Έκτακτο Συνέδριο; Κρίμα! (ή η «φύση» του σκορπιού στο ποτάμι)

Φτάσαμε, δημοσκοπικά έστω, στο 18%. Και παρά τα «ο κόσμος μάς δοκιμάζει» δεν πήραμε χαμπάρι ούτε τη συγκυρία, ούτε τι ζητούσε αυτός ο κόσμος, ούτε σε ποιον απευθυνόταν (στον ΣΥΝ βέβαια, αυτόν ξέρει ο κόσμος), ούτε ποιες υποχρεώσεις και δυνατότητες του δημιουργούσε ο συσχετισμός 18% προς 25% (ΠΑΣΟΚ) για διαφοροποιήσεις και μετατοπίσεις του πολιτικού σκηνικού.


Αλαζονικότατα θεωρήσαμε αυτή την απήχηση ως κεκτημένο, αρνηθήκαμε την πρώτιστη υποχρέωση, μέθοδο πειθούς και δημοκρατικής συμπεριφοράς της αριστεράς, τον διάλογο, κεντρίσαμε ποικιλοτρόπως τον βάτραχο που μας μετέφερε και άρχισε η βύθιση. (Για τα σχετικά γεγονότα και επιλογές σε άλλο σημείωμα, αν η ΑΥΓΗ παραμείνει φιλόξενη.)


Παρότι τυπικά ο ΣΥΝ κρατάει αποστάσεις από τη μαρξιστικο-λενινιστική θρησκεία, αγνοώντας την εξίσωση «Ολοκληρωτισμός = Ακροδεξιά», ανακαλύψαμε τον «τρίτο πόλο» με το ΚΚΕ -«Και Ευαγγέλια της αιώνιας, απόλυτης αλήθειας, και προφήτες, και αναλλοίωτα σκηνώματα Αγίων διαθέτομεν»- και αναβαθμίσαμε την ΚΟΕ του άκριτου, πρωτόγονου και εξωπραγματικού αντιευρωπαϊσμού σε συνεταίρο της Ευρωπαϊκής μας πολιτικής.


Παρότι η ταχύτητα της βύθισης ήταν ορατή και οι διαλυτικές εξελίξεις που θα την ακολουθούσαν επίσης ολοφάνερες -δεν είμαστε λίγοι όσοι που υπερψηφίσαμε το ψηφοδέλτιο, παρά τις θεμελιακές διαφωνίες, ακριβώς για να μην ακολουθήσουν όσα συμβαίνουν σε βάρος και εντός του ΣΥΝ-, η επιμονή σε προβλέψεις - εκτιμήσεις για διψήφιο ποσοστό και τρεις ευρωβουλευτές επέτεινε την καταστροφικότητα του αποτελέσματος και δημιούργησε ερωτηματικά είτε για την πολιτική μας επάρκεια είτε για τις προπαγανδιστικές μας μεθόδους.


Τώρα, κερασάκι στην τούρτα, καπάκι σε καζάνι που κοχλάζει -ικανή και αναγκαία συνθήκη έκρηξης-, έρχεται η πρόταση για Έκτακτο Συνέδριο.


Την ώρα που γράφονται αυτά δεν έχει ακόμα ξεκινήσει η συνεδρίαση της ΚΠΕ. Όμως τα πράγματα είναι καθαρά:


Το Διαρκές Συνέδριο υπεραρκεί για την προσπάθεια αντιμετώπισης των υπαρκτών κυρίως προβλημάτων του ΣΥΝ με νηφάλιο, ειλικρινή προς εαυτούς και αλλήλους και άρα συνθετικό τρόπο. Και βέβαια ο λόγος στα μέλη του κόμματος μπορεί να δοθεί και να μεταφερθεί μέσω των υπαρχόντων εκπροσώπων τους. Αρκεί οι σχετικές εισηγήσεις και θέσεις, ηγεσίας και τάσεων, να υπηρετούν τις παραπάνω προϋποθέσεις. Χωρίς αυτές άλλωστε δεν μας σώζει όχι Έκτακτο Συνέδριο, ούτε Οικουμενική Σύνοδος με επιφοίτηση.


Ας είμαστε ρεαλιστές! Στις επερχόμενες εκλογές, είτε το φθινόπωρο είτε τον Μάρτιο, είμαστε υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να επιβιώσουμε κοινοβουλευτικά, να επιδιώξουμε να πάμε με συνεργασία μόνον εκλογική του όποιου ΣΥΡΙΖΑ με τους Οικολόγους Πράσινους, που κι αυτοί αντιμετωπίζουν τον σχεδόν βέβαιο αποκλεισμό τους από τη Βουλή, με μία και μόνο διόρθωση πολιτικής: τη ρητή διακήρυξη ότι στον «τρίτο πόλο» δεν περιλαμβάνονται δυνάμεις της ολοκληρωτικής, υποτιθέμενης «αριστεράς».


Και αυτό βεβαίως μπορεί να το αποφασίσει το Διαρκές Συνέδριο. Είναι δε απαρχή συνθετικής λύσης, που νομιμοποιεί την εξαγγελία ενός Έκτακτου ή Ειδικού Συνεδρίου Επανίδρυσης της αριστεράς ή του ΣΥΝ, αν προτιμάτε.


Αντίθετα, η επιλογή για τώρα του Έκτακτου Συνεδρίου είναι αυτόχρημα διχαστική. Απόδειξη η σχετική συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας. Διότι στην ουσία περί τίνος πρόκειται: Κηρύσσεται το κόμμα σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», ζητείται η αναβάπτιση ή η αποδοκιμασία ηγετικών στελεχών, σε επίπεδο εν πολλοίς προσωπικό και οπαδικό, χωρίς χρονικά, διαδικαστικά και ουσιαστικά περιθώρια διαλόγου και αντιμετώπισης του πολιτικού προβλήματος υπαρξιακών διαστάσεων της αριστεράς αλλά και του ΣΥΝ ως ξενιστή για τον ΣΥΡΙΖΑ.


Το υπαρξιακό πρόβλημα της αριστεράς έχει να κάνει με την επικαιροποίηση, την προσαρμογή, την αναθεώρηση αν θέλετε, των θεμελιακών μας προϋποθέσεων πολιτικής, όπως αυτές ανταποκρίνονται σήμερα στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης αυτόνομων και αξιοπρεπών προσώπων.


Η υπόθεση αυτή είναι δύσκολη και χρονοβόρα, αλλά απολύτως αναγκαία. Διότι το ζήτημα πια είναι τι και ποια είναι η αριστερά, τι και πώς είμαστε αριστεροί.


Ένα δεύτερο, αλλά ουσιώδες ζήτημα είναι τα περί «δημοκρατικής επιλογής», η οποία θα ίσχυε βέβαια αν δεν υπήρχαν μερικές «ασήμαντες» λεπτομέρειες:


α) Ο ενυπάρχων στην πρόταση εκβιασμός, που άλλωστε διατυπώνεται καθαρά στο προχθεσινό ρεπορτάζ (;) της “Αυγής” (27.08.2009): «Να σημειωθεί ακόμα ότι το καταστατικό του ΣΥΝ προβλέπει πως σε περίπτωση παραίτησης του προέδρου του κόμματος προκηρύσσεται αυτομάτως Έκτακτο Συνέδριο». Και βέβαια όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να καταψηφιστεί για δεύτερη φορά μια τόσο σημαντική πρόταση του προέδρου.


Όμως η παραίτηση είναι σαφώς η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για τον ΣΥΝ, αμέσως μετά από μια διάσπασή του. Είναι δημοκρατική επιλογή αυτός ο εν τοις πράγμασι έστω εκβιασμός;


β) Πόσο, επίσης,, «δημοκρατική» θα είναι η διαδικασία της συζήτησης στις οργανώσεις με τις εισηγήσεις (απολογισμός, θέσεις κ.λπ.), τις ομιλίες των μελών για maximum 5' και τις ψηφοφορίες για εκλογή αντιπροσώπων με βάση τις λίστες των «τάσεων»-μηχανισμών;


Και πόσο δημοκρατική συζήτηση μπορεί να γίνει σε ένα διήμερο συνέδριο περίπου 1500 συνέδρων; Και πόσο άραγε βοηθάει στην «ηθική υπόσταση της αριστεράς» αυτή η υποκρισία;


Αλλά περί των ηθικοπολιτικών της αριστεράς «κρείττον σιγάν». Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Από τους «χαφιέδες», τους «αποστάτες», τους «αναθεωρητές», από την ηθική εξόντωση του Άρη, του Πλουμπίδη, από τις εκτελέσεις διαφωνούντων στην Αντίσταση και τον Εμφύλιο, από την υπόθεση Γουσόπουλου στη Θεσσαλονίκη του '50, μέχρι τη Στάζι, το χαρτί του Τσαουσέσκου, το «Τσιουτσέ» του Κιμ Ιλ Σουγκ κ.ο.κ.; Κρείττον σιγάν, λοιπόν.


Αυτά για το Έκτακτο Συνέδριο. Και για να μην έχουμε θανάσιμα τραύματα ας το αποφασίσει η ΚΠΕ για πολύ αργότερα και με αντικείμενο την επανίδρυση του ΣΥΝ. Αλλιώς, εμείς οι ίδιοι θα αποδειχτούμε δι’ εαυτούς ο σκορπιός στην πλάτη μας.


ΚΩΣΤΗΣ ΧΡΟΝΑΚΗΣ, μέλος του ΣΥΝ εκτός τάσεων


 

 
eXTReMe Tracker