Του Σπύρου Στογιάννη*
Στο καινούργιο τοπίο που διαμορφώνεται και δεν έχει γεννηθεί ακόμα, σε μια ακραία πρωτόγνωρη κοινωνική και ατομική συνθήκη, χρειάζεται εξωστρέφεια από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Μπορούμε εμείς, ως πολιτικά όντα του χώρου, να το επωμιστούμε; Μπορούμε να βρούμε δύναμη από τις συλλογικότητες ώστε να διεκδικήσουμε; Όσο ο καιρός περνά, η κοινωνία ενσωματώνει αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Tο οξυγόνο για έναν πολιτικό φορέα της Αριστεράς, οι έντονοι κοινωνικοί αγώνες, μοιάζει να εκλείπει τον καιρό τούτο. Και το ζητούμενο είναι, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να δώσει εκείνος οξυγόνο στα κοινωνικά κινήματα τώρα που οι ανάγκες το απαιτούν ή θα μείνουμε αδρανείς να περιμένουμε να κυβερνήσουμε «νομοτελειακά»;
Είναι σύνηθες να απαιτούμε συχνά το διαφορετικό δίχως να το προετοιμάζουμε γύρω μας κι εντός μας. Και τα εργαλεία (σωματεία, αλληλεγγύη, συλλογικότητες) και οι ιδέες είναι φθαρμένες και βιασμένες από την κυρίαρχη λογική και τα αμαρτήματα του παρελθόντος, από την έντεχνη χρησιμοποίησή τους από την εξουσία. Αν συνυπολογίσει κανείς και την αμοιβαία καχυποψία όλων απέναντι σε όλους, τότε το εγχείρημα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο κοινό που υπάρχει και σε αυτό που φαντασιώνεται ο ίδιος ότι υπάρχει. Χρειάζεται όμως να αποφασίσουμε με ποιους θα προχωρήσουμε και ποιους θα αφήσουμε. Και το κριτήριο πρέπει να είναι ταξικό. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Η Αριστερά χρειάζεται να διαμορφώσει την πραγματικότητα στη βάση των δικών της προταγμάτων . Είναι αίτημα υπαρκτό, αλλά όχι απαραίτητα και εφικτό, να αναλάβει άμεσα η ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει -μέσα σε ακραίες συνθήκες- όσα δεν είναι όλοι οι άλλοι που κυβέρνησαν ώς τώρα, όσα προέβαλλε ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος για αλλαγή.
Στις συνθήκες που ζούμε δεν χρειαζόμαστε έναν υπερήρωα, όπως (μας) έχουνε μάθει, αλλά όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συστράτευση και συμμετοχή στα κοινά. Πόσο εύκολο είναι όμως να επωμιστεί ένας δρομέας κατοστάρης ένα μαραθώνιο αγώνα, έχοντας μείνει τόσα χρόνια σε αδράνεια; Πώς εμπνέεται να το πράξει; Γιατί κάπως έτσι μοιάζουν οι αυξημένες προσδοκίες από τις εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο του πολιτικού φορέα όσο και των πολιτών που τον ψήφισαν.
Ζούμε σε μια συντηρητική κοινωνία, γιατί τέτοιες ήταν οι συνθήκες που την δημιούργησαν, οι πρακτικές, οι κυρίαρχες ιδεολογικές αντιλήψεις. Όμως το Μνημόνιο δημιούργησε βαθιά τομή στο κοινωνικό σώμα. Το ζήτημα είναι το μετά. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, το πρόταγμα για κατάργηση του Μνημονίου ήταν η αφετηρία μιας πορείας που βρήκε ρεύμα γιατί πήγαζε από τις ανάγκες της κοινωνίας, αλλά προφανώς αυτό δεν αρκεί. Ο αγώνας δρόμου απαιτεί πνευμόνια που μόνο η συμμετοχή των πολιτών μπορεί να δώσει.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως όταν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να δημιουργήσεις τις εξελίξεις, σέρνεσαι πίσω από αυτές. Η αγωνία για την καθημερινότητα του καθενός και καθεμιάς μπαίνει συχνά εμπόδιο στην πράξη, όπως και η χρονοτριβή με θεωρητικά ατέρμονες ασκήσεις επί χάρτου. Το ίδιο ισχύει και για την αναβλητικότητα διάχυσης συντονισμένων δράσεων από τον πολιτικό μας φορέα. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, είναι το ζητούμενο. Δράσεις μέσα στην κοινωνία, πρακτικά παραδείγματα έμπρακτης αλληλεγγύης, πύκνωμα των υπαρχουσών δομών (κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, φροντιστήρια κ.λπ.). Με το σκεπτικό, όλα αυτά να ακουμπούν στις οργανώσεις και τις ανάγκες των εργαζομένων και των ανέργων.
* Ο Σπύρος Στογιάννης είναι κοινωνικός λειτουργός και μέλος ΣΥΡΙΖΑ Ρόδου.
