Και τώρα τι κάνουμε;

Του Ηρακλη Πλιακη*

Άλλη μια μέρα «γενικής» απεργίας πέρασε. Είμαι σίγουρος πως πάλι θα ακούσουμε για ικανοποιητική έως μεγάλη συμμετοχή. Ας μην εθελοτυφλούμε. Για τα δεδομένα της εποχής και τις συντελούμενες ανατροπές σε εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα, η συμμετοχή στην απεργία και τις συγκεντρώσεις ήταν αποκαρδιωτική κυρίως στην επαρχία. Ειδικά το ποσοστό μη συμμετοχής στην απεργία (απεργοσπασίας καλύτερα) των δημοσίων υπαλλήλων είναι τραγικό.

Σημεία των καιρών θα πείτε. Σημεία και τέρατα, που θέλουν όμως προσεκτική ανάλυση και αντιμετώπιση.

Η μέτρια - και σίγουρα πολύ κάτω του απαιτούμενου - συμμετοχή, επιστεγάζεται από την απόλυτη σιγή που επιβάλλεται από τα ΜΜΕ και τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών των δημοσιογράφων. Σαν να επιδιώκει η ΕΣΗΕΑ να μη προβληθεί ο αγώνας ο δικός της και των υπόλοιπων εργαζομένων.

Πρέπει πια να παραδεχτούμε το γεγονός ότι οι απεργίες, όπως οργανώνονται, δεν λειτουργούν αποτελεσματικά και πρέπει να σταματήσουν να αποτελούν σχεδόν το μοναδικό μέσο δράσης.

Σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι, το να είσαι απεργοσπάστης δεν είναι ντροπή. Αντίθετα, αποτελεί πρόκληση το να αποκαλέσεις έτσι κάποιον. Συνήθως μάλιστα έχει και έτοιμη την δικαιολογία ότι αυτός «…επιλέγει να ασκήσει το δικαίωμά του στην εργασία.»

Όταν στον χώρο μας ονειρευόμαστε κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, επαναστάσεις ή το νέο ΕΑΜ, πρέπει πρωτίστως να έχουμε στο μυαλό μας αυτά τα δεδομένα.

Μαζί με τέτοιου είδους παγιωμένες νοοτροπίες, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα παρακάτω:

Την παντελή έλλειψη οράματος.

Την απογοήτευση και τον συμβιβασμό που έχουν κυριαρχήσει.

Την υποβάθμιση της έννοιας της συλλογικότητας σε όλα τα επίπεδα (σε αυτό βοηθήσαμε ακόμα και εμείς με τα καμώματά μας) και την ταυτόχρονη ανάδειξη ως υπέρτατης κοινωνικής αξίας του ατομικού οφέλους.

Την άγνοια, την αδιαφορία για ενημέρωση και την αδυναμία ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων, που χαρακτηρίζει πολλούς ενήλικες. Το ποσοστό των πτυχιούχων που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει ΑΕΠ ή spread (για να χρησιμοποιήσω μοδάτες λέξεις) είναι απρόσμενα μεγάλο.

Τη συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια του κοινωνικού συνόλου να διαιωνίσει το σημερινό status quo. Ο ασφαλέστερος δε τρόπος να το πετύχουμε είναι να πείσουμε τη νέα γενιά ότι είναι ανίκανη και αποχαυνωμένη -κάτι στο οποίο είμαστε πραγματικά καλοί.

Πώς όμως μπορεί ο χώρος μας να απαντήσει σε αυτά τα δεδομένα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανατροπής της πορείας που έχει πάρει η κυβέρνηση ;

Οι απαντήσεις που μπορώ να σκεφτώ ίσως είναι απλοϊκές, αλλά απαιτούν πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθούν.

Ο χώρος μας πρέπει να συγκροτήσει ομάδα που σταθερά θα εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες και το Internet.

Ελάχιστοι - κυρίως νέοι -θα κάτσουν να δουν μια ομιλία στην τηλεόραση. Η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς περιορίζει όταν δεν διαστρεβλώνει την αντίθετη άποψη.

Αντίθετα, πολλοί είναι αυτοί που χαζεύουν στο youtube.

Ο κόσμος έχει μάθει να βλέπει, όχι να ακούει. Οπότε χρειαζόμαστε την εικόνα για να περάσουμε τις ιδέες μας π.χ. για τους λόγους που φτάσαμε στην κρίση και για το πώς θα βγούμε.

Άρα πρέπει να δημιουργήσουμε τα δικά μας δεκάλεπτα βίντεο. Οι εικοσάρηδες βλέπουν ξένα βίντεο-ντοκιμαντέρ στο youtube και εξοργίζονται. Πιστεύω ότι θα τους άγγιζε το ίδιο ένα έξυπνο animation για το καθεστώς δανεισμού που επιβάλλει η ΕΚΤ στα κράτη και τα τραπεζικά κέρδη που απορρέουν από αυτή τη διαδικασία.

Ο κόσμος έχει ξεκινήσει να ενημερώνεται και να μαθαίνει πράγματα, μέσω αυτής της οδού. Πρέπει να μετατρέψουμε αυτό το κανάλι επικοινωνίας σε ένα προνομιακό πεδίο για μας.

Πρέπει να ξαναδημιουργήσουμε το αίσθημα συλλογικότητας, ξεκινώντας από το επίπεδο των μικρών κοινωνικών ομάδων (π.χ. των 20 ατόμων). Όσες όμως ημερίδες και να γίνουν, λίγοι θα τις παρακολουθήσουν. Ας πάμε εμείς στον κόσμο. Ο κόσμος έχει την όρεξη να ακούσει, να ενημερωθεί αλλά κυρίως να ακουστεί. Έξω όμως από τις παλαιοκομματικές νόρμες τις οποίες απεχθάνεται.

Τι θα του πούμε;

Σε αυτόν τον τομέα πιστεύω ότι οι πανεπιστημιακοί που ανήκουν στον χώρο μας έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά με την αρθρογραφία τους (αντίθετα με την πλειονότητα των πολιτικών στελεχών). Συνεπώς σύντομα πρέπει να δημιουργηθούν πακέτα παρουσιάσεων που θα ενημερώνουν και θα παρουσιάζουν τις προτάσεις του χώρου μας.

Με αυτά τα «εργαλεία» στα χέρια μας πρέπει να βγούμε στις τοπικές κοινωνίες και να προσεγγίσουμε τον κόσμο που δυστυχώς ψάχνει τις αιτίες της κρίσης σε θεωρίες συνωμοσίας.

Μόνο μέσω της συζήτησης, της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης μπορεί να προκύψει η συνειδητοποίηση και η αφύπνιση. Από μόνο του το κάλεσμα σε γενικές απεργίες έχει αποδειχθεί στην πράξη πως δεν αυξάνει τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις γεγονός που σπέρνει την απογοήτευση και απαξιώνει το «όπλο» της απεργίας όλο και περισσότερο στην κοινωνική συνείδηση.

Πρέπει όμως να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τα σύνδρομα ανωτερότητας και την ψευδαίσθηση ότι είμαστε οι μόνοι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Αυτή η στάση μας οδηγεί σε αιμορραγία-διασπάσεις, στο να χάνουμε την αξιοπιστία μας, αλλά και στο να μην μπορούμε να ακούσουμε και να ενσωματώνουμε στις προτάσεις μας τις ενδιαφέρουσες απόψεις-ιδέες που υπάρχουν γύρω του.

Ο χώρος μας όπως βέβαια και η χώρα μας έχουν πέσει χαμηλά, που λέει και ο Σαββόπουλος.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις εκλογές και να επαιτούμε πάλι την ψήφο του κόσμου με την αξιολύπητη ατάκα: ο χώρος μας είναι χρήσιμος για την κοινωνία.

Μπορούμε όμως να αποδείξουμε στην πράξη τώρα στη δύσκολη για τους εργαζόμενους στιγμή πως είμαστε πραγματικά χρήσιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι ώστε να σηκωθούμε όλοι μαζί ξανά.

 

* Ο Ηρακλής Πλιάκης είναι ψηφοφόρος του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ

 

ΥΓ.: Χρησιμοποιώ σε όλο το κείμενο συνειδητά τη φράση «ο χώρος μας» γιατί έτσι όπως τα έχετε κάνει δεν ξέρω πώς αλλιώς να μας χαρακτηρίσω