"Ανανέωση" με μία και μοναδική αλήθεια;

Του ΚΩΣΤΑ ΜΕΣΑΡΗ*

 

Ο σύντροφος Φώτης Κουβέλης είναι ικανός και έμπειρος πολιτικός. Το ξέρει κι ο ίδιος. Το παραξέρει, όμως, κι αυτό τον οδηγεί στην οίηση. Ίσως από μικρός, επειδή ο νονός του τον βάφτισε Φώτη, ίσως να πίστεψε πως είναι φως ο ίδιος και φέρνει φως και στους άλλους. Όταν ο Λένιν έβαλε, μετά το '17, στη Ρωσία ρεύμα ηλεκτρικό, οι χωρικοί τον ονόμασαν φως. Πως έφερε το φως. Έτσι και ο σύντροφος Φώτης με ύφος και ευγλωττία Δεσπότη, αρέσκεται να δεσπόζει και να αλλάζει τα φώτα της αριστεράς και της κοινωνίας. Έβαλε υποψηφιότητα στον ΣΥΝ για πρόεδρος, έχασε από τον Τσίπρα και ατάκα διέσπασε το ΣΥΝ. "Είναι δυνατόν, ο Τσίπρας κι όχι εγώ;" Έκανε λέει τη διάσπαση του ΣΥΝ, για λόγους αρχών, ιδεών και πολιτικής. Ως πρόσωπο μοναδικής μοναδικότητας. Όχι ως κόμμα. Γιατί το μόρφωμα που τον ακολουθεί είναι δύο αντίθετα κομμάτια. Οι μισοί καλοπροαίρετοι ανανεωτές αριστεροί, αντιμνημονιακοί είπαν όχι στον Παπαδήμο και οι άλλοι μισοί, τυχοδιώκτες, εκσυγχρονιστές, μνημονιακοί είπανε ναι στον Παπαδήμο, τον Γιώργο, τον Αντώνη και τον Καρατζαφέρη τον ακροδεξιό. Για τον σύντροφο Φώτη αυτά τα δύο άκρα αντίθετα συναθροίζονται. Οι ψήφοι των αριστερών δεν συναθροίζονται. Δεν μπορεί τους παλαιοκομμουνιστές, ως εκ Θεού παλαιοανανεωτής, θρησκευόμενος. Μιλάμε για ανανέωση νεοσταλινικής πίστης στη μία και μοναδική αλήθεια του συντρόφου Φώτη. Είναι μεταρρυθμιστής και μιλά με συνθήματα, ως σεχταριστής - εκσυγχρονιστής. "Ευρώ, ευρώ κι ούτ' ένα στο λαό". Είναι γνήσιος σοσιαλδημοκράτης, αριστερός (υπάρχει αριστερός μη δημοκράτης;), αλλά όταν ο λαός βγήκε στο Σύνταγμα, ζητώντας αληθινή δημοκρατία και αξιοπρέπεια, αυτός τον άφησε στο έλεος των ΜΑΤ. Ουδέποτε κάλεσε τους οπαδούς του να πάνε στο Σύνταγμα. Γιατί αυτός είναι η αριστερά της ευθύνης. Ευθύνης για τι πράγμα; Μήπως για την ασυδοσία των αγορών; Άφησε τον εκλεκτό του, τον δήμαρχο Καμίνη, να ρίχνει το βάρος της κατάρρευσης στις διαδηλώσεις. Τον αφήνει να ετοιμάζεται, μαζί με τα ΜΑΤ (αύριο με τα ΤΑΝΚΣ;) να απαγορεύει τις διαδηλώσεις στο ιστορικό κέντρο. Και πού θα γίνονται; Στα όρη και στα βουνά. Μήπως η τρέλα μόνο πάει στα βουνά; Κι αν δεν είναι ο γνήσιος σοσιαλδημοκράτης, ποιος είναι; Ο εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης που μας έβαλε στο ευρώ, με τους πολίτες ξυπόλητους στα αγκάθια και έφερε δανεική ευημερία και δανεική οικονομία και ανάπτυξη; Μήπως ο κ. Σημίτης τον δανείζει κι αυτόν δημοσκοπική έκρηξη; Μήπως, όπως και η δανεική οικονομία του κ. Σημίτη κατέρρευσε, όταν αποφασίσει κι ο ίδιος ο κ. Σημίτης θα καταρρεύσει και η δανεική δημοσκοπική του άνοδος; Ή μήπως οι εκσυγχρονιστές ψάχνουν απελπισμένοι να φτιάξουν ένα νέο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ; Ψάχνουν απελπισμένοι και για νέο αρχηγό στην πιάτσα; Μήπως ψάχνουν για πρωθυπουργό κάποιας μετεκλογικής συμμαχίας; Και θα γίνουν έτσι οι γνήσιοι αριστεροί ανανεωτές, αλλά και ο δικός του αριστερός ανανεωτισμός, αν, ως νέος Οδυσσέας, υποκύψει στις σειρήνες; Αυτοί οι γνήσιοι αριστεροί ανανεωτές, που, όπως λένε και οι δημοσκοπήσεις, θέλουν την ενότητα της αριστεράς; Ήδη ο σύντροφος Φώτης τραγουδά στην παλιά του αγάπη, τον ΣΥΝ: "Μη σκαλίζεις τη στάχτη, για να βγάλεις φωτιά, η δική μας αγάπη πάει έσβησε πια". Στη ζωή, μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται. Στην πολιτική, πότε μη λες ποτέ. Γίνονται και του σπανού τα γένια (η επιστροφή του Φώτη). Γι' αυτό, ενότητα και πάλι ενότητα της αριστεράς. Κι ας έρθει κι ο Φώτης. Άλλωστε τι Φώτης είναι αν δεν μπορεί να ανάψει πάλι την παλιά φωτιά της αγάπης;

* Ο Κώστας Μεσάρης είναι ηθοποιός

 

ΥΓ.: Θλιβερό το επιχείρημα του συντρόφου Κλεάρχου Τσαουσίδη, που βάζει στον ίδιο ντορβά τους αδελφούς Κάστρο με τον γιο Μπους και τον εγγονό του Κιμ Ιλ Σουνγκ της Βόρειας Κορέας. Οι Κάστρο με τον Τσε ήταν επαναστάτες, πολέμαρχοι της κουβανικής επανάστασης. Ο εγγονός τι είναι; Ο Μπους βέβαια είναι ιμπεριαλιστής και σφαγέας των λαών του ΙΡΑΚ και αλλού. Δεν χτυπιέται έτσι το ΚΚΕ. Ας αφεθεί να χτυπηθεί μόνο του από την αδιέξοδη στρατηγική του, της μοναδικής αλήθειας. Τι λέει και ο σύντροφος Φώτης για τη δική του μοναδική του αλήθεια; Μήπως η αλήθεια είναι χαριτωμένο πολύποδο, διαβολάκι με πολλά αριστερά ποδάρια που αθροίζονται;

Σχετικά με τον εναλλακτικό νέο φορέα εξουσίας

Του Κώστα Κουνάδη*

 

Στη βαθιά, παγκόσμια και ευρωπαϊκή συστημική κρίση, ξαναζούμε τον γερμανικό απολυταρχισμό, που μας χρησιμοποιεί ως πειραματόζωο, επιχειρώντας να επιβάλει εκβιαστικά καθεστώς ελεγχόμενης λιτότητας, με μια αδιέξοδη και στυγνή αντιαναπτυξιακή οικονομική πολιτική εις βάρος των χωρών της Ευρωζώνης, για να διασφαλίσει κυρίως την επικυριαρχία του γερμανικού κεφαλαίου.

Αλλεπάλληλα αποτυχημένα Μνημόνια διαδέχονται το ένα μετά το άλλο και με τη συνευθύνη ενδοτικών ελληνικών κυβερνήσεων μας οδηγούν στην καταστροφή.

Πρωτόγνωρες αναταράξεις συντελούνται στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα των πληττόμενων στρωμάτων της πλειονότητας του πληθυσμού, που επί πολλούς μήνες βομβαρδίζονται κυριολεκτικά με πλήθος εξουθενωτικών οικονομικών επιβαρύνσεων, ενώ καλπάζουν η ανεργία, η ανέχεια, κλείνουν δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και φτωχοποιείται το 1/3 περίπου των Ελλήνων πολιτών. Ο κρατικός μηχανισμός λίγο απέχει από τη διάλυση, ενώ οι φοροκλέφτες, οι διαπλεκόμενοι, οι κατέχοντες και το μαύρο χρήμα βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Όμως αιφνιδιάζει και προβληματίζει τη διεθνή κοινότητα η απρόβλεπτη αντιστασιακή δυναμική του λαού μας, με τις πολυάριθμες αγωνιστικές και ογκώδεις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα με εμπροσθοφυλακή την πολύμορφη αριστερά.

Ο ΣΥΝ, πρωταγωνιστής και συνεκτικός κρίκος του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να παίξει τον επιτυχή, ενωτικό ρόλο στην προώθηση και μετεξέλιξη αυτής της μεγαλειώδους αντίστασης σε έναν νέο, μεγάλο εναλλακτικό συνασπισμό εξουσίας. Διαθέτει σημαντική κοινωνικοπολιτική εμπειρία για τη συνύπαρξη διαφορετικών απόψεων, διατηρώντας το μεγαλύτερο δυναμικό οργανωμένων και συμπαθούντων της πέραν του ΚΚΕ αριστεράς, καθώς και την επιρροή του σε υπολογίσιμο αριθμό πρώην στελεχών, μελών και κινήσεων αποκομμένων και εκπορευόμενων από το ΠΑΣΟΚ, καθώς και συμπορευόμενων συγγενών δυνάμεων ριζοσπαστικών και ανανεωτικών αριστερών φορέων και οικολόγων εναλλακτικών και πράσινων, καθώς και πολλών απλών ενεργοποιημένων πολιτών.

Έχοντας εκπονήσει ο ΣΥΝ το καινοτόμο αριστερό, εναλλακτικό του πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, αλλά και διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας, στοχεύει στην κινητοποίηση των προοδευτικών δυνάμεων, δίνοντας ελπίδα στον λαό μας για μια ουσιαστική κοινωνικο-οικονομική αλλαγή, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του με τον νέο εναλλακτικό, αριστερό, πολυφωνικό φορέα. Η συγκρότησή του είναι άμεσης προτεραιότητας για να ανταποκριθεί έγκαιρα και ενωτικά στις προσδοκίες ενός σημαντικού πλειοψηφικού ρεύματος, ώστε να αποτραπεί η καταστροφική πορεία της οικονομίας μας και να προχωρήσουμε συμβάλλοντας ουσιαστικά στην προοδευτική επανεκκίνηση της κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας.

Στις σημερινές συνθήκες έχει ιδιαίτερη σημασία η εξωστρεφής και αγωνιστική - πολιτική συμπεριφορά μας (των στελεχών και μελών). Να πρυτανεύσει το δημοκρατικό πνεύμα συντροφικότητας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης και συναίνεσης στη σύνθεση απόψεων, αφήνοντας στο παρελθόν τα γραφειοκρατικά διαδικαστικά στερεότυπα, τη συνθηματολογική, λαϊκίστικη φρασεολογία, την εμμονή στην πολιτική διαμαρτυρία και την τακτική της επαναστατικής γυμναστικής, γνωρισμάτων της δογματικής αριστεράς. Να δοθεί προσοχή στην υπεύθυνη εκφορά του λόγου των εκάστοτε εκπροσώπων του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ εντός και εκτός Βουλής (στις συγκεντρώσεις, στα κανάλια κ.λπ.) για τις προτάσεις και αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του φορέα μας και όχι της προβολής ατομικών απόψεων και αποπροσανατολιστικών, ανεύθυνων δηλώσεων.

Το εναλλακτικό πρόγραμμα του νέου φορέα είναι εναρμονισμένο με το αντίστοιχο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που έχει εκπονηθεί συλλογικά, από τις ισότιμα μετέχουσες αντιπροσωπείες αριστερών κινήσεων και κομμάτων ευρωπαϊκών χωρών, και αποτελεί το πλαίσιο των κοινών αγώνων για προοδευτική αλλαγή των ισχυουσών συντηρητικών συνθηκών, που αφορούν την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενεργό λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου, στη διαμόρφωση των αποφάσεων της Ε.Ε.

ΥΓ.: Μήπως θα ήταν σκόπιμο να κυκλοφορήσει ευρέως σε φυλλάδιο -όσο γίνεται συνοπτικά αλλά και περιεκτικά- το εναλλακτικό πρόγραμμα του νέου φορέα;

 

* Ο Κώστας Κουνάδης είναι μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού του ΣΥΝ, πρ. γραμματέας ΕΠΟΝ Ν. Σμύρνης 1943-44.

Δημοψήφισμα τώρα για την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη

"Η οθόνη βουλιάζει" από την πληθώρα των γεγονότων που, λόγω της οικονομικής κρίσης, εξελίσσονται καθημερινά.

Το όνειρο για μια ενωμένη Ευρώπη ξεθωριάζει, καθιστώντας ακόμη και τη διάλυσή της ενδεχόμενο που μπορεί να προκύψει από μέρα σε μέρα.

Στην προσπάθειά τους να τη διασώσουν, ο σκληρός πυρήνας της Ε.Ε., η Γερμανία κυρίως και η Γαλλία, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της, επέβαλαν τις απόψεις τους που αλλάζουν άρδην την τωρινή δομή και τη λειτουργία της επί τα χείρω.

Είναι φανερό πως σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, κομβικό για την πορεία της χώρας και του λαού της, δεν μπορεί καμιά πολιτική ηγεσία -και δεν πρέπει να της επιτραπεί- να αναλάβει την ευθύνη αποδοχής ή μη της νέας πραγματικότητας που διαμορφώνεται στην Ευρώπη.

Την ευθύνη θα πρέπει να αναλάβει ο ελληνικός λαός μέσω της διενέργειας δημοψηφίσματος.

Άλλωστε και άλλες χώρες της Ε.Ε. προσανατολίζονται προς αυτήν την κατεύθυνση θεωρώντας ότι η νέα συνθήκη που προέκυψε είναι μείζονος σημασίας απόφαση, που το βάρος της υιοθέτησης ή της απόρριψής της θα πρέπει να το αναλάβουν οι ίδιοι οι λαοί τους.

Επίσης, στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει πάραυτα, να διεξαχθεί εσωτερικό δημοψήφισμα, αφού προηγηθεί εξαντλητικός διάλογος, με το ερώτημα κατά πόσον η παραμονή της χώρας σε μια τέτοια Ε.Ε. που διαμορφώνεται και στην Ευρωζώνη συνάδει με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και των εργαζομένων.

Η διαδικασία του δημοψηφίσματος στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης για το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού της. Θα αποτελέσει δε απόδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας, κάνοντας συμμέτοχους και συνυπεύθυνους όλα τα μέλη του στην πιο σημαντική καμπή της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.

Μια τέτοια διαδικασία δημοψηφίσματος, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, θα δώσει ώθηση και στο αίτημα διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το σύνολο του ελληνικού λαού.

Όταν ήδη έχει διεξαχθεί ψηφοφορία, εν είδει δημοψηφίσματος, με τη συμμετοχή όλων των μελών του Συνασπισμού, σε ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα -εάν θα προταθεί ο σ. Παπαδημούλης ή ο σ. Χουντής ως ευρωβουλευτής- πώς είναι δυνατόν ένα τόσο σημαντικό ζήτημα να αποφασίζεται στον στενό κύκλο μιας Πολιτικής Γραμματείας ή μιας Κεντρικής Επιτροπής;

Γ. ΣΙΩΖΟΣ

Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ

Η κυβερνητική πρόταση της αριστεράς

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΠΟΥΝΑ*

Οι συζητήσεις εντός της ελληνικής αριστεράς για το ευρώ ή τη δραχμή, για την παραγωγική ανασυγκρότηση ή το εμπορικό ισοζύγιο, για τα ευρωομόλογα και τη λειτουργία της ΕΚΤ, για την αναζήτηση εναλλακτικών πηγών δανεισμού ή ακόμη και την αναζήτηση… πετρελαίου χάνουν απ’ τα μάτια τους το πρωτεύον που δεν είναι άλλο από τον συσχετισμό της δύναμης στο πεδίο της ταξικής και πολιτικής πάλης.

Η κρίση χρέους και οι συνακόλουθες πολιτικές επιλογές βύθισαν το ήδη ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα εξουσίας σε πρωτοφανή κρίση. Το ΠΑΣΟΚ αποδομείται, η Ν.Δ. και ο ΛΑΟΣ βρίσκονται σε αδιέξοδα.

Ωστόσο η αριστερά, παρότι βρίσκεται γενικά στο στόχαστρο της κριτικής από τα μέλη και τους οπαδούς της για την πολυδιάσπαση και την αναποτελεσματικότητά της, αυξάνει ταυτόχρονα το κοινωνικό της ακροατήριο και τα δημοσκοπικά της ποσοστά. Αυτή η αντίφαση αντανακλά το γεγονός ότι το αίτημα για ενότητα της αριστεράς έχει αντικειμενικά ωριμάσει, όπως τεκμαίρεται τόσο από τον φόβο των αντιπάλων ενώπιον μιας τέτοιας πιθανότητας όσο και από την απαίτηση για μια τέτοια ενότητα, που εκφράζεται έντονα από την πλατιά κοινωνική βάση των κινημάτων και της αριστεράς. Το αίτημα αυτό έχει δυο διαστάσεις: την αποτελεσματική κοινωνική δράση και την εκλογική συνεργασία.

Η κοινωνική αντίσταση όλη αυτή τη διετία έχει φέρει το κίνημα στην Ελλάδα στην πρωτοπορία της Ευρώπης την ώρα που το μέγεθος της κρίσης και τα συστημικά αδιέξοδα τείνουν, ολοένα και περισσότερο, να αναβαθμίσουν το διακύβευμα από το επίπεδο της ανάσχεσης κάποιων μέτρων στο επίπεδο της ολομέτωπης και συνολικής αντιπαράθεσης με το σύστημα.

Κίνημα και εκλογές

 

Σήμερα βρισκόμαστε σ’ ένα μεσοδιάστημα υποχώρησης του γενικού κινηματισμού, με την έννοια ότι η κοινωνική διάθεση εκφράζεται με την προβολή στο κεντρικό πολιτικό πεδίο και στον εκλογικό συσχετισμό. Αυτή η εξέλιξη σχετίζεται με τη χωρίς εκλογές κυβερνητική μεταβολή και με την αναρρίχηση στην πρωθυπουργία του τραπεζίτη Παπαδήμου, που, αν και σκόπευε να πετύχει συναινέσεις, πολιτικές και κοινωνικές, φθείρεται ταχύτατα και στα δύο επίπεδα. Το αίτημα για εκλογές είναι σήμερα αίτημα δημοκρατίας.

Το μέτρο της ενότητας και του μετώπου της αριστεράς σ' αυτή τη συγκυρία είναι η κυβερνητική πρόταση της αριστεράς, το σύνθημα για «κυβέρνηση της αριστεράς».

Η χρησιμότητα και η επικαιρότητα αυτού του συνθήματος δεν πρέπει να εκτιμηθεί με τους όρους «κανονικότητας» της προ κρίσης εποχής, ούτε καν με όρους αυστηρής νοηματοδότησης του περιεχομένου του. Γιατί η δυνατότητα δεν προκύπτει από την ετοιμότητα της αριστεράς, αλλά από την ίδια την κρίση του συστήματος και, ταυτόχρονα, από τη διάθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας να αντιστέκεται και να στρέφεται στην αριστερά.

Μια προοπτική κυβέρνησης της αριστεράς και, πολύ περισσότερο, μια ραγδαία αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών θα λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά στην διάθεση της κοινωνίας να βαδίσει στον δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα.

Το ΚΚΕ δεν απαντά στην πρόκληση διατηρώντας τη γραμμή της ιδεολογικής προπαγάνδας περί «λαϊκής εξουσίας» και απορρίπτει το σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς». Ωστόσο αυτή η γραμμή δεκαετιών που στηρίζεται στην υποτίμηση των δυνατοτήτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος πιέζεται αφόρητα στις σημερινές συνθήκες της ταξικής και πολιτικής πάλης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αγγίζει καν το ζήτημα.

Η ΔΗΜΑΡ επίσης δεν μπορεί να βγει επιθετικά μ’ αυτό το σύνθημα, καθώς ο στόχος της για «κυβέρνηση της κεντροαριστεράς» υλοποιείται, κατά το ένα μέρος, ήδη από την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και από την κυβέρνηση Παπαδήμου.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ «σηκώνει το γάντι»

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος σχηματισμός της αριστεράς που βάζει επιθετικά το θέμα των εκλογών, με όρους διεκδίκησης της κυβέρνησης.

Ωστόσο η προσέγγιση του ζητήματος δεν γίνεται με επίκαιρους όρους, παρά επαναλαμβάνεται, με τον ίδιο τρόπο, εδώ και περίπου ένα χρόνο. Το αποτέλεσμα είναι η πρότασή του ΣΥΡΙΖΑ να είναι μεν διακριτή σε σχέση με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά λιγότερο διακριτή από τη ΔΗΜΑΡ, και να χαρακτηρίζεται από στοιχεία αμηχανίας και αναποφασιστικότητας που εν τέλει υπονομεύουν τη δυναμική της. Αναφέρεται στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», που αποτελεί πρόταση αντιπολίτευσης και δεν έχει αυτονόητα αριστερό πρόσημο, καθώς και σε ένα νέο «συνασπισμό εξουσίας», τοποθέτηση που βρίσκεται πιο πίσω ακόμη και από τις προ τετραετίας διατυπώσεις, που μιλούσαν για «κυβέρνηση με επίκεντρο τη ριζοσπαστική αριστερά».

Η αναφορά, ακόμη και ο υπαινιγμός για συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία σήμερα, έστω και σε επίπεδο στελεχών που πηδάνε όψιμα σαν τα ποντίκια από το βυθιζόμενο σκάφος, τροφοδοτούν τις εκδοχές της ανοικοδόμησης του αστικού πυλώνα της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν υπάρχουν αριστερές εκπροσωπήσεις στο πολιτικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, πολύ περισσότερο δε στελέχη που είχαν μέχρι πρόσφατα συμμετοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην κυβέρνηση, και οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Είναι αδύνατο να συνυπάρξουν οι αντιθετικές στρατηγικές που απορρέουν αφενός από την «κυβέρνηση της κεντροαριστεράς» και αφετέρου από την «κυβέρνηση της αριστεράς». Στην πράξη η «αμφίπλευρη διεύρυνση» γέρνει προς τα δεξιά, υπονομεύοντας τους ήδη αδύναμους όρους ηγεμονίας της ριζοσπαστικής αριστεράς στα μελλοντικά μαζικά μορφώματα, καθώς πιέζει όχι μόνο τον όλο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τον ΣΥΝ και την ήδη τραυματισμένη ενότητά του με αντάλλαγμα μια, επισφαλούς ενότητας και προοπτικής, σχετικά μεγαλύτερη Κοινοβουλευτική Ομάδα.

 

Κυβέρνηση της αριστεράς - η πρόταση

Η σωστή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει με τόλμη στην ιστορική ευκαιρία, που συμπυκνώνεται εκλογικά στο σύνθημα για κυβερνητική πρόταση της αριστεράς, οφείλει να υποστηριχτεί με τους αντίστοιχους πολιτικούς (και οργανωτικούς) όρους.

Χρειάζεται ξεκάθαρη πρόταση για «κυβέρνηση της αριστεράς» και κάλεσμα για συμπαράταξη σε πολιτικό πλαίσιο - κυβερνητική πρόταση. Ένα τέτοιο λιτό αλλά και αναγκαίο και ικανό πλαίσιο, έχει τέσσερις άξονες:

* Τη μη αποδοχή του χρέους, τη ρήξη με τους δανειστές, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη λειτουργία του: παύση των πληρωμών προς τους δανειστές και διαγραφή ολόκληρου του ταξικού χρέους.

* Οικονομική ανασυγκρότηση με μοχλό τον δημόσιο τομέα: εθνικοποίηση των τραπεζών και των σημαντικότερων τομέων της παραγωγής και της οικονομίας.

* Ανεξάρτητα από το νόμισμα, είτε αυτό είναι το ευρώ είτε η δραχμή, πρόγραμμα άμεσης προστασίας του κόσμου της εργασίας και της λαϊκής πλειοψηφίας από τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση. Μέτρα για την ανεργία, το επίπεδο ζωής, τα εργασιακά δικαιώματα. Δημόσια και δωρεάν Υγεία - Παιδεία - Ασφάλιση κ.λπ. Που σημαίνει όλα τα μνημονιακά μέτρα να παρθούν άμεσα πίσω και να γίνει ευρεία αναδιανομή του πλούτου.

* Υπεράσπιση και διεύρυνση της δημοκρατίας: κοινωνικός και εργατικός έλεγχος σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, από την οικονομία έως τη διοίκηση.

(Πλήρες άρθρο)

*Ο Γιώργος Σαπουνάς είναι μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ (ΑΠΟ) και υπ. Τύπου του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.