Το μέλλον της Αριστεράς και οι διεργασίες στον Νομό Αχαΐας

Του Κώστα Σπαρτινού*

Παρά τις διαδικασίες-«εξπρές» για την ανάδειξη νέας Ν.Ε., είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το σύνολο σχεδόν των κομματικών μελών. Μέχρι το τέλος του χρόνου οι άξονες που θα κινηθούμε θα είναι η ανασυγκρότηση του κόμματος στην Αχαΐα, οι εκλογές της Τ.Α., το κοινωνικό μέτωπο σε συνθήκες κρίσης και η πολιτική μας συμμαχία, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου πιστεύουμε ότι και οι κεντρικές εξελίξεις θα βοηθήσουν στην επαναδραστηριοποίησή του.

Η Αχαΐα και η Δυτική Ελλάδα είναι από χρόνια στις τελευταίες θέσεις των δεικτών ανάπτυξης στη χώρα και στην Ευρώπη, στις πρώτες θέσεις στους δείκτες ανεργίας και απαξίωσης του παραγωγικού δυναμικού της, με μεγάλη ευθύνη γι’ αυτά των πολιτικών του δικομματισμού, αλλά και του ντόπιου πολιτικού τους προσωπικού. Το στοίχημα λοιπόν για την αριστερά για τις επόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι δεδομένο: να αντιταχθεί στις επιλογές της τρόικας, να μιλήσει για την κρίση και τις εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου, συνδέοντας τη γενική πολιτική κατεύθυνση με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα της περιοχής.

Όσο για το μέλλον του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς, γρήγορα θα διαπιστώσουν την ουσιαστική στενότητα εναλλακτικών λύσεων στο δρόμο που αποφάσισαν να ακολουθήσουν. Ελπίζω αυτός να μην οδηγεί στα μεγάλα σαλόνια του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, που πιθανότατα θα χρειαστεί «πρόθυμους» για να στηρίξουν λύσεις εθνικής ενότητας, εθνικής ανάγκης ή άλλα ηχηρά παρόμοια. Δρόμος προαποφασισμένος ή επιλεγμένος «από τα πράγματα». Όλοι μας πάντως θα κριθούμε από την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους.

Να προσθέσω και κάτι ακόμα: Παραμένει για μας ανοιχτό θέμα, με βάση το αξιακό υπόβαθρο της αριστεράς, το αίτημα για την επιστροφή της βουλευτικής έδρας του νομού στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου δικαιωματικά ανήκει.

* Γραμματέας της Ν.Ε. Αχαΐας

 

 

Ενότητα στη δράση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΗΜ. ΜΟΣΧΟΥ*

 

Η γενιά της ανανεωτικής αριστεράς και της νεολαίας του «Ρήγα Φεραίου», που συμπύκνωναν τα οράματα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και κουβαλούσαν τους λαμπρούς αγώνες των νέων της ΕΔΑ και της «Νεολαίας Λαμπράκη» και όχι βουλευτικές έδρες που δεν τους ανήκαν, ανασυγκροτημένη σήμερα είναι πάλι εδώ. Όπως και πριν 42 χρόνια, τότε που πάλευε για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» στα διακηρυχθέντα του μεγάλου κομμουνιστή στοχαστή Νίκου Πουλαντζά, ότι ο σοσιαλισμός θα είναι με δημοκρατία και ελευθερία ή δεν θα είναι σοσιαλισμός! Είναι παρούσα η γενιά μου, που πάλεψε για ανοχή στη διαφορετικότητα και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν οι «σύντροφοι της άλλης πλευράς» (κατά τον σ. Λεωνίδα) ούτε καν είχαν διανοηθεί την ύπαρξή τους και τον Αύγουστο του 1968 χειροκροτούσαν την επέμβαση των σοβιετικών τανκς για την κατάπνιξη του σοσιαλιστικού εγχειρήματος που απεκλήθη η «άνοιξη της Πράγας». Σύντροφοι που οψίμως ανακάλυψαν την ανανέωση, μα τίποτε καινούργιο δεν κόμισαν στο αριστερό κίνημα, παρά μόνον «γλαύκας» στο καλάθι του πανταχόθεν βαλλομένου ΠΑΣΟΚ για το αντιλαϊκό Μνημόνιο και την ξενοκίνητη πολιτική του. Δηλώνω παρών στον χώρο του ΣΥΝ και της ριζοσπαστικής αριστεράς ιδιαίτερα σήμερα, με στόχο την υπερπήδηση των προσωρινών δυσκολιών, για το ξεπέρασμά τους και την ανάταση του αριστερού κινήματος μέσα από την ενότητα στη δράση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

 

* Πρώην νεολαίος της ΕΔΑ, μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη Πάτρας και ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ Εσ. στην Αχαΐα

 

 

Επιχειρούνται γενικότερες αναδιαρθρώσεις στο χώρο της Παιδείας

Του Αντρέα Γαλάζιου*

 

Μετά το 6ο συνέδριο του ΣΥΝ και την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας συνεδρίασε η Πολιτική Κίνηση Εκπαιδευτικών Πάτρας, όπου έγινε συζήτηση της πολιτικής απόφασης του συνεδρίου. Η μεγάλη πλειοψηφία της κίνησης παραμένει στον Συνασπισμό, ενώ ελάχιστοι σύντροφοι δήλωσαν την αποχώρησή τους. Στη συνέχεια, συζητήθηκαν τα μεγάλα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε με την έναρξη του σχολικού έτους, τόσο τα γενικότερα που έχουμε ως εργαζόμενοι όσο και τα ειδικότερα που θα προκύψουν λόγω των γενικότερων αναδιαρθρώσεων που επιχειρούνται στον χώρο της παιδείας. Η απόφασή μας είναι να συνεχίσουμε και να επιχειρήσουμε διεύρυνση των συνδικαλιστικών σχημάτων, ώστε και οι δάσκαλοι και καθηγητές να συμμετάσχουν δυναμικά στις κινητοποιήσεις.

* Γραμματέας της Π.Κ. Εκπαιδευτικών, αν. ΑΠΥΣΔΕ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑΣ

 

 

Με ποιους λοιπόν η ενότητα;

Του Βασίλη Λαδά*

 

Μου φαίνεται πως ο Συνασπισμός φέρεται πολύ τρυφερά στους τέσσερις και στα επαγγελματικά στελέχη που υλοποίησαν την αποφασισμένη, προ των εκλογών του 2009 αναχώρησή τους. Θα μου πείτε ότι στην αριστερά οι διασπάσεις είναι στο πρόγραμμα. Ναι, αλλά γίνονται για λόγους ιδεολογικούς και στρατηγικής και πάντα από νέους. Οι της τρίτης ηλικίας πάνε σπίτι τους. Εκείνο που με υποψιάζει είναι ότι οι τέσσερις και οι πέριξ ομιλούν για ενότητα της αριστεράς και ταυτόχρονα διατυμπανίζουν ότι δεν γυρίζουν πίσω. Με ποιους λοιπόν η ενότητα; Σε ποιο χώρο; Αν είναι στο ΠΑΣΟΚ, ας κρούσουν τη θύρα του ευθέως, χωρίς νάζια.

Δίδαγμα: Επιτέλους πρέπει να βρεθούν τρόποι να μην παγιώνονται νομενκλατούρες επαγγελματικών στελεχών και βουλευτών που με την πάροδο του χρόνου ομογενοποιούνται με τους διαχειριστές κάθε εξουσίας και τις συμπεριφορές βουλευτών αστικών κομμάτων.

* Δικηγόρος

 

 

Απαραίτητη μια αριστερά ανατροπής των δεδομένων

Του Γιάννη Λύχρου*

 

Σήμερα, η ολομέτωπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού σε κάθε κοινωνική και οικονομική κατάκτηση των τελευταίων εκατό ετών και την επιστροφή σε κοινωνικό μεσαίωνα που προδικάζει για τον κόσμο της εργασίας είναι περισσότερο από απαραίτητη η παρουσία της αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα μπορέσει να πρωτοστατήσει στο χτίσιμο της πλατύτερης πολιτικής συσπείρωσης ανατροπής των δεδομένων της καθεστηκυίας πολιτικής συμμαχίας του δικομματισμού και των συμμάχων του.

Η πολιτική της διάσπασης που ακολούθησαν οι αποσχισθέντες συντρόφοί μας, όπως και η ασύμβατη με τα πολιτικά ήθη της αριστεράς αρπαγή των βουλευτικών εδρών του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει ακόμα δυσκολότερο το έργο μας, αλλά οι καιροί δεν επιτρέπουν γκρίνιες και μεμψιμοιρίες, ενώ ο χρόνος που τρέχει δεν αφήνει περιθώρια για πισωγυρίσματα.

* Πνευμονολόγος, μέλος Ν.Ε. Αχαΐας του ΣΥΝ, μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας

 

Ολέθριος ο πολυκερματισμός

Του Ηλία Γρηγόρη*

 

Είναι ολέθριος, στη σημερινή μετα-Μνημόνιο εποχή, ο πολυκερματισμός της δικής μας αριστεράς. Με πάρα πολλούς συντρόφους της Α.Π. -όχι με όλους- δεν αισθάνομαι ότι με χωρίζουν αγεφύρωτα πολιτικά ή ιδεολογικά χάσματα. Εκείνο που ενόχλησε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ήταν οι πολιτικές συμπεριφορές της Α.Π., που δημιουργούσαν δημόσια εικόνα Βαβυλωνίας για το κόμμα. Παρ’ ότι προερχόμενος από την Α.Π., όταν εντόπισα αυτά τα προβλήματα, βίωσα σαν θύμα ό,τι η Α.Π. κατήγγειλε ότι υφίσταται στην υπόλοιπη Ελλάδα σαν μειοψηφία, γιατί εδώ η Α.Π. ήταν για χρόνια πλειοψηφία. Η απομάκρυνση της Α.Π. αποτελεί ένα μεγάλο δίδαγμα για το πώς ένα ρεύμα ιδεών αποξενώνεται σταδιακά, με το πέρασμα των χρόνων, από τον υπόλοιπο κομματικό κορμό και βαθμιαία μετατρέπεται σε κόμμα μέσα στο κόμμα, με τελική κατάληξη την «εύκολη» και απερίσκεπτη αποχώρηση με οδυνηρές συνέπειες για όλη την αριστερά. Αισιοδοξώ όμως ότι με τους περισσότερους συντρόφους της Α.Π. θα ξαναβρεθούμε σύντομα στους κοινωνικούς, πολιτικούς και εκλογικούς αγώνες που έρχονται.

* Χειρουργός - Οδοντίατρος , Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πατρέων

 

Η κοινωνία περιμένει έναν καθαρό αριστερό λόγο

Της Φιλαρέτης Ζαφειροπούλου - Καρατζόγλου*

 

Είναι βέβαιο ότι διασπάσεις στον χώρο της αριστεράς, και μάλιστα σε περίοδο μιας τόσο σοβαρής κοινωνικής κρίσης, κάθε άλλο παρά ευχάριστες καταστάσεις δημιουργούν. Ωστόσο, είναι πάντα προτιμότερο το «διαζύγιο» από την διαιώνιση μιας κατάστασης με συνεχείς προστριβές και αντιπαραθέσεις. Το να αναζητούμε συναινέσεις και κοινό βηματισμό είναι εύλογο, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Τώρα ο ΣΥΝ πρέπει τάχιστα να ανασυγκροτηθεί, να διατυπώσει έναν καθαρό αριστερό λόγο, χωρίς σιβυλλικές ανακοινώσεις που κατά καιρούς θάμπωναν αυτό που έπρεπε να φωτίσουν. Η κοινωνία, ο κόσμος της εργασίας, αυτό περιμένει.

Από τη σημερινή κρίση δεν έχει ξεφύγει το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Η υποχρηματοδότηση έχει ενταθεί, με αποτέλεσμα αυτό να μην μπορεί να ανταποκριθεί στον βασικό κοινωνικό του ρόλο, που είναι η παροχή υψηλού επιπέδου επιστημονικής γνώσης. Οι ήδη χαμηλές αποδοχές των πανεπιστημιακών δασκάλων - ερευνητών έχουν επιπλέον συρρικνωθεί. Οι διάφορες νομοθετικές ρυθμίσεις που γίνονται από τις κυβερνήσεις τα τελευταία αρκετά χρόνια εντάσσονται όλες στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων συντηρητικών πολιτικών που ακολουθούνται. Το δημόσιο και ακαδημαϊκό Πανεπιστήμιο είναι υπό διωγμόν!

 

* Μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, πρόεδρος του Συλλόγου ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Πατρών

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές και το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας

Του Νίκου Γεωργακάκη

Το κόμμα μας (ΣΥΝ), έχοντας πραγματοποιήσει το 2009 μια σημαντική δουλειά για τις προγραμματικές θέσεις του, είναι ανάγκη –υπάρχει καθολική αποδοχή γι' αυτό- να συνεχίσει τις επεξεργασίες του ώστε να καλυφθούν υφιστάμενα κενά. Ένα κενό που πρέπει επειγόντως να συμπληρωθεί είναι οι θέσεις για το κατάλληλο για τη χώρα μας μοντέλο ανάπτυξης. Λόγω και της υφιστάμενης κρίσης, από όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις, τονίζεται σήμερα ότι το υπάρχον μοντέλο έχει φάει τα ψωμιά του και ότι χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό πρότυπο. Κατά κανόνα, όμως, η σχετική διαπίστωση προσεγγίζεται πρόχειρα από αυτούς που την κάνουν. Εμείς, από τη μεριά μας, οφείλουμε να ασχοληθούμε πιο επισταμένα, όχι με την έννοια μιας αναλυτικότατης πρότασης που είναι καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης να καταθέσει, αλλά με την έννοια του προσδιορισμού των βασικών αξόνων και έργων και κυρίως της ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Η αναγκαιότητα αυτή απορρέει και από το γεγονός ότι ως σήμερα απουσιάζει ο ουσιαστικός προγραμματικός διάλογος στις γραμμές μας. Έχουμε καθυστερήσει, με συνέπεια ακόμη και αξιόλογοι καθηγητές και επιστήμονες του χώρου μας να προσεγγίζουν το θέμα με διαφορετικές ακόμη και αντιτιθέμενες απόψεις. (ενδεικτική η αρθρογραφία στο ένθετο της "Αυγής" της 2/5 με θέμα «Απασχόληση στα χρόνια της κρίσης»).

Στο αφιέρωμα αυτό μπορεί να δει κάποιος προσεγγίσεις που δίνουν έμφαση σε βιομηχανία, γεωργία, πράσινη ανάπτυξη, άλλες που δίνουν έμφαση στον κατασκευαστικό τομέα, άλλες με διαφορετικούς προβληματισμούς. Βεβαίως, όλες αυτές οι προσεγγίσεις είναι χρήσιμες, συμβάλλουν στην προσέγγιση του στόχου, όμως αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε αρκετά πίσω στη διαμόρφωση μιας συγκλίνουσας, συνεκτικής πρότασης. Είναι επομένως αναγκαίο να διεξαχθεί ένας ουσιαστικός διάλογος και να μελετηθεί άμεσα η πρόταση για το μοντέλο ανάπτυξης. Σε ένα τέτοιο σημαντικό έργο πρέπει να δραστηριοποιηθούν, πέρα από ακαδημαϊκούς οικονομολόγους, θεωρητικούς επιστήμονες κ.λπ., ειδικοί, που από την επαγγελματική τους ενασχόληση ή τη συμμετοχή τους στη διοίκηση φορέων και επιμελητηρίων (ΤΕΕ, ΓΕΩΤΕΕ, Οικονομικό Επιμελητήριο, ΓΣΕΒΕΕ, τουριστικοί φορείς κ.λπ.) έχουν εξειδικευμένη γνώση της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας.

 

Πολιτική υστέρηση

Ως σήμερα καμία πολιτική δύναμη δεν έχει προσεγγίσει ολοκληρωμένα το θέμα. Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ προβάλλει τη νέα μεγάλη ιδέα περί «πράσινης ανάπτυξης» που είναι, όπως λέμε, «περί διαγραμμάτων», τίποτε συνεκτικό και ολοκληρωμένο. Δεν συγκεκριμενοποιεί πεδία, δεν απαντάει στο πρόβλημα. Το ΚΚΕ δεν ασχολείται με το θέμα, ενώ η Ν.Δ., που επανειλημμένα κάνει λόγο για το αναπτυξιακό πρόβλημα, δεν έχει καταθέσει κάποια ολοκληρωμένη πρόταση.

Η κυβέρνηση εδώ και εννιά μήνες δεν έχει καταθέσει κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο αναπτυξιακού νόμου, ενώ στις διάφορες διεθνείς συναντήσεις κινείται με τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας», ενώ δεν υφίσταται κάποιος ουσιαστικός κυβερνητικός σχεδιασμός. Χαρακτηριστική περίπτωση έλλειψης σχεδιασμού ο ενεργειακός τομέας, όπου η κυβέρνηση απλά παραλαμβάνει τα επενδυτικά σχέδια των ιδιωτών και διαμορφώνει τον σχετικό φάκελο. Η ίδια δεν διαμορφώνει κατευθύνσεις, ενώ ο φορέας ενεργειακού σχεδιασμού και ο ίδιος ο ενεργειακός σχεδιασμός στην πράξη έχουν καταργηθεί.

Όμως αυτό δεν μας δίνει άλλοθι για να αδρανούμε. Υπάρχουν διάφοροι φορείς (π.χ. ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών, OKE, ΙΟΒΕ) που ως σήμερα έχουν προχωρήσει σε κάποιες μελετητικές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα για το μοντέλο ανάπτυξης και μπορούν να αποτελέσουν βοήθημα στη δική μας δουλειά.

 

Εμείς, λοιπόν, τι κάνουμε;

Αν αναλογιστούμε τις απαιτήσεις των καιρών, λίγα. Ένα ικανοποιητικό πλαίσιο έχει δοθεί με το πρόγραμμά μας και τις εκθέσεις που καταθέτουμε κάθε χρόνο για τον προϋπολογισμό. Προσεγγίζουμε το θέμα σε αδρές γραμμές, χωρίς όμως να φθάνουμε στην απαιτούμενη εμβάθυνση.

Πρέπει να κινηθούμε σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η ενεργοποίηση μέσω της επιτροπής προγράμματος και των διαφόρων τμημάτων όλου εκείνου του δυναμικού (επιστήμονες, επαγγελματίες, ειδικοί) που μπορούν να βοηθήσουν με ιδέες και προτάσεις. Ιδιαίτερα μπορούν να βοηθήσουν στελέχη, φίλοι μας που είναι σε φορείς και επιμελητήρια.

Η δεύτερη είναι η δουλειά σε επίπεδο κόμματος συνολικά, με την αξιοποίηση επίσης των κατάλληλων συντρόφων και φίλων.

Με τη βοήθεια του κατάλληλου δυναμικού συντρόφων, φίλων και ειδημόνων επαγγελματιών, πρέπει σε κάθε νομό και περιφέρεια να διαμορφωθούν θέσεις για την παραγωγική και γενικότερα οικονομική ανάπτυξη. Να περάσουμε από την εποχή της συχνής αρνητικής αντιμετώπισης επενδυτικών σχεδίων στην εποχή των θετικών παρεμβάσεων. Μέχρι τώρα παρακολουθούμε τα διάφορα επενδυτικά σχέδια που ανακοινώνονται από την κυβέρνηση και παίρνοντας υπόψη αποκλειστικά τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις προβάλλουμε ένα όχι και τελειώσαμε.

 

Νέα προσέγγιση και αυτοδιοικητικές εκλογές

Πρέπει να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να καταθέσει ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο, όμως κι εμείς οφείλουμε να επεξεργαστούμε τις δικές μας προτάσεις.

Πρώτον να προβληματιστούμε για σημαντικές επενδύσεις που μπορούν να γίνουν από το ίδιο το κράτος, την τοπική αυτοδιοίκηση, συνεταιρισμούς κ.λπ. Να μελετήσουμε και να υιοθετήσουμε επενδυτικά σχέδια που θεωρούμε ότι μπορούν να συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.

Σχετικά με τις ιδιωτικές επενδύσεις να τις μελετούμε και να παίρνουμε συγκεκριμένη θέση έπειτα από σφαιρική εξέταση όλων των δεδομένων.

Αν κάποια επένδυση εξαιτίας των όρων της (χρηματοδοτικών, περιβαλλοντικών, απασχόλησης, κοινωνικών επιπτώσεων) μόνο δεινά επιφέρει, μπορούμε να είμαστε αρνητικοί. Αν όμως είναι δυνατό με δική μας παρέμβαση αλλά και των τοπικών κοινωνιών να αλλάξουν, να βελτιωθούν κάποιοι όροι και να προκύπτουν οφέλη, να μην είμαστε απόλυτα αρνητικοί. Να εξετάζουμε κάθε περίπτωση συγκεκριμένα και να παίρνουμε θέση με τη φιλοσοφία του ΝΑΙ υπό όρους και όχι με την αντίληψη της γενικής απόρριψης. Στη λογική της αποδοχής των έργων ή όχι να έχουμε σαν βάση τη μεθοδολογία της ανάλυσης κόστους-οφέλους, όπου ασφαλώς στην τελική αξιολόγηση θα μπαίνουν συνολικά τα οικονομικά, κοινωνικά (π.χ. απασχόληση), περιβαλλοντικά και λοιπά κριτήρια και όχι αποσπασματικά όπως κάνουμε συχνά ως σήμερα.

 

Ανάπτυξη-Απασχόληση

Δεν είναι δυνατό να επισημαίνουμε την αποβιομηχάνιση και την παραγωγική υποβάθμιση της χώρας και από την άλλη εναντιωνόμαστε σε κάθε επένδυση. Νομίζω ότι αυτό δεν αποτελεί αριστερή προσέγγιση. Με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, το θέμα «Ανάπτυξη-Απασχόληση», με την έννοια που δίνουμε εμείς στην ανάπτυξη, να βρεθεί ψηλά στην ατζέντα μας. Θα ήταν χρήσιμο, με τη συμβολή και της επιτροπής προγράμματος και παίρνοντας σαν μπούσουλα το κεφάλαιο 13 του προγράμματός μας, να γίνουν επεξεργασίες πανελλαδικά και να ακολουθήσει ημερίδα. Αυτές οι επεξεργασίες και η ημερίδα αν δεν καθυστερήσουν, θα συμβάλλουν τόσο στην παρέμβασή μας όταν έρθει ο νέος αναπτυξιακός νόμος στη Βουλή, όσο και στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

 

Να δείξουμε ενδιαφέρον για την ενίσχυση του παραγωγικού τομέα

Αν σήμερα κυρίαρχο μοντέλο είναι οι υπηρεσίες (80% του ΑΕΠ) και κύρια δραστηριότητα θεωρείται ο τουρισμός, αυτό πρέπει να ισχύει και στο μέλλον; Δεν είναι δυνατό να συνεχίσει η Ελλάδα να αυξάνει τον τομέα των υπηρεσιών, ακόμη και παρασιτικών, και να μην παίρνει υπόψη νέες δυναμικές δραστηριότητες, κυρίως αυτές που έχουν αυξημένη προστιθέμενη αξία (μεταποίηση) ή αφορούν έρευνα, παιδεία, τεχνολογία και επομένως τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς μας. Δεν είναι δυνατό να στηριχτούμε στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Να πάρουμε ιδέες από το πρόγραμμα και να εμβαθύνουμε.

Για παράδειγμα, σε δραστηριότητες όπου οι εισαγωγές είναι μεγάλες. Να μελετήσουμε σε βάθος πώς και σε ποια προϊόντα μπορούμε να υποκαταστήσουμε εισαγωγές. Είναι κωμικοτραγικό σε μια χώρα που έχει, για παράδειγμα, τόσο αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα και αλουμινίου να μην κατασκευάζουμε ούτε ποδήλατα. Πρέπει να δίνουμε γενικά ιδιαίτερο βάρος σε κλάδους με αυξημένη προστιθέμενη αξία.

Να εξετάσουμε επίσης πώς θα δώσουμε παραπέρα ώθηση σε εξαγωγές. Να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε στους τομείς που ήδη έχουμε σημαντικές εξαγωγές (π.χ. αγροτικά προϊόντα, τσιμέντα, μάρμαρα, αλουμίνιο κ.ά.) και να δούμε και νέους κλάδους εξαγωγών.

Χρειάζεται μελέτη και ενθάρρυνση τέτοιων δραστηριοτήτων μέσα από τους αναπτυξιακούς νόμους.

Η εκτίμησή μου από το 6ο συνέδριο του Συνασπισμού είναι: Ίσως προλάβουμε

Του Ιωάννη Γούναρη

Εάν, σύντροφοι, δεν καταλήξουμε πώς θα βγάλουμε τον πολιτικό μας λόγο προς τα έξω που περιμένει η κοινωνία στο σύνολό της, θα διαπιστωθεί η αποχώρηση των λεγόμενων "ανανεωτικών" ότι είναι η αρχή του τέλους. Όσο και αν λέμε πως είναι η αριστερά Λερναία Ύδρα και δεν στερεύει ποτέ.

Τι εννοώ πολιτικό λόγο; Αυτό που ζητά η κοινωνία έξω είναι μια ελπίδα να βρει η αριστερά τον εαυτό της γιατί τον έχει χαμένο. Αυτή την ώρα υπάρχει μία πολιτική συμμαχία που είναι και η πλειοψηφία μέσα στον Συνασπισμό. Επιβάλλεται να βγούμε από τα καβούκια μας και να τολμήσουμε να τα πούμε μπροστά στο πλατύ κοινό. Γιατί γίνεται προσπάθεια να μας κατηγορήσουν ότι η αριστερά φοβάται να βρεθεί στην κυβερνητική εξουσία. Τους απαντούμε ότι κάνουν λάθος.

Η αριστερά ποτέ δεν ζήτησε την απαλλαγή των ευθυνών της. Αντίθετα, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολες περιόδους, η αριστερά πήρε τις ευθύνες της, π.χ. Αντίσταση ενάντια στον κατακτητή, περίοδος 1940-1944, Αντίσταση ενάντια στη χούντα, περίοδος 1967-1974. Επίσης βρέθηκε στις οικουμενικές κυβερνήσεις, περίοδος 1989-1990, για τη μη διαγραφή των οικονομικών σκανδάλων.

Συνεπώς, ας μη μιλάμε για ανευθυνότητα της αριστεράς. Τώρα που θέλουν να παρουσιάσουν το μεγάλο κακό στη χώρα που οι ίδιοι την καταντήσανε εδώ που βρίσκεται, εμείς πρέπει να του πούμε. Εάν θέλετε την αριστερά για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας, μία είναι η λύση. Αύριο κιόλας το πρωί αναθεώρηση συντάγματος, που θα εξασφαλίζει και θα θεμελιώνει τους παρακάτω θεσμούς:

1. Εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, που θα τους το αναλύσουμε για ποιο λόγο ζητάμε την απλή αναλογική.
2. Πρόεδρο της Δημοκρατίας εκλεγμένο από τον λαό, με όλες τις αρμοδιότητες του πολιτεύματος και όχι από τη Βουλή.

3. Αυστηρότερο έλεγχο του δημόσιου πλούτου: όποιος συλλαμβάνεται να ισχύει η ποινή θανάτου.

4. Έλεγχος του μεγάλου κεφαλαίου.

Αφού όλα τα παραπάνω κατοχυρωθούν συνταγματικά, τότε λέμε σε ένα από τα μεγάλα κόμματα: "ελάτε να κάνουμε πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας". Το οποίο πρόγραμμα είναι για όλους μας γνωστό, π.χ. εργασιακό, συνταξιοδοτικό, αγροτικό, υγεία, παιδεία, 13ος & 14ος μισθός, πολιτισμός, αθλητισμός κ.λπ.

Εάν όλα αυτά γίνουν αποδεκτά και σχηματιστεί η κυβέρνηση και αρχίζουν να αποδίδουν προς όφελος του απλού πολίτη, τότε να είστε σίγουροι, σύντροφοι της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, ότι ο λαός δίχως να τον κινητοποιήσεις ξέρει πολύ καλύτερα από εσάς να στηρίζει κυβερνήσεις που ενδιαφέρονται για τον ίδιο.

Στην αντίθετη περίπτωση, όλα αυτά, αν τα ακούσει το ΠΑΣΟΚ, θα πάθει ηλεκτροσόκ. Αμέσως θα αρχίσει να καταριέται την αριστερά και αυτό θα το πληρώσει πολύ ακριβά πολιτικά. Τότε και μόνο τότε θα αρχίσει να απεγκλωβίζεται ο αριστερός κόσμος του ΠΑΣΟΚ και να προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Τότε που τα ποσοστά θα αλλάξουν, βγαίνεις με τον αέρα πλέον της προγραμματικής κυβερνητικής εξουσίας, γιατί έχεις σύμμαχο τον λαό και το σύνταγμα.

Άρα το πρόβλημα δεν είναι στον λαό, αλλά στις ηγεσίες των κομμάτων. Αν οι ηγεσίες της αριστεράς στην Ελλάδα τολμήσουν σε τέτοιου είδους πολιτικά ανοίγματα, γιατί τάχα να μην γίνουν και σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. αφού θα είναι προς όφελος των λαών; Και εκεί που έχουμε μια Ε.Ε. των μονοπωλίων, εκ των πραγμάτων θα γίνει μια Λαϊκή Ενωμένη Δημοκρατική Ευρώπη προς όφελος των εργαζομένων.

Εάν, σύντροφοι, όλα αυτά σας φαίνονται λόγια της εύκολης γραφής, σας λέω ναι. Είναι εύκολο να γράφεις ό,τι θέλεις. Πρέπει να ξέρετε όμως ότι πολύ πιο εύκολα τα καταλαβαίνει αυτά η πλατιά λαϊκή μάζα, παρά όπως τα γράφουνε οι θεωρητικοί του κόμματος, που δεν τα καταλαβαίνουμε ούτε εμείς τα μέλη, που βρισκόμαστε 50 και πλέον χρόνια οργανωμένοι στον χώρο της αριστεράς (εκτός αν είναι σκόπιμο).

Κουράστηκε ο κόσμος με την ίδια τακτική πολιτικής. Και κάτι άλλο, μην τρομοκρατούμαστε από την πρόκληση του ΚΚΕ, που λέει ότι είμαστε οι υπηρέτες του συστήματος, γιατί και αυτό παίζει τον δικό του ρόλο. Όμως, ας μην το κρίνουμε τώρα.

Το σίγουρο είναι ότι αυτή την ώρα είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ οι πιο ένθερμοι στυλοβάτες του συστήματος που υπηρετεί ο δικομματισμός. Γιατί αυτοί επέλεξαν το σημερινό καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα δίνοντας τους βουλευτές στην αριστερά όσους δικαιούται και μας έκλεισαν το στόμα. Έτσι κλέβοντας μεταξύ τους βουλευτές σχηματίζουν τις λεγόμενες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Και εμείς παραιτηθήκαμε από το πάγιο αίτημα της εφαρμογής της απλής αναλογικής.

Έτσι ο απλός πολίτης λέει πως εν γνώσει της αριστεράς γίνονται όλα. Άρα όλοι το ίδιο είναι. Άντε, λοιπόν, σύντροφοι, να διαψεύσουμε την εντύπωση του απλού πολίτη και να του δείξουμε ποιοι είμαστε. Φτάνει πια να βρισκόμαστε δίχως ταυτότητα. Είναι καιρός, τώρα που ξέφτισε το πολιτικό σύστημα, πρέπει να βρούμε τον εαυτό μας και να βγούμε μπροστά, π.χ. η παρέμβαση της επιστολής του προέδρου μας Αλέξη Τσίπρα προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν θετικότατη.

Αυτά σας τα γράφει ένας οργανωμένος 52 χρόνια στην αριστερά.

Γούναρης Γιάννης. Γεννήθηκα στο Ποδοχώρι Καβάλας το 1939,  οργανώθηκα στη νεολαία της ΕΔΑ το 1958 και στη συνέχεια στους Λαμπράκηδες. Το 1975 μπήκα στο ΚΚΕ έως το 13ο Συνέδριο και από εκεί μέχρι και σήμερα στον Συνασπισμό.

Αφιερωμένο στον σ. Κουβέλη

Του Κώστα ΜΕΣΑΡΗ*

Αγαπητή "Αυγή", νιώθω την ανάγκη να κάνω μια αφιέρωση στον κ. Κουβέλη και το νέο του κόμμα -επιτέλους αρχηγός κι αυτός-, τη Δημοκρατική Αριστερά, λες και μπορεί να υπάρξει αριστερά που να μην είναι δημοκρατική. Για την κρίση φταίνε οι τράπεζες και όχι οι εργαζόμενοι. Να πληρώσουν οι τράπεζες που φταίνε κι όχι οι εργαζόμενοι που δεν φταίνε. Αν πληρώσουν οι τράπεζες, σε συνδυασμό με μια άλλη αναπτυξιακή πολιτική, θα έχουμε ανάπτυξη και πρόοδο. Αν πληρώσουν οι εργαζόμενοι με τον τρόπο που μας λέει το ΔΝΤ, έχουμε αδιέξοδο και σίγουρη πτώχευση. Δεν υπάρχει αριστερός που να διαφωνεί σ' αυτό. Ούτε κι ο κ. Κουβέλης. Κι όμως, έφυγε γιατί διαφωνούσε. Ήταν ηγέτης του ΣΥΝ, ισότιμος με τον πρόεδρό του. Άρα, ό,τι έκανε στον ΣΥΝ θα κάνει και στο νέο, προσωπικό του κόμμα. Γι' αυτό αφιερώνω σ' αυτόν και τους άλλους φίλους του ένα μέρος από το ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού:

Η ΠΟΛΙΣ

Είπες "θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.

Μία πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή...

...καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μην ελπίζεις -

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

 

* Ο Κώστας Μεσάρης είναι ηθοποιός

Να γιορτάσουμε τη νίκη της επανάστασης, και μετά να οργανώσουμε την πρόοδο της μεταρρύθμισης

Του Μιχάλη Καστρινάκη*

Κι όμως, είναι η ώρα που θα μπορούσαν να ενωθούν και να πάρουν την εξουσία οι ανανεωτικοί που σιχάθηκαν την υστερική πλειοψηφία της ηγεσίας τους, οι Ρευματικοί που δεν αντέχουν άλλο την ακραία γραφειοκρατική λειτουργία του ΣΥΝ και την υπονόμευση του Τσίπρα, η νέα γενιά ηγετικών στελεχών που δεν αντέχει άλλο εξευτελισμό και οι ευρισκόμενοι στην αριστερή άκρη του Κόμματος που αποφάσισαν να διαχυθούν σε κάτι ευρύτερο από την παρέα τους και να κάνουν αυτό που αποτελούσε το πολιτικό σχέδιο του κόμματος τους: να φύγουν από την ασφάλεια και τη θαλπωρή των συνεδριακών ποσοστών τους και να αλλάξουν ριζικά το σκηνικό.

Ποτέ ξανά στο μέλλον δεν θα υπάρξει τέτοια ευκαιρία, ποτέ ξανά η βάση δεν θα είναι τόσο έτοιμη για εξέγερση, ποτέ ξανά δεν θα έχουμε στην προεδρία του κόμματος κάτι σαν αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα ( και κυρίως αύριο, αν τολμήσει να κάνει όσα αποτελούν την μοναδική νικηφόρα διέξοδο) ο Τσίπρας.

Θα το τολμήσουμε ή θα μείνουμε δέσμιοι των συνηθειών, των φόβων και των ευκολιών μας;

Λες κι έχουμε να χάσουμε κάτι παραπάνω…”.

 

Το απόσπασμα από το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στα μέσα Ιουνίου του 2009. Μπορώ να περηφανεύομαι ότι μάλλον, όταν το έγραφα, ο θυμός μου με τον Αλαβάνο, με οδήγησε σε κρίση ενόρασης. Ένα ακραίο πολιτικό σχέδιο, που κανείς (ούτε εγώ) δεν πίστευε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μια από τις χιλιάδες προφητείες της αριστεράς που προβλέπουν ταραχές και επαναστάσεις. Κι όμως, χτες στο έκτο Συνέδριο του ΣΥΝ, αυτό το ακραίο πολιτικό σχέδιο ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ !!!!

Ζούμε μεγάλες, σπάνιες, αληθινά ιστορικές στιγμές. Πότε ξανά αλήθεια στην ιστορία των κομμάτων έχουν ξανασυμβεί ταυτόχρονα τα εξής: Η δεξιά του κόμματος αποχωρεί, οι γραφειοκράτες ηττώνται από ένα αγανακτισμένο λαό που μέσα στη σύγχυση και στην ασάφεια της οργής του έχει αναφορές στην άμεση δημοκρατία, οι προύχοντες της Ιεράς Συνόδου των μηχανισμών συντρίβονται από την εξέγερση της εξοργισμένης βάσης που δεν ανέχεται να τη διοικούν άλλο όπως τη διοικούσαν.

Ναι, ας το πούμε, ας το χαρούμε, ας το πανηγυρίσουμε, με όσο ενθουσιασμό του αρμόζει. Ζούμε τη νίκη μιας επανάστασης που πριν μια δεκαετία ήταν αδιανόητη, ενώ ένα χρόνο πριν ήταν απίθανη. Ναι, ανήκουμε στο ελάχιστο εκείνο ποσοστό τυχερότατων αριστερών που είδαν την γραφειοκρατία να χάνει, την ημέρα μάλιστα που ολοκληρώθηκε η αυτογελοιοποίηση της φιλελεύθερης ολιγαρχικής νομενκλατούρας.

Βεβαίως, τώρα πρέπει να θυμηθούμε πως η επανάσταση είναι έρωτας, είναι ποίηση, είναι απαραίτητη επειδή είναι μια κορυφαία στιγμή της μεταρρύθμισης. Όπως συνέβη και το 1917, όπως συμβαίνει σε όλες τις επαναστάσεις, έτσι και στη δικιά μας, τα διαδραματιζόμενα πραγματοποιούνται εξαιτίας τυχαίων συγκυριών, ενώ εξελίσσονται στο υπέροχα γοητευτικό επίπεδο της επιφάνειας. Οι επαναστάσεις προκύπτουν όταν μια άξια (ή πολύ τυχερή, όπως μάλλον είναι η περίπτωση μας) πολιτική ομάδα αξιοποιεί τις έκτακτες συνθήκες αποδιοργάνωσης που δημιουργεί μια μεγάλη καταστροφή της πατρίδας ή του κόμματος π.χ. ή ήττα στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο για τη Ρωσία ή αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές. Στις επαναστάσεις ο λαός υιοθετεί απλά αιτήματα και συνθήματα που πείθουν ότι συμπυκνώνουν την απαίτηση των αλλαγών που είναι απαραίτητες, όπως π.χ. γη και ειρήνη, εκείνον τον Οκτώβρη, ή θέλουμε κόμμα, ετούτο τον Ιούνη. Στις επαναστάσεις οι απλές ανάγκες των πολλών (γη, ειρήνη, Κόμμα και όχι καφενείο) συναντώνται με το απογειωμένο πρόγραμμα και την ιδεολογία των ελάχιστων που ηγούνται (Σοβιέτ και κομμουνισμός τότε. Άμεση δημοκρατία και κόμμα των μελών του σήμερα).

Γι' αυτό οι επαναστάσεις είναι υπέροχες στιγμές, αλλά αφορούν μόνο την επιδερμική επιφάνεια. Τις κάνουν πολλοί για άσχετους λόγους από αυτούς για τους οποίους παλεύουν οι λίγοι που ηγούνται. Γι' αυτό μας συγκινεί η επανάσταση, την κάνουμε όποτε μας κάθεται (δηλαδή μια φορά στη ζωή μας) αλλά είμαστε με αυτό που αφορά την ουσία, το βάθος, την αληθινή αλλαγή: τη μεταρρύθμιση.

Αλλιώς θα ήμασταν μπολσεβίκοι, δηλαδή στυγνοί εξουσιαστές. Εμείς, (εμείς, όσοι πάντοτε ονειρευόμαστε ένα κόμμα των μελών του, τις εναλλαγές, τη μεγαλύτερη δυνατή χρήση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών ) δεν κινδυνεύουμε να κατσικωθούμε στην εξουσία, μετατρεπόμενοι σε μπολσεβίκους. Αλλά εμείς, και μαζί με εμάς ο αγνός λαός της νεολαίας, των γειτονιών και της υπαίθρου, κινδυνεύουμε να τρομάξουμε τόσο πολύ από το βάρος της ευθύνης έτσι ώστε είναι πολύ πιθανό να αρνηθούμε να ασχοληθούμε με την βρωμερή άσκηση της εξουσίας και τελικά να την παραδώσουμε ανακουφισμένοι, κατά τα πρότυπα του σ. Καραμανλή. Σε αυτό το επίπεδο όλα είναι εναντίον μας. Πρώτα απ' όλα εμείς είμαστε το μεγαλύτερο εμπόδιο. Δεν είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής, δεν γουστάρουμε εξουσίες- προτιμάμε να επηρεάζουμε με το μειοψηφικό μας παράδειγμα, δεν ξέρουμε από κόμματα αλλά από κινήματα, δεν αντέχουμε να πολυβρομίσουμε τα χέρια μας στην τρέχουσα διαχείριση της καθημερινής πολιτικής, μάθαμε από μικρά παιδιά εκατοντάδες τεχνικές διαχείρισης της ήττας, αλλά δεν έχουμε ιδέα από την αντιμετώπιση της νίκης μας, κατά βάθος όλοι νιώθουμε πως ο κόσμος χωρίζεται σε χαμένους και σιχαμένους και εμείς κάθε άλλο παρά σιχαμένοι θέλουμε να είμαστε. Το δεύτερο μεγάλο μας εμπόδιο είναι οι σύμμαχοι μας. Τα νέα σε ηλικία ηγετικά στελέχη και ο αγνός λαός του Συνασπισμού. Οι σ. της νέας γενιάς έχουν παρόμοιες με τις δικές μας, αλλά και άλλες που εμείς, (δόξα σοι τα Εξάρχεια και ο αριστερός Ευρωκομμουνισμός) δεν έχουμε, αδυναμίες. ¨Όμως και ο απλός λαός του ΣΥΝ είναι πολύ πιθανό, αφού ευχαριστηθεί την επιβεβαίωση της δύναμης του και χαρεί την αποκαθήλωση των εικονισμάτων του, να επανέλθει στην αναπαυτική θέση του εκ του μακρόθεν τιμητή και γκρινιάρη.

Τρίτο και χειρότερο είναι ο βαθιά επιφανειακός χαρακτήρας της επανάστασης μας. Θα είδατε όλοι και όλες το πολύ χαμηλό επίπεδο των τοποθετήσεων των δικών μας σύνεδρων (κάτω οι πάνω εκτός Αυτού που είναι Παραπάνω, Αριστερέ αγάπα, τους τσακωμούς παράτα και τη δύναμη σου δώσ’ τη στη γραμμή σου) και τα κύματα επιδοκιμασίας που εισέπραττε κάθε λαϊκίστικη τοποθέτηση. Δυστυχώς, ηγεμονία των ιδεών μας δεν υπάρχει και ο δρόμος για την κατάκτηση της είναι, όπως πάντοτε, δύσκολος και κυρίως εξαιρετικά χρονοβόρος.

Οπότε; Οπότε, γνωρίζοντας πως το πιθανότερο είναι να αποτύχουμε, να κάνουμε τα πάντα για να πετύχουμε. Βεβαίως να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας, να πιέσουμε του συμπολεμιστές μας και να εμπνεύσουμε την εγρήγορση των απλών μελών.

Αλλά να μην προσδοκούμε πολλά από αυτές τις επιδιώξεις, οι οποίες θα έχουν μέτρια αποτελέσματα επειδή, δυστυχώς, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, επομένως τα φρικιά άντε να γίνουν μεσήλικα φρικιά εν αποστρατεία, το υπόλοιπο Ρεύμα άντε να γίνει Πολλά Βαρύ με Ολίγη, και η Τρίτη Τάξη πάντοτε θα μένει στην ίδια τάξη όσο δεν αρχίζει να εξαλείφει τις άλλες δύο.

Αλλού πρέπει να επενδύσουμε (προσοχή, σ. αναγνώστη, το κείμενο μπαίνει στην προφητική - ενορατική του φάση.)

Εν αρχή ην η αλήθεια, η οποία είναι πάντοτε μεταρρυθμιστική. Αντί να πλασάρουμε μια γελοία επάρκεια και μια καταγέλαστη αλαζονεία, να διακηρύξουμε την ανεπάρκεια μας. Τι να κάνουμε, εμείς και οι φίλοι μας δεν μπορούμε μόνοι μας να είμαστε η ηγεσία της Ελληνικής Αριστεράς. Να δώσουμε τα χέρια στους (ήδη πρώην ) αντίπαλους μας.

Να πούμε ακόμα και στους ανανεωτικούς πως, αν ειλικρινά ενδιαφέρονται για μια άλλη Ε.Ε., για σύγκλιση με το αριστερό ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους - Πράσινους, για αληθινή δημοκρατία στο Κόμμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, για αντιεθνικιστική πολιτική, ε τότε μας είναι απαραίτητοι. Να πούμε στην ιστορική ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος πως δεν τους θέλουμε σαν στεγνό ιεραρχικό μηχανισμό. Αλλά μας είναι πολύτιμες η εμπειρία, η ταξικότητα τους, η λαϊκότητα για την οποία αγωνιούν. Να πούμε στους σ. του ΣΥΡΙΖΑ να πάψει επιτέλους η πλάκα της τριχοτόμησης της αριστερής τρίχας, της καχυποψίας και της μιζέριας. Για όλες και όλους τους παραπάνω (και κραυγαλέα για τους σ. του ΣΥΡΙΖΑ) δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία πια. Οι κακοί φύγανε, ελάτε να κάνουμε όσα η κοινωνία χρειάζεται, αλλιώς όλοι θα θεωρήσουν πως σας αρέσει να παίζετε τον ρόλο των άσχημων.

Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνουν οι παραπάνω. Βέβαια, το πιθανότερο είναι πως η Πτέρυγα θα αδιαφορήσει και θα συνεχίσει να νοσταλγεί τις ημέρες που βασίλευε το ιδρυτικό συμβόλαιο με τον Λαφαζάνη (ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει και στις εκλογές πάμε μαζί), ο δε τελευταίος θα συνεχίσει τον αγώνα για την παλινόρθωση της Γερουσίας, ενώ για τις συγκεκριμένες στριφνές συνιστώσες κανείς σοβαρός προφήτης δεν μπορεί να προβλέψει κάτι περισσότερο από το 1Χ2.

Άρα, τι κάνουμε;

Kαταρχήν, μετατρέπουμε τη σχέση επιφυλακτικής συντροφικότητας με τους μόνους συμμάχους μας εντός κόμματος σε αληθινή φιλική σχέση. Οι σ. της Πλατφόρμας 2010 πρόσφεραν ήδη πολύτιμες υπηρεσίες. Έκαναν την υπέρβαση τους, στήριξαν την επανάσταση των μελών, απομόνωσαν τους ακραίους της Πτέρυγας, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του καταπληκτικού κείμενου του Προγραμματικού Συνεδρίου, κυρίως όμως απέδειξαν πως, ανεξάρτητα από το αν ανήκουμε σε αυτούς που πρώτα ρίχνουν παγάκια ανανεωτικότητας και μετά βάζουν το ποτό της ριζοσπαστικότητας ή, αντίθετα ,σε αυτούς που πρώτα βάζουν το ποτό και μετά ρίχνουν τα παγάκια, όλοι μπορούμε ΕΥΚΟΛΑ, χαρούμενα και δημιουργικά να προσφέρουμε στην κοινή μας υπόθεση. Οι σ. της Πλατφόρμας είναι απαραίτητο να συμμετέχουν ισότιμα ως οργανικό τμήμα της νέας σύνθεσης σε ένα Συνασπισμό που οι τάσεις μπορούν αληθινά να είναι ρεύματα ιδεών.

Παράλληλα με την εσωκομματική συμπεριφορά που πρέπει να επιδείξουμε είναι απολύτως αναγκαίο να απευθύνουμε κάλεσμα στις φιλικές συνιστώσες, στους ανέντακτους της Αριστεράς και να τους πούμε :

Ο Συνασπισμός άλλαξε. Άλλαξε συγκλονιστικά. Θέλει να γίνει Κόμμα. Έλαχε σε μια ομάδα απλών μελών του να τον διοικούν. Υπάρχει πιθανότητα να ανιχνεύσουμε όλοι μαζί τους δρόμους που οδηγούν στο Κόμμα - Δίχτυο του εικοστού πρώτου Αιώνα. Μαζί μπορούμε να οργανώσουμε και την πολιτική αντίσταση και την κοινωνική αλληλεγγύη ( συσσίτια, δωρεάν ανταλλαγή και παροχή προϊόντων και υπηρεσιών κ.λπ.). Θα βοηθήσετε ή θα σχολιάσετε την αποτυχία μας;

Θα βοηθήσουν. Όσοι, και κυρίως όσες, δεν μπορούμε να φανταστούμε. Επειδή θα συγκινηθούν από το μήνυμα. Ακριβώς όπως προχτές το μισό Συνέδριο έκλαιγε στην ομιλία του Δραγασάκη (το άλλο μισό ψιθύριζε συγκινημένο “Γιάννη Θεέ πάρε την ΠΑΕ”)

Αρκεί να εκπέμψουμε αυτό το μήνυμα. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε πραγματικά αδικαιολόγητοι. Ανάξιοι της στιγμιαίας νίκης μας και άξιοι της συνήθους μοίρας μας.

 

ΥΓ.: Αν και αυτή η προφητεία επαληθευτεί και σε δύο χρόνια τσιτάρω την ενορατική κατακλείδα του παρόντος παραληρήματος, δεσμεύομαι πως αυτή η σημερινή προφητεία Β θα είναι η αρχή ενός άλλου ανίερου κειμένου το οποίο θα εμπεριέχει την Αποκάλυψη για το πώς θα πάρουμε την κυβέρνηση και την (μπρρ!!) εξουσία.

 

* Ο Μιχάλης Καστρινάκης είναι μέλος της ΚΠΕ

Και τώρα τι κάνουμε;

Του Ηρακλη Πλιακη*

Άλλη μια μέρα «γενικής» απεργίας πέρασε. Είμαι σίγουρος πως πάλι θα ακούσουμε για ικανοποιητική έως μεγάλη συμμετοχή. Ας μην εθελοτυφλούμε. Για τα δεδομένα της εποχής και τις συντελούμενες ανατροπές σε εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα, η συμμετοχή στην απεργία και τις συγκεντρώσεις ήταν αποκαρδιωτική κυρίως στην επαρχία. Ειδικά το ποσοστό μη συμμετοχής στην απεργία (απεργοσπασίας καλύτερα) των δημοσίων υπαλλήλων είναι τραγικό.

Σημεία των καιρών θα πείτε. Σημεία και τέρατα, που θέλουν όμως προσεκτική ανάλυση και αντιμετώπιση.

Η μέτρια - και σίγουρα πολύ κάτω του απαιτούμενου - συμμετοχή, επιστεγάζεται από την απόλυτη σιγή που επιβάλλεται από τα ΜΜΕ και τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών των δημοσιογράφων. Σαν να επιδιώκει η ΕΣΗΕΑ να μη προβληθεί ο αγώνας ο δικός της και των υπόλοιπων εργαζομένων.

Πρέπει πια να παραδεχτούμε το γεγονός ότι οι απεργίες, όπως οργανώνονται, δεν λειτουργούν αποτελεσματικά και πρέπει να σταματήσουν να αποτελούν σχεδόν το μοναδικό μέσο δράσης.

Σήμερα, είτε μας αρέσει είτε όχι, το να είσαι απεργοσπάστης δεν είναι ντροπή. Αντίθετα, αποτελεί πρόκληση το να αποκαλέσεις έτσι κάποιον. Συνήθως μάλιστα έχει και έτοιμη την δικαιολογία ότι αυτός «…επιλέγει να ασκήσει το δικαίωμά του στην εργασία.»

Όταν στον χώρο μας ονειρευόμαστε κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, επαναστάσεις ή το νέο ΕΑΜ, πρέπει πρωτίστως να έχουμε στο μυαλό μας αυτά τα δεδομένα.

Μαζί με τέτοιου είδους παγιωμένες νοοτροπίες, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα παρακάτω:

Την παντελή έλλειψη οράματος.

Την απογοήτευση και τον συμβιβασμό που έχουν κυριαρχήσει.

Την υποβάθμιση της έννοιας της συλλογικότητας σε όλα τα επίπεδα (σε αυτό βοηθήσαμε ακόμα και εμείς με τα καμώματά μας) και την ταυτόχρονη ανάδειξη ως υπέρτατης κοινωνικής αξίας του ατομικού οφέλους.

Την άγνοια, την αδιαφορία για ενημέρωση και την αδυναμία ανάλυσης των κοινωνικών δεδομένων, που χαρακτηρίζει πολλούς ενήλικες. Το ποσοστό των πτυχιούχων που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει ΑΕΠ ή spread (για να χρησιμοποιήσω μοδάτες λέξεις) είναι απρόσμενα μεγάλο.

Τη συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια του κοινωνικού συνόλου να διαιωνίσει το σημερινό status quo. Ο ασφαλέστερος δε τρόπος να το πετύχουμε είναι να πείσουμε τη νέα γενιά ότι είναι ανίκανη και αποχαυνωμένη -κάτι στο οποίο είμαστε πραγματικά καλοί.

Πώς όμως μπορεί ο χώρος μας να απαντήσει σε αυτά τα δεδομένα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανατροπής της πορείας που έχει πάρει η κυβέρνηση ;

Οι απαντήσεις που μπορώ να σκεφτώ ίσως είναι απλοϊκές, αλλά απαιτούν πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθούν.

Ο χώρος μας πρέπει να συγκροτήσει ομάδα που σταθερά θα εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες και το Internet.

Ελάχιστοι - κυρίως νέοι -θα κάτσουν να δουν μια ομιλία στην τηλεόραση. Η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς περιορίζει όταν δεν διαστρεβλώνει την αντίθετη άποψη.

Αντίθετα, πολλοί είναι αυτοί που χαζεύουν στο youtube.

Ο κόσμος έχει μάθει να βλέπει, όχι να ακούει. Οπότε χρειαζόμαστε την εικόνα για να περάσουμε τις ιδέες μας π.χ. για τους λόγους που φτάσαμε στην κρίση και για το πώς θα βγούμε.

Άρα πρέπει να δημιουργήσουμε τα δικά μας δεκάλεπτα βίντεο. Οι εικοσάρηδες βλέπουν ξένα βίντεο-ντοκιμαντέρ στο youtube και εξοργίζονται. Πιστεύω ότι θα τους άγγιζε το ίδιο ένα έξυπνο animation για το καθεστώς δανεισμού που επιβάλλει η ΕΚΤ στα κράτη και τα τραπεζικά κέρδη που απορρέουν από αυτή τη διαδικασία.

Ο κόσμος έχει ξεκινήσει να ενημερώνεται και να μαθαίνει πράγματα, μέσω αυτής της οδού. Πρέπει να μετατρέψουμε αυτό το κανάλι επικοινωνίας σε ένα προνομιακό πεδίο για μας.

Πρέπει να ξαναδημιουργήσουμε το αίσθημα συλλογικότητας, ξεκινώντας από το επίπεδο των μικρών κοινωνικών ομάδων (π.χ. των 20 ατόμων). Όσες όμως ημερίδες και να γίνουν, λίγοι θα τις παρακολουθήσουν. Ας πάμε εμείς στον κόσμο. Ο κόσμος έχει την όρεξη να ακούσει, να ενημερωθεί αλλά κυρίως να ακουστεί. Έξω όμως από τις παλαιοκομματικές νόρμες τις οποίες απεχθάνεται.

Τι θα του πούμε;

Σε αυτόν τον τομέα πιστεύω ότι οι πανεπιστημιακοί που ανήκουν στον χώρο μας έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά με την αρθρογραφία τους (αντίθετα με την πλειονότητα των πολιτικών στελεχών). Συνεπώς σύντομα πρέπει να δημιουργηθούν πακέτα παρουσιάσεων που θα ενημερώνουν και θα παρουσιάζουν τις προτάσεις του χώρου μας.

Με αυτά τα «εργαλεία» στα χέρια μας πρέπει να βγούμε στις τοπικές κοινωνίες και να προσεγγίσουμε τον κόσμο που δυστυχώς ψάχνει τις αιτίες της κρίσης σε θεωρίες συνωμοσίας.

Μόνο μέσω της συζήτησης, της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης μπορεί να προκύψει η συνειδητοποίηση και η αφύπνιση. Από μόνο του το κάλεσμα σε γενικές απεργίες έχει αποδειχθεί στην πράξη πως δεν αυξάνει τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις γεγονός που σπέρνει την απογοήτευση και απαξιώνει το «όπλο» της απεργίας όλο και περισσότερο στην κοινωνική συνείδηση.

Πρέπει όμως να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τα σύνδρομα ανωτερότητας και την ψευδαίσθηση ότι είμαστε οι μόνοι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Αυτή η στάση μας οδηγεί σε αιμορραγία-διασπάσεις, στο να χάνουμε την αξιοπιστία μας, αλλά και στο να μην μπορούμε να ακούσουμε και να ενσωματώνουμε στις προτάσεις μας τις ενδιαφέρουσες απόψεις-ιδέες που υπάρχουν γύρω του.

Ο χώρος μας όπως βέβαια και η χώρα μας έχουν πέσει χαμηλά, που λέει και ο Σαββόπουλος.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις εκλογές και να επαιτούμε πάλι την ψήφο του κόσμου με την αξιολύπητη ατάκα: ο χώρος μας είναι χρήσιμος για την κοινωνία.

Μπορούμε όμως να αποδείξουμε στην πράξη τώρα στη δύσκολη για τους εργαζόμενους στιγμή πως είμαστε πραγματικά χρήσιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι ώστε να σηκωθούμε όλοι μαζί ξανά.

 

* Ο Ηρακλής Πλιάκης είναι ψηφοφόρος του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ

 

ΥΓ.: Χρησιμοποιώ σε όλο το κείμενο συνειδητά τη φράση «ο χώρος μας» γιατί έτσι όπως τα έχετε κάνει δεν ξέρω πώς αλλιώς να μας χαρακτηρίσω

Αν "τεντώσεις" τη διαφωνία στα άκρα, θα έχεις ένα αποτέλεσμα που θα ξεπερνά το περιεχόμενό της

Της Φλώρας Νικολιδάκη

Εξετάζοντας το θέμα της «διαφωνίας» από φιλοσοφική άποψη, θα λέγαμε ότι η διαφωνία πραγματοποιείται πάντα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Δηλ. μέσα σε ένα σχήμα που συγκροτούν άνθρωποι για ένα συγκεκριμένο σκοπό ή σε ένα σύστημα ιδεών, απόψεων και αντιλήψεων. Διέπεται δηλ. η «διαφωνία» από τις ίδιες αρχές έκφρασης της «γνώμης». Ωστόσο όταν λέμε στα ελληνικά «διαφωνία» εννοούμε κάτι πέραν μιας διαφορετικής γνώμης. Η «διαφωνία» έχει μεγαλύτερη ένταση σαν έννοια από την έκφραση μιας «διαφορετικής γνώμης». Από την εμπειρία μας ως πολίτες γνωρίζουμε ότι η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το δίπολο συμφωνία-διαφωνία.

Επίσης, στα «πολιτικά ελληνικά», όταν λέμε ότι κάποιος διαφωνεί δεν εννοούμε ασφαλώς ότι θέλει διαφορετικό χαρτί στα ψηφοδέλτια ή διαφορετικό χρώμα στην αφίσα.

Συνήθως όταν λέμε ότι κάποιος διαφωνεί εννοούμε ότι έχει διαφορετική προσέγγιση ενός ολόκληρου θέματος, για μεγάλη χρονική περίοδο, που πρακτικά η διαφωνία του αυτή τον απομονώνει για πολύ καιρό από αυτό που σκέπτονται και πράττουν οι άλλοι που συμφωνούν, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να λιγοστεύουν και να εξαφανίζονται οι τόποι «συνάντησης» των ιδεών και των πράξεων. Από 'κεί και πέρα το διαζύγιο είναι θέμα χρόνου.

Αυτό που με ενδιαφέρει να εξετάσουμε λίγο πιο προσεκτικά είναι η λανθάνουσα διαμόρφωση της διαφωνίας μέσα από πρακτικές που, αν αποφευχθούν, μπορούν να κρατήσουν τα πράγματα στο επίπεδο έκφρασης «γνώμης-συμφωνίας» και «γνώμης-διαφωνίας».

 

Πρακτική πρώτη: Ο προκαθορισμός

Σχεδόν πάντα όταν προσερχόμαστε σε μια συζήτηση που πρέπει να καταλήξει σε απόφαση έχουμε τη γνώμη μας που είναι βασισμένη σε στοιχεία, γεγονότα, πληροφορίες, αλλά και σε «διαίσθηση» ή «αίσθηση» της κατάστασης. Το φυσικό είναι βέβαια να περιμένουμε και τη συζήτηση που θα γίνει για να «αποφασίσουμε». Στην πολιτική, πολύ συχνά, όσοι είναι επιφορτισμένοι με την «πράξη λήψης των αποφάσεων», παίρνουν μέρος στον «τόπο λήψης της απόφασης», με προκαθορισμένη την απόφαση. Αυτό γίνεται για να περιφρουρηθούν οι συσχετισμοί και οι αποφάσεις ενός γενικότερου πλαισίου, που έχει καθορισθεί από πριν σε ανώτερες διαδικασίες, π.χ. συνέδρια, συνελεύσεις, εκλογές, νομοθεσία, σύνταγμα κ.λπ. Ωστόσο η κοινωνία, λειτουργώντας στις δομές που δημιουργεί, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αλλάζει συνεχώς, κάθε στιγμή τα πλαίσια των ειλημμένων αποφάσεων. Η πολιτική, θέλοντας να ανταποκριθεί δημιουργικά στη συνεχή κίνηση που δημιουργεί η ανάγκη των ανθρώπων να αλλάζουν τις απόψεις τους και τις ενέργειές τους με βάση τα συμφέροντά τους, επιλέγει «στρατόπεδο». Η αριστερή πολιτική επιλέγει και κρίνεται συνεχώς από το αν βρίσκεται στο στρατόπεδο της εργασίας, της υπεράσπισης των κοινωνικά αδύναμων ανθρώπων, των νέων, των γυναικών, των μειονοτήτων. Ουσιαστικά αυτή είναι η κορυφαία απόφαση της αριστερής πολιτικής.

 

Πρακτική δεύτερη: Η επιβολή

Η «επιβολή» είναι το όπλο κάθε μηχανισμού. Κάθε ομάδα που λειτουργεί συντονισμένα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει τη θέλησή της σε λιγότερους ή περισσότερους ανθρώπους. Από το ψέμα και τη χαλκευμένη πληροφορία μέχρι τον ωμό πολιτικό ή προσωπικό εκβιασμό, όλα επιτρέπονται σε κάποιον που ακολουθεί την πρακτική της «επιβολής». Για την αριστερά, η χρήση αυτού του όπλου είναι πραγματική πρόκληση. Επιβολή ή βασανιστική προσπάθεια για ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης; Υπάρχει όριο και πού βρίσκεται;

 

Πρακτική τρίτη: Η ψηλάφηση των προθέσεων

Όπως αναλύοντας ένα έργο τέχνης προσπαθώντας να ερμηνεύσεις τον καλλιτέχνη (γιατί άραγε;) σχεδόν πάντα λες πράγματα που προβάλλουν στο έργο του, δικές σου ανάγκες, βεβαιότητες και ανασφάλειες, έτσι γίνεται και με την ανίχνευση των προθέσεων ανθρώπων που ενεργούν με έναν ορισμένο τρόπο. Αυτή τη λειτουργία τη θεωρώ καταστροφική στην πολιτική, ιδιαίτερα αν αποτελεί πρακτική ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν άλλους. Θα κερδίσουμε πολλά αν ακολουθήσουμε τον κανόνα: Περιμένουμε την πράξη να αποδείξει την αλήθεια. Δεν προτρέχουμε, δεν προκαταλαμβάνουμε, δεν προδικάζουμε.

Τα αυτιά των κουκουλοφόρων και οι μύτες της "Ανανέωσης"

Του Φαίδωνος Χατζηδημητρίου

Μετά το συνέδριο του ΣΥΝ, στην καθημερινή πλέον στήλη του, ο κ. Κώστας Κάρης προκαλεί ανηλεώς με τη μύτη της γραφίδας του τους αναγνώστες της "Α" θυμίζοντας ολοένα και περισσότερο τον προστατευόμενό του κ. Γουσέτη, για χάρη του οποίου έψεξε με μεγάλη αυστηρότητα την "Α" και όσους αναγνώστες της εξόργιζε ο εν λόγω. Φαίνεται ότι όσα για το δημοκρατικό ήθος του αδαμάντινου κ. Γ. έγραψε ο κ. Κ., τον εκφράζουν ακόμα και μετά την κατάληξη του κυρίου δημοκρατικότατου αριστερού, αφού δεν ένιωσε την ανάγκη (ο κ. Κ.) να αρθρώσει έστω και ένα "συγγνώμη, λάθος". Αμφιβάλλω αν έχει καν κάποια αμφιβολία για το έλασσον αυτό ζήτημα, αφού δεν δείχνει να έχει για μείζονα. Και είναι αρκετά, στην περίπτωση του κ. Κ. και πολλών εκ των αυτοχρισθέντων παπών της ανανέωσης.

Περιορίζομαι σε αυτό που γράφω στην αρχή, για την ανηλεή πρόκληση των αναγνωστών (ή, εν πάση περιπτώσει, πάρα πολλών αναγνωστών της "Α" -λαμβανομένης, βεβαίως, υπόψη και της μικρής κυκλοφορίας της). Στα χνάρια του προστατευομένου του ή εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Γουσέτης. Βεβαίως, πάντοτε, ανάμεσα σε όσα εξοργίζουν, συνήθως υπάρχουν αφορμές για χαμόγελα. Όπως με το ευτράπελο σημείωμα του κ. Κ. ότι "μόνον ο βουλευτής -και γατρός- Θ. Λεβέντης της Ανανεωτικής Πτέρυγας είπε τα πράγματα με το όνομά τους... Μίλησε καθαρά για τον εκβιασμό των προμηθευτών..." και είπε ότι η κυβέρνηση θα είναι υπόλογη για την συνέχιση της υπερτιμολόγησης των υλικών των νοσοκομείων κ.λπ.

Ο κ. Κ. προφανώς διαβάζει μόνο τα δικά του γραπτά στην "Α", γιατί με των άλλων εξοργίζεται. Ώστε μόνον ένας γίγας γιατρός είχε το κουράγιο, όταν ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές αυτά τα έχουν για ψωμοτύρι. Όσο για το τι κάνουν ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και τι γράφει η "Αυγή" για το συγκεκριμένο ζήτημα και για όλα τα ζητήματα του χώρου της δημόσιας υγείας, ο κ. Κ. εφαρμόζει το δόγμα ότι δημοσιεύει μόνο ό,τι συμφέρει τον λαό να ξέρει, δηλαδή ότι μόνο η πτέρυξ δεν μασά τα λόγια της γιατί έχει τον Λεβέντη και όλους τους λεβέντες του ντουνιά. Και, φυσικά, δεν συμφέρει τον λαό να ξέρει τι λένε οι αριστεριστές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εντάξει, ας πούμε, όλα αυτά μπορεί να χωνεύονται. Το δημοσίευμα, όμως, της 26.6, που υπογράφεται από τον κ. Κ., είναι έξω από κάθε όριο. Η 26.6 είναι η επομένη της δολοφονίας του υπασπιστή του κ. Χρυσοχοΐδη. Επιχειρεί, δε, να προβοκάρει την αριστερά, γράφοντας: "...οι ανακοινώσεις αριστερών φορέων που εκδόθηκαν και αντιπροτείνουν τους μαζικούς αγώνες κατά των κυβερνητικών μέτρων δίνουν αυθαίρετα το δικό τους περιεχόμενο στο τρομοκρατικό χτύπημα και επιχειρούν ένα είδος εξωπραγματικού διαλόγου". Αυτό είναι η προλείανση του εδάφους για την ανατριχιαστική κατάληξη: "...είναι ακατανόητη η άρνηση ορισμένων τμημάτων της αριστεράς να χαρακτηρίσουν την προχθεσινή έκρηξη τρομοκρατική πράξη". Και καταλήγει ψέγοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που, αντί να εκδίδουν ανακοινώσεις, θα έπρεπε στα μηνύματα των κινητοποιήσεων να "συμπεριλάβουν την απερίφραστη καταδίκη της τρομοκρατίας".

Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με θιασάρχη την Παπαρήγα. Ο ΣΥΝ, είπε, χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Ακολούθησε, πολύ μετριοπαθέστερος, ο Καρατζαφέρης, τα στελέχη των καναλιών, δεν θυμάμαι η Ν.Δ., κι αφού περίμεναν να εκτιμήσουν κατάσταση, όταν το θέμα ξεφούσκωνε, παρενέβη δυναμικά η Πτέρυξ, κατά τρόπο αθλιότερο όλων, με ομαδικές ομοβροντίες στα κανάλια (που λάτρεψε και τη λάτρεψαν), τον Τύπο (που την ανέθρεψε σαν μοναχοκόρη), απαιτώντας καταδίκες και δηλώσεις μετανοίας για τρομοκρατικές και ατομικές πράξεις βίας αδιακρίτως, από την ηγεσία της αριστεράς, δηλαδή από ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ τρομοκράτες ή μπαχαλάκηδες.

Και το παραμύθι συνεχίστηκε με κάθε ευκαιρία. Ασχέτως εάν η αριστερά δηλώνει ότι αντιμάχεται την τρομοκρατία, υπάρχουν οι τύποι που κάνουν ότι δεν το ακούνε. Όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις στον λαό για την αριστερά την αναληθή εντύπωση ότι δεν καταγγέλλει κάτι, προσπαθείς συνειδητά να τον κάνεις να πιστέψει ότι τουλάχιστον φλερτάρει με αυτό. Όμως, σήμερα, μια μέρα μετά από δολοφονία, το γελοίο παύει να είναι τέτοιο και μόνο ως προβοκάτσια μπορεί να χαρακτηριστεί, προβοκάτσια για την οποία η "Α", που τη φιλοξένησε, οφείλει μια εξήγηση. Εννοώ δυο λόγια με την άποψή της. Και, φυσικά, δεν εννοώ να καταδικάσει τον αρθρογράφο ούτε να τον λογοκρίνει.

Η πρακτική της λογοκρισίας, γνωστή και στον χώρο της αριστεράς, ας παραμείνει προνόμιο ανθρώπων όπως ο αρθρογράφος. Ο γράφων τη δοκίμασα όταν, ως διευθυντής της ''Α", έκοψε κείμενό μου -το οποίο είχε ήδη διαβαστεί από στέλεχος της εφημερίδας και επρόκειτο να δημοσιευτεί- και μάλιστα μετά από μακρά τηλεφωνική συζήτηση κατά την οποία έμεινε ανυποχώρητος, επειδή το κείμενό μου αναφερόταν ειρωνικά σε μεγαλοστέλεχος του ΠΑΣΟΚ που αποπειράθηκε να ιδιοποιηθεί αγώνες της Νεολαίας Λαμπράκη, της οποίας, μάλιστα, υπήρξε ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος (το λογοκριμένο κείμενό μου και το ιστορικό της υπόθεσης στη διάθεση οιουδήποτε). Και δεν είναι η μοναδική φορά, απ' όσο ξέρω, που άσκησε τέτοια λογοκριτική εξουσία.

Στην αριστερά (ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ) η εσωτερική δημοκρατία δεν ζει πάντα τις καλύτερες στιγμές της. Όταν, όμως, είσαι τιμητής της σε θέματα δημοκρατίας, προϋποτίθεται ότι είσαι πολύ καλύτερός της. Και αυτό δεν συμβαίνει με την Πτέρυγα. Είναι πολύ χειρότερη. Πολλά έχουν γραφεί, είναι γνωστά. Θέλω, όμως, να σταθώ στην αντιδημοκρατική σπέκουλα περί ΚΚΕ εσωτερικού, ότι τάχα η Πτέρυξ είναι η συνέχειά του και ότι τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος αυτού την ακολουθούμε, όταν είναι γνωστό ότι σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία μας -όσοι τουλάχιστον είναι οργανωμένοι σε κάποιον φορέα της αριστεράς ή είναι ενεργοί ως "ανένταχτοι", δηλαδή όσοι μπορούν να "μετρηθούν"- θλίβονται ή οργίζονται με τα καμώματα του Κύρκου, φερ' ειπείν, και της Πτέρυγας.

Τέλος, να πω εκ των προτέρων, επειδή μπορεί να ακουστεί κάποια, καλοπροαίρετη ίσως, ένσταση ότι κάνω προσωπική επίθεση, φυσικά και δεν πρόκειται για τέτοια. Προσωπική θα ήταν αν κουτσομπόλευα τον ιδιωτικό βίο κάποιου. Μπορώ, κάλλιστα, να σχολιάζω τον πολιτικό βίο του και να του επιτίθεμαι. Και, μάλιστα, είναι μέσα στις "αρμοδιότητες" ενός αριστερού να επιτίθεται σ' αυτούς που δεν θέλουν να αφήσουν τίποτα όρθιο στην αριστερά.