Του ΝΙΚΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ
Διαβάζοντας την απόφαση της Π.Γ. του ΣΥΝ και τη συνέντευξη του σ. Αλέξη Τσίπρα, που δημοσίευσε η "Αυγή" στις 15 και 16-1-2010, δεν ξέρω αν είμαι εγώ προκατειλημμένος, αλλά μου δημιούργησαν την εντύπωση πως οι λέξεις που χρησιμοποιεί και η απόφαση και ο σ. Αλέξης στη συνέντευξή του ή είναι επιλεγμένες για να αποπροσανατολίσουν ή έχουν χάσει το νόημά τους, γιατί είτε η ηγεσία του Συνασπισμού δεν θέλει ή δεν έχει καταλάβει ποια είναι η κοινωνική αναγκαιότητα στις σημερινές συνθήκες, που απαιτούν την παρουσία ενός δυναμικού ενιαίου φορέα της κινηματικής, ανατρεπτικής αριστεράς, για να ανταποκριθεί σε αυτά που ο σ. Αλέξης επισημαίνει στη συνέντευξή του, αλλά που χάνουν το νόημά τους όταν η απόφαση της Π.Γ., ενώ χρησιμοποιεί τον πληθυντικό για να αναφερθεί στις διαπιστώσεις της, όπως "απέναντι σ' αυτή την πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή που παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας, η αριστερά έχει καθήκον να αναπροσανατολίσει τους στόχους και τις επιδιώξεις της". Και σε άλλα σημεία αναφέρει: "Η αριστερά στο σύνολό της, πολιτική και κοινωνική, έχει τη μεγάλη ιστορική ευθύνη να αλλάξει τα πράγματα και να αντιστρέψει αυτή την οδυνηρή πορεία για τον τόπο".
Ο σ. Αλέξης στη συνέντευξή του αναφέρει σε διάφορα σημεία, διαπιστώσεις, που χρησιμοποιεί λέξεις που χάνουν το νόημά τους. Όταν ως πρόεδρος του Συνασπισμού, συνυπογράφοντας τις αποφάσεις της Π.Γ., αναφερόμενος ο σ. Αλέξης στις πολύ σωστές διαπιστώσεις του, χρησιμοποιεί λέξεις όπως στην αρχή της συνέντευξής του, αφαιρώντας τη λανθασμένη, κατά τη δική μου προσέγγιση, για την αναγκαιότητα που έχει η κοινωνία τη λέξη που χρησιμοποιεί "συμμαχία", γιατί η κοινωνία που αναφέρεται έχει ανάγκη από την ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς και όχι συμμαχία, αυτό αφορά τα κόμματα που την επιδιώκουν για ίδιον όφελος. Και συνεχίζει: "Η συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από το τι έχει ανάγκη η κοινωνία, που αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται". Και συνεχίζει παρακάτω: "Γι' αυτό και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ιστορική ευθύνη... μια κατακερματισμένη αριστερά δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσει δυναμική... δεν είναι δυνατόν ο κόσμος κατά χιλιάδες να απεγκλωβίζεται από την κυβερνητική παράταξη και η αριστερά να ασχολείται με τον μικρόκοσμό της ... μπορούμε, αν μέλημά μας είναι να υπερασπιστούμε την κοινωνία που διαλύεται και όχι ο καθένας το δικό του μαγαζί".
Αλλά όλα τα παραπάνω αναιρούνται από αυτά που αναφέρει η απόφαση της Π.Γ. όταν επισημαίνει με έμφαση στον ενικό: "Ταυτόχρονα με αυτές τις πρωτοβουλίες, το επόμενο διάστημα θα εργαστούμε για την ολόπλευρη οργανωτική και πολιτική ισχυροποίηση του κόμματός μας". Για να καταλήξει: "Με δεδομένο πάντα ότι αναφερόμαστε σε πολιτική συμμαχία και όχι σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό". Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για άλλη σκέψη. Υποτίθεται ότι ο Συνασπισμός με την απόφαση της Π.Γ. για μια νέα αρχή για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει και παλεύει, όπως δηλώνει, ότι "είναι επιτακτική η αναγκαιότητα για μια ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς και όχι μια κατακερματισμένη αριστερά".
Να γιατί θεωρώ ότι η χρησιμοποίηση των λέξεων από τον Συνασπισμό χάνουν τη σημασία τους και χρησιμοποιούνται για λόγους εντυπωσιασμού. Κανείς, φαντάζομαι, δεν έχει αυταπάτες για τις προθέσεις του Συνασπισμού. Είναι ένα κόμμα που την ηγεσία του συγκροτούν παράγοντες που το ενδιαφέρον τους περιστρέφεται στο πώς θα επωφεληθούν από μια ενδεχόμενη εκλογική επιτυχία και προσπαθούν να πείσουν όλες τις άλλες συνιστώσες και τους ανένταχτους για να τους διατηρήσουν ως χώρο άντλησης ψήφων, εγκλωβίζοντας και τα χιλιάδες μέλη και στελέχη τους που πάλεψαν και παλεύουν και ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση της ανατρεπτικής κινηματικής αριστεράς που όσο ποτέ άλλοτε έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει, και γι' αυτό είναι συνυπεύθυνοι και όλοι αυτοί που επικαλούνται πως οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για να συγκροτήσουν τον ενιαίο συλλογικό φορέα, αυτόν που η κοινωνική αναγκαιότητα ήρθε να επιβεβαιώσει και έμπρακτα να αποδείξει με την εμπιστοσύνη και με την επιμονή που δείχνει, παρά τα τραγικά λάθη και τις εσκεμμένες συμπεριφορές απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο τραγικό λάθος κάνουν αυτοί που επιμένουν για ωριμότητα των συνθηκών όταν αυτός ο πολιτικός φορέας έδωσε ελπίδα και όραμα στον κόσμο της αριστεράς και μια πρωτόγνωρη και τεράστια δυνατότητα όχι μόνο για εκλογική επιτυχία, αλλά και για κινηματική συμμετοχή και δράση όλων αυτών που δεν είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από τις διάφορες συνιστώσες.
Το πρόβλημα δεν είναι γιατί ο Συνασπισμός βάζει σε πρώτη προτεραιότητα την ισχυροποίηση του κόμματός του και όλες οι άλλες συνιστώσες και αν δημόσια δεν το δηλώνουν, το ίδιο προσπαθούν, καλυμμένα ή απροκάλυπτα, για την ισχυροποίηση της συλλογικότητάς τους. Το πρόβλημα δεν είναι ο Συνασπισμός και οι παράγοντές του, αλλά το πώς αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί την κοινωνική αναγκαιότητα και τον ρόλο της αριστεράς στην εποχή μας. Γιατί όταν απευθύνεσαι στον κόσμο της αριστεράς, που δεν είναι ενταγμένος και αντιλαμβάνεται ότι αυτό που επιδιώκει δεν έχει σχέση με τα προβλήματα και τις ανάγκες του, που μόνο η ενότητα τις αριστεράς μπορεί, με έναν ενιαίο δυναμικό φορέα, να του το εξασφαλίσει.
Πώς μπορείς να τον πείσεις, όταν στην αναγκαιότητα της ενότητας που επιθυμεί, του την εγκλωβίζεις στο πλαίσιο της συνεργασίας του τίποτα δεν του εγγυάται; Και, το βασικότερο, η άποψη για συνεργασία και όχι κοινό φορέα, που δεν θα είχε κανείς αντίρρηση αν αυτό που επιδιώκεις είναι να γίνει η προσπάθειά σου σε μια εκλογική αναμέτρηση ή σε μια κοινωνική διεκδίκηση αποτελεσματική και νικηφόρα, είναι επιθυμητό και αναγκαίο να επιδιώξεις τη συνεργασία και τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράταξη, με παραπλήσιους πολιτικά πολιτικούς χώρους. Αλλά όταν μιλάμε για την ενότητα της αριστεράς, δεν είναι δυνατόν να βάζεις σε πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη του δικού σου χώρου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά η προσπάθειά σου για την ενότητα της αριστεράς εξ αντικειμένου το λιγότερο που μπορείς να πετύχεις είναι να υποβαθμίζεται αυτή η προσπάθεια.
Εδώ και χρόνια όλοι μας γνωρίζουμε, και ο κόσμος της αριστεράς πολύ περισσότερο, τι αποτέλεσμα είχαν οι συνεργασίες και ποιες εντυπώσεις δημιουργούσαμε όταν στις κοινές προσπάθειες, σε διαμαρτυρίες, σε διαδηλώσεις, σε πορείες με τα ξεχωριστά λάβαρα και με σημαίες, σε εκλογές με τη διεκδίκηση θέσεων στα ψηφοδέλτια, στη μοιρασιά της εκλογικής λείας. Πιστεύει κανείς ότι από όλες αυτές τις συνεργασίες και τις κοινές προσπάθειες είχε όφελος η κινηματική αριστερά; Αυτό που πάντα προέκυπτε δεν ήταν ο ανταγωνισμός, με κατάληξη τον πολλαπλασιασμό των διασπάσεων; Πώς είναι δυνατόν με όλα αυτά να επιδιώκουμε συνεργασίες αυτού του είδους; Όταν, κατά κοινή ομολογία, όλοι διαπιστώνουμε, όπως αναφέρει η Π.Γ., πως πρόκειται για πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή και ο σ. Αλέξης αναφέρει πως στις σημερινές συνθήκες "έχει ανάγκη η κοινωνία από την ισχυρή και δυναμική παρουσία της αριστεράς".
Για να μπορέσει ο λαός να αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφή, η μόνη δυνατότητα για δυναμική παρουσία της αριστεράς είναι η συγκρότηση ενιαίου φορέα της ριζοσπαστικής αριστεράς, για να μπορέσει ο κόσμος της αριστεράς να στεγάσει τις ελπίδες του, την αγωνία του και την ανάγκη του, για να εκφράσει την αντίθεσή του και να παλέψει τη σημερινή κοινωνική και πολιτική βαρβαρότητα. Τι διαφορετικό κάνει το ΚΚΕ, που παλεύει για να ισχυροποιήσει το κόμμα του και δεν το ενδιαφέρει η ενότητα και ισχυροποίηση της αριστεράς, για να μπορέσει να γίνει ο αγώνας του λαού αποτελεσματικός και γι' αυτό όλοι εμείς, δικαιολογημένα, το κατηγορούμε για διάσπαση και μοναχική πορεία που είναι αδιέξοδη;
Κλείνω εδώ για να επανέλθω, γιατί το θέμα της ενότητας της αριστεράς είναι τεράστιο και σε ένα κείμενο δεν είναι δυνατόν να το καλύψεις.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου