Ώρα για πατριωτικό μέτωπο με τη σφραγίδα της αριστεράς

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, που μας πρόκυψε, έχει αποστολή, ψηφίζοντας νέους νόμους και μέτρα, να ολοκληρώσει και να εφαρμόσει ένα υπερμνημόνιο δεκαετίας και βάλε, υπερμνημόνιο ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής κατεδάφισης των δικαιωμάτων και παροχών σε μισθωτούς, συνταξιούχους, ανέργους, σε βάρος του πλούτου, ακόμη και της κυριαρχίας του τόπου.

 

Πολλοί «παπάδες» πρωθυπουργοί

Πέραν του δικτάτορα «Παπα»δόπουλου της επταετίας, τα δύο τελευταία χρόνια βλέπουμε να διαφεντεύουν τον τόπο μας διάφοροι «παπάδες». Η διετία 2009-2011 ξεκίνησε με τον Γιώργο «Παπα»νδρέου, που έβαλε υπασπιστή (!) του στο κρίσιμο υπουργείο Οικονομικών τον Γ. «Παπα»κωνσταντίνου. Η σύμπτωση τόφερε με την απομάκρυνση Παπανδρέου από την πρωθυπουργία ένας νέος «παπάς», ο «Παπα»δήμος, να αναλάβει σήμερα (7.11) την πρωθυπουργία της χώρας.

Βεβαίως, πέρα της αδιάφορης αυτής σύμπτωσης, η πραγματική σύμπτωση, το κοινό των διαφόρων αυτών «σωτήρων» που προαναφέρθηκαν, δεν είναι το προσδιοριστικό «Παπα-» στο επίθετό τους, αλλά η αφοσίωση όλων αυτών των ηγετών στον ένα και μοναδικό θεό. Το Κεφάλαιο και ειδικότερα το Κεφάλαιο των χωρών της Ευρωζώνης (κυρίως Γερμανίας και Γαλλίας), αλλά και της χώρας μας.

 

Το μέτωπο ενάντια στον λαό και την αριστερά

Όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου, «θεοί» και δαίμονες έχουν συμμαχήσει εις βάρος του τόπου και του λαού. Τα τελευταία δύο χρόνια ιδιαίτερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία φρικτή ιερή συμμαχία δυνάμεων που εξουσιάζουν ή επηρεάζουν με τον ένα ή άλλο τρόπο τη πορεία της χώρας μας.

Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Όλι Ρεν, η Μέρκελ, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημ. Δασκαλόπουλος, ο κ. Σημίτης, πρόθυμοι πρώην αριστεροί και σήμερα ερπετά και επικίνδυνοι δεξιοί (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης) δρουν συντονισμένα εις βάρος του τόπου.

Πρόσφατα μπήκε ακόμη και η Εκκλησία στον χορό. Όπως διαβάσαμε ο Ιερώνυμος κάλεσε τις υπεύθυνες (!) πολιτικές δυνάμεις να επιτελέσουν το καθήκον τους, ενώ ο μητροπολίτης Άνθιμος κάλεσε «τους πολιτικούς αρχηγούς όλων των κομμάτων που εκπροσωπούνται στην ελληνική Βουλή να πράξουν το παν για την εξασφάλιση της εθνικής ενότητας και την επιτυχή αντιμετώπιση των προβλημάτων με την Ε.Ε.».

Είναι πια εμφανές το μέτωπο που έχει συμπτυχθεί ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα. Με τη συμβολή των μέσων ενημέρωσης που υπηρετούν το κατεστημένο η επίθεση είτε άμεσα είτε με τον αποκλεισμό τους κατευθύνεται και ενάντια στην αριστερά.

 

Αντικειμενική εκτίμηση: Ήττα της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος

Με το άρθρο μου αυτό επαναλαμβάνομαι, αφού η ουσία πρόσφατου άρθρου μου ήταν ίδια: η ανάγκη συσπείρωσης και κοινών δράσεων της όλης αριστεράς. Υπάρχει λοιπόν λόγος επανάληψης; Δεν δημιουργεί ανία η επανάληψη; Ίσως. Όμως δεν είναι περιττή. Η αριστερά οφείλει επιτέλους να συνειδητοποιήσει δύο καταστάσεις.

Πρώτον: Η ξένη και ντόπια ολιγαρχία πέτυχαν τις τελευταίες δεκαετίες με τη βοήθεια της διεθνούς ολιγαρχίας να καθυποτάξουν ιδεολογικά, θεσμικά, πολιτικά την εργατική τάξη και την αριστερά. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να μιλήσουμε για μεγάλη ήττα. Εκτίμηση βεβαίως που δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε μοιρολατρία, ότι υιοθετούμε την αντίληψη για το «τέλος της ιστορίας», αλλά σε συνειδητοποίηση της ανάγκης δυναμικής αντεπίθεσης.

 

Καθοδηγητές οι Θεοδωράκης και Γλέζος

Αριστερά και λαϊκό κίνημα οφείλουν σήμερα να απαντήσουν στους εκβιασμούς, να ενημερώσουν αντικειμενικά τον λαό να αντισταθεί στα αντεργατικά και γενικότερα αντικοινωνικά μέτρα και κυρίως χωρίς καθυστέρηση να προετοιμάσουν την αντεπίθεση και για το πρόβλημα διακυβέρνησης της χώρας από αριστερές, αντινεοφιλελεύθερες και ευρύτερες πατριωτικές και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις, όπου το στίγμα θα δίνει η αριστερά.

Όταν πια βλέπουμε το ευρύτερο αντιδραστικό και αντεθνικό μέτωπο που έχει συμπτυχθεί εις βάρος του τόπου και του λαού, δεν επιτρέπεται καμία από τις παραπάνω δυνάμεις να απουσιάσει από την αντεπίθεση. Καμία αριστερή πολιτική δύναμη του τόπου αλλά και καμία κοινωνική δύναμη (με μπροστάρη την εργατική τάξη) δεν πρέπει να απουσιάσει από έναν αγώνα σωτηρίας του τόπου και του λαού.

Εκτιμώντας ότι την τελευταία περίοδο γίνονται ορισμένα ενωτικά βήματα, θεωρώ ότι αυτά πρέπει και να επιταχυνθούν αλλά και να αποκτήσουν νέα ποιότητα. Απαιτούνται τολμηρές πρωτοβουλίες και θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι επιτέλους θα δούμε να αναλαμβάνονται από τις ηγεσίες σύμπασας την αριστεράς (Παπαρήγα, Τσίπρα, Χάγιο, Αθανασίου, Θεωνά, Μπανιά κ.λπ.). Δεν επιτρέπεται καμιά ηγεσία πλέον να σφυρίζει αδιάφορα, ενώ πρέπει να αναπτυχθούν πολύπλευρες ενωτικές πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Το ενωτικό προσκλητήριο που έχουν απευθύνει επανειλημμένα οι βετεράνοι της αριστεράς όπως ο Γλέζος, ο Θεοδωράκης, ο Μπιτσάκης κ.ά. δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.

Όταν η Δεξιά κάνει τις υπερβάσεις της και βλέπουμε να δείχνουν προθυμία να συνεργαστούν ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, δεν νοείται δυστοκία και συνέχιση της διαίρεσης στον αριστερό και ευρύτερα ριζοσπαστικό χώρο. Γιατί να συμπτύσσει μέτωπο η ευρύτερη δεξιά και να μην συντονίζεται επιτέλους η ευρεία αριστερά;

Αν είναι επείγον σήμερα να φύγει η πανούκλα (τρόικα) και η πολιτική του Μνημονίου και η δημιουργία προϋποθέσεων για μια νέα δημοκρατική και σοσιαλιστική Ελλάδα, το πολιτικό ζήτημα είναι επείγον. Το ζήτημα εξουσίας από αντινεοφιλελεύθερες και αριστερές δυνάμεις είναι αναγκαιότητα για τον τόπο.

Σε αυτό οφείλει να συντονίσει η αριστερά όλες της τις δυνάμεις. Χθες τη νύχτα συμβουλευόμενος το μαξιλάρι -όπως έλεγε και ο Χαρίλαος- σκεφτόμουνα ένα ψηφοδέλτιο με επικεφαλής επικρατείας Γλέζο και Θεοδωράκη και στελέχωση με την όλη Αριστερά. Ακόμη και τα όνειρα τα χρειαζόμαστε.

Ο νέος Συνασπισμός Εξουσίας

Του Δημήτρη Γιατζόγλου

 

1. Ο ΣΥΝ προτείνει ένα πολιτικό σχέδιο για την έξοδο από την καταστροφική κρίση. Η πρόταση, με αφετηρία τη συγκυρία, επιχειρεί μια συνολικά εναλλακτική απάντηση στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ταυτόχρονα όμως εγγράφεται στο στρατηγικό πεδίο της μακροπρόθεσμης διαδικασίας των μεγάλων μετασχηματισμών για ριζικά διαφορετική οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων.

Οι έννοιες που χρησιμοποιούνται για τη διατύπωση της πρότασης, οι προγραμματικές επιλογές, το ιδεολογικό της υπόβαθρο (συνασπισμός εξουσίας / εναλλακτικό υπόδειγμα ανάπτυξης / επανάκτηση του δημόσιου χώρου...) επιβεβαιώνουν το στρατηγικό της βάθος. Την καθιστούν πρόταση συνάρθρωσης του άμεσου με το μακροπρόθεσμο. Πρόταση που μπορεί να αποκαταστήσει στο παρόν τη δραστικότητα της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Πρόταση που δεν έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα «στάδιο» στη διαδικασία μετάβασης, αλλά επιχειρεί να την ενοποιήσει.

2. Η πρόταση εγείρει οπωσδήποτε νέα και δύσκολα ερωτήματα για τα οποία η αριστερά δεν διαθέτει ίσως επαρκείς απαντήσεις.

Όντως «μπορεί να γίνει άλλοθι για ανεπιθύμητες πολιτικές μετατοπίσεις». Μια αντιμνημονιακή συσπείρωση, χωρίς σαφή χαρακτηριστικά, μπορεί πράγματι να «περιοριστεί σε μια συνεργασία χωρίς κοινό εναλλακτικό προγραμματικό παρονομαστή». Αλλά, από την άλλη μεριά, μια «συμπαγέστερη» κοινωνική συσπείρωση και μια «καθαρότερη» πολιτική συμμαχία, περιορισμένη στον χώρο της ιστορικής αριστεράς, έχει μεγάλες πιθανότητες -με τους σημερινούς συσχετισμούς- να οδηγήσει στην καθήλωση στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της τριτοδιεθνιστικής αντίληψης.

Οι υπαρκτές δυσκολίες του εγχειρήματος είναι για την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά μια πρόκληση. Πρόκληση στην ικανότητά της να ανασυνθέσει μια πρωτογενή συσπείρωση, να την προσανατολίσει, να την καταστήσει «πλειοψηφική δύναμη των αναγκαίων αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών». Πρόκειται δηλαδή για το στοίχημα της ηθικο-πολιτικής ηγεμονίας, την οποία δεν εκχωρεί η ιστορία σε κάποιους παράκλητους, αλλά διεκδικείται και κερδίζεται.

3. Οι ρυθμοί υλοποίησης της πρότασης του ΣΥΝ είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλει τη ραγδαία «ιδιωτικοποίηση της κοινωνίας», διαλύοντας κάθε εστία αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Η κρίση ρευστοποιεί τον πολιτικό χώρο, παράγοντας αντιφατικούς προσανατολισμούς και επικίνδυνες αντιπολιτικές αναζητήσεις. Το ΠΑΣΟΚ αποσαθρώνεται και χάνει την κεντρικότητά του στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων. Η συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνική βάση αμφισβήτησης των ασκούμενων έχει ανάγκη από τη θετικότητα μιας άμεσης πρωτοβουλίας αντίρροπης στον κατακερματισμό και στην παθητικότητα. Η πρόταση του ΣΥΝ πρέπει να προχωρήσει στη δοκιμασία της υλοποίησης, έστω και με τις όποιες σηματοδοτήσεις είναι διαθέσιμες σήμερα. Ο οδικός χάρτης θα φτιαχτεί στην πορεία από όσους στρατευθούν στο εγχείρημα, διασταυρώνοντας εμπειρίες και βιώματα με τις αναγκαίες θεωρητικές κατακτήσεις.

Από την άποψη αυτή, οι αντιρρήσεις και διαφωνίες που έχουν εκφραστεί είναι ενσωματώσιμες στην προβληματική της πρότασης, ως σημεία διορθωτικών παρεμβάσεων και ελέγχου και όχι λόγος ακύρωσης της πρωτοβουλίας.

4. Οι δύο πυλώνες του πολιτικού σχεδίου που ο ΣΥΝ προτείνει (η συγκρότηση του νέου συνασπισμού εξουσίας και οι προγραμματικοί άξονες των μετασχηματισμών) τελούν υπό τους όρους ενός αμοιβαίου προσδιορισμού: Το πρόγραμμα αποτελεί συνθήκη για τη συγκρότηση και τη συνοχή του Συνασπισμού. Τα προτεινόμενα μέτρα και πολιτικές αποκτούν την υπόσταση προγράμματος μέσα από την πολιτική δράση του Συνασπισμού. Υπάρχει ωστόσο κατά τη γνώμη μου ένα έλλειμμα: Οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα προωθήσει ο ΣΥΝ έχουν ανάγκη από την υποστήριξη ενός ιδεολογικού σχεδίου το οποίο θα επικαιροποιεί και θα εμπλουτίζει τις θεωρητικές και στρατηγικές κατακτήσεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Ένα ιδεολογικό σχέδιο συστηματικά αποδομητικό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και κριτικά αντιπαραθετικό στο μεταμοντέρνο ιδεολογικό κοκτέιλ της σοσιαλδημοκρατίας. Ένα ιδεολογικό σχέδιο που θα επαναφέρει στο επίκεντρο το αίτημα για την πολιτική, όχι ως τεχνική διαχείρισης του υπάρχοντος, αλλά ως πρακτική χειραφέτησης των ανθρώπων και ως υπεράσπιση βασικών αξιών της νεωτερικότητας, των οποίων η υπονόμευση οδηγεί σε μια αποκρουστική ανθρωπολογική μετάλλαξη των κοινωνιών.

5. Αν οι έννοιες που χρησιμοποιούνται για τη διατύπωση της πρότασης δεν είναι περιγραφικές και οι λέξεις δεν είναι τυχαίες τότε απαιτούνται αποσαφηνίσεις. Επιλέγω κάποια σημεία θίγοντας τα αναγκαστικά με αξιωματικό τρόπο.

Α. Η έννοια «συνασπισμός εξουσίας» αποτελεί για τη δική μας αριστερά έννοια ιδρυτική-καταστατική, η οποία παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις αποτελεί ενοποιητική στρατηγική έννοια για το σύνολο του χώρου. Αναφέρεται τόσο στη φάση «άσκησης της εξουσίας» όσο και στην ιστορική φάση της διεκδίκησής της. Εκφράζει την ανάγκη πιο ώριμων και προχωρημένων λύσεων στο πρόβλημα του δυισμού κοινωνικό / πολιτικό. Εκφράζει επίσης τη δυνατότητα συγκρότησης ενός ιστορικού πολιτικού υποκειμένου (χωρίς αναγκαστικά μονοκομματική έκφραση) το οποίο θα καθοδηγήσει τη μακρά πορεία μετάβασης, μέσα από τη συνεχή διεύρυνση του δημοκρατικού πεδίου, κινητοποιώντας την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η έννοια συγκροτεί μέτωπα: Έναντι του πολιτικού σεχταρισμού. Και ταυτόχρονα έναντι του «εξελικτικού μεταρρυθμισμού», στο πλαίσιο του οποίου το κίνημα απορροφά και καταργεί τον σκοπό. Έναντι επίσης εκείνου του ρεύματος του «κινηματισμού» που αποστρέφεται ό,τι έχει να κάνει με το ζήτημα της εξουσίας. Η έννοια διαφέρει από την κλασική αντίληψη κοινωνικής συμμαχίας περιορισμένης σε μια συγκυρία, όπως και από αυτήν του πολιτικού μετώπου στη βάση ενός ελάχιστου πολιτικού προγράμματος. Περιγραφικά θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια κοινωνικο-πολιτική συμμαχία μεγαλύτερης διάρκειας και περισσότερο «οργανική» προγραμματικά. Υποστηρίζω όμως ότι το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι πρόκειται για μια συμμαχία υπό ηγεμονία.

Β. Το προτεινόμενο πρόγραμμα έχει ως σημείο εκκίνησης τη συγκυρία. Οι αιχμές του αφορούν τον καπιταλισμό στη σημερινή νεοφιλελεύθερη υπόστασή του. Ωστόσο, οι λύσεις που προτείνονται υπερβαίνουν τη συγκυρία και υπονομεύουν θεμελιακά στοιχεία της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας. Έχω όμως την πεποίθηση ότι είναι ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για ένα βασικότερο λόγο: Ο καπιταλισμός είναι αδύνατο να επιστρέψει στο παρελθόν του. Ένας μακροχρόνιος κεϋνσιανός συμβιβασμός του κεφαλαίου με τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις είναι αδύνατο να ανασυσταθεί σήμερα.

Ας επιστρέψουμε στη συγκυρία. Ο ΣΥΝ απευθύνει την πρότασή του «σε κάθε άνθρωπο που σήμερα υποφέρει» από την κρίση και αυτό είναι αυτονόητο. Ωστόσο, η κοινωνική συμμαχία δεν θα είναι το άθροισμα των πολιτών που συντρίβονται από τον νεοφιλελευθερισμό και απορρίπτουν την «πολιτική των μνημονίων». Θα συγκροτηθεί ως αρθρωμένο σύνολο κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Η κεντρική θέση της εργατικής τάξης και των μισθωτών εργαζομένων είναι προϋπόθεση για τη συνοχή του Συνασπισμού και τον σταθερό προσανατολισμό των αγώνων. Απαιτεί βεβαίως την αναμέτρηση με υπαρκτά προβλήματα κορπορατιστικού κατακερματισμού, που υπονομεύουν την άσκηση ενός ηγεμονικού ρόλου.

Η συμμαχία με τα μεσοστρώματα είναι ζήτημα - κλειδί για τη συγκρότηση του Συνασπισμού. Η συντελούμενη μετατροπή της κρίσης του κεφαλαίου σε κρίση της εργασίας διευρύνει τις αντικειμενικές δυνατότητες μιας τέτοιας συμμαχίας, καθώς οι υλικοί όροι ύπαρξης και αναπαραγωγής των μεσοστρωμάτων διαλύονται. Ωστόσο το παρελθόν επιβάλλει μια καθαρή ματιά χωρίς ωραιοποιήσεις: Τα εύπορα μεσοστρώματα υπήρξαν «πρωταθλητές» της φοροδιαφυγής σ’ όλη την περίοδο της κυριαρχίας του δικομματισμού. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις ουδέποτε υπήρξαν «υπόδειγμα υγιούς επιχειρηματικότητας». Η άνευ όρων πολιτική ιδιοποίηση των μεσοστρωμάτων, προκειμένου να χτιστεί και να αναπαραχθεί ο ΠΑΣΟΚικός συνασπισμός εξουσίας, οδήγησε στον χυλό της κεντροποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης. Το διακύβευμα λοιπόν με τα μεσοστρώματα είναι να «αναγνωρίσουν» τον ρόλο και την προοπτική τους σ’ ένα Πρόγραμμα διαρκούς αλληλεγγύης με τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας κι όχι επιστροφής σε απολεσθέντα προνόμια. Από πολιτική άποψη, με δεδομένη την προσήλωση στην ενότητα της αριστεράς, το δύσκολο πρόβλημα είναι η συμμετοχή και η ενσωμάτωση στον Συνασπισμό του κόσμου του ΠΑΣΟΚ που «αποστασιοποιείται από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και πρακτικές της ηγεσίας του».

Ο τρόπος με τον οποίο απευθυνόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο έχει τη σημασία του. Η πρόσκλησή μας είναι πρόσκληση οργανικής ένταξης του σε ένα νέο ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο, χωρίς την ενθάρρυνση δημιουργίας ενδιάμεσων πολιτικών μορφωμάτων που λειτουργούν ως αναχώματα και χωρίς τη διαμεσολάβηση πολιτικών μεσαζόντων, αμφίβολης πολιτικής και ηθικής δέσμευσης. Το στοίχημα με λίγα λόγια είναι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τον γενέθλιο χώρο και να ελαχιστοποιηθεί η συντήρηση εφεδρειών για την αναπαραγωγή του. Ο διάλογος με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει στόχο την κολακεία ενός παρελθόντος - μήτρας της σημερινής νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ. Εμείς απευθυνόμαστε στους πολίτες αυτούς προβάλλοντας τα «σκληρά», τα απαιτητικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Και επιδιώκουμε να πειστούν για την ορθολογικότητα των προταγμάτων του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο το ζήτημα των συμμαχιών αποτέλεσε σταθερό σημείο διαλόγου, αντιπαραθέσεων και ενίοτε σφοδρών ιδεολογικών συγκρούσεων στον χώρο μας. Το πρόβλημα συμπυκνώνεται στις σχέσεις του εκάστοτε κύριου φορέα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Πλήθος στρατηγικών επιλογών και τακτικών κινήσεων αναπτύχθηκαν: από την αντιδεξιά συσπείρωση των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, στην κάθετη αναμέτρηση την περίοδο του '89 και από κει στη στάση απέναντι στο εγχείρημα του «σημιτικού εκσυγχρονισμού».

Προσωπικά, συμμετείχα σε προβληματισμούς και πολιτικές πρωτοβουλίες, με στόχο μια συνεκτικότερη σύγκλιση και ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, στη βάση των κύριων στρατηγικών επιλογών της Ανανεωτικής Αριστεράς. Σύγκλιση που θα οδηγούσε σ’ αυτό που χαρακτηρίστηκε ως κεντροαριστερός συνασπισμός εξουσίας. Η σταδιακή αποκοπή του ΠΑΣΟΚ από τα στοιχειώδη προτάγματα της σοσιαλδημοκρατίας και η ολοκληρωτική προσχώρησή του στην εμπροσθοφυλακή του νεοφιλελευθερισμού διέψευσε τις σχετικές εκτιμήσεις και ακύρωσε οριστικά την πραγμάτωση αυτού του πολιτικού σχεδίου.

Ωστόσο, το ζήτημα της συγκρότησης ενός νέου συνασπισμού εξουσίας ευρύτερου από τα όρια της ιστορικής αριστεράς παραμένει ζήτημα ανοιχτό και κρίσιμο. Από την άποψη αυτή, η προώθηση του πολιτικού σχεδίου που προτείνει ο ΣΥΝ υποδεικνύει μια σοβαρή εναλλακτική δυνατότητα.

 

16.10.2011

 

Που βαδίζει ο ΣΥΝ;

Του Γιώργου Βλαχογιώργου*

Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ τον Ιούνιο του 2010. Σε αυτό το διάστημα η καπιταλιστική κρίση έχει βαθύνει και οι εργαζόμενοι και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να χάνουν εισοδήματα, εργασιακά δικαιώματα ή την προστασία του κοινωνικού κράτους, ενώ η κυβέρνηση προχωράει σε ένταση της καταστολής ως προειδοποίηση προς τον λαό ότι δεν θα ανεχθεί κανενός είδους διεκδίκηση ή αμφισβήτηση της πολιτικής της.

Εμείς πού βρισκόμαστε; Η ηγεσία του κόμματος είναι αγκιστρωμένη σε έναν στείρο - κατά την άποψή μας - «ευρωπαϊσμό» που δεν οδηγεί πουθενά αλλά μόνον σε ευχολόγια του τύπου « όταν οι λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθούν» ή «όταν ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα αναδειχθεί στην Ευρώπη» που πολύ συχνά τα ακούμε και τίποτα δεν βλέπουμε. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι οι προτάσεις μας για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση να είναι άνευρες, ενσωματόσημες ανεμπνευστές πόρρω απέχουσες από την παράδοση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αναφέρω ως παράδειγμα το θέμα του «ευρωομόλογου» που οσονούπω έρχεται, μαζί με ένα πακέτο πανευρωπαϊκής λιτότητας, για να δούμε τότε τι θα λέμε ή την καραμέλα της αναδιανομής του εισοδήματος, λες και μπορείς μέσα στην ΟΝΕ, να εφαρμόσεις πολιτικές κοινωνικού κράτους ή ακόμα χειρότερα φορολόγησης του κεφαλαίου ή στο τέλος-τέλος πολιτική δημοσίων επενδύσεων όταν όλη η αρχιτεκτονική του ευρώ στηρίζεται στην εξυπηρέτηση των αγορών.

Σήμερα στις 31.8.2011 που γράφονται αυτές οι γραμμές σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση έχει αναθέσει σε ειδικό αμερικάνικο δικηγορικό γραφείο -την Clearly Gottlieb, Steen and Hamilton LLP- την εξέταση νομικών σεναρίων για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που περιλαμβάνουν την έστω παροδική έξοδο από την ΟΝΕ αλλά και από την Ε.Ε., όπως το άρθρο 50 της συνθήκης του Μάαστριχτ προβλέπει. Για άλλη μια φορά κινδυνεύουμε να βρεθούμε πίσω από τα γεγονότα και να τρέχουμε να δηλώνουμε ποιο είναι το είδος της εξόδου από την ΟΝΕ και Ε.Ε. υπέρ των εργαζομένων και ποιο υπέρ του κεφαλαίου.

Όπως κάποιοι και κάποιες θα θυμούνται στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ, έθεσα υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος με μοναδικό σκοπό να αναδειχθεί σε κεντρικό θέμα η συζήτηση για ένα πρόγραμμα που θα απευθύνεται σε όλη την αριστερά αλλά και τη γενικότερη αντιμνημονιακή μερίδα των πολιτών με σκοπό μια λαϊκή κυβέρνηση που συνοπτικά το πρόγραμμά της θα ήταν, άρνηση πληρωμής του χρέους -έξοδος από την ΟΝΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών- αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και των εισοδηματικών απωλειών του λαού- ανακατανομή του εισοδήματος μέσω της φορολογίας αλλά και ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους, και τέλος μέσα από ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων την ανασύσταση της παραγωγικής μηχανής της χώρας. Το εγχείρημα δεν επέτυχε διότι αποφασίστηκε από την ηγεσία του κόμματος σε άτυπη σύσκεψη -την οποία είμαι σε θέση να γνωρίζω- την υποβάθμιση της υποψηφιότητας προχωρώντας και σε καταστατικές παραβιάσεις, για δύο λόγους κατά την εκτίμησή μου, πρώτον δεν θεωρήθηκε ικανό το μέγεθος του υπογράφοντος να αντιπαρατεθεί με τον Αλέξη Τσίπρα, λες και υπάρχει καταστατικός όρος για το μέγεθος των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΝ, και δεύτερον η υποψηφιότητα έπεσε θύμα της συνωμοσίας σιωπής που επιβάλλει η ηγεσία του κόμματος για τα θέματα που αντιτίθενται στον στείρο ευρωποκεντρισμό της.

Τα ερωτήματα όμως από τη μεριά μου παραμένουν και κυρίως απευθύνονται στο «αριστερό ρεύμα» και ειδικότερα στον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο σύντροφος Λαφαζάνης ορθά διατείνεται ότι ήδη από το 1998 είχε τοποθετεί και είχε προβλέψει τα αδιέξοδα της ΟΝΕ, πράγμα που είναι γεγονός, το ερώτημα είναι γιατί μέχρι σήμερα που προσπαθεί να το αναδείξει σε κεντρικό θέμα δεν έθετε αυτός και η τάση της οποίας πρακτικά ηγείται την έξοδο από την ΟΝΕ σαν κεντρικό θέμα του κόμματος; Υπενθυμίζω ότι στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ το αριστερό ρεύμα περιορίστηκε σε μία χλωμή τροπολογία στο σχέδιο απόφασης που φυσικά δεν πέρασε, ενώ δεν υποστήριξε την υποψηφιότητά του υπογράφοντος, ίσως πάλι λόγω του μικρού της μεγέθους. Γεννιέται και πάλι όμως το ερώτημα γιατί ο ίδιος ο Παναγιώτης δεν διεκδίκησε την προεδρία του κόμματος με αυτό το περιεχόμενο, ή κάποιος άλλος ή άλλη εκ των προβεβλημένων του αριστερού ρεύματος. Σε αυτή τη στάση αναγνωρίζω κάποιον τακτικισμό που δεν συνάδει με τη σοβαρότητα του θέματος.

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι το θέμα είναι τεράστιο οι θέσεις του κόμματος για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση είναι παρωχημένες και ίσως ένα θεματικό συνέδριο για την επανεξέταση των θέσεών μας είναι απαραίτητο.

 

* Ο Γιώργος Βλαχογιώργος είναι μέλος πολιτικής κίνησης Χαλκίδας του ΣΥΝ, τέως νομαρχιακός σύμβουλος Ευβοίας, δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας

Μερικές σκέψεις μετά την 4η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Tου Άλκη Ρήγου*

Παρά τις κωλυσιεργίες, τις αμφιταλαντεύσεις και τις προσπάθειες αναβολής, η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο πραγματοποιήθηκε, αλλά στέφθηκε και με επιτυχία. Επιτυγχάνοντας ένα πρώτο αλλά αποφασιστικό και μη αναστρέψιμο βήμα πολιτικής όσμωσης και οργανωτικής συγκρότησης του πρωτότυπου ενωτικού μας εγχειρήματος.

Επιτυχία που θα μπορούσε να ήταν όμως μεγαλύτερη, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο, και σε αντιστοιχία με την ωριμότητα που απέδειξαν οι τοποθετήσεις της συντριπτικής πλειονότητας των αντιπροσώπων σ' αυτήν.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, οι αγκυλώσεις και παλινδρομήσεις των γραφειοκρατικών μηχανισμών, της μεγαλύτερης συνιστώσας -σε αντίθεση με την εισαγωγική ομιλία του συντονιστή της Γραμματείας σ. Γ. Μπανιά και την τοποθέτηση του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας σ. Α. Τσίπρα- επιχείρησαν να τορπιλίσουν το όλο κλίμα . Ο απαράδεκτος τρόπος συνοπτικής επικύρωσης των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης και οι κλειστές συσκέψεις που προηγήθηκαν, δυστυχώς τραυμάτισαν χωρίς κανέναν αποχρώντα λόγο τα μέλη.

Επιτέλους οφείλουν να συναισθανθούν όλοι ότι οι ρητορικές αναφορές στη δημοκρατία απαιτούν στοιχειώδη σεβασμό στην ισότητα των μελών, όλων των μελών. Ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέχεται άλλο «ειδικά μεγέθη» με «ειδική δωσιδικία» ανάμεσά μας. Ανεξάρτητα από το αν κάποιοι πιστέψαμε και επιμένουμε στην ιδρυτική προς την κοινωνία ρητορεία περί ενωτικού εγχειρήματος και αν κάποιοι συνεχίζουν να το αντιμετωπίζουν απλώς ως συμμαχικό σχήμα ή και εκλογικίστικο μηχανισμό άνισων συνιστουσών, ο σεβασμός όλων μας στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση.

Ιδιαίτερα η δυναμική ύπαρξη ανάμεσά μας μη μελών συνιστωσών -που χωρίς κανένα όφελος αναλώνουν το είναι τους στο εγχείρημα- απαιτεί αλλαγή της κουλτούρας μικρής σέχτας ή παραγοντίστικων νοοτροπιών «ηγετών» τάσεων. Πολύ περισσότερο όταν όλοι συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε μια τρίτη -ίσως και τελευταία- ευκαιρία που ένα μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού βρασμού κοιτά με νέα ελπίδα προς το εγχείρημα μας. Όταν η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δράση μας, σε όλους τους αρμούς του κοινωνικό-πολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, μας αναδεικνύει και πάλι σε ελπιδοφόρο πολιτικό υποκείμενο. Όταν ενεργοί πολίτες που αποδεσμεύονται από το υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ, αλλά και κάθε κομματικής προέλευσης, στρέφονται προς το εγχείρημά μας.

Ας μη χαθούν αυτές οι σκέψεις μέσα στους συνήθεις τρόπους αντιμετώπισης της όποιας από τα κάτω κριτικής και στην αυτάρκεια ηγετικών παραγοντισμών. Η άμεση συγκρότηση και σύγκλιση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής και η εκλογή της νέας Γραμματείας η πραγματική λειτουργία των τοπικών, κλαδικών και θεματικών μας κυττάρων, ας αποτελέσουν ένα βήμα προς την κατανόηση στην πράξη της Δημοκρατικής εσωτερικής λειτουργίας μας.

 

* Ο Άλκης Ρήγος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πεύκης.

Η επανεκκίνηση ΣΥΡΙΖΑ να πάει πλατεία

Του Μπάμπη ΜΠΙΛΙΝΗ

 

Οι χιλιάδες των πολιτών που συγκεντρώνονται στις πλατείες επί μέρες αποτελούν την έκφραση ενός κινήματος. Ενός πολύμορφου κινήματος, που διατυπώνει αιτήματα και θέτει διλήμματα πολύ πέρα από το «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω», που έτσι κι αλλιώς είναι το βασικό και κυρίαρχο. Αιτήματα που ζητούν «δημοκρατία τώρα!» αμφισβητώντας, όχι μόνο τον τρόπο επιβολής του μνημονίου, αλλά και τον τρόπο θεσμικής οργάνωσης και εκπροσώπησης της κοινωνίας.

Όλοι όσοι βρεθήκαμε στις πλατείες νιώθουμε την αγωνία του κόσμου, που σηκώθηκε από τον καναπέ του και ζητά να ακουστεί η φωνή του, αφού έχει την εντύπωση ότι η διαμεσολάβηση των κομμάτων και των συνδικάτων, στα οποία είχε αναθέσει την εκπροσώπηση του, αλλοιώνουν τη φωνή του και δεν εκφωνούν την αγωνία του.

«Η σταδιακή ώσμωση ανάμεσα στην πολιτική και τα εταιρικά συμφέροντα, το κράτος δηλαδή και τις διεθνοποιημένες επιχειρήσεις, τείνουν να συμπήξουν μια ενοποιημένη οικονομικοπολιτική εξουσία, αίροντας τις παραδοσιακές διαμεσολαβήσεις, που επέτρεπαν τη σύνταξη πολιτικών υποκειμένων»¹. Η αμφισβήτηση των πολιτικών υποκειμένων, κομμάτων και συνδικάτων στην πλατεία είναι εμφανής και σίγουρα ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές ή οικονομικές εξελίξεις - χρεωκοπήσουμε, δεν χρεοκοπήσουμε, κουρέψουμε το χρέος ή το πληρώσουμε - η θεσμική εκπροσώπηση της κοινωνίας μετά από αυτό δεν θα είναι η ίδια.

Η όποια πολιτική πλατφόρμα επανεκκίνησης του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται, δεν μπορεί να μην προσπαθήσει να ενσωματωθεί τις αγωνίες της «πλατείας». Η πολιτική πλέον για την αριστερά, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, θα είναι αδύνατον να μην έχει αναφορά στο κίνημα των «αγανακτισμένων».

Δεν μπορεί να συνεχίσουμε χωρίς να ενσωματώσουμε στον προβληματισμό μας το αίτημα «δημοκρατία τώρα!». Κάποιες αρχές έχουν ήδη διατυπωθεί:²

Αναβάθμιση της λειτουργίας του Κοινοβουλίου.

Δημοκρατικός έλεγχος του προϋπολογισμού και της οικονομικής πολιτικής.

Καταπολέμηση της διαφθοράς και έλεγχος του πολιτικού χρήματος.

Δημοκρατία στην πράξη. Απλή αναλογική και διαδικασίες πολιτικής συμμετοχής για μια ουσιαστική δημοκρατική αντιπροσώπευση.

Ανάπτυξη θεσμών άμεσης και τοπικής δημοκρατίας.

Η δημοκρατία θεμέλιο του συντάγματος. Συνταγματική υπεράσπιση, κατοχύρωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Νέα μορφή συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Ενοποίηση ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ σε μια συνομοσπονδία και ένταξη των ανέργων στους συνδικαλιστικούς φορείς.

Ο κόσμος που μαζεύεται στις πλατείες χαίρεται τη συμμετοχή, σε κάτι ακόμα άμορφο, και αγωνιά να δώσει απαντήσεις στους φόβους του. Η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει σε δοκιμαστικό σωλήνα, έξω από την κοινωνία. Ο εμπλουτισμός των προβληματισμών της περιόδου με τα αιτήματα της πλατείας είναι το οξυγόνο, που τόσο καιρό ψάχναμε.

Σύντροφοι, πάμε πλατεία;

 

 

1 Δημοκρατία ή καπιταλισμός; Το θανάσιμο δίλημμα. Μεταδημοκρατία του Κόλιν Κραουτς, Εκδόσεις Εκκρεμές 2003

2 Συμβολή του Συνασπισμού στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος 20. Για ένα κράτος με δημοκρατικούς θεσμούς για τη συμμετοχή των πολιτών. Φεβρ. 2009.

Ριζοσπαστική Αριστερά: Στερεότυπα, παθογένειες και προοπτικές

Του Νίκου Χατζηγιαννάκη*

Τον τελευταίο χρόνο, υπό το βάρος πρωτοφανούς ταξικής επίθεσης, κάποια τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνονται σε μια ανούσια «επαναστατικότητα» κι έναν ανορθολογικό εκτροχιασμό, δείγματα των οποίων αποτελούν:

* Οι προφητείες περί επερχόμενης εξέγερσης εργατικής ή νεανικής που διαρκώς αναβάλλεται.

* Η συνθηματολογία «να φύγει τώρα η κυβέρνηση» χωρίς να προτείνεται αντικαταστάτης.

* Οι αυταπάτες περί ωρίμανσης συνθηκών ανατροπής του καπιταλισμού, χωρίς να περιγράφεται το διάδοχο σύστημα.

* Η φαντασίωση ότι τα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής, συντεχνιακά και θεματικά, μπορούν να καλύψουν την ανεπάρκεια του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ή συναφώς ότι η μαχητικότητα και αγωνιστικότητα μπορούν να υποκαταστήσουν τις αδυναμίες της πολιτικής.

* Τα οργανωτικά τεχνάσματα για το πλασάρισμα κάθε ομάδας εντός της αριστεράς, που ενίοτε υπερβαίνουν την κοινή λογική. Όπως λ.χ. απόκτηση κάρτας μέλους από πολλούς ταυτόχρονα πολιτικούς φορείς που συμπαρατάσσονται(;).

* Ο «ναρκισσισμός των μικρών διαφορών» (Κώστας Δουζίνας), ως απόρροια ιδεοληπτικών αγκυλώσεων.

* Η ενοχοποίηση ως συμβιβασμένων όσων επιδιώκουν να ισορροπήσουν μεταξύ του εφικτού και του οραματικού, ιδιαίτερα όταν το πραγματικό αποκλίνει από το ιδανικό.

* Η αντίληψη ότι ο πολιτικός τακτικισμός συλλήβδην συνιστά ασυνέπεια και οπορτουνισμό.

* Η «επαναστατική» και λαϊκιστική ρητορεία, χωρίς να συνοδεύεται από την ανάλυση του μερικού και ειδικού.

* Η αναβίωση σταλινικών και σεχταριστικών πρακτικών.

* Η αναπόληση του παρελθόντος της αριστεράς και η επιδίωξη μηχανιστικής μεταφοράς του στο παρόν.

* Η ασυγκράτητη βουλησιαρχία και βολονταρισμός που αγνοούν τις κοινωνικές συντεταγμένες.

Μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά θα μπορούσε να ερμηνευτεί με όρους ψυχολογίας:

* Ως απέλπιδα και σπασμωδική αντίδραση όσων λειτουργούν παρορμητικά και θυμικά, συγχέοντας την επιθυμία με την πραγματικότητα.

* Ως έκφραση μικροαστικής ανυπομονησίας να υπάρξει επιτέλους το αποτεφρωμένο τοπίο της νέμεσης κι ύστερα βλέπουμε.

* Ως απότοκος του φορτίου που μεταφέρουν ορισμένοι σύντροφοι κάποιας ηλικίας. Το στίγμα του ηττημένου, το σύμπλεγμα του καταδιωκόμενου, το κενό των ανεκπλήρωτων οραμάτων, το σύνδρομο της δικαίωσης και της ρεβάνς, την κουλτούρα των εσωκομματικών διχασμών.

Είναι εμφανής εν προκειμένω η αδυναμία να διαχωριστούν δύο ανεξάρτητες, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες διανοητικές λειτουργίες. Αφενός η περίσκεψη, ενόραση, διορατικότητα, διάγνωση, λογική, ρεαλισμός, υπευθυνότητα που αποτελούν τα εργαλεία πολιτικής σκέψης και δράσης. Και αφετέρου η μεγάλη ιδέα, το υψηλό νόημα, το όραμα και συναίσθημα που χαλυβδώνουν τη θέληση, τροφοδοτούν το φαντασιακό και διατηρούν απρόσβλητο το πλαίσιο αξιών των αριστερών. Στην περίπτωσή μας τα πάντα υποτάσσονται στο συναίσθημα και τον τελικό σκοπό με τραγικά επακόλουθα.

Με πολιτικούς όρους οι σύντροφοι αυτοί εμφανίζονται διαπρύσιοι κήρυκες της ανατρεπτικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, σε αντίθεση -υποτίθεται- με την προγραμματική, μεταρρυθμιστική και θεσμική αριστερά. Επαναφέρεται δηλαδή ένα ψευτοδίλημμα, ένα ανυπόστατο αντιθετικό δίπολο, καθότι οι πλείστοι σύγχρονοι θεωρητικοί αποδέχονται ότι η αριστερά είναι δισυπόστατη και προορισμένη να υποδύεται ταυτόχρονα διπλό ρόλο. Αν περιοριστεί αποκλειστικά σε θεσμικό και προγραμματικό ρόλο, χωρίς όραμα υπέρβασης του καπιταλισμού, φλερτάροντας με το έκτρωμα της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», απογυμνώνεται πολιτικά και ηθικά, υποχρεούμενη σε ομολογία πίστεως στις κυρίαρχες ελίτ. Αλλά κι αν παραμείνει αποκλειστικά κινηματική, αντισυστημική και οραματική χωρίς προγραμματικό λόγο και στοιχειώδη πραγματισμό, συρρικνώνεται, μετατρεπόμενη σε μωσαϊκό αλληλοσπαρασσόμενων ομάδων και αερολογούντων ψευτοεπαναστατών.

Το μοναδικό πραγματικό δίλημμα που τίθεται είναι η εκάστοτε δοσολογία ρεαλισμού και υπερβατικότητας. Επ’ αυτού θα υποστήριζα ότι, υπό συνθήκες δυσμενέστατων κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών και απουσίας επεξεργασμένου, εναλλακτικού στον καπιταλισμό μοντέλου, προεξέχει το καθήκον επιμέρους μεταρρυθμίσεων, ρήξεων και τομών εντός του συστήματος που σταδιακά θα μεταβάλλουν τη συνείδηση της κοινωνίας και θα ανοίγουν δρόμους συνολικότερου σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Αυτό προϋποθέτει ισχυρό και θωρακισμένο φορέα της αριστεράς, διευρυμένο πολιτικό μέτωπο, πολιτικό σχεδιασμό και αξιόπιστο προγραμματικό πλαίσιο.

 

* Ο Νίκος Χατζηγιαννάκης είναι μέλος ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ

Συνασπισμός: Κανένα βήμα μπροστά, πολλά βήματα πίσω

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΙΩΖΟΥ*

 

Κι εσύ προσδοκία πού πας;

Έχουν ξυπνήσει από ώρα οι αρνήσεις,

κι εγώ, πού είμαι κι ονομάζομαι

προχωρημένη ώρα

τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες, τις νήπιες διαθέσεις

Αυτοί οι στίχοι της Κ. Δημουλά εκφράζουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις αρνήσεις μας ως προς την ακολουθούμενη πολιτική του Συνασπισμού και τον ενταφιασμό των όποιων προσδοκιών είχαμε από αυτόν.

Γιατί αυτή η προχωρημένη ώρα για την κοινωνία -μια κοινωνία που κινείται στα άκρα- αλλά προχωρημένη και για την αριστερά, απαιτεί ρηξικέλευθες προτάσεις, τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες, ανάληψη πολιτικού ρίσκου, αυταπάρνηση και αυτοθυσία από τα μέλη της.

Είναι η ώρα για την επανίδρυση της κομμουνιστικής αριστεράς, με σαφείς ταξικές αναφορές και κοινωνικούς προσδιορισμούς, θέτοντας ως τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Ενός κομμουνισμού του 21ου αιώνα, που θα εξετάζει κριτικά τη μέχρι τώρα πορεία του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος, απορρίπτοντας τα γραφειοκρατικά και σταλινικά κρατικά μορφώματα του παρελθόντος και ταυτόχρονα τις μέχρι τώρα αυταπάτες που μας διακατείχαν, για τη σταδιακή μετεξέλιξη του καπιταλισμού -μέσω διαρθρωτικών αλλαγών- που υποτίθεται πως θα μας οδηγούσαν στον σοσιαλισμό.

Μια αντίληψη που το μόνο που έχει παράξει, είναι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και προέδρους ποδοσφαιρικών Α.Ε.

Άλλωστε τέτοιου είδους αντιλήψεις τις έχει γκρεμίσει με πάταγο η σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε.

Είναι εσωτερική ανάγκη να πιάσουμε απ' την αρχή, το νήμα των καλύτερων επαναστατικών παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος.

Ενός κινήματος που δεν θα είναι κρατικοδίαιτο, που δεν θα εξαντλεί τη δραστηριότητά του στο πλαίσιο του Κοινοβουλίου και των τηλεοπτικών εκπομπών, που οι συνδικαλιστές του θα αποποιηθούν των προνομίων που τους έχουν εκχωρηθεί -για λόγους ευνόητους- και που δικαιολογημένα οι εργαζόμενοι τους κατατάσσουν στην εργατική αριστοκρατία.

Μια κομμουνιστική αριστερά που δεν θα είναι αφομοιωμένη, αρνούμενη τον ρόλο που της επιφυλάσσει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, ως βαλβίδα ασφαλείας για την εκτόνωση και απομείωση των κοινωνικών κραδασμών.

Αλλά μια κομμουνιστική αριστερά, που θα οικοδομεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τον λαό, θα πρωτοστατεί στους αγώνες του, θα συμμετέχει στις αγωνίες του, θα επεξεργάζεται και θα προτείνει λύσεις στα προβλήματά του και θα δίνει όραμα στην κοινωνία.

Άγχεται ο Συνασπισμός για το πώς θα βρεθεί λύση στο πρόβλημα αποπληρωμής του εσωτερικού χρέους.

Πολλές προτάσεις πέφτουν στο τραπέζι.

Επιμήκυνση, ευρω-ομόλογο, απευθείας δανεισμός από την ΕΚΤ, ειδικές μέριμνες για ταμεία εργαζομένων που έχουν επενδύσει σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, εξασφάλιση μεμονωμένων φτωχών επενδυτών και, βέβαια, όλα αυτά απαιτείται να συνομολογηθούν σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Γιατί σε διαφορετική περίπτωση η χώρα θα βρεθεί εκτός Ε.Ε.

Και αν συμβεί κάτι τέτοιο, το Σουδάν θα φαντάζει Ελβετία -τονίζει με δηλώσεις του ο σ. Τσίπρας-, ενώ αμέσως πιο πάνω -στην ίδια συνέντευξη- αποδέχεται πως η σημερινή πολιτική της Ε.Ε. οδηγεί τη χώρα στο να μεταβληθεί σε μπανανία λατινοαμερικάνικου τύπου.

Μπρος γκρεμός λοιπόν και πίσω ρέμα.

Πέρα από την "αισιοδοξία" που αποπνέει μια τέτοια τοποθέτηση, ομολογείται απερίφραστα ο φόβος που έχει καταλάβει και έχει καταβάλει την ηγεσία του Συνασπισμού. Είναι καιρός να απορρίψουμε τα φοβικά σύνδρομα. Να εμφυσήσουμε θάρρος και αυτοπεποίθηση στην κοινωνία.

Να πούμε καθαρά πως το μόνο χρέος που έχουμε ως κοινωνία και ως χώρα είναι η μη αποδοχή του χρέους και η απαίτηση της παραγραφής του.

Ένα αίτημα που πρέπει να το καταστήσουμε κυρίαρχο, να αποτελέσει αίτημα αιχμής των συνδικαλιστικών, κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, γιατί χωρίς την προβολή αυτού του αιτήματος, η όποια αντιμνημονιακή πολιτική καθίσταται κενή περιεχομένου.

Είναι το μόνο αίσθημα που είναι ικανό να δημιουργήσει ρήγματα στους κόλπους της Ε.Ε., διαχέοντας την κρίση σε όλες τις χώρες του Νότου και στο βύθισμα σε νέα, μεγαλύτερη κρίση την οικονομία των ισχυρών της Ε.Ε., τινάζοντας στον αέρα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκπορεύονται από αυτήν, αφυπνίζοντας παράλληλα τους χειμαζόμενους λαούς της Ευρώπης.

Το δίλημμα δεν είναι αν θα είμαστε μέσα ή έξω από την Ε.Ε. Το δίλημμα είναι αν η χώρα και ο λαός της έχουν προοπτική και μέλλον στην Ε.Ε και αν αυτή η Ε.Ε. με τη συγκεκριμένη δομή και με τη θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού μπορεί, και αν θέλουμε και αν πρέπει να υπάρξει.

 

Τι να κάνουμε

 

Το κλασικό λενινιστικό ερώτημα "Τι να κάνουμε" τίθεται με τον πιο δραματικό τρόπο σήμερα μπροστά μας. Να παραμείνουμε στον Συνασπισμό και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του; Ή να αποτελέσουμε ξεχωριστή πολιτική δύναμη, που θα παλέψει να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας; Δύσκολο το ερώτημα, αλλά κομβικό για την περαπέρα πορεία μας.

Για να απαντήσουμε όμως στο πιο πάνω ερώτημα, θα πρέπει να εξετάσουμε με νηφαλιότητα και χωρίς συναισθηματισμούς τη φύση, τη μέχρι τώρα πορεία και την προοπτική του Συνασπισμού. Ο Συνασπισμός από την αρχή της συγκρότησής του αποτελείτο από ένα συνονθύλευμα ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων, ετερόκλητων και συχνά αλληλοαναιρούμενων, με αποτέλεσμα την πολιτική αφασία και τη συνεχή εσωστρέφεια. Όσο, βέβαια, επικρατούσε κοινωνική και πολιτική νηνεμία, μπορούσε να πορεύεται, με μοναδική φιλοσοφία μια ισχνή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και την αναμονή καλύτερων ημερών.

Η σημερινή οικονομική κρίση έβαλε τέλος σ' αυτή την πορεία, ωθώντας τη λεγόμενη "Ανανεωτική Πτέρυγα" στην έξοδο, τη συντηρητική αναδίπλωση της πλειοψηφίας του Αριστερού Ρεύματος και την εύθραυστη συμπόρευσή του με το εναπομείναν τμήμα της "Ανανεωτικής Πτέρυγας", που με την περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής κρίσης είναι αρκετά πιθανό να διαρραγεί.

Το μέλλον του Συνασπισμού είναι μάλλον αυτό του κατακερματισμού και εν τέλει της πολιτικής απαξίωσης. Μπορεί οι απόψεις του Αριστερού Ρεύματος για την κρίση και τη διέξοδο από αυτή να είναι μειοψηφικές στο πλαίσιο του Συνασπισμού, αλλά αποτελούν πλειοψηφία στο σύνολο της αριστεράς.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι με αυτές τις δυνάμεις οφείλουμε να συμπορευθούμε, δημιουργώντας διαύλους επικοινωνίας, αναλαμβάνοντας κοινές πρωτοβουλίες και κοινές επιδιώξεις.

Δύσκολοι καιροί, πολύ δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις. Αν όμως χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Τώρα είναι η ώρα για την κομμουνιστική αριστερά.

 

* Ο Γ. Σιώζος είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Κεραμεικού - Μεταξουργείου

 

"Εισήγηση στη σύσκεψη του Αριστερού Ρεύματος στις 19.3.2011"

Τι γίνεται με τον ΣΥΝ;

Βρισκόμαστε στο κέντρο μιας βαθιάς πολιτισμικής και οικονομικής κρίσης, που το σύστημα προκάλεσε για την απομύζηση της οικονομικής ικμάδας των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων στρωμάτων, με πρωτοφανούς σκληρότητας μέτρα. Διαχειριστής, η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πρόθυμη στη διεκπεραίωση αντιλαϊκών μνημονίων, προερχόμενων από διεθνείς σκοτεινούς κύκλους.

Τι γίνεται, λοιπόν, με τον ΣΥΝ; Όλοι, κυριολεκτικά, μέλη, φίλοι αλλά και αντίπαλοι περιμένουν την αξιόπιστη, ενωτική πρότασή του σχετικά με την έξοδο της χώρας μας από την κρίση και την είσοδό της, με γρήγορους ρυθμούς, στην κοινωνική και οικονομική ανάκαμψη.

Τα χρονικά περιθώρια όμως έχουν εξαντληθεί για τυχόν επανάληψη των ήδη γνωστών γραφειοκρατικών "διαβουλεύσεων" μεταξύ των τάσεων, αλλά και των συμμαχικών συνιστωσών. Η κάθετη διάρθρωσή τους και οι ατέρμονες συζητήσεις, οι αντιπαλότητες και οι σεντονιάδες κειμένων και στελεχών, καθιστούν τη λειτουργία τους ανελαστική, ανεδαφική και αναποτελεσματική, με τις γνωστές συνέπειες.

Έτσι, θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να πρυτανεύσει υπό προϋποθέσεις, πνεύμα συνεργασίας, συλλογικής δράσης και συναντίληψης. Επομένως, ένα σιωπηρό, προσωρινό έστω, μορατόριουμ, για τις τάσεις και τις συνιστώσες, θα ήταν ενδεδειγμένο, προκειμένου να μετατοπιστεί ο άμεσος στόχος, στην εκπόνηση του προγράμματος - πρότασης του ΣΥΝ, αναγκαίας διεξόδου και ενεργοποίησής του, τώρα, στη ζοφερή και εξοντωτικά καταπιεστική κατάσταση που επιβλήθηκε από τους έχοντες και κατέχοντες στον ταλαιπωρημένο λαό μας.

Προτείνουμε, λοιπόν, τη σύσταση τη γρηγορότερο, ΤΩΡΑ, ομάδας εργασίας, με συμμετοχή ειδικευμένων στελεχών του ΣΥΝ και με επικεφαλής έμπειρο συντονιστή (ο οποίος να κατέχει τα απαραίτητα προσόντα, όπως π.χ. ο σ. Γιάννης Δραγασάκης).

Η ομάδα εργασίας θα συγκεντρώσει σε τακτό χρόνο το αξιόλογο υλικό από το Προγραμματικό μας Συνέδριο, αλλά και από τις προτάσεις - απαντήσεις του Συνασπισμού στη Βουλή για τα φλέγοντα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Παράλληλα, η ομάδα εργασίας θα αντλήσει στοιχεία, με την ίδια μεθοδικότητα, από τις εκκρεμείς, σοβαρές πολιτισμικές δραστηριότητες, καθώς και τις σημαντικές περιβαλλοντικές και οικολογικές παρεμβάσεις, ενισχύοντάς τες με ειδικά προγράμματα, σε συνάρτηση με αναπτυξιακά έργα κλίμακας.

Στη συνέχεια, το υλικό αυτό θα το επεξεργαστεί και θα εκπονήσει με ολιγόλογο και σαφή τρόπο τις προγραμματικές θέσεις μας, εμπλουτισμένες με τη στρατηγική αιτιολόγηση και τις μεθοδεύσεις, που θα συναπαρτίζουν ένα περιεκτικό και συνοπτικό πρόγραμμα, εφαρμόσιμο και προσαρμοσμένο αξιολογικά, στα φλέγοντα αιτήματα των πληττομένων τάξεων και πληθυσμιακών στρωμάτων, των συνταξιούχων και των ενεργών πολιτών, με μια ευρύτητα που να αγκαλιάζει πολυπληθείς ομάδες πολιτών για τη συγκρότηση στο επόμενο διάστημα μιας μεγάλης μετωπικής κίνησης. Η όλη εργασία θα ήταν ευκταίο να αρχίσει άμεσα και να ολοκληρωθεί εντός του Φεβρουαρίου.

Έτσι, ο ΣΥΝ θα ανταποκριθεί έγκαιρα στην ήδη κυοφορούμενη απάντηση - πρόταση του φορέα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς (προσδιορισμός που ουσιαστικά αφορά τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) και μέσα στο πλαίσιο του συστήματος, αναγκαίας αγωνιστικής περιόδου, για το άνοιγμα του δρόμου προς τον σοσιαλισμό με δημοκρατία.

Ξετυλίγοντας την πρωτοβουλία του ο ΣΥΝ θα συνεργάζεται με φίλα προσκείμενους πολιτικούς φορείς και κινήσεις, καθώς και το συμμαχικό μας σχήμα, τον ΣΥΡΙΖΑ (μετά τον απαραίτητο επαναπροσδιορισμό της μορφής συνεργασίας), ώστε με ομοψυχία και μια φωνή, με την κοινή μας πρόταση, να απευθυνθούμε σταθερά και αποφασιστικά στον λαό μας, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και τη στήριξή του.

Για την ολοκλήρωση της προσπάθειάς μας θα μπορούσε να συγκληθεί από τον ΣΥΝ μια πλατιά Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, με συμμετοχή όλου του φάσματος των συμμαχικών, των συνεργαζόμενων και φιλικών πολιτικών φορέων και κινήσεων, την προσεχή άνοιξη, εν όψει πιθανώς έκτακτων βουλευτικών εκλογών.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ

τ. γραμματέας ΕΑΜΝ και ΕΠΟΝ Ν. Σμύρνης 1942, 1943, 1944, μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού ΚΚΕ Εσ., ΕΑΡ και ΣΥΝ

Η προοπτική στην αριστερά μετά τις περιφερειακές εκλογές

Καιρός να πούμε:

Οι σταγόνες ποτάμι να γίνουν

Μ. Μπρεχτ

Κατ’ αρχήν πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ΚΚΕ όχι μόνο παραμένει η βασική δύναμη της αριστεράς αλλά διεύρυνε και την εκλογική επιρροή του. Ας σκεφτούμε μόνο τους ενδοαριστερούς συσχετισμούς πριν από τρία μόλις χρόνια και πως είναι τώρα. Σ'αυτή την εξέλιξη έχει φυσικά συμβάλλει η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, η διάχυτη κοινωνική οργή που αποκτά αντισυστημική συμπεριφορά, αλλά βαραίνει επίσης και το γεγονός, ότι για ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, το ΚΚΕ μαζί με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά εμφανίζεται ιστορικά δικαιωμένο στην αντίθεση του με την Ε.Ε., έστω κι αν δεν προτείνει κάτι το συγκεκριμένο και αξιόπιστο.

Αυτό λοιπόν που θα μπορούσε, υπό άλλους όρους, να είναι ένα στοιχείο ανοδικής πορείας για την αριστερά γίνεται το κεντρικό της πρόβλημα γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθεί μια γραμμή ακραίου σεκταρισμού, διαρκούς περιχαράκωσης των δυνάμεών του και καλλιέργειας κλίματος ενδοαριστερού εμφύλιου. Αυτό είναι κάτι που βαραίνει αισθητά στον συνολικό συσχετισμό δύναμης. Από διαφορετικές θέσεις θα μιλούσαμε σήμερα στον αγώνα για την ανατροπή του Μνημονίου και αυτής της άθλιας κυβέρνησης, αν υπήρχε μια μίνιμουμ έστω ενότητα στη δράση των αριστερών δυνάμεων στους κοινωνικούς χώρους.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να εγκαλούμε την ηγεσία του ΚΚΕ για τις ευθύνες της έναντι του εργατικού και λαϊκού κινήματος και να καλλιεργούμε τις προϋποθέσεις για την ενότητα στη δράση και στους κοινούς αγώνες. Αλλά ο καλύτερος, και ίσως ο μοναδικός τρόπος, να το επιτύχουμε είναι να προχωρήσουμε σε αυτό που το ΚΚΕ δεν είναι σε θέση να προσφέρει, δηλαδή μια αριστερή εναλλακτική απάντηση στη σημερινή κρίση, τόσο σε επίπεδο πρότασης όσο και σε επίπεδο πολιτικού υποκειμένου, που θα της δώσει σάρκα και οστά και θα τη προωθήσει.

Ο πυρήνας μιας τέτοιας πρότασης πρέπει να είναι: Στάση πληρωμών των δανειακών μας υποχρεώσεων, με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έξοδο από την ΟΝΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών, έλεγχος της ροής κεφαλαίων, προστασία του λαϊκού εισοδήματος και ανασυγκρότηση του οικονομικού ιστού της χώρας με δημόσιο έλεγχο. Πέρα από τα ευχολόγια της φιλοευρωπαϊκής ρητορείας, που υπεκφεύγουν διαρκώς στο θέμα του χρέους και της αντιμετώπισής του, δεν έχει διατυπωθεί καμία άλλη διαφορετική πρόταση στην ευρύτερη αριστερά. Η ελληνική κοινωνία έχει κατά τη γνώμη μου να επιλέξει ανάμεσα στο Μνημόνιο (ή παραλλαγές του) και σε μια τέτοια πρόταση

Η πρόταση αυτή μπορεί να λειτουργήσει σε διαφορετικά επίπεδα: μπορεί να συσπειρώσει κατ' αρχήν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, που αποδεσμεύονται σήμερα από την επιρροή του δικομματισμού και περιμένουν κάτι από την πλευρά της αριστεράς. Έχει μια γνήσια πλειοψηφική δυναμική. Μια ένδειξη μόνο: σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά που υποστηρίζουν τη στάση πληρωμών και την έξοδο από την ΟΝΕ ξεπερνούν αισθητά το 20% και αυτό χωρίς την υποστήριξη κοινοβουλευτικού κόμματος. Σκεφτείτε τι δυνατότητες υπάρχουν αν, με αυτά που μας περιμένουν, υπήρχε και πολιτική έκφραση. Μπορεί επίσης να αποτελέσει τη βάση ενός ξεκαθαρίσματος μέσα στην αριστερά, συσπειρώνοντας όσες δυνάμεις βλέπουν σ’ αυτήν την πρόταση όχι τον τελικό ορίζοντα αλλά τον πυρήνα ενός μεταβατικού προγράμματος με στόχο τον σοσιαλισμό.

Σ' αυτή τη βασική πρόταση συγκλίνουν αυτή τη στιγμή, με επιμέρους αποχρώσεις, μια σειρά από δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα σε διάφορους χώρους ή σχήματα. Π.χ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η καθαρότητα με την οποία υποστήριξε αυτή την πρόταση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εντυπωσιακή (για τα δεδομένα αυτού του χώρου) εκλογική της επιτυχία, σε συνδυασμό βέβαια με τη γείωσή της σε μια σειρά από κοινωνικούς χώρους και μαζικές πρακτικές. Είναι όμως και το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, που με τις θέσεις του στα θέματα της Ε.Ε., του χρέους και της ΟΝΕ κυριολεκτικά άλλαξε τους όρους της συζήτησης στο σύνολο της αριστεράς.

Πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί η θαρραλέα στάση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που, αν κρίνουμε και από τη λάσπη που δέχεται από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αποτελεί αγκάθι για όλη την πολιτικο-μηντιακή ελίτ. Βλέπουμε επίσης να προσεγγίζουν αυτή την πρόταση και άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ ή το Κόκκινο. Υπάρχει επίσης η πολύ σημαντική εμπειρία σύγκλησης στους συνδικαλιστικούς χώρους δυνάμεων που δεν ήταν συνηθισμένες να βαδίζουν μαζί, στο πλαίσιο του Συντονιστικού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Ας σημειώσουμε επίσης την απήχηση που είχαν οι πρωτοβουλίες του Αριστερού Βήματος, που λειτουργεί ως εργαστήρι για τη συζήτηση μιας ριζοσπαστικής αριστερής πρότασης.

Υπάρχει λοιπόν μια βάση για να ξεκινήσει κάτι και υπάρχει η τρομακτική πίεση της συγκυρίας. Εάν δε βγει από το σημερινό της τέλμα η αριστερά θα σαρωθεί και η ίδια από την κρίση. Πιστεύω πως, παρά τα εμπόδια, που παραπέμπουν στις γνωστές, εν μέρει αναπόφευκτες, οργανωτικές αγκυλώσεις, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για μια πολιτική πρωτοβουλία μεγάλης εμβέλειας. Μια πρωτοβουλία που θα συσπειρώσει, σε μια πρώτη φάση, τις δυνάμεις που ανέφερα προηγουμένως σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Μια πρωτοβουλία που μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική στις δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος που διψούν για μια αγωνιστική, προοδευτική και ρεαλιστική λύση. Οι ευθύνες μας είναι ιστορικές και ο χρόνος λιγοστός.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΠΟΤΗΣ

ΦΥΣΙΚΟΣ

Η απόφαση της Π.Γ. του ΣΥΝ για μια νέα αρχή για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ

Του ΝΙΚΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ

Διαβάζοντας την απόφαση της Π.Γ. του ΣΥΝ και τη συνέντευξη του σ. Αλέξη Τσίπρα, που δημοσίευσε η "Αυγή" στις 15 και 16-1-2010, δεν ξέρω αν είμαι εγώ προκατειλημμένος, αλλά μου δημιούργησαν την εντύπωση πως οι λέξεις που χρησιμοποιεί και η απόφαση και ο σ. Αλέξης στη συνέντευξή του ή είναι επιλεγμένες για να αποπροσανατολίσουν ή έχουν χάσει το νόημά τους, γιατί είτε η ηγεσία του Συνασπισμού δεν θέλει ή δεν έχει καταλάβει ποια είναι η κοινωνική αναγκαιότητα στις σημερινές συνθήκες, που απαιτούν την παρουσία ενός δυναμικού ενιαίου φορέα της κινηματικής, ανατρεπτικής αριστεράς, για να ανταποκριθεί σε αυτά που ο σ. Αλέξης επισημαίνει στη συνέντευξή του, αλλά που χάνουν το νόημά τους όταν η απόφαση της Π.Γ., ενώ χρησιμοποιεί τον πληθυντικό για να αναφερθεί στις διαπιστώσεις της, όπως "απέναντι σ' αυτή την πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή που παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας, η αριστερά έχει καθήκον να αναπροσανατολίσει τους στόχους και τις επιδιώξεις της". Και σε άλλα σημεία αναφέρει: "Η αριστερά στο σύνολό της, πολιτική και κοινωνική, έχει τη μεγάλη ιστορική ευθύνη να αλλάξει τα πράγματα και να αντιστρέψει αυτή την οδυνηρή πορεία για τον τόπο".

Ο σ. Αλέξης στη συνέντευξή του αναφέρει σε διάφορα σημεία, διαπιστώσεις, που χρησιμοποιεί λέξεις που χάνουν το νόημά τους. Όταν ως πρόεδρος του Συνασπισμού, συνυπογράφοντας τις αποφάσεις της Π.Γ., αναφερόμενος ο σ. Αλέξης στις πολύ σωστές διαπιστώσεις του, χρησιμοποιεί λέξεις όπως στην αρχή της συνέντευξής του, αφαιρώντας τη λανθασμένη, κατά τη δική μου προσέγγιση, για την αναγκαιότητα που έχει η κοινωνία τη λέξη που χρησιμοποιεί "συμμαχία", γιατί η κοινωνία που αναφέρεται έχει ανάγκη από την ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς και όχι συμμαχία, αυτό αφορά τα κόμματα που την επιδιώκουν για ίδιον όφελος. Και συνεχίζει: "Η συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από το τι έχει ανάγκη η κοινωνία, που αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται". Και συνεχίζει παρακάτω: "Γι' αυτό και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ιστορική ευθύνη... μια κατακερματισμένη αριστερά δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσει δυναμική... δεν είναι δυνατόν ο κόσμος κατά χιλιάδες να απεγκλωβίζεται από την κυβερνητική παράταξη και η αριστερά να ασχολείται με τον μικρόκοσμό της ... μπορούμε, αν μέλημά μας είναι να υπερασπιστούμε την κοινωνία που διαλύεται και όχι ο καθένας το δικό του μαγαζί".

Αλλά όλα τα παραπάνω αναιρούνται από αυτά που αναφέρει η απόφαση της Π.Γ. όταν επισημαίνει με έμφαση στον ενικό: "Ταυτόχρονα με αυτές τις πρωτοβουλίες, το επόμενο διάστημα θα εργαστούμε για την ολόπλευρη οργανωτική και πολιτική ισχυροποίηση του κόμματός μας". Για να καταλήξει: "Με δεδομένο πάντα ότι αναφερόμαστε σε πολιτική συμμαχία και όχι σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό". Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για άλλη σκέψη. Υποτίθεται ότι ο Συνασπισμός με την απόφαση της Π.Γ. για μια νέα αρχή για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει και παλεύει, όπως δηλώνει, ότι "είναι επιτακτική η αναγκαιότητα για μια ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς και όχι μια κατακερματισμένη αριστερά".

Να γιατί θεωρώ ότι η χρησιμοποίηση των λέξεων από τον Συνασπισμό χάνουν τη σημασία τους και χρησιμοποιούνται για λόγους εντυπωσιασμού. Κανείς, φαντάζομαι, δεν έχει αυταπάτες για τις προθέσεις του Συνασπισμού. Είναι ένα κόμμα που την ηγεσία του συγκροτούν παράγοντες που το ενδιαφέρον τους περιστρέφεται στο πώς θα επωφεληθούν από μια ενδεχόμενη εκλογική επιτυχία και προσπαθούν να πείσουν όλες τις άλλες συνιστώσες και τους ανένταχτους για να τους διατηρήσουν ως χώρο άντλησης ψήφων, εγκλωβίζοντας και τα χιλιάδες μέλη και στελέχη τους που πάλεψαν και παλεύουν και ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση της ανατρεπτικής κινηματικής αριστεράς που όσο ποτέ άλλοτε έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει, και γι' αυτό είναι συνυπεύθυνοι και όλοι αυτοί που επικαλούνται πως οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για να συγκροτήσουν τον ενιαίο συλλογικό φορέα, αυτόν που η κοινωνική αναγκαιότητα ήρθε να επιβεβαιώσει και έμπρακτα να αποδείξει με την εμπιστοσύνη και με την επιμονή που δείχνει, παρά τα τραγικά λάθη και τις εσκεμμένες συμπεριφορές απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο τραγικό λάθος κάνουν αυτοί που επιμένουν για ωριμότητα των συνθηκών όταν αυτός ο πολιτικός φορέας έδωσε ελπίδα και όραμα στον κόσμο της αριστεράς και μια πρωτόγνωρη και τεράστια δυνατότητα όχι μόνο για εκλογική επιτυχία, αλλά και για κινηματική συμμετοχή και δράση όλων αυτών που δεν είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από τις διάφορες συνιστώσες.

Το πρόβλημα δεν είναι γιατί ο Συνασπισμός βάζει σε πρώτη προτεραιότητα την ισχυροποίηση του κόμματός του και όλες οι άλλες συνιστώσες και αν δημόσια δεν το δηλώνουν, το ίδιο προσπαθούν, καλυμμένα ή απροκάλυπτα, για την ισχυροποίηση της συλλογικότητάς τους. Το πρόβλημα δεν είναι ο Συνασπισμός και οι παράγοντές του, αλλά το πώς αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί την κοινωνική αναγκαιότητα και τον ρόλο της αριστεράς στην εποχή μας. Γιατί όταν απευθύνεσαι στον κόσμο της αριστεράς, που δεν είναι ενταγμένος και αντιλαμβάνεται ότι αυτό που επιδιώκει δεν έχει σχέση με τα προβλήματα και τις ανάγκες του, που μόνο η ενότητα τις αριστεράς μπορεί, με έναν ενιαίο δυναμικό φορέα, να του το εξασφαλίσει.

Πώς μπορείς να τον πείσεις, όταν στην αναγκαιότητα της ενότητας που επιθυμεί, του την εγκλωβίζεις στο πλαίσιο της συνεργασίας του τίποτα δεν του εγγυάται; Και, το βασικότερο, η άποψη για συνεργασία και όχι κοινό φορέα, που δεν θα είχε κανείς αντίρρηση αν αυτό που επιδιώκεις είναι να γίνει η προσπάθειά σου σε μια εκλογική αναμέτρηση ή σε μια κοινωνική διεκδίκηση αποτελεσματική και νικηφόρα, είναι επιθυμητό και αναγκαίο να επιδιώξεις τη συνεργασία και τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράταξη, με παραπλήσιους πολιτικά πολιτικούς χώρους. Αλλά όταν μιλάμε για την ενότητα της αριστεράς, δεν είναι δυνατόν να βάζεις σε πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη του δικού σου χώρου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά η προσπάθειά σου για την ενότητα της αριστεράς εξ αντικειμένου το λιγότερο που  μπορείς να πετύχεις είναι να υποβαθμίζεται αυτή η προσπάθεια.

Εδώ και χρόνια όλοι μας γνωρίζουμε, και ο κόσμος της αριστεράς πολύ περισσότερο, τι αποτέλεσμα είχαν οι συνεργασίες και ποιες εντυπώσεις δημιουργούσαμε όταν στις κοινές προσπάθειες, σε διαμαρτυρίες, σε διαδηλώσεις, σε πορείες με τα ξεχωριστά λάβαρα και με σημαίες, σε εκλογές με τη διεκδίκηση θέσεων στα ψηφοδέλτια, στη μοιρασιά της εκλογικής λείας. Πιστεύει κανείς ότι από όλες αυτές τις συνεργασίες και τις κοινές προσπάθειες είχε όφελος η κινηματική αριστερά; Αυτό που πάντα προέκυπτε δεν ήταν ο ανταγωνισμός, με κατάληξη τον πολλαπλασιασμό των διασπάσεων; Πώς είναι δυνατόν με όλα αυτά να επιδιώκουμε συνεργασίες αυτού του είδους; Όταν, κατά κοινή ομολογία, όλοι διαπιστώνουμε, όπως αναφέρει η Π.Γ., πως πρόκειται για πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή και ο σ. Αλέξης αναφέρει πως στις σημερινές συνθήκες "έχει ανάγκη η κοινωνία από την ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς".

Για να μπορέσει ο λαός να αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφή, η μόνη δυνατότητα για δυναμική παρουσία της αριστεράς είναι η συγκρότηση ενιαίου φορέα της ριζοσπαστικής αριστεράς, για να μπορέσει ο κόσμος της αριστεράς να στεγάσει τις ελπίδες του, την αγωνία του και την ανάγκη του, για να εκφράσει την αντίθεσή του και να παλέψει τη σημερινή κοινωνική και πολιτική βαρβαρότητα. Τι διαφορετικό κάνει το ΚΚΕ, που παλεύει για να ισχυροποιήσει το κόμμα του και δεν το ενδιαφέρει η ενότητα και ισχυροποίηση της αριστεράς, για να μπορέσει να γίνει ο αγώνας του λαού αποτελεσματικός και γι' αυτό όλοι εμείς, δικαιολογημένα, το κατηγορούμε για διάσπαση και μοναχική πορεία που είναι αδιέξοδη;

Κλείνω εδώ για να επανέλθω, γιατί το θέμα της ενότητας της αριστεράς είναι τεράστιο και σε ένα κείμενο δεν είναι δυνατόν να το καλύψεις.

Σχετικά με τις επιτροπές κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης

Του Γιώργου Σιώζου*

Ο Συνασπισμός, ένα κόμμα που διακατέχεται από το σύνδρομο του καναπέ και λειτουργεί ουσιαστικά ως εκλογικός μηχανισμός -κι αυτός ανάπηρος- όψιμα ανακάλυψε ότι πρέπει να στραφεί στην κοινωνία και στα προβλήματα που την απασχολούν, με τη δημιουργία επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης.

Φοβάμαι όμως πως και αυτή η πρόθεση θα παραμείνει στο επίπεδο των διακηρύξεων, παρ' όλα αυτά εκτιμώ ότι πρέπει να το τολμήσουμε.

Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε όμως σ' αυτό το καθήκον θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια τον Συνασπισμό και έχουν να κάνουν:

1ον. Με τη μικρή έως μηδενική διαθεσιμότητα των μελών στη ζωή και τη δράση των οργανώσεων.

2ον. Στη λειτουργία των οργανώσεων ως λεσχών ατέρμονων συζητήσεων, πάνω στη μασημένη τροφή που προφέρει η ηγεσία.

3ον. Στην παραίτηση των οργανώσεων από το να παράγουν οι ίδιες πολιτική και να απαιτούν τη μασημένη τροφή ως μάννα εξ ουρανού.

4ον. Την έλλειψη στόχων και δράσεων, δράσεων που μας θα έφερναν σε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες, θα ανέπτυσσαν δεσμούς με αυτές και θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη τοπικών κινημάτων.

5ον. Την αναζήτηση κατά κύριο λόγο προσωπικών λύσεων για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης και η ανάλωση των μελών προς αυτή την κατεύθυνση -αντίληψη άλλωστε που διατρέχει συνολικά την ελληνική κοινωνία- και είναι αποτέλεσμα της απουσίας φερέγγυας εναλλακτικής πρότασης και πολιτικού σχεδίου.

6ον. Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, που διαπερνά και τον Συνασπισμό, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των μελών στον εαυτό τους, την αποφυγή συζητήσεων που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά, επαγγελματικά και ίσως τα υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και άρα τη χαλάρωση των συντροφικών δεσμών.

7ον. Η απουσία νεολαίας απ' τη ζωή και τη δράση των κομματικών οργανώσεων και ο σχετικά υψηλός ηλικιακά μέσος όρων των μελών του κόμματος.

8ον. Η εξάντληση των μελών από έριδες και εμφύλιες συγκρούσεις, που είναι αποτέλεσμα της ασαφούς ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του Συνασπισμού και που σε περιόδους κρίσης αυτές οι συγκρούσεις οξύνονται, παραλύοντας ουσιαστικά τη δράση και τη λειτουργία των οργανώσεων και συνολικά του κόμματος.

Παρ' όλες όμως αυτές τις παθογένειες που πρέπει να αντιμετωπιστούν, θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους είναι οι επίμονες και επίπονες προσπάθειες, που θα μας φέρουν σε επαφή με την κοινωνία, και η οποία σε τελευταία ανάλυση αποτελεί τον τελικό κριτή για τη δικαίωση της όποιας πολιτικής.

Απαιτείται άμεσα να παρθούν οργανωτικά μέτρα, με τη συνένωση τοπικών οργανώσεων, που λόγω του μικρού αριθμού των μελών τους έχουν περιέλθει σε πολιτική απραξία και δεν επιτελούν καμία ουσιαστική πολιτική λειτουργία. Μια συνένωση που, αν και θ' ανάγκαζε τις οργανώσεις να καλύπτουν μεγαλύτερες γεωγραφικές περιοχές, θα τις ενδυνάμωνε, θα τις καθιστούσε περισσότερο δραστήριες και αποτελεσματικές, θα συνέβαλε στο να γίνουν εξωστρεφείς και θα τις ενίσχυε οικονομικά.

Θα έλεγα ότι ένας καλά σχεδιασμένος κομματικός "Καλλικράτης" θα είναι αρκετά επωφελής.

Οι οργανώσεις θα πρέπει άμεσα να συγκροτήσουν τις εξής επιτροπές:

Επιτροπή Δανειοληπτών

Μετά τις περικοπές μισθών και ημερομισθίων, τον ογκούμενο αριθμό ανέργων και το βάθεμα της ύφεσης, πολλά νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες, οι οποίες θα εξαπολύσουν ένα τσουνάμι κατασχέσεων της κινητής και ακίνητης περιουσίας των δανειοληπτών.

Οι οργανώσεις και τα κινήματα θα πρέπει να μπουν φραγμός στις επιχειρούμενες κατασχέσεις, αποτρέποντάς τες, με τη δυναμική τους παρουσία στους χώρους που αυτές επιχειρούνται. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα κίνημα καταλήψεων είτε συμβολικό, είτε πραγματικό, των τραπεζών και η προβολή του αιτήματος της σεισάχθειας για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Επιτροπή κατά της ακρίβειας

Παρεμπόδιση ως πλήρη αποφυγή μετρήσεων του ηλεκτρικού ρεύματος, καταλήψεις τοπικών και κεντρικών γραφείων της ΔΕΗ.

Άρνηση καταβολής του αντιτίμου στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς.

Σύνδεση του κινήματος "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" με το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στις αντίστοιχες επιχειρήσεις.

Επιτροπή Διεκδίκησης ή και απαλλοτρίωσης δημοσίων και δημοτικών οικημάτων, για τη στέγαση αστέγων ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Επιτροπή για τη δωρεάν και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανέργων, ανασφαλίστων, απόρων, μεταναστών, σε σύνδεση με τους συνδικαλιστικούς φορείς των εργαζομένων στην Υγεία.

Επιτροπή Επισιτισμού

Για ανέργους, απόρους, μετανάστες απαιτώντας αύξηση και επέκταση των συσσιτίων από τους  δήμους, της παροχής δωρεάν τροφίμων από τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, κι αν το αίτημα δεν γίνει αποδεκτό να πραγματοποιούνται τακτικές απαλλοτριώσεις.

Είναι επιτακτική ανάγκη να πιάσουμε ξανά το νήμα των καλύτερων παραδόσεων της αριστεράς, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του αγώνα και της αυταπάρνησης, έτσι μόνο σε δύσκολους καιρούς εμπιστεύθηκε ο λαός την αριστερά.

Μόνο έτσι σχηματίστηκε το κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο που μας συντηρεί έως σήμερα.

Σ' ένα τέτοιο κίνημα θα πρέπει να πρωτοστατήσουν οι βουλευτές και τα στελέχη του κόμματος, γιατί εκεί θα κριθεί η μάχη και όχι στα κοινοβουλευτικά έδρα και τα κομματικά γραφεία.

Το κίνημα της άρνησης πληρωμής των διοδίων από χιλιάδες πολίτες, αποτελεί ένδειξη ότι τέτοιες μορφές αγώνα υιοθετούνται από την κοινωνία, ένα τέτοιο κίνημα και η επέκτασή του τρομάζει την άρχουσα τάξη.

Να τι γράφει η ναυαρχίδα του νεοφιλελευθερισμού "Καθημερινή" στις 6.1.2011 για το κίνημα της μη πληρωμής των διοδίων: "Ας σκεφθούν οι ιθύνοντες ότι εάν τα διόδια καταργηθούν ντε φάκτο, το πρόβλημα δεν θα είναι τα φράγκα που θα χάσουν οι δικαιούχοι.

Το μείζον θα είναι η στέρεα πλέον πεποίθηση των πολιτών ότι βρίσκονται ενώπιον κράτους ασθενούς και ανυπόληπτου.

Και τα διόδια θα είναι ενδεχομένως, ο γελοίος και ο τυχαίος καταλύτης που θα οδηγήσει στο απρόβλεπτο".

Ας αποδείξουμε λοιπόν στους γελοίους και πληρωμένους κονδυλοφόρους του αστισμού, τη δύναμη του κινήματος "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" επιβάλλοντάς το τόσο ντε γιούρε όσο και ντε φάκτο, στην καθημερινή μας ζωή, αλλά και στο πρόβλημα του δημοσίου χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα.

 

* Ο Γ. Σιώζος είναι μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Κεραμεικού - Μεταξουργείου

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε, ζήτω ο νέος ΣΥΡΙΖΑ (μέρος β')

Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο και τελευταίο μέρος του άρθρου (το πρώτο μέρος)

 

Του Βασίλη Κωτούλα

Τώρα είμαστε στην επόμενη μέρα, στην επόμενη σελίδα. Οι σύντροφοι δημιούργησαν τη Δημοκρατική Αριστερά και με χαρά είδα ότι στο κόμμα αυτό ενεργοποιήθηκαν και κάποιοι καλοί μου σύντροφοι από τα παλιά και ελπίζω αυτοί και οι νέοι σε ηλικία αγωνιστές να ανανεώσουν και τον ηγετικό του πυρήνα, γιατί αυτός παραμένει τόσο στενός και τόσο παλιός, τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, και αυτό δεν δείχνει -όπως δεν έδειχνε και κατά τη διάρκεια που συγκροτούσαν τη λεγόμενη "Α.Π." στο πλαίσιο του ΣΥΝ- τίποτε το ανανεωτικό.

Θα ευχόμουν και στο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να έχει καλή πορεία και από τη σκοπιά του να συμβάλει στο να πραγματοποιηθεί το ρήγμα εις βάρος του μεταλλαγμένου και ακραία πλέον νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ. Οι αρχικές μου ανησυχίες ότι οι κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές θα ωθούσαν τη Δημοκρατική Αριστερά να έχει την κατάληξη του τέως συντρόφου του ΙΚΚ που από μετεξέλιξη σε μετεξέλιξη, δηλαδή από κατρακύλα σε κατρακύλα, από την αρχική αποκομμουνιστικοποίηση στην αποαριστεροποίηση και αρκετοί, ακόμη και ηγέτες του πάλαι ποτέ κραταιού ανανεωτικού ΙΚΚ κατέληξαν να είναι σήμερα και αντικομμουνιστές, ευτυχώς φαίνεται να μην επαληθεύονται. Τις ανησυχίες μου για την πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν τις τροφοδοτούσαν μόνο οι δυναμικές της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας των τελευταίων δύο περίπου δεκαετιών της Ιταλίας και της Ευρώπης, αλλά και το γεγονός ότι το περιεχόμενο αρκετών κειμένων συντρόφων της λεγόμενης "Α.Π.", όσο ήταν στον ΣΥΝ και σήμερα είναι στην Δημοκρατική Αριστερά, ταυτιζόταν και ταυτίζεται -χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν και να το συνειδητοποιούν- με αντίστοιχα και σχετικά παλαιότερα κείμενα και προβληματισμούς (και έχω αρκετά τέτοια στο αρχείο μου) των τέως Ιταλών συντρόφων. Στην ελληνική πραγματικότητα όλα τα παραπάνω δεν θα οδηγούσαν και δεν θα οδηγήσουν να γίνει το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς κάτι σαν το αντίστοιχο μη αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας, το οποίο έχει στις γραμμές του πολλά μέλη και ψηφοφόρους αριστερούς, χωρίς το ίδιο ως κόμμα να είναι αριστερό, αλλά να γίνει τσόντα του ΠΑΣΟΚ.

 

Ο χαρακτήρας της κρίσης και η Δημοκρατική Αριστερά

Οι τελευταίες δραματικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ευρώπη και στη χώρα μας, το Μνημόνιο της εθνικής, κοινωνικής, πολιτικής και ταξικής υποταγής στην παγκόσμια και κυρίως στην ευρωπαϊκή και ελληνική ελίτ του χρηματιστικού κεφαλαίου καθιστούν το ΠΑΣΟΚ τον καλύτερο υπηρέτη αυτής της υποταγής.

Το πρόσφατο κατάπτυστο, αντεργατικό πολυνομοσχέδιο, που με τη μέθοδο του κατεπείγοντος ψήφισε, ανατρέπει τα πάντα. Το ΠΑΣΟΚ, με τον νόμο αυτό παραδίδει, από άποψη νομικού πλαισίου, αλυσοδεμένους χειροπόδαρα τους εργαζομένους στις ταξικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο ούτε στα πιο φιλόδοξα όνειρά τους δεν έβλεπαν οι εκτεταμένα κρατικοδίαιτοι και κρατικοπλουτίσαντες μεγαλοεπιχειρηματίες μας. Όλοι τους σχεδόν με τις φοροαπαλλαγές, τις εισφοροδιαφυγές και τις φοροκλοπές φούσκωσαν και φουσκώνουν με δισεκατομμύρια τους λογαριασμούς τους στους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο. Σε 550-600 δισ. ευρώ ανεβάζουν οι έρευνες αυτά τα ποσά που 10.300 περίπου πάμπλουτοι Έλληνες κατακλέψανε τις τελευταίες δεκαετίες. Μέρος αυτών των δισ., άμεσα και έμμεσα, γίνονταν στη συνέχεια πανάκριβα δάνεια προς το Ελληνικό Δημόσιο. Όλοι αυτοί οι κερδοσκόποι συχνά μας κάνουν και μαθήματα πατριωτισμού. Αυτή είναι η υπ' αριθμόν ένα ληστεία εις βάρος του πλούτου της χώρας και είναι η κύρια αιτία της κρίσης, της πτώχευσης του λαού, της οικονομίας και των δημοσιοοικονομικών αδιεξόδων. Ανάμεσα σ' αυτούς τους πάμπλουτους είναι και όλοι σχεδόν οι μεγαλοκαναλάρχες. Τον πλούτο αυτόν που παράνομα φυγαδεύτηκε στο εξωτερικό και μαζί με τον πρόσθετο και τεραστίων διαστάσεων που διαθέτουν και στην Ελλάδα όχι μόνο δεν θέλει και δεν μπορεί να τον αγγίζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά εντελώς ξεδιάντροπα, στο πλαίσιο μιας πρωτοφανούς συναλλαγής, με διάταξη που ενσωμάτωσε στο τελευταίο αντεργατικό πολυνομοσχέδιο με το οποίο ξεθεμελιώνει και θεσμικές ρυθμίσεις που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα πολλών δεκαετιών, χαρίζει στους καναλάρχες και τον φόρο από τις διαφημίσεις που έπρεπε να αποδίδουν στο Δημόσιο και παράνομα κατακρατούσαν και κατακρατούν.

Από τον τεράστιο πλούτο που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας και κερδοσκοπικά συσσώρευσε το κεφάλαιο και από τα δάνεια του Δημοσίου που τα λεηλατούσαν οι μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοπρομηθευτές του ψίχουλα έφαγε και ο Πάγκαλος με τους φίλους του του πολιτικού κατεστημένου. Ψίχουλα έδιναν για πελατειακούς λόγους και στους κολλητούς συνδικαλιστές και εργατοπατέρες στις συντεχνίες και στην εργατική αριστοκρατία του γραφειοκρατικού σπάταλου, κομματικοποιημένου και διεφθαρμένου στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ψίχουλα, που όλα μαζί είναι αρκετά δισ. και συνιστούν τεράστιο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα και σκάνδαλο, αλλά δεν συνιστούν την κύρια αιτία της έκτασης και του βάθους της κρίσης που βύθισε τη χώρα στην ύφεση. Αυτή ήταν και παραμένει η εκτεταμένη κερδοσκοπία και οι φοροκλοπές του κεφαλαίου και κάνει μεγάλο λάθος το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που αντιστρέφει την ιεράρχιση των αιτιών της κρίσης και υποβαθμίζει έτσι τον κεντρικό ταξικό πυρήνα της. Στη βάση αυτής της λαθεμένης ιεράρχησης οικοδομεί και την ταυτότητά του και τη φυσιογνωμία του.

Οι τελευταίες εξελίξεις και κυρίως το πολυνομοσχέδιο, το οποίο και το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς το χαρακτήρισε "κόκκινη γραμμή", ελπίζω να ματαίωσαν οριστικά τις διεργασίες που θα ωθούσαν το κόμμα αυτό στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ.

Η επόμενη μέρα, μετά και τις εξελίξεις που ανέφερα, ανοίγει τον δρόμο για διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την ένταξη σ' αυτόν ως αυτόνομη συνιστώσα και του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

 

Τσίπρας και νέα προβλήματα στον ΣΥΝ

Αναφέρθηκα προηγουμένως στις ευθύνες των σ.σ. Αλαβάνου και Κουβέλη για την πορεία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ευθύνες και μάλιστα σοβαρές έχει και η υπόλοιπη ηγεσία του ΣΥΝ και προσωπικά ο σ. Τσίπρας.

Ο σ. Τσίπρας επάξια ηγήθηκε όλο αυτόν τον καιρό του ΣΥΝ και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Από τότε που έγινε πρόεδρος πολλές φορές υπέστη άδικη κριτική και δέχτηκε σοβαρά και απαράδεκτα χτυπήματα, με πρώτο το ηχηρό και προσβλητικό εκείνο του σ. Λ. Κύρκου όταν μίλησε "για παιδαρέλια που νομίζουν ότι έγιναν ηγέτες". Ακολούθησε η συστηματική υπονόμευσή του από τον σ. Αλαβάνο, κάτι που η κοινωνία το κατέγραψε με τον δικό της απλό και απλοϊκό τρόπο ως ακατανόητη βεντέτα ανάμεσά τους και τους το καταλόγισε. Αλλά και ο σ. Τσίπρας απέναντι στις άδικες κριτικές και επιθέσεις αρκετές φορές αντέδρασε αντιφατικά, σπασμωδικά, με αδικαιολόγητη ανασφάλεια, με αλαζονεία και αυτάρκεια. Αρκετοί χειρισμοί του, ιδιαιτέρως της τελευταίας περιόδου των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, ήταν ανεπαρκείς. Στο πλαίσιο της πολύ σωστής στρατηγικής κατεύθυνσης για την πραγματοποίηση της μέγιστης δυνατής συνεργασίας με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου που αποδεσμεύονται πραγματικά από το ΠΑΣΟΚ, έγιναν αρκετά λάθη, ερασιτεχνισμοί και επιλογές που δεν ήταν αποτέλεσμα συλλογικών διερευνήσεων και διεργασιών. Επιλογές που έφεραν το κόμμα και συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε προτετελεσμένες αποφάσεις. Ευθύνες σοβαρές για όλα αυτά έχει ο σ. Τσίπρας αλλά και αρκετά στελέχη της ηγεσίας. Συνεπώς χρειάζεται και από τον σ. Τσίπρα και από το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΝ μια σοβαρή και αυστηρή κριτική και αυτοκριτική θεώρηση όλης της μέχρι τώρα πορείας.

Ο ΣΥΝ έχει νέα προβλήματα και διαφωνίες. Οι μειοψηφικές θέσεις της νέας λεγόμενης "Αριστερής Τάσης" για την κρίση, το χρέος, το ευρώ και την Ε.Ε. είναι λαθεμένες αλλά θεμιτές, αρκεί να εκφέρονται, εσωκομματικά και δημόσια, με κομματικό τρόπο. Δεν γίνεται πάντα έτσι. Σήμερα, παρόμοιες θέσεις για άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης της Ε.Ε., για τη χρησιμότητα της εξόδου της Ελλάδας απ' αυτή αναπτύσσονται από ειδικούς και ιδεολόγους όλων των θεωριών από ακραίους εθνικιστές, νεοφιλελεύθερους, μέχρι ακραίους αριστερούς σεχταριστές και αριστεριστές. Είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε όσα γράφει ο αγαπητός σ. Λαφαζάνης, γιατί μου δίνουν την αίσθηση μιας γενικής ιδεολογικής και στρατηγικής αναδίπλωσής του έναντι του δημοκρατικού ανανεωτικού κομμουνιστικού οράματος, έναντι του δημοκρατικού αντικαπιταλιστικού δρόμου και του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Αναδίπλωση σε νεοσεχταριστικές θεωρήσεις. Μακάρι να κάνω λάθος.

 

Ο διευρυμένος ΣΥΡΙΖΑ και ο αριστερισμός

Οργανωμένα και συστηματικά στις νέες συνθήκες που διανύουμε να οικοδομήσουμε τον πιο διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα. Ο αριστερισμός μερικών συνιστωσών του, που υπήρχε από την ίδρυσή του, δεν μπορούσε να ακυρώσει τη σωστή κατεύθυνση του εγχειρήματος, γιατί ούτε σπουδαίο αντίκρισμα στην ελληνική κοινωνία είχε, ούτε διεθνή στηρίγματα και ενθαρρύνσεις, όπως συνέβαινε στις παλιότερες δεκαετίες, τότε που οι αριστερισμοί, οι σεχταρισμοί και οι σταλινισμοί ώθησαν μέχρι και σε πολεμικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις τότε λεγόμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ανάμεσα στην Κίνα και στην ΕΣΣΔ. Σήμερα εκείνος ο μαοϊσμός ξεθώριασε και τον σταλινισμό τον μονοπωλεί σχεδόν το ΚΚΕ. Αν παρ' όλα τα παραπάνω ο αριστερισμός ορισμένων συνιστωσών τις οδηγήσει να μην ακολουθήσουν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ γιατί γι' αυτές η κρίση θα έπρεπε να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ πιο "επαναστατικό", θα είναι μεν αρνητική εξέλιξη, αλλά το κενό θα υπερκαλυφθεί από τις νέες δυνάμεις που συστηματικά θα πρέπει να επιδιωχθεί να ενταχθούν, είτε αυτές είναι όσες αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ (πολιτική κίνηση Μητρόπουλου και άλλοι) είτε είναι εκείνες της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε των αριστερών οικολόγων, με την υπογράμμιση ότι, οικολόγοι είμαστε, πρέπει να είμαστε όλοι.

Ώρα για το μεγάλο μέτωπο, αλλά...

Ήρθε η ώρα, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες και το απαιτούν, όλοι οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες και πραγματικοί σοσιαλιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι να δημιουργήσουν το μεγάλο πατριωτικό, ταξικό, προοδευτικό, ευρωπαϊκό και διεθνικιστικό μέτωπο. Επιτέλους πρέπει να το καταλάβει και η ηγεσία του ΚΚΕ και να συμβάλει για να γεννηθεί το σύγχρονο ΕΑΜ, κάτι που θα ανατρέψει το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, θα τρομάξει τις αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και θα τις αναγκάσει να κάνουν σοβαρές υποχωρήσεις προς όφελος των εργαζομένων και του λαού. Θα συμβάλει θετικά στην επαναθεμελίωση της Ε.Ε. προς την κατεύθυνση που λέει το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αν τελικά η Ε.Ε. καταρρεύσει λόγω των εσωκαπιταλιστικών της αντιθέσεων, και αντιφάσεων η αριστερά δεν θα έχει ευθύνες για ό,τι αρνητικό προκύψει για τους λαούς από την κατάρρευση και ίσως από καλύτερες θέσεις θα παλέψει για τα παραπέρα.

 

...Η ηγεσία του ΚΚΕ παραμένει σεχταριστική

Το μεγάλο μέτωπο, το σύγχρονο ΕΑΜ ή η σύγχρονη ΕΔΑ είναι στη σημερινή φάση αδύνατο να δημιουργηθούν, γιατί ο ηγετικός πυρήνας της ηγεσίας του ΚΚΕ έχει έναν τέτοιο σεχταρισμό και σταλινισμό που από άποψη πολιτικής τεχνικής είναι πιο ακραίος και από τις εποχές των Ζαχαριάδη, Κολιγιάννη και Φλωράκη. Και απ' ό,τι φαίνεται θα παραμείνει έτσι για πολύ καιρό ακόμα. Αλλά ένας νέος και πιο διευρυμένος ΣΥΡΙΖΑ, σαν αυτόν που ανέφερα παραπάνω, θα συμβάλει πιο αποφασιστικά για να ανοίξει ο δρόμος ώστε σε μια δεύτερη φάση να γίνει και το μεγάλο Μέτωπο της Αριστεράς και της Προόδου.

 

 

Ο σ. Μ. Γλέζος και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η ιστορία, η προσφορά και το ήθος του σ. Μ. Γλέζου είναι γνωστά στους πάντες. Αποτελεί ένα εθνικό, πατριωτικό και αριστερό σύμβολο που τιμά τους αγώνες του λαού μας και συνεχίζει να βρίσκεται στις πρώτες γραμμές αυτών των αγώνων.

Οι εμπειρίες του τον βοηθούν περισσότερο από κάθε άλλον ν' αντιλαμβάνεται ότι για την ώρα στον νέο και διευρυμένο ΣΥΡΙΖΑ δεν χωράνε ούτε οι συνιστώσες (καμιά δεκαριά) που συγκροτούν την "ΑΝΤΑΡΣΥΑ", γιατί δυστυχώς δεν είναι διατεθειμένες να απομακρυνθούν ούτε ένα εκατοστό από τις αριστερίστικες προγραμματικές και ιδεολογικές νοσταλγίες και επιλογές τους. Επίσης, όπως είπα, και κάποιες συνιστώσες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην παραμείνουν. Όσο κι αν είναι καλές οι προθέσεις και οι επιθυμίες του σ. Μ. Γλέζου να μπουν οι πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό αποτελεί ουτοπία -εξάλλου πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν ακραίες και αριστερίστικες ομάδες που μένουν έξω από τους μεγάλους φορείς, αυτό γινόταν και επί εποχής ΕΑΜ και ΕΔΑ, εποχές που γνωρίζει πολύ καλά ο σ. Μ. Γλέζος- και συνεπώς θα είναι η προσφορά του πιο αποδοτική αν στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν κρατάει ίσες αποστάσεις από τις διάφορες συνιστώσες και τοποθετηθεί με σαφήνεια υπέρ εκείνων που θέλουν πραγματικά την ενότητα και τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε, ζήτω ο νέος ΣΥΡΙΖΑ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΤΟΥΛΑ

 

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι η κεντρική πολιτική, ιδεολογική και στρατηγική ιδέα αυτού του κειμένου. Ο χθεσινός ΣΥΡΙΖΑ που "πέθανε" γεννήθηκε επί προεδρίας του σ. Ν. Κωνσταντόπουλου και στη διαδρομή του πέρασε πολλές φουρτούνες. Η ίδρυσή του θεωρήθηκε στοιχείο της λεγόμενης αριστερής στροφής του ΣΥΝ, αριστερή στροφή που βάθυνε επί προεδρίας του σ. Αλ. Αλαβάνου. Πέρα από τα μεγάλα λόγια που τον συνόδεψαν ήταν μια σωστή προσπάθεια υλοποίησης της ενότητας των αριστερών δυνάμεων που πρέπει σταθερά και πάντα να επιδιώκεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε στρατηγική επιλογή μακράς πνοής και προοπτικής. Προωθήθηκε άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αποτελεσματικά, άλλοτε με περισσότερα και άλλοτε με λιγότερα λάθη και πισωγυρίσματα που αντανακλούσαν και τα προβλήματα της εσωτερικής συνοχής τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΝ αποτελούσε και αποτελεί την πλειοψηφική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, μακράν πιο μεγάλη απ' όλες τις υπόλοιπες μαζί. Απροσδιόριστη από άποψη μεγέθους, αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η "συνιστώσα" των ανένταχτων. Το γεγονός ότι ο ΣΥΝ είναι η μεγάλη συνιστώσα δεν έπρεπε και δεν πρέπει να έχει περισσότερα δικαιώματα, αλλά περισσότερες υποχρεώσεις.

Η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι το κίνημα μεγαλούργησε τόσο την περίοδο του ΕΑΜ όσο και στη διαφορετική αλλά σημαντική περίοδο της ΕΔΑ, όταν η κύρια δύναμη, τότε ήταν το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές ηγεμόνευαν με τη στάση τους, τη δράση τους, την προσφορά τους, τις ιδέες τους και την πειθώ τους. Όταν αυτή η διάσταση της ηγεμονίας αδυνάτιζε και ενισχυόταν εκείνη της επιβολής διά της ποσοτικής υπεροχής τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι πολύ διαφορετική, αλλά οι ποσοτικές αναλογίες των διαφόρων συνιστωσών του, στα συνολικά πολύ μικρότερα μεγέθη, είναι παρόμοιες. Οι μικρές συνιστώσες πρέπει να μην αγνοούν το δικό τους ειδικό βάρος και να διατυπώνουν με μεγαλύτερη αίσθηση της πραγματικότητας τις διάφορες απαιτήσεις τους. Να σέβονται τους εσωτερικούς προβληματισμούς της μεγάλης συνιστώσας, να εκφράζονται με περισσότερο συντροφικό, ενωτικό και συμμαχικό πνεύμα και με μικρότερη έπαρση. Ο μικρομεγαλισμός δεν βοηθάει απ' όπου κι αν εκδηλώνεται. Να έχουν όλοι βαθιά συνείδηση και συναίσθηση ότι το σχήμα είναι σχήμα συνεργασίας αυτόνομων συνιστωσών και κομμάτων και δεν μπορεί παρά να έχει χαρακτηριστικά ομοσπονδίας και όχι ενιαίου κόμματος, να λειτουργεί διά εκπροσώπων και αντιπροσώπων και στη βάση να ενσωματώνει και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Να αποφασίζει με συναινέσεις.

Είναι επιτακτική ανάγκη να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και με αρκετή αυτοκριτική να ξαναπιάσουμε το νήμα από τα ιδρυτικά κείμενα, να τα εμπλουτίσουμε, να τα επικαιροποιήσουμε και να συγκροτήσουμε το νέο "minimum" κοινό πρόγραμμα και σχέδιο. Έτσι θα δημιουργήσουμε τον νέο ΣΥΡΙΖΑ και μόνον έτσι θα μπορέσουμε όλοι μαζί να κάνουμε δύο βήματα μπροστά.

 

Αλαβάνος - Κουβέλης - Τσίπρας

Οι τρεις αυτοί σύντροφοι διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν έναν σημαντικό ηγετικό ρόλο στον ΣΥΝ και στον ευρύτερο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο ρόλος τους ήταν θετικός για όποιες επιτυχίες είχε και καθοριστικά αρνητικός για ό,τι δεν πήγε καλά. Είναι ώρα για μια βαθιά κριτική και κυρίως αυτοκριτική επανεκτίμηση της όλης ιστορίας τους και από τη σημερινή θέση, ρόλο και χώρο που ο καθένας βρίσκεται να συμβάλλουν πιο αποτελεσματικά για ένα νέο ξεκίνημα.

 

 

Αλαβάνος και το "μέτωπο Α.Α."

Η αγωνιστική ιστορία του σ. Αλαβάνου είναι γνωστή και πολύ πλούσια, για αρκετά χρόνια αναπτύχθηκε από τις γραμμές του δογματικού ΚΚΕ και σε συνέχεια, μετά την κρίση του ΚΚΕ και την αποχώρησή του από τον Συνασπισμό, συνέχισε τη δράση του από τις γραμμές του ΣΥΝ που μετεξελίχθηκε σε ενιαίο κόμμα. Όταν παραιτήθηκε ο σ. Ν. Κωνσταντόπουλος από πρόεδρος του κόμματος και αφού αρνήθηκε κατηγορηματικά, τότε και μετέπειτα, ο σ. Γ. Δραγασάκης να δεχτεί να είναι υποψήφιος, πρόταση που του έγινε από αρκετούς συντρόφους όλων των τότε ρευμάτων, εκλέχθηκε ο σύντροφος Αλαβάνος με ευρεία πλειοψηφία. Η προσφορά του τόσο κατά τη μακρά περίοδο της ευρωβουλευτικής του δράσης όσο και κυρίως κατά την περίοδο που ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ ήταν πολύ θετική.

Βοήθησε σημαντικά στην ολοκλήρωση της αριστερής στροφής του κόμματος και στην εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ το 2007. Παραιτήθηκε από πρόεδρος σε μια περίοδο που δεν έπρεπε να το κάνει. Φάνηκε τότε ότι ήθελε να προωθήσει την ανανέωση και τη νέα γενιά στην ηγεσία του κόμματος και πρότεινε για πρόεδρο τον άξιο, νέο, και ήδη επιτυχημένο ηγέτη στην "Ανοιχτή Πόλη" σ. Τσίπρα. Για την ενέργεια εκείνη εισέπραξε από πολλούς και από την κοινωνία πολλά εύσημα. Για τον εαυτό του φάνηκε τότε ότι επιφύλασσε, και για λόγους υγείας, έναν δεύτερο και βοηθητικό ρόλο δίπλα στον νέο πρόεδρο. Πολλοί, μεταξύ αυτών και εγώ, δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε μόνο με πολιτικά κριτήρια τη μετέπειτα στάση του.

Φαίνεται ότι όταν παραιτήθηκε από πρόεδρος του ΣΥΝ, οι προθέσεις του ή δεν ήταν ειλικρινείς ή, στην πορεία, μέσα από διεργασίες και ψυχολογικού χαρακτήρα -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου- επανατοποθετήθηκε και δεν του αρκούσε ο δεύτερος και βοηθητικός ρόλος και άρχισε να διεκδικεί για τον εαυτό του ρόλο υπεραρχηγού όχι μόνο στον ΣΥΝ αλλά και σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι σίγουρος αν σ' αυτό προσέβλεπε από την αρχή. Απ' ό,τι γνωρίζω δεν το είπε, δεν το διερεύνησε, δεν το συζήτησε με κανένα. Έκανε λάθος εκτίμηση, έπρεπε να γνωρίζει ότι ο χώρος αυτός, ο χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται υπεραρχηγούς και, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, ούτε οι ψηφοφόροι το δέχονται. Σ' όλη αυτή την περίοδο των αντιπαραθέσεων ήταν ιδιαίτερα άδικος και υπονομευτικός εναντίον του σ. Τσίπρα και εναντίον του ΣΥΝ από τότε που αποχώρησε απ' αυτόν. Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο και ο ίδιος υπέστη υπερβολικές και άδικες κριτικές και επιθέσεις.

Όλα αυτά είναι αρνητικές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας και ο κόσμος της αριστεράς μάς τις καταλόγισε και μας τιμώρησε αναλόγως. Μπορούμε να τα υπερβούμε; Δεν γνωρίζω και είμαι αρκετά απαισιόδοξος. Ίσως τα καταφέρουμε αν απαλλαγούμε όλοι από τις απολυτότητές μας και τα εγώ μας και ξαναβρούμε το συντροφικό και ενωτικό πνεύμα. Το ήθος της αριστεράς και πολύ περισσότερο των ηγετών της παίζει σημαντικό ρόλο και πρέπει να είναι ένα ουσιαστικό συντακτικό στοιχείο της ταυτότητάς της γιατί εμπεριέχει τις αξίες της μελλοντικής κοινωνίας που επαγγέλλεται, τις αξίες της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού.

Σ' ένα νέο ξεκίνημα και ο σύντροφος Αλαβάνος και ίσως με ολόκληρο το "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής" ενταγμένο ως αυτόνομη συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει και έχουν να προσφέρουν σημαντικό έργο, αρκεί να μη συνεχίσουν να προωθούν ανταγωνιστικά σχέδια. Αυτό θα διευκόλυνε και θα απλοποιούσε τις παραλυτικές διαδικασίες και θα ήταν ακόμη πιο καλό αν και οι συνιστώσες που συγκροτούν την "ΑΝΑΣΑ" λειτουργούσαν και αυτές ενιαία ως μια συνιστώσα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα τον απάλλασσαν έτσι από την εικόνα που μερικές φορές μοιάζει γελοία, με δεκάδες συνιστώσες που μερικές απ' αυτές είναι μικρότερες και από μια πολιτική κίνηση βάσης του ΣΥΝ. Γνωρίζω ότι αυτό είναι αρκετά δύσκολο, προσκρούει στον αριστερισμό που αρκετές έχουν και στις φιλοδοξίες των ηγετών και των ηγετίσκων. Αυτά δεν αφορούν τον σ. Αλαβάνο, ο ίδιος δεν ήταν και δεν είναι αριστεριστής. Ακόμη κι όταν κάποιες τοποθετήσεις του φαίνονταν τέτοιες, δεν εδράζονται σε αριστερίστικες θεωρήσεις, αλλά σε μια πολιτική κουλτούρα που μερικές φορές μοιάζει αδιευκρίνιστη και αντιφατική.

 

Κουβέλης και το κόμμα της "Δημοκρατικής Αριστεράς"

Ο σ. Φώτης Κουβέλης έχει κι αυτός τη δική του αγωνιστική ιστορία. Παρουσιάστηκε στο προσκήνιο κυρίως μετά την πτώση της δικτατορίας και δραστηριοποιήθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ εσ. πρώτα και στη συνέχεια της ΕΑΡ στην πολύ μικρή της περίοδο ως αυτόνομο κόμμα. Μικρή γιατί ίσως ο τότε ηγετικός της πυρήνας σύντομα διαπίστωσε ότι ως αυτόνομο κόμμα δεν είχε μάλλον. Ο σ. Κουβέλης αναδείχθηκε ως σημαντικός κοινοβουλευτικός παράγοντας αρχικά στον μεγάλο Συνασπισμό και με το ΚΚΕ και στη συνέχεια έκανε αρκετές θητείες βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε θετικό πλαίσιο εντός του ΣΥΝ κράτησε και την αντιπαράθεσή του κατά τη διάρκεια που διεκδίκησε την προεδρία του κόμματος και συσπείρωσε γύρω του ένα καλό ποσοστό, μόλις κάτι λιγότερο του 30%. Πρόεδρος εκλέχθηκε με 70% περίπου ο σ. Τσίπρας.

Ενώ η συνολική στάση και δράση του σ. Κουβέλη ήταν θετική, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη λεγόμενη "Α.Π.", ιδιαίτερα για τη δράση της και τις λειτουργίες της την τελευταία περίοδο. Εκεί που ο σ. Κουβέλης έκανε το μεγάλο λάθος και έχει σοβαρές ευθύνες ήταν στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ όταν μια μικρή μειοψηφία, κάτι λιγότερο από 20%, αφού δεν κατάφερε να επιβάλει τα εκβιαστικά της διλήμματα, διέσπασε το κόμμα. Οι αποχωρήσαντες αριθμητικά ήταν λίγοι και ακόμη λιγότερα τα μέλη του κόμματος που τους ακολούθησαν, αλλά η ζημιά στο κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ, στην αριστερά και ιδιαίτερα στην ανανεωτική αριστερά πολύ μεγαλύτερη.

 

* Τέλος α' μέρους (η συνέχεια στο φύλλο της Τρίτης)