Της Νανής Πολίτου
Ο Δον Κιχώτης θα θυμάστε ότι πολεμούσε με ανεμόμυλους. Σήμερα η αριστερά κάνει ακριβώς το ίδιο. Πολεμάει πιασμένη στη φτερωτή των ανεμόμυλων. Ο Δον Κιχώτης ήταν ο ήρωας στη φαντασία του Θερβάντες. Ένας άνθρωπος που πίστευε ότι είναι ένας μεγάλος πολεμιστής. Φανταζόταν πως κάθε ανεμόμυλος που συναντούσε ήταν και ένας εχθρός και άρχιζε μάχη μαζί του. Αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς σήμερα μέσα στη ριζοσπαστική αριστερά. Δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας;
Τι, αλήθεια, σημαίνει να πολεμάς ανεμόμυλους; Σημαίνει να μην πολεμάς ενάντια σε κάτι το σημαντικό ή πραγματικό, αλλά ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς και σε φανταστικές μάχες. Με διάφορες ασήμαντες αφορμές, κατασκευάζουμε στο μυαλό μας κάτι παγιωμένο και φοβερό. Λέμε: "Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό," και έτσι ξεκινάμε μάχη ή "Δεν μου αρέσει αυτός" και επακολουθεί μάχη ή "Δεν είμαι ευχαριστημένος" και αρχίζει λυσσαλέος εσωτερικός πόλεμος. Πολύ δύσκολα πάντα καταλαβαίνουμε τι μας φταίει. Ο ιππότης στο βιβλίο μαθαίνει μέσα από πικρές εμπειρίες ότι οι ανεμόμυλοι δεν είναι γίγαντες. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι η Ισπανία της εποχής του Θερβάντες από παγκόσμια αυτοκρατορία κατάντησε μια ευρωπαϊκή δύναμη δεύτερης διαλογής, αλλά συνέχισε να συμπεριφέρεται σαν να ζούσε στα παλιά της μεγαλεία.
Το μάθημα ρεαλισμού που μας προσφέρει το βιβλίο έχει διπλή εφαρμογή στις μέρες μας. Κάθε ιδέα που δεν υπολογίζει την πραγματικότητα παγώνει, μετατρέπεται στη χειρότερη δυνατή ουτοπία και κάθε παγωμένη ουτοπία γίνεται καταπιεστική, φονική για τους πιστούς της ή για όσους την ασπάζονται.
Δεν κινδυνεύουμε από τους ρομαντικούς επαναστάτες της ουτοπίας που αναλώνουν τη ζωή τους για χάρη ενός ονείρου. Ούτε περιορίζεται ο κίνδυνος στους εκφραστές του πιο σκληρού και απάνθρωπου ιμπεριαλισμού με παρανοϊκούς τύπου Χίτλερ που σπέρνουν τον όλεθρο μέσα στο παραλήρημά τους. Η κριτική του Θερβάντες χτυπάει ακόμη και τους πονηρούς πολιτικάντες κάθε λογής που πουλάνε επανάσταση και παριστάνουν ότι επιτίθενται σε ανεμόμυλους, ενώ παζαρεύουν το αλεύρι, τα τσουβάλια και το γαϊδούρι με τον μυλωνά...
Γιατί συμβαίνει σήμερα αυτό στην αριστερά; Τόσο ανίκανοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να παραδεχθούμε τα πραγματικά μας μεγέθη; Τυφλωμένοι, δειλοί κι άμοιροι μοιραίοι αντάμα; προσμένοντας κάποιο θάμα;
Ο καθένας θέλει να είναι "κάποιος" και "κάτι", ακόμα κι αν αυτό είναι ένας Δον Κιχώτης μαχόμενος ενάντια σε ανεμόμυλους. Κάποιος που ξέρει και ενεργεί και θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, σε κάποιον που αποδίδει με σιγουριά απόψεις, γνώμες και ιδέες. Ακόμα και φανερά λανθασμένες απόψεις δεν αναθεωρούνται επειδή ισχυροποιούν το "εγώ". Δείχνει αρνητικό και ταπεινωτικό το να μην είσαι κανείς και να μην έχεις τίποτα. Πρέπει να αποκαλύψουμε στους εαυτούς μας ότι αυτό είναι το πιο ευχάριστο και απελευθερωτικό συναίσθημα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αλλά εξ αιτίας του φόβου μας ότι θα μας επιτεθούν οι ανεμόμυλοι δεν θέλουμε να επιτρέψουμε αυτά τα συναισθήματα να επικρατήσουν.
Σύντροφοι, γιατί πολεμάμε όλους αυτούς τους ανεμόμυλους;
Είναι χτισμένοι μόνο στο μυαλό μας και όπως τους χτίσαμε μπορούμε να τους γκρεμίσουμε. Κι όμως, μπορούμε, ναι, μπορούμε να ελέγξει ο καθένας μας τι ακριβώς αναστατώνει το μυαλό του και την ψυχή του. Καθώς ανακαλύπτουμε διαδοχικά συναισθήματα, ας μην δημιουργούμε προφάσεις και δικαιολογίες γι' αυτά, αλλά να αντιληφθούμε ότι αυτά αποτελούν γόνιμο έδαφος για ειλικρινέστερη και θερμότερη προσέγγιση μεταξύ μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά
ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου