Ο Αλ. Μητρόπουλος στο νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ: Έρχεται τσουνάμι για το κοινωνικό κράτος

"Επίκειται τσουνάμι για το κοινωνικό κράτος. Πρέπει να αντισταθούμε. Θα αγωνιστούμε για δημόσια υγεία, για στήριξη των εργαζομένων, για εξειδικευμένο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, για καμία έλλειψη".


Τα παραπάνω σημείωσε στις δηλώσεις του ο Αλέξης Μητρόπουλος μετά τη χθεσινή του επίσκεψη στο νοσοκομείο Νίμιτς. Ο Αλ. Μητρόπουλος μίλησε με τους εργαζόμενους και ενημερώθηκε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Υποστήριξε πως η δημόσια υγεία και παιδεία έχουν μπει στο στόχαστρο των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρώπης, τόνισε ότι “όλες οι κοινωνίες βράζουν”, υπογραμμίζοντας μάλιστα πως οι εργαζόμενοι και η νεολαία στη Γαλλία “δείχνουν τον περήφανο δρόμο της αντίστασης απέναντι στην κοινή επίθεση που δέχονται όλοι οι λαοί της Ευρώπης”.


Έστειλε μήνυμα ότι οι λαοί της Ευρώπης “θα στείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τις συντηρητικές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις”.


 


Με την ΠΟΑΣΥ


Ο υποψήφιος με την "Αττική Συνεργασία - Όχι στο Μνημόνιο" επισκέφθηκε χθες και τα γραφεία των Ομοσπονδιών Αξιωματικών και Αστυνομικών Υπαλλήλων, συναντήθηκε με τους προέδρους της ΠΟΑΣΥ κ. Φωτόπουλο και της ΠΟΑΞΙΑ, κ. Γεωργατζη και ενημερώθηκε για τα προβλήματα που απασχολούν τους ένστολους. Ο Αλ. Μητρόπουλος εξέφρασε την αλληλεγγύη του στα προβλήματά τους και ζήτησε τη συμπαράστασή τους στον δύσκολο, όπως είπε, αγώνα “για να αποτρέψουμε τις κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου”. Για το διαχρονικό ενδιαφέρον του Αλ. Μητρόπουλου στα προβλήματα του κλάδου μίλησαν οι εκπρόσωποι των Ομοσπονδιών και του ευχήθηκαν “ολόψυχα” καλή επιτυχία. Σήμερα ο Αλ. Μητρόπουλος και ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας θα πραγματοποιήσουν περιοδεία στην Καισαριανή.


 


Πάρτυ νέων υποψηφίων!


Σήμερα το βράδυ μετά τις 10 μ.μ., οι νέοι υποψήφιοι της περιφερειακής κίνησης "Αττική Συνεργασία -Όχι στο Μνημόνιο" διοργανώνουν πάρτυ στο Κεντρικό Εκλογικό Περίπτερο του Συνδυασμού (Χαριλάου Τρικούπη 4, Αθήνα).

Η αριστερά εγκλωβισμένη στη φτερωτή των ανεμόμυλων

Της Νανής Πολίτου


Ο Δον Κιχώτης θα θυμάστε ότι πολεμούσε με ανεμόμυλους. Σήμερα η αριστερά κάνει ακριβώς το ίδιο. Πολεμάει πιασμένη στη φτερωτή των ανεμόμυλων. Ο Δον Κιχώτης ήταν ο ήρωας στη φαντασία του Θερβάντες. Ένας άνθρωπος που πίστευε ότι είναι ένας μεγάλος πολεμιστής. Φανταζόταν πως κάθε ανεμόμυλος που συναντούσε ήταν και ένας εχθρός και άρχιζε μάχη μαζί του. Αυτό ακριβώς κάνουμε κι εμείς σήμερα μέσα στη ριζοσπαστική αριστερά. Δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας;


Τι, αλήθεια, σημαίνει να πολεμάς ανεμόμυλους; Σημαίνει να μην πολεμάς ενάντια σε κάτι το σημαντικό ή πραγματικό, αλλά ενάντια σε φανταστικούς εχθρούς και σε φανταστικές μάχες. Με διάφορες ασήμαντες αφορμές, κατασκευάζουμε στο μυαλό μας κάτι παγιωμένο και φοβερό. Λέμε: "Δεν μπορώ να το ανεχτώ αυτό," και έτσι ξεκινάμε μάχη ή "Δεν μου αρέσει αυτός" και επακολουθεί μάχη ή "Δεν είμαι ευχαριστημένος" και αρχίζει λυσσαλέος εσωτερικός πόλεμος. Πολύ δύσκολα πάντα καταλαβαίνουμε τι μας φταίει. Ο ιππότης στο βιβλίο μαθαίνει μέσα από πικρές εμπειρίες ότι οι ανεμόμυλοι δεν είναι γίγαντες. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι η Ισπανία της εποχής του Θερβάντες από παγκόσμια αυτοκρατορία κατάντησε μια ευρωπαϊκή δύναμη δεύτερης διαλογής, αλλά συνέχισε να συμπεριφέρεται σαν να ζούσε στα παλιά της μεγαλεία.


Το μάθημα ρεαλισμού που μας προσφέρει το βιβλίο έχει διπλή εφαρμογή στις μέρες μας. Κάθε ιδέα που δεν υπολογίζει την πραγματικότητα παγώνει, μετατρέπεται στη χειρότερη δυνατή ουτοπία και κάθε παγωμένη ουτοπία γίνεται καταπιεστική, φονική για τους πιστούς της ή για όσους την ασπάζονται.
Δεν κινδυνεύουμε από τους ρομαντικούς επαναστάτες της ουτοπίας που αναλώνουν τη ζωή τους για χάρη ενός ονείρου. Ούτε περιορίζεται ο κίνδυνος στους εκφραστές του πιο σκληρού και απάνθρωπου ιμπεριαλισμού με παρανοϊκούς τύπου Χίτλερ που σπέρνουν τον όλεθρο μέσα στο παραλήρημά τους. Η κριτική του Θερβάντες χτυπάει ακόμη και τους πονηρούς πολιτικάντες κάθε λογής που πουλάνε επανάσταση και παριστάνουν ότι επιτίθενται σε ανεμόμυλους, ενώ παζαρεύουν το αλεύρι, τα τσουβάλια και το γαϊδούρι με τον μυλωνά...


Γιατί συμβαίνει σήμερα αυτό στην αριστερά; Τόσο ανίκανοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και να παραδεχθούμε τα πραγματικά μας μεγέθη; Τυφλωμένοι, δειλοί κι άμοιροι μοιραίοι αντάμα; προσμένοντας κάποιο θάμα;


Ο καθένας θέλει να είναι "κάποιος" και "κάτι", ακόμα κι αν αυτό είναι ένας Δον Κιχώτης μαχόμενος ενάντια σε ανεμόμυλους. Κάποιος που ξέρει και ενεργεί και θα μετατραπεί σε κάτι άλλο, σε κάποιον που αποδίδει με σιγουριά απόψεις, γνώμες και ιδέες. Ακόμα και φανερά λανθασμένες απόψεις δεν αναθεωρούνται επειδή ισχυροποιούν το "εγώ". Δείχνει αρνητικό και ταπεινωτικό το να μην είσαι κανείς και να μην έχεις τίποτα. Πρέπει να αποκαλύψουμε στους εαυτούς μας ότι αυτό είναι το πιο ευχάριστο και απελευθερωτικό συναίσθημα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αλλά εξ αιτίας του φόβου μας ότι θα μας επιτεθούν οι ανεμόμυλοι δεν θέλουμε να επιτρέψουμε αυτά τα συναισθήματα να επικρατήσουν.


Σύντροφοι, γιατί πολεμάμε όλους αυτούς τους ανεμόμυλους;


Είναι χτισμένοι μόνο στο μυαλό μας και όπως τους χτίσαμε μπορούμε να τους γκρεμίσουμε. Κι όμως, μπορούμε, ναι, μπορούμε να ελέγξει ο καθένας μας τι ακριβώς αναστατώνει το μυαλό του και την ψυχή του. Καθώς ανακαλύπτουμε διαδοχικά συναισθήματα, ας μην δημιουργούμε προφάσεις και δικαιολογίες γι' αυτά, αλλά να αντιληφθούμε ότι αυτά αποτελούν γόνιμο έδαφος για ειλικρινέστερη και θερμότερη προσέγγιση μεταξύ μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά


ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Η ταπεινότητα του πολεμιστή...

Του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου


«Γνωρίζω μόνο την ταπεινότητα του πολεμιστή και αυτό δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός...»

Το παραπάνω, από το εξαιρετικό βιβλίο του Carlos Castaneda, "Don Juan", ίσως αποτελεί όλη τη βάση της σκέψης που οφείλουμε να έχουμε στην αριστερά, ο κάθε ένας από το δικό του μετερίζι. Και το λέω αυτό παρατηρώντας, όχι μόνο σήμερα, μα χρόνια ολόκληρα τον τρόπο σκέψης και δράσης διαφόρων εκλεγμένων, κάποια στιγμή πλειοψηφικά, ηγετών, αλλά και διαφόρων αυτόκλητων ηγετίσκων, που για λόγους προσωπικής «ανέλιξης» και φιλοδοξιών καταστρέφουν τους αγώνες των πολλών που μέσα από χώρους εργασίας και γενικώς, από όπου και με όποιον τρόπο μπορούν, βρίσκονται πάντοτε στην πρώτη γραμμή υπερασπιζόμενοι την ιδεολογική τους ταυτότητα, τους ιδεολογικούς τους στόχους και τα όνειρα μιας κοινωνίας αλληλέγγυας, δίκαιης ισότητας και όλα όσα η αριστερά πρεσβεύει.


Και όλα αυτά με θυσίες τεράστιες που έχουν αντίκτυπο τόσο στην επαγγελματική αλλά και στην οικονομική κατάσταση των ίδιων και των οικογενειών τους. Θυσία στον σκοπό τους. Βλέπετε, ο αριστερός δεν παύει να υπερασπίζεται τις αρχές του (οι οποίες είναι σταθερές), δεν τις διαπραγματεύεται και δεν τις πουλάει για τριάκοντα αργύρια, ο αληθινός, διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο την ύπαρξη της αριστερής και κομμουνιστικής ιδέας ζωντανή κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Συνθήκες που διαμορφώνουν, μηχανεύονται και επανδρώνουν οι φιλοδοξίες και το φιλοχρήματο πάθος εκείνων που «κατέλαβαν» εξουσίες σε διάφορα επίπεδα, εξευτελίζοντας κόμματα, ιδέες και χώρους και που γίνονται οι «τιμωροί» του κάθε ειλικρινούς, αληθινού και με θυσίες αγωνιστή, μιας και τον θεωρούν στην ουσία «αντίπαλο» και εμπόδιο στα όποια σχέδιά τους. Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί... πάρα πολλοί και πολύ επικίνδυνοι, όχι μόνο για τους αγωνιστές της αριστεράς αλλά και για το σύνολο και την ίδια της την ύπαρξη, μιας και ο λαός χαζός δεν είναι, βλέπει... και για χάρη τους πετάει την αριστερά συλλήβδην στον κάδο των χαμηλών ποσοστών και της αναξιοπιστίας.


Μιας αριστεράς που με το βαρύ ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιο που διαθέτει μένει ανάπηρη και ανήμπορη να το χρησιμοποιήσει, αφοπλισμένη από ανθρώπους που δεν ξεπούλησαν μόνο τα προσωπικά τους ιδεώδη, αλλά και τα ιδεώδη όλων όσοι παραμένουν πιστοί στον αγώνα και στο μετερίζι, μόνοι κι απροστάτευτοι, και που όλα συμβαίνουν και αποφασίζονται ερήμην γύρω τους, αλλά που η αριστερά είναι αυτοί οι ίδιοι και κανένας άλλος.


Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε αριστερά, χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε το όνειρο και η ελπίδα.


Οι όποιες ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς οφείλουν επιτέλους να ξεκαθαρίσουν την “κόπρο του Αυγεία” και τους μηχανισμούς της άμεσα, από χθες..., γιατί αλλιώς τσάμπα και βερεσέ ψάχνουν να βρουν ποιος θα ηγηθεί στο εκάστοτε ψηφοδέλτιο κάθε εκλογές, θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα αντιληφθούν πως έχουν μείνει μόνες.


Κι όχι μόνο δεν θα έχει η αριστερά ανεβάσει τα ποσοστά της (που λανθασμένα αναζητεί με πάθος χωρίς να έχει βάλει γερά θεμέλια ώστε να παραμείνουν, μοιάζοντας εκλογικό αλε ρετούρ ταξίδι κάποιων) αλλά θα έχει “χάσει” από ασφυξία την πνοή και ζωή της που δεν είναι άλλη από τους πολύπαθους... “ερήμην”.


Γιατί είναι σαφές πως με την υπάρχουσα κατάσταση και έχοντας πίστη το “ο αγωνιστής δεν σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει και σε κανένα να σκύψει το κεφάλι του σε αυτόν”..., ο "ερήμην" θα το φάει το κεφάλι του, είναι βέβαιο, η ίδια η αριστερά τα μούτρα της τελειωτικά και η ελπίδα θα χαθεί για πάντα.


Η αριστερά χρειάζεται τέτοιους αγωνιστές που εμπνέουν και εμπνέονται από την ιδέα, τον αγώνα και τον στόχο, γνήσιοι και ανιδιοτελείς, κι όχι «βασιλείς» ούτε «πρίγκιπες» ούτε «γραμματείς» ούτε «φαρισαίους», βαρίδια στα φτερά της, παρά μόνο αυτούς που με συλλογικότητα θα γιγαντώσουν το μαζικό κίνημα, ελπίδα του λαού, ελπίδα των ανθρώπων, και θα διαμορφώσουν μέσα από τον αγώνα τους τη δικαίωση της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιμένει την αριστερά για να τη σώσει, αλλά εκείνη, δεμένη πισθάγκωνα απ’ όλα αυτά τα κακώς κείμενα, είναι αδύνατον να την πλησιάσει.


Ας μπει μια τελεία κι ας ανοίξει επιτέλους νέα παράγραφος... Το αύριο ήρθε νωρίτερα και βρίσκεται εδώ... Υποχρέωσή μας να το δούμε... Υποχρέωσή μας να αλλάξουμε...

 
eXTReMe Tracker