Η γκρίνια για τον Μητρόπουλο

Του Μιχάλη Καστρινάκη


 


Το κύμα δυσανεξίας που κατέκλυσε τη ριζοσπαστική αριστερά για τη συνεργασία με τον Μητρόπουλο τροφοδοτείται από τις πηγές της βαθύτερης κακοδαιμονίας που πλήττει τον χώρο μας και έφερε στην επιφάνεια μερικές από τις απωθητικότερες, για την κοινωνία, πτυχές της φυσιογνωμίας του κόσμου μας.


Η αυτοαναφορικότητα, η έπαρση, η αδιαφορία για τις πραγματικές συνθήκες που υπάρχουν γύρω μας, η άρνηση κατανόησης του αναγκαίου, η καχυποψία για όσους δεν ανήκουν στο πολιτικό χωριό μας, ο πολιτισμικός σωβινισμός της πολιτιστικής αριστεράς και τελικά η πικρή πραγματικότητα πως αυτό που βαραίνει στην πραγματική ιδεολογία του χώρου μας (σε αντίθεση με την επίσημη εκδοχή της) είναι οι πολιτιστικού χαρακτήρα αναφορές και όχι η πολιτική συγκρότηση, αναδείχτηκαν με κραυγαλέο τρόπο σε αυτή την υπόθεση.


Όλα τα προφανή, που προκύπτουν από την ανάγνωση των όρων της συγκυρίας, δηλαδή η ταξική χούντα του Κεφαλαίου και συνεπώς η αναγκαιότητα για Ταξική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα, ξεχάστηκαν μπροστά στην αισθητική απέχθεια, το πολιτισμικό σοκ και τον κοινωνικό σεχταρισμό που διαπέρασε τον χώρο μας όταν η ηγεσία μας αποφάσισε να ρισκάρει επιλέγοντας να συμμαχήσει με αυτούς που στο κρισιμότερο ζήτημα λένε περίπου τα ίδια με εμάς.


Το πρόβλημα είναι πως οι μίζερες αντιδράσεις στην υποψηφιότητα Μητρόπουλου ήταν πλειοψηφικές και διαπέρασαν το σύνολο του χώρου, από την Πολιτική Γραμματεία του Κόμματος μέχρι τους ψηφοφόρους μας στα πιο μικρά χωριά. Η ένδεια των επιχειρημάτων κατά της επιλογής Μητρόπουλου σε τίποτα δεν επηρέασε τη δημοφιλία τους στη ριζοσπαστικά αριστερά.


Αυτό το παράδοξο εξηγείται αν κατανοήσουμε πως στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για πολιτικά επιχειρήματα, αλλά για πρόχειρες προσπάθειες επένδυσης με πολιτική ορολογία μιας βαθιάς ψυχικής διάθεσης.


Ηγετικά στελέχη του Συνασπισμού επικαλούνται προσχηματικά επιχειρήματα, όπως είναι η θέση πως η συνάντηση με αυτούς που φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ θα πραγματοποιηθεί στα ουράνια λιβάδια των αγώνων της βάσης και όχι στο Καθαρτήριο των συνεννοήσεων ηγετικών ομάδων. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα στελέχη ξέχασαν την αλφαβήτα της πολιτικής και δεν μπορούν να κατανοήσουν πως οι συναντήσεις (και όχι προσχωρήσεις) πολιτικών χώρων συντελούνται σε όλα τα επίπεδα και πολύ συχνά η πρωτοβουλία των ηγετικών ομάδων επιταχύνει αυτό που στη βάση συντελείται με αργούς ρυθμούς.


Ηγετικά μας στελέχη φοράνε την εισαγγελική τήβεννο του πολιτικού γεωγράφου και αποφαίνονται πως δεν υπάρχει σοσιαλιστικός χώρος. Αυτό δεν σημαίνει, όσο κι αν μοιάζει με αυτό, πως ζήλεψαν τη δόξα και την (λέμε τώρα) επιστημονική μεθοδολογία όσων κραυγάζουν πως δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες στη χώρα μας.


Όταν ηγετικά μας στελέχη καταφεύγουν σε τόσο προσχηματικό απολίτικο λόγο, απλώς εκπέμπουν τα σημειολογικά σήματα ενός ιερατείου που αισθάνεται την υποχρέωση να προσφέρει μια επικάλυψη πολιτικής ορολογίας στο σύνδρομο σκαντζόχοιρου που ηγεμονεύει στην κουλτούρα της βάσης.


 


Και τα ράσα της βάσης


Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο μου εμπεδώνεται η αίσθηση πως, παρά τα τεράστια οργανωτικά και πολιτικά προβλήματα του χώρου μας, παρά την άθλια δημόσια εικόνα της καρεκλομαχίας που επικρατεί την τελευταία διετία, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση ακραία γραφειοκρατικών μηχανισμών που λυμαίνονται τον χώρο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, αυτό που την καταδικάζει στα εκλογικά ποσοστά της, αυτό που εμποδίζει την επαφή της με δυναμικά ακροατήρια που θα μπορούσαν να αποτελούν δεξαμενές ανανέωσης του στελεχιακού της δυναμικού, είναι αυτό που η κοινωνία προσλαμβάνει ως κυρίαρχη αίσθηση από την παρουσία μας: η πλειονότητα των πολιτών που ανήκουν στον χώρο μας λειτουργούν με απίστευτη αλαζονεία και έπαρση απέναντι στην κοινωνία. Γκρινιάζουν, κουνάνε το δάκτυλο, καταγγέλλουν τους συμπολίτες τους ως ηλίθιους ή συμβιβασμένους, περιφέρονται επιδεικνύοντας την υπεροχή που προκύπτει από την αίσθηση συμμετοχής σε ένα τάγμα δικαιωμένων μοναχών που νιώθουν περήφανοι ως μοναχοί και θέλουν εσαεί να παραμείνουν μοναχοί και μακριά από την πλέμπα.


Είναι ολοφάνερο πως ο Συνασπισμός πλήρωσε σε αυτές τις εκλογές το τίμημα της μακρόχρονης ανοχής του σε αυτή τη συγκρότηση της βάσης του.


Είναι ολοφάνερο επίσης πως αυτές οι χρόνιες ασθένειες δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με αμφίσημες αποφάσεις, μισόλογα και υπαναχωρήσεις. Πέρα από τα αναγκαία που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ (συζητήσεις, σεμινάρια, διαλέξεις κ.λπ.) η ηγεσία του κόμματος πρέπει να διακηρύξει την περηφάνια της που είχε την τόλμη να δοκιμάσει μια πολιτική επιλογή με αναφορά στην κοινωνία και όχι στο εσωτερικό του χώρου.


Οι μεγάλες τομές, τα σημαντικά εγχειρήματα δεν κρίνονται από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσής τους. Η πολιτική της συμπόρευσης με τον αριστερό σοσιαλιστικό χώρο πρέπει να συνεχιστεί με συνέπεια. Για το καλό της κοινωνίας και την ενίσχυση των προοπτικών ανατροπής της ταξικής χούντας. Για το καλό του χώρου μας, ο οποίος θα περιέλθει σε δεινή θέση αν ο χώρος των αριστερών σοσιαλδημοκρατών και σοσιαλιστών συγκροτηθεί χωρίς να έχουμε καμία επαφή μαζί του.


 


* Ο Μιχ. Καστρινάκης είναι μέλος της ΚΠΕ

Ο ΣΥΝ και η παραγωγή πολιτικής

Του Τάσου Τρίκκα


Από τα σημερινά "ολίγα" την πρωτοκαθεδρία δεν μπορούν παρά να έχουν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Παρ' όλο που το θέμα χάνει σιγά - σιγά την επικαιρότητά του, καθώς ο χρόνος κυλάει και ο ορίζοντας σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο από τις συσσωρευμένες απειλές με την επιμήκυνση της "κηδεμονίας" της τρόικας... Αλλά το θέμα γίνεται ο κρίκος για να αδράξει κανείς την αλυσίδα των κρίσιμων προβλημάτων -και είναι τόσα πολλά!- της δικής μας αριστεράς.


Της δικής μας αριστεράς, που οφείλει να εγκύψει, χωρίς δραματοποιήσεις και κλαυθμηρισμούς, αλλά και χωρίς υπεκφυγές και προσπάθειες αυτοεπιβεβαίωσης, στη σοβαρή αποτυχία της. Δεν πείθουν οι ακροβατικοί ισχυρισμοί περί "σταθερότητας σε ποσοστά, που όμως συνιστά στασιμότητα". Και ενοχλεί -τουλάχιστον- η τόσο σύντομη λησμοσύνη που έρχεται, για μια ακόμη φορά, να καλύψει στόχους που είχαν εμφατικά διακηρυχθεί (διψήφιο ποσοστό για την Αττική) και προσδοκίες που είχαν με περισσή ευκολία καλλιεργηθεί. Προκαλεί, αλήθεια, εντύπωση η αβασάνιστη τοποθέτηση, όχι μόνο τώρα, του πήχη υπερφυώς υψηλά (τρεις ώς τέσσερις ευρωβουλευτές κ.λπ. κ.λπ.). Γιατί άραγε;


Ο ΣΥΝ είναι το κόμμα μας και χρέος μας είναι να είμαστε αυστηροί μαζί του. Αυστηροί με τον εαυτό μας, τους συντρόφους μας, τα κεντρικά του όργανα και τις αποφάσεις τους, όπως η πρόσφατη απόφαση της ΚΠΕ. Που αποπνέει αμηχανία, διάθεση "σπρωξίματος προβλημάτων κάτω από το χαλί" και μετάθεσης ευθυνών, αδυναμία παραγωγής πολιτικής.


Υπάρχουν ευτυχώς στο τελικό κείμενο ορισμένα ψήγματα αυτοκριτικής, καθώς και μερικά "κλικ" αναδίπλωσης από εξωραϊστικές και διχαστικές τοποθετήσεις στις αρχικές δηλώσεις και την εισηγητική ομιλία. Αλλά παραμένουν σ' αυτήν δείγματα μιας νοοτροπίας που θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας, όπως η κατασκευή εσωτερικών εχθρών και η επινόηση πλαστών διλημμάτων.


Η αμηχανία και η μετάθεση ή απόκρυψη ευθυνών συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με την απόρριψη, στην κάλπη, του πολλά υποσχόμενου ιδεολογήματος της "συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο". Το οποίο, χωρίς να θέλουμε να το αδικήσουμε, μας θυμίζει κατά κάποιον τρόπο την έκκληση του Λεωνίδα Κύρκου για "τη συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής κοινωνίας, του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ".


Βεβαίως, το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Τώρα περισσότερο με τη "μνημονιακή" πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πριν. Όχι όμως ως ευκαιρία "διεμβολισμού" του (ο διεμβολισμός ως έννοια είναι προϊόν της κουλτούρας του ΠΑΣΟΚ, εγχείρημα που δοκιμάστηκε σε βάρος της αριστεράς), αλλά ως άνοιγμα στον χώρο των αριστερών του ΠΑΣΟΚ, οπαδών και μελών του. Που δεν συγκροτούν, ασφαλώς, "σοσιαλιστικό χώρο" -παρόμοιος χώρος ούτε υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα ούτε υπάρχει και σήμερα.


Ένα τέτοιο άνοιγμα με στόχο την προσέγγιση των "θέσει" ή "δυνάμει", κοινωνικά και πολιτικά, οπαδών και μελών του ΠΑΣΟΚ, που διαφοροποιούνται με την αντίθεσή τους στο "Μνημόνιο", για να επιτύχει πρέπει να έχει ως κέντρο αναφοράς του την αριστερά, μια αριστερά φερέγγυα, ανορθωμένη, απαλλαγμένη από τα σημερινά αδιέξοδα και συσπειρωμένη στους φορείς της, τον ΣΥΝ, τον ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις δυνάμεις του, χωρίς αποκλεισμούς.


Στη χώρα μας δεν τίθεται θέμα διαμεσολάβησης για μια παρόμοια προσέγγιση. Ούτε υπάρχουν μορφώματα, όπως η γερμανική WASG, ούτε μπορεί να δημιουργηθούν τεχνητά. Με αναφορά στην αριστερά, και μέσα από μια κοινή, κινηματική πορεία αγώνων είναι εφικτή η σύγκλιση και συνδιαμόρφωση σχημάτων συνεργασίας με τον κόσμο των αριστερών και "αντιμνημονιακών" του ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.


Και, βέβαια, ένα παρόμοιο πολιτικό σχέδιο δεν είναι δυνατόν, σε καμιά περίπτωση, να έρθει σε αντιπαράθεση με την επιλογή του ΣΥΝ για τη συνεργασία με τον ριζοσπαστικό αριστερό χώρο, τη στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια ιδέα αλλαγής συμμαχιών θα ήταν ολέθρια.


Πρώτιστο προαπαιτούμενο για όλα αυτά είναι η παραγωγή πολιτικής από τον ΣΥΝ. Και, δυστυχώς, το ερώτημα έχει τεθεί: Είναι σήμερα σε θέση ο ΣΥΝ να παραγάγει πολιτική; Γιατί ασφαλώς δεν αποτελεί πολιτική η απόπειρα "μεταγραφής" της γερμανικής "Die Linke" στη χώρα μας, και μάλιστα με προφανή πλήρη αγνόηση των όρων που επέτρεψαν την επιτυχία του εγχειρήματος των Γερμανών συντρόφων μας.


Όσο για την αναγωγή του ιδεολογήματος της "συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο" σε "σύμβολο που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για να διευρυνθούν οι ρωγμές στο πολιτικό σύστημα" (υποστηρίχθηκε και αυτό), τι να πει κανείς; Έχει τόση σχέση με την παραγωγή πολιτικής, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο.


Υπάρχει βέβαια το επίμονο σφυροκόπημα από τον ΣΥΝ του μισητού "Μμηνονίου". Αλλά, για να λειτουργήσει αυτό με πολιτική αποτελεσματικότητα, χρειάζεται να συμπληρωθεί με συγκεκριμένες προτάσεις, που να το συναρθρώσουν σε μια ενιαία γραμμή με το κεντρικό επίδικο, που είναι η αντιμετώπιση του χρέους.


Προτάσεις για το χρέος -όχι σιωπή. Η διαμόρφωσή τους παρουσιάζει αναμφίβολα σοβαρές δυσκολίες. Το έδαφος είναι ολισθηρό και ελλοχεύουν οι κίνδυνοι απλουστευτικών εσφαλμένων προσεγγίσεων. Αλλά ο κίνδυνος του κενού, της σιωπής, είναι ακόμη μεγαλύτερος. Χωρίς την ψηλάφηση, έστω, ιδεών όπως ο "μη νόμιμος" χαρακτήρας του χρέους, η μερική διαγραφή του (με τα αναγκαία συμπληρώματα, όπως ο δημόσιος έλεγχος του πιστωτικού συστήματος), η επανεξέταση των σχέσεων με την Ευρωζώνη.


Η υπερβολική "σύνεση" δεν συμβάλλει στην άρθρωση ενός άρτιου πολιτικού λόγου. Ο ΣΥΝ δεν παράγει πολιτική. Και οι πλούσιες προγραμματικές επεξεργασίες του δεν αξιοποιούνται, καθώς δεν συνδέονται με το κεντρικό διακύβευμα που συμπυκνώνει και "απεικονίζει" τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις εκεί όπου κρίνονται οι συσχετισμοί.


Στο πεδίο της χάραξης πολιτικής διαπιστώνεται μαζί με τα σημαντικά ελλείμματα ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα: Η διευκόλυνση της δημιουργίας κάποιων δυσάρεστων εντυπώσεων και υπονοιών για τα πραγματικά κίνητρα ορισμένων πρωτοβουλιών της ηγεσίας του ΣΥΝ. Αίφνης, μήπως η σπουδή της (μονομερούς) εξαγγελίας της απόφασης για τη στήριξη της υποψηφιότητας στην Αττική από τον "σοσιαλιστικό χώρο" αποτελούσε τακτικισμό με στόχο τη φραγή σε άλλες υποψηφιότητες;


Όσα ειπώθηκαν από υπεύθυνα χείλη στη συζήτηση της ΚΠΕ περί "ετεροπροσδιορισμού" του ΣΥΝ ενισχύουν τις σχετικές υποψίες. Όπως και η προβολή τεχνητών διλημμάτων: "Ενότητα ή καθαρότητα;". "Ευρωπαϊσμός ή εθνοκεντρισμός;". "Συμβατά ή μη πολιτικά σχέδια;".


Και για τον ΣΥΡΙΖΑ -κομβικό σημείο της στρατηγικής της δικής μας αριστεράς- επιστρατεύονται παρόμοια διλήμματα: Οι "δύο δρόμοι", μπροστά στους οποίους, κατά την απόφαση της ΚΠΕ, βρίσκεται το συμμαχικό σχήμα. Ο δεύτερος δρόμος, τον οποίο δεν επιλέγει, προς το παρόν, η ηγεσία του ΣΥΝ, αφορά "την παραδοχή της αδυναμίας να προχωρήσουμε όλοι μαζί και την αναζήτηση νέων σχημάτων και νέων μορφών συνεργασίας".


Και μόνο με την ένταξή του στην ατζέντα, εγγράφεται ένα μεγάλο ερωτηματικό ως προς την πρόθεση του ΣΥΝ να εμμείνει ή να εγκαταλείψει τη στρατηγική επιλογή της συμμαχίας με τις δυνάμεις του αριστερού ριζοσπαστικού χώρου.


Χαρακτηριστική άλλωστε είναι η απουσία οποιασδήποτε αυτοκριτικής για τις ευθύνες του ΣΥΝ -δεν είναι βέβαια οι μοναδικές- για τη σημερινή άσχημη κατάσταση του σχήματος, καθώς και για την κάθοδο δύο ψηφοδελτίων στην περιφέρεια της Αττικής, που δεν ήταν αναπόφευκτη.


Τον δρόμο για την αναγκαία ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποδείξει από καιρό ο Γιάννης Δραγασάκης με άρθρο του στην "Αυγή" της 21.6.09. Πρωτεύουσα θέση σ' αυτόν έχει "η εξασφάλιση πολιτικών δικαιωμάτων στα μέλη του" και "η δυνατότητα η ηγετική έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ να εκλέγεται από τα μέλη του αντί να ορίζεται [αποκλειστικά] από τις συνιστώσες".


Ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορεί ούτε πρέπει να γίνει κόμμα, αφού η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι πληθυντική. Αλλά επιβάλλεται η σύζευξη της ιστορικότητας και αντιπροσωπευτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ με την αρχή της αιρετότητας, που απαιτεί η δημοκρατική του συγκρότηση. Για παράδειγμα, μια Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελείται από τους οριζόμενους από κάθε συνιστώσα εκπροσώπους και από ίσο αριθμό μελών εκλεγόμενων από τη βάση.


Πρόκειται για ένα ουσιαστικό βήμα για την έξοδο από το σημερινό τέλμα, που θα επιτρέψει να φυσήξει ο ζείδωρος άνεμος του "λαού της αριστεράς" στον ΣΥΡΙΖΑ θέτοντας τέρμα στις "μάχες για μικροκομματικά οφέλη και μικροεξουσίες".

Μια διπλή προσέγγιση των εκλογικών αποτελεσμάτων

Τα μέλη της Π.Κ. του Συνασπισμού Θρακομακεδόνων, αξιολογώντας τα αποτελέσματα των δημοτικών και κυρίως των περιφερειακών εκλογών, αποφασίσαμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας προς την ΚΠΕ και να τις δημοσιοποιήσουμε μέσω της "Αυγής".


Κοινή διαπίστωσή μας είναι ότι τα αποτελέσματα των εκλογών χρήζουν τουλάχιστον διπλής προσέγγισης!


Η πρώτη προσέγγιση είναι ότι οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχαν στέρεους και συνεχείς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, μπόρεσαν να κάνουν και τις κατάλληλες συμμαχίες και να προκύψουν θετικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ θετικά αποτελέσματα ειδικά στις δημοτικές εκλογές.


Στις περιφερειακές εκλογές, όπου το διακύβευμα ήταν πιο πολιτικό, και ιδιαίτερα στην Αττική, εκτιμούμε ότι:


1ον. Η πολυδιάσπαση και ο κερματισμός της δική μας αριστεράς. Ουσιαστικά 4 ψηφοδέλτια και με έντονους και εκ διαμέτρου αντίθετους λόγους Αλαβάνου, Κουβέλη κ.λπ.


2ον. Η παρουσία ψηφοδελτίων, όπως του Δημαρά, που έγκαιρα το Σύστημα Εξουσίας "έπαιξε" και "αξιοποίησε ως ανάχωμα".


3ον. Η ξεχωριστή παρουσία των Οικολόγων, και ασφαλώς το ΚΚΕ, που με την όλη παρουσία του μπόρεσε να εκφράσει την “αξιόπιστη διαμαρτυρία”.


4ον. Η καθυστερημένη δημιουργία και κυριολεκτικά από τα πάνω του ψηφοδελτίου Μητρόπουλου και η χλωμή παρουσία του όλου εγχειρήματος, ανεξαρτήτως από τη σωστή γενικώς θέση για άνοιγμα στους διαφοροποιημένους ή προβληματισμένους από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.


Τα παραπάνω διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με το ότι στο κόμμα μας ελάχιστα λειτούργησε το εμείς αντί του εγώ, ιδιαίτερα στα επίπεδα ηγεσίας, οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που μπορεί να πει κανείς πως “αντέξαμε”.


Αντέξαμε, σύντροφοι, αλλά ώς εκεί. Η δεύτερη προσέγγιση αφορά την πολύ σημαντική διάσταση της πρωτόγνωρης αποχής της τάξης του 50% με λευκά και άκυρα! Αποχή που οπωσδήποτε συνδέεται με το δικομματικό σύστημα εξουσίας, αλλά και με την εικόνα που παρουσίασε και παρουσιάζει η αριστερά, και φυσικά και εμείς!


Η Ριζοσπαστική και Ανανεωτική Αριστερά, ο ΣΥΝ και οι σύμμαχοί του! Οι πολίτες έστειλαν και σε εμάς μήνυμα ότι σε αυτή την ολόπλευρη και ανεπανάληπτη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας, οι νέοι, οι συνταξιούχοι ηλικιωμένοι, όλη η κοινωνία, μέχρι στιγμής δεν μας εμπιστεύονται και ότι πρέπει σε αυτή την ιστορική στιγμή να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.


Το σύστημα εξουσίας και οι δυνάμεις που εκφράζει και υπηρετεί εντός της χώρας, στην Ε.Ε. και γενικότερα, θα συνεχίσει πιο έντονα και "βίαια" την επίθεση στην κοινωνία μας, όπως αντίστοιχα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Προς τούτο ανασυγκροτείται και προσπαθεί να συστήσει συμμαχίες.


Εμείς, σύντροφοι, θα πρέπει τώρα, από χθες θα λέγαμε, να προχωρήσουμε σε οργανωτική και πολιτική ανασυγκρότηση, αλλά με όρους κοινωνίας και όχι με όρους γραφείων, συσκέψεων, συνιστωσών και συσχετισμών!


Αν όχι στη σημερινή κοινωνική και οικονομική συγκυρία, η ζωή, η κοινωνία και η... Ιστορία θα μας προσπεράσει!


Προς τούτο, προτείνουμε 2 κινήσεις:


1. Όλο το ηγετικό στελεχικό δυναμικό του κόμματός μας να ενταχθεί οργανικά και με καθημερινή παρουσία σε περιφερειακό, υπερτοπικό και θεματικό επίπεδο πολιτικής δραστηριότητας του ΣΥΝ και των συμμάχων μας και των πολιτών. Συμβολή μας στη δημιουργία πεδίων αντίστασης, αλληλεγγύης, διεκδίκησης και άλλης πρότασης. Εκεί θα συναντήσουμε και τα στελέχη των συμμάχων μας και των συνιστωσών της αριστεράς! Εκεί θα συναντηθούμε με τα διαφοροποιούμενα στελέχη από το ΠΑΣΟΚ και όχι στις ατελείωτες ζυμώσεις και συζητήσεις!


2. Γοργά θα πρέπει να συμβάλουμε στην επικαιροποίηση της εναλλακτικής πρότασής μας για την έξοδο από την κρίση! Γοργά και ταυτόχρονα! Και άμεσα να τη συνδέσουμε με τις αναζητήσεις και τις προτάσεις που διαμορφώνονται στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για μια ριζικά άλλη πορεία στην Ε.Ε. στην προοπτική μιας προοδευτικής Ευρώπης των κοινωνιών και όχι των τραπεζιτών! Αυτή την εναλλακτική πρότασή μας να τη βγάλουμε άμεσα στην κοινωνία.


Και ένα από τα πεδία είναι αυτό του κόσμου της επιστήμης και του πνεύματος. Προτείνουμε με πρωτοβουλία μας και με άλλες δυνάμεις να ξεκινήσει ένα... διαρκές συνέδριο ή φόρουμ με θέμα: Η άλλη πορεία για τον τόπο μας και την Ευρώπη!


Ένα φόρουμ το οποίο μπορεί να ξεκινήσει σε ένα πανεπιστήμιο, π.χ. στο Πάντειο, να συνεχίσει στο Πολυτεχνείο, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα κ.ά. Ένα διαρκές φόρουμ που η διάρκεια, το περιεχόμενο και η έκτασή του θα εξαρτηθεί από τις αιτίες που θα το γεννήσουν!


 


Καλή δύναμη και θα επανέλθουμε


Π.Κ. του Συνασπισμού. Θρακομακεδόνων


 


ΠΛΑΓΙΟΣ


Οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχαν στέρεους και συνεχείς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, μπόρεσαν να κάνουν και τις κατάλληλες συμμαχίες και να προκύψουν θετικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ θετικά αποτελέσματα ειδικά στις δημοτικές εκλογές

 
eXTReMe Tracker