Του Μιχάλη Καστρινάκη*
Κι όμως, είναι η ώρα που θα μπορούσαν να ενωθούν και να πάρουν την εξουσία οι ανανεωτικοί που σιχάθηκαν την υστερική πλειοψηφία της ηγεσίας τους, οι Ρευματικοί που δεν αντέχουν άλλο την ακραία γραφειοκρατική λειτουργία του ΣΥΝ και την υπονόμευση του Τσίπρα, η νέα γενιά ηγετικών στελεχών που δεν αντέχει άλλο εξευτελισμό και οι ευρισκόμενοι στην αριστερή άκρη του Κόμματος που αποφάσισαν να διαχυθούν σε κάτι ευρύτερο από την παρέα τους και να κάνουν αυτό που αποτελούσε το πολιτικό σχέδιο του κόμματος τους: να φύγουν από την ασφάλεια και τη θαλπωρή των συνεδριακών ποσοστών τους και να αλλάξουν ριζικά το σκηνικό.
Ποτέ ξανά στο μέλλον δεν θα υπάρξει τέτοια ευκαιρία, ποτέ ξανά η βάση δεν θα είναι τόσο έτοιμη για εξέγερση, ποτέ ξανά δεν θα έχουμε στην προεδρία του κόμματος κάτι σαν αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα ( και κυρίως αύριο, αν τολμήσει να κάνει όσα αποτελούν την μοναδική νικηφόρα διέξοδο) ο Τσίπρας.
Θα το τολμήσουμε ή θα μείνουμε δέσμιοι των συνηθειών, των φόβων και των ευκολιών μας;
Λες κι έχουμε να χάσουμε κάτι παραπάνω…”.
Το απόσπασμα από το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στα μέσα Ιουνίου του 2009. Μπορώ να περηφανεύομαι ότι μάλλον, όταν το έγραφα, ο θυμός μου με τον Αλαβάνο, με οδήγησε σε κρίση ενόρασης. Ένα ακραίο πολιτικό σχέδιο, που κανείς (ούτε εγώ) δεν πίστευε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μια από τις χιλιάδες προφητείες της αριστεράς που προβλέπουν ταραχές και επαναστάσεις. Κι όμως, χτες στο έκτο Συνέδριο του ΣΥΝ, αυτό το ακραίο πολιτικό σχέδιο ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ !!!!
Ζούμε μεγάλες, σπάνιες, αληθινά ιστορικές στιγμές. Πότε ξανά αλήθεια στην ιστορία των κομμάτων έχουν ξανασυμβεί ταυτόχρονα τα εξής: Η δεξιά του κόμματος αποχωρεί, οι γραφειοκράτες ηττώνται από ένα αγανακτισμένο λαό που μέσα στη σύγχυση και στην ασάφεια της οργής του έχει αναφορές στην άμεση δημοκρατία, οι προύχοντες της Ιεράς Συνόδου των μηχανισμών συντρίβονται από την εξέγερση της εξοργισμένης βάσης που δεν ανέχεται να τη διοικούν άλλο όπως τη διοικούσαν.
Ναι, ας το πούμε, ας το χαρούμε, ας το πανηγυρίσουμε, με όσο ενθουσιασμό του αρμόζει. Ζούμε τη νίκη μιας επανάστασης που πριν μια δεκαετία ήταν αδιανόητη, ενώ ένα χρόνο πριν ήταν απίθανη. Ναι, ανήκουμε στο ελάχιστο εκείνο ποσοστό τυχερότατων αριστερών που είδαν την γραφειοκρατία να χάνει, την ημέρα μάλιστα που ολοκληρώθηκε η αυτογελοιοποίηση της φιλελεύθερης ολιγαρχικής νομενκλατούρας.
Βεβαίως, τώρα πρέπει να θυμηθούμε πως η επανάσταση είναι έρωτας, είναι ποίηση, είναι απαραίτητη επειδή είναι μια κορυφαία στιγμή της μεταρρύθμισης. Όπως συνέβη και το 1917, όπως συμβαίνει σε όλες τις επαναστάσεις, έτσι και στη δικιά μας, τα διαδραματιζόμενα πραγματοποιούνται εξαιτίας τυχαίων συγκυριών, ενώ εξελίσσονται στο υπέροχα γοητευτικό επίπεδο της επιφάνειας. Οι επαναστάσεις προκύπτουν όταν μια άξια (ή πολύ τυχερή, όπως μάλλον είναι η περίπτωση μας) πολιτική ομάδα αξιοποιεί τις έκτακτες συνθήκες αποδιοργάνωσης που δημιουργεί μια μεγάλη καταστροφή της πατρίδας ή του κόμματος π.χ. ή ήττα στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο για τη Ρωσία ή αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές. Στις επαναστάσεις ο λαός υιοθετεί απλά αιτήματα και συνθήματα που πείθουν ότι συμπυκνώνουν την απαίτηση των αλλαγών που είναι απαραίτητες, όπως π.χ. γη και ειρήνη, εκείνον τον Οκτώβρη, ή θέλουμε κόμμα, ετούτο τον Ιούνη. Στις επαναστάσεις οι απλές ανάγκες των πολλών (γη, ειρήνη, Κόμμα και όχι καφενείο) συναντώνται με το απογειωμένο πρόγραμμα και την ιδεολογία των ελάχιστων που ηγούνται (Σοβιέτ και κομμουνισμός τότε. Άμεση δημοκρατία και κόμμα των μελών του σήμερα).
Γι' αυτό οι επαναστάσεις είναι υπέροχες στιγμές, αλλά αφορούν μόνο την επιδερμική επιφάνεια. Τις κάνουν πολλοί για άσχετους λόγους από αυτούς για τους οποίους παλεύουν οι λίγοι που ηγούνται. Γι' αυτό μας συγκινεί η επανάσταση, την κάνουμε όποτε μας κάθεται (δηλαδή μια φορά στη ζωή μας) αλλά είμαστε με αυτό που αφορά την ουσία, το βάθος, την αληθινή αλλαγή: τη μεταρρύθμιση.
Αλλιώς θα ήμασταν μπολσεβίκοι, δηλαδή στυγνοί εξουσιαστές. Εμείς, (εμείς, όσοι πάντοτε ονειρευόμαστε ένα κόμμα των μελών του, τις εναλλαγές, τη μεγαλύτερη δυνατή χρήση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών ) δεν κινδυνεύουμε να κατσικωθούμε στην εξουσία, μετατρεπόμενοι σε μπολσεβίκους. Αλλά εμείς, και μαζί με εμάς ο αγνός λαός της νεολαίας, των γειτονιών και της υπαίθρου, κινδυνεύουμε να τρομάξουμε τόσο πολύ από το βάρος της ευθύνης έτσι ώστε είναι πολύ πιθανό να αρνηθούμε να ασχοληθούμε με την βρωμερή άσκηση της εξουσίας και τελικά να την παραδώσουμε ανακουφισμένοι, κατά τα πρότυπα του σ. Καραμανλή. Σε αυτό το επίπεδο όλα είναι εναντίον μας. Πρώτα απ' όλα εμείς είμαστε το μεγαλύτερο εμπόδιο. Δεν είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής, δεν γουστάρουμε εξουσίες- προτιμάμε να επηρεάζουμε με το μειοψηφικό μας παράδειγμα, δεν ξέρουμε από κόμματα αλλά από κινήματα, δεν αντέχουμε να πολυβρομίσουμε τα χέρια μας στην τρέχουσα διαχείριση της καθημερινής πολιτικής, μάθαμε από μικρά παιδιά εκατοντάδες τεχνικές διαχείρισης της ήττας, αλλά δεν έχουμε ιδέα από την αντιμετώπιση της νίκης μας, κατά βάθος όλοι νιώθουμε πως ο κόσμος χωρίζεται σε χαμένους και σιχαμένους και εμείς κάθε άλλο παρά σιχαμένοι θέλουμε να είμαστε. Το δεύτερο μεγάλο μας εμπόδιο είναι οι σύμμαχοι μας. Τα νέα σε ηλικία ηγετικά στελέχη και ο αγνός λαός του Συνασπισμού. Οι σ. της νέας γενιάς έχουν παρόμοιες με τις δικές μας, αλλά και άλλες που εμείς, (δόξα σοι τα Εξάρχεια και ο αριστερός Ευρωκομμουνισμός) δεν έχουμε, αδυναμίες. ¨Όμως και ο απλός λαός του ΣΥΝ είναι πολύ πιθανό, αφού ευχαριστηθεί την επιβεβαίωση της δύναμης του και χαρεί την αποκαθήλωση των εικονισμάτων του, να επανέλθει στην αναπαυτική θέση του εκ του μακρόθεν τιμητή και γκρινιάρη.
Τρίτο και χειρότερο είναι ο βαθιά επιφανειακός χαρακτήρας της επανάστασης μας. Θα είδατε όλοι και όλες το πολύ χαμηλό επίπεδο των τοποθετήσεων των δικών μας σύνεδρων (κάτω οι πάνω εκτός Αυτού που είναι Παραπάνω, Αριστερέ αγάπα, τους τσακωμούς παράτα και τη δύναμη σου δώσ’ τη στη γραμμή σου) και τα κύματα επιδοκιμασίας που εισέπραττε κάθε λαϊκίστικη τοποθέτηση. Δυστυχώς, ηγεμονία των ιδεών μας δεν υπάρχει και ο δρόμος για την κατάκτηση της είναι, όπως πάντοτε, δύσκολος και κυρίως εξαιρετικά χρονοβόρος.
Οπότε; Οπότε, γνωρίζοντας πως το πιθανότερο είναι να αποτύχουμε, να κάνουμε τα πάντα για να πετύχουμε. Βεβαίως να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να πιέσουμε του συμπολεμιστές μας και να εμπνεύσουμε την εγρήγορση των απλών μελών.
Αλλά να μην προσδοκούμε πολλά από αυτές τις επιδιώξεις, οι οποίες θα έχουν μέτρια αποτελέσματα επειδή, δυστυχώς, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, επομένως τα φρικιά άντε να γίνουν μεσήλικα φρικιά εν αποστρατεία, το υπόλοιπο Ρεύμα άντε να γίνει Πολλά Βαρύ με Ολίγη, και η Τρίτη Τάξη πάντοτε θα μένει στην ίδια τάξη όσο δεν αρχίζει να εξαλείφει τις άλλες δύο.
Αλλού πρέπει να επενδύσουμε (προσοχή, σ. αναγνώστη, το κείμενο μπαίνει στην προφητική - ενορατική του φάση.)
Εν αρχή ην η αλήθεια, η οποία είναι πάντοτε μεταρρυθμιστική. Αντί να πλασάρουμε μια γελοία επάρκεια και μια καταγέλαστη αλαζονεία, να διακηρύξουμε την ανεπάρκεια μας. Τι να κάνουμε, εμείς και οι φίλοι μας δεν μπορούμε μόνοι μας να είμαστε η ηγεσία της Ελληνικής Αριστεράς. Να δώσουμε τα χέρια στους (ήδη πρώην ) αντίπαλους μας.
Να πούμε ακόμα και στους ανανεωτικούς πως, αν ειλικρινά ενδιαφέρονται για μια άλλη Ε.Ε., για σύγκλιση με το αριστερό ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους - Πράσινους, για αληθινή δημοκρατία στο Κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, για αντιεθνικιστική πολιτική, ε τότε μας είναι απαραίτητοι. Να πούμε στην ιστορική ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος πως δεν τους θέλουμε σαν στεγνό ιεραρχικό μηχανισμό. Αλλά μας είναι πολύτιμες η εμπειρία, η ταξικότητα τους, η λαϊκότητα για την οποία αγωνιούν. Να πούμε στους σ. του ΣΥΡΙΖΑ να πάψει επιτέλους η πλάκα της τριχοτόμησης της αριστερής τρίχας, της καχυποψίας και της μιζέριας. Για όλες και όλους τους παραπάνω (και κραυγαλέα για τους σ. του ΣΥΡΙΖΑ) δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία πια. Οι κακοί φύγανε, ελάτε να κάνουμε όσα η κοινωνία χρειάζεται, αλλιώς όλοι θα θεωρήσουν πως σας αρέσει να παίζετε τον ρόλο των άσχημων.
Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνουν οι παραπάνω. Βέβαια, το πιθανότερο είναι πως η Πτέρυγα θα αδιαφορήσει και θα συνεχίσει να νοσταλγεί τις ημέρες που βασίλευε το ιδρυτικό συμβόλαιο με τον Λαφαζάνη (ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και στις εκλογές πάμε μαζί), ο δε τελευταίος θα συνεχίσει τον αγώνα για την παλινόρθωση της Γερουσίας, ενώ για τις συγκεκριμένες στριφνές συνιστώσες κανείς σοβαρός προφήτης δεν μπορεί να προβλέψει κάτι περισσότερο από το 1Χ2.
Άρα, τι κάνουμε;
Kαταρχήν, μετατρέπουμε τη σχέση επιφυλακτικής συντροφικότητας με τους μόνους συμμάχους μας εντός κόμματος σε αληθινή φιλική σχέση. Οι σ. της Πλατφόρμας 2010 πρόσφεραν ήδη πολύτιμες υπηρεσίες. Έκαναν την υπέρβαση τους, στήριξαν την επανάσταση των μελών, απομόνωσαν τους ακραίους της Πτέρυγας, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του καταπληκτικού κείμενου του Προγραμματικού Συνεδρίου, κυρίως όμως απέδειξαν πως, ανεξάρτητα από το αν ανήκουμε σε αυτούς που πρώτα ρίχνουν παγάκια ανανεωτικότητας και μετά βάζουν το ποτό της ριζοσπαστικότητας ή, αντίθετα ,σε αυτούς που πρώτα βάζουν το ποτό και μετά ρίχνουν τα παγάκια, όλοι μπορούμε ΕΥΚΟΛΑ, χαρούμενα και δημιουργικά να προσφέρουμε στην κοινή μας υπόθεση. Οι σ. της Πλατφόρμας είναι απαραίτητο να συμμετέχουν ισότιμα ως οργανικό τμήμα της νέας σύνθεσης σε ένα Συνασπισμό που οι τάσεις μπορούν αληθινά να είναι ρεύματα ιδεών.
Παράλληλα με την εσωκομματική συμπεριφορά που πρέπει να επιδείξουμε είναι απολύτως αναγκαίο να απευθύνουμε κάλεσμα στις φιλικές συνιστώσες, στους ανέντακτους της Αριστεράς και να τους πούμε :
Ο Συνασπισμός άλλαξε. Άλλαξε συγκλονιστικά. Θέλει να γίνει Κόμμα. Έλαχε σε μια ομάδα απλών μελών του να τον διοικούν. Υπάρχει πιθανότητα να ανιχνεύσουμε όλοι μαζί τους δρόμους που οδηγούν στο Κόμμα - Δίχτυο του εικοστού πρώτου Αιώνα. Μαζί μπορούμε να οργανώσουμε και την πολιτική αντίσταση και την κοινωνική αλληλεγγύη ( συσσίτια, δωρεάν ανταλλαγή και παροχή προϊόντων και υπηρεσιών κ.λπ.). Θα βοηθήσετε ή θα σχολιάσετε την αποτυχία μας;
Θα βοηθήσουν. Όσοι, και κυρίως όσες, δεν μπορούμε να φανταστούμε. Επειδή θα συγκινηθούν από το μήνυμα. Ακριβώς όπως προχτές το μισό Συνέδριο έκλαιγε στην ομιλία του Δραγασάκη (το άλλο μισό ψιθύριζε συγκινημένο “Γιάννη Θεέ πάρε την ΠΑΕ”)
Αρκεί να εκπέμψουμε αυτό το μήνυμα. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε πραγματικά αδικαιολόγητοι. Ανάξιοι της στιγμιαίας νίκης μας και άξιοι της συνήθους μοίρας μας.
ΥΓ.: Αν και αυτή η προφητεία επαληθευτεί και σε δύο χρόνια τσιτάρω την ενορατική κατακλείδα του παρόντος παραληρήματος, δεσμεύομαι πως αυτή η σημερινή προφητεία Β θα είναι η αρχή ενός άλλου ανίερου κειμένου το οποίο θα εμπεριέχει την Αποκάλυψη για το πώς θα πάρουμε την κυβέρνηση και την (μπρρ!!) εξουσία.
* Ο Μιχάλης Καστρινάκης είναι μέλος της ΚΠΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου