Του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα*
Τα άσχημα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ξαναέφεραν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια το ζήτημα της ενότητας των κομματικών μας γραμμών.
Αντικειμενικά οι επιλογές μας στην περιφέρεια της Αττικής και κυρίως η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε μέχρι να φθάσουμε έως εκεί, αποτελούν αποτυχία πρώτου μεγέθους για το σύνολο -χωρίς τασικές εξαιρέσεις- της ηγεσίας του Συνασπισμού.
Οι εργαζόμενοι μας γύρισαν την πλάτη είτε στηρίζοντας τις επιλογές της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οι προσδιορισμοί της καθ’ ημάς αριστεράς ως ανανεωτικής και ριζοσπαστικής δύσκολα μπορούν πλέον να αποδοθούν από τους εργαζόμενους στον Συνασπισμό. Η ΔΗ. ΑΡΙ. φαίνεται να καλύπτει -με τον τρόπο της- μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού που ασπάζεται την αριστερή ανανέωση, ενώ τον αριστερό ριζοσπαστισμό διεκδικούν επί ίσοις όροις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».
Κατά συνέπεια ο ζωτικός χώρος του ΣΥΝ περιορίζεται επικίνδυνα.
Αν σε αυτήν την κατάσταση προσθέσουμε την απίστευτη πολυφωνία του συμμαχικού μας σχήματος, που μοιάζει να αδιαφορεί για τα αισθήματα των αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς, τότε τα θλιβερά συμπεράσματα προκύπτουν μάλλον αβίαστα.
Ήταν πηγαία η στιγμή της έκρηξης του σύντροφου Μιχάλη στην Αγία Βαρβάρα, συνταξιούχου πια, όταν με τη βούρτσα και την αφίσα στο χέρι αναρωτήθηκε την Παρασκευή πριν τις εκλογές: “Μα έπρεπε τώρα οι εννέα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους; Τα χίλια δίκια να είχαν, δεν μπορούσαν να περιμένουν τη Δευτέρα; ”.
Η αγανάκτηση και τα ερωτήματα του «απλού» μέλους καθαγιασμένα, όμως απαντήσεις δεν δόθηκαν.
Και δεν πρόκειται να δοθούν, όταν εμείς είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος, αναζητούμε εναγωνίως συμμάχους και εισπράττουμε ακούραστοι απορρίψεις και διαψεύσεις, αντί να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.
Ο σ. Παπαδημούλης αναζητά συνεργασίες με τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους, τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο και με εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που στάθηκε δίπλα μας στην τελευταία αναμέτρηση.
Ο σ. Λαφαζάνης δηλώνει, πως οι συνεργασίες που έχει ανάγκη η αριστερά πρέπει να αναζητηθούν στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όμως κανέναν δεν προβληματίζει, ότι κανένα από όλα αυτά τα κόμματα και τις συλλογικότητες δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με το θέμα των συνεργασιών.
Τα κόμματα μετά την εκλογική αναμέτρηση καταμετρούν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, επιδιώκουν να αναστοχαστούν τη στρατηγική τους, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για τη συνέχεια, επεξεργάζονται τις θέσεις τους. Μόνο εμείς βγήκαμε από την επομένη των εκλογών στο μεϊντάνι προς άγρα νέων συνεταίρων.
Ο αντίλογος γνωστός: στοχεύουμε στην ενότητα, που θα ανατρέψει το κύμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και η οποία, ως γνωστόν, κατοικοεδρεύει αποκλειστικά στο DNA μας.
Όμως, για να ασχοληθεί ένα κόμμα με την ενότητα με άλλα κόμματα, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκαθαρίσει τι είναι και τι θέλει το ίδιο.
Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να προτείνει ο πρόεδρος του ΣΥΝ από τη Θεσσαλονίκη, ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να ιδρύσουμε μια ελληνική κρατική τράπεζα, που θα δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και στη συνέχεια θα δανείζει επίσης χαμηλότοκα το ελληνικό κράτος, ενώ από την άλλη μεριά στην -ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα-ιστοσελίδα iskra η λύση που προτείνεται, να είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, αφού το πρόβλημα είναι «το ίδιο το ευρώ και τελικά η Ε.Ε.».
Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα τόσο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις;
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν δεν συνομολογηθούν άμεσα οι άξονες των στρατηγικών μας επιλογών, το κόμμα μας θα πελαγοδρομεί αενάως. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, ο δημοκρατικός δρόμος προς αυτόν, αλλά και ο αγώνας για μια Ευρώπη της ειρήνης, της απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας, της παιδείας, της καινοτομίας, του πολιτισμού, της οικολογίας και του φεμινισμού αποτελούσαν τους πυλώνες της ιδεολογικής μας συγκρότησης μέχρι σήμερα.
Στο τελευταίο προγραμματικό μας συνέδριο αυτοί οι στόχοι επαναβεβαιώθηκαν με μια πλειοψηφία που έφθασε το 81%. Δεν γνωρίζω ποιοι από αυτούς θα κέρδιζαν σήμερα μια ανάλογη πλειοψηφία και ποιοι όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει ανάγκη για μια άμεση ιδεολογική ανασυγκρότηση. Δεν εννοώ την επίτευξη μιας ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά την προσέγγιση της ιδεολογικής μας ενότητας. Θεωρώ επομένως απαραίτητη τη σύγκληση του διαρκούς συνεδρίου του κόμματος με αυτόν τον σκοπό.
Σε διαφορετική περίπτωση οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές μας καθημερινά θα μεγαλώνουν και την κάθαρση στην τραγωδία του εγχώριου αντισταλινικού και αντιδογματικού ρεύματος του κινήματος θα περαιώσει μια επιπλέον διάσπαση. Μόνο που αυτή η διάσπαση θα είναι η χαριστική βολή στη διαδρομή της δικής μας αριστεράς.
*Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
gbougelekas@yahoo.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου