Η προοπτική στην αριστερά μετά τις περιφερειακές εκλογές

Καιρός να πούμε:


Οι σταγόνες ποτάμι να γίνουν


Μ. Μπρεχτ


Κατ’ αρχήν πρέπει να παραδεχτούμε ότι το ΚΚΕ όχι μόνο παραμένει η βασική δύναμη της αριστεράς αλλά διεύρυνε και την εκλογική επιρροή του. Ας σκεφτούμε μόνο τους ενδοαριστερούς συσχετισμούς πριν από τρία μόλις χρόνια και πως είναι τώρα. Σ'αυτή την εξέλιξη έχει φυσικά συμβάλλει η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, η διάχυτη κοινωνική οργή που αποκτά αντισυστημική συμπεριφορά, αλλά βαραίνει επίσης και το γεγονός, ότι για ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, το ΚΚΕ μαζί με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά εμφανίζεται ιστορικά δικαιωμένο στην αντίθεση του με την Ε.Ε., έστω κι αν δεν προτείνει κάτι το συγκεκριμένο και αξιόπιστο.


Αυτό λοιπόν που θα μπορούσε, υπό άλλους όρους, να είναι ένα στοιχείο ανοδικής πορείας για την αριστερά γίνεται το κεντρικό της πρόβλημα γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ ακολουθεί μια γραμμή ακραίου σεκταρισμού, διαρκούς περιχαράκωσης των δυνάμεών του και καλλιέργειας κλίματος ενδοαριστερού εμφύλιου. Αυτό είναι κάτι που βαραίνει αισθητά στον συνολικό συσχετισμό δύναμης. Από διαφορετικές θέσεις θα μιλούσαμε σήμερα στον αγώνα για την ανατροπή του Μνημονίου και αυτής της άθλιας κυβέρνησης, αν υπήρχε μια μίνιμουμ έστω ενότητα στη δράση των αριστερών δυνάμεων στους κοινωνικούς χώρους.


Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να εγκαλούμε την ηγεσία του ΚΚΕ για τις ευθύνες της έναντι του εργατικού και λαϊκού κινήματος και να καλλιεργούμε τις προϋποθέσεις για την ενότητα στη δράση και στους κοινούς αγώνες. Αλλά ο καλύτερος, και ίσως ο μοναδικός τρόπος, να το επιτύχουμε είναι να προχωρήσουμε σε αυτό που το ΚΚΕ δεν είναι σε θέση να προσφέρει, δηλαδή μια αριστερή εναλλακτική απάντηση στη σημερινή κρίση, τόσο σε επίπεδο πρότασης όσο και σε επίπεδο πολιτικού υποκειμένου, που θα της δώσει σάρκα και οστά και θα τη προωθήσει.


Ο πυρήνας μιας τέτοιας πρότασης πρέπει να είναι: Στάση πληρωμών των δανειακών μας υποχρεώσεων, με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έξοδο από την ΟΝΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών, έλεγχος της ροής κεφαλαίων, προστασία του λαϊκού εισοδήματος και ανασυγκρότηση του οικονομικού ιστού της χώρας με δημόσιο έλεγχο. Πέρα από τα ευχολόγια της φιλοευρωπαϊκής ρητορείας, που υπεκφεύγουν διαρκώς στο θέμα του χρέους και της αντιμετώπισής του, δεν έχει διατυπωθεί καμία άλλη διαφορετική πρόταση στην ευρύτερη αριστερά. Η ελληνική κοινωνία έχει κατά τη γνώμη μου να επιλέξει ανάμεσα στο Μνημόνιο (ή παραλλαγές του) και σε μια τέτοια πρόταση


Η πρόταση αυτή μπορεί να λειτουργήσει σε διαφορετικά επίπεδα: μπορεί να συσπειρώσει κατ' αρχήν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, που αποδεσμεύονται σήμερα από την επιρροή του δικομματισμού και περιμένουν κάτι από την πλευρά της αριστεράς. Έχει μια γνήσια πλειοψηφική δυναμική. Μια ένδειξη μόνο: σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά που υποστηρίζουν τη στάση πληρωμών και την έξοδο από την ΟΝΕ ξεπερνούν αισθητά το 20% και αυτό χωρίς την υποστήριξη κοινοβουλευτικού κόμματος. Σκεφτείτε τι δυνατότητες υπάρχουν αν, με αυτά που μας περιμένουν, υπήρχε και πολιτική έκφραση. Μπορεί επίσης να αποτελέσει τη βάση ενός ξεκαθαρίσματος μέσα στην αριστερά, συσπειρώνοντας όσες δυνάμεις βλέπουν σ’ αυτήν την πρόταση όχι τον τελικό ορίζοντα αλλά τον πυρήνα ενός μεταβατικού προγράμματος με στόχο τον σοσιαλισμό.


Σ' αυτή τη βασική πρόταση συγκλίνουν αυτή τη στιγμή, με επιμέρους αποχρώσεις, μια σειρά από δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα σε διάφορους χώρους ή σχήματα. Π.χ. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η καθαρότητα με την οποία υποστήριξε αυτή την πρόταση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εντυπωσιακή (για τα δεδομένα αυτού του χώρου) εκλογική της επιτυχία, σε συνδυασμό βέβαια με τη γείωσή της σε μια σειρά από κοινωνικούς χώρους και μαζικές πρακτικές. Είναι όμως και το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, που με τις θέσεις του στα θέματα της Ε.Ε., του χρέους και της ΟΝΕ κυριολεκτικά άλλαξε τους όρους της συζήτησης στο σύνολο της αριστεράς.


Πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί η θαρραλέα στάση του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που, αν κρίνουμε και από τη λάσπη που δέχεται από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αποτελεί αγκάθι για όλη την πολιτικο-μηντιακή ελίτ. Βλέπουμε επίσης να προσεγγίζουν αυτή την πρόταση και άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ όπως η ΚΟΕ ή το Κόκκινο. Υπάρχει επίσης η πολύ σημαντική εμπειρία σύγκλησης στους συνδικαλιστικούς χώρους δυνάμεων που δεν ήταν συνηθισμένες να βαδίζουν μαζί, στο πλαίσιο του Συντονιστικού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Ας σημειώσουμε επίσης την απήχηση που είχαν οι πρωτοβουλίες του Αριστερού Βήματος, που λειτουργεί ως εργαστήρι για τη συζήτηση μιας ριζοσπαστικής αριστερής πρότασης.


Υπάρχει λοιπόν μια βάση για να ξεκινήσει κάτι και υπάρχει η τρομακτική πίεση της συγκυρίας. Εάν δε βγει από το σημερινό της τέλμα η αριστερά θα σαρωθεί και η ίδια από την κρίση. Πιστεύω πως, παρά τα εμπόδια, που παραπέμπουν στις γνωστές, εν μέρει αναπόφευκτες, οργανωτικές αγκυλώσεις, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για μια πολιτική πρωτοβουλία μεγάλης εμβέλειας. Μια πρωτοβουλία που θα συσπειρώσει, σε μια πρώτη φάση, τις δυνάμεις που ανέφερα προηγουμένως σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Μια πρωτοβουλία που μπορεί να δώσει ελπίδα και προοπτική στις δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος που διψούν για μια αγωνιστική, προοδευτική και ρεαλιστική λύση. Οι ευθύνες μας είναι ιστορικές και ο χρόνος λιγοστός.


ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΠΟΤΗΣ


ΦΥΣΙΚΟΣ

 
eXTReMe Tracker