμπτωτες μεταξύ τους τροχιές, και με αναιμικά χαρακτηριστικά στο συνολικό επίπεδο (λ.χ. αδυναμία του ΠΑΜΕ να διοργανώσει μαζικά την πανελλαδική απεργία στους κλάδους όπου πλειοψηφεί για τις ΣΣΕ μέσα στον Ιούλιο 2009).
Το ΚΚΕ, παρόλη τη διασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας στην ελληνική Αριστερά, και παρόλο τον έντονο εργατικό ακτιβισμό που αναπτύσσει το ΠΑΜΕ πρόσφατα, εντούτοις συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό πολιτικό του υποκειμενισμό, να αναδεικνύει μια σταθερή διαχωριστική πρακτική απομονωτισμού, αποσκοπώντας στην πολιτική ενίσχυση του εαυτού του και αδυνατώντας να πολιτευτεί ως τροφοδότης μιας πλατιάς αριστερής λαϊκής ενότητας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί στο πολιτικό πεδίο ανάδειξης και αναπαραγωγής μιας βαθιάς κρίσης και πολυσήμαντων αντιφάσεων, εξαιτίας κυρίαρχα της αμφισημίας - διγλωσσίας που καταγράφεται (απότοκη της εκσυγχρονιστικής παρέμβασης της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ ), θέτοντας σε αμφιβολία τη δυνατότητα ανταπόκρισης στον αναγκαίο ρόλο μιας δυναμικής κοινωνικής αντιπολίτευσης, όπως τουλάχιστον έχει με καθαρότητα υποδειχθεί από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που επιδιώκουν τη δημοκρατική του ανασύνθεση και τον αντισυστημικό του προσανατολισμό.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλη την επίτευξη της συμμαχικής συμπαράταξης επιμέρους αντικαπιταλιστικών σχηματοποιήσεων (ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ), κατέδειξε την αδυναμία απόκτησης ευρύτερου ακροατηρίου (πέραν του ιστορικού 0,2% + 0,2% = 0,4%), όσο και την αποστασιοποίηση από τις όποιες κινήσεις και διεργασίες του ευρύτερου αριστερού λαϊκού κινήματος, ενώ τα δύο μαρξιστικά - λενινιστικά ΚΚΕ παραμένουν εξίσου αποστασιοποιημένα.
Ενωτική μετωπική ριζοσπαστική κοινωνική αντιπολίτευση
Παρόλα αυτά, δηλαδή την κίνηση σε ασύμπτωτες τροχιές των δυνάμεων του ελληνικού αριστερού, εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, την απουσία όρων ενωτικής αριστερής λαϊκής συμμαχίας, εντούτοις στη συγκυρία που διανοίγεται (προεκλογική αντιπαράθεση - βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης), είναι δυνατή η ανάδειξη όρων αποτελεσματικής αριστερής λαϊκής αντιπολίτευσης, ισχυρού κλονισμού του αστικού δικομματισμού και ματαίωσης της όποιας αυτοδυναμίας της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με την υιοθέτηση μιας πολιτικής γραμμής τουλάχιστον παράλληλων μετωπικών πολιτικών παρεμβάσεων, βαθιά κοινωνικού χαρακτήρα, του συνόλου των αριστερών εργατικών και νεολαιίστικων δυνάμεων (οι συγκλίσεις στους διεκδικητικούς στόχους είναι περισσότερο από προφανείς και πολυπληθείς), στα καίρια μέτωπα των κοινωνικών αντιπαραθέσεων, μιας de facto αριστερής λαϊκής ενότητας ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης στις νεοφιλελεύθερες εκδοχές διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης.
Κι’ αυτό μακράν της επικράτησης λογικών του εκλογικού κομματικού υποκειμενισμού, αλλά απεναντίας στη βάση της ενίσχυσης του εργατικού και νεολαιίστικου κοινωνικού αντιπολιτευτικού κινήματος, έτσι ώστε να ορθωθεί απέναντι στην όποια κυβερνητική εναλλαγή του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, ένα ισχυρό ριζοσπαστικό κοινωνικό μέτωπο, ικανό να διαδραματίσει τον ρόλο της αποτελεσματικής αριστερής λαϊκής αντιπολίτευσης.
Κυρίαρχη κατεύθυνση για την ελληνική Αριστερά και ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την αφετηρία της ΔΕΘ 2009, δεν μπορεί να είναι η εκλογικίστικη έκφραση των λαϊκών αναγκών και άρα η ένταση του πολιτικού υποκειμενισμού των αριστερών πολιτικών σχηματισμών, και μάλιστα με ανταγωνιστικούς μεταξύ τους όρους. Απεναντίας, καθοριστικός χρειάζεται να είναι ο ρόλος του αριστερού κινήματος, στα ζωτικά πεδία των κοινωνικών ανταγωνισμών, σε μια κατεύθυνση ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης, με στόχευση την ανάδειξη ενός πλατειού και ισχυρού αριστερού κοινωνικού μετώπου, που να μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στον καταιγισμό των νεοφιλελεύθερων μέτρων που υπαγορεύουν οι διεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί όσο και τα επιχειρηματικά εργοδοτικά κέντρα, καθώς και απέναντι στο αστικό πολιτικό μπλοκ, στην κεντροαριστερή και κεντροδεξιά του εκδοχή. Η διεύρυνση της πολιτικής επιρροής και ισχύος της ελληνικής Αριστεράς δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα αυτής της ενωτικής κοινωνικής αριστερής δράσης κι’ όχι το αντίστροφο.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα (υπηρέτηση του λαϊκού αντιπολιτευτισμού από την αριστερή πολιτική ριζοσπαστικότητα), κι’ εφόσον από όλες τις πλευρές αναγνωρίζεται ότι «την κρίση οφείλει να πληρώσει το κεφάλαιο» (που την έχει δημιουργήσει), τότε ο πολιτικός παρεμβατισμός της ελληνικής Αριστεράς στο κοινωνικό επίπεδο δεν μπορεί να συνδέεται ή να παραπέμπει στον οποιονδήποτε διακηρυγμένο ή συγκαλυμένο κυβερνητισμό.
Πρόκειται για την απόρριψη της προοπτικής της κεντροαριστερής συμπαράταξης (που υποστηρίζεται από την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ), όπου και οι όποιοι προσανατολισμοί «δημοκρατικών προοδευτικών» διαρθρωτικών αλλαγών δεν μπορούν παρά να συνθλιβούν κάτω από τις ήδη προκαθορισμένες σταθερές των προγραμματικών εξαγγελιών του ΠΑΣΟΚ (λ.χ. περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, προτεραιότητα των καπιταλιστικών επιχειρηματικών επιδιώξεων κ.λπ.). Πρόκειται εξίσου από την άλλη πλευρά για τον παραμερισμό μιας ορισμένης πολιτικής λογικής «κυβερνητικής προτασεολογίας» από αντιπολιτευτικές θέσεις, που εξαντλείται σε «προτάσεις» άμεσων μέτρων, οι οποίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν αντικειμενικά (εφόσον πλειοψηφεί ο αστικός δικομματισμός) και δεν αντιπροσωπεύουν διεκδικητικούς ριζοσπαστικούς στόχους.
Μακριά έτσι από τον εκλογικισμό και την κάθε μορφής κυβερνητική προτασεολογία, σε αντίθεση με την όποια κεντροαριστερή σύμπραξη, η αριστερή ριζοσπαστική παρέμβαση στην περίοδο που διανοίγεται : Τροφοδοτεί ισχυρά το κοινωνικό κίνημα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης. - Συμβάλλει στην ανάπτυξη παράλληλων ενωτικών εργατικών και νεολαιίστικων λαϊκών παρεμβάσεων απέναντι στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική διαχείριση. - Αναδεικνύει τον ριζοσπαστικό αντιπολιτευτικό χαρακτήρα των μετωπικών κοινωνικών δράσεων οδηγώντας στην αναζήτηση αντικαπιταλιστικών διεξόδων στις οικονομικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. - Προβάλλει τη λογική των ενωτικών ταξικών κινητοποιήσεων επιδιώκοντας τη μετωπική πολιτική τους αντιστοίχηση στην κατεύθυνση του κλονισμού της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής διαχείρισης του αστικού δικομματισμού.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Συντονιστικό ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης
