* Όποιος μένει δεν έχει δουλειά, όποιος φεύγει δεν έχει... σπίτι. Πώς μπορεί να γίνει πιο βιώσιμη η ζωή των νέων στην Ελλάδα; Ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
Η ανατροπή των Μνημονίων και του πολιτικού προσωπικού που τα υπηρετεί έχει μετατραπεί σε ζήτημα επιβίωσης για πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε ούτε από τη σημερινή ούτε από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση συνεχίσει να υπηρετεί το δόγμα της «εσωτερικής υποτίμησης». Στόχος μπορεί να είναι μόνο η οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων σε ένα πλαίσιο συνολικού πολιτικού αγώνα μέχρι να τους διώξουμε. Οργανικό κομμάτι της παραπάνω διαδικασίας είναι η οικοδόμηση δομών αλληλεγγύης. Δομών που ταυτόχρονα οργανώνουν τη διαλυμένη καθημερινότητα, αποτελούν ασπίδα απέναντι στη συλλογική κατάθλιψη και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Παράλληλα, αποδεικνύουν τη δυνατότητα ύπαρξης μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, στηριγμένης στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη και όχι στον ανταγωνισμό για το κέρδος.
Βασικό μηχανισμό επίθεσης ενάντια στα δικαιώματα της νεολαίας αποτελεί το τεράστιο ποσοστό ανεργίας. Οι κοινωνικές πρακτικές των νέων ανθρώπων μετασχηματίζονται κάτω από το βάρος της συγκεκριμένης κατάστασης. Οι νέοι άνθρωποι «εκπαιδεύονται» σε μια κατάσταση αδυναμίας σχεδιασμού ζωής. Σε μια κατάσταση όπου τρέχεις πίσω από την ικανοποίηση των καθημερινών βασικών αναγκών. Εντός ενός καθαρά ατομικού πλαισίου, χωρίς κανένα συλλογικό δικαίωμα. Όριο της συγκεκριμένης κατάστασης αποτελεί και η επιλογή της μετανάστευσης. Η αντιμετώπιση του ζητήματος της ανεργίας, που ειδικά για τη νεολαία και τις γυναίκες έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, αποτελεί βασική προτεραιότητα. Μέσα από την απαραίτητη στήριξη των κοινωνικών δομών που καταρρέουν (όπως παιδεία, υγεία), την ενθάρρυνση και οργάνωση συνεταιριστικών μορφών και τη μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μειώσεις μισθών.
* Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει εκτοξευθεί σε πρωτοφανή ποσοστά, ωστόσο τα κόμματα παραμένουν εκτός... μόδας. Πώς μπορεί να οικοδομηθεί μια μαζική οργάνωση νεολαίας στις μέρες μας; Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει;
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια οργάνωση που θα τροφοδοτείται από τους κοινωνικούς αγώνες και θα υπηρετεί αυτούς τους αγώνες. Θα δένει διαλεκτικά τις μορφές συλλογικής διαβούλευσης για την κριτική κατανόηση της πραγματικότητας με τη δράση για τον μετασχηματισμό της. Η στήριξη και η οργάνωση δομών αλληλεγγύης θα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της. Χρειαζόμαστε μια οργάνωση που θα στηρίζεται στην ουσιαστική συμμετοχή του συνόλου των μελών σε όλα τα επίπεδα της οργανωμένης ζωής: συζήτηση / σχεδιασμός / υλοποίηση / απολογισμός. Το «οξυγόνο» της οργανωμένης ζωής είναι η επαφή με την κοινωνία και η δράση για τον μετασχηματισμό των κοινωνικών συνθηκών υπέρ των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Χρειαζόμαστε οργανώσεις βάσης που δεν θα αποτελούν χώρο σχολιασμού των κεντρικών πρωτοβουλιών, αλλά πραγματικά κύτταρα στα οποία αποφασίζονται και υλοποιούνται πολιτικές κατευθύνσεις. Μέσα από αυτή την πρακτική ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι διαδραματίζει ενεργό ρόλο στην διαμόρφωση της συλλογικής θέλησης της οργάνωσης, η οποία λειτουργεί με όρους συλλογικού διανοούμενου. Τέλος, η ενασχόληση με το σύνολο των ζητημάτων της νέας γενιάς, από την εργασία και την παιδεία μέχρι τον πολιτισμό και τον αθλητισμό (όψεις που έχουμε υποτιμήσει), αποτελεί απαραίτητο όρο για την οικοδόμηση μιας πλατιάς νεολαιίστικης κουλτούρας ανταγωνιστικής προς το κυρίαρχο.
* Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΝ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου