Τα αυτιά των κουκουλοφόρων και οι μύτες της "Ανανέωσης"

Του Φαίδωνος Χατζηδημητρίου

Μετά το συνέδριο του ΣΥΝ, στην καθημερινή πλέον στήλη του, ο κ. Κώστας Κάρης προκαλεί ανηλεώς με τη μύτη της γραφίδας του τους αναγνώστες της "Α" θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο τον προστατευόμενό του κ. Γουσέτη, για χάρη του οποίου έψεξε με μεγάλη αυστηρότητα την "Α" και όσους αναγνώστες της εξόργιζε ο εν λόγω. Φαίνεται ότι όσα για το δημοκρατικό ήθος του αδαμάντινου κ. Γ. έγραψε ο κ. Κ., τον εκφράζουν ακόμα και μετά την κατάληξη του κυρίου δημοκρατικότατου αριστερού, αφού δεν ένιωσε την ανάγκη (ο κ. Κ.) να αρθρώσει έστω και ένα "συγγνώμη, λάθος". Αμφιβάλλω αν έχει καν κάποια αμφιβολία για το έλασσον αυτό ζήτημα, αφού δεν δείχνει να έχει για μείζονα. Και είναι αρκετά, στην περίπτωση του κ. Κ. και πολλών εκ των αυτοχρισθέντων παπών της ανανέωσης.

Περιορίζομαι σε αυτό που γράφω στην αρχή, για την ανηλεή πρόκληση των αναγνωστών (ή, εν πάση περιπτώσει, πάρα πολλών αναγνωστών της "Α" -λαμβανομένης, βεβαίως, υπόψη και της μικρής κυκλοφορίας της). Στα χνάρια του προστατευομένου του ή εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Γουσέτης. Βεβαίως, πάντοτε, ανάμεσα σε όσα εξοργίζουν, συνήθως υπάρχουν αφορμές για χαμόγελα. Όπως με το ευτράπελο σημείωμα του κ. Κ. ότι "μόνον ο βουλευτής -και γατρός- Θ. Λεβέντης της Ανανεωτικής Πτέρυγας είπε τα πράγματα με το όνομά τους... Μίλησε καθαρά για τον εκβιασμό των προμηθευτών..." και είπε ότι η κυβέρνηση θα είναι υπόλογη για την συνέχιση της υπερτιμολόγησης των υλικών των νοσοκομείων κ.λπ.

Ο κ. Κ. προφανώς διαβάζει μόνο τα δικά του γραπτά στην "Α", γιατί με των άλλων εξοργίζεται. Ώστε μόνον ένας γίγας γιατρός είχε το κουράγιο, όταν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές αυτά τα έχουν για ψωμοτύρι. Όσο για το τι κάνουν ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και τι γράφει η "Αυγή" για το συγκεκριμένο ζήτημα και για όλα τα ζητήματα του χώρου της δημόσιας υγείας, ο κ. Κ. εφαρμόζει το δόγμα ότι δημοσιεύει μόνο ό,τι συμφέρει τον λαό να ξέρει, δηλαδή ότι μόνο η πτέρυξ δεν μασά τα λόγια της γιατί έχει τον Λεβέντη και όλους τους λεβέντες του ντουνιά. Και, φυσικά, δεν συμφέρει τον λαό να ξέρει τι λένε οι αριστεριστές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εντάξει, ας πούμε, όλα αυτά μπορεί να χωνεύονται. Το δημοσίευμα, όμως, της 26.6, που υπογράφεται από τον κ. Κ., είναι έξω από κάθε όριο. Η 26.6 είναι η επομένη της δολοφονίας του υπασπιστή του κ. Χρυσοχοΐδη. Επιχειρεί, δε, να προβοκάρει την αριστερά, γράφοντας: "...οι ανακοινώσεις αριστερών φορέων που εκδόθηκαν και αντιπροτείνουν τους μαζικούς αγώνες κατά των κυβερνητικών μέτρων δίνουν αυθαίρετα το δικό τους περιεχόμενο στο τρομοκρατικό χτύπημα και επιχειρούν ένα είδος εξωπραγματικού διαλόγου". Αυτό είναι η προλείανση του εδάφους για την ανατριχιαστική κατάληξη: "...είναι ακατανόητη η άρνηση ορισμένων τμημάτων της αριστεράς να χαρακτηρίσουν την προχθεσινή έκρηξη τρομοκρατική πράξη". Και καταλήγει ψέγοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που, αντί να εκδίδουν ανακοινώσεις, θα έπρεπε στα μηνύματα των κινητοποιήσεων να "συμπεριλάβουν την απερίφραστη καταδίκη της τρομοκρατίας".

Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με θιασάρχη την Παπαρήγα. Ο ΣΥΝ, είπε, χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Ακολούθησε, πολύ μετριοπαθέστερος, ο Καρατζαφέρης, τα στελέχη των καναλιών, δεν θυμάμαι η Ν.Δ., κι αφού περίμεναν να εκτιμήσουν κατάσταση, όταν το θέμα ξεφούσκωνε, παρενέβη δυναμικά η Πτέρυξ, κατά τρόπο αθλιότερο όλων, με ομαδικές ομοβροντίες στα κανάλια (που λάτρεψε και τη λάτρεψαν), τον Τύπο (που την ανέθρεψε σαν μοναχοκόρη), απαιτώντας καταδίκες και δηλώσεις μετανοίας για τρομοκρατικές και ατομικές πράξεις βίας αδιακρίτως, από την ηγεσία της αριστεράς, δηλαδή από ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ τρομοκράτες ή μπαχαλάκηδες.

Και το παραμύθι συνεχίστηκε με κάθε ευκαιρία. Ασχέτως εάν η αριστερά δηλώνει ότι αντιμάχεται την τρομοκρατία, υπάρχουν οι τύποι που κάνουν ότι δεν το ακούνε. Όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις στον λαό για την αριστερά την αναληθή εντύπωση ότι δεν καταγγέλλει κάτι, προσπαθείς συνειδητά να τον κάνεις να πιστέψει ότι τουλάχιστον φλερτάρει με αυτό. Όμως, σήμερα, μια μέρα μετά από δολοφονία, το γελοίο παύει να είναι τέτοιο και μόνο ως προβοκάτσια μπορεί να χαρακτηριστεί, προβοκάτσια για την οποία η "Α", που τη φιλοξένησε, οφείλει μια εξήγηση. Εννοώ δυο λόγια με την άποψή της. Και, φυσικά, δεν εννοώ να καταδικάσει τον αρθρογράφο ούτε να τον λογοκρίνει.

Η πρακτική της λογοκρισίας, γνωστή και στον χώρο της αριστεράς, ας παραμείνει προνόμιο ανθρώπων όπως ο αρθρογράφος. Ο γράφων τη δοκίμασα όταν, ως διευθυντής της ''Α", έκοψε κείμενό μου -το οποίο είχε ήδη διαβαστεί από στέλεχος της εφημερίδας και επρόκειτο να δημοσιευτεί- και μάλιστα μετά από μακρά τηλεφωνική συζήτηση κατά την οποία έμεινε ανυποχώρητος, επειδή το κείμενό μου αναφερόταν ειρωνικά σε μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ που αποπειράθηκε να ιδιοποιηθεί αγώνες της Νεολαίας Λαμπράκη, της οποίας, μάλιστα, υπήρξε ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος (το λογοκριμένο κείμενό μου και το ιστορικό της υπόθεσης στη διάθεση οιουδήποτε). Και δεν είναι η μοναδική φορά, απ' όσο ξέρω, που άσκησε τέτοια λογοκριτική εξουσία.

Στην αριστερά (ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ) η εσωτερική δημοκρατία δεν ζει πάντα τις καλύτερες στιγμές της. Όταν, όμως, είσαι τιμητής της σε θέματα δημοκρατίας, προϋποτίθεται ότι είσαι πολύ καλύτερός της. Και αυτό δεν συμβαίνει με την Πτέρυγα. Είναι πολύ χειρότερη. Πολλά έχουν γραφεί, είναι γνωστά. Θέλω, όμως, να σταθώ στην αντιδημοκρατική σπέκουλα περί ΚΚΕ εσωτερικού, ότι τάχα η Πτέρυξ είναι η συνέχειά του και ότι τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος αυτού την ακολουθούμε, όταν είναι γνωστό ότι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία μας -όσοι τουλάχιστον είναι οργανωμένοι σε κάποιον φορέα της αριστεράς ή είναι ενεργοί ως "ανένταχτοι", δηλαδή όσοι μπορούν να "μετρηθούν"- θλίβονται ή οργίζονται με τα καμώματα του Κύρκου, φερ' ειπείν, και της Πτέρυγας.

Τέλος, να πω εκ των προτέρων, επειδή μπορεί να ακουστεί κάποια, καλοπροαίρετη ίσως, ένσταση ότι κάνω προσωπική επίθεση, φυσικά και δεν πρόκειται για τέτοια. Προσωπική θα ήταν αν κουτσομπόλευα τον ιδιωτικό βίο κάποιου. Μπορώ, κάλλιστα, να σχολιάζω τον πολιτικό βίο του και να του επιτίθεμαι. Και, μάλιστα, είναι μέσα στις "αρμοδιότητες" ενός αριστερού να επιτίθεται σ' αυτούς που δεν θέλουν να αφήσουν τίποτα όρθιο στην αριστερά.